Maylene0910 schreef:nadeel van een beelddenker: je ziet alles voor je
Ik ben ook een beelddenker, dus vind sommige stukken ook oprecht lastig te schrijven
[VER] Ik heb je liever dan lief…
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
- PotjeMayo
-
- Berichten: 936
- Geregistreerd: 13-05-17
- Woonplaats: bij m'n kat
- Zinzi_jewel
-
- Berichten: 9533
- Geregistreerd: 24-01-08
- Woonplaats: In het mooie zuiden !!
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 08-11-20 19:51
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 08-11-20 22:06
“Godzijdank, pauze!” Ik zeul mijn veel te zware tote-bag richting docentenkamer om daar even bij te komen van de chaos die deze dag tot nu toe heeft gebracht. Inmiddels al lang niet meer zo onzeker, stap ik de docentenkamer binnen. Ik pak een dubbele espresso uit de koffieautomaat, mik €0.50 in het potje naast de pan met soep en schuifel vermoeid naar mijn inmiddels vaste pauzeclubje.
‘Zo te zien heb jij een zware dag, laat gemaakt?’ – Inmiddels ben ik gewend aan de flauwe grappen die Cas maakt.
‘Het lijkt wel of ze allemaal speed hebben gesnoven vandaag…’
Ik plof neer op een van de stoffen net niet bordeauxrode stoelen terwijl ik mijn appel uit mijn tas haal. Daniëlle kijkt me vanachter haar kom soep met een scheve glimlach aan. Biebs gaat naast me zitten; ‘Jezus zeg, je kunt merken dat de kerstvakantie in zicht is!’
‘Zullen we éven dit half uurtje niet over de stuiterballen daarbuiten praten?’ – Ik neem een hap van mijn soep, die nog veel te warm is waardoor ik moeite moet doen om niet alles weer terug te spugen in mijn soepkom.
‘Prima, het kerstgala van volgende week dan?’ – Biebs is lid van de feestcommissie, net als Cas en Dani-elle.
‘Biebs, ik heb je al gezegd dat ik ook nog moet studeren ergens hè, ik heb geen tijd om ook nog een kerstgala mee te organiseren. Anders kan ik hier net zo goed een bed neerzetten!’
Erik komt aanlopen en heeft uiteraard gehoord dat ik niet mee wil doen met het organiseren van het kerstgala.
‘Joh Syl, het is niet zoveel werk als je denkt hoor. Biebs en Cas hebben de hele planning al gemaakt, ze hebben alleen nog wat extra handjes nodig om de gymzaal wat aan te kleden, de kapstokken neer te zetten bij de garderobe en iemand die zorgt dat de flessen fris koud staan.’
Hij is inmiddels aan de kop van de tafel aangeschoven en tovert zijn lunch uit zijn tas.
‘Het is best gezellig hoor, we gaan van tevoren nog samen ergens eten en een drankje doen voordat we de hele avond tussen de gierende hormonen staan.’ Doet Daniëlle nog een duit in het zakje.
Cas zit me schuin aan te kijken, die man kan zonder een woord te zeggen precies duidelijk maken wat hij denkt, enkel door op een bepaalde manier te kijken.
‘Jee jongens, groepsdruk of wat? Jullie blijven me toch wel met argumenten rond mijn oren slaan tot ik “ja” zeg. Maar goed, ik zal het met Marit overleggen, ze vindt toch al dat ik weinig tijd met haar door kan brengen.’
‘Ah, dan komt Marit toch gewoon mee-eten! We zijn geen geheim genootschap!’ – Biebs is altijd zo makkelijk in dat soort zaken.
‘Lijkt me leuk om haar te ontmoeten, kan zij ook zien met welk zooitje ongeregeld je hier omgaat!’ zegt Cas enthousiast.
Biebs kijkt me aan als een puppy en pruilt wat met haar onderlip - ‘Ja, ja, ik ga het erover hebben!’ – Ik gooi mijn servet naar haar toe en ze schatert het uit.
‘Yes, weer een binnengesleept.’ Zij en Cas geven elkaar een high five en we keuvelen de gehele pauze wat verder over alledaagse dingen. Wanneer de zoomer gaat en iedereen opstaat om naar de les, tik ik Daniëlle nog even aan.
‘Is het goed als ik zo even in jouw les aanschuif?’
‘Ja prima hoor, maar wat heeft wiskunde met maatschappijleer van doen?’
We lopen samen de docentekamer uit in de richting van haar lokaal.
‘Qua inhoud vrij weinig, maar ik wil graag zien hoe iedereen lesgeeft. Tot nu toe heb ik alleen Niels, Mick, Bibi en Erik les zien geven.’
‘Je komt er maar bij zitten hoor, al verwacht ik niet dat je veel speciaals gaat zien aan mijn manier van lesgeven.’
‘Thanks! Het hoeft ook niks speciaals te zijn, ik ben gewoon nieuwsgierig.’
Ze heeft gelijk, de les wiskunde is niet veel anders dan de lessen die ik voorheen heb bijgewoond. Daniëlle is wel een strenge docent, iets wat ik nog niet veel gezien heb. Omdraaien tijdens de uitleg, kletsen terwijl ze voor zichzelf moeten werken, allemaal zaken die niet getolereerd worden en dat schijnen de leerlingen te weten. Ze hoeft maar een keer van haar bureau op te kijken in de richting van de “onrust” en de leerlingen schieten meteen weer in het gelid.
