Hij blijft me met een soort bewondering aankijken terwijl ik me alleen maar heel snel om wil draaien. Ik ben nog meer in verwarring gebracht door wat er net gebeurd is, al zal Niels denken dat dit een stap in de goede richting is. Eigenlijk wil ik het liefst dat dit niet gebeurd is, dat hij gewoon doorgegaan zou zijn met wat we in de eerste instantie zijn gestart. Dat zou zoveel minder confronterend zijn geweest.
Na verschillende keren van hem weg gekeken te hebben, houdt hij mijn blik nu wat langer vast. Ik heb het gevoel dat hij alles van mijn gezicht af kan lezen, dat op mijn voorhoofd staat geschreven wat er zich in mijn hoofd afgespeeld heeft. Hij lacht alleen maar…
‘Hey, ben je er weer?’ – Hij pakt mijn hand vast en geeft er een kus op. ‘Eh, ja, denk ik.’ ‘Ik heb je nog nooit zo gezien, wauw.’ ‘Niels… Ik… Ik vind het wel een beetje ongemakkelijk.’ ‘Waarom? Je was, nee, je bent prachtig! En het maakt me oprecht blij om je te zien genieten!’ – Ik kan aan zijn stem horen dat hij het meent. Echter lijken zijn woorden nu zo ontzettend op die van Syl, dat ik me nog schuldiger voel. Ik probeer te glimlachen, dat kost me wel ontzettend veel moeite. ‘En jij dan?’ – Een vragende uitdrukking trekt kort over zijn gezicht. ‘Ik heb genoten.’
Ik krijg nog een kus van hem voordat we weer onder de dekens gaan liggen. Ik blijf stil, ik merk dat hij vol bewondering naar me blijft kijken terwijl hij zachtjes over mijn arm kriebelt. Een diepe zucht vanuit mij maakt dat hij toch weer begint te praten.
‘Als je het niet fijn hebt gevonden, mag je dat ook gewoon zeggen hè.’ ‘Ik vind het vreemd. Dat je hebt gekeken terwijl… Nou ja, ik voel me een soort betrapt.’ ‘Je mag net zo goed bij mij kijken hoor!’ – Een schaterende lach vanuit hem. ‘Nee! Mafkees!’ – Ik geef hem een duw terwijl hij nog steeds ligt te grinniken. ‘Je hoeft je nergens voor te schamen. Als je het beter doet voelen, ik heb niet alleen maar gekeken hoor.’ ‘Hou op hoor, het wordt er niet beter van.’ – Al haalt het wel een beetje het scherpe randje eraf. ‘Zoals je wenst, mevrouw.’ – De lach blijft rond zijn mond hangen.
We kroelen nog wat in bed, er hangt een ontspannen sfeer. Gelukkig zorgt de warmte van het bed, de omhelzing van Niels en toch de nodige wijntjes ervoor dat ik al gauw begin te gapen. Na de gebruikelijke welterusten-kus draai ik me op mijn zij met Niels tegen me aan, de slaap vat ik ondanks mijn nog steeds bestaande verwarring snel.
De volgende ochtend loopt Niels continue te neuriën en te fluiten terwijl hij me helpt met de huishoudelijke klusjes. Hij stelt zelfs voor om boven te stofzuigen en het bed te verschonen. Het is lang geleden dat ik hem zó in zijn nopjes heb gezien.
Ik probeer alleen maar uit volle macht om te vergeten waar ik gisteren aan dacht. Of eigenlijk probeer ik er een verklaring voor te vinden. Ik heb haar die dag natuurlijk na lange tijd weer gezien, maar het is niet zo dat ik continue met haar in mijn hoofd heb gezeten. Al helemaal niet toen Niels iets initieerde. Ik blijf het toch apart vinden dat ze blijkbaar toch nog in mijn onderbewuste rond blijft spoken. Ik heb namelijk op dit moment alles waar ik een hele tijd alleen maar naar kon verlangen. Ik heb mijn fijne leven weer terug, met Niels die met me blijft communiceren, waarbij we weer kunnen lachen met elkaar en niet alleen maar met verwijten naar elkaar kunnen smijten. Ik moet wel bekennen dat ik op werkvlak nog behoorlijk gefrustreerd ben, maar ook dat zou geen reden hoeven zijn om Syl in mijn hoofd te hebben zitten.
