Bokt.nl

Citaat:

Nadat ik keurig het bestand geopend had, besloot ik dat ik mijn nieuwsgierigheid toch niet kon bedwingen. Je moest tenslotte toch weten met wie je zus te maken had? Ik sloop op mijn tenen naar de trap en liep een paar treden naar beneden voor een beter zicht. Als snel zag ik Rachel in mijn ooghoek verschijnen, maar van de mysterieuze partner was geen spoor te bekennen. Ik voelde me net weer het kleine zusje van toen wat haar grote zus bespiede als ze een vriendje over de vloer had. Het gaf nog steeds zo’n zenuwachtig gevoel, want mijn zus had het niet zo op gluurders. Net toen ik de moed op wilde geven en naar boven wilde vertrekken, hoorde ik een mannenstem. Op de een of andere manier kwam hij me heel bekend voor, of ik hem al eens eerder gehoord had..
Op datzelfde moment voelde ik plotseling een hand op mijn schouder. Ik sprong nog net niet de lucht in, maar een gilletje ontsprong mijn keel. Ik draaide me om en keek in het vermaakte gezicht van Khalid. ‘Weer je grote zus aan het bespioneren?’ grinnikte hij. ‘Schuldig,’ gaf ik toe met een zielig gezicht. Ik was dol op mijn zwager, het eerste vriendje van Rachel wat ik wel mocht. Nu waren ze zelfs getrouwd, met de nodige protesten van mijn conservatieve ouders. Khalid is van Iranese afkomst, en al dan niet meer praktiserend, islamitisch opgevoed. Dat was even slikken geweest, voornamelijk voor mijn vader. Ik was meteen gecharmeerd geweest van de goedlachse, zorgzame Khalid met zijn lange en donkere uiterlijk. Ik had hem dan ook door menig familiemaal heen gesleept, door hem overal bij te betrekken.
Ondertussen hoorde ik Rachel zeggen tegen haar partner dat ze even boven ging kijken. Ze had mij natuurlijk horen gillen. ‘Snel, naar boven!’ fluisterde ik tegen Khalid, en duwde hem onhandig omhoog. Dat had ik beter niet kunnen doen. Door mijn duw tegen zijn been verloor Khalid zijn evenwicht, en viel. Maar dit deed hij niet alleen. In zijn val sleepte hij mij mee, maar ik wist me nog net vast te pakken aan de bovenste trede. Enkele seconden later lag hij, enigszins blauw, op de houten vloer van de woonkamer. Ik keek geschrokken toe. Wat had ik deze week met vallen? Rachel vloog op hem af, gemengde gevoelens op haar gezicht af te lezen. Bij mij zou ze boos geweest zijn, maar dat was nog niets bij de rotzooi die Khalid over zich heen zou krijgen. Arme man, waar was hij ooit aan begonnen? ‘Wat denk jij dat je aan het doen bent?’ siste ze hem toe, met vuur in haar ogen. Rachel werd niet graag gestoord tijdens haar werk, laat staan voor gek gezet. En zo zou ze dit voelen, zonder twijfel. ‘Ik viel,’ zei Khalid zacht, schuldbewust. Ik schudde mijn hoofd vol afkeuring: niemand kon een grote, zelfverzekerde man als Khalid zo de grond in boren als mijn zus. Voetstappen kwamen dichterbij over de houten vloer en snel keek ik naar links, maar ik kon het weer niet zien. Wel hoorde ik de lage klanken van een stem die me bekend voorkwam, maar die te zacht was om te horen wat er gezegd werd. Rachel maakte een verontschuldigend gebaar en schopte Khalid omhoog. Ze zei ook iets, maar ze was meegegaan in zijn zachte, nauwelijks hoorbare stem. Khalid stak zijn hand naar voren, en schudde hem met een grote, blanke hand. Meer kon ik niet zien, maar ze stelde hem in ieder geval voor. Toen draaide mijn zus zich om en sleepte haar echtgenoot mee naar de gang. Even bleef ik nog kijken of ik een glimp kon opvangen van de beruchte partner, maar hij was weer richting eettafel verdwenen, vermoedde ik. Jammer. Ik zette mijn nieuwsgierigheid aan de kant en richtte mezelf op om weer achter de computer te klimmen. Er was tenslotte haast bij.

‘Logan Softner!’ gilde ik, terwijl ik naar de balie toerende. De receptioniste keek me verveeld aan. ‘Kan ik u ergens mee helpen?’ zei ze met een saaie, eentonige stem. Ik slaakte een diepe zucht. Domme troela. ‘Wat denkt u, dat ik voor mijn lol de naam van Mr. Softner door uw kantoor heen schreeuw?’ Ze keek me ongeïnteresseerd aan. ‘Ik luister niet naar geluiden verder dan een halve meter van mijn desk.’ Ik keek haar nijdig aan. Moest er nou juist weer zo’n levenloos iemand op mijn pad komen als ik haast had? ‘Nee is het juiste antwoord mevrouw, nee. Maar goed, ik ben dus op zoek naar Logan Softner, is hij hier?’ Met langzame bewegingen rolde ze haar bureaustoel richting de computer en tikte ze met twee vingers rustig de desbetreffende naam in. Ik slaakte nog een diepe zucht. Ze keek verveeld omhoog, kauwde afwezig op haar kauwgom en richtte zich weer op het scherm. ‘Oeps,’ zei ze, ‘Nu is het weer weg. Even opnieuw intikken hoor..’ Ik staarde chagrijnig naar de klok, die zo net 3 uur had geslagen. Toen richtte ik mijn blik weer op de levenloze Barbie in receptioniste uitvoering. ‘Kan het iets sneller?’ gromde ik, ‘Sommige mensen hebben meer dingen te doen op 1 dag.’ Ze wuifde me weg met haar bleke hand en ik snoof beledigt. Ik keek naar haar geblondeerde haar wat met haarlak in model gebracht was. Zeker weten, het was Barbie. ‘Hij is in de studio. Als u even wacht zal ik er even naar toe bellen..’ Ze tikte met haar nepnagels op de toetsen van de telefoon. ‘Doe geen moeite, ik vind het wel. Dag Barbie!’