Aan het einde van de les zijn er nog een paar leerlingen die extra werk meekrijgen omdat ze maar één opdracht hebben gemaakt in de tijd waarin ze voor zichzelf konden werken.
‘Ja maar mevrouw, ik kan gewoon geen wiskunde.’
‘Dan kom je naar me toe en vraag je om uitleg. Je gaat in ieder geval niet doelloos voor je uit staren in de hoop dat ik het niet opmerk.’
‘Maar waarom dan extra werk, ik ben al zo slecht in wiskunde!’
‘Kun je mooi oefenen. Nou, in plaats van deze discussie voeren, kunnen jullie ook nuttige dingen gaan doen.’
De leerlingen druipen mopperend af en Daniëlle komt naar mijn tafel gelopen.
‘En, spektakelstuk nietwaar?’ de sarcastische ondertoon maakt dat ik glimlach.
‘Je bent wel enorm streng voor ze. Ik kan me dat niet herinneren!’
‘We hebben er veel leerlingen bij gekregen die een enorme behoefte hebben aan duidelijke structuur omdat ze er anders een potje van maken. Je moet ook een beetje aan kunnen voelen wat je wel en niet in een klas kunt doen. In deze klas zit een heel aantal leerlingen die een loopje met je nemen wanneer ze te veel vrijheid krijgen. Gooien heel de klas op z’n kop en de leerlingen die wel serieus willen werken, lijden daar dan onder.’
‘Pedagogisch verantwoord antwoord Mevrouw Santing, ik zal het noteren.’ – Ik trek mijn gezicht in een zuinig mondje en trek mijn wenkbrauwen op.
Ze begint te lachen en klapt mijn laptop dicht. ‘Zo, genoeg gewerkt vandaag. We gaan zo met een aantal collega’s van de Feco nog iets drinken, ga je mee? Bibi gaat ook mee.’
‘Eigenlijk moet ik naar huis, Marit en ik zouden vanavond samen eten.’
‘Ah joh, een drankje moet kunnen! Kun je alsnog later gaan eten met je vriendin.’
Ik twijfel even, ik weet zeker dat Marit dit niet leuk gaat vinden, ze vindt al dat ik te veel tijd doorbreng hier op school. Daniëlle is ondertussen haar spullen aan het inpakken en kijkt nog eens achterom; ‘Nou?’
‘Ik ga wel even mee, maar ik ga wel echt op tijd weer terug hoor! Ik heb geen zin in een discussie als ik thuiskom.’
‘Tell me about it…’
Ik kijk haar met een vragende blik aan.
‘Nee, laat zitten. Kom, gooi die laptop in je tas, dan gaan we de rest opzoeken.’
Het clubje zit al in de docentenkamer; Biebs, Cas, Daniëlle, Mick en ik lopen gezamenlijk naar de voordeur van de school.
‘Dus, wie is er met de auto?’ vraagt Biebs terwijl ze haar fiets van het slot haalt die ze voor de school geparkeerd heeft.
‘Daniëlle en Cas zoals altijd.’ Mick antwoordt alsof het een standaard grap is tussen die twee.
‘Zullen we jullie dan oppikken bij de parkeergarage? Dan lopen we vanaf daar wel naar Het Buitenbeentje.’ – Iedereen stemt in.
Ik loop naar mijn fiets die in het fietsenrek voor de school staat, wanneer ik opstap en weg wil rijden, merk ik dat mijn band helemaal plat is.
‘BIEBS! Wacht even!’ - Biebs draait zich om en kijkt me met een moeilijk gezicht aan.
‘Wat?’
‘Ja, mijn band is plat.’
‘Vraag anders even of je met Cas of Daniël mee kunt rijden?’
‘Kan ik niet bij jou achterop?’ – Ik wil niet weer om een taxi vragen…
‘Syl, heb je de tas gezien die ik bij me heb? Ik denk dat als we beiden op mijn oude barrel stappen ik ook met jullie mee moet rijden! Vraag Daniël, die vind dat prima hoor.’ – Zonder op mijn antwoord te wachten fietst ze al naar Mick die bij het stoplicht staat te wachten. “Ik heb hier zo’n hekel aan. Om gunsten vragen…”
Ik loop in de richting van de auto van Daniëlle en zie haar net instappen.
‘DANIËL!’ – ze stapt weer uit de auto en kijkt zoekend rond, ik zwaai om aan te geven dat ik degene was die haar riep. Ik versnel mijn pas, tegelijkertijd vraag ik of het oké is als ik met haar mee rijd, gezien mijn band plat is.
- Poekkie
-
- Berichten: 7477
- Geregistreerd: 29-10-16
- Woonplaats: Belgie
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 08-11-20 22:23
- Katharinaa
-
- Berichten: 780
- Geregistreerd: 23-05-09
- Woonplaats: België
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 09-11-20 08:21
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-20 01:45
‘Vind je het echt niet vervelend?’
