Bokt.nl

Citaat:

Deel 20
Voor even voel ik niets en ben ik er van overtuigd dat ik dood ben. Dan krijg ik ineens weer controle over mijn ogen en ik doe ze open. Alle beelden zijn wazig en ik knipper een paar keer met mijn ogen om het beeld helder te krijgen. Ik draai me hoofd om naar Steve te kijken, maar ik voel me gelijk draaierig en ik de duisternis valt weer over me heen.
Het lijkt net alsof ik aan het dromen ben en in die droom draagt Blake me in zijn armen. Toch voel ik een duizeligheid en zie ik Blake niet helder. Ineens realiseer ik me dat ik niet aan het dromen ben en ik doe een poging om me overeind te krijgen, maar gelijk komt die duizeligheid weer naar boven. Dit keer val ik echter niet weg en ik roep Blake, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik slik even en probeer het nog een keer en nu komt het heel zacht en schor eruit. Blake hoort het en kijkt me heel ongerust aan. ‘Stil maar Sue, er is hulp onderweg,’ zegt hij en hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Gerustgesteld door zijn woorden en overmand door vermoeidheid val ik weg in een diepe en droomloze slaap.
Voor de derde keer open ik mijn ogen en ik knijp ze gelijk weer dicht door het felle licht. Ik wacht een paar seconden af en doe ze dan voorzichtig open. Na een paar keer knipperen ben ik redelijk gewend aan het licht en ik kijk rond. Het beeld is nog steeds een beetje wazig en ik probeer mijn hoofd een beetje op te tillen om alles te zien. Gelijk voel ik mijn hoofd bonken en een golf van duizeligheid waardoor ik mijn hoofd weer op het kussen neerleg. Naast me hoor ik een apparaat piepen en ik zie vanuit mijn ooghoeken een infuus aan mijn arm. Met een schok besef ik dat ik in het ziekenhuis lig en ik probeer iemand te roepen. Mijn stem weigert echter dienst en er komt alleen een schor gekras uit. Ik voel gelijk een hand op mijn arm en eerst denk ik dat het Blake is tot mijn vader tegen me praat. ‘Rustig maar Sue,’ zegt hij en ik hoor de bezorgdheid in zijn stem.
Ondertussen komt er iemand de kamer in gelopen, het is de verpleegster die even naar mijn infuus komt kijken. Ze buigt zich over me heen zodat ik haar gezicht kan zien. ‘Goedemiddag. Ik zal je rugsteun even wat hoger zetten, vind je dat goed? Knik maar ja of nee,’ zegt ze vriendelijk en ik hoor aan haar stem dat ze dit al vaker heeft opgedreund. Ik knik langzaam ja zodat ik niet weer duizelig word. Het bed gaat langzaam omhoog en ik kan de hele kamer zien. Mijn vader zit naast mijn bed en kijkt me bezorgd aan, zijn ogen zijn helemaal nat van de tranen. Hij houdt mijn hand tussen zijn handen en kijkt me bezorgd aan.
Ik doe een poging om iets te zeggen tegen hem maar mijn stem wil nog steeds niet meewerken. De verpleegster ziet mijn poging en pakt het glas water van het nachtkastje en laat me vervolgens uit het rietje drinken. Ik probeer me te herinneren wat er gisteravond is gebeurt, maar het enige dat ik nog weet is dat ik samen met Steve in de auto naar huis zat. Ik zou hem een lift geven omdat hij met de bus naar zijn werk was gegaan. Er flitsen beelden door mijn gedachten die ik nog niet op een rij kan zetten en ineens herinner ik me Blake die me in zijn armen droeg. ‘Pap, wat is er gebeurd?,’ vraag ik met een schorre stem.
