Bokt.nl

**Geplaatst**: 06-06-13 21:20

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 06-06-13 21:20

Mooi stuk weer!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-06-13 17:02

Re: [VER]De opstand

Geplaatst door de TopicStarter : 07-06-13 17:02

“Wauw, i-ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken voor de moeite.’’ Stamelde ik. ‘’Hoeft ook niet, we deden het graag.’’ Zei Eduard lief. Maar Mccartney sprak hem tegen ‘’Jullie moeten ons alleen met de opstand helpen, met en zonder geweld!’’. ‘’Ik dacht dat, dat logisch was, dus ja!’’ ik sprak voor mijzelf. ‘’Wij ook hoor!’’ werd van alle kanten geroepen. ‘’Nou dat is dan mooi.’’ Sprak de monnik rustig. “Op naar het kasteel van de koning!’’ riep Mccartney er boven uit.
Na een uur werden de paarden moe en we moesten ze een pauze gunnen. Ze werden deels uitgespannen dat ze konden eten en drinken, maar snel weer ingespannen konden worden mocht het nodig zijn. Zelf aten we ook wat en Jason wou wat zeggen. ‘’Het spijt mij oprecht dat ik zo vijandig over kwam.’’ ‘’Ik wist niet wie of wat jullie waren.’’ Voegde hij er beschamend aan toe. Iedereen moest lachen en we proosten met het water dat we hadden. Na de pauze haalden sommige mensen weer nieuw water en ik hielp met het schieten van een paar konijnen. Anderen vilden het en rookten het om langer te kunnen bewaren. De paarden werden weer ingespannen en de man die de hele tijd had gement, vroeg of iemand anders het wou overnemen. Ik bood mij samen met Ed aan. ‘’Zo raafje, laat maar eens zien wat je kunt.’’ En hij trok plagend aan mijn oorlelletje. Jason keek mij vragend aan en ik seinde terug dat ik het wel wist. Eduard maakte mij het er niet makkelijker op met zijn lieve opmerkingen en plagerijtjes.
Na ongeveer een uurtje gemend te hebben, nam Eduard het over. “Ik ken een klooster waar we kunnen overnachten, het is nog ongeveer een halfuurtje rijden.’’ ‘’Dat werd eens tijd, ik krijg hier een houten kont van!’’ riep iemand klagend vanachter de wagen. ‘’Ga je toch lekker lopen!?’’ schreeuwde ik terug. De herrie schopper was gelijk stil.
Een half uur laten kwamen we in het donker aan bij een klooster. Eduard hielp met de paarden uitspannen en vroeg toen naar de abt. ‘’Sorry meneer, dat gaat niet.’’ Vertelde de monnik bij de deur hem verveeld. ‘’En waarom wel dan niet?’’ vroeg Ed geirriteerd. ‘’Hij is in gesprek, een belangerijk gesprek!’’ dat laatste zei de monnik met nadruk. “Sorry, maar wat wij te vertellen hebben is belangerijker.’’ Dreigde Ed. De andere man was onverbiddelijk en weigerde Ed de toegang naar binnen. Ed zijn blik werd donker en hij deed een stap naar voren. Terwijl hij de man aankeek zei hij ‘’Weet je dat zeker, broeder?’’. De broerder werd bleek en bibberde dat hij wel naar binnen mocht. ‘’Eheh, d-d-derde rechts en dan eh-eh de trap op enne d-d-dan de v-v-v-vierde rechts.’’ ‘’Danku wel!’’ en Ed glimalachte liefjes en vertrok naar binnen.
“Wát was dat?’’ ‘’Sorry Jas, ik heb dit vaker meegemaakt en ik weet het ook niet.’’ En ik haalde mijn schouders op. Ik vertelde alles over wat ik al met hem had meegemaakt. Niets sloeg ik over, ook de woede uitbarsting niet en de huilbui. ‘’Je hebt het er moeilijk mee hé, dat de rest en mam weg zijn.’’ Vroeg Jason fluisterend. Ik knikte en veegde de tranen uit mijn ogen. Toen ik weer omhoog keek, zag ik dat Jason het er ook moeilijk mee heeft. ‘’Maar we halen ze terug, al is het, het laatste wat ik doe!’’ en Jasons stem schoot omhoog van emotie. Ik ging op mijn tenen staan en gaf hem een kus op zijn wang.
Toen Eduard naar buitenkwam lopen, stormde we op hem af. ‘’En, en, en?’’ klonk het van alle kanten. “Ik heb voor onze hele groep een eigen slaapzaal geregeld.’’ Sprak hij vol trots. Van alle kanten kreeg hij schouderklopjes. We pakten gauw onze schamele bezittingen bij een en rende naar binnen. De monniken keken verschrikt op en wezen ons onze kamer. We kozen een bed uit, die was minder mooi dan eergister (wat ging de tijd toch snel), maar ik was er heel blij mee. Ik en een paar andere namen een paar wapens mee, ik een boog en een werp mes, de andere een aantal messen en een oud zwaard. De eetzaal konden we eerst niet vinden, dit klooster was een van de grootste in het land, maar die werd door een paar vriendelijke monniken gewezen. We waren allemaal nogal uitgelaten en de andere gasten vluchtte naar hun kamer. De wapens moesten we neerleggen bij de openhaard, al waren ze er niet erg blij mee. Het eten, wat bestond brood, wijn en vlees, werd opgediend en er werd veel gelachen en gepraat. Aan deze gezellige sfeer kwam gauw een einde.
We hoorden hoefgetrappel de binnen plaats opkomen en geschreeuw. Snel rende we naar het raam en we zagen dat een man of 10 naar binnen drong, tegen de wil van de monniken in. Snel gespte ik mijn pijlen koker om, stak een aantal messen in mijn riem en schede en legde mijn boog aan. Andere deden gauw de balk voor de deur die daar speciaal voor hing. Mannen stampte de trap op en er werd aan de deur gerammeld. “In naam van de koning, open maken die deur!” Mccartney rende naar de deur “’Wat moeten jullie van ons arme boeren?’’ ‘’Jullie zijn arme boeren die wat te verbergen hebben, anders deden jullie de deur niet dicht.’’ Klonk het gesmoord aan de andere kant van de deur. ‘’Maar wat moeten jullie?’’ ‘’De ontsnapte gevangenen en wel nu!’’ en er werd aan de deur gerammeld. “Open maken die deur, anders zijn wij genoodzaakt de deur te open met bijlen.’’ En de abt jammerde gesmoord. “Mijn deur, mijn deur.’’ En ik nam gauw een besluit. Ik klom op de tafel en ik zei dringend dat ze deur open moesten maken.’’ ‘’Nee, dat wil ík niet!” en Eduard hield Jason en de andere tegen om de deur open te maken. “Maak hem toch maar open en dan ga ik naar buiten. ‘’Dat wordt je dood!’’ schreeuwde abt in paniek. “En toch doe ik dat.’’ Besliste de monnik. Hij deed de balk open en de deur werd open gegooid. De deur sloeg tegen zijn hoofd aan en hij zakte in elkaar. Snel schoot ik mijn boog af en de pijl boorde zich in de hoed van een van de ruiters. Die schrok zich wild en rende van schrik naar buiten toe. Jason had samen met 2 andere jongens 2 andere ruiters onschadelijk gemaakt en de vrouwen brachten de kinderen in veiligheid. Ik schoot in het wilde weg om mij heen en er zakte weer 2 ruiters in een. Toen ik nog een pijl wou schieten, merkte in dat de koker leeg was. Ik pakte 2 messen en koos een ruiter uit. Voordat ik wou schieten viel mij oog op Ed. Er stond een ruiter overheen die hem wou wurgen. Ik twijfelde geen moment en gooide de messen. Eentje raakte die man in zijn schouder en de andere in zijn zij. Eduard wurmde zich onder de man uit en vocht dapper mee. De andere ruiters die overbleven werden vastgebonden en naar beneden afgevoerd in een paar kamers, waar ze werden vastgehouden tot na ons vertrek. De overledenen werden gezegend en naar buiten gebracht, waar we ze zouden begraven. Ik pakte mijn boog en messen weer, maakte ze schoon en stopte ze weer weg. Jason kwam op mij afgelopen en gaf met een knuffel en een kneepje in mijn wang. Altijd had ik daar een hekel aan, maar hij bedoelde het lief. De verwonden werden verzorgd, de kinderen naar bed gebracht en getroost, en er werd drinken uitgedeeld. Ik ging zitten en legde mijn armen op mijn hoofd en huilde alle spanning eruit. Iemand sloeg zijn armen om mij heen en alle spanning kwamen eruit. Na een paar minuten werd mij een beker water aangeboden en ik nam het dankbaar aan. Toen ik de eigenaar van de armen aankeek, keek ik recht in de ogen van Ed. ‘’S-S-sorry, ik weet niet wat het met mij is de laatste tijd.’’ ‘’Ik huil wel héél vaak.’’ En ik probeerde te glimlachen. “’Het geeft niet Raaf, je maakt wel veel mee de laatste tijd.’’ Trooste hij. “’Maar hoe is het met jouw hoofd?’’ om snel het onderwerp af te leiden bracht ik het onderwerp naar het verband om zijn hoofd. ‘’Ow dat! Dat is niets hoor, kleine wond en om het schoon te houden heeft Petro er een verbandje om gedaan.’’ Pedro was de zieken broeder in het klooster. “Petro wou ook even naar je been kijken als het mocht van jou.’’ Voegde hij er voorzichtig aan toe. Dat leek mij toch wel een slim plan. Ik had zelf de punt laten zitten de pijl er zelf afgetrokken om te kunnen verbinden. Samen met Ed liep ik naar Petro. "Zo meid, ik zag je been al en ik dacht, misschien kan ik haar helpen?'' begon Petro. ''Eh graag, als u dat wil.''