‘Nee joh, ik ga toch ook die kant in.’ - Ze lacht, in mijn buik ontspringt weer een gevoel van warmte.
De middagzon schijnt aan haar kant door de autoruit en verlicht iedere krul van haar donkerbruine haar, het lijkt bijna of ze een aureool van zonlicht om zich draagt. Het voelt fijn in haar buurt; vertrouwd, een fijn soort nerveus, maar tegelijkertijd alsof ik alle energie in de wereld heb. Ik zucht, blijkbaar, diep.
‘Is er iets?’
‘Oh, nee hoor, niks.’ – ik voel me betrapt en kijk schuldbewust naar mijn voeten. “Wat ben ik aan het doen? Niet doen Syl… Afkappen en uit je hoofd zetten.” Ik zucht nogmaals diep.
‘Ga je nog zeggen wat er is, of blijf je de hele weg zuchten?’
‘Laat maar, wil je er ook niet mee lastigvallen.’
‘Ik vraag er toch naar?’
‘Oké… Nou..’ – twijfelend begin ik mijn zin.
‘ Je weet dat ik met Marit ben toch?’
‘Ja, die naam heb ik vaker voorbij horen komen.’
‘Nou, het is zeg maar niet helemaal wat ik ervan verwachtte.’ – Marit zou me iets aandoen als ze wist dat ik dit nu bespreek met iemand anders dan haarzelf.
‘Jullie zijn nog niet zo lang samen toch?’
‘Nee klopt. Pas een maand, om en nabij.’
‘Normaal zou ik zeggen dat een relatie ups en downs heeft, maar wanneer je zo vroeg al twijfels hebt… Is het dan niet verstandig om na te denken of deze relatie wel gaat werken?’
‘Je hebt gelijk, maar het voelt of ik het dan geen kans heb gegeven. Zij wil er namelijk wel voor gaan.’
‘Het feit dat je erover nadenkt , geeft al aan dat je weloverwogen een beslissing wilt maken. Dus het naar jouw inzicht een kans hebt gegeven.’
‘Sorry, ik heb geen idee waarom dat er nu uitkomt. Je zal wel denken…’
‘Joh, maak je niet druk. Ik ben al 10 jaar samen met Niels en dat is ook niet alleen maar rozengeur en maneschijn hoor! Soms moet het eruit, op de meest vreemde momenten.’ – ze kijkt me glimlachend aan, de zon nog steeds achter haar, haar mooie blauwgroene ogen lijken recht naar binnen te kijken. Oef…
‘Dankje Daniëlle, het voelt een stuk beter nu ik in ieder geval iets uitgesproken heb.’
‘Graag gedaan. Kop op, er komt echt wel iemand op je pad waarbij het wel goed voelt. En zeg maar Daniël hoor, Daniëlle voelt vreemd gezien bijna niemand me zo noemt.’
Ik lach enigszins verlegen naar haar: ‘Oké Daniël.’ – toch voelt het voor mij nog vreemd om Daniël te zeggen.
We rijden naar de ingang van de parkeergarage, de hele club staat ons daar al op te wachten. De auto wordt geparkeerd en we voegen ons bij de rest.
Het café is gezellig, ondanks dat het wel een beetje vreemd is. De bar is een halve verdieping lager waardoor de barman extreem klein lijkt, de krukjes aan de bar ontzettend laag zijn, maar de rest van het café de normale hoogte heeft. Het doet een beetje surrealistisch aan.
We nemen plaats aan een normale tafel, waarop de barman aan ons komt vragen wat we willen drinken. Iedereen neemt een pilsje, behalve Daniëlle die wijn neemt.
‘Daniël, wat is dit nu? Geen pilsje?’ – Cas is door het hele café te horen.
‘Nee, geen zin in. Maar laat je vooral niet tegenhouden om zelf wel aan het bier te gaan!’ – De manier waarop ze met elkaar grappen, maakt dat je kunt zien dat ze al een hele tijd bevriend zijn.
De sfeer is gemoedelijk, gezellig, met op zijn tijd een ontzettende flauwe grap of opmerking. Mijn innerlijke Japie Krekel maakt overuren, aangezien ik iedere mogelijkheid benut om even te spieken naar Daniëlle. “Wat maakt toch dat ik me zo aangetrokken voel tot haar?”
Iedere keer als onze blikken elkaar kruisen voel ik me betrapt, maar ervaar ik een intense tinteling die door heel mijn lijf schiet.
Wanneer de barman voor de derde ronde aan tafel komt, word en links en rechts even op horloges en telefoons gekeken.
‘Ah jongens, nog een rondje kan prima!’
‘Nee sorry Bibi, ik moet écht naar huis. We moeten vanavond nog naar de ouders van Eef.’ – Cas legt een tientje op tafel en staat op om zijn jas aan te doen.
‘Ahh burgerlijke Harry, ga maar snel dan, doe Eef de groeten.’
‘Zal ik doen, jullie nog veel plezier en niet te zat!’ – Cas loopt met zijn hand omhoog gestoken het café uit.
‘Syl, kom hier zitten dan. Kan die stoel weer terug naar de andere tafel.’
