Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly

Citaat:1. door puurxnatuur
Je vergeet de mooie tijden,
de mooie tijden die het aller leukst waren..
Een harde knal,
in je hoofd,
wat zal het zijn?
Je voelt je zo leeg..
Je weet niks meer,
het is verschrikkelijk..
Jij voelt je zo dom,
je weet niet wat je hebt,
maar dan voel je je echt leeg,
en weet je wat er aan de hand is..
En dan?... Hoe moet je verder???
Citaat:2. door RedHorse
Verliezen
Ik zweef
In een weergaloze diepte
Zwart en eenzaam
Stervenskoud
En ik wacht
Starend
In een verte zonder einde
Roep ik naar de beelden
Mijn echo verwaait in leegte
De grond verdwijnt
Gestaag
Onder mijn voeten
Het laatste sliertje licht
Glipt door mijn vingers
Ik huil
Een traan van machteloosheid
Stort omlaag
Spat naast mijn voet uiteen
Ik schreeuw
Dat het oneerlijk is
Hoe ik nu niet meer weet
Wat al geweest is
Elke poging tot
Een blik
In mijn verleden
Breekt me in duizend broze stukken
Want ik weet
Dat ik mezelf
Nooit meer zal zijn
Citaat:3. door Joolien
Ik staar
En zie niks
Ik kijk
maar hoor niks
Ik praat
maar zeg niks
Ik denk
Maar weet niets
Ik was ooit
maar nu niets
Citaat:4. door Verax
wanhopig probeerde ik het nog vast te houden
de gedachten, de emoties en soms zelfs pijn
die ooit met mijn hart verbonden trouwden
maar wat ik wanhopig dan ook probeer
als water glijd het door m'n vingers
grote kringen worden kleiner
tot ze dan verdwijnen..
hoe ik ook mijn
vingers spreid
het is
kwijt
Citaat:5. door TabeR
Leven in het verleden
Ik heb gevochten maar te vergeefs
Vooral het feit dat ik niemand meer ken
Dat raakt me het meest.
Langzaam maar zeker kwam het besef
“Mijn gedachten komen niet meer terug en zijn voorgoed weg”
Mijn herinneringen aan mijn jeugd staan me nog dichtbij
Als ik daaraan terugdenk voel ik me nog een beetje ‘mij’
Elk detail en gebeurtenis probeer ik op te schrijven
Zodat ze niet helemaal vervagen en me bij blijven.
Soms word ik wakker en weet ik niet meer waar ik ben
Dan probeer ik me dingen te herinneren
Maar is het net alsof ik mezelf niet meer ken.
Elke keer opnieuw moet ik geduld op brengen
En ga ik mezelf steeds minder goed kennen.
Het besef van dag en nacht is verdwenen
het enig wat niet veranderd is, dat zijn mijn genen.
Een boek met foto’s verteld mij nu over het heden
Terwijl ik alleen maar leef in het verleden
Citaat:1. door puurxnatuur
Je vergeet de mooie tijden,
de mooie tijden die het aller leukst waren..
Een harde knal,
in je hoofd,
wat zal het zijn?
Je voelt je zo leeg..
Je weet niks meer,
het is verschrikkelijk..
Jij voelt je zo dom,
je weet niet wat je hebt,
maar dan voel je je echt leeg,
en weet je wat er aan de hand is..
En dan?... Hoe moet je verder???
Citaat:2. door RedHorse
Verliezen
Ik zweef
In een weergaloze diepte
Zwart en eenzaam
Stervenskoud
En ik wacht
Starend
In een verte zonder einde
Roep ik naar de beelden
Mijn echo verwaait in leegte
De grond verdwijnt
Gestaag
Onder mijn voeten
Het laatste sliertje licht
Glipt door mijn vingers
Ik huil
Een traan van machteloosheid
Stort omlaag
Spat naast mijn voet uiteen
Ik schreeuw
Dat het oneerlijk is
Hoe ik nu niet meer weet
Wat al geweest is
Elke poging tot
Een blik
In mijn verleden
Breekt me in duizend broze stukken
Want ik weet
Dat ik mezelf
Nooit meer zal zijn
Citaat:3. door Joolien
Ik staar
En zie niks
Ik kijk
maar hoor niks
Ik praat
maar zeg niks
Ik denk
Maar weet niets
Ik was ooit
maar nu niets
Citaat:door Verax
wanhopig probeerde ik het nog vast te houden
de gedachten, de emoties en soms zelfs pijn
die ooit met mijn hart verbonden trouwden
maar wat ik wanhopig dan ook probeer
als water glijd het door m'n vingers
grote kringen worden kleiner
tot ze dan verdwijnen..
hoe ik ook mijn
vingers spreid
het is
kwijt
Citaat:5. door TabeR
Leven in het verleden
Ik heb gevochten maar te vergeefs
Vooral het feit dat ik niemand meer ken
Dat raakt me het meest.
Langzaam maar zeker kwam het besef
“Mijn gedachten komen niet meer terug en zijn voorgoed weg”
Mijn herinneringen aan mijn jeugd staan me nog dichtbij
Als ik daaraan terugdenk voel ik me nog een beetje ‘mij’
Elk detail en gebeurtenis probeer ik op te schrijven
Zodat ze niet helemaal vervagen en me bij blijven.
Soms word ik wakker en weet ik niet meer waar ik ben
Dan probeer ik me dingen te herinneren
Maar is het net alsof ik mezelf niet meer ken.
Elke keer opnieuw moet ik geduld op brengen
En ga ik mezelf steeds minder goed kennen.
Het besef van dag en nacht is verdwenen
het enig wat niet veranderd is, dat zijn mijn genen.
Een boek met foto’s verteld mij nu over het heden
Terwijl ik alleen maar leef in het verleden