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 13:55

Re: [VER]De opstand

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 13:55

Lezen er nog mensen?

**Geplaatst**: 09-06-13 15:16

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 09-06-13 15:16

dat stuk was weer echt geweldig zeg!!

**Geplaatst**: 09-06-13 17:36

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 09-06-13 17:36

Mooi stuk weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 18:06

Re: [VER]De opstand

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 18:06

Hij haalde het verband dat aan de wond plakte. Ik vertrok mijn gezicht van de pijn. Petro floot tussen zijn tanden. ‘’Mooie wond, mooie wond.’’ Mompelde hij. “Even op de tandjes bijten meid.’’ En voorzichtig haalde hij de punt uit mijn kuit. Ik kneep in de hand van Eduard die ik nog vast had. “Dappere meid, dappere meid.’’ Mompelde hij weer. Met kokend water maakte hij de wond schoon en ik ontspande weer. Hij smeerde er een kruidenmengseltje op en dat verkoelde de boel een beetje. Voordat hij er schoon verband om heen wikkelde, smeerde hij er een zalfje op. Ik bedankte hem hartelijk en hij glom van trots. We liepen terug naar de slaapzaal en ik deed mijn jas en laarzen uit en klom in bed. Ed liep door naar zijn bed in de hoek, deed zijn schoenen uit en gooide snel zijn pij uit. Ik en de andere waren verbaasd dat hij ook snel onder de dekens sprong. Hij mompelde iets in de richting van welterusten en hij sliep snel in. Wij wenste elkaar ook welterusten en sliepen ook snel in.
De volgende ochtend werden we gewekt door Ed die alweer fris en fruitig klaar stond. Snel kleedde iedereen zich aan, pakte zijn of haar bezittingen bij elkaar en waste zich bij de put buiten. Terwijl wij een ontbijt kregen, lunch pakketjes en alles klaar maakte voor de reis, werden de paarden ingespannen. Gapend liepen we naar buiten waar de paarden al weer schrapend klaar stonden. In een donker hoekje stond een man tegen de muur geleund en toen Ed hem zag staan werd hij bleek. De andere man draaide zich om en liep weg. Later hoorden we hoefgetrappel van weg galopperende paarden. We stapten op de kar en ik moest weer mennen. ‘’Je deed het gister zó goed.’’ Overdreven er een paar mannen. Ik moest lachen en Eduard klom naast mij op de bok. Al zwaaiend reden we weg en alle monniken zwaaide ons na. Jason en ik wisselde een blik van verstandhouding. We reden een tijd door zonder problemen.
Boven aan de heuvel stonden er een paar paarden met ruiters naar ons te kijken. Ed merkte ze het eerste op en duwde mij naar achteren en ik ontweek daardoor net een pijl. Ed trok te gelijk de teugels uit mijn handen en spoorde de paarden aan om weg te galopperen. We reden het bos in en iedereen moest zich vast houden. Met de zelfde snelheid dat hij startte, eindigde hij ook weer. ‘’Iedereen eraf met de spullen!’’ snel gooide we alles in de bosjes en sprongen er zelf achteraan. Eduard gooide er wat onbelangrijke spullen op, sneed het tuig deels door en sloeg de paarden op hun kont met de zweep. Protesterend hinnikend galoppeerde de paarden weg. Eduard sprong naast mij en zocht mijn hand op. Ik pakte zijn hand en hij kneep hem bijna fijn. Toen de ruiters voorbij galoppeerde, zag ik dat ze van het koninklijke kasteel waren. Toen ze voorbij waren, stonden we op, klopte onze kleren af, pakte de spullen bij een en hezen alles op onze rug. Ed nam ons op sleeptouw door de bossen. We liepen tot de avond en we stopten. “Doordat we de kar kwijt zijn, hebben we vertraging.’’ Begon Ed gelijk met het slechte nieuws. Iedereen riep boehoe en Ed haalde verontschuldigend zijn schouders omhoog. “Het is niet anders damens en heren.’’ En hij ging groepen verdelen om een kamp op te slaan. ‘’De kinderen gaan hout verzamelen onder leiding van Zohra en Brandi.’’ En de vrouwen gingen met de kinderen op sleeptouw de bossen in opzoek naar hout. “Jason, Mccartney, Ik, Mirthe-Anne, Caro en Dyler gaan jagen.’’ En ik pakte mijn boog. “En de rest gaan de tenten opzetten en een paar extra slaapplekken maken.’’ En we liepen weg. Ik en Jason gingen de ene kant op, Mccartney en Ed de andere kant en de andere weer een andere kant.