Ik genoot van haar laatste beledigde blik en haastte me de gangen door. Ik was hier vaker geweest, dus ik wist waar ik moest zijn. ‘Ah, hier is het,’ mompelde ik tegen mezelf. Ik opende de deuren van de moderne studio en stapte brutaal naar binnen. De mannen die binnen rustig stonden te kletsen keken me verbaasd aan. ‘Wie is Logan Softner?’ vroeg ik met een dwingende ondertoon. Een van de mannen wees stilletjes naar de man die me vanachter de microfoon vermaakt aanstaarde. Aha, dat was dus Logan Softner. Duidelijk het type ‘playboy met gitaar’, hij schreef vast veel gevoelige teksten en bracht daarmee de hoofden van vele jonge meisjes op hol. Met zijn gitzwarte haar, diepbruine ogen en lichtgetinte huid was dat ook niet wonderlijk. Ik mocht hem nu al niet. Ik wist dat hij knap was en had zijn muziek op cd gehoord, maar de gesprekken met hem had ik alleen over de telefoon gevoerd. George had dat voor zijn rekening genomen, samen met de kennelijk nogal arrogante manager. Ik kwam vooral ten sprake als de cliënt binnen was, en we muziek moesten gaan maken en tours gingen plannen. De verdeling van taken bij ons op kantoor was niet regulier, maar waar het op neerkwam was dat George de klanten binnenhaalde, ik ze keurde en vervolgens begeleidde. Maar ook dat wisselde nogal eens. De reden waarom ik het vorige contract niet zelf had kunnen brengen was omdat ik toen naar Londen had moeten vertrekken. Daar was het allemaal mis gegaan. Ik opende deur van de cabine, maar zette geen voet in de ruimte. ‘Jij,’ wees ik. ‘Meekomen.’ Hij hield zijn handen onschuldig omhoog en liep grinnikend mee. ‘Wie is je manager?’ vroeg ik chagrijnig. ‘Die lelijkerd daar,’ lachte hij met een verblindende lach. Even twijfelde ik erover om dit irritante mormel lekker hier te laten, maar dit was belangrijk voor ons bedrijf. George zou me vermoorden, met zijn Rambo gezicht. Geen fijne gedachte. Ik richtte mijn blik op de opmerkelijk lange Italiaan die een meter van me af stond te grijnzen. Hem mocht ik ook niet, maar dat wist ik al. Ik zette een paar zelfverzekerde stappen zodat ik vlak voor zijn neus stond. ‘Zo,’ zeg ik hem vastberaden, ‘Wij drieën moeten praten.’
Enkele minuten later zaten we in het kantoor van de manager, die Luciano Trovatelle bleek te heten. ‘Zo mevrouw..’ met een grijns hield hij zijn woorden even in, wachtend op mijn respons. ‘Stiller. Anna Stiller.’ Hij knikte even tevreden en zette toen zijn betoog voort. ‘Ik ben een druk bezet man, mevrouw Stiller. Dat houd in dat ik geen tijd heb voor verspilling van mijn schaarse uren. Dus ik neem aan dat u hier bent om mij en mijn cliënt verder te kunnen helpen.’ Ik rolde geïrriteerd mijn ogen terwijl ik zijn gladde uiterlijk in me opnam. Ik moest het toegeven, hij was aantrekkelijk, maar net iets te zelfverzekerd. Oké, laat dat ‘iets’ maar weg. ‘Ik zou niet durven u tijd te verspillen, Mr. Trovatelle,’ zei ik hem terwijl ik hem strak in zijn ogen aankeek, ‘u heeft mij daar namelijk niet bij nodig, met uw advocatuurstaaltje. ’t Kost veel tijd hoor, praten met zoveel moeilijke woorden.’ Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Logan, die geen woord meer gezegd had na het verlaten van de studio, zijn lach in probeerde te houden. Hij knipoogde aanmoedigend naar me. Ik glimlachte zelfverzekerd naar Luciano Trovatelle, die zijn neus beledigt optrok. Ik had de sleutel naar het hart van onze playboy gevonden. Humor.
‘Goed Anna, laten we “to the point” komen,’ opperde hij. Ik keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Oké, Luciano.’ Ik articuleerde zijn naam overdreven, wat weer een onderdrukte lach van Logan opleverde. ‘Waarvoor ik hier ben lijkt me niet echt een geheim. Dit joch hier was aan ons beloofd,’ legde ik op harde toon uit terwijl Logan verbouwereerd keek. ‘Joch?’ mompelde hij verontwaardigd. ‘En we willen wat ons toebehoord.’ Luciano keek me inmiddels vermaakt aan, aangevuld met een schuin lachje. ‘En dat is?’ ‘We willen Logan Softner onder ons platenlabel. Dat was hoe we het hadden afgesproken en hoe het gaat gebeuren. Ik stel voor dat jij hem hier uitschrijft, dan neem ik hem mee terug voor de details en natuurlijk de krabbel.’ Ik sloeg mijn armen als een schild over elkaar. Ik ging niet toegeven. Luciano lachte schamper. ‘Ik mis even mijn voordeel hierin, of moest je dat nog vertellen?’ Hij bleef weer even stil, maar ik gaf geen kik. ‘Prima,’ concludeerde hij. ‘Dan heb ik genoeg gehoord. Ga je mee Logan, we hebben veel werk te doen als we het album over twee maanden af willen hebben.’ Hij stond grijnzend op en Logan volgde vlug zijn voorbeeld. ‘Dat ga je niet menen!’ riep ik verontwaardigd. ‘Twee maanden om een album te maken? Verspil jij graag talent? Je moet zo’n jongen de tijd geven die hij nodig heeft, pas dan krijg je echte kwaliteit.’ Ik schudde afkeurend mijn hoofd. ‘Tijd is geld, Anna. Laat hem zich eerst maar bewijzen. Wanneer geld tijd met gemak verslaat krijgt hij het pas.’ Luciano strekte zich even uit en richtte zich toen tot Logan. ‘Zo. Genoeg tijd verspild, jongen. We laten deze charmante jongedame even uit en dan zijn we weg.’ De moed zakte me in de schoenen. Ik had geen poot om op te staan. We konden Softner alleen krijgen als hij er zelf mee in zou stemmen. Maar daar leek het niet bepaald op.