Ik word uit mijn gedachtestroom gehaald door Niels die van boven komt lopen met de mededeling dat de lakens al in de was zitten. Ik kijk naar mijn handen, die nog steeds met een thee mok in het afwaswater hangen. Ik zet deze naast me neer op de theedoek wanneer Niels achter me komt staan met zijn armen om me heen. Hij geeft me een kusje achter mijn oor en fluistert dat we nog wel even hebben voordat de kinderen opgehaald moeten worden. Zijn ene hand verdwijnt onder mijn shirt en streelt langs mijn buik, richting broekrand.
‘Nee, niet doen alsjeblieft.’ – Ik pak zijn hand vast. ‘Sorry, ik kan het niet helpen. Ik heb het idee dat ik weer voor het eerst verliefd ben.’
Ik geef hem over mijn schouder een kusje, maar haal zijn hand wel weer onder mijn shirt uit. Ondanks de duidelijke teleurstelling op zijn gezicht, geeft hij geen weerwoord. Wel blijft hij rond me heen hangen en raakt me continue even aan.
‘Niels! Ik heb geen honing aan m’n kont. Hup, ik heb een beetje ruimte nodig hoor.’
Hij lacht een brutale lach bloot en kletst met zijn rechterhand tegen mijn bil. Dit heeft hij ooit één keer gedaan toen we nog maar kort bij elkaar waren, waarna ik hem een gigantische uitbrander heb gegeven. In de gehele tijd dat we samen zijn geweest, heeft hij het uit zijn hoofd gelaten om dat nogmaals te doen, tot nu. Met een flink geïrriteerde uitdrukking op mijn gezicht kijk ik hem aan.
‘Écht, hou op nu! Ik begin het nu behoorlijk beu te worden.’ ‘Ach Daniël, ik plaag je maar een beetje. Ik heb gewoon een ontzettend goede bui.’ ‘Een ontzettend geile bui zul je bedoelen.’ ‘Dat ontken ik niet.’ ‘Nou, ik niet.’ – Ik kijk hem met opgetrokken wenkbrauwen aan om mijn uitspraak wat duidelijker te maken. ‘Oké, oké, ik stop ermee. Ik dacht dat er nog wel een klein kansje bestond vandaag, mijn excuus.’
Meteen lijkt zijn humeur wat getemperd. Hij gaat op de bank zitten en scrolt wat op zijn telefoon als ik de laatste glazen van de afwas weer terug in de kast zet.
‘Zullen we de kinderen zo maar gaan halen?’ – Zonder van zijn telefoon op te kijken wacht hij mijn antwoord af. ‘Dat is goed, schat.’
Als we beiden in de auto stappen, start hij niet meteen de auto. Hij legt zijn rechterhand op mijn bovenbeen en schraapt even zijn keel.
‘Ik moet me niet zo opdringen. Ik heb echt genoten vannacht, ik ben er nog helemaal happy door. Ik vind het alleen maar fijn dat je zo eerlijk en direct bent. Dus sorry, oprecht sorry. ‘Het is goed schat, dankjewel.’
Hoofdstuk 19; Ik kan dit niet meer...
‘Syl, moet jij nou morgen werken of niet?’ – Ik kijk even op van mijn telefoon om de blauwe ogen van Mar vragend naar me te zien kijken. ‘Uh, ja morgen moet ik openen. Ben denk ik tegen een uur of twee wel klaar, Femke komt namelijk om één uur al in plaats van drie. Jij hebt morgen toch de tussen dienst overgenomen?’
Eigenlijk zijn dit tegenwoordig hoe onze gesprekken gaan. Wie moet wanneer werken en welke dagen zijn we beiden vrij. Overigens zijn we beiden op de vrije dagen zo gesloopt door het werk dat we vaak niet verder komen dan bij een van de twee thuis op de bank hangen. Ik denk dat we in die paar maanden tijd vrij snel in een burgerlijke sfeer geraakt zijn, al dacht ik dat Mar daar totaal het type niet voor was. Stoere chick achter de bar, een goed stel hersenen; aangezien ze een master in psychologie heeft afgerond en heeft haar zaakjes goed op orde. In het begin waren we zoveel mogelijk samen op pad nadat ze me mee uit gevraagd had, maar nadat ik ben gestopt met mijn studie en ook fulltime ben gaan werken, zitten we vooral veel bij een van de twee thuis om elkaar toch nog te zien.
