Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-10-12 19:05

Geplaatst: 17-10-12 19:05

StonedRomy schreef:
beter dan vorig jaar zal hij wel worden... of ik moet ineens keihard vallen

gelukkig heb je een grote portie zelfhumor :')

maar doe maar niet, liever een korter verhaal dan

**Geplaatst**: 17-10-12 19:05

Geplaatst: 17-10-12 19:05

ik stem ook voor een korte versie! Y;(

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-10-12 19:06

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 17-10-12 19:06

schijf ik dan zo beroerd?

maar korte versie gaat het vrees ik niet worden, we zitten nu pas rond eind oktober en er zijn nog wel wat dingen gebeurd

**Geplaatst**: 17-10-12 19:14

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 17-10-12 19:14

haha nee in tegendeel

maar heb liever dat jij niks breekt/sloopt/rottigheid krijgt met je lichaam, dan dat het een heeeeel lang verhaal wordt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-10-12 19:16

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 17-10-12 19:16

haha, ik zal mijn best doen.
:')

**Geplaatst**: 17-10-12 19:19

Geplaatst: 17-10-12 19:19

CRos95 schreef:
haha nee in tegendeel
maar heb liever dat jij niks breekt/sloopt/rottigheid krijgt met je lichaam, dan dat het een heeeeel lang verhaal wordt

dat bedoel ik ook!

ik lees normaal zelden dit soort verhalen, maar omdat ik jou redelijk "ken" en ik door had dat het een autobiografisch geschreven verhaal is móest ik het wel lezen!

**Geplaatst**: 17-10-12 19:23

Geplaatst: 17-10-12 19:23

StonedRomy schreef:
haha, ik zal mijn best doen.

thanx haha :))

vind je naam wel komisch, aangezien je 'stoned' bent van de medicijnen :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-10-12 19:25

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 17-10-12 19:25

tja, daar is over nagedacht he :')

maar lach er zelf ook heel erg vaak mee, vooral als ik euhm stoned ben

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-10-12 20:32

Re: [ver] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 22-10-12 20:32

helaas nog geen update kunnen maken, moet even flink leren voor school...
ben wel bezig dus kijk wel wanneer hij komt, hij komt in ieder geval wel haha.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-11-12 20:09

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 01-11-12 20:09

Na een paar dagen ga ik weer naar school, direct de stad in om een paar musea te bezichtigen met een groepje.
Zodra mijn crush in mijn groepje blijkt te zitten kan mijn dag al bijna niet meer stuk, nadat hij mij en een vriendin ook nog eens mee naar een koffie zaakje neemt weet ik het zeker.
Maar ik zou mezelf natuurlijk niet zijn als ik een paar ontzettend blonde dingen zou zeggen....
‘ Hey, mijn Ikoe is nou ook weer niet zo laag hoor!’ roep ik uit in het drukke zaakje.
Dit is een van die momenten dat je wenst een tijdmachine bij de hand te hebben... maar helaas heb ik die niet en moet ik alles maar ondergaan.
Zelf lach ik dus maar even hard mee en probeer mijn hoofd niet knalrood te laten worden.
Echt weer een uitspraak voor mij... echt weer eentje voor mij.
Nadat we naar buiten zijn gelopen begin ik weer erg veel last van mijn oren te krijgen, iedere dag weer is het hetzelfde liedje en ik begin er schoon genoeg van te worden.
Morgen maar weer eens de huisarts bellen om er weer naar te laten kijken, voor de 3e keer de afgelopen 2 weken.
Snel sms ik mijn moeder en die gaat direct een afspraak maken bij de huisarts, ze is zelf doof geworden aan een kant door een te lang uitgestelde diagnose dus ze gaat hier heel serieus op in. gelukkig.
De rest van de dag is nog wel vol te houden met een paar pijnstillers die ik tegen hoge uitzondering in heb geslikt.
Nadat ik tegen 4 uur thuis kom, gelukkig woon ik 500 meter van de stad af dus hoef ik niet te fietsen, verteld ma me dat we nu direct naar de huisarts moeten.
We lopen rustig naar de huisarts en eenmaal daar blijkt dat ik bijna direct aan de beurt ben, fijn.
Ze kijkt weer in mijn oor en weer ziet ze niets dus krijgen we een verwijzing naar KNO.
‘ Welk ziekenhuis gaat het deze keer weer worden?’ vraagt ze met een glimlach. met deze arts klikt het goed en ik weet ook dat ze me altijd serieus zal nemen.
‘ Duitsland lijkt me het beste.’ zeg ik direct.
Een opgeluchte zucht komt van haar kant.
‘ Eigelijk mag ik dit niet zeggen maar ik ben blij dat je niet naar het ziekenhuis hier gaat, we mogen het niet afraden maar hun KNO afdeling is hier waardeloos.’ zegt ze met een opgeluchte stem.
Ik knik. ‘ daarom.’ zeg ik rustig.
De dag erop belt mijn moeder naar het ziekenhuis in Duitsland om een afspraak te maken.
Voor zover ik het kan horen kan het redelijk snel, voor duitse begrippen dan.
Over 3 maanden al de afspraak, in Januari dus.
Vanaf dit moment gaat het eigelijk alleen maar slechter met me, ik wacht iedere keer weer op de volgende klap die me neer gaat halen en ik ben nog niet opgestaan of ik lig alweer.
Mijn oren doen zo ontzettend veel pijn, mijn ademhaling gaat slecht en ik ben bang dat mijn hart ook weer achteruit aan het gaan is.