Het was dan ook tot mijn verbazing dat Logan zich van Luciano wegdraaide en zich op mij richtte. ‘Dus.. als ik bij jullie zou komen zou ik meer tijd krijgen? Om echt het album te maken wat ik ervan wil maken?’ Hij krabbelde onzeker achter zijn oor. Een sprankje hoop vloog door mijn lichaam. ‘Ja zeker,’ knikte ik beamend, ‘en dat niet alleen. Je zou de kans krijgen met de besten te werken. Ik weet dat er grote voorbeelden van jou bij ons label zitten. En wij stimuleren onze artiesten om met de jongere generatie samen te werken.’ Logan’s gezicht was nu serieus, nadenkend over wat ik zei. Dus ik zette een stap dichterbij. ‘Wij zijn er voor de muziek, Logan. Ons hele platenlabel draait om de muziek. Mijn baas heeft het bedrijf opgericht voor zijn grote passie.’ Ik haalde even adem. ‘En ja, we zijn niet zo groot als dit enorme label. Maar waarom denk je dat we alleen maar fantastische artiesten onder onze vleugels hebben? Omdat we het maken van goede muziek voorop zetten. En natuurlijk willen we winst maken. Ook met jou. Maar die twee dingen zijn volgens ons prima te combineren. Kom je bij ons, dan vertrek je met mij over anderhalve maand richting Londen, waar we met de besten zullen samenwerken.’ Ik keek schuin naar Luciano, die me verveeld aankeek. Logan, daarentegen, keek me bewonderend aan. ‘Daar kan ik me wel in vinden,’ zei hij met een brede glimlach, en ik beantwoorde hem met een knipoog. ‘Er zijn weinig muzikanten die graag vastgebonden worden met hun platencontract. Wij zorgen voor wat meer vrijheid.’ ‘Logan,’ hoorde ik Luciano plotseling roepen. ‘Logan! Dat mens manipuleert je met haar mooie praatjes. Wij houden ook van muziek. Natuurlijk, anders hadden we dit bedrijf niet. Maar zaken zijn zaken, dat gaat nou eenmaal zo als je een succesvol bedrijf wilt runnen. Dat snapt zo’n slimme jongen als jij toch wel?’ Logan keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Ik geloof haar,’ zei hij vastbesloten, ‘en ik ga bij hen tekenen. Regel jij mijn zaken? Ik ben weg hier!’ Ik grijnsde met wat spot richting Luciano. ‘Ja, regel jij dat even? Luciano?’ Terwijl hij ons beduusd aankeek gaf ik Logan een duwtje in zijn rug richting de deur. ‘Zeg maar dag tegen je oude werkplek. Je gaat een nieuw tijdperk in!’

Citaat:

‘Ja George, het is helemaal geregeld. De vliegtickets voor mij en Softner zijn geboekt, en ik heb ook een tijdelijke woonruimte voor hem geregeld. Iedereen is er van op de hoogte dat we komen,’ stelde ik mijn baas gerust terwijl ik mijn weg door de drukke straten van New York vond. ‘Maak je niet druk. Check het allemaal even als je wilt, je zult geen fouten vinden.’ Ik schudde mijn hoofd met een glimlachje. Ik hoorde Tina zeuren op de achtergrond; “Ze wilde George.” Hoe gênant. ‘Oké George. Ik spreek je morgen. Ja, je mag me ook vanavond bellen. Nee, dat is geen probleem. Oké, dag George!’ Met een zucht hing ik de telefoon op. Soms was hij ook ongelofelijk vermoeiend, die baas van mij. Hij kon zich zo druk maken. Rillend van de kou trok ik mijn jas wat strakker om me heen en bekeek ik de vrolijk versierde kerstetalages. Al was Kerstmis nog een maand weg, de sfeer zat er al goed in. Er was bijna niets waar ik zo vrolijk van werd als deze tijd van het jaar. Behalve het weer dan. Chagrijnig keek ik naar de dikke sneeuwvlokken die door de lucht dwarrelden en probeerde ik mezelf staande te houden met mijn hoge hakken op de gladde stoep. ‘Niet vallen’, zei ik tegen mezelf. ‘Niet vallen.’ Het was verwonderlijk hoe snel het koud was geworden, terwijl de herfst eerst relatief mild was geweest. Een paar weken geleden had ik tenslotte nog met Rachel in het park gezeten. Persoonlijk was ik meer voor dat soort weer.
Een grote glimlach verscheen op mijn gezicht toen ik twee van beste vrienden zag. Achter het raam van restaurant Chivas zag ik mijn zwager Khalid en Roger, in zijn koks kleding, staan praten. Met nog steeds een lach op mijn gezicht opende ik de deuren. ‘Dag heren!’ groette ik hun vrolijk. Mijn lach werkte aanstekelijk, want ook op hun gezichten verscheen er een en ik nam eerst Khalid, en toen Roger in mijn armen. ‘Fijn je te zien Anna,’ zei Roger hartelijk. Ik trok mijn jas uit, en gaf het aan een van Rogers jongste bedienden. Hij trilde een beetje. ‘Bedankt!’ riep ik er nog een beetje hulpeloos achterna. Ik voelde met hem mee. ‘Zo, ik heb natuurlijk het mooiste plekje voor jullie bewaard,’ grinnikte Roger, en hij nam ons mee de trap op. Chivas was een bijzonder restaurant waar er twee open verdiepingen waren. Het was relatief groot, dus als je boven zat keek je heel mooi uit op de rest van het restaurant. De stijl was klassiek met mooi gedimd licht en een combinatie van bordeauxrood en eikenhout. Het eten was bovendien verrukkelijk. ‘Zo, hier zijn we.’ Roger schoof een van de stoelen voor me naar achteren, en ik nam plaats. ‘Dankjewel,’ zei ik hem zachtjes, en ik legde mijn hand even op de zijne. Het was fijn om hem zoveel te zien, maar ik wist dat hij niet lekker in zijn vel zat. De afgelopen weken had hij afgesproken met een leuke vrouw , die alles had wat hij zocht. Intelligent, knap, lief, leuk, klaar voor een gezin, alles. Helaas had ze hem twee dagen geleden verteld dat ze hem meer als een goede vriend zag, dan als iemand die uit kon groeien tot haar geliefde. Het Roger syndroom had weer toegeslagen. En ik wist dat hij verliefd op haar aan het worden was, dus het was extra hard aangekomen.
