Ik vind het echt heel erg van mezelf, maar ik wil echt heel graag je vervolg lezen! (Laat je BTW niet door mij opjagen Neem rustig je tijd) Wachten is nooit echt mijn sterkste kant geweest
Vereentjex
Berichten: 973
Geregistreerd: 28-03-13
Woonplaats: in't leukste dorpje van Nederland
Geplaatst door de TopicStarter: 30-05-13 18:46
taartjee schreef:
Ik vind het echt heel erg van mezelf, maar ik wil echt heel graag je vervolg lezen! (Laat je BTW niet door mij opjagen Neem rustig je tijd) Wachten is nooit echt mijn sterkste kant geweest
Top! Ik heb niet snel dat ik zo graag wil verder lezen bij de verhalen die hier op Bokt komen, maar die van jou heeft gewoon iets...
Vereentjex
Berichten: 973
Geregistreerd: 28-03-13
Woonplaats: in't leukste dorpje van Nederland
Geplaatst door de TopicStarter: 30-05-13 18:50
beste bokker hier zijn deel 5 en 6! (spelfouten even vergeten hoor moest zo snel typen!) : Deel 5: schuldig
‘Charly, Charly!, Charly word is wakker!’ voorzichtig doe ik mijn ogen open. Het liefst wil ik door blijven slapen, maar ik word iedere ochtend, iedere dag weer opnieuw gewekt door mijn moeder. Waarom blijft ze nog bij me? Waarom gaat ze niet terug naar de kudde? Elke keer als ik haar aankijk zie ik telkens een stukje van haar verslappen, verzwakken en afbreken. Waarom? Ik weet het niet….ik heb er geen antwoord op.
‘Charly ik zeg het niet nog een keer!’ hoor ik mijn moeder zeggen. Langzaam sta ik op, al mijn botten en spieren zijn verkleumt door dit natte weer. Heftig schud ik me uit, vanuit mijn ooghoek zie ik mijn moeder, ze schraapt met haar hoef over de bemodderde aarde op zoek naar een plukje gras. Alsof je die in dit rot stuk van het weiland gaat vinden. Rustig loop ik naar haar toe om te helpen, voorzichtig duw ik mijn neus tegen haar vacht aan heel even een klein moment voel ik me weer dat pasgeboren veulen dat zo klein bij mama stond te drinken…maar op dat moment zie ik flitsen voor me van hoe mijn moeder werd aangevallen…ik wil er niet meer aan denken. Blijkbaar merkt mijn moeder dat ik weer sta te dromen. ‘Niet meer aan denken’ zegt ze terwijl ze zacht met haar neus door mijn manen gaat. Ik weet wel dat het haar pijn doet, en ook hoe veel, en daar ga ik een einde aan maken! Ik ga er voor zorgen dat mijn moeder weer terug komt bij de kudde! Ik mag dan misschien niet zo oud zijn, maar in een jaar weet ik precies hoeveel pijn mijn moeder had haar hele leven lang al.
Ik weet niet hoe en waar ik die moed vandaan haalde, maar in een vlot tempo loop ik richting de kudde. Het is minstens een kilometer van mijn moeder naar de kudde, dus dit moet te doen zijn. Hoe dichterbij ik kom hoe meer hoofden er omhoog gaan, was dit nou wel zo’n goed idee? Wild schud ik mijn hoofd ‘Charly wees niet zo’n lafaard!’ hoor ik mijn geweten weer roepen, gewoon doorlopen doen alsof het je niets kan schelen zeg ik tegen mezelf in de hoop dat dit wat moed geeft.
Bonk, bonk, bonk mijn hart slaat keihard in mijn keel, het zweet loopt over mijn rug: ‘Ik wil niet meer, Ik kan niet meer!’ fluister ik zachtjes in mezelf als ik langs een paar dreigende blikken loop. ‘Hey wie ben jij? Ik heb je hier nog nooit eerder gezien?’ He wie zei dat! Met een ruk draai ik me om voor me staat een lichte vos merrie net zo oud als ik, haar ogen zijn niet donkerbruin, maar donkerblauw en haar manen zijn niet modderig en vies zoals de mijne, maar mooi en glanzend ondanks het gure weer. Ik weet niet hoe het kan maar mijn angst verdwijnt plotseling! ‘ik ben…probeer ik mijn zin af te maken als die ruw word onderbroken door de moeder van de vosmerrie ‘ieeeel daar is die zwarte schim weer! Jakkes! Ga weg bij mijn dochter!’. Ik weet niet hoe snel ik weg moet komen, maar te laat iedereen heeft me al gezien.
Een grote groep enters en twenters hengsten en merries komt naar me toegelopen. Waaronder de vosmerrie, ik weet haar naam niet eens… ‘ zo misbaksel durf je hier wel te komen!’ zegt een groot hengst veulen. ‘mijn moeder zei al dat tie lelijk was maar zo lelijk iel’ ik hoorde allemaal veulens over me praten. De woorden raakte me, wie had dit verzonnen? Maar het ergste was nog niet voorbij…ik wilde hier weg ik wilde me omdraaien, terug naar mijn moeder…terwijl ik achteruit liep knalde ik ergens tegen aan. Ik draaide me om en wat ik toen zag……
Daar stond hij, groot, sterk, machtig deze woorden kwamen in me op toen ik mijn vader weer zag. Maar of ik daar zo blij mee moest zijn…. ‘kinderen ga uit de weg, maak dat jullie weg komen!’ beval Alvitur de groep. Ik slikte, wat stond me te wachten. Hij liep op me af, draaide rondjes om mij heen, keek me telkens aan met een blik waar ik bang van werd. Toen ging hij voor mij staan luid snuivend riep hij: ‘wat doet een misvormd wezen als jij in MIJN kudde, had ik jou moeder niet bevolen dat zij niet eerder terug naar de kudde mocht voordat jij weg, of dood was?’ ik stond daar als verdoofd niet wetend wat ik moest zeggen alsmaar bang kijkend. ‘zij mag niet meer in de kudde komen, maar voor JOU betekent dat al helemaal niet, nooit!’ brulde hij. Ik beefde op mijn vier benen, hoe kon ik zo dom zijn hier naar toe te komen?
