Bokt.nl

Citaat:

Casey

“Jou heb ik net nodig!” Zegt Justin opgewekt zodra hij Nathaniël ziet. Met een verbaasde blik kijkt Nathaniël hem afwachtend aan. “Wil je wisselen!” zegt Justin, waarna hij uitdagend even een korte blik naar mij toe werpt. Beledigd kijk ik hem aan. Het is me meteen duidelijk dat deze twee goede vrienden zijn. “Dan had je me maar meteen ergens moeten dumpen, ik heb hier niet om gevraagd hoor! Een beetje op een loopband rennen! Wie denk je eigenlijk dat je bent.” Val ik meteen woedend uit. “Dat bedoel ik dus.” Zegt Justin spottend. “Oke, je kunt het nu vergeten ook!” zeg ik kwaad. Opstandig loop ik naar de andere kant van de fitnessruimte en ga op een stoel zitten. Mijn ogen glijden ook over het meisje dat bij Nathaniël is. Afwachtend, maar met een brutale blik in haar ogen kijkt ze de kamer rond. Dan blijven mijn ogen hangen op die sportkleding. Meteen speuren mijn ogen naar een merkje, wat nergens te vinden is. Merkloos?! Ik moet toch niet met haar gaan samenwerken? Ze draagt niet eens merkkleding! Bij deze ga ik dit dus echt niet meer doen he! Hoe heb ik me eigenlijk zo ver laten overhalen? Dit gezeur ben ik eigenlijk wel spuug zat, ik wel eens wat bewijs zien! Dan pas valt het mij op dat iedereen mij een beetje vreemd aan staat te kijken. “Wat?!” zeg ik geïrriteerd, maar wel weer rustig. “Ik meende het niet serieus hoor.” Zegt Justin nu toch een beetje twijfelend. “Zou best kunnen, maar dan nog.. Ik stop ermee Justin of je het nu leuk vind of niet.” Nathaniël en het meisje kijken intussen van de een naar de ander. Aan Justin merkt hij dat hij het een ongemakkelijke situatie vind. De opstandigheid vind hij moeilijk te bestrijden, terwijl er anderen bij staan. Maar helaas voor hem maak ik mij daar niet druk om! Hij wil er tegenin gaan, maar ik onderbreek hem direct. “Geef me een goede reden om mee te werken. Jullie hebben mij weggerukt bij mijn familie, geprobeerd dingen aan te praten die niet waar zijn. Waarom doen jullie dit? Willen jullie mijn leven kapot maken? Stop dan maar, want dat is je gelukt!” zeg ik, terwijl ik mijn best doe om niet mijn tranen te laten stromen. Ik sta op ploffen door alle emoties die drukkend omhoog komen. Door mezelf merk ik niet eens de geschrokken blik van Justin op. Ik raas verder, terwijl ik overeind kom uit mijn stoel en hun richting op kom. “Waarom kunnen jullie mij niet gewoon met rust laten! Hier heb ik toch nooit naar gevraagd? Mijn leven was perfect. Nou ja misschien niet perfect, maar ik was er tevreden mee. Je sleurt mij uit mijn leven wat ik kende. Zaterdagavond zou ik een groot feest geven vanwege mijn verjaardag! In plaats daarvan kan ik hier blijven zwoegen voor iets wat niet eens bestaat! Hier heb ik geen vrienden, ik ben alleen. Helemaal alleen… Ik wil gewoon naar huis. Naar mijn vrienden!” Nu pas zie ik de meelevende blik van Justin, maar kijk hem kwaad aan. “Dat zal nu anders worden! Kijk dit meisje hier zal samen met jou verder gaan trainen. Ik had je toch verteld dat er iemand kwam.” Zegt hij wat zachter in de hoop mij rustig te krijgen. Ik bekijk het meisje nog eens van top tot teen en trek een afkeurend gezicht. “Zoek maar iemand anders voor dit spelletje van jullie. Ik ben het spuug en spuug zat!” zeg ik en heb geen zin meer om dit gezeur aan te horen. Zonder nog te wachten totdat iemand wat zeg loop ik de deur uit. De gangen door, in en uit. Dwalend door een huis wat ik niet ken. Ik blijf gewoon lopen, totdat een gang doodloopt en ik uitkom voor een groot raam. Daar sta ik stil en kijk naar buiten. Een groot meer omringt door gras vult het zicht en zorgt ervoor dat ik mijn tranen niet meer kan tegenhouden. Geluidloos worden mijn wangen nat en druppelen de tranen op het tapijt, waar het een natte vlek vormt. Met mijn rechterhand raak ik voorzichtig het glas aan. De kou die het door mijn lichaam laat stromen doet mij even rillen, maar de verkoeling geeft me een rustig gevoel. Een gevoel dat altijd ontstond, wanneer ik zwom in de zee bij ons thuis. De kou die mij ontspanning gaf, zodat ik de rest van de dag op mijn best was. Altijd een glimlach op mijn gezicht kon houden, zelfs als ik iets niet leuk vind. Het was een soort masker wat ik in de loop der tijd had opgebouwd. Altijd werd er van mij verwacht dat ik mezelf in de hand hield, maar dat alles lijkt ineens weg. Ik kan dat masker niet voor houden, als ik van te voren niet kan zien wat er gaat gebeuren. Kon ik maar wakker worden uit deze nachtmerrie. Zodat ik hier achteraf om kan lachen.