De onbegrip van vriendinnen is ook niet fijn, opmerkingen die gemaakt worden die me bijna harder slaan dan alle ziektes.
‘ Zo erg kan het nu ook weer niet zijn.’ zegt een vriendin, of ex-vriendin zullen we er vanaf nu maar van maken want ik heb niets aan mensen die me een aansteller vinden.
Ik hou me al groot omdat ik anderen niet wil belasten met mijn problemen en nu dit.
‘ Ik heb ook ooit eens oorontsteking gehad en dat was binnen 2 dagen over, ik hoefde niet eens naar het ziekenhuis!’ vervolgt ze.
WAT?!!! hoor ik dit nu goed? denk ik in mezelf.
mijn gehoor is beschadigd voor de rest van mijn leven, misschien wel zo erg dat ze me moeten opereren en nu zegt ze dit?!
Ze heeft geen idee hoe het voelt, dat kan ze niet weten en dat wil ik ook niet dat ze dat weet.
We krijgen een ongelofelijke ruzie en gelukkig kiest mijn beste vriendin mijn kant. Naar mijn mentor kan ik niet. Naar niemand eigelijk.

De pijn is zo verschrikkelijk dat ik op de dag van mijn paardrijles een muts ga kopen voor onder mijn cap zodat mijn oren tenminste een beetje warm zullen blijven en wonder boven wonder werkt het!
Voor het eerst heb ik niet het gevoel dat ik van het paard af zal vallen nadat ik ben opgestapt.
Het werkt zo gijn dat ik de volgende dag besluit hem ook naar school op te doen.
Ik ben nooit een mutsentyp geweest maar nu is het noodzakelijk, zeer noodzakelijk.
Er zijn docenten die het begrijpen en het geen probleem vinden maar er zijn ook docenten die het wijgeren, helaas.
Ik wil nu nog niet zo’n grote ophef veroorzaken dus ik ga er niet verder op in. die paar lessen waar ik hem niet op mag kom ik ook nog wel door.
Met mijn borstbeen gaat het ook nog steeds niet goed maar ik heb het maar geaccepteerd, voor de rest van mijn leven zal ik die pijn behouden. Een heftiger paard? Weer last van mijn borstbeen. Iets zwaars moeten tillen? Last van mijn borstbeen.
Maar iets tillen kan toch niet want dan lig ik gelijk plat van de hoofdpijn.
Mijn dagen zijn gevuld met pijn, pijn is overal lijkt het wel.
Hele dagen kan ik niet meer volmaken, altijd ben ik maar ziek.
Wonder boven wonder haal ik nog super cijfers... voor de exacte vakken dan.
Nederlands en Duits zijn echte ramp vakken, Frans lukt alleen maar omdat ik naast mijn franstalige vriendin zit.
Nee, pijn zit overal maar ik moet doorgaan. Ik mag niet gaan liggen want dan kom ik nooit meer omhoog.
Ik voel me voor de winter al zo slecht en dat kan dus alleen maar betekenen dat het nog slechter gaat gaan. helaas.
Het gevoel dat je geen energie meer hebt is het moeilijkste, het gevoel dat je alleen maar leeft om te slapen en te eten. Maar hier moet ik doorheen, hier kan ik alleen maar sterker uitkomen dan ik was.
Dit gaat goed komen, ooit... in een verre verre toekomst.
Kleine dingen maken me vrolijk op een dag, een paard wat voor de school langsloopt, een fijn gesprek met een docente, een mooi boek of een bemoedigend woord. Muziek luisteren gaat absoluut niet meer, ieder geluid doet me pijn. De polligards werken ook niet echt mee. Laat mij toch op de rustige gang zitten, dan houd ik het nog een paar uurtjes vol. Ik kan gewoon niet in een aula zitten, sorry dat ik het jullie lastig maak.
Voor mijn oren probeer ik nog altijd alles, echt alles. Sommige dingen werken, andere niet.
Mijn dagen zijn nu dus eigelijk gevuld met oorpijn en astma/bronchitis en pijn aan mijn borstbeen en het knobbeltje bij de drainage ingangen.
Maar het gaat goed met mij, veel erger kan het toch niet worden? Het is gewoon dat het vermoeiend begint te raken Maar school gaat goed, ik weet wat ik wil en hier richt ik me geheel op. Natuurkunde is mijn passie, mijn leven bijna. Urenlang kijk ik naar colleges in Amerika over Natuurkunde, lees ik boeken en verdiep ik me.
Misschien zou ik deze tijd in Duits moeten stoppen maar wat ga ik nog doen later met Duits? ik kan me verstaanbaar maken in een ziekenhuis en ik versta hun ook. Alleen dat schoolduits lukt me dus niet, dat algemeen gepraat over het weer, voetbal of wintersport.
Het klinkt raar maar gepraat over hoe mijn hart nog verder gaat ontwikkelen, hoe ik beter kan leven en al dat soort gepraat vol medische termen.
Maar oke, talen zijn niet mijn ding.
Met mijn beestjes gaat het gelukkig ook nog goed, ondanks het feit dat ik er niet meer zo vaak naartoe kan blijft hij het goed doen, de andere paardjes gelukkig ook.
Speedy helpt me echt door de moeilijkste tijden heen, doet nooit lastig als hij aanvoelt dat ik me niet goed voel.
Echt een geweldig paard, alleen had hij een paar cm hoger mogen zijn zodat ik er nog op kon zitten.
Het is pijnlijk allemaal maar ik kom hier doorheen, hoe dan ook. Opgeven is niets voor mij, ik ga gewoon door en lach, ik lach veel.
Eigelijk is het eerder zo dat ik alles van me aflach en met alles bedoel ik echt alles.
Op school sta ik bekend als het vrolijke meisje wat altijd lacht en vol leven zit.
Hoever naast kan iemand zitten? Eigelijk voel ik me zeer ongelukkig maar ik weet dat mensen dit niet zullen begrijpen daarom lach ik maar en doe ik alsof er niets aan de hand is. Alsof ik helemaal gezond ben maar gewoon niet zoveel zin in school heb en daardoor maar thuis blijf.

eindelijk weer een update, vond het moeilijk om dit stuk af te schrijven. ben nu ook bezig met het te herschrijven al een beetje maar ik ga zeker door met dit verhaal.