Ik schuif mijn stoel weer terug bij de bijbehorende tafel en ga naast Daniëlle zitten, ik krijg het spontaan warm wanneer haar arm per toeval de mijne raakt. “Syl, kappen nou. Zie je die ring aan haar vinger blinken, G-E-T-R-O-U-W-D. Man, kinderen, huis, je maakt jezelf alleen maar gek.”
Ik probeer mezelf weer uit de discussie in mijn hoofd te trekken om deel te nemen aan het gesprek dat Mick, Biebs en Daniëlle nu aan het voeren zijn.
De barman komt aan met nog 3 bier en een rode wijn, we bedanken vriendelijk en Daniëlle vraagt om de rekening.
‘Daniël, wat doe je nou? Wij willen nog wel even blijven hangen hoor.’
‘Ik ga er na deze wel echt vandoor hoor, krijg het thuis anders niet verkocht.’
‘Haha, volgens mij heb jij er zeker nog wel een tegoed van eind vorig jaar!’ – Zonder schaamte flapt Biebs er alles uit dat in haar opkomt. Het valt duidelijk niet goed bij Daniëlle.
‘Als we van alles een turfstand bij moeten gaan houden, kunnen we beter thuis op de bank blijven zitten.’ – Ze perst er een lach uit, maar niet van harte.
‘Sorry Daniël, ik zit je maar een beetje te kloten. Ik bedoel er niks mee…’
‘Is al goed. Cheers.’ – Toch wendt ze zich af van het gesprek tussen Biebs en Mick. Ze zit met haar glas tussen haar vingers te draaien terwijl ze wat voor zich uitstaart.
Ik buig me wat naar haar toe; ‘Gaat het?’
Ze probeert te glimlachen; ‘Ja hoor, geen zorgen.’ Ze nipt nog wat van haar wijn, maar het is duidelijk dat ze er niet helemaal meer bij is.
‘Misschien is het niet helemaal mijn plek om erover te beginnen, maar het lijkt of Biebs iets gezegd heeft wat niet helemaal oké was voor jou…’
‘Syl, alsjeblieft, laat het zitten. Oké?’
‘Oké, sorry…’
‘Nee, je hoeft geen sorry te zeggen. Het ligt gewoon gevoelig en dit is niet de plaats noch het moment.’ – Haar ogen staan donker, van haar gezicht is af te lezen dat ze gekwetst is.
Ik krijg een meewarig gevoel, een intense neiging om haar te troosten, maar nog voor ik iets terug kan zeggen, staat ze op, legt geld op tafel en trekt haar jas aan.
‘Kom, ik zal je thuis afzetten. Tenzij je wilt blijven natuurlijk, maar ik ga.’ – haar glas wijn nog zo goed als vol op tafel.
Ik graaf snel wat geld op uit mijn portemonnee en neem afscheid van Mick en Biebs.
Biebs kijkt me nog enigszins verbaasd aan, maar wanneer ik “geen fiets” uitspreek zonder geluid te maken, knikt ze begrijpend.
Eenmaal buiten heeft Daniëlle een flink tempo, ik moet mijn best doen om haar bij te houden tot aan de parkeergarage. Wanneer we bij de betaalautomaat staan, zegt ze dat ik maar vast naar de auto moet lopen. ‘Ik kom zo.’
Ik loop in de richting waar de auto geparkeerd staat, eenmaal bij de auto weet ik me niet zo goed een houding te geven. Ik kijk even op mijn telefoon om te zien hoe laat het is, maar in plaats van de tijd zie ik 3 gemiste oproepen van Marit. Nu even niet…
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-20 10:10
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-20 15:00
- kiki1976
-
- Berichten: 17923
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 11-11-20 15:09
Ondanks je flinke stukken schrijft baal ik iedere keer weer dat ik aan het einde ben haha
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-20 02:13
‘Het is 18.00 uur, pak anders iets uit de vriezer voor Feline. Ik heb nog pasta en een stoofpotje in de vriezer liggen, die hoef je alleen maar op te warmen.’
Ze mimet “sorry" terwijl ze haar sleutels uit haar tas vist. De auto wordt open geklikt, waarop ik instap. Ik open Whatsapp en stuur Marit; “Sorry, ben wat later. Iets gedronken met de Feco.”
Ik zie haar online komen, twee blauwe vinkjes komen naast mijn bericht te staan. “Laat maar, ik ben naar mijn ouders.” Is haar antwoord.
“Oké, prima! Bellen we vanavond nog?” Weer twee blauwe vinkjes, maar dit keer geen antwoord.
Daniëlle stapt in, maar kijkt strak voor zich uit en zegt geen woord. Ik twijfel of ik iets tegen haar moet zeggen… Het oogt namelijk niet of ze in is voor een conversatie. Wat ongemakkelijk maak ik mijn gordel vast en kijk wat op mijn telefoon. Ze steekt de sleutel in het contact, maar start niet. Ze laat zich tegen de rugleuning van de stoel vallen en wrijft met haar handen over haar gezicht.
‘Daniël, alles oké?’
‘Nee Syl. Alles is helemaal niet oké.’ – ze zucht diep en leunt met haar hoofd in haar rechterhand.
‘Sorry, stomme vraag… Kan ik iets doen?’ - ik ga wat verzitten, maak mijn gordel weer los en draai me in haar richting.