Toen Khalid ook zijn plaats had genomen vertrok Roger richting de keuken. Het was drukke lunch voor een dinsdagmiddag, dus hij had weinig tijd om met ons te kletsen. Dus ik richtte me op de gene waarmee ik hier afgesproken had. ‘Hoe staat het leven?’ vroeg ik aan Khalid. Ergens had ik het vermoeden dat ook hij me geen vrolijke verhalen alom zou kunnen vertellen. De diepe groeven onder zijn ogen konden me dat vertellen en zijn ogen glinsterden niet zo opgewekt als normaal. Hij schraapte zijn keel. ‘Het gaat wel. Het is druk op de firma, maar niets wat ik niet aan kan.’ Hij ontweek mijn blik. Dit was niet goed. ‘Khalid..’ probeerde ik hem te overtuigen te vertellen wat er op zijn hart zat. ‘Gooi het eruit. Ik vermoed dat het met die fantastische zus van mij te maken heeft, niet waar?’ Juist omdat Khalid zo’n geweldige kerel vond, had ik nooit begrepen wat hij en mijn zus samen deden. Ik hield van Rachel hoor, maar ze was niet bepaald de makkelijkste of gevoeligste persoon die je kon kennen. In tegendeel, ze was vaak hard en formeel, zeker sinds ze bij de CIA werkte. Ze had ook hele leuke kanten, maar door haar werk hadden deze niet al te vaak de kans om naar boven te komen. Dit terwijl Khalid een van de liefste en zorgzaamste mannen was die ik ooit had ontmoet. Echt slechte kanten kende hij niet. Daarom werd hij vaak nogal omvergelopen door zijn vrouw.
‘Je hebt gelijk. Het gaat over Rachel,’ kuchte Khalid. Nu pas keek hij me recht aan, en ik zag het verdriet in zijn ogen. ‘Soms weet ik gewoon niet wat ik met haar aan moet, Anna. Ik heb ook een drukke baan, maar ik heb het idee dat ze liever met die nieuwe partner rondhangt, dan een keer thuiskomt. Ik zie haar haast nooit, en als ze er is, is ze altijd moe. En ik kan me niet eens meer herinneren de laatste keer dat we…’ Ik hield mijn hand omhoog. ‘Sorry, het blijft mijn zus, dus sommige dingen hoef ik niet te weten.’ Hij knikte, een klein lachje omtrok zijn mond, maar toen werd hij weer serieus. ‘Ze is zo afstandelijk. Soms heb ik het idee.. het idee dat ze het niet meer ziet zitten met mij.’ Khalid begroef zijn hoofd tussen zijn handen en als een reflex reikte ik over de tafel om een van die handen vast te pakken. Dit was menens. De tranen stonden in zijn ogen, en als was Khalid best gevoelig, door zijn islamitische opvoeding was hij niet geneigd snel emotie te laten zien. ‘Khalid, je weet hoe Rachel in elkaar steekt. Praten over haar gevoelens is nou niet bepaald haar sterkste kant en affectie op zich al helemaal niet. Ik heb ook gemerkt dat ze de laatste tijd nogal zakelijk overkomt, ook bij mij. Misschien is er iets op haar werk..’ Khalid onderbrak me. ‘Ja, maar als er iets op haar werk is, dan vertelt ze het toch niet, hoe vaak ik het ook vraag. Ze is zo gespannen. Als ik een keer iets liefs voor haar probeer te doen dan heeft ze het nauwelijks door of probeert ze er zo snel mogelijk van af te zijn. Ik weet niet meer wat ik ermee moet.’
Inmiddels was de nerveuze knul aan onze tafel gearriveerd met ons eten, iets wat er erg lekker, en er erg naar Rogers recept uit zag. ‘Dankjewel!’ probeerde ik weer, maar door mijn plotselinge opmerking morste hij alleen maar de wijn naast mijn glas. Ik zag hem panieken, dus ik pakte mijn servet van mijn schoot en veegde snel de tafel schoon. ‘Zo,’ lachte ik naar hem, ‘niets aan de hand.’ Hij gaf me een zenuwachtige grimas terug en haastte zich van onze tafel. Khalid keek hem met een verbaasde blik na. ‘Wat is er mis met hem?’ grinnikte hij. ‘Gewoon een jonkie,’ en ik haalde mijn schouders op, ‘komt wel goed.’
We namen allebei een hapje van onze gerechten. Heerlijk, en Khalid dacht hetzelfde als ik zo naar zijn gezicht keek. Maar er waren dingen te bespreken, helaas. ‘Khalid,’ begon ik, ‘ik weet eigenlijk wel zeker dat Rachel niet van je af wil. Ze is gek op je, ze heeft me vaak genoeg gezegd hoe gelukkig ze met je is. Maar wat ze ook heeft gezegd, niet al te lang geleden, is dat ze soms bang is dat ze je niet kan geven wat je nodig hebt. Dat jij haar niet zo leuk en spontaan meer vind als vroeger,’ ik nam even een slokje wijn om mijn schaamte te verbergen, ‘ook lichamelijk.’ Khalid knikte serieus. ‘En je weet dat wanneer ze onzeker is, dat ze zich dan afsluit, en juist afstandelijk gaat doen. Omdat ze bang is om gekwetst te worden. Al denk ik ook dat het deels door haar werk komt, met die nieuwe partner en alles.. maar ook daar verschuilt ze zich achter.’ Ik keek mijn zwager bemoedigend aan. ‘Je moet met haar praten. Beschuldig haar niet, maar zeg haar gewoon hoeveel je van haar houd en hoe bijzonder je haar vind. Maak haar het hof, laat haar zien dat je haar nog steeds wilt. En heel belangrijk: accepteer geen nee.’ We namen allebei een grote teug van onze wijn en keken elkaar tegelijkertijd aan. ‘Ik ben zo blij dat je er bent. Jij zorgt altijd dat ik het overzicht weer even terug krijg. Ik ga het zeker proberen,’ zei Khalid met een dankbaar knikje. Ik knikte terug en legde mijn hand weer even over de zijne. ‘Het gaat zeker lukken. Met die charmes van jou!’ En voor het eerst die middag, moesten we even heerlijk lachen.

