Bokt.nl

_roodvos_ schreef:

spiegelscherm? wasda?

neem de tijd, geniet van het weer en doe vooral veeeeeeeel inspiratie op!

Citaat:

De telefoon gaat, ik ben net de boodschappen aan het uitpakken. ‘Lieke, opnemen!’ Hoor ik van boven. Vroeger vroeg ze dat soort dingen nog gewoon, maar tegenwoordig is het een bevel. ‘Hallo met Nel, je weet wel, de buurvrouw.’ Haar stemt klinkt anders door de telefoon. ‘Hoi Nel’ ‘Ik wil graag even met je praten. Is dat goed?’ Ik twijfel, wat zou ze me willen vragen? Ik kan het ook niet maken om nee te zeggen, daar word het ook niet beter op. ‘ Ja is goed, wanneer?’ ‘Over een uurtje?’ ‘Ik zorg dat ik er ben!’ ‘Dag Lieke!’ ‘Doei, tot straks!’ Ik gooi de telefoon op de haak. Straks laat Helena me weer niet gaan, ik moet nu alvast weg gaan. Ik wil snel wat schoons aan trekken, Helena staat op de overloop. Haar ogen staan nog altijd woest. Toen ik thuis kwam was ze aardig boos. ‘Wie was dat?’ Vraagt ze wantrouwig. ‘Een verzekeringmaatschappij.’ Lieg ik. Ze gelooft me niet, dat weet ik zeker. Ik loop snel langs haar, op mijn kamer trek ik een ander shirt aan. Ik wil niet dat Nel me ook nog ziet met bloed in mijn kleren. Alleen Ruben is genoeg. In de winkel worden ook broeken met gaten verkocht, dus de winkelhaak in broek valt vast niet op. In de douche drink ik een groot glas water in één keer leeg. Ik voel het koude water in mijn buik. Dan bedenk ik een plan, wat Helena kan, kan ik ook! Alsof er niks aan de hand is loop ik de trap. Op mijn tenen loop ik door het huis, ik pak de sleutel van de voordeur uit de la. Ik strik mijn veters goed en loop dan zonder iets te zeggen de deur uit. Voor de zekerheid haal ik de batterijen uit de telefoon. Niet dat ze de politie durft te bellen, maar toch. Mijn hoofd zegt dat ik niet verstandig bezig ben, maar ik doe het toch.

Ik haal diep adem en doe de deur achter me op slot. Via het gat in de heg wat ik vroeger altijd gebruikte om te ontsnappen, verlaat ik de tuin. De kleine takjes krassen over mijn huid. Ik ril, een regendruppel valt in mijn nek en loopt over mijn rug naar beneden. Brrr! Rillend kom ik uit in een oud steegje, de achterkant van een grote winkel. Groene en grijze vuilniscontainers staat in het wilde weg geparkeerd. Het schemert er, de grond is vocht en bedenkt met een vieze groene laag. Niet zo gek, de zon word tegengehouden door het grote gebouw. Op een of andere manier voel ik me bekeken, ik wil hier weg. Vroeger was dit een plek waar ik graag was als ik het moeilijk had, nu wil ik hier zo snel mogelijk vandaan. Ik heb kippenvel en kijk omhoog, op de rand van het platte dak zit een zwaluw. Hij kijkt me met zijn kleine kraaloogjes veel betekenend aan, en vliegt vervolgens weg. Vrij als de wind, ik zou zo willen ruilen. In hoog tempo loop ik de steeg uit. Bijna glijd ik uit, maar ik kan mij evenwicht nog net herstellen. Ik loop de straat uit, en nog drie straten. De zon staat al wat lager en zorgt voor een oranjegloed op de bomen, huizen en het gras. Alles zijn er fraai en vrolijk uit, zo voel ik me dus niet. Denkend aan Ruben loop ik richting de zandlaan. Misschien is het maar beter zo, zo stelt hij in ieder geval geen vervelende vragen. Ik kijk naar mijn bleke blote armen, bedekt met grote blauw en dikwijls groene plekken. Ik denk aan vanmorgen, de tijd lijkt te kruipen. Ik voel de tintelingen weer door mij heen schieten als ik me het moment met hem bij de fiets herinner, ik snap nog steeds niet waarom. Waarom zou hij, de knapste jongen die ik ken, die iedereen kan krijgen, een dom kind als ik helpen bij haar fiets terwijl ik niet kwam opdagen bij een afspraak. Ik snap het niet en kan het ook niet bevatten. Zonder dat ik het doorheb voel ik de grond onder mijn voeten veranderen. Het lang pad tussen de weilanden ziet er verlaten uit, precies zoals ik me nu voel. Een fris briesje waait over de kleine aardappel plantjes. Ineens voel ik woede opkomen, ik weet niet waar het weg komt maar ik ben plotseling zo boos. Ik trap tegen een kiezel, waarom ik? Omdat je dom en achterlijk bent, antwoorden mijn gedachten. Ik wil weg rennen van alles, maar ik weet dat het geen zin heeft. Mijn knieën knikken, ik ga zitten op de harde zandgrond. Tranen van angst, woede en verdriet lopen over mijn wangen. Mijn hele lichaam doet pijn. Straks ontdekt Helena dat ze vast zit en dan? Ik heb spijt van mijn domme actie, maar nu kan ik niet meer terug. Daarom besluit ik toch maar verder te lopen. Het zand stuift omhoog bij elke stap, ondanks de bui vanochtend is het droog op de laan. Nog zo’n 500 honderd meter, de aardappelplantjes zijn intussen veranderd in maïsplanten. In gedachten verzonken loop ik verder en verder. Dan hoor ik ineens een brommend geluid uit de verte. Ik zie iets op me af komen, nog net op tijd kan ik op zij schieten. Het zand prikt in mijn ogen. Vluchtig wrijf ik het weg, ik wil zien wie of wat het was. Nog net kan ik een glimp van een een meisje met bruin haar op een zwarte scooter opvangen. Ik sta te trillen op mijn benen. Na een paar keer diep in en uit ademen gaat het beter, dus loop ik toch maar verder. Ik voel de kleine steentjes op de grond door mijn zolen. Een voorbij razende windvlaag neemt wat zand mee. Herinneringen over mijn vader komen weer naar boven, waarom nam hij mij niet mee? Zacht zing ik het liedje dat hij altijd zong. Het helpt niks, ik kan zijn stem niet meer herinneren. Stomme Helena! Door het hoge gras loop ik naar het oude bosmeertje, toen ik heel klein was vertelde mijn oma altijd dat er hier kabouters leefden. Kleine mannetjes met rode mutsjes, uren hebben we samen naar ze lopen zoeken. Nu ik ouder ben weet ik dat kabouters niet bestaan, maar toch kijk ik nog graag om me heen om kabouters te zoeken. Ik trek mijn schoenen en sokken uit en steek mijn voeten in het koude water. Het voelt heerlijk verkoelend, het water stroomt zachtjes langs mijn tenen. Het kronkelt heen en weer, het water lijkt te dansen. Het gezicht van mijn vader zweeft alweer door mijn gedachten. Soms stukjes, zoals zijn bruine ogen. Mijn ogen zijn ook bruin. Het beeld is te wazig.