‘Was het trouwens leuk met Daniëlle vandaag?’ ‘Ja, we hebben weer ouderwets gelachen met elkaar. Ik heb wel echt het idee dat het beter met haar gaat.’ ‘Dat klinkt fijn! Misschien dat je ons toch eens aan elkaar moet voorstellen? Ik heb al zoveel over haar gehoord dat ik wel ontzettend benieuwd ben naar haar.’ ‘Nou voorlopig even niet Mar, ik ben zelf nog aan het uitzoeken wat het beste werkt.’ ‘Je huwelijkt me niet meteen uit aan haar hè, als je ons aan elkaar voorstelt.’ ‘Doe eens niet zo flauw. Jij, van iedereen, zou moeten weten dat ik dit nog steeds lastig vind.’ ‘Ik doe niet flauw. Als je er iedere keer een ding van blijft maken, wordt het ook nooit normaal.’ – Ze trekt een wenkbrauw op. ‘Je bent gewoon nieuwsgierig, nou niet doen of het je om mij gaat.’ ‘Ik ben nieuwsgierig naar haar ja, maar dat is meer omdat je me behoorlijk buiten jouw vriendenkring houdt. Ik heb tot nu toe alleen jouw moeder ontmoet. Per ongeluk.’ – Beide wenkbrauwen gaan omhoog. ‘Nee, ik zeg toch dat ik dat nu nog niet wil.’ ‘My precious!’ – Ze maakt er Sméagol geluiden en gebaren bij om vervolgens te lachen. ‘Ja, my precious inderdaad.’ – Ik ben boos. Zeker omdat ze me er zo belachelijk mee maakt, terwijl ze weet hoe belangrijk Daniël nog voor me is. ‘Als je weer boos gaat doen en me een halve avond gaat negeren, ga ik nu naar huis.’ - Dat is ook altijd haar dreigement, als ik in haar ogen “puberaal” doe. ‘Als ik graag poedersuiker naar mijn kop geslingerd had willen krijgen, was ik wel bij Daniël gebleven, dat kan Niels altijd nog beter dan jij.’ – Oei, dat had ik niet moeten zeggen. ‘Dan ga je daar toch weer naartoe, Syl? Is mij om het even hoor, je weet wat we afgesproken hebben.’ ‘Ja, ik weet wat we afgesproken hebben.’ ‘Zullen we nu dan weer ophouden met bekvechten en er gewoon een leuke avond van maken?’
Eigenlijk wil ik “nee” zeggen, wil ik zeggen dat ze maar naar huis moet gaan als ze het toch allemaal beter weet. Maar ik besef me ook heel goed dat ik dan weer behoorlijk kinderachtig doe. En ik wil me juist minder door mijn emoties laten leiden na de afgelopen tijd met Daniël. Dat is één ding dat Mar me wel in heeft laten zien; als je je enkel laat leiden door je emoties, loopt het vaak onherroepelijk uit de hand. Ik heb Mar ook verteld over de avond dat Niels door is gedraaid en wat de gevolgen daarvan zijn geweest. Ik verwachtte eigenlijk dezelfde walging van haar zoals ik die had, maar totaal tegenovergesteld aan mijn verwachting, sprak ze juist haar begrip uit. Niet zozeer in hoe ver hij is gegaan, maar wel voor het zwart worden voor zijn ogen en geen besef meer hebben van zijn acties. Door haar uiteenzetting en analyse ben ik het ook meer gaan begrijpen, alleen accepteren doe ik het nog steeds niet. We hebben vaak discussies gehad over Niels, waarbij zij zijn reacties juist heel goed te verklaren vindt. Dat hij juist een binnenvetter is, die alles oppot totdat het hem te veel wordt en dan tot in het uiterste gaat of reageert. Hij reageert dan niet eens zozeer op dat precieze voorval, maar op alles wat hij al die tijd binnen heeft gehouden. Ook heeft ze al vaak gezegd Daniëlle enorm interessant te vinden omdat ze tegelijk heel impulsief, maar ook heel berekenend is. Eigenlijk vanaf minuut één heeft Mar al met Daniëlle willen praten en ik heb dat vanaf minuut één al niet gewild.
‘Nou?’ – Weer een vragende blik. ‘Prima. Wil je een serie kijken?’
Mer1980
Berichten: 20264
Geregistreerd: 08-02-01
Woonplaats: Lelystad
Geplaatst: 07-02-25 22:33
Ik heb ook nog steeds geen enkel begrip voor het flippen van Niels Hij heeft wel dat ongeboren kind vermoord. arghhhh
Inderdaad, dat was bij mij ook niet meer goed gekomen.
soeboenoe
Berichten: 1493
Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter: 14-02-25 17:40
Wat interessant om te lezen dat jullie hem blijven veroordelen. Ik weet zelf ook niet of ik daar ooit overheen zou kunnen stappen hoor...