Abbigail

Ik kijk verbaasd naar de deur, waar het meisje zojuist door verdwenen is. “Ook prettig met jou kennis te maken.” Merk ik droog op en haal mijn schouders even op. Dan wendt ik mij tot de twee jongens, die ook een beetje verbluft zijn. “Pittige tante.” Merk Nathaniël op. “Iets te pittig af en toe, als je het mij vraagt. Ik weet echt niet wat ik met haar moet. Ze springt zo ontzettend snel uit haar vel. Eigenlijk zie ik niet zo goed wat George in haar zit. Haar enige talent is haar haar in model houden volgens mij.” Nathaniël grinnikt even bij deze opmerking. “Ag hou je mond toch. Ze heeft groot gelijk met zo iemand als jou. Ik verbaas mij erover dat ik nog niet precies hetzelfde heb gedaan!” merk ik even scherp op. “Maar ik ben toch hartstikke aardig.” Word er door Nathaniël gezegd, terwijl hij overdreven een arm om mij heen slaat. “Je bent hartstikke aardig.” Zonder te aarzelen geef ik een stomp met mijn elleboog in zijn zij, waardoor hij mij meteen loslaat en even naar zijn zij grijpt. “Kijk haar talent begrijp ik dan net weer wel.” Zegt Justin met een geamuseerd gezicht. “Lach jij maar, zij loopt tenminste niet weg.” Word er scherp opgemerkt door Nathaniël. “Nog niet nee.” Zeg ik daar weer koppig tegenin. Een diepe zucht ontsnapt eruit Nathaniël zijn mond, wat mij weer wat voldoening geeft. “Ik denk dat ik toch maar eens achter haar aan moet gaan.” Verzucht Justin. “Zou ik niet doen als ik jou was.” Komt er meteen uit mijn mond. “Waarom niet?” “Of dat iets zal helpen. Bovendien wie luistert er naar zo iemand als jou?” “Jij dus.” Zegt hij, waarna hij ook de fitnessruimte verlaat achter Casey aan. “Hoezo dat nou. Net of ik al ooit eens naar hem geluisterd heb!” “Wij zijn samen jullie coaches dus je zult niet alleen naar mij moeten luisteren…” Zijn blik kruist de opstandige blik van mij. “Maar ik hoef toch niet echt met haar samen te werken! Ze is zo’n…” zeg ik zodra ik er zeker van ben dat Justin het niet meer zal opvangen. “Het schijnt zo te zijn, maar laten we hierover ophouden. De training begint vandaag, sterker nog, nu! Op de loopband jij!” Zegt hij bevelend. “Ja baas.” Krijgt hij als antwoordt, waarin het druipt van de sarcasme. Meteen vertrekt zijn gezicht even, maar voordat hij wat terug kan zeggen, sta ik al op de loopband. Vol bewondering kijk ik naar de vele spullen in de fitnessruimte, wat is het hier toch luxe! Dan vestig ik mijn blik op de vele knopjes van de loopband. Handig typt Nathaniël de nodige gegevens in en langzaam komt de band op gang. Tevreden laat Nathaniël zich op een stoel zakken, waarna ik meteen van de loopband afstap. “Wat?” “Je dacht toch niet dat ik als enige op zo’n loopband ga staan.” “Nou eigenlijk wel ja.” Word er door Nathaniël diep verzucht, als hij de vastberaden blik in mijn ogen ziet. Ik sleur hem mee aan zijn arm, om hem de kans tot weigeren niet te geven. Even kijk ik weer naar de knopjes, maar zet hem zonder enig probleem in de goede stand. “Huh? Net wist je nog niet hoe dat ding werkte!” zegt Nathaniël verbaasd. “Nee, maar jij deed het toch net voor of niet dan?” Krijgt hij als antwoord, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “Jawel, maar dat ging veel te snel om het in 1 keer te weten.” Ik haal een keer mijn schouders op en stap op de loopband die hij voor mij heeft ingesteld.