Citaat:

Die avond was ik net van plan om een lasagne de oven in te schuiven toen de telefoon begon te rinkelen. Niet al te enthousiast besloot ik hem toch op te nemen. ‘Hallo?’ was het enige wat ik zei. ‘Hallo Anna, met Tina.’ Ik slaakte een diepe zucht. Niet de secretaresse van de baas. ‘Hoi Tien!’ zei ik overdreven enthousiast. Ik pestte haar maar al te graag. ‘Wat kan ik voor je betekenen?’ ‘Ik schakel je door naar George,’ antwoordde ze nors en meteen ging de lijn over. ‘Hoi George,’ perste ik er zo vrolijk mogelijk uit. Ik had even geen zin in werk. ‘Dag Anna. Softner belde me net, en hij vroeg me of jij misschien tijd had om vanavond met hem af te spreken.’ Weer een zucht van mijn kant. Twee keer per dag uit eten was wel heel overdreven. ‘Sinds wanneer regel jij mijn dates, George?’ Nu viel er eentje aan de andere kant. ‘Heel grappig, Anna. Hij wil wat dingen met je bespreken voor Londen, dus neem de juiste spullen mee. Om acht uur, bij St. John’s.’ St. John’s? Hm, misschien was dit zo erg nog niet. ‘Op kosten van de zaak?’ vroeg ik liefjes. ‘Ja, natuurlijk. Maak de jongen blij, Anna. Ik spreek je morgen.’ Voordat ik gedag kon zeggen hing hij op. Geweldig, heerlijk met Mr. Playboy uit eten. Dat was precies wat ik voor ogen had op mijn vrije avond. Even keek ik met een verlangende blik naar de bak lasagne en de stapel dvd’s die ik gehuurd had. ‘Ander keertje, Anna,’ beurde ik mezelf op en ik liep naar de slaapkamer om mezelf om te kleden. In St. John’s moest je er op z’n minst goed uit zien.

De koude avondlucht voelde heerlijk fris aan in mijn longen, dus ik ademde een keer diep in. Frisse, zachte lucht als deze was moeilijk te vinden in New York, maar door de sneeuwbui eerder deze dag was de stadslucht heerlijk opgeklaard. Met een beetje moeite was het me gelukt heelhuids uit de taxi te komen met mijn hoge naaldhakken, zo op de gladde, ijzige stenen. Ik streek mijn jurkje glad en checkte of er geen ladders in mijn panty zaten, omdat ik toch altijd een extra paar bij me had. Tevreden keek ik in een willekeurig winkelraam. Ik had mijn favoriete zwarte cocktailjurkje aan, wat door de laag gesneden hals mijn boezem goed liet uitkomen, maar mijn figuur beter liet lijken dan het was door zijn strakke lijnen. Mijn blonde haren had ik gekruld, en vielen losjes over mijn schouders. Perfect. De reden dat ik er zo keurig uit moest zien, was omdat St. John’s een van de oudste en sjiekte restaurants van de stad was. Tegelijkertijd was het nu ook weer heel hip, maar er werd nog steeds verwacht dat je er op je best uitzag. En ik viel niet graag uit de toon, al hoopte ik niet dat Mr. Playboy zou denken dat ik het voor hem had gedaan.
Ik zei de portier vriendelijk gedag, die zijn hoed af nam en de deur voor me open hield. Ik was altijd weer even onder de indruk als dit restaurant binnenkwam. George gebruikte dit namelijk vaak voor zakenbesprekingen, en kon door zijn bestedingen altijd een tafel krijgen. Het zag eruit als een klein paleisje, met zijn prachtig blinkende kroonluchters, Perzische tapijten en obers in keurige smokings. Dit was een restaurant waar alles wat blonk ook echt goud of zilver was, en waar de kok nog zijn koksmuts droeg. Ik liep op de gastheer af en vroeg of mijn gezelschap al gearriveerd was. ‘U bent mevrouw Stiller?’ vroeg de maître beleefd. Ik knikte. Het was echt een man die je in dit soort restaurants verwachtte: beleefd, hartelijk maar ook een tikkeltje arrogant. ‘Er is ongeveer vijf minuten geleden een heer gearriveerd die vertelde uw gezelschap te zijn. Hij wacht op u bij de bar. Wilt u me alstublieft volgen?’ Ik knikte weer, onder de indruk van zijn nette taalgebruik en volgde de goede man. De bar was al net zo mooi als de rest van het restaurant, met een prachtige eikenhouten bar met wel honderd verschillende soorten sterke drank en nog meer verschillende wijnen. Ook voor een sigaartje en een brandy kon je hier nog steeds terecht. Alsof de tijd had stil gestaan. Al snel had ik Softner in mijn vizier. Hij zat op een van de krukken, met een halfleeg glas whisky voor zich. Ach, hij was natuurlijk net 21, grinnikte ik. Wat me wel verbaasde was dat hij rekening had gehouden met de dresscode, en een goedzittend pak aan had. Zonder stropdas, dat dan weer wel. Op dat moment draaide hij zich naar ons toe. Onderweg naar de bar had ik al heel wat goedkeurende blikken mijn kant op gekregen, maar de blik van de jonge zanger sprak boekdelen. Hij verloor zijn ogen nog net niet. ‘Dag Logan,’ zei ik met een verleidelijk randje op mijn stem. Dit kon nog leuk worden. ‘Ha-all-lo,’ hakkelde hij wat onhandig, maar hij herpakte zich snel. ‘Je bent laat.’ Ik draaide mijn haar om mijn vinger en lachte naar hem. ‘Ja sorry, het verkeer in New York hè?’ Logan slikte. ‘Ehm, ja, vreselijk.’ Nou, nou, Mr. Playboy was toch niet zo zelfverzekerd als ik dacht. ‘Ahum.’ De maître kuchte ietwat ongeduldig. ‘Zal ik u naar uw tafel begeleiden?’ Ik glimlachte naar de arme man, wat een hondenbaan had hij eigenlijk. ‘Ja, graag,’ knikte ik terug, en ik trok Logan van zijn kruk af. Even wilde hij protesteren, maar leek zich toen te bedenken dat dat geen zin had.