Mijn vader kijkt op en begint dan langzaam met praten. ‘Sue, je hebt een auto ongeluk gehad. Blijkbaar is de auto tegen de greppel aangereden en daarna over de kop gevlogen,’ zegt hij met een geschokte blik in zijn ogen. ‘De dokters zeggen dat je een engel op je rug moet hebben gehad, want vlak daarna is de auto ontploft. Gelukkig ben je uit de auto geslingerd door de klap.’ Ik schiet gelijk overeind en ik voel me meteen misselijk. Ik hou het nog maar net binnen en zeg dan: ‘Waar is Steve? Ik moet hem zien.’ Voordat mijn vader iets heeft kunnen zeggen heb ik mijn ene been al over de bedrand heen gegooid. Helaas komt de verpleegster net binnen en verplicht me in bed te blijven. Ik zucht en weet dat er niets anders op zit. ‘Pap, waar is Steve?,’ vraag ik met tranen in mijn ogen.
Hij kijkt me aan en zegt dan: ‘Steve is in orde. Hij is er waarschijnlijk nog beter aan toe dan jij.’ Ik kijk hem ongelovig aan en hij knijpt even in mijn hand als geruststelling. Ik ben nog steeds niet overtuigd en kijk hem argwanend aan als de deur ineens open gaat. Er komt een glimlach op mijn gezicht als Gloria en Wyn binnenkomen met een gigantische teddybeer die Gloria in haar armen vasthoud. ‘Hé Sue! We hoorden het vanochtend op school van het ongeluk en zijn gelijk vanuit school hierheen gekomen. Hoe is het nu met je?,’ ratelt Gloria tegen me terwijl Wyn me bezorgd aankijkt. Ik laat de woorden even op me inwerken voordat ik antwoord geef. ‘Ik weet het niet,’ zeg ik met terwijl ik erover nadenk. Mijn vader antwoord mijn blik en zegt: ‘Je hebt een flinke hersenschudding, een gebroken arm en een grote wond op je hoofd.’
Ineens besef ik me dat mijn arm in een mitella zit en mijn goede arm reikt naar mijn voorhoofd. Er zit een groot stuk verband om mijn hoofd gewikkeld en eronder voelt het pijnlijk aan. Ik zucht en zeg dan heel droog: ‘Misschien zal die klap mijn hersens een beetje goed doen.’ De rest kijkt me verbaasd aan en Wyn moet er om lachen. Ik gebaar naar Wyn dat ze naast me moet komen staan en vraag haar: ‘Wyn, er zat een jongen bij me in de auto. Hij heet Steve, wil jij kijken of alles goed met hem is?’ Ook al lig ik in het ziekenhuis, ik laat mijn plannen niet bederven en ben vastbesloten om ze bij elkaar te krijgen. Wyn spartelt eerst nog tegen maar ik smeek haar met een lieve blik waardoor ze niet kan weigeren.
Zuchtend loopt ze de kamer uit en Gloria is naast mijn vader gaan zitten en ze zijn nu druk in gesprek met elkaar. Genietend van de rust doe ik even mijn ogen dicht. Wanneer ik ze weer open doe kijken zowel mijn vader als Gloria naar de deur en ik volg hun blik. In de deuropening staat Zack bezorgd naar me te kijken. ‘Zack!,’ roep ik en ik geef hem een glimlach. Al iets geruster komt hij de kamer inlopen en komt aan de andere kant van het bed staan. Al die tijd heeft hij zijn handen achter zijn rug gehouden en hij tovert er een zak snoep achter vandaan met een koe knuffel. ‘Alles is beter dan het ziekenhuisvoer,’ zegt hij met een knipoog.
Het laatste waar ik op het moment aan moet denken is voedsel, maar ik bedank hem voor het gebaar. Ik leg de snoepzak op het nachtkastje en de knuffel zet ik naast me op het bed. Wanneer ik opkijk zie ik Zack en Gloria een blik wisselen. Ik kijk glimlachend van de één naar de ander maar zeg niets. Hier komt Gloria niet mee weg en ik besluit haar er later naar te vragen. Ineens voel ik mijn blaas opspelen en ik moet nodig naar de wc door het drinken. Ik zet langzaam mijn benen naast het bed en Gloria schiet me gelijk te hulp. Een verpleegster ziet wat ik doe en kijkt me streng aan.