**Geplaatst**: 02-11-12 10:27

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 02-11-12 10:27

mooi geschreven

je moet zeker doorgaan met dit verhaal!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-11-12 10:49

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 02-11-12 10:49

Ben ik ook zeker van plan, ga het ook laten lezen aan een docent denk ik.
Vanavond de k ik dat ik nog wel een stukje afheb, zit nu op school ( pww ) en dadelijk nog lekker lang naar de paardjes en dan schrijven

**Geplaatst**: 09-11-12 19:14

Geplaatst: 09-11-12 19:14

Wauw, je schrijft heel mooi !
De reden is niet zo mooi alleen. :(:)

Ik volg zeker ook !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-11-12 19:15

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 09-11-12 19:15

binnenkort weer een update, heb nu last van bronchitis dus zat er deze week niet echt in helaas.

**Geplaatst**: 11-11-12 18:26

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 11-11-12 18:26

Aah, beterschap TS! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-12 19:18

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-12 19:18

bedankt, denk dat ik dadelijk nog even ga schrijven maar verwacht nog niet meteen een update.
helaas zullen jullie dus geduld moeten hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-11-12 21:00

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-12 21:00

Leven met een chronische aandoening is voor mij niet de chronische aandoening die het soms wat vervelender maakt, het zijn de acute dingen die chronisch worden.
Soms worden ze het niet, soms liggen ze diep in je te wachten op een kans om je eronder te krijgen.
Acute aandoeningen zijn het vervelendste, je weet niet hoe je ermee om moet gaan, met mijn hart heb ik geleerd te leven, met mijn astma ook maar met de gedachte dat je doof kan worden? Met de gedachte dat er iets is wat je eronder wilt krijgen, hoe moet je daarmee omgaan?

Er lijkt geen antwoord op te komen, er lijkt geen antwoord op te zijn maar diep in je weet je dat je hier doorheen moet, een andere keus zal er toch niet zijn.
Er is geen kans om te wachten, om te twijfelen, om te denken over het leven want dat leven duwt je als maar vooruit.
Blijf je toch staan, blijf je toch aarzelen? Dan is het leven niet aardig voor je. Het zal je onderuit halen en je zal in een veel dieper dal raken.
Nee, je moet vooruit, niet terugkijken.
Alleen maar terugkijken als je antwoorden wilt hebben voor het heden, niet eens voor de toekomst want als je aan de toekomst denkt glipt het heden je door je vingers en dat zou zonde zijn want het leven is al zo kort.

Hoofdstuk 3

Eindelijk is het dan zover, HNO afdeling wacht op mij.
Mijn Duits haal ik weer even uit de kast maar welke termen zal het nu weer brengen?
Daar zit je dan. Bij cardiologie ging het al traag? Nou, dan heb je duidelijk nog niet op deze HNO afdeling gezeten denk ik in mezelf.