Ik zie mijn gezicht boven het water. Mijn loze haren vallen een beetje voor mijn gezicht. Ik veeg ze naar achter. De steen waar ik op zit is koud, steenkoud. Mijn voeten haal uit het water, gehurkt zit ik op de steen. De zon staat laag aan de horizon, de hemel kleurt rood. Mooi, maar genieten er van kan ik niet. Ik trommel zacht met mijn vingers op de steen. Tik tok tik tok tok, klinkt het boven het geluid van het stromende water. Er zit zand tussen mijn tenen, het kraakt als ik mijn tenen beweeg. Terwijl ik bezig ben met het aantrekken van mijn sokken, denk ik aan Helena. Ik ben voel een raar gevoel in mijn buik, ik weet niet of het nu angstig of zenuwen zijn, of allebei. Een rilling gaat over mijn lijf. Op de grond ligt een puntige steen, ik pak hem op en steek hem in mijn zak. Mijn gevoel zegt dat ik het moet doen. Je weet maar nooit. Ik wurm mijn dikke voeten in mijn oude vertrouwde schoenen. Snel strik ik de veters. Ik loop door het hoge gras terug naar het pad, boven mijn hoofd vliegt een vogel. Tot mijn verbazing is het de zwaluw. Zijn prachtige vleugels tillen hem door de lucht. In een stevig tempo loop ik over het brede pad. Het oranje gloed is veranderd in diep rood. De lucht lijkt een zee van vuur. Het doet me denken aan het artikel in de bibliotheek. Het boek lijkt verdwenen. Bijzonder.. In de verte zie ik twee kleine pony’tjes in de wei staan, ze staan vredig te grazen. Bijna ben ik aan het eind van de lange laan. Ik probeer niet aan straks te denken. Wat zou nel vragen? Zou ze me door hebben? Of is ze gewoon boos? Zou Ruben het verteld hebben? Veel vragen dwalen zonder antwoord door mijn hoofd. Niet aan denken. Als snel zit ik alweer in de woonwijk, ik kom steeds dichter bij mijn huis. De klok slaat 7 keer, ik loop stevig door. Gelukkig ben ik er bijna. De grote winkel is alweer zichtbaar. In de verte zie ik ons huis. Helena staat voor het raam.

kionasuppie schreef:

Weer een superleuk stuk! hier zit nog 1 foutje in
loze haren
moet waarschijnlijk
losse haren
zijn

karenwrmdm schreef:

kan zijn dat ik het verkeerd heb gelezen, maar ze was toch onderweg naar Nel omdat die haar wou spreken? en in de laatste zinnen lees ik dat ze weer naar huis gaat?