We kregen een mooi tafeltje aan de zijkant van de zaal, bij het raam. Het restaurant had een fijn uitzicht over Central Park en het was een heldere avond. De sterren schitterden aan de hemel, en de maan scheen sprookjesachtig over het sneeuwlandschap. ‘Wat wilt u als aperitief?’ Die vraag was duidelijk aan mij gesteld, aangezien Logan nog een glas voor zich had. ‘Ehm..,’ twijfelde ik, ‘Doe maar een witte martini.’ De maître knikte. ‘Met een olijfje?’ Ik knikte terug. Deze man en ik hadden inmiddels al een hele knik geschiedenis achter ons liggen. Hij verdween bijna geruisloos, en toen was ik alleen met Logan. ‘Zo,’ begon ik vlug, ‘waar wilde je het met me over hebben? Je begrijpt dat ik mijn vrije avond opgegeven heb voor jou, dus ik mag hopen dat het nuttig is.’ Nog steeds niet helemaal op zijn gemak schoof hij heen en weer. ‘Nou, dit is natuurlijk mijn eerste album, en ik heb geen idee hoe het straks allemaal zal gaan. In Londen bedoel ik. Ik weet niet eens waarom we daar mijn album op gaan nemen, hoeveel tijd we hebben en waar ik onder tussen moet wonen.’ Hij keek er een beetje nerveus bij. Een glimlach gleed over mijn gezicht. ‘Maak je niet druk Logan, dat zijn allemaal logische vragen. Ten eerste, waarom Londen.’ Een ober was inmiddels aan tafel gekomen met mijn martini en ik bedankte hem snel. ‘Londen is wat ons betreft de stad van de muziek. Het heeft zoveel geschiedenis, zoveel goede artiesten en zoveel goede studio’s: er is bijna geen betere plek om een album op te nemen.’ Ik pauzeerde even, en nam een slokje van mijn glas. Logan keek me vol interesse aan en zijn ogen nodigden me uit om verder te gaan. ‘Maar je denkt waarschijnlijk: waarom niet gewoon New York, dat heeft dat ook allemaal.’ Logan knikte. ‘Klopt. Londen is alleen de ‘thuisbasis’ van onze platenmaatschappij en we hebben daar onze beste middelen, en natuurlijk onze beste muzikanten en producers. Artiesten waar we echt wat in zien gaan dus naar Londen. En, als je het mij persoonlijk vraagt, is Londen gewoon een heerlijke stad waar de straten vol liggen met inspiratie. Bands als the Beatles en the Clash liggen bijna op elke stoeptegel en nergens anders dan in Londen zijn zoveel fantastische beginnende bandjes te vinden. Naar mijn mening dan.’ Ik nam nog een slokje, en Logan leek oprecht gefascineerd. En niet alleen door mijn verhaal. Hij keek me aan met zo’n intense blik dat ik weer even aan Michael moest denken. De man van de lift. Iets aan de ontmoeting met hem deed me vermoeden dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ik hem gezien had. Terwijl het een doodnormale ontmoeting was geweest, tussen twee vreemden, die ik zo vaak meemaakte. Een simpel praatje. En toch kon ik die onweerstaanbare, mysterieuze man niet uit mijn hoofd krijgen. ‘Anna? Luister je wel?’ Logan’s stem schrikte me op uit mijn gedachten en ik schudde snel mijn hoofd. ‘Sorry,’ lachte ik verontschuldigend, ‘ik zat weer eens te dromen. Wat zei je?’ Logan had zijn nerveuze grimas omgewisseld voor een vrolijke grijns. ‘Niet zoveel, alleen dat het fantastisch klinkt. Ik ben nog nooit in Londen geweest, maar ik heb het altijd gewild. En jij bent er ook toch?’ Bij deze laatste zin glinsterden zijn ogen op een manier waar ik verder niet over na wilde denken. Hij moest nu niet gaan denken dat hij een beetje kon gaan zitten flirten. Dat was alleen leuk als ik het deed. Ik hield mijn toon formeel. ‘Ja, ik zal er ook zijn, ik ga voor onbepaalde tijd naar Londen, omdat ik daar beter met de artiesten samen kan werken. Ik werk meer mee aan het hele proces van het album en de tour, dan aan de financiële kant. Londen werkt dus beter voor me.’ Logan knikte, maar niet helemaal begrijpend. ‘Wat doe je dan precies?’ Ik lachte. ‘Soms weet ik dat ook niet. Wij werken niet in de vaste termen als de meeste maatschappijen. Zie mij maar als begeleider. Ik help jou jouw kleur te vinden, de kant waar je naartoe wilt gaan. Vanuit daar kies ik voor jou de beste muzikanten en producers om mee te werken. Ik regel je afspraken, zorg voor PR en voor zaken als de vormgeving van je album. Als op tour gaat zal ik ook voor jou de zalen boeken, de posters en de naam bedenken met jou en onze vormgevers, noem maar op. Ik ben een soort manusje van alles, een manager zeg maar. Ook regel ik jouw geldzaken, maar dus niet die van de hele maatschappij.’ Hij knikte begrijpend. ‘Oké, ik denk dat ik het snap. Mijn manager, hè? Maar je hebt nog meer artiesten onder je vleugel?’ Ik glimlachte. ‘Ja, nog eentje. Maar drie is het maximum bij ons, zodat we iedereen goed kennen en op de juiste manier begeleiden.’ Er viel een speels lachje om Logan’s mond. ‘En waarom wilde je mij dan perse hebben?’ Mr. Playboy was terug. ‘Omdat ik erg onder de indruk was van je tapes. Je kunt echt zingen, en je gitaarspel is uitmuntend. Je schrijft je eigen teksten, waar je misschien nog wat hulp mee kan gebruiken, maar het begin is er. Ik werk het liefste met muzikanten, en niet alleen met zangers of zangeressen.’ Hij hield zijn hoofd schuin en keek me ondeugend aan. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen terug. ‘Je geeft me een compliment.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Nou, en? Als je niet goed was geweest, zat je hier nu niet. Zo makkelijk is dat.’ Onze borden werden inmiddels op tafel gezet. George had aan de telefoon al gezegd wat we zouden eten en drinken. Gelukkig had hij het bij een hoofdgerecht gehouden. En de Pinot Noir was heerlijk.