‘Plaspauze,’ zeg ik onschuldig en ze knikt met tegenzin. Ik kan het toch moeilijk in mijn broek doen denk ik erachteraan. Ik sta voorzichtig op en zet mijn gewicht op mijn benen die erg wiebelig aanvoelen. Ik doe voorzichtig een stapje en val bijna door de duizeligheid. Gelukkig stond Gloria naast me en ze ondersteunt me door mijn arm over haar schouder heen te gooien.
Samen lopen we richting de wc en het is de perfecte gelegenheid om haar te ondervragen. ‘Zo, dus jij en Zack hè?,’ zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Gloria kijkt me verbaasd aan en lacht dan geheimzinnig. ‘Je bent niet de enige die alles ziet hoor,’ zeg ik met een knipoog. Ze geeft me een por in mijn zij en ik krimp in elkaar van de pijn. ‘Oh sorry Sue! Het spijt me,’ zegt ze geschrokken en ze vervloekt zichzelf hardop. ‘Geeft niets Glor,’ zeg ik terwijl ik even goed ademhaal en weer rustig verder loop. Het lijkt een hele marathon om bij de wc te komen en ik hijg van inspanning zodra we er zijn. Ik sluit mezelf op in de wc en loop te stuntelen met mijn gebroken arm.
Wanneer ik klaar ben lopen we even rustig terug en eindelijk komen we bij mijn kamer aan. Uitgeput sta ik in de deuropening uit te hijgen. ‘He topsporter, geen conditie meer?’ Ik herken gelijk de stem en ik loop snel op Steve af. Ik omhels hem stevig en zeg dan: ‘Het spijt me zo erg Steve. Dit is allemaal mijn schuld en als ik niet..,’ wil ik verder ratelen maar hij legt een vinger op mijn mond als teken dat ik stil moet zijn. Ik hou gelijk mijn mond dicht en hij kijkt me lachend aan. ‘Het maakt niet uit, gebeurd is gebeurd. Buiten dat, ik heb alleen mijn been gebroken en verder geen verwondingen op een paar blauwe plekken na. Jij ziet er in tegenstelling echt verschrikkelijk uit,’ zegt hij plagend. ‘Nou en bedankt. Zo erg kan het toch niet zijn?,’ vraag ik ongerust. Iedereen kijkt me aan en Gloria doet voorzichtig de kast open waar een spiegel in zit. Ik loop langzaam naar de spiegel en kreun als ik mijn spiegelbeeld zie.
‘Oh nee. Ik zie eruit als een monster!,’ zeg ik en die woorden komen me vaag bekend voor. Met een schok dringt het naar binnen dat Blake precies hetzelfde woord voor zichzelf gebruikte. Monster. Ik loop voorzichtig terug naar mijn bed en ga weer rustig liggen. Zodra mijn hoofd het kussen raakt zucht ik even van opluchting en ik hou mijn ogen iets langer dicht als normaal. Voor ik er erg in heb ben ik in slaap gevallen, maar dit keer droom ik wel.
Ik zie Blake voor me staan en het volgende moment draait hij zich om en loopt weg. Ik probeer hem achterna te rennen, maar ik word tegen gehouden door allemaal handen. Ik draai me om zodat ik kan zien wie me tegenhoud en ik staar in het gezicht van Zack. Zijn ogen hebben dezelfde heldere kleur als die keer dat hij boos was op Blake en ik voel een diepe angst in me. Ik schreeuw om hulp, maar Blake loopt gewoon verder.
Dan word ik ineens wakker en mijn voorhoofd is helemaal bezweet. Ik voel me bekeken en ik kijk de kamer rond als ik ineens iemand in de hoek zie staan.

Citaat:

Deel 21
Verlamd van angst zit ik stokstijf stil en durf niets te zeggen. Ik tuur naar de hoek om erachter te komen wie het is, maar het is te donker in de kamer. Zijn silhouet beweegt niet en staat de hele tijd stil. ‘Blake?,’ fluister ik zachtjes, hopend dat hij het is. Er volgt geen reactie en ik herhaal mijn woorden nog eens. Wanneer hij nog steeds niet beweegt of praat, draai ik mijn hoofd richting mijn vader om te kijken of hij nog slaapt. Hij ligt achterover geleund in zijn stoel en ik hoor zijn zachte gesnurk. Gelukkig heeft hij niets in de gaten den ik en ik draai mijn hoofd snel weer richting de hoek. Mijn hart maakt een sprong van verbazing als ik zie dat de hoek leeg is. Ik kijk verbaasd rond in de kamer en kijk naar de ramen. Er zitten grote, enkele ramen in die niet geopend kunnen worden. Hoe is die persoon naar binnen en vervolgens weer naar buiten gekomen? Ik weet zeker dat de deur niet open is gegaan, dat had ik wel gehoord. Dan besef ik dat er een kast in mijn kamer staat en ik kijk angstig naar de kastdeur die op een kiertje staat. Het is net groot genoeg voor een persoon om in te verstoppen en ik voel de angst door mijn lichaam stromen.
Even durf ik niet mijn bed uit te komen, maar besluit dan toch om polshoogte te nemen. Ik moet weten wie het is. Buiten dat, als diegene kwaad in de zin heeft dan had hij me ook in mijn slaap iets aan kunnen doen. Ik sluip voorzichtig naar de kast en besef dat ik compleet ongewapend ben en met één arm in een mitella valt er weinig uit te halen als het nodig is. Wanneer ik bijna bij de kast ben, schrik ik van gekletter op de gang. Ik sta stokstijf stil en houd mijn adem angstvallig in. Gelijk na het lawaai hoor ik een verpleegster zachtjes mompelen en van opluchting adem ik uit. Waarschijnlijk is er iets van haar kar gevallen en met een kletter op de grond gevallen. Ik concentreer me gelijk weer op de kast en pak de hendel voorzichtig met mijn linkerhand vast. Ik gooi de deur in één keer wagenwijd open om tot de ontdekking te komen dat de kast leeg is. Verbaasd knipper ik met mijn ogen en kijk nog eens in de kast. Helemaal niets op een set kleren van mij na. Ik doe het lampje voor de zekerheid aan en vind nog steeds niets.
Ik loop bij de kast vandaan en loop de gang op naar de verpleegster toe die ik net nog hoorde mompelen. Als ik vlakbij haar ben roep ik haar zachtjes. Ze slaakt een kreet van schrik, draait zich om en haalt dan opgelucht adem. ‘Wil je me nooit meer zo laten schrikken meid? Trouwens, hoor jij niet op bed te liggen?,’ zegt ze met een strenge blik. ‘Sorry mevrouw. Er was net iemand op mijn kamer, heeft u iemand voorbij zien komen?,’ vraag ik terwijl ik de gangen doorkijk. De vrouw kijkt me verbaasd aan en zegt: ‘Volgens mij heb je nog last van de hersenschudding. Er is verder niemand in het ziekenhuis op je vader na, die hier mocht blijven slapen. Ga nu maar snel weer naar je kamer.’
Ik hoor de bevelende ondertoon en loop weer rustig terug naar mijn kamer. Wanneer de verpleegster weer doorloopt om haar ronde te doen, loop ik stiekem de hoek om een andere gang in zodat ze me niet meer kan zien. Ik kijk om me heen, maar ook deze gang is uitgestorven. Waar is die persoon gebleven? Ik loop de gang nog helemaal uit en geef dan teleurgesteld op. Waarschijnlijk is de persoon die in mijn kamer stond al lang uit het ziekenhuis verdwenen en ben ik spoken aan het achtervolgen. Ik loop terug naar mijn kamer en ik kijk nog een keer de gangen door zonder resultaat. Dan loop ik zachtjes naar binnen en kruip mijn bed weer in. Mijn vader ligt nog steeds in dezelfde houding en ik word rustiger van zijn zachte gesnurk. Ik staar nog een paar minuten naar de hoek waar die persoon stond, maar ik kan niets ontdekken. Ik denk peinzend na hoe diegene binnen is gekomen, maar vooral wie het is geweest. Al gauw val ik weer in diepe slaap en ik droom dezelfde beelden voordat ik wakker werd.

Wanneer ik wakker word en mijn ogen opendoe, is er allemaal drukte in mijn kamer. Mijn vader is in druk overleg met de dokter terwijl de ene zuster mijn bed fatsoeneert en de ander mijn infuus controleert. Mijn koppijn speelt weer op en ik knijp mijn ogen tot spleetjes terwijl ik het tafereel moeizaam bekijk. Van het ene op het andere moment zijn de verpleegsters verdwenen en mijn vader kijkt naar me. ‘Goedemorgen Sue. Hoe voel je je?,’ vraagt hij bezorgd terwijl hij de haren van mijn voorhoofd streelt. ‘Wel oké, alleen een beetje koppijn,’ antwoord ik afwezig. Ik kijk ondertussen naar de dokter die aan de andere kant van mijn bed staat. ‘Goedemorgen Sue. Ik ben dokter Bakerfield. Ik heb even overlegd met je vader en we denken dat je fit genoeg bent om naar huis te gaan,’ zegt hij terwijl hij een blik met mijn vader wisselt. ‘U lijkt er niet al te zeker van,’ merk ik droog op terwijl ik zijn gezicht bestudeer. Dokter Bakerfield heeft een lang gezicht met dikke wenkbrauwen, wat zijn gezicht een beetje nors maakt. Zijn haar is helemaal grijs geworden en hij heeft een bril op zijn neus. Als ik het zo zou schatten is hij bijna twee meter lang en hij torent boven het bed uit. Zoals alle doktoren in het ziekenhuis heeft ook hij een witte doktersjas aan met een stethoscoop om zijn nek. Gecombineerd met zijn postuur maakt het dat hij er eerder uitziet als de baas van het ziekenhuis als een dokter. Hij kijkt me glimlachend aan en zegt: ‘Je bent een pientere meid. Ik zou je liever nog een nachtje hier houden, maar op je vaders aandringen zou je vandaag al naar huis mogen.’
Ik kijk dankbaar naar mijn vader en zeg met mijn blik dankjewel. Mijn vader knikt bijna ongezien terug en ik voel me intens gelukkig. Ik ben zo blij dat mijn vader hier is en niet ergens in het buitenland. Ik kijk de dokter aan en zeg tegen hem dat ik dolgraag naar huis wil. Ik wil gelijk uit bed stappen om mijn kleren aan te doen, maar de dokter houdt me tegen. ‘Nog even geduld jongedame. Je mag naar huis op de voorwaarde dat je het de komende week nog rustig aan doet. Dat betekent geen school, op gezette tijden bezoek en niet te veel lopen.’ Mijn gezicht betrekt en ik kijk hem ondankbaar aan. Hij houdt echter voet bij stuk en laat zich niet kennen. Ik zucht en zeg dan: ‘Oké, ik zal het rustig aan doen.’ Ik loop naar de kast en pak mijn kleren van het haakje. Als ik mijn jas pak valt er ineens een envelop uit de zak en ik bekijk het nieuwsgierig. Er staat niets op behalve mijn naam, die in krullende letters is geschreven. Ik weet gelijk wie het heeft geschreven, maar dat kan toch helemaal niet? Ik stop de envelop snel terug in mijn zak en leg mijn kleren op het bed neer.
De dokter excuseert zich onmiddellijk terwijl mijn vader nog even blijft staan. Ik kijk hem vragend aan en hij haalt zijn schouders op. Vervolgens loopt hij ook de kamer uit en ik kijk hem hoofdschuddend na. Mannen, soms begrijp ik echt helemaal niets van ze.
Binnen een paar minuten heb ik me omgekleed en ik stop alle kaarten in een tas. Al heb ik maar twee dagen in het ziekenhuis gelegen, ik kreeg stapels post binnen. Voornamelijk kaarten van mensen op school en één van Guanita. Ze excuseerde zich dat ze niet langs kon komen omdat ze bij één van haar kinderen op visite is, maar zodra ze thuis is komt ze gelijk langs. Ik twijfel er niet over dat ze dat zal doen. Guanita is als een moeder voor me en zij beschouwt me als de dochter die ze nooit heeft gehad. Al haar zeven kinderen zijn zoons, niet één meid ertussen. Niet alleen Guanita, maar ook Carlos beschouwt me als zijn dochter. Ik ben blij met de liefde die ze me geven, maar nu mijn vader weer thuis is voelt het compleet.
Wanneer ik al mijn spullen bij elkaar heb komt mijn vader binnen met een rolstoel. Ik kreun en zeg: ‘Pap, ik heb die benen gekregen om te lopen. Ik red het prima naar de uitgang.’ Mijn vader schudt resoluut zijn hoofd en weigert mee te werken. ‘Dokters’ orders,’ zegt hij en ik geef met tegenzin toe. Ik ga in de rolstoel zitten en zet de grote teddybeer op mijn schoot terwijl ik de kleine koe knuffel tegen me aan gedrukt hou. Mijn vader hangt de tas met kaarten aan het handvat en zo rijden we het ziekenhuis uit. In de gangen is het redelijk druk door bezoekersuur en iedereen staart me na door de gigantische teddybeer. Ik glimlach vrolijk naar mijn vader en hij tovert een klein lachje tevoorschijn.
Hij drukt op het knopje voor de lift en ik zit ongeduldig heen en weer te wiebelen. ‘Sue, blijf nou eens voor één minuut stilzitten,’ zegt mijn vader zuchtend. Ik grijns en zeg dan sorry, maar ik meen er niets van. Dit is nu wat je krijgt als je Sue Waltsbury verplicht om in een rolstoel te laten zitten denk ik venijnig. Eindelijk is de lift aangekomen en we stappen in. Samen met ons stapt er nog een bejaard echtpaar in en net voordat de lift dichtgaat word die tegen gehouden en rijdt er nog een rolstoel de lift in. Ik glimlach en schreeuw dan bijna uit: ‘Steve!,’ en ik zeg verbaasd er achteraan: ‘Wyn?’
‘Hé Sue, jij ook naar huis? Ik zie dat je ook luxe rijtuig hebt gevonden. Deze vliegt in ieder geval minder snel uit de bocht,’ zegt hij grijnzend. Ik lach hartelijk terug en kijk dan van Wyn naar Steve. ‘Steve vertelde me om jouw koppelpoging,’ zegt Wyn terwijl ze met haar ogen omhoog rolt. ‘We hebben maar besloten jouw raad op te volgen en hebben nu een ziekenhuis date. Hij mag alleen gelijk al naar huis, dus voor zover de ziekenhuis date.’ Ik grijns om Wyn haar droge humor en kijk tevreden naar de twee. Dit is en word een heel leuk setje denk ik bij mezelf.
Steve grijnst en vraagt dan: ‘Zou het wel veilig zijn om bij Wyn in de auto te stappen?’ Hij legt de nadruk op wel en hij krijgt gelijk een por van Wyn. Mijn vader heeft dit tafereel stilletjes bekeken en kijkt verward. Ik wil mijn mond open doen om het uit te leggen, maar hij zegt gelijk: ‘Nee, ik wil het niet weten.’ Eindelijk is de lift beneden en mijn vader en Wyn rijden ons in de rolstoelen vooruit richting de uitgang. Als we buiten staan snuiven Steve en ik tegelijkertijd de koele lucht op. Eindelijk, vrijheid!