Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-10-11 17:24

Geplaatst: 30-10-11 17:24

Belady schreef:
Misschien een idee om het eens naar een uitgever te sturen, Kluitman bijvoorbeeld.

Dat levert alleen iets op als de ts boven 18 is, heb ik ook al geprobeerd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-11 17:27

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-11 17:27

Belady schreef:
Misschien een idee om het eens naar een uitgever te sturen, Kluitman bijvoorbeeld.

Dan moet het nog wel even bijgeslepen worden, zitten nogal wat spellingsfouten in en ik ben niet tevreden met het begin

Maar bedankt dat je het zo goed vind!

TheHorseInn schreef:
Weer een prachtig verhaal!
Helaas hier ook geen tips.
Kijk uit naar het volgende stuk!

Ik probeer morgen nog een update te plaatsen

xx_Horsiex schreef:
Belady schreef:
Misschien een idee om het eens naar een uitgever te sturen, Kluitman bijvoorbeeld.

Dat levert alleen iets op als de ts boven 18 is, heb ik ook al geprobeerd.

Ik kan het ook zelf uitgeven :Y)

**Geplaatst**: 30-10-11 17:28

Geplaatst: 30-10-11 17:28

Bij Kluitman volgensmij niet hoor.

**Geplaatst**: 30-10-11 18:18

Geplaatst: 30-10-11 18:18

Belady schreef:
Bij Kluitman volgensmij niet hoor.

Bij Kluitman kun je het zeer zeker niet zelf uitgeven, zo werkt dat niet... Bij bepaalde andere uitgevers wel...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-11 18:47

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-11 18:47

Zo bedoelde ik het niet, ik bedoel gewoon zelf uitgeven

Dus niet via een uitgever.. Ik ga zoiezo even kijken hoe of wat.

**Geplaatst**: 30-10-11 19:28

Geplaatst: 30-10-11 19:28

thoraklover schreef:
Zo bedoelde ik het niet, ik bedoel gewoon zelf uitgeven Dus niet via een uitgever.. Ik ga zoiezo even kijken hoe of wat.

Hmm, daar zou ik toch nog maar eens over nadenken...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-10-11 19:52

Geplaatst door de TopicStarter : 30-10-11 19:52

xx_Horsiex schreef:
thoraklover schreef:
Zo bedoelde ik het niet, ik bedoel gewoon zelf uitgeven Dus niet via een uitgever.. Ik ga zoiezo even kijken hoe of wat.

Hmm, daar zou ik toch nog maar eens over nadenken...

Dat zoiezo... Ik vind het zelf nog niet goed genoeg.. Ik ga het als ik het af heb nog een keer herschrijven, dan laten controleren, dan nog een keer controleren en dan kijken of het goed genoeg zal zijn om ermee naar een uitgever te stappen of zelf uit te geven

**Geplaatst**: 11-11-11 17:32

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 11-11-11 17:32

Update?!

**Geplaatst**: 11-11-11 20:48

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 11-11-11 20:48

Yeah

**Geplaatst**: 11-11-11 23:24

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 11-11-11 23:24

Ik zat er net naar te zoeken!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-11 09:41

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-11 09:41

Ik ben even vergeten te melden dat ik toen ik weer naar school ging tot over mn nek in de praktische opdrachten zat, een énorme achterstand had met huiswerk en mijn toetsweek is gister begonnen, dus vandaar dat ik nog geen update had geplaatst.. Ik probeer vanavond, maar ik beloof niks. Als het niet vanavond lukt dan op z'n vroegst volgende week vrijdag

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-11 17:09

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-11 17:09

Update!

‘Hallo? Hallo?!’ schreeuw ik. Geen respons. ‘Verdomme, hoe heette dat kind ook al weer?’ Zenuwachtig loop ik door de kamer, zover als dat kan met mijn kapotte lichaam. Ik heb geen zin om alleen een bezoekje aan Russel Black te brengen. En daarnaast heb ik ook geen idee waar ik zou moeten zoeken. En wat zullen ze wel niet van me denken als ik op eigen houtje het huis doorzoek? Je bent zijn verloofde. Daar wil ik niet aan denken. Wie weet met wie ik nog meer verloofd ben..