Citaat:

Logan bestuurde me vanaf de andere kant van de tafel. Zijn getinte gezicht leek nog knapper in het flakkerende kaarslicht en zijn haar kreeg een zachte glans. Hij bestudeerde me aandachtig. ‘Waarom ben je zo afstandelijk?’ Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘Omdat we geen vrienden zijn Logan. Dit is werk.’ Weer dat lachje. Zijn bruine ogen keken me strak aan, en hij negeerde mijn antwoord. ‘Ik had het ook al aan George opgemerkt. En die verbaasde zich erover. Hij zegt dat jij altijd in bent voor een grapje, met iedereen. Ook met je andere protegees. Trouwens, ook toen ik je voor het eerst zag.’ Ik sloeg mijn hoofd achterover. Moest ik hem nu echt gaan vertellen dat ik hem niet mocht? ‘Ik ken je nog maar net Logan. Ik ben inderdaad altijd in voor een grapje, maar voor babbels over ons persoonlijke leven vind ik het nog wat te vroeg, denk je ook niet?’ Hij hield zijn handen omhoog en begon daarna aan zijn eten. Ik, afstandelijk, dacht ik verbaasd. Niemand noemde mij ooit zo.
Na het eten waren Logan en ik nog even aan de bar gaan zitten voor een brandy. We hadden nogal wat wijn op, en het was toch nog erg gezellig geworden. Iets wat ik niet verwacht had. ‘Jij houdt echt van muziek hè?’ merkte Logan op, terwijl de barman onze glazen volschonk. ‘Waarom zou ik anders deze baan hebben, denk je? Muziek geeft voor mij kleur aan het leven.’ Hij knikte oprecht. ‘Dat vind ik ook. Ik heb geen idee hoe ik me zou moeten uiten zonder muziek. Maar misschien ben ik wat dat betreft ook wel een echte man.’ Hij trok een gek gezicht. ‘We kunnen er niet over praten, hè?’ Ik bekeek hem aandachtig en zag aan de blik in zijn donkere ogen dat hij het meende. Het was dan wel een puppy, dit waren verdacht volwassen uitspraken. Hij keek me schuin aan terwijl hij een slok van zijn brandy nam. ‘Onder de indruk?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Onverbeterlijk, dat ben je.’ ‘Je kende me toch niet?’ ‘We zijn een paar uur verder.’ ‘En een paar procent alcohol.’ Daar kon ik geen nee op zeggen, dus ik nam nog een slok brandy en ervoer het heerlijke warme gevoel wanneer de drank naar binnensloop. Ik merkte niet eens dat ik mijn ogen sloot. ‘Lekker hè?’, verstoorde een stem mijn momentje. ‘Heerlijk,’ zei ik terwijl ik een oog opende. En ja hoor, alweer dat glimlachje. Ik voelde me niet aangetrokken tot deze cliënt die drie jaar jonger was dan mij. Nee, hoor. ‘Heb je een vriend?’ vroeg hij plotseling. Ik trok een wenkbrauw omhoog. ‘Niet persoonlijk, nee?’ ‘We kenden elkaar nu toch?’ ‘O, ja.’ Ik zuchtte eens diep. ‘Nee, die heb ik niet.’ Hij probeerde serieus te knikken, maar even scheen het glimlachje er weer doorheen. Logan Softner ging me problemen opleveren, dat wist ik nu al.

‘Hoe heet die nieuwe knul van jou nou ook alweer, dat lekkere ding?’ vroeg Jennifer nieuwsgierig. Ik opende mijn mond in verontwaardiging. ‘Nou ja zeg, Jennifer!’ lachte ik tegen mijn collega. ‘Logan Softner heet ie.’ Ze wiebelde met haar wenkbrauwen. ‘En?’ Ik lach gelijk dubbel. ‘Jennifer! Het is mijn cliënt, niet mijn nieuwe vriendje!’ ‘Werk, seks, wat is het verschil?’ grapte ze, mijn lachbui versterkend. ‘Niet met Logan,’ hikte ik, ‘nee bedankt.’ Jennifer was een van mijn leukste collega’s, die zo’n beetje was uitgegroeid tot een goede vriendin. Ze was altijd heel direct en dat was wat ik heerlijk vond aan haar. Het afgelopen uur had ze me uitgehoord over Londen, en we hadden nog helemaal niets nuttigs gedaan. ‘Maar het bevalt je dus prima in Londen, zonder gekheid?’ vroeg ze oprecht. Ik knikte instemmend. ‘Ik vind Londen een heerlijke stad. Fijne mensen, fijne parken, fijne winkels en fijne restaurants. Wat wil je nog meer? O ja, en de beste plek voor muziek en theater.’ Ik grijnsde van oor tot oor. Ik had zin om terug te gaan, al zou ik mijn vrienden hier missen. Ik had daar tenslotte ook een clubje vrienden opgebouwd, en mijn werk was daar veel leuker. Daar zat werkte ik veel meer buiten, dan in het kantoor.
‘We gaan vanavond stappen, de meiden en ik,’ grinnikte ik naar Jennifer, die meteen snapte wat ik bedoelde, ‘zin om nog een keertje mee te gaan?’ Jennifer zakte weg in haar stoel en ik wist dat ze terug dacht aan de vorige keer. We hadden haar naar huis moeten dragen, nadat we haar van een of andere vieze vent weggeplukt hadden. Tegen haar dronken wil in. Ze schudde vastberaden haar hoofd. ‘Nee, ik ben nog steeds ondersteboven van de vorige keer. Ik was nog nooit zo dronken geweest.’ ‘Schat,’ begon ik, ‘niemand is ooit zo dronken geweest.’ En weer lagen we dubbel.
Die avond ontmoette ik mijn drie beste vriendinnen in een gezellige bar midden in Manhattan. Ginger, verbazend genoeg een donkerharige schone, was een schrijfster van misdaadromans die altijd zei wat ze dacht en enorm intelligent en idealistisch was. Ze was daarnaast een fantastische danser, dus sleepte ze ons altijd mee naar salsaclubs. Deborah was de komiek van het stel, met altijd een bijdehante opmerking klaar. Ze werkte als makelaar. Ze had prachtig zwart haar en benen tot aan haar ellebogen en daarmee altijd zeer populair bij de mannen. Ze was zelf echter nogal kritisch. Georgina was half Cubaanse en half Amerikaanse en had het beste van beide kanten. Ze had lichtbruin haar wat perfect aansloot op haar getinte huid en had de vrouwelijke vormen uit Cuba. Ze was wat rustiger, en was de enige van ons met een vaste vriend. Ze had een eigen kledingwinkel, met geweldige vintagespullen.
Ik kwam de bar binnen en meteen viel mijn oog op mijn vriendinnen, die nu al de grootste lol hadden aan een tafeltje in het midden van de zaak. Deborah haalde net haar hand door haar lange haar en haar blik viel daarbij toevallig in mijn richting. Ze begon te meteen wild te zwaaien en stond op. Ik liep lachend hun richting op en viel in de armen van mijn vriendin. ‘Annie!’ gilde ze. ‘Ik ben nog steeds zo blij dat je terug bent!’ Ik schudde lachend mijn hoofd. ‘En dat terwijl ik alweer bijna weg ga!’ Ze keek me boos aan. ‘Herinner me daar niet aan, trut!’ Inmiddels waren de andere twee ook opgestaan, en ook hen omhelsde ik enthousiast. ‘Heerlijk, zo’n meidenavondje,’ zei ik terwijl ik plaatsnam. ‘Vind ik ook,’ grinnikte Ginger, ‘dat moeten we vaker doen. O nee, dat kan niet, want je gaat alweer bijna weg!’ Ze keek me quasi boos aan, maar raakte toch even snel mijn hand aan. ‘Wat gaan we drinken dames?’ vroeg Georgina door het gebabbel heen. Ik haalde mijn schouders op. ‘Maakt mij niet uit, maar een lekkere cocktail lijkt me wel wat,’ mijmerde ik. ‘Manhattans!’ gilde Ginger, en stak tegelijkertijd vier vingers op naar een passerende ober.
Toen we onze drankjes voor onze neus hadden en we allemaal een slokje hadden genomen, begonnen de bekende gesprekken. Alle roddels en nieuwtjes werden weer even doorgenomen. ‘Had je het gehoord van Duke en Ashley? Verschrikkelijk toch? Hij heeft haar gewoon gedumpt toen ze zei dat ze zwanger was, arme meid..’ We schudden allemaal verschrikt met ons hoofd bij het aanhoren van Georgina’s verhaal. ‘Het zou je maar overkomen,’ verzuchtte ik. ‘Mannen..’ Bezorgd draaiden drie hoofden mijn kant op. ‘Ik vind die hopeloze ondertoon die ik bij je hoor maar niets,’ zei Deborah streng. Georgina legde haar hand even op mijn arm. ‘Je bent toch nog niet steeds bezig met die loser van een Jason hè?’ Ginger sneed er even flink op in. ‘Je had gewoon naar ons moeten luisteren. We zeiden al vanaf het begin…’ Ik hield mijn hand omhoog. ‘Ja, ja, ik weet het. Soms doet het nog flink pijn, daar zal ik niet over liegen, maar ik wil hem absoluut niet meer terug.’ Ik hief mijn glas omhoog. ‘Op het vrijgezellenbestaan,’ lachte ik, en de meiden volgden mijn voorbeeld, ‘of op fantastische vriendjes.’ Ik knikte naar Georgina, die een beetje verlegen lachte. ‘Daar proost ik op!’ riep Ginger. ‘En wij ook!’ lachten Georgina en Deborah in koor.
Het was een heerlijke avond vol gezelligheid en enkel vriendinnen. De mannen die tussen ons in of achter ons kwamen dansen werden meteen weggestuurd en zo hadden we de grootste lol. Uitgeput vielen we neer op onze stoelen voor een laatste drankje. ‘Anna,’ vroeg Georgina nieuwsgierig, ‘ben je toevallig nog ergens die mysterieuze liftman tegengekomen?’ Bij de gedachte aan Michael voelde ik me meteen een beetje opgelaten. Drie paar ogen staarden me verbaasd aan. ‘Waarom wordt je zo verlegen?’ vraagt Ginger, die me veels te goed kent. ‘Omdat ze liftman wel zou willen kussen,’ zingt Deborah terwijl ze me een duwtje geeft. ‘of misschien nog wel meer…’ Ik werd vuurrood en sloeg om me heen. ‘Kappen, meiden. Hoe lang heb ik hem gesproken, 5 minuten? Doe niet zo raar.’ ‘Wij niet zo raar? Doe jij niet zo raar!’ Deborah pakte mijn beiden wangen beet en kneep er even flink in. Ik pakte haar handen en duwde ze vervolgens weg. ‘Ik weet het niet, oké? Bij elke andere man zou ik het zo vergeten zijn, maar die Michael.. die had iets wat ik niet kan benoemen. Iets wat me nieuwsgierig maakte, iets wat ik niet mocht weten..’ mijmerde ik. Voordat ik het wist waren mijn drie beste vriendinnen in lachen uitgebarsten. ‘Jij ook altijd,’ hikte Ginger, ‘met je mysteries!’ Ik schudde langzaam mijn hoofd en liet mijn schaamte verdwijnen. Kon mij het ook schelen. ‘Laat maar,’ grinnikte ik. ‘Laat maar.’