‘Tenzij maatschappijleer ook relatietherapie omvat, denk ik van niet.’
Ik ben even stil, ik weet niet wat te zeggen. Ik leg een hand op haar schouder om toch een gebaar van troost te kunnen geven.
‘Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen Daniël…’
Ze kijkt me aan terwijl ze een pluk uit haar gezicht veegt.
‘Er valt ook niet veel te zeggen. Het is gewoon even allemaal klote. Ik kan niets goed doen in de ogen van Niels en dat geeft zo ontzettend veel wrijving.’
‘Maar jullie lijken zo’n powerkoppel!’ – ik heb meteen spijt van het woord “powerkoppel”.
‘Dat zeg je goed, lijken.’ Ze zucht weer diep.
We zitten even zwijgzaam tegenover elkaar. Alles in mij schreeuwt “geef haar een knuffel!”, maar de onzekere tut in mij durft niet goed. Stel dat ze het niet op prijs stelt, ze heeft nu ook geen ruimte om rekening te houden met andermans gevoel. “Kom op Syl, zet jezelf even over je eigen onzekerheid heen!”
Ik rijk uit om haar een knuffel te geven, even deinst ze terug en kijkt me vragend aan.
‘Je ziet eruit of je een knuffel kunt gebruiken.’ – ik probeer zo vriendelijk mogelijk te glimlachen.
Ze laat zich zo goed als kan in een auto omarmen. Ik voel het gewicht van haar hoofd op mijn schouder rusten, ik ruik haar parfum, de geur van haar krullen en de tinteling schiet weer door heel mijn lijf heen. Mijn hart lijkt uit mijn borstkas te bonken en ik voel mijn wangen rood aanlopen. Ik kan me net weerhouden om mijn hoofd tegen haar hoofd aan te leggen, ik maak een wrijvende beweging over haar schouder.
Ik hoor haar wat zwaarder ademen, en ze haalt af en toe haar neus op.
“Huilt ze nu?!”
‘Sorry Syl, kan me voorstellen dat dit niet echt de invulling van je avond was die je verwachtte. Een huilende collega op je schouder.’ – ze richt zich weer op en veegt de tranen van haar gezicht. Zelfs wanneer haar gezicht rood aangelopen is, met betraande en droevige ogen is ze nog steeds betoverend. Ik voel me in tweestrijd. Het voelt ontzettend slecht van mezelf dat ik op deze manier naar haar kijk terwijl alles haar zo ontzettend hoog zit, maar ik kan het niet tegenhouden. Net zo min ik het kan helpen dat ik genoot van haar hoofd op mijn schouder, de geur van haar haren en haar parfum.
‘Je hoeft je niet te verontschuldigen! Echt niet! Ik hoop dat je je weer iets beter voelt. Ik weet als geen ander hoe alleen je je kunt voelen wanneer je niet lekker in je vel zit.’
‘Bedankt, ik zou je normaal wel vragen of je misschien nog wat komt drinken, maar daar is de situatie thuis nu niet naar…’
‘Geeft niets, ik snap het helemaal.’
Ze veegt nog wat verdwaalde krullen achter haar oren om vervolgens de auto te starten om de parkeergarage uit te rijden. Ik maak mijn gordel vast en verdwijn bijna in mijn gedachten als Daniëlle ineens zegt; ‘Nee, dit is dus precies hoe het niet hoort te zijn.’ – het klinkt niet alsof ze het tegen mij heeft…
‘Syl, als je zin hebt, kan je gewoon nog iets komen drinken.’
Een beetje sprakeloos en verbijsterd door het plotselinge voorstel stotter ik er een “ja" uit, denk ik.
Ik heb inmiddels al vier keer mijn ene been over mijn andere been gelegd, maar wil ook niet te nerveus overkomen.
“Oké, gewoon doen of dit de normaalste zaak van de wereld is. Je gaat gewoon met een collega wat drinken, geen idioterie nu. – mijn innerlijke Japie Krekel lijkt opeens wakker te zijn geworden; “Je snapt het niet hè, zij hebben ruzie en jij bent de afleiding. Ze heeft gewoonweg geen zin om thuis te komen en de discussie aan te gaan, dus neemt ze jou mee als barrière.”
Ik schud mijn hoofd, om dat vervelende stemmetje het zwijgen op te leggen. Ik weet ineens niet meer wat te doen met mijn handen, ik heb al 14 keer geslikt en de gedachte dat we straks hun huis binnenstappen en ik niet weet wat ik kan verwachten maakt dat ik wat sneller adem. “Ik hoop maar dat ze het niet merkt…”
Ze parkeert de auto onder een afdak langs hun huis. Deze grenst meteen aan het hek van hun achtertuin.
‘Nou, here we are. Ga je mee?’
Ik voel me een beetje dom, aangezien ik stokstijf ben blijven zitten terwijl ze al half uitgestapt is, maar het lijkt of mijn hele lijf niet communiceert met mijn hersenen.
Op de een of andere manier weet ik toch mijn gordel los te maken en de autodeur open te doen. Ik kijk eens rond, maar Daniëlle gebaart dat ik met haar mee moet lopen.