Jason en ik waren helemaal op elkaar ingespeeld. Als de ene stiltstond, ‘’voelde’’ de andere dat en stond ook stil. Ik schoot 3 konijnen en Jas 2 konijnen en een fazant. Met touwen maakte we ze aan elkaar vast en gooide ze over de rug. Opeens hoorde ik geritsel. Ik stond stil en gebaarde aan Jas waar het geluid vandaan komt. Samen slopen we dichterbij en keken over de bosjes heen. Daar zagen we de monnik zitten, de monnik die mijn been heeft verbonden. Ik kon even niet op zijn naam komen. “Eh n-niet s-s-schieten, ik ben het, Petro!’’ en Jason en ik keken elkaar teleurgesteld aan. Het kon ook een zwijn of hert zijn. “Wat doe jij hier in de bosjes?’’ vroeg Jason vijandig. “’I-i-ik werd gestuurd door de abt, nadat hij de gevangenen had vrij gelaten.’’ ‘’Hij dacht dat jullie wel hulp konden gebruiken.’’ En ik hield Jas tegen voordat de arme man aanvloog. “Meekomen!’’ Beviel hij de man.
“Waar komt hij vandaan!?’’ krijsde Ed. Ik liep op hem af en probeerde hem te kalmeren. “Ik kan het niet nóg een bij hebben!’’ brieste hij nu rustiger. “Ik heb verdomme al moeite genoeg júllie te onderhouden zonder die kar en paarden!’’ en hij duwde mij weg. “Wij kunnen anders prima onszelf onderhouden zónder jou.’’ En ik draaide me beledigd om. “Ik ga w-wel terug als u dat wil.’’ Klonk Petro kleintjes. “Nee Petro, jij hebt ons geholpen en nu helpen we jou!’’ en ik nam Petro op sleeptouw. Ik liet hem zijn spullen in een van de tenten leggen en ik keen wanhopig richting Jason. Hij gaf het de geschoten dieren aan de vrouwen en die vilde het en roosterde het. Iedereen genoot van het eten, maar er hing een bedompte sfeer door de heftige woordwisseling tussen Eduard en mij. Als ik sorry wou gaan zeggen, draaide hij zich van mij weg. Ik voelde mij beledigd en ik probeerde het niet meer om mijn eer hoog te houden. Met zijn allen bleven we nog een tijd zitten en tegelijk met de kinderen gingen we naar bed, het was niet echt gezellig.
Links, rechts niets lag mij lekker. Ik bleef maar woelen en ik hield het niet meer uit. Voorzichtig kroop ik uit de tent en ging bij het na smeulende vuur zitten. Ik zwaaide naar Jason die de wacht had. ‘’Ik los je wel af, ga maar slapen.’’ En ik nam mijn pijl en boog uit de tent. Jason sprak mij maar niet tegen, hij won het toch niet. Hij kroop de tent in en ik hoorde hem daarna niet meer. Om een beter uitzicht te hebben klom ik een boom in. Ik installeerde mij en ik keek goed rond. Ik dacht na over de hele reis tot nu toe. De ruzie, het strafkamp, de ontsnapping, het klooster en het gevecht en het duizelde me. Het was te veel voor een korte periode. Ik werd duizelig en klom uit de boom en ging weer bij het vuur zitten. Toen ik iets hoorde, keek ik achterom. Het was Eduard die eruit kwam. Hij zag mij niet, keek niet om zich heen en liep het bos in. Ik werd getriggerd door nieuwsgierigheid en sloop hem achterna. Hij liep verder en verder door het bos en ik volgde hem nog steeds.
Bij de rand van het bos stopte hij en ik automatisch ook. Hij ging zitten en keek naar het dorpje en het daar bijhorende kasteel. Ik zag dat er een vlag met een grote uil uithing, het teken dat de koning aanwezig was. Ik hoorde Eduard bidden. “God, wat moet ik doen?’’ en ik hield mijn adem in. Dit was niet netjes, maar als ik tevoorschijn kwam, was ik de klos. ‘’Ik weet het niet meer met al die arme mensen?’’ ‘’Wat kan ik voor ze doen?’’ en hij ging over in gemompel. Toen ik verzitten, draaide hij zich snel om. “Wát doe jij nou weer hier!?’’ klonk het beschuldigend uit zijn mond en op dat moment ging het fout. “Bertus, wát was dat?’’ Klonk het zenuwachtig uit de mond van een bewaker. ‘’Ja hoe moet ik dat nou weer weten, ga kijken dan.’’ Klonk het uit Bertus zijn mond. Eduard draaide zich om en rende weg. Ik wou hem achterna, maar op dat moment werd ik gegrepen door een harde, ijzeren hand. “Gevonden, het is een meisje!’’ Ik wou gillen maar dat mislukte. Een kandelaar werd voor mijn gezicht gehouden en ik wou mij afwenden. ‘’Verrek, het is dat meisje dat gezocht wordt voor moord en stroperij!”’ En de man die mij vasthield gilde van blijdschap. ‘’We zijn rijk, we zijn rijk!’’ en hij trok mij gauw mee naar het kasteel. Daar werd de ophaalbrug naar beneden gelaten en ik werd allemaal trappen af getrokken. Ik wist dat er nu geen ontkomen meer aan was. Maar Eduard, die lafbek is hem gepeert. Monniken kon je niet vertrouwen, dat wist iedereen en waarom vergat ik dat nou weer? Maar diep, heel diep van binnen wist ik dat hij geen monnik was. Waarom wist ik niet, maar ik zou het nooit weten. Binnenkort was ik waarschijnlijk dood en ik zou hem nooit meer zien....