Deel 6: wraak
Nog steeds stond ik trillend op mijn benen, alleen, gek geworden dat ik dacht hiermee mijn moeder te helpen. ‘Ik ga is even met die ma van jou praten, ASTRA MEEKOMEN!’ gilde de hengst. In volle galop sprintte zo’n stuk of zeven paarden ervandoor. En ik kon alleen maar toekijken…. Totdat ik wist dat het foute boel was ik moest mijn moeder helpen. Ik wist niet hoe snel als ik werkelijk in volle galop ging, maar ik weet wel dat ik zo snel ging als dat mijn hoeven mij konden dragen. Kataklop, kataklop mijn hoeven dreunde in de natte weigrond. Wat kon mij dat eigenlijk schelen? Mam, Mam spookte het door mijn hoofd, dacht ik het even optelossen maar nee, ik zorg er nu voor dat mijn moeder een flink pak slag krijgt! Of erger….
Hijgend kwam ik tot stilstand vanaf een afstand zag ik mijn moeder rennen en achtervolgd worden door zeven paarden ‘Hou vol mama’ hinnikte ik zo hard ik kon. Het was zeker nog een heel eind rennen, ik hijgde en riep van alles tegelijk ‘MAMA!!!’ Voor dat ik besefte wat er gebeurde riep ik nog: ‘ mama hou vol ik kom!’ mijn voorvoet stapte in een diepe kuil, waardoor ik over de kop sloeg, met een smak kwam ik op de grond. Ik wilde opstaan, rennen, roepen, mijn moeder rennen, tranen kwamen in mijn ogen, een brok in mijn keel! Spartelend kwam ik overeind. Ik verzette me tegen de pijn en rende naar mijn moeder toe die volledig in elkaar gemept werd. Ik liep op Astra af en schopte haar in het gezicht, mijn moeder was niet de enige die dat zag….
‘Kom hier klein kreng, ik zal je krijgen!’ schreeuwde Alvitur terwijl hij mij achterna rende. ‘en….dan…vermorzel…ik….jou!’ riep hij, ik wist niet hoe snel als ik moest rennen, maar ik was moe doodmoe, ik kon niet meer. En dat zag mijn moeder ook, bliksemsnel vloog ze dwars door de groep van Astra heen en rende naar Alvitur. Dit moment vergeet ik nooit weer. Haar tanden zette zich in de manenkam van de wilde hengst, haar voorbenen raakte zijn gezicht…Met een luidde brul vielen ze allebei met een klap op de grond…en ik wil er in mijn blinde paniek naar toe rennen, mijn moeder heeft voor de zoveelste keer mijn leven gered! Op dat moment schrik ik op van een toeter…van een auto…wat? Twee felle koplampen schijnen in mijn ogen, en mijn flank raakt de auto met een knal… dan word alles zwart voor mijn ogen….. een paar tellen later kom ik weer bij en zie dat de baas mij vast houd, raar ik heb hem nog maar twee keer gezien in mijn leven. meteen ruk ik me los ik moet naar mijn moeder laat me gaan! 'zo nou deze mankeert niks laat maar lopen' ik zoek mijn moeder waar is ze? 'MAAAM!!!' mijn hinnik doet pijn aan mijn keel zo schel en beangstigend als die klinkt zo voel ik me ook. dan zie ik haar een paar jongens zijn de hengst en de andere zeven paarden aan het verdrijven. een man in een witte jas zit bij haar gehurkt en spuit wat in haar hij roept naar de baas: 'ik weet niet of ze het gaat redden' wat gaat mijn moeder dood? Nee alsjeblieft niet! 'Mam nee ga niet dood, mama!' hinnik ik zo hard als ik kan. en dan pas dringt het tot me door...dan ben ik alleen..helemaal alleen, de enige persoon die nu nog van me houd gaat dood! 'Mama!' schreeuw ik. ik ren naar haar toe, maar krijg dan een flinke pets op mijn neus van die man in het wit. 'scheer je weg!' ik ben bezig gromt hij naar me. ik wil naar mijn moeder laat me erdoor! ik wil me afzetten en naar mijn moeder galopperen maar dan voel ik een soort arm mijn voeten tegen elkaar grijpen. En kom ik met een smak op de grond, de baas en een paar staljongens komen op me af, en binden touwen om mijn voeten. 'geef deze ook maar een spuitje' zegt de baas, wat nee! ik wil niet dood, ik moet mijn fouten voor mijn moeder recht maken. prik er gaan een soort brandende druppels in mijn schouder. En dat is het. ik ga niet dood? wat gebeurd er? ik probeer op te staan maar het lukt niet, ik kan me niet bewegen, maar wel alles zien en horen. 'laad haar op de truck, ik voer haar af' zegt de man in het wit. 'neee laat me niet alleen!' gil ik maar een stal jongen drukt me hard tegen de grond...en dan dommel ik langzaam...weg.
Laatst bijgewerkt door Vereentjex op 30-05-13 19:03, in het totaal 1 keer bewerkt
gohya
Berichten: 33013
Geregistreerd: 25-03-07
Woonplaats: Ermelo.
Geplaatst: 30-05-13 18:56
Echt heel mooi geschreven hoor,Respect! Nu wachten op het volgende deel.