School missen ben ik wel gewent, de lelijke kleur groen van het ziekenhuis ook maar de nieuwe onzekerheden zijn nieuw, heel nieuw.
Wat als ik doof word? Wat als er niets meer aan te doen is?
Al sinds groep 3 heb ik deze hoofdpijn, deze oogpijn en deze oorpijn maar toen zijn er ook al onderzoeken gedaan en daar kwam niets uit, helemaal niets.
Onderhand is het alweer zo lang geleden dat ik gewoon geen pijn had, zo lang geleden dat ik me de laatste keer niet meer kan herinneren.
Altijd ligt er wel iets nieuws op de loer lijkt het, mag ik dan niet gelukkig zijn van mijn eigen lichaam?
Gesprekken en testen volgen, gehoor verminderd, reuk geheel weg.
Gehoor in een groep? bestaat niet...
De professor, want ja ik heb altijd een professor, stuurt me door voor een CT-scan en zoals ze het altijd hier in Duitslands doen krijg je eerst een lijst met vele gevolgen van deze scan.
In Nederland zou je dit niet te horen krijgen denk ik in mezelf en dan ga ik in het apparaat liggen.
Zo snel zou het overigens in Nederland niet gaan, 30 min. geleden is deze afspraak pas gemaakt. In Nederland duurt het toch wel zeker 3 weken.
10 min. later sta ik weer buiten en kan ik weer terug naar de afdeling HNO.
Vele andere testen volgen nog een dan weer een gesprek met professor dokter nog wat titels.
‘ Je hebt een chronische en acute voorhoofds en bijholte ontsteking.
Hij is zo erg dat ik normaal direct had geopereerd, morgen nog maar ik wil je niet op de ic hebben liggen.’ zegt hij tegen mij en mijn moeder.
Ik krijg een neusspray mee en over 2 maanden terug, 2 weken voor cardiologie moet ik terug komen.
Het is vermoeiend om te moeten wachten, het is vermoeiend om die onzekerheid te beleven.
Ondertussen heb ik al een verkort rooster, 5 lessen max per dag maar dat haal ik zelfs niet.
School gaat goed, ondanks het feit dat ik bijna niet ga.
Paardrijden is niet leuk meer, het kost zoveel inspanning en ik weet gewoon dat ik erna 2 dagen ziek zal zijn.
Alles doet pijn en ik moet nog een hele tijd naar school.
Opereren kunnen ze niet omdat dat mijn dood gaat worden maar ze moeten opereren omdat het anders toch mijn dood gaat worden is ongeveer wat mijn situatie op dit moment is.
Wanneer je dagen gevuld zijn met pijn, alleen maar pijn en verder niets.
Wanneer dat het geval is dan ben je ver van huis.
Het is niet een geschaafde knie, nog niet eens een gebroken knie.
Nee, daar kunnen ze iets aan doen al is het wel knap lastig.
Het is alsof je hoofd uit elkaar spat, de druk is zo ontzettend groot.
Hij moet 0% zijn, bij mij is hij 64%
Wekenlang kan ik niet naar mijn paarden, wekenlang kan ik niets dan liggen.
33 toetsen moet ik nog inhalen, wanneer ik dat moet doen? Geen idee.
Mijn geest wilt wel, mijn lichaam wilt wel maar mijn lichaam kan het niet.
Je hebt mensen die niets van hun leven willen maken en dat zijn juist de mensen die je erop aanspreken dat je niets met je leven doet.
Dat zijn de mensen die het hardst oordelen.