**Geplaatst**: 09-06-13 18:38

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 09-06-13 18:38

Oeh, mooi stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 19:16

Re: [VER]De opstand

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 19:16

“Jij hoort hier thuis, smerige rat.’’ En ik werd ik een kerker gegooid. Het was er vochtig en er stond alleen een pot om op te plassen. Mijn ogen wenden langzaam aan het donker en ik zag een paar mannen, eigenlijk meer jongens staan. Ze keken wantrouwend naar me en ik werd bang. Naast hun zag ik een hoopje zitten, al was het meer liggen. ‘’W-w-w-aar ben ik?’’ vroeg ik bang. Alle jongens stormde op mij af en ik viel om door alle armen die mij wouden pakken. “Mam, het is Mirthe- Anne!”’ en ik begreep eindelijk dat het mijn andere 4 broers waren. “Ow jullie leven nog!’’ en ik huilde van blijdschap. Mama kwam langzaam overeind en ik liep snel op haar af en gaf haar een knuffel. Samen moesten we huilen van blijdschap. ‘’Mirthe, wij moeten je iets heel vervelends vertellen, Jason is waarschijnlijk gedood.’’ En er blonken tranen in de ogen van mijn broers. Ik moest lachen en vertelde dat hij nog leefde en in veiligheid was. Iedereen was zo door het dolle heen dat de cipiers nog kwamen waarschuwen, dat als we niet stiller waren, we terplekke gedood zouden worden. Die lol gunde we ze niet en ik vertelde fluisterend mijn hele verhaal van begin tot eind. Toen ik bij vannacht, kreeg ik zo’n buikpijn dat ik bijna niet meer kon zitten. Ik kreeg allemaal armen om mij heen en zo, arm in arm, vielen we in slaap.
De volgende ochtend werden we ruw gewekt en we kregen een beetje water. “Vanmiddag, vanmiddag is het zover!’’ en de cipier lachte gemeen. Ik kreeg niets meer door mijn keel en slikken ging ook al moeilijk door de spanning. We wachten maar en we wachten maar. De hele tijd hielden we elkaar vast, bang voor wat er komen ging. We zagen de angst bij elkaar in de ogen en ik voelde mij steeds beroerder en beroerder. Ik wurmde me los uit de greep van mijn broers en kroop naar het potje. Ik gaf over. Toen mijn maag leeg was, kwam er gal. Er werd op mijn rug geklopt en ik kreeg een beetje water om mijn mond te spoelen. Ik mompelde wat op verontschuldigen moest lijken en ik kroop weer naar mijn broers en moeder. Vrij snel hierna kwamen er een groepje cipiers die mij meetrokken, ik wou de armen van mijn broers grijpen, maar ik werd in mijn maag geschopt, waardoor dit moeilijk ging. Het hele kasteel door, trapje op, trapje af totdat we bij een grote houten deur kwamen, waar een van de cipiers op klopte en binnen ging. Na een paar seconde kwam hij terug en knikte. Ik kreeg een duw in mijn rug en viel naar binnen. De deur werd achter mij gesloten. Toen ik weer op krabbelde, keek ik in het gezicht van een oude man. Hij had lange haren tot ongeveer op zijn schouders en zijn baard was warempel nog langer. Het haar was netjes geborsteld en onder een kroon gestopt. Zijn kleren waren met goud gestikt en ik wist dat dit de koning was en boog snel en diep. Doordat ik zo duizelig was, viel ik op mijn knieën. “Sta op.’’ Klonk het gebiedend. Ik krabbelde weer overeind en bleef onzeker staan. “Zo, daar ben je dan.’’ Klonk de zware stem van de koning rustig. “Nooit gedacht dat een dochter van Aldrid iemand zou vermoorden.’’ En ik keek geschrokken op. ‘’H-hoe weer u wie mijn vader was?’’ “Jouw vader was een goede strijder en ik kende hem als een van de beste strijders van mijn vader.’’ Klonk het vanuit het haar. ‘’Maar jíj, jij moord en jaagt en dat is onvergetelijk.!’’ En de man stond boos op. ‘’Waarom, leg het mij uit, waarom heb jij gejaagd en gedood tegen de wil van mij, de koning in!?’’ en hij deed dreigend een stap naar voren. ‘’I-i-ik kon niet anders heer, wij leiden honger door de droogte.’’ En ik werd boos. Boos om wie hij was en waar hij vandaag kwam. Hij wist niet hoe wij leefde en hoe wij leden. “’Heer, als ik niet mag jagen, niet mijn familie mag onderhouden, wie en wat ben ik dan?’’ ‘’Een slappeling, een domoor, een idioot!?’’ “Ik ga liever dood door de beul dan door de honger.’’ En dat was de druppel. “’Mannen, breng haar naar de galg!’’ en de cipiers trokken mij bruut mee. Weer alle gangen door, trapje af, trapje op en ik werd naar buiten geleid. Daar stonden alle mensen uit het dorp en de omliggende dorpen naar mij te kijken. Bij het ‘’podium’’ zag ik mijn familie en andere gevangenen zitten. Ik werd heen en weer geduwd door de mensen massa, totdat ik bij het podium op mijn knieën viel. Ik sprong op en wou weer de zelfde weg terug. Daar stond een muur van mensen mij doods aan te staren. Ik raakte ik paniek en wou weg. Weg van de beul, mijn familie en weer naar het bos, waar ik in mijn element was. Ik werd bruut vast gegrepen en het podium op ge gooit, naar de andere gevangenen. Mijn armen werden weer vak kundig vast ge knoopt en ik moest gaan zitten. Mijn broers en moeder keken mij wanhopig aan en diep van binnen deed ik een schietgebedje. En daar, op het balkon kwam de koning naar de reling gelopen. Hij werd ondersteund door een jongen, een blonde jongen met bruine ogen. Dit was de ‘’jongste’’ broer, die vol van wrok richting zijn broer koesterde. De vermiste broer, die al een halfjaar weg was van huis. Niemand had meer iets van hem vernomen en veel mensen verdenken de broer Hyram ervan dat hij zijn broer Eadric vermoord had. Hij ontkende alles natuurlijk. Als de koning zou sterven, zou hij de troon krijgen, precies zoals hij wou.
“Zij, zij is een moordenaar en een plunderaar.’’ Begon de koning zijn vonnis. “En bovendien ook nog hondsbrutaal.’’ En ik hoorde niets meer. Het ging allemaal langs mij heen. ‘’En deze mannen verdienen de beloning.’’ En Bertus en zijn vriend liepen het balkon op. Iedereen begon hun namen te roepen en te klappen. Ze kwamen glunderend het podium op lopen. “Heer, het was ons een waar genoegen en een kleine moeite.’’ En ze fantaseerde mijn hele arrestatie bij elkaar. Ik gaapte en kreeg een schop in mijn onderrug van de beul. Ik hoorde mij te gedragen betekende die schop. Ondertussen keken de trotse mannen arrogant op mij neer en spuugde. Dit was mijn eer ver beneden en ik kon niets terug doen. Ze kregen hun beloning en onder een hard applaus liepen ze weer naar binnen. ‘’En dan nu, het vonnis!’’ en ik slikte. ‘’Door wat ze gedaan heeft is haar ziel zwart geworden, pikzwart!’’ en het publiek juichte. Sensatie zoekers, dacht ik bitter. ‘’En daarom krijgt de doodstraf!’’ en het publiek was door het dolle heen. De beul lachte het hardst en pakte een dik stuk touw en ging voor mijn ogen er een strop van knopen. De spanning was om te snijden. Ondertussen kwamen er steeds meer mensen bij en er liepen een paar monniken naar binnen. ‘’Doe wat!’’ schreeuwde ik inwendig. Ik werd omhoog getrokken en de strop werd om mijn hals getrokken. Ik raakte in blinde paniek en wou weg rennen, harder dan ik ooit gerent zou hebben. Maar de strop hield mij tegen en ik werd weggetrokken, richting de galg. Ik moest op een krukje gaan staan en het touw werd door een ring gehaald. Om de tijd te rekken ging de beul extra langzaam te werk. Ik deed nog gauw een schiet gebedje. Mijn ogen werden vanzelf getrokken naar de Koning en Hyram, die mij spottend aankeek. ‘’Wacht!’’ schreeuwde hij. ‘’Ik wil het doen!’’ en hij rende naar beneden. Toen hij naar buitenkwam, werd hij begeleidt door een paar monniken die hem beschermde. De monniken liepen mee het podium op en ik ving van een van hun, zijn blik op. Een monnik zei dat de daden van Hyram hem vergeven zouden worden en hij nam het touw over de van de beul die hard baalde. Hij had het graag zelf gedaan. Op het moment dat hij wou trekken, trok een van de monniken, een zwaard tevoorschijn van onder zijn pij. De pij gleed op de grond en voor mij stond een jonge man met blond haar en diep, blauwe ogen. Ik stikte bijna, het was Eduard! ‘’In naam van de koning, laat dat touw onmiddellijk los!’’ De andere monniken volgde zijn voorbeeld en trokken ook wapens vanonder hun pij vandaan. Het waren allemaal vermomde opstandelingen. Jason zat erbij en ook Mccartney. ‘’ E-e- Eadric wat doe jij hier!?’’ gilde Hyram, zijn broer hysterisch en hij trok ook zijn zwaard, waarbij hij het touw los liet. Cipiers sprongen het podium op en trokken ‘’Eduard’’ hard achteruit. “’Laat me los, ik ben het!’’ ‘’’Eadric, de verloren zoon van de koning.’’ En de cipiers lieten hem van schrik los. De andere opstandelingen zagen dit als een teken en rende naar voren, om Hyram te vermoorden als het moest. “Stop!’’ schreeuwde de koning. Niemand durfde zijn bevel te negeren en iedereen stopte. ‘’Dit gevecht wordt uitgevochten van broer tot broer!’’

Hoe is dit? Voor mijn gevoel is het te lang dradig?

**Geplaatst**: 09-06-13 19:40

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 09-06-13 19:40

Ik vind het wel goed eigenlijks! Bij deze gebeurtenis treed je er wat dieper op in, wat het wel spannend maakt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-13 21:05

Re: [VER]De opstand

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-13 21:05

Ik schrijf morgen verder, slaap lekker

**Geplaatst**: 09-06-13 22:02

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 09-06-13 22:02

Het verhaal word steeds beter

ga zo door!!

**Geplaatst**: 10-06-13 15:01

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 10-06-13 15:01

Wauw, wat een gaaf stuk weer!

**Geplaatst**: 10-06-13 19:14

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 10-06-13 19:14

Ha! I knew it

Eduard is de zoon! En volgens mij best een lekker ding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-06-13 20:47

Geplaatst door de TopicStarter : 10-06-13 20:47

XNavrant schreef:
Ha! I knew it Eduard is de zoon! En volgens mij best een lekker ding

Ik schrijf en u zult vinden

**Geplaatst**: 10-06-13 21:21

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 10-06-13 21:21

Vanaf het begin af aan wist ik eigenlijk al dat eduard de zoon was!
Vind het een een beetje langdradig en er sluipen soms wat spelfoutjes doorheen maar het is een leuk en goed verhaal om te lezen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-06-13 08:38

Re: [VER]De opstand

Geplaatst door de TopicStarter : 11-06-13 08:38

De zoon van wie?

**Geplaatst**: 11-06-13 09:16

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 11-06-13 09:16

Goed geschreven!