Klein stukje voor vandaag. -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
‘Dat kan, maar eigenlijk niet zoveel zin in.’ ‘Ik kan vanavond niet op stap, gezien ik morgen moet openen.’ ‘We kunnen ook even op het terras gaan zitten, nu is het nog te doen met een warmtelamp.’ ‘Jij mag best naar de kroeg als je wil, ik ga op tijd naar bed.’ ‘Je weet dat ik gewoon ga hè, als ik daar zin in heb.’ ‘Ja, dat weet ik. Ik zeg toch dat je gewoon moet gaan.’ ‘Hé Syl, waarom ben je nou zo dwars? Ik dacht dat we afgesproken hadden dat we het gewoon leuk zouden hebben met elkaar voordat we het zouden bestempelen als iets serieus. De laatste tijd heb ik je eigenlijk alleen maar gehoord over Niels, Daniëlle of over jouw werk. Ik mag dan afgestudeerd zijn in psychologie, ik ben niet jouw psycholoog. Tenzij je me gaat betalen, maar dan gaan we stoppen met wat dit ook mag zijn.’ ‘Ik ben niet dwars, ik weet gewoon niet goed waar ik precies sta in alles. Jij wil Daniël heel graag ontmoeten, ik wil dat niet. Ik heb oprecht proberen te bedenken waarom dan precies niet, maar ik kom er niet bij. Niels en zij hebben gewoon een flinke stempel gedrukt op mijn leven het afgelopen jaar en ik heb niemand gehad om erover te praten, vind je het dan heel gek dat ik dat graag met jou wil bespreken?!’ ‘Je bent weer aan het ontwijken. Ik vraag je heel simpel of je het met mij een kans wil geven of dat je nog te veel met je hoofd bij hen bent?’ ‘Zeg dat dan.’ ‘Antwoord dan.’ ‘Wat wil je van me horen? Dat ik vandaag ontzettend het idee heb gehad dat er toch nog een bepaalde spanning tussen ons hangt? Of wil je horen dat ik probeer om dat naar de achtergrond te duwen omdat ik het leuk met je heb en niet continue alleen maar met haar bezig wil blijven. Oh nee wacht. Ik mag het niet meer over haar hebben, want je bent mijn psycholoog niet.’
Mar zucht diep en ik kan het haar niet eens kwalijk nemen. Ik wil niet uit hoeven spreken dat ik ondanks alle ellende die ik het afgelopen jaar mee heb gemaakt, nog steeds met mijn gevoelens worstel voor Daniël. Ik wil het ook het liefst aan de kant kunnen schuiven en verder gaan omdat ik weet dat het me niets brengt. Misschien is het ook niet verstandig geweest om meteen met Mar in zee te gaan, maar ik ben wel vanaf het begin eerlijk geweest tegen haar over mijn “verleden” en hoe dat nog steeds speelt.
‘Syl… Je probeert het niet naar de achtergrond te duwen. Je bent al die tijd obsessief met haar bezig geweest en nog steeds is ze een obsessie voor je. Dat wil je misschien niet onder ogen komen, want dat betekent dat je jouw fijne, veilige denkpatroon moet doorbreken, maar het is wel de realiteit. Bovendien is het niet de eerste keer dat ik dit tegen je zeg. Ik wil Daniëlle niet ontmoeten om je te pesten, ik wil die verdomde obsessie van je kunnen doorbreken. Wanneer zij en jij niet alleen meer in die bubbel zitten, zie je misschien een keer hoe het leven er nu echt uit ziet. Zonder dat zij in jouw heilige bubbel zit, waarin ze voor jou perfect lijkt.’
Even kijk ik haar verbijsterd aan. Ik voel weer een vlaag aan boosheid naar boven komen, maar probeer deze weg te zuchten. Ondanks haar opmerkingen, die me flink steken, kan ik niet ontkennen dat ze een punt heeft. Daniël is inderdaad een obsessie voor me geweest, zij is mijn complete wereld geweest. Ik word alleen wel ontzettend boos dat ze beweert dat dit nog steeds het geval is. Ik ben geen complete dagen meer met haar bezig, ik zit niet meer alleen te wachten op berichten van haar, ben zelfs geen onderdeel van haar dagelijkse leven… En het belangrijkste, ik respecteer haar leven samen met Niels. Bemoei me nergens mee. Hoe durft ze dan te zeggen dat ik nog steeds geobsedeerd ben?!
‘Dus je wil toch mijn psycholoog spelen?’ ‘Prima, maar dan ga je ook eerlijk antwoorden ook.’ ‘Prima.’