In deze maatschappij wordt een slachtoffer een dader als het zich niet als slachtoffer gedraagt.
Dit is op mij zeer toepasbaar, IK wil niet neerliggen en wachten op mijn dood maar anderen willen dit voor mij.
Anderen, niet ikzelf.
Maar die anderen zorgen er dan wel weer voor dat ik niet voor 5 minuten mag gaan liggen want ik heb toch niets?
Ja, ik heb iets aan mijn hart maar dat hebben hun ook hoor, ja, hun hebben alles wat ik ook heb maar dan natuurlijk veel erger.
Tuurlijk mensen, tuurlijk.
Ik wil krachtig blijven, een andere keus heb ik niet.
Het is gaan liggen en sterven of doorgaan en blijven leven.
Aan dit ga je normaal niet dood maar als alles zich opstapelt kan mijn hart ermee ophouden natuurlijk.
Dat begrijpen ze niet, waarom zouden ze ook?
Ik heb toch maar een kleine oorontsteking en omdat ik altijd lach is er niets aan de hand.

Chronische aandoeningen hebben chronische optimisme nodig.
Acute aandoeningen hebben acute optimisme nodig.

Nog vervelender zijn de mensen die roepen dat ik er zelf dit van heb gemaakt.
Waarom zou ik het zo maken? Mijn lichaam is gewoon een beetje tegendraads maar dit zou ik niemand toewensen.
of die mensen die denken dat het niets is.
Voor mij is het niet niets, dat het voor jullie niets is is oke maar zeg dit dan niet tegen mij.
Houd het voor jullie.
Ik voel me als een oude oma, een oma aan het eind van haar leven, een oma die niets meer kan doen.
Je weet dat je niet de enige bent die zich zo voelt maar waar zitten de anderen dan? De mensen die dit ook voelen, die dit ook doormaken