De deur gaat langzaam open en de grote bange reeën ogen van een meisje staren met verontschuldigend aan. In eens schiet haar naam me weer te binnen. ‘Lizzy,’ zeg ik koel. ‘Het spijt me zeer dat u moest wachten miss! Het zal niet meer gebeuren, ik...’ stottert ze. Ik slaak een zucht. Hoe kan ik nou boos zijn op zo’n onschuldig kind? ‘Weetje waar mr. Black is Lizzy? Ik moet hem spreken.’ Het meisje knikt opgelucht. ‘Ja miss, ik zal je naar hem toe brengen.’ Ik knik als antwoord. Dan kijkt ze bezorgt naar mijn knieën die knikken van inspanning. ‘Kunt u wel lopen? We moeten een paar trappen af en een paar lange gangen door, ik kan u niet dragen,’ mompelt ze met haar ogen op de grond gericht. Verdomme.. Die trappen kan ik nooit op en af zonder hulp. ‘Ik kan hem ook naar u toe laten komen, mr. Black zal dat geen probleem vinden.’ Ik wil protesteren maar ik weet dat ik geen keus heb. Hij zal naar mij toe moeten komen. ‘Als je dat zou willen doen Lizzy..’ Voordat ik mijn zin af kan maken is ze al de kamer uit verdwenen.

Vreemd kind. Waar zou ze vandaan komen? Ze zou toch niet het kind van Russel zijn? Nee, dat kan niet, wie laat zijn kind nou als bediende optreden? Of hij wil niet dat ik het vermoedde krijg dat het meisje zijn dochter is... Lizzy lijkt in ieder geval niet op hem. Over kinderen gesproken.. als ik met Russel Black trouw zou ik kinderen moeten krijgen... Blegh, ik moet er niet aan denken om met Russel kinderen te krijgen.. Hij moet een jaar of vijfendertig zijn, en ik ben bijna zeventien. Dan verschillen we negentien jaar.. Hij zou mijn vader kunnen zijn! Ik moet proberen alles positief in te zien, anders kan ik nooit mijn levensstijl verbeteren. Veel kan ik er toch niet aan veranderen. Verzet maakt het allemaal alleen maar erger. Misschien is Black wel helemaal niet zo’n slechte man. Hij heeft mijn ouders vermoord. Oké, hij is een slechte man, maar hij zou me wel beschermen. Dat voelt lekker veilig, zo’n man die je ouders vermoord heeft, en jou ook makkelijk zou kunnen doden. Hij heeft me gered toen ik op sterven lag. Zonder hem zou ik nu niet meer leven.

Voor dat ik het weet hoor ik een klop op de deur. ‘Binnen Lizzy,’ zeg ik. Maar het is niet Lizzy die de kamer binnenkomt. Oeps, ik was even vergeten dat ik Russel had gevraagd naar mij toe te komen. ‘Stoor ik miss?’ zegt hij bij het zien van mijn opgetrokken wenkbrauwen. Ik neem hem op en merk op dat hij er best goed uitziet: zijn haar zit perfect naar achteren gekamd en zijn blauwe ogen kijken me warm en open aan. ‘Nee, nee,’ zeg ik gauw. ‘Ga zitten.’ Hij gaat op een grote stoel bij het raam zitten, en klopt met zijn hand op de stoel tegenover hem. ‘Ga zitten Gwen, je wilde praten.’

Ik strompel naar de stoel en laat me er opgelucht in zakken. Nu de druk van mijn benen is voel ik me veel meer ontspannen. ‘Ja,’ zeg ik luchtig. Hij kijkt me met een halve glimlach aan. Hm, misschien is hij toch iets jonger dan ik in mijn hoofd had. ‘Hoe oud ben je?’ floep ik eruit. Tactisch Gwen, heel erg tactisch. ‘Wat denk je?’ zegt hij charmant. Verdomme, ik haat het als mensen niet gewoon direct reageren. ‘Weet ik ve...’ Netter taalgebruik Gwen. ‘Ik bedoel, ik zou het niet weten,’ verbeter ik mezelf. ‘Ik ben negenentwintig,’ zegt hij koel. Negenentwintig? Dat is zes jaar jonger dan ik had verwacht.. ‘Oké.’ Wat moet ik anders zeggen? ‘Je bent jonger dan ik had verwacht’ klinkt zo... ik weet niet hoe het klinkt. Opgelucht? Dom? Gemeen? Of alle drie?

‘Je wilt weten waarom ik je ouders heb vermoord,’ zegt hij plotseling. Ik kijk naar zijn gezicht, maar ik kan er niks vanaf lezen. Hij had gedacht dat ik het daar over wilde hebben. Ach ja, waarom ook niet? ‘Ja, inderdaad,’ zeg ik. ‘Ik heb ze niet vermoord,’ zegt hij. Hij heeft ze niet vermoord? Waarom heeft hij dat dan gezegd? ‘Ik begrijp het niet,’ mompel ik nadenkend. ‘Het is een uitdrukking, miss. Doodongerust is een uitdrukking.’ ‘Als het een uitdrukking was, waarom zette je de nadruk dan op ‘dood’? En waarom zeg je dan nu dat je mijn ouders hebt vermoord?’ Hij schud zijn hoofd en schenkt me een klein lachje. ‘Dat eerste omdat ik boos op je was, om je op te jagen. Dat tweede omdat ik wist dat je dacht dat ik je ouders had vermoord.’ Klootzak. Hij heeft me gewoon opzitten jagen, hij wou dat ik me boos en moedeloos ging voelen. En verdrietig. ‘Stomme klootzak,’ sis ik woedend. Hij houdt zijn handen verontschuldigend op. ‘Het spijt me, ik begrijp dat je boos bent, maar bewaar je woedde voor de volgende keer,’ mompelt hij met ogen vol begrip. Oké, rustig Gwen.. Positief blijven. Hij heeft je ouders niet vermoord, hij is een goed man. Het is normaal om uit emoties te handelen, dat doe jij ook Gwen. Ik moet mijn emoties beter onder de knie zien te krijgen, als ik zo doorga kan ik nooit een normaal gesprek meer voeren. ‘Dus ze leven nog?’ zeg ik mijn adem uitblazend. ‘Ze leven nog,’ bevestigd hij, ‘en ze zijn blij dat je weer terecht bent.’

Terecht bent? Huh? Ik ben toch nooit weg geweest? Misschien heeft het iets met die Jacob te maken.. Hij ziet mijn verbaasde uitdrukking. ‘Je hebt je geheugen nog niet terug zeker?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. ‘Je was ontvoerd door ene Jacob Vival, die nu veilig achter de tralies zit, evenals zijn mannen. Mijn mannen hadden ontdekt dat hij je gevangen hield, en reden terug om mij de boodschap over te brengen. Jacobs mannen vielen die van mij aan en er ontstond een gevecht. Een van mijn mannen was ondertussen al gearriveerd, en melde de situatie. Toen ik aan was gekomen zag ik allemaal mensen om je heen staan, je bloed was overal. Ze wisten wie je was, en ze wisten dat ik woedend zou zijn als je zou sterven. Iedereen dacht dat je al heen was, maar ik moest en zou je levend krijgen. Je bleek nog niet dood te zijn dus zo snel als we konden brachten we je naar mijn landgoed. De rest weet je zelf.’ Begrijpend knik ik. Ik was dus ontvoerd geweest.

‘Hoe lang ben ik bij Jacob Vival geweest?’ ‘Ongeveer drie maanden.’ Drie maanden? Wat heb ik in de tussen tijd wel niet allemaal doorgemaakt? Alsof hij mijn gedachten kan lezen antwoord hij. ‘Je zal je snel weer herinneren wat je allemaal hebt meegemaakt.’ ‘Ik hoop het.. Wat voor een persoon was ik?’ vraag ik uit nieuwsgierigheid. Hij schiet in de lach. ‘Je was.. erg eigenwijs en brutaal, net als nu.’ Oké, fijn. Ik ben dus niks veranderd, misschien was ik toch niet zo erg vroeger. ‘Is dat erg?’ vraag ik verbaast omdat hij nog steeds niet is gestopt met lachen. ‘Nee, je bent bijzonder Gwen. Je bent niet doorsnee. Je zegt wat je wilt, doet wat je wilt. Het is lastig als man zijnde om me daar op aan te passen. In het begin vond ik het verschrikkelijk. Een ongeleid projectiel was je. Je sprak beledigingen uit die me nog dagenlang woest hebben gemaakt. Ik wou je straffen, ik wou je aanpakken. Temmen als het ware. Je in een hoekje stoppen en laten zien wie de baas is. Ik hield vol, ik zag jou als een uitdaging. Toen je verdween moest ik je vinden, je ouders laten zien wat ik voor hun dochter over had. Want je ouders twijfelden of een huwelijk tussen ons wel goed zou zijn. Of we ooit wel gelukkig zouden kunnen zijn. Jij gelukkig zou kunnen zijn. Je leek het zelf niet te zien Gwen, hoe erg je ouders van je hielden. Ze wilden het beste voor je.

Toen ze jou vijandige gedrag tegen mij zagen, wisten ze dat een huwelijk niks zou worden. Ze wilden je met iemand laten trouwen van wie je hield Gwen, ze wisten dat je het anders niet zou kunnen volhouden. Op de dag van het bal lieten je ouders weten dat het huwelijk niet door ging. Ik moest een ander zoeken zeiden ze. Je had me die avond ook nog beledigd, door me op mijn tenen te trappen en daarna op de grond te duwen. En toen je ouders het huwelijk afzeiden, kon ik je wel wurgen. Maar aan de andere kant wilde ik je zo verschrikkelijk graag als mijn vrouw, je was mooi, bijzonder, jong, je had alles. Behalve het karakter maar daar kon ik wel wat aan doen. Daar zou ik wel wat aan doen. Daar moest ik wat aan doen.

Toen je die nacht verdween gingen je ouders natuurlijk als eerste naar mij toe. Ik hoorde hun verhaal aan en zij dat ik je ging helpen zoeken. Zij beloofden me jou hand toe als ik je zou vinden. Wekenlang heb ik mensen in de buurt ondervraagd, gekeken of iemand je gezien had. Ik liep bals af om te kijken of iemand je als huisdier had meegenomen om mee te pronken. Het gebeurd wel waker dat de vijand een vrouw gijzelt en daar te koop mee loopt. Maar alles was tevergeefs. Toen ik het bijna had opgegeven, kwam een van mijn mannen naar me toe. Hij vertelde me dat hij je op een bal had gezien, dat Jacob Vival je had. Jacob Vival is een van mijn vijanden, een klootzak is hij. Ik liet een van mijn spionnen het huis van Vival onderzoeken, en die bevestigde dat hij je had. We moesten voorzichtig te werk gaan, want ik wou twee vliegen in een klap slaan: jou terug krijgen en hem achter de tralies zetten. Dat is nu gelukt.’

Ik knik verdoofd, laat de informatie op me inwerken. ‘Je zei dat je me wilde straffen, wil je dat nog steeds?’ vraag ik voorzichtig. Hij kijkt door het raam naar buiten, in de verte turend diep in gedachten verzonken. ‘Ik zou liegen als ik zei van niet,’ zegt hij zonder van uitdrukking te veranderen. ‘Daarvoor heb je me te veel aangedaan.’

**Geplaatst**: 17-11-11 00:56

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 17-11-11 00:56

Morgen maar even lezen!

**Geplaatst**: 17-11-11 07:41

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 17-11-11 07:41

Spannend

**Geplaatst**: 17-11-11 17:22

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 17-11-11 17:22

Oeh!!

Spannend!!

**Geplaatst**: 17-11-11 17:41

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 17-11-11 17:41

spannneeeeuund!

**Geplaatst**: 19-11-11 16:26

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 19-11-11 16:26

GOED!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-11-11 21:18

Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-11 21:18

Bedankt iedereen! Weer een nieuwe update, dit keer een hele lange

‘Wat? Teveel aangedaan? Verdomme, ik heb je helemaal niks aangedaan! Jíj heb mij dit allemaal aangedaan! Als jij niet mijn leven binnen was gelopen, was dit allemaal nooit gebeurd. Als jij niet met mij had willen trouwen, was dat beter voor ons allebei geweest!’ gil ik gefrustreerd. Hij denkt die klootzak wel niet wie hij is? Mij overal de schuld van geven, terwijl híj de oorzaak van de problemen is. Hij kijkt me koud aan. ‘Een vrouw hoort zich te gedragen als een dame. Jij ook, miss Lawcy.’ Ik werp hem een woedende blik toe. ‘Er bestaat geen wet waarin staat hoe ik me moet gedragen, Black. Dus ik gedraag me zo als ik wil.’ ‘Het zijn normen en waarden, en iedereen hoort zich daaraan te houden. Het zijn geen wetten op papier, het zijn gebruiken. Zonder die gebruiken zou iedereen zich als een losgelagen gek gedragen. En geloof me, niemand heeft behoefte aan allemaal vrouwen met een karakter als jij, miss.’

Ik steek mijn kin in de lucht en snuif verontwaardigd. ‘Waarom wil jij zo graag met me trouwen als je weet dat ik een ‘losgelagen gek’ ben?’ Hij rolt met zijn ogen. ‘Dat heb ik je net allemaal uitgelegd,’ snauwt hij. ‘O, dus je denkt nog steeds dat je me kan ‘temmen’ Black? Dat ik een brave, zorgzame moeder van je kinderen kan worden? Vergeet het,’ zeg ik sarcastisch. Hij tovert een halve glimlach op zijn gezicht. ‘Dat weet ik, maar je had me nog niet uit laten praten,’ zegt hij. Ik gebaar met mijn hand dat hij verder moet vertellen. ‘Vertel je verhaal maar Black, ik luister,’ mompel ik verveeld. Ik heb geen zin meer op te luisteren.

‘Ik wil je niet meer temmen Gwen, ik wil een relatie met je opbouwen. Ik ben niet zo erg als jij denkt dat ik ben. Ik denk dat we het beter kunnen vinden met elkaar wanneer we elkaar beter leren kennen.’ Mijn mond valt open van verbazