Bokt.nl

Unfaithful schreef:

Oeehhh leuk! Super dat er weer een vervolg is!

Een aandachtspuntje:
Ik zie veel zinnen staan in de trant van ....." Zegt hij
Dit moet op deze manier: .....," zegt hij.
Dus een komma voor de laatste " en dan 'zegt' weer met een kleine letter beginnen in plaats van met een hoofdletter! Dit geldt ook voor zinnen met bijvoorbeeld 'vervolgt hij/zij' of 'vult hij/zij aan'.

Verder hartstikke leuk geschreven weer. Ben erg benieuwd naar het vervolg!

Citaat:

Abbigail
Net op het moment dat de deur opengaat zou ik een flinke trap tegen de deur aangeven. Ik probeer mijzelf nog tegen te houden, maar ik kan er niets meer aan doen. Casey bukt voor mij en ik duik zo over haar heen en met zijn tweeën belanden we op de grond. Voor een moment blijf ik stil liggen, bedenkend of ik mij pijn gedaan heb. Dan kijk ik om naar Casey die er ook wel om kan lachen. Pas dan kijken we op naar de jongens die bij mij waren geweest om de deur open te krijgen. Alle drie kijken ze ons met grote ogen, hoofdschuddend aan. “Hoe krijgen jullie het weer voor elkaar?!” merkt Nathaniel op. “Dit was geheel de bedoeling hoor.” Zeg ik terwijl ik overeind krabbel, Nathaniel strak en serieus aankijken. “Ja vast.” Zegt Brian. “Bemoei je er niet mee! Werd jou soms wat gevraagd?” zegt Casey enigszins geïrriteerd, die inmiddels ook weer overeind staat. Verbaast kijkt iedereen haar aan, een moment lijkt ze niet te weten wat ze moet doen. Dan loopt ze langs de jongens de deur uit en verdwijnt op de gang. Perplex kijken de jongens en ik elkaar aan. Dat ze zo’n opmerking maakt oké, maar de manier waarop. Dat is zeker niet Casey. “Ik denk dat ik haar maar even ga opzoeken.” Zeg ik half tegen de jongens, half tegen mijzelf. “Blijven jullie maar hier, volgens mij is er meer aan de hand.” Snel loop ik de gang in waar Casey in verdwenen is.
“Casey, waar ben je?” roep door de gang. Op dat moment gaat de deur van George open. “Kom even binnen Abbigail.” Ik kijk hem vragend aan, maar ga toch maar naar binnen. “Ga even zitten.” Ondertussen doet George de deur dicht en gaat zelf ook zitten. “Ehm, Casey. Haar pleegouders zijn sinds een maand vermist. Er hoeft niets aan de hand te zijn. Maar ze waren op een missie en…” Geschokt kijk ik George aan. “waarom vertelde je dat niet eerder?” “Omdat het me beter leek om het alleen tegen Casey te vertellen. Maar ik hoorde nu dat ze sinds gisteren zich… Tsja.. niet zo lekker voelde.” Beëindigd hij zijn verhaal. “Niet zo gek.” Mompel ik. Na een tijdje niets te zeggen sta ik op. “George?” George kijkt mij vragend aan. “Eigenlijk…. Wat ik mij al een hele tijd afvraag. Hebben wij nog wel familie? Verder dan elkaar?” Een diepe zucht volgt. Ik zie hem diep nadenken en zoekend naar zijn woorden begint hij. “Ja, je hebt nog verder familie. Maar je kent..” “Ja ik weet het. Het is te gevaarlijk en we komen er nog wel achter. Oké, oké. Ik wilde het alleen maar even weten.” Ik wist dat hij dit zou zeggen. “Het spijt me Abbi.” Ik glimlach even triest. “Het maakt niet uit. Ik weet dat jij hier niets aan kan doen. Was het allemaal maar makkelijker geweest. Casey, haar pl… ouders zijn verdwenen, wij hebben nog wel familie buiten elkaar maar veel meer weten we niet. Nou ja. Weet je, we komen er nog wel achter. Dat hebben we ook gedaan toen we nep ontvoerd werden en wij zijn daar ook overheen gekomen.” Ik begin te grinniken bij de gedachte. Ja, we zijn niet uit het veld te slaan. “Bedankt George. Ik ga even naar Casey.” George glimlacht en slaat mij op de schouder. “Het komt wel goed met jullie.” Ik knik. Dan loop ik de kamer uit. Wat moet ik nu tegen Casey zeggen? Oh Casey, wat rot voor je dat je ouders verdwenen zijn en oh ja. Ik weet niet of je het al gehoord hebt maar we hebben wel familie ergens het is alleen te gevaarlijk en ik weet niet… Nee dat zou hem niet worden. Ik zeg wel even niets.

Met mijn gedachten vol loop ik door de gangen op zoek naar Casey. Uiteindelijk vind ik haar buiten. Haar ogen zijn licht opgezwollen. Ik ga naast haar zitten en zeg een tijdje niet. Wetend dat het toch niet zou helpen. Ze kijkt me even aan en ik haar. Ik glimlach triest en trek haar in mijn armen om eens een dikke knuffel te geven. Ik voel mijn schouder nat worden.

Casey

“Ik ga mijn ouders zoeken met of zonder jullie.” Antwoord ik verzekerd. “Casey, wat denk je zelf. Als jij gaat ga ik met je mee. Dat heb ik al gezegd.” Zegt Abbigail. Nathaniel en Justin zeggen niets, die kijken George alleen maar aan. Ik zie Abbigail vragend naar George kijken en ook ik kijk hem smekend aan. George knikt naar Brian. “Oké.” Begint hij. “Brian. Je laat de plek zijn waar ze als laatste contact hebben gehad. Zoek uit wat ze daar deden, waarom. Wat de missie was en waar ze dus zijn verdwenen.” Brian knikt en loopt weg. “Casey, als jij je ouders wilt vinden moet je goed luisteren naar Brian, Justin en Nathaniel begrepen?” Ik knik en kijk naar Abbigail. George kijkt ook naar Abbigail. “Ja ik beloof ook te luisteren.” “Jullie weten heel erg veel, maar dit gaat nog veel verder dan de vorige keer oké? Ik wil jullie niet ook nog kwijt.” Wij knikken nog een keer. “Het komt goed George, dat beloven we.” Antwoord ik. “Oké ga jullie maar pakken. Wanneer Brian alles heeft uitgezocht stippelen wij alles uit. Het kan een paar dagen duren, maar het kan ook binnen een paar uurtjes geregeld zijn. Succes alvast.”
Met zijn vieren lopen we George zijn kamer uit. Ondertussen weet iedereen wat er aan de hand is, natuurlijk. Hoe kon het ook anders? Maar ach, het gaat mij nu om mijn ouders. Pleegouders.. Nee, voor mij zijn ze mijn ouders. “kom, we gaan pakken.” Ik schrik op. “eh, ja goed idee.” Antwoord ik op Abbigail. Samen lopen we naar onze kamers en pakken onze spullen in.
Vroeger zou ik al mijn mooie merkkleding erin gooien. Maar nu niet meer. Nou ja… Dat ene mooie jurkje kan nog best van pas komen! En die spijkerbroek staat me echt goed, dus ook die gaat mee. Oké, ik ben nog steeds mijzelf wat dat betreft. In gedachten grinnik ik. “Zo ik heb ingepakt ben jij ook klaar? Of ben je zo in gedachten dat je nog moet beginnen?” Hoor ik opeens achter mij. Ik draai me om. “Ik ben ook bijna klaar hoor. Ik zat net te bedenken hoe veranderd ik ben. En daarna bedacht ik mij dat het misschien niet helemaal zo is.” Mijn ogen gaan van Abbigail naar mijn overvolle koffer. Abbigail snapt hem en schiet in de lach. “Je hebt mij aangestoken.” Antwoord ze en stapt opzij zodat ik ook haar overvolle, net dichte koffer zie. “Ik wilde bijna aan jou vragen of je erop wilde zitten, maar uiteindelijk lukte het ook zo. Maar zo te zien moet ik bij jou er wel op gaan zitten!” Het laatste kledingstuk doe ik in mijn koffer en kijk dan lief naar Abbigail. Ze begrijpt de hint meteen en springt op mijn koffer. “SNEL!” Gilt ze. Maar op dat moment glijd ze eraf en valt op de grond. “Oké, misschien had ik er rustiger op moeten gaan zitten.” Ondertussen rol ik over de grond van het lachen. “Zo krijgen we die koffer nooit dicht Cas…” Zegt ze gespeeld verontwaardigd en wrijft over haar arm waar ze net op belandde. Ik probeer mezelf weer bij elkaar te krijgen. “Oké, ga er .. m.. maar.. O.. op zitten.” Hik ik nog na van het lachen. Abbigail gaat opnieuw op de koffer zitten alleen dan nu voorzichtiger. Ik probeer hem ondertussen dicht te krijgen, maar met geen mogelijkheid krijg ik hem dicht. “Misschien moet ik er ook op gaan zitten!” Zeg ik en ik duw Abbigail iets aan de kant en ga naast haar op de koffer zitten. “Maar hoe krijgen we hem nu goed dicht, want zo kan ik er natuurlijk niet goed bij.” Nu is het Abbigail haar beurt om in de lach te schieten.
Op dat moment gaat de deur open. “We klopten, maar jullie hoorden het niet en…. Wat zijn jullie aan het doen?” Verontwaardigd kijkt Justin en daarachter Nathaniel onze kant op. “We k…krijgen mijn k..koffer niet dicht.” Hik ik weer. Ondertussen huilt Abbigail van het lachen. Dit gaat ook echt nergens over bedenk ik mij, waardoor ik toch nog harder moet lachen. Als ik dan ook nog de hoofden van die jongens zie dan houdt ik het niet meer. Ook bij mij rollen de tranen over mijn gezicht. Even lijken de jongens niet te weten wat ze moeten doen. Maar dan komen ze plotseling op ons aflopen. Tillen ons om de beurt van de koffer en zetten ons op het bed. Dan storten ze zich op de koffer en krijgen hem binnen no-time dicht. Ja hoor, natuurlijk. Zij wel en wij niet. Langzaam word ik weer kalm en kijk de jongens aan. “Was ons ook wel gelukt hoor. We wilden alleen jullie je pleziertje ook laten krijgen.” Abbigail knikt heftig mee om te laten zien dat ze er mee eens is. Hoofdschuddend pakken ze onze koffers. “Als jullie je laarzen eens even aandoet, dan kunnen we alvast naar onze volgende verblijf plaats. Daar zullen we voorlopig blijven. Jullie zullen het daar heelijk vinden….” Die ondertoon die Justin erin had bevalt me niet. Wat zou hij daarmee bedoelen? Waarom zou hij dat zeggen? Ook Abbigail heeft het gehoord. Ze heeft zich weer bij elkaar gepakt en kijkt nu serieus naar Justin. “waar gaan we dan heen?” Vraagt ze nog voordat ik een woord kan zeggen. “Naar een bekende plaats. Verder zullen jullie het wel zien.” Antwoord Nathaniel nu. En voordat we nog iets kunnen vragen verdwijnen ze met onze overvolle, net dichtgeritste koffers. Snel pak ik mijn Uggs en gooi die van Abbigail naar haar toe. “Laten we snel gaan, nu wordt ik nieuwschierig!” Snel doen we de verschrikkelijk lelijke, maar lekker zittende laarzen aan en rennen naar de deur. We grissen de jassen van de kapstok en doen ze aan. Nog voordat we de kamer uitgaan blijven we heel even staan. “Daar gaan we weer, opnieuw naar een andere plek.” Zegt Abbigail ernstig. “Au revoir mein Kleine room, of zo.” Antwoord ik. “Best knap Cas, Frans, Duits en engels. Tjonge.” Grinnikt Abbigail. Dan gooi ik de deur dicht.
Nadat we George gedag hebben gezegd en we weer buiten zijn kamer staan kijk ik Abbigail aan. “Wie het eerst bij de auto is.” Zeg ik. “Maar we hebben wel 4 uitgangen en wij weten niet waar we moeten zijn. Overigens zouden ze ons wel even ophalen en..” Ik haal mijn schouders op. “Wie het laatste er is die moet een opdracht doen!” gil ik over mijn schouder. Dan komt ook Abbigail in beweging en rent als een gek achter mij aan. Al snel scheiden onze wegen. Ik ga naar de oostvleugel en Abbigail naar de Westvleugel. Ik hoop zo dat ik win, want ik heb een hele leuke opdracht voor Abbigail bedacht…

Citaat:

Abbigail

“Wil jij rijden?” Vraagt Nathaniel mij. Ik schud mijn hoofd. “Nee dankje, deze keer laat ik het aan jou over. Vind het eigenlijk ook wel heerlijk om niets te doen.” Nathaniel glimlacht en doet de portier voor mij open. Ik stap in en Nathaniel doet de deur dicht. Dan loopt Nathaniel er om heen en stapt ook zelf in. “Heb je wel geld mee?” Vraag ik voor de zekerheid nog even. Nathaniel knikt en geeft mij zijn portemonnee. “Zou jij hem heel misschien even bij je willen houden?” “Jep.” Antwoord ik kort. Ondertussen doe ik uit gewoonte de portemonnee open en zie een vakje met wat fotootjes. Een voor een bekijk ik ze. “Leven je ouders nog?” Verbaasd kijkt Nathaniel door de plotselinge vraag naar mij. “Ja.” “Doen ze ook dit werk of ben je hier zomaar gekomen?” Vraag ik door. “Mijn ouders hebben een boerderij. Ik ben eigenlijk soort van ‘ontdekt’. Het bleek dat ik aanleg had voor dit werk. Niets van dit alles zat in mijn familie. Ik weet eigenlijk niet meer hoe ze mij opgemerkt hebben. Hen kennende letten ze goed op mensen die ze kunnen gebruiken en ik was er een van. ” Geboeid luister ik naar Nathaniel. “Heb je verder nog broers en zussen en hoe is het om op een boerderij te wonen? Wat voor leven leidde je hiervoor?” Ik zie Nathaniel even zijn wenkbrauw optrekken maar begint toch te praten. “Nou, Ik heb nog 1 broer, 1 broertje en 2 zusjes. En verder heb ik schatten van ouders. Verder is het dus een groot gezin en een drukte van belang. Maar wel ontzettend gezellig. Als ik even vrij heb ga ik er langs. Zij weten dat ik dit doe, maar ze moeten het in de familie houden. Dus als iemand naar mij vraagt zeggen ze standaard dat ik bij de marechaussee zit.” Even grinnikt hij. “Ik weet ook niet hoe ze het verzonnen hebben. Waarschijnlijk mijn jongste zusje van 13.” Ik glimlach. “Het lijkt me heerlijk om in zo’n groot gezin te zitten.” Weer kijkt Nathaniel even om. “Je zou een keer mee kunnen gaan. Je zal het vast leuk vinden.” Blij verrast kijk ik hem aan. “Lijkt me leuk!” Dan kijk ik weer naar de foto’s. Iedereen komt er in voor. Zijn ouders, nog 2 jonge meisjes wat neem ik aan zijn zusjes zijn en nog een aantal foto’s van zijn broers en hijzelf. “Lijkt me een leuke familie.” Mompel ik zachtjes in gedachten. Voorzichtig doe ik de fotootjes weer in het vakje. “Eigenlijk is het niet zo netjes van me hè, dat ik zomaar in je portemonnee kijk.” “Is niet erg, ik geloof dat je veel over iemand te weten kan komen dan.” Ondertussen rijd Nathaniel een dorp binnen en stopt bij een lokale supermarkt. Ik geef hem zijn portemonnee terug en stap uit.

Eenmaal binnen pak ik een karretje. “Even kijken… We hebben brood nodig, beleg, drinken, avond eten..” Begin ik meteen. Als jij nou die kant van de winkel neemt, doe ik deze. Nathaniel loopt naar de andere kant van de winkel en begint daar. Ondertussen loop ik alle schappen langs en vergelijk de verschillende producten. Aan het eind gaan kijken we nog even goed in het karretje. “Volgens mij hebben we het, denk je niet?” Zegt Nathaniel. “Volgens mij ook. Hebben we best goed gedaan, al zeg ik het zelf.” Zo snel mogelijk rekenen we af en zetten daarna alles in de auto. “Zou jij het karretje weg willen brengen, ik moet nog wat halen.” Voordat ik antwoord kan geven is Nathaniel al weg. Hoofdschuddend breng ik het karretje weg.
Als ik terug kom en zie dat Nathaniel nog niet terug is loop ik wat verder langs een aantal kleinere winkels. Het is erg koud en ik sla mijn armen om mij heen om mij een beetje tegen de kou te beschermen. Langzaam loop ik verder van raam naar raam. Het zijn allemaal kleine winkeltjes. Van die soort die er gewoon ontzettend schattig uitzien. Bij het volgende raam blijf ik even staan. Er staan ontzettend mooie armbanden in de vitrine. Ze zien er heel simpel en subtiel uit. Maar ontzettend mooi! En duur. Op dat moment voel ik opeens iets over mijn schouders. Met een schrik draai ik mij om en kom half in Nathaniel zijn armen terecht. Hij wilde net zijn jas over mijn schouders doen, toen ik me omdraaide. “Eh… hoi.” Verlegen kijk ik naar de grond. “Ja, eh ik dacht je hebt het koud dus vandaar. Sorry dat ik je liet schrikken.” “Maakt niet uit.” Ik glimlach en kijk Nathaniel in de ogen. “Het is lief. Ik eh.. was alleen even in gedachten.” Nathaniel knikt en doet de jas wat beter om mijn schouders. Even blijven we zo - dicht bij elkaar - staan. “Laten we maar terug gaan naar de auto.” Zegt Nathaniel dan. Hij doet zijn arm om mijn schouder en leid mij terug naar de auto.
Eenmaal in de auto warm ik mij weer een beetje op. Terwijl Nathaniel op de weg let kijk ik eens goed opzij. Ik volg de lijnen van zijn kaak, kijk naar de pretogen met kleine lachrimpels aan de zijkant, zijn stoppeltjesbaard die hij vergeten is vandaag weg te halen. Of geen tijd heeft gehad, dat kan natuurlijk ook. Opeens kijkt hij opzij en vangt mijn blik op. Ik voel me een klein beetje rood worden. Ik moet ook niet zo dagdromen. Ik zie dat zijn pretogen gaan glinsteren en snel kijk ik de andere kant op. Het lijkt wel of hij mijn gedachten kan lezen, want elke keer wanneer ik maar iets beweeg met mijn hoofd zie ik in mijn ooghoeken dat hij even mijn kant op kijkt. Misschien moet ik mijn gedachten wel gewoon ergens anders opzetten. Buiten misschien? Ik probeer me te concentreren. Oké bomen, een weg, langs die weg nog meer bomen, aan de andere kant weilanden en… Nathaniel. Oké, misschien aan mijn kant blijven? Bomen…. Ja daar heb ik ook niet zoveel aan. Ik zucht eens even diep en schiet dan om mezelf in de lach. “Wat is er?” vraagt Nathaniel nieuwsgierig geworden. “Niets, had even een binnenpretje.” “Je maakt mij nu ook nieuwsgierig.” Mompelt hij dan voor zich uit. “Nee, het is zo’n binnenpretje waar jij niets aan hebt. Want het is niet grappig als ik het jou vertel.” Even schud hij zijn hoofd en legt zich dan neer bij wat ik gezegd heb. De rest van de rit zeggen we niets meer. Eigenlijk is het ook helemaal niet erg, het is niet zo’n bedrukte stilte.

Casey

Wanneer we een auto horen aankomen op de oprit spring ik op. “Kom we gaan ze helpen !” Ook Justin staat op en samen lopen we naar buiten. Op het moment dat wij naar buiten komen zie ik dat Abbigail de jas van Nathaniel teruggeeft. Ik glimlach even, maar zet dan mijn zinnen op de achterbak van de auto die overladen is. “Eindelijk, eten!” Zeg ik blij en met zijn vieren dragen we de tassen naar binnen om alles goed op te bergen.
We zijn net klaar met eten. Het is ondertussen zeven uur geweest. De hele dag zijn we in de weer geweest en ik begin ook wel een beetje moe te worden. “Ik ga maar eens lekker lang in bad.” Zeg ik half tegen mezelf half tegen de anderen. “Klinkt heerlijk, moet je doen.” Antwoord Abbigail. “Ik ga wel afwassen, aangezien jullie het hele huis al hebben schoongemaakt.” Gaat ze verder. Ook Nathaniel stemt ermee in en samen ruimen ze alles op. Ik sta dan maar op en begeef me naar boven. Ik laat het bad vollopen en loop ondertussen naar onze kamer om wat spullen te pakken. Alles heb ik netjes uitgestald. Ik ga mezelf eens heerlijk verwennen. Alles wat ik ook maar denk om nodig te hebben.

Na een klein half uurtje open ik mijn ogen weer eens. Ik voel mij weer helemaal ontspannen en het bad is lekker warm. Eigenlijk wil ik er helemaal niet uit, maar ik begin mij te vervelen. Bovendien zijn er veel belangrijkere dingen te doen. Even rek ik mij uit en klim dan het bad uit. Zodra ik naast mijn bad sta duizelt het mij een beetje. Snel ga ik op de badrand zitten en wacht tot het over. Dat overkomt mij nou altijd. Te snel overeind en teveel warmte denk ik. Snel graai ik naar een handdoek en droog mijzelf af. Niet veel later stap ik weer helemaal fris en fruitig de badkamer uit. Zo dat was genieten! Eerst maar eens kijken waar de rest is. Rustig loop ik naar beneden waar ik ze alle drie lui onderuit gezakt aantref. “Wat gaan we vandaag doen?” “Vandaag?” Nathaniel haalt zijn wenkbrauwen op en kijkt mij met een enigszins vreemde blik aan. “Het is al avond.” Verduidelijkt Justin hem weer en Abbigail, die half onderuit gezakt tegen Nathaniel aanzit, knikt instemmend. Een beetje uit mijn goede humeur gehaald ga ik bij hen zitten. Voor een moment is het stil, maar dan schiet mij ineens wat te binnen. “Ik weet wat kunnen gaan doen!” zeg ik verrukt. “Andere uitleg dan: avond, lui, zin om te hangen en doe even normaal.” Zegt Abbigail en kijkt er heel overtuigend bij. De jongens kijken haar wat bevreemd aan. Jaja, meidenlogica jongens, probeer het niet eens te begrijpen! Denk ik en glimlach flauwtjes. “Hebben jullie ook geen zin in een avondwandeling! Lijkt mij wel cool in het donker door het bos! Dat wordt hartstikke lachen!” probeer ik hen te overtuigen met mijn enthousiasme, maar niemand reageert. “Kom op jongens, we zijn nog geen oude bejaarde. We hebben nog geen fluit uitgevoerd vandaag!” “Dan ga je toch alleen.” Antwoordt Nathaniel en ik werp hem een vuile blik toe. Kan hij niet eens even leuk meedoen! Helaas knikt Abbigail instemmend en om nu een extra duidelijk over te komen zakt ze nog wat meer onderuit. “Best! Dan ga ik wel in mijn eentje.” Zeg ik opstandig en draai mij naar de deur toe. Achter mij klinkt een spottend lachje van Abbigail. “Jaja, jij durft nog niet eens te slapen als het licht uit is!” Ook haar werp ik een vuile blik toe, maar draai mij dan weer naar de deur en stap zelfverzekerd naar buiten. Met een klap valt de deur dicht en met een ruk sta ik stil. Het is donker! Langzaam doe ik een stap naar voren. Ik kan Abbigail toch geen gelijk geven. Gespannen kijk ik om mij heen. Dit vind ik niet leuk. Ik vind dit zelf helemaal niet leuk! Rot toch op met Abbigail. Ik ben knettergek als ik alleen ga. Zonder verder te aarzelen druk ik op de bel. Als ze nu maar snel open doen. Een moment blijft de deur dicht, dan gaat hij langzaam open. Justin staat in de deuropening en kijkt mij afwachtend aan. “Nu al terug.” “Nee ik wil graag dat je meegaat.” “Bang?” vraagt hij nu enigszins uitdagend en even wil ik het keihard ontkennen. Dat moment verdwijnt meteen als ik mij bedenk dat ik het dan sowieso kan schudden. “Doodsbang, maar ik wil zo graag. Ik heb nog nooit een boswandeling gemaakt in de avond.” Nog steeds geen Justin geen krimp en ik kom iets dichtbij met mijn ogen naar beneden geslagen. Dan sla ik mijn ogen op en kijk hem smekend aan. “Alsjeblieft?”