We lopen de hoek om van een hoge, lichtgekleurde woning. Meerdere van dat soort huizen zijn daar in de omgeving in een rijtje opgesteld te zien. Het huis heeft een vreemde kleur; het is niet helemaal wit, maar ik kan ook niet goed duiden welke kleur het dan wel is. Er lijkt een vleugje blauw of groen in te zitten, maar zo minimaal dat het in een oogwenk wit lijkt.
Daniëlle heeft inmiddels de sleutel van de voordeur in het slot gestoken, in mijn wereld lijkt dit moment in slow motion te verlopen. Ik hoor het slot openen, haar sleutels rinkelen terwijl ze de deur openduwt. Wanneer ik binnenstap word ik begroet door de lucht van een avondmaaltijd, het lijkt te ruiken als tomatensaus. “Nope, nee, no way dat ik met Daniëlle en Niels aan tafel ga eten.” Ik heb de neiging om te draaien en weer naar buiten te lopen, maar Daniëlle reikt me al een kleerhanger aan om mijn jas aan op te hangen.
‘Dankje.’ Ik hang mijn jas tussen die van hen en leg mijn tas onder de garderobe. Ik loop achter Daniëlle aan, die me voorgaat de deur door naar de woonkamer.
Een milliseconde twijfel ik om naar binnen te stappen als ik Niels hoor zeggen; ‘Kijk Feline, daar is mama.’
“Oh oliebol, natuurlijk, haar kinderen liggen nog niet op bed om 18.40.” Mijn hart begint iets harder te bonken als ik naar binnen stap.
Wanneer ik in de woonkamer sta is het eerste wat ik zie de ultiem verbaasde blik van Niels.
‘Syl?’
‘Hey Niels…’ - Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden en hem zo nonchalant mogelijk te begroeten.
‘Mama, wie is dat?’
‘Dat is Syl, een collega van het werk moppie. Krijg ik nog een knuffel?’
Een meisje van ik gok een jaar of 2.5 komt naar Daniëlle gerend met haar armpjes omhoog.
Wanneer ik naar Daniëlle kijk zie ik haar met een enorm liefdevol gezicht haar dochter een kus geven, ik probeer me bewust niet tot Niels te wenden.
‘Hoi, ik ben Syl, hoe heet jij?’ – Ik stap richting Feline, die nog in de armen van Daniëlle hangt.
Feline kruipt nog dichter tegen haar mama aan en kijkt verlegen vanuit haar ooghoeken naar mij. Ze fluistert iets in het oor van Daniëlle waarop Daniëlle zegt; ‘Dat mag je ook tegen Syl zeggen hoor, die is heel lief.’
Ze schudt heftig met haar kleine hoofdje en wil uit de armen van Daniëlle. Weer terug op de grond verbergt ze zich meteen achter de benen van Niels, maar blijft wel stiekem langs zijn benen naar mij kijken.
‘Ligt Tygo al op bed?’ – Daniëlle wendt zich tot Niels.
‘Ja, die heeft wat pasta op en die heb ik met een fles op bed gelegd. Madam hier heeft alleen maar lopen zeuren dat ze naar mama wilde en heeft 3 happen pasta op, dus die heb ik net met veel hangen en wurgen een pyjama aangekregen.’ – In zijn stem weerklinkt iets van irritatie.
‘Hee Felien, mama heeft iemand op bezoek, ga jij zo lekker met papa mee naar boven?’
Terwijl ze mij vanuit haar ooghoeken aan blijft kijken knikt ze voorzichtig.
‘Ik wil wel boekje lezen!’ – Haar ogen switchen nu van Niels naar Daniëlle en weer terug.
‘Is goed lieverd, ga mama maar een kus geven, dan gaan we naar boven.’
Feline loopt via de andere kant van het kookeiland naar Daniëlle toe en geeft een knuffel en een kus aan Daniëlle voordat ze met een grote boog en versnelde dribbelpas om mij heen loopt naar de tussendeur.
Niels loopt erachteraan en sluit de tussendeur achter zich.
- kiki1976
-
- Berichten: 17923
- Geregistreerd: 17-04-10
- Woonplaats: Kop van Noord Holland
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-11-20 07:13
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-20 09:08
- Anoniem
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-11-20 09:22
- Mirjam_x
-
- Berichten: 409
- Geregistreerd: 02-02-11
- Woonplaats: Rotterdam
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-11-20 11:29
- trustHim
- Berichten: 6343
- Geregistreerd: 28-04-06
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst: 13-11-20 14:30
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…
Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-20 15:13
Misschien dat er vandaag weer een stuk online komt, als ik er tevreden over ben!
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08
Geplaatst door de TopicStarter : 13-11-20 16:08
Ik volg haar hand en probeer het een beetje in me op te nemen. Het is niet overdreven luxe, het heeft een erg hoog “gezin-gehalte”. Niet dat het niet netjes is, alles is wel netjes opgeruimd, maar er straalt vanaf dat de inrichting niet de prioriteit heeft binnen dit huis. Ze pitst wat pasta uit de pan die nog op het fornuis staat; ‘Wil je nog iets eten?’
‘Nee, dankjewel. Ik moet eerlijk bekennen dat ik absoluut geen honger heb.’
Zelf pakt ze een bakje uit het keukenkastje en schept er wat pasta in, nog voor ze eraan begint, vraagt ze of ik iets wil drinken. Ik word geboden op een van de krukken aan het kookeiland te gaan zitten en mijn gevraagde glas water wordt voor mijn neus gezet. Daniëlle komt langs me zitten en eet de laatste happen van haar muizenportie pasta. Ik word altijd een beetje ongemakkelijk wanneer iemand eet, het is zo’n moment waarop praten niet zo goed gaat, maar je ook niet stil tegenover elkaar wilt zitten wachten tot je klaar bent met eten.
‘Je weet zeker dat je niets wilt?’ – Ondertussen horen we boven Feline huilen dat ze nog een boekje wil lezen waarop je de zware stem van Niels door de muren heen hoort, zonder te verstaan wat hij daadwerkelijk zegt.
‘Dat is normaal.’ – zegt Daniëlle als ze ziet dat ik naar het plafond kijk. ‘Feline wil nooit gaan slapen, maar als ze eenmaal ligt, is ze zo vertrokken.’
‘Ah, oké.’ – Als het eenmaal over kinderen gaat, weet ik nooit wat te zeggen. Ik vind ze best leuk, maar heb er nog vrij weinig mee van doen gehad.
‘Wil je misschien een wijntje naast je water?’ – Ze staat op, zet haar kommetje in de vaatwasser en opent de kast waar een enorme wijnvoorraad tevoorschijn komt.
Zonder op mijn antwoord te wachten pakt ze twee wijnglazen uit de kast en ontkurk met een bewonderenswaardige handigheid de fles rode wijn.
Ze schenkt een slok in een van de glazen en biedt deze aan mij aan.
‘Ik heb echt nul verstand van wijn, dus als je nu aan mij vraagt om te proeven of deze goed is, kan ik je geen zinnig antwoord geven.’ – terwijl ik dit zeg steek ik mijn handen met de palmen naar voren uit om het proefglas te weigeren.
Ze lacht en zet het glas aan haar lippen om de wijn voor te proeven, deze aanblik maakt haar nog net een beetje extra aantrekkelijk. Het slaat nergens op, maar ik kan me helemaal voorstellen hoe er meer van dit soort avonden volgen waarbij ze probeert me iets te leren over wijn.
Ik krijg een glas met de goedgekeurde wijn terwijl ze voorstelt om de keuken even te laten voor wat het is en te verplaatsen naar de bank.
We zitten al even te kletsen wanneer Niels weer beneden komt, zijn gezicht staat niet heel blij.
‘Wil je ook een glas?’ Daniëlle houdt haar glas omhoog naar Niels.
Niels lijkt niet erg veel zin te hebben om aan te sluiten, maar waarschijnlijk uit beleefdheid pakt hij ook een glas om naast Daniëlle op de bank te gaan zitten.
‘Dus het was niet zo gezellig met de Feco?’ – Niels kijkt van Daniëlle naar mij en nipt aan zijn glas wijn.
Daniëlle antwoord: ‘Jawel hoor, maar het hoeft niet altijd tot in de kleine uurtjes door te gaan.’
Niels schraapt zijn keel en gaat wat verzitten, zijn gezicht staat zuur terwijl hij Daniëlle aankijkt. Ik proef dat dit een steek onderwater is vanuit Daniëlle. Niels laat zich echter niet uit het veld slaan en zegt: ‘Nou in ieder geval fijn dat jullie een leuke middag hebben gehad.’
‘Syl was net aan het vertellen over hoe ze Bibi eigenlijk kent en ik was al aan het vissen naar smeuïge verhalen over haar, maar ze laat niks los.’ Ze grinnikt om haar eigen opmerking.
‘Ik moet zeggen dat hoe jullie haar kennen en hoe ze in haar “privé” is, niet veel verschilt hoor, Biebs is gewoon Biebs. Ze kan behoorlijk tactloos zijn, maar bedoelt het eigenlijk altijd goed.’
We keuvelen wat door over school, collega’s, toekomstplannen en ondanks de steek onderwater van eerder op de avond, zou je niet zeggen dat die twee wrijving ondervinden in hun relatie. Niels zit naast Daniëlle met zijn arm op de leuning van de bank achter haar en zij zit wat in mijn richting gedraaid met een been onder de andere gevouwen. Niels is uiteindelijk wat losser gekomen en met ons drieën zitten we gezellig te kletsen. Wanneer Daniëlle de glazen bij wil schenken, komt er niet meer uit de fles dan een half glas. Daniëlle staat op om een nieuwe fles te halen als Niels zegt: ‘Sorry dames, ik heb morgen nog dingen gepland staan, ik moet echt naar bed.’
Met de nieuwe fles wijn in haar handen komt ze weer teruggelopen naar de bank en houdt haar hoofd schuin alsof ze wil vragen of ik nog wel een wijntje mee wil drinken.
Ik kijk op mijn telefoon om te kijken hoe laat het is, tot mijn schrik is het al 22.06.
‘Nee sorry Daniël, ik moet de bus nog halen naar huis. Als ik deze mis moet ik een pokkeneind lopen naar de eerstvolgende halte waar die om 23.15 nog komt.’
‘Dan pak je toch een taxi? Ah kom, het is toch gezellig?’ – Ze gaat weer schuin naast me zitten en kijkt me haast smekend aan.
Het zou verstandiger zijn als ik “nee” zou zeggen, als ik snel naar het gezicht van Niels kijk. Maar wanneer ik weer gevangen word door de blik van Daniëlle en ik een golf van warmte door mijn lijf heen krijg als ik denk aan alleen met haar nog een glas wijn drinken, ben ik om.
‘Eén glas dan nog, dan moet ik wel echt gaan.’- Het is duidelijk dat Niels het niet tof vindt, maar hij zegt er niks van.
‘Nou veel plezier nog dames.’ – Hij geeft Daniëlle nog een kus en vertrekt dan naar boven.
Daniëlle ontkurkt de fles en proeft de wijn weer. We horen de trap kraken als Niels naar boven loopt.
‘Ga je hier geen ellende mee krijgen Daniël?’ Zeg ik iets zachter dan normaal volume.
‘Is niet jouw zorg Syl.’ – Ze kijkt me met een serieuze blik aan.
‘Ik heb het nu gezellig, ben een volwassen vrouw die best voor zichzelf kan bepalen of ik nog een wijntje wil drinken, of nog 6. Ik heb Niels niet nodig om te bepalen of ik dat wel of niet kan doen.’
‘Ik zei het alleen maar omdat ik het vervelend zou vinden wanneer ik voor problemen zou zorgen.’
‘Jij zorgt sowieso niet voor problemen, gezien ik je gevraagd heb om nog te blijven.’
‘Oké dan zal ik erover ophouden.’
‘Graag.’ – Ze lacht naar me en schenkt me nog een glas wijn in.
Ik kijk hoe ze behendig de druppel wijn op de hals van de fles opvangt met het servet die om de fles gedrapeerd is.
‘Maar vertel; jij en Marit?’
‘Ja, ik en Marit…’ – Ik zucht weer.
‘Lijkt me niet helemaal de reactie die je na een maand bij elkaar te zijn hoort te hebben. Dan loop je nog over van verliefdheid, wil je iedere seconde van de dag samen zijn en niet op de bank bij je collega wijn drinken en zuchten.’ – Ze geeft me een speelse knipoog en de schrik slaat me om het hart. “Heeft ze het door? Is ze aan het hinten dat ze echt wel door heeft dat ik overloop van emoties wanneer ze in mijn buurt komt?”
‘Ten eerste, ik vind het heel gezellig om op de bank met mijn collega wijn te drinken, óók wanneer ik wel “de juiste reactie” zou hebben op de vraag naar mijn vriendin.’ – Oeps… Dit kwam er iets te snel uit om nonchalant te lijken. Al lijkt Daniëlle niets door te hebben.
‘Maar je hebt wel gelijk… Ik loop eigenlijk vanaf het begin al met twijfels. Ik bedoel we kunnen het echt ontzettend goed met elkaar vinden, maar het voelt meer als een goede vriendschap dan dat ik echt verliefd ben.’
‘Is het dan geen tijd om eerlijk te zijn naar haar toe? Ik bedoel maar; zou je het zelf fijn vinden om met iemand te zijn die haar twijfels heeft en het niet uit?’
Ik draai mijn glas tussen mijn vingers, kijkend naar de wijn die zich langs de wand van mijn glas omhoog werkt. Ik kijk op, word meteen gevangen door de ogen van Daniëlle, geen van ons tweeën kijkt weg. Ik ben de eerste die mijn ogen sluit en voel hoe de zwaarte van die vraag neerdaalt.
‘Je hebt gelijk.’ Ik zet mijn glas op de salontafel en leg mijn handen in mijn nek.
‘Lastig hè, dat hele relatiegedoe?’ – Ze kijkt me met een zachte blik aan en vervolgt; ‘Het is lang geleden dat het hier thuis zo gezellig is geweest ’s avonds.’
‘Mag ik eerlijk zijn?’ – wat verlegen komt de vraag uit mijn mond.
‘Tuurlijk, altijd.’
‘Ik was enorm zenuwachtig om nog iets te komen drinken, maar ik vind het echt enorm fijn vanavond.’- Ik bloos lichtelijk en ik merk dat de wijn me een beetje naar het hoofd is gestegen.
Wanneer ik naar Daniëlle kijk zie ik dat ze een beetje rozig naar me kijkt.
‘Kom eens hier.’ – Ze steekt haar armen uit en gebaart met haar handen om naar haar toe te bewegen.
Ik slik, sta op alvorens me me naast haar weer op de bank te laten zakken en ik voel haar armen om me heen sluiten. Ik sla mijn armen om haar heen en lijk haast te ontploffen van alle gevoelens die door me heen vliegen. Daniëlle zucht diep en ik voel haar borstkas de mijne raken. “Dit mag eeuwen duren” – denk ik terwijl ik deze keer wel mijn hoofd tegen het hare aan op haar schouder laat rusten. Wanneer ik voel dat ze weer rechtop wil gaan zitten, wil ik haar eigenlijk tegenhouden. Ik wil niet dat dit stopt...
- soeboenoe
-
- Berichten: 1548
- Geregistreerd: 16-04-08