Zielig hoeft niemand me te vinden, daar heb ik niets aan
Maar hoe moeilijk is het om respect te tonen tegenover iemand die door wilt gaan, wilt leven.
Een staande ovatie hoef ik ook niet, evenmin wil ik in de krant staan of in een programma van SBS6 belanden omdat ik het toch zo zwaar heb maar het zo goed doe.
Mensen moeten ook zo respect hebben voor mensen, voor mensen zoals mij.
Ik ben al blij als ik 7 hele uren heb volgehouden op school, ik word gelukkig van de meest kleine dingen.
Het moet ook wel, het moet ook wel.
Trots ben ik niet op mezelf, mijn lichaam heeft me in de steek gelaten.
Mijn lichaam begint steeds verder te staken.
Was het in Oktober alleen nog maar mijn borstbeen en in December kwam daar nog eens mijn oor bij.
Nu, in februarie, laat mijn menstruatie me in de steek.
Het is niet zo dat hij wegblijft, god dat zou heerlijk zijn, wat zou ik graag bij die paar mensen horen die door de pil geen menstruatie meer krijgen.
Nee, ik blijf maar ongesteld.
Een zwaardere pil werkt niet, niets werkt.
1 week, 7 hele dagen is al vervelend maar denk je eens in hoe het is om het 3 weken achter elkaar te hebben.
En niet een beetje bloed verliezen... nee 15 min en ik lek door mijn tampon voor hevige menstruatie heen.
Geef het noh 15 min. en ik lek ook door mijn nachtmaandverband heen.
Praktijk in, praktijk uit.
Bloedprikken en zwaardere pil. Na 6 weken ben ik nog altijd ongesteld.
Nog altijd hoor je bijna ‘ drup drup drup ‘
Weer een pil, een zware hormoon om mijn menstruatie goed te krijgen.
Zal dit dan toch helpen? Heeft mijn lichaam dan een keer iets wat op te lossen valt?

eindelijk weer een update, ben erg ziek geweest en moet daarnaast veel voor school doen helaas.
Ik kan jullie eventueel ook een pb sturen als ik een update heb maar dan maken jullie maar even een lijstje.
Bedenk alsjeblieft wel dat ik nog aan het herstellen ben en weer een paar ongemakken erbij heb ( ik ben een wandelende koe zullen we maar zeggen haha )

**Geplaatst**: 17-11-12 21:44

Geplaatst: 17-11-12 21:44

Jeetje... Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Ik vind het erg knap dat je zo optimistisch blijft! Daar kunnen veel mensen (ik ook!) een voorbeeld aan nemen!
Je schrijfstijl is ook goed, ik denk dat je het wel eens naar een uitgever kan sturen.

Sterkte :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-11-12 21:49

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 17-11-12 21:49

ben ook van plan om ( een verbeterde versie en ook eentje die alles wat uitgebreider beschrijft ) het verhaal op te sturen naar een uitgever.
bedankt in ieder geval.

**Geplaatst**: 21-11-12 20:12

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 21-11-12 20:12

wauw, wat schrijf jij mooi!.
en ik heb heel veel respect voor hoe jij je door alles heen slaat!!.
wat een klote leven heb je, maar wat een optimisme, daar kunnen heel veel mensen wat van leren,

heel veel sterkte met alles :(:)

, ik blijf iig meelezen!.

**Geplaatst**: 24-11-12 12:27

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 24-11-12 12:27

ik heb alles gelezen, wat heb jij het zwaar :(:)

k lees ook mee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-11-12 12:32

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 24-11-12 12:32

leuk om al die positieve reacties te lezen.
bedankt ook iedereen.
ga vandaag weer beginnen aan het volgende stuk.

**Geplaatst**: 24-11-12 12:36

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst: 24-11-12 12:36

mag ik vragen hoe oud je bent?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-11-12 12:52

Re: [VER] Ik val echt niet zomaar dood neer hoor!

Geplaatst door de TopicStarter : 24-11-12 12:52

ik ben nu 15 jaar.
Weet dat mijn spelling en grammatica niet al te best is soms maar daarom schrijf ik ook verhalen, dan ben je er onbewust mee bezig.

**Geplaatst**: 24-11-12 12:59

Geplaatst: 24-11-12 12:59

Tranen in mijn ogen.. Sommige mensen zitten echt zoveel tegen, ik weet niet wat ik moet zeggen. Houd je zo sterk meiss.. Ik bewonder je optimisme, wow..

:(:)