“Ik ga even wat drinken voor ons halen oké?” zei Nathaniël na een paar minuutjes. “Moe?” “Nee, natuurlijk niet. Ik ben hiervoor opgeleid hoor.” Antwoordt hij een beetje geïrriteerd, maar is de deur al uit voordat ik nog iets tegen hem kan zeggen. Even twijfel ik, maar stap dan van de loopband af. Hij dacht toch niet echt dat ik door ga rennen, terwijl hij er niet eens is. Zoekend kijk ik om mij heen en mijn blik blijft hangen op een boekenkast. Tevreden stap ik er naartoe en haal er een meidenblad uit. Even kijk ik rond, maar loop dan naar een heerlijk uitziende bank en plof erop neer. Een deken dat op de hoek van de bank ligt, trek ik over mij heen. Ik ga er eens even lekker voor zitten. De loopband die nog draait vergetend, verdiep ik mij helemaal in het blaadje.

Ik schrik op als ik ineens iemand bij de deur hoor. Meteen weet ik dat het Nathaniël is en schiet overeind. In een paar seconden sta ik op de loopband, weer te hardlopen. “Gaat het nog?” vraagt Nathaniël die met twee glazen drinken weer de fitnessruimte in komt. “Ja makkelijk!” zeg ik vrolijk. “Dat valt mij weer mee. Ik had echt verwacht dat ik je aan zou treffen op de…” Zodra zijn blik op de bank valt stopt hij zijn zin. “Bank!” maakt hij hem na een paar seconden alsnog af en kijkt mij afwachtend aan. “Wat?” vraag ik schijnheilig, maar houd mijn gezicht netjes in een plooi. “Weet jij daar soms iets van?” “Nee, hoe kom je erbij. Het is toch van jou?” zeg ik uitdagend, kijkend naar het meidenblad…

xXLiekeXx schreef:

Dat snap ik wel ja, maar ik had verwacht dat ze het juist goed met elkaar konden vinden


Aangezien ze beide geadopteerd zijn dacht ik dat 't zusjes waren..

Edit: Nujaro, jouw naam kwam we al zo bekend voor! Ik heb toendertijd jouw verhaal van Griekenland meegelezen!

Citaat:

Casey

Met een vrolijke glimlach op mijn gezicht open ik de deur en laat Nathaniel en Justin binnen. Mijn ogen glijden nieuwsgierig over de jongens heen, zonder ook maar enige verlegenheid. Beiden waren ze wel knap, zeker als ze hun haar hebben gedaan, denk ik met een grimas op mijn gezicht. Als Justin mij vragend aankijkt, doordat ik een grimas op mijn gezicht krijg, haal ik hem er snel weer van af. Een beetje schijnheilig geef ik hem nog een glimlachje en sluit de deur. Achter de jongens aan loop ik de kamer. Meteen valt het mij op de jongens hun blik over Abbigail laten glijden. Wat ik ook even kritisch doe, waarbij ik meteen ontdek dat ze wat van haar oogschaduw heeft afgehaald, zodat het minder dik is. Verder is het een knap meisje als je haar zo ziet. En als ik zo naar de jongens kijk zijn die dat volkomen met mij eens. Een beetje ongemakkelijk blijft Abbigail staan en zegt even een vlug gedag. Ik besluit haar maar te helpen, om haar even wat tijd te gunnen. “Wat willen jullie drinken?” “Doe maar wat fris.” Zegt Justin, waarop Nathaniel knikt. “Abbigail, help jij even.” Meteen zie ik haar opluchting en haast zich nog voor mij de keuken in. Zo ik heb mijn sociale daad voor vandaag ook weer gedaan, denk ik tevreden.

Een paar tellen later stop ik de dvd in de speler, terwijl Abbigail en de jongens vast op de grote bank ploffen. Nathaniel laat zich direct naast Abbigail op de bank ploffen, die zich zoveel mogelijk naar het uiteinde schuift. Ongemerkt verschijnt de glimlach weer op mijn gezicht. Justin is op het andere eind van de bank gaan zitten. Zonder te aarzelen loop ik naar hem toe en zak naast hem op de bank. Draai me half en ga tegen hem aan zitten te hangen. Ik merk wel dat de blikken mij even verbaasd aankijken. Even twijfelt Justin, maar legt dan zijn arm achter mij langs op de bankleuning. Nathaniel wil duidelijk niet achter blijven en legt zijn arm om Abbigail heen, die duidelijk nog aan het bedenken is of ze er blij mee moet zijn. Met de afstandsbediening zet ik vlug de dvd aan en de film begint.

Tijdens de film is iedereen stil en kijkt aandachtig naar de film. Echt in de film verdiepen lukt mij niet en na een tijdje sta ik op en ga ik nog maar wat drinken en eten halen. Intussen laat ik mijn blik over Abbigail en Nathaniel gaan. Abbigail voelt zich al wat meer op haar gemak, maar echt tegen hem aanhangen doet ze niet. Ze doet alsof het haar eigenlijk niet interesseert en ik kan daar doorheen zien, maar zou Nathaniel dat ook kunnen?

Eindelijk is de film afgelopen en snel zet ik hem uit, want die aftiteling interesseert mij niet. Allemaal blijven we even stil zitten, starend naar het zwarte scherm. “Volgens mij was er eentje moe.” Zegt Nathaniel na een tijdje en verbaasd kijk ik opzij. Dan komt er een glimlach over mijn gezicht, Danielle ligt tegen Nathaniel zijn schouder aan en is in slaap gevallen. “Mag ik haar wakker maken?” vraagt Nathaniel met een ondeugende grijns op zijn gezicht, even twijfel ik, maar haal dan mijn schouders op.

“Ik ga geloof ik mijn bed maar opzoeken.” “Nu al? Het is nog hartstikke vroeg!” voer ik meteen mijn protest aan. “Ja, dus…” zegt ze uitdagend en snoert mij handig de mond. Ik glimlach een keertje bewonderend, dat lukt niet iedereen zo gemakkelijk. “Slaap lekker dan.” Zeg ik, als ik door heb dat ze niet van gedachten gaat veranderen. Ook Justin wenst haar een goede nachtrust, maar bij Nathaniel blijft het stil. Vragend kijk ik hem aan, maar merk dan dat hij alleen maar naar Abbigail staart. Even lijkt hij te twijfelen, maar kondigt ook aan dat hij gaat. Hoe doorzichtig het dan ook mag wezen, snel vliegt hij de deur uit waar Abbigail net door is verdwenen.

Abbigail

Snel loop ik de gangen door naar mijn kamer. Gelukkig had ik de weg naar Casey al eens gelopen, dus kan ik hem moeiteloos terug volgen. “Abbigail!” Verbaasd draai ik mij om en zie hoe Nathaniel zich naar mij toesnelt. “Wat is er?” vraag ik en kijk hem achterdochtig aan. “Ik denk, loop even mee tot je deur.” Zegt hij en probeert het zo luchtig mogelijk te zeggen. Even kijk ik naast mij en laat mijn blik over mijn deur glijden. Ja, ik stond dus intussen allang voor mijn deur. Ik richt mijn blik weer naar Nathaniel en kijk hem sarcastisch aan. Ongemakkelijk schraapt hij zijn keel, als hij ook beseft dat we al voor mijn deur staan. Even laat ik hem zo ongemakkelijk, waarna ik besluit hem toch maar even te helpen. “Bedankt.” Zeg ik vrij luchtig, maar nog altijd met een sarcastische ondertoon. Hij moet het natuurlijk wel een beetje voelen. Dan glimlach ik nog eens sarcastisch, open mijn deur en verdwijn naar binnen. Met een tevreden gezicht sluit ik de deur achter mij.

De volgende ochtend stap ik al vroeg mijn bed uit. Snel ga ik even onder de douche staan en tevreden stap ik er even later onder vandaan. Ik wikkel een handdoek om mijn haar en trek wat kleren aan. Even later draai ik tevreden voor de spiegel in een lekker zitten sportpak. Die dingen verslijt ik zo wel erg snel. Verveelt kijk ik om mij heen, eigenlijk ben ik zo wel klaar. Misschien kan ik nog wat te eten vinden, want honger heb ik wel. Vlug trek ik nog even schoenen aan en ben net onderweg naar de deur, als daarop duidelijk even word geklopt. Vrolijk loop ik naar de deur en zwaai deze open. Ik hoor een bonk en voel even wat tegendruk van de deur. Zodra ik om mij heen kijk zie ik Nathaniel op de grond liggen. Meteen lig ik dubbel van het lachen ook op de grond. “Wat doe jij op de grond!” zeg ik hikkend van het lachen. Dan zie ik het briefje op de grond liggen wat hij duidelijk onder de deur had door willen schuiven. Waarschijnlijk heb ik precies de deur open gezwaaid op het moment dat hij zich bukte. Ik sla een beetje geschrokken mijn hand voor mijn mond. Eigenlijk wil ik mijn verontschuldigingen maken, maar schiet dan weer in de lach. Nathaniel kijkt mij even sacherijnig aan, maar dan verschijnt er ook bij hem een grijns op zijn gezicht. “Wacht maar!” zegt hij en komt dreigend overeind. Meteen schiet ik ook overeind en ren lachend en struikelend de gang over, achtervolgt door Nathaniel. Precies op het moment dat we door de gang rennen waar Casey haar deur heeft, gaat die deur open. Geeuwend, komt ze in de opening te staan. Verschrikt kijkt ze op, als ik heel hard voorbij ren. Vaag hoor ik haar nog ‘Goedemorgen’ zeggen, maar ren nog altijd lachend door.

Ongeveer een uur later stappen we naar buiten, om op weg te gaan naar onze nieuwe locatie. Mijn mond valt open als er ineens een limousine voor de deur staat. Even twijfel ik of het wel de auto is waar wij mee gaan. Al is snel duidelijk dat Nathaniel en Justin er naartoe lopen. Even blijf ik verbluft staan, maar volg dan Casey, die er naartoe loopt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Voor de deur blijft ze staan en doet geen enkele poging om de deur open te maken. Tot mijn verbazing loopt Justin naar de deur en doet deze voor haar open. Zo die zit al aardig onder de plak, denk ik. Ook ik stap in, waarna Justin en Nathaniel ook instappen. Al snel begint de limousine te rijden en afwezig staar ik uit het raam.

Al gauw ben ik de limousine zat. Leuk al die luxe, maar de reis gaat er niet sneller door. Ik heb geen idee hoelang het duurt, voordat we eindelijk een bospaadje inslaan. Nieuwsgierig kijk ik om mij heen en neem alles gretig in mij op. Het is prachtig, overal bomen en het gebied doet mij denken aan thuis. Of mijn vorige thuis. Een vreemd gevoel trekt er door mij heen. Heb ik eigenlijk nog wel een thuis. Die gedachten probeer ik maar weer uit mijn hoofd te bannen en weer verder te genieten van de omgeving. Het duurt nog verbazingwekkend lang, voordat we vaart minderen en voor een grote houten bungalow stoppen. Ik gooi de deur open en stap de limousine uit. Nathaniel, Justin en Casey volgen mijn voorbeeld. We zijn nog maar net uitgestapt of de limousine rijd alweer weg. “Er zijn hier toch geen insecten he!” hoor ik Casey zeggen en alle drie kijken we haar verbaasd aan. Oke, ze is blond, maar dit is een bos! Kan er een nog dommere vraag gesteld worden. Ik besluit de vraag te negeren en binnen te gaan kijken. Zonder op de rest te wachten loop ik naar de deur toe. Deze is gelukkig niet op slot en ik stap een gang binnen. Nieuwsgierig geef ik mijn ogen de kost, terwijl ik verder loop. Het meeste is van hout gemaakt en het geeft een knusse sfeer. Het is niet zo overdreven luxe als de andere locatie, maar ik voel mij hier veel meer thuis. In de, wat in mijn ogen de huiskamer is blijf ik staan. Achter mij komt de rest ook binnen en als ik omkijk naar Casey weet ik niet zo goed wat ik ervan moet vinden. Het voelt voor mij hier zo onwijs goed, maar bij haar lijkt het alleen maar narigheid omhoog te brengen. Ik kan er niet veel aandacht aan besteden, want Justin begint al te praten. “We beginnen vandaag meteen met de training. Jullie hebben beiden een eigen klein huisje, waar jullie overnachten. Verder kunnen jullie hier in deze bungalow eten.” “Wacht even, bedoel je dat het huisje waar ik in moet slapen nog kleiner is!” roept Casey verbaasd. “Voordat je commentaar gaat leveren, moet je het wel gezien hebben!” “Nee, ik wil hier weg! Dit is een grote beestenhol en daar wil ik niet in wonen.” Werpt ze meteen fel in de strijd en ik voel mij al moe bij het idee, dat er ellende is over wat er allemaal wel niet goed is. “Als iemand mij kan vertellen waar ik mij kan omkleden. Ga ik vast andere kleren aantrekken.” Zeg ik en kijk naar Nathaniel die mij vlot zegt waar ik heen moet. Meteen verdwijn ik de deur uit, op zoek naar even wat rust.