**Geplaatst**: 11-06-13 16:26

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 11-06-13 16:26

Super spannend

**Geplaatst**: 23-06-13 22:14

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 23-06-13 22:14

Schrijf je nog verder? Ben heel benieuwd

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-07-13 16:32

Geplaatst door de TopicStarter : 08-07-13 16:32

Ik ga weer verder, heb nu de tijd en ik vind eigenlijk dat ik jullie verschuldigd ben naar het einde :')

**Geplaatst**: 08-07-13 20:22

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 08-07-13 20:22

Joepieieie!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-07-13 11:31

Geplaatst door de TopicStarter : 10-07-13 11:31

Iedereen week opzij voor de twee broers. Mensen klommen op het podium en er ontstond ruimte op het plein. ‘’Eduard’’ liep samen met zijn broer naar voren en gingen tegenover elkaar staan. De koning sprak krachtig: ‘’Waar strijden jullie om, broers en zonen?’’ Zonder zijn blik af te wenden sprak ‘’Eduard’’, eigenlijk moest ik hem nu Eadric noemen, duidelijk dat als hij won, dat ik (ik voelde mijn wangen rood worden) vrij moest worden gelaten. Wat Hyram wou als hij won, werd niet bepaald. Boven hun hoofd sloegen ze drie keer tegen elkaars zwaard, het gevecht was begonnen. De broers, die vaak met elkaar getraind hadden, waren aan elkaar gewaagd. Een hou links, een hou rechts, ze pareerden elkaars slagen zonder moeite. Hyram verhoogde zijn tempo en Eadric ging zonder al te veel moeite mee. Langzaam werd Eadric naar achter gedreven, maar hij dreef Hyram terug en veel verder. Na een paar slagen stond Hyram tegen het podium aan en kon geen kant meer op. Hij probeerde nog te slaan, maar hij kon zijn arm niet ver genoeg draaien. Als laatste red middel sprong hij omhoog en gaf Ead een schop in zijn kruis. Die zakte als gevolg in elkaar en hapte naar adem en liet zijn zwaard vallen. Hyram schopte die trots weg en hief zijn armen boven zijn hoofd. Met een klap liet hij het zwaard neer dalen op zijn weerloze broer die naar adem lag te snakken. Als een laatste poging om zich te verweren hief hij zijn arm omhoog. Het zwaard maakte een klap en kaatste weer terug, recht in het gezicht van de aanvaller. Die gaf een schreeuw en liet zijn zwaard vallen om naar zijn gezicht te kunnen grijpen. Dit moment greep Ead om snel op te staan en in de richting van zijn zwaard te strompelen. Hij greep hem weer goed vast en controleerde snel de wond die hij op zijn arm had overgehouden. Zijn broer, die ondertussen ook weer was opgeknapt, was laaiend van de vernedering die Ead hem had aan gedaan. Hij stormde als een dolle stier naar voren met het zwaard naar voren gericht. Ead deed een stap opzij en het rood met witte zwaard van Hyram boorde zich in het podium. Hij kreeg hem niet meer los en hij greep een mes die hij bij zijn riem droeg. Hij dreef Eadric ermee in een hoek en zette hem op de keel. ‘’Jij, jij, jij rat, geniepige loeredraaier, jij bent de naam koning niet waard.’’ Lispelde Hyram boos. ‘’Ik zou een veel betere koning zijn, jij neemt zomaar de benen en laat tijden lang niets van je horen.’’ ‘’En als we denken dat je dood bent, ben je een verkleedde monnik die het opneemt voor een dief die ook nog een moordenaar blijkt te zijn.’’ ‘’En die zogenaamde moordenaar doet het uit noodweer omdat mannen van pa mensen die stelen ongecharmeerd vermoorden en martelen.’’ Het woord stelen sprak Ead spottend uit. ‘’Mensen in de dorpen leiden honger door de hoge belasting die pa vraagt en door de droogte.’’ ‘’Van mij mogen ze best jagen, zolang er maar genoeg dieren over blijven van elk soort.’’ En er klonk instemmend gemompel in de toeschouwers. Ik moest zelf mijn tranen weg knipperen, dat een prins het opneemt voor de gewone boeren in de dorpen. Voordat iedereen klaar was met het nadenken over zijn woorden, haalde hij het zelfde smerige trucje uit die Hyram bij hem uithaalde. Hij gaf hem een trap in zijn ballen en sprong over hem heen. Snel trok hij een met groen ingelegde diamanten mes te voor schijn. Dit was de kleur van het hoge klooster die de hoogste kerktoren had in het land. Daar is hij dan ook geweest en heeft hij waarschijnlijk ook de pei vandaan gehaald. Dit bedacht ik mij terwijl Eadric zijn zwaard pakte en op adem kwam. Hyram lag te kreunen op de grond en maakte geen aanstalte om op te staan. Eadric liep naar voren en zetten de punt van zijn zwaard in de keel van zijn jongere broer. Die keek hem aan en greep zijn mes en stak die binnen een seconde in de gewonde linker arm van zijn oudere broer. Die liet van schrik zijn zwaard vallen en sprong achteruit. Hyram greep het zwaard van zijn broer en drukte die nog maals tegen de keel van zijn weerloze broer die maar lag te kermen van de pijn. ‘’Stoot dan door, lafbek.’’ Siste hij tussen zijn verwensingen heen. ‘’Dan kan je toch niet, ik ben de stoerste van ons tweeën.’’ ‘’Ik bleef hier en hielp vader met het regeren van die stomme land.’’ Er klonk boos gemompel in het publiek. Eadric werd laaiend, laaiend van alle verwensingen die hij jaren lang naar zijn hoofd geslingerd heeft gekregen. Uit angst voor het bloedbad kneep ik bij ogen dicht en boog mijn hoofd. Maar ik hoorde geen geschreeuw of gegil. Voorzichtig richte ik mijn hoofd op en deed een oog voorzichtig open. Ead was vast gegrepen door de beul en andere ridders voordat hij zijn broer kon vermoorden. ‘’Laat mij los, laat bij verdomme los!’’ Hij werd al spartelend van zijn broer af getrokken die ook werd meegenomen het kasteel in. Ik werd losgemaakt en samen met alle andere gevangenen naar binnen het kasteel geleid. Mijn moeder viel mij jammerend om de hals. ‘’Ik was, ik, ik, ik, kan je, ik.’’ Klonk het verward terwijl ze snikte. Achter mij werden ook de ‘’monniken’’ meegenomen en de deur sloot zich achter ons.
‘’Zo, jullie hebben heel wat uit te leggen, gespuis als jullie zijn.’’ En de koning verbergde een glimlach achter zijn hand. ‘’Zijne majesteit, het spijt mij van de toestand die er om mij werd gemaakt!’’ sprak ik snel uit. ‘’Dit was nooit mijn bedoeling geweest.’’. ‘’Dat zal wel niet voor niets zijn geweest, leg het allemaal maar uit.’’ En ik begon te praten. Iedereen hing met open mond aan mijn lippen. De stukken over mijn emotie buien liet ik er dit keer maar uit, de koning hoefde niet te weten dat ik had uitgehuild bij zijn zoon. ‘’E-e-en-en wat gebeurd er nu met Eduard, ik bedoel Eadric?’’ voegde ik er als laatste aan toe. ‘’Daar ga ik nog over nadenken, ik wil zijn verhaal horen en ook die van Hyram. ‘’Dat stuk over toren hoge belastingen snapte ik niet helemaal.’’ En de koning verliet de zaal. Het bleef een moment stil tot een van de bediende ons kwam ophalen. ‘’Volg mij maar naar jullie vertrekken.’’ En we liepen zwijgend door het hele kasteel. In een flits zag ik Hyram verhit met zijn vader praten.
‘’En hier slapen jullie, fijne nacht.’’ En de bediende verliet ons. Ik sliep met mijn broers en moeder in een gezellig ingericht. Er stonden een aantal bedden met kleurige spreien erop en er was een klas in lood raam. Iedereen koos een bed uit, er was er een te weinig. Voordat iemand de bediende wou halen zei ik wel dat ik bij moeder in bed ga slapen, als zij dat goed vond. Ze keek mij verheugd aan. Een voor een waste we ons, trokken onze kleren uit en sprongen in bed. Het was een lange, spannende dag geweest en we hadden een moment nodig voor onszelf nodig. Mijn moeder maakte ruimte in het bed en ik kroop naast haar. Ze streelde zachtjes mijn haar en ik domelde al snel in.
Ik rende maar door en door, ik voelde de vermoeidheid niet. De takken sloegen in mijn gezicht, maar ik voelde de pijn niet. Achter mij nam het lawaai van de brekende takken toe en ik versnelde. Ze liepen op mij in en schreeuwde dat ik moest stoppen in naam van de Koning. Op het moment dat mijn concentratie verslapte, viel ik. Binnen een seconde sprong ik op, niet op de pijn van mijn rug ingaan. De boog die ik omhad, had er voor gezorgd dat ik niet door kon rollen. In mijn achterhoofd wist ik dat ik niet lang meer door kon. De eerste de beste boom klom ik in, mij tussen de bladeren verstoppen. Maar toen de ruiters en paarden kwamen, verstapte ik mij en ik viel uit de boom. Ik voelde een stekenede pijnt in mijn rug maar ik sloeg en schopte om mij heen.
‘’Mirthe-Anne, Mirthe-Anne!’’ en werd aan mij getrokken. Ik hoorde mijn broers en mijn moeder. ‘’Mirthe-Anne, wordt wakker!’’ en langzaam ontwaakte ik uit mijn nachtmerrie. ‘’Huh, wat?’’ En ik keek verbaasd om mij heen. Ik zat in een kamer in het kasteel van de koning. Ik was uit bed gevallen en dat was waarschijnlijk de klap die ik had gemaakt toen ik ui de boom viel. ’’Hoelaat is het?’’ vroeg ik wat wakkerder. ‘’Aan de zon te zien rond 7 uur s’ochtends, dus laten we ons gaan opfrissen en naar beneden gaan, naar de eetzaal.’’ En ik stond op en wreef over mijn rug heen. Die zal wel blauw worden. Ik wachte tot iedereen klaar is en stuurde ze vast weg. Ik wou graag nog even nadenken over wat er allemaal was gebeurd.

**Geplaatst**: 10-07-13 19:09

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 10-07-13 19:09

Super stuk weer!!!

**Geplaatst**: 10-07-13 21:38

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 10-07-13 21:38

Wauw! Helemaal super

**Geplaatst**: 12-07-13 12:48

Re: [VER]De opstand

Geplaatst: 12-07-13 12:48

leuk stuk weer, alleen heb ik wel een paar tips waardoor het wat lekkerder leest

Je hebt in het begin Eduard tussen twee haakjes (Zonder zijn blik af te wenden sprak ‘’Eduard’’) Dit lezen de meesten als een gesproken zin, je zou dus eigenlijk 'Eduard' moeten schrijven.

'maar hij dreef Hyram terug en veel verder.' Deze zin leest wat makkelijker al je het bijvoorbeeld zo opschrijft: maar hij dreef Hyram veder terug.

'Die zakte als gevolg in elkaar en hapte naar adem en liet zijn zwaard vallen.' Je gebruikt heel vaak het woord 'en'. Dit leest best irritant. 'Happend naar adem liet hij zijn zwaard zakken.' klink al weer wat beter

Zin in het volgende stuk!