Vandaag een wat langer stuk, heb er ook iets langer aan gezeten deze keer.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Wanneer hij op tv op zoek is naar iets om te kijken, gluur ik vanuit mijn ooghoeken naar hem. Hij zit wat onderuit gezakt met een arm nog om me heen. Ik kan inderdaad geen teleurstelling op zijn gezicht aflezen, tenzij hij echt ontzettend goed geworden is in acteren.
Terwijl de geluiden van de tv maar half bij me binnenkomen, gaat mijn hoofd nog steeds als een razende van hot naar her. Ik vraag me af wat het precies is dat er veranderd is tussen ons, of ik misschien teveel veranderd ben en wat het betekent dat ik het gevoel heb de Daniëlle te moeten zijn waar hij mee getrouwd is. Vroeger leek alles zoveel makkelijker te gaan, zelfs na de komst van Feline zijn we niet veranderd in een uitgeblust stel dat alleen maar leefde om poepluiers te verschonen en flessen te geven. Tijdens de eerste maanden van mijn zwangerschap van Feline voelde ik me ontzettend goed en aantrekkelijk. Niels adoreerde mijn veranderende lijf en hij sprong nog net niet uit zijn vel van trots. De laatste twee maanden van de zwangerschap en net na de bevalling heeft hij echt álles uit de kast getrokken om me te kunnen helpen. Ondanks de niet geheel “ongeschonden” bevalling, konden we werkelijk niet van elkaar afblijven, zelfs met alle vermoeidheid die erbij kwam kijken.
Ik denk dat dit veranderd is toen we probeerden voor de tweede keer zwanger te worden… Het was allemaal niet meer zo vanzelfsprekend, met een klein kind erbij is het allemaal net wat meer plannen om tijd voor elkaar te hebben. Ik denk dat wanneer ik heel eerlijk ben, er toen ingeslopen is dat het soms een “moetje” is. Mijn cyclus in de gaten houden, timen wanneer we dan de tijd zouden hebben en soms echt met tegenzin tóch bezig gaan. Het heeft ook zeker niet geholpen dat Niels in die tijd wel eens wat last had van prestatiedruk en meer dan eens gefrustreerd weggelopen is.
Wat een opluchting was de positieve test op dat moment. Helaas is de zwangerschap van Tygo een stuk minder fijn verlopen. Veel last van zwangerschapskwaaltjes en voor mijn gevoel was ik een olifant, wat er ook voor zorgde dat ik absoluut geen behoefte had aan seks.
Ik kan me nog goed herinneren dat we Feline een weekend naar mijn ouders hebben gebracht om toch nog wat tijd samen door te kunnen brengen, maar toen we eenmaal op het punt kwamen dat puntje bij paaltje zou komen, heb ik het halve bed onder gespuugd bij zijn eerste bewegingen. Daarna heb ik het niet meer willen proberen, met de gedachte dat het na de geboorte wel weer recht zou trekken.
Eigenlijk is het alleen maar slechter geworden vanaf toen. Twee kinderen is echt veel meer werk, kost bakken met energie, tijd en geduld. Vanaf dat moment zijn we eigenlijk alleen maar vader en moeder geweest…
Ik voel zijn hand even zacht in mijn schouder knijpen waardoor ik weer in het hier en nu ben.
‘Was je ver weg?’
‘Eerlijk gezegd wel ja.’
‘Ik neem het je niet kwalijk hè Daan.’ – Zijn stem half fluisterend en zijn duim aaiend over mijn schouder.
‘Ik wel. Ik blijf het verpesten, terwijl je aan alle kanten rekening met mij probeert te houden.’
‘Je verpest het niet.’
‘Ik wil gewoon niet eindeloos in hetzelfde cirkeltje blijven rondgaan.’
‘Dan gaan we samen proberen om dat cirkeltje te doorbreken, maar als je iedere keer alleen maar jezelf de schuld blijft geven van alles dat er minder gaat, kom je er ook niet uit. Vanavond ook; je kunt blijven focussen op het blokkeren, maar je kunt ook kijken naar wat je wel hebt gedaan. Je stond als prachtige verschijning in jouw lingerie voor me, hebt mij meegenomen in jouw aanrakingen en dus buiten jouw comfortzone, je hebt me vanavond weer wat meer toegelaten. Ik accepteer dat er nog een grens is waar we nog niet zijn omdat dit voor jou nog niet oké is en ik hoop dat jij ziet dat ik die grens erken zonder teleurstelling. Dus er is niks verpest.’ – Zijn blik heeft hij geen seconde afgewend van die van mij, waardoor zijn woorden dubbel zo hard binnenkomen. Ik laat mijn hoofd weer tegen zijn borst zakken en sla een arm om zijn buik heen. Sinds lange tijd voelt het weer of we beiden heel dichtbij elkaar zijn.
‘Zullen we gewoon naar bed gaan? Ik wil gewoon fijn tegen je aanliggen en samen in slaap vallen.’ – Bevestigend zet hij de tv uit. Ik sta op en sla het dekentje om me heen. In onze weg richting de trap om naar boven te gaan rapen we de nog verdwaalde kledingstukken op. Hij raapt mijn Bh van de grond en ik zie hem even glimlachen voor hij deze weer aan me teruggeeft.
Boven in bed ga ik inderdaad dicht tegen hem aanliggen en met zijn arm om me heen valt hij nog voor mij in slaap.
Deze ochtend ben ik wakker voor Niels en voordat ik de kinderen hoor. Niels ligt op zijn rug, met de dekens die alleen zijn knieën nog bedekken. Ik observeer zijn bijna naakte lijf; zijn brede borstkas, toch enigszins brede schouders en zijn stiekem ontstane buikje. Het is nog niet zo gegroeid dat de lijnen van zijn heup niet zichtbaar meer zijn, maar het is duidelijk meer dan een paar jaar geleden. Net onder de rand van zijn boxer zijn de contouren van zijn “ochtend toestand” duidelijk zichtbaar.
Ik twijfel heel even om tegen hem aan te gaan liggen, maar het geluid vaan een berichtje op mijn telefoon leidt me af.
Syl:
“Goedemorgen, gisteren nog vergeten te sturen dat ik veilig weer thuis aan ben gekomen. Nogmaals; vond het erg gezellig en hopelijk snel weer!”
Ik stuur terug dat ik daar wel vanuit ben gegaan en dat ik het ook gezellig heb gevonden. Als ik me weer omdraai om toch tegen Niels aan te gaan liggen, is hij al wakker en op zijn zij gerold. Hij steekt een arm uitnodigend naar me uit.
‘Goedemorgen schoonheid. Kinderen nog niet wakker?’ – Ik nestel me tegen hem aan, hij voelt warm aan.
‘Ze zijn nog stil, dus misschien hebben we geluk.’ – Ik voel dat hij met zijn hand over mijn buik streelt.
‘Het is ook nog vroeg hè, al hoor je mij zeker niet klagen.’ – Hij trekt me nog net iets dichter tegen hem aan en hij maakt een zacht brommend geluid.
‘We kunnen nog even in bed blijven óf we kunnen kijken of we in deze rust op ons gemak een kop koffie kunnen drinken.’ – Zijn grip om me heen verstevigd hij nog wat meer.
‘Nee, die koffie kan me even gestolen worden.’ – Hij duwt zijn neus in mijn haar en kust me net achter mijn oor.
‘Niet weer in slaap vallen hè.’
‘Wees niet bang, slapen gaat toch niet meer lukken. Mijn wekker gaat over een kwartiertje toch. Ik wil gewoon nog even van je genieten zo.’ – Zijn woorden klinken gedempt door zijn gezicht in mijn haar. Zijn hand laat hij van mijn buik even over mijn heup en een klein stukje over mijn bil gaan, maar hij maakt verder geen aanstalten tot meer.
Dit vind ik fijn, gewoon een aanraking zonder dat daar meteen de verwachting van seks aan vast zit. Even kunnen voelen dat dit ook genoeg kan zijn.
Na een tijdje hoor ik hem toch weer wat zwaarder ademen en voel ik zijn lijf zwaar worden tegen dat van mij.
‘Niels!’ – Ik roep hem fluisterend en schud wat met mijn schouders.
‘Hmmm.’ – Zijn hand die op mijn bovenbeen gestrand is voordat hij weer in slaap is gevallen, beweegt nu weer naar boven en gebruikt hij om zichzelf wat op te richten. In plaats van de gebruikelijke snelle ochtendkus krijg ik nu een uitgebreide zoen waarbij hij zijn onderlichaam wat dichter tegen me aandrukt om vervolgens om te draaien en met een gelukzalige zucht uit bed te stappen.
‘Kom, koffie. Anders komen we vandaag het bed niet meer uit denk ik zo.’ – Ik lach hem hoofdschuddend toe.
‘We zullen toch moeten werken vandaag.’
‘Nog even, dan is het vakantie.’
Niels is al naar beneden als ik mijn ochtendjas omsla en het bed opdek. Voordat ik de trap afga, luister ik aandachtig of ik nog geen geluid uit de kamers van de kinderen hoor komen. Eenmaal beneden komt de geur van vers gezette koffie me tegemoet. Niels zit aan de eettafel met twee koppen koffie, waar hij er een van naar mij schuift. Lang hebben we helaas niet de tijd, nog voor ik kan gaan zitten komen de eerste huil-geluiden al van boven.
De rest van de ochtend verloopt als ieder ander; samen zorgen dat de kinderen en wijzelf op tijd klaar zijn om aan de rest van de dag te beginnen.
Niels gaat als eerste om de kinderen voor het werk bij de opvang af te zetten, ik rij meteen naar het werk toe.
In deze twee weken lijkt iedere dag vrij veel op de vorige. Het enige verschil is de sfeer die er thuis hangt. Waarbij ik eerder merkte dat Niels gespannen en chagrijnig thuis kwam van het werk, lijkt dat nu veel minder te zijn. Uiteraard is hij moe na een lange dag werken, maar het knorrige is er wel redelijk vanaf.
Als de kinderen in bed liggen, knuffelen we ook meer met elkaar. Zelfs als we beiden een enorme berg aan werk hebben om thuis nog af te maken, zorgen we er altijd voor dat we na het werk nog een momentje samen hebben.
Het enige moment waarop ik wat spanning voel, is als er een berichtje van Syl binnenkomt. Het zijn onschuldige berichten waarbij ze vraagt hoe het gaat of antwoord geeft op een vraag vanuit mij, maar iedere keer ben ik weer bang dat er toch iets raars in zou staan.
Ik heb haar bewust de afgelopen anderhalve week niet uitgenodigd om langs te komen, wat ze leek te begrijpen. Het stomme is dat ondanks de vooruitgang die Niels en ik maken, ik haar toch op een bepaalde manier mis. Het onbezonnen misschien wel.
Vandaag is weer een dag dat ik thuis ben en Niels gewoon aan het werk moet, dus heb ik voorgesteld dat ze wel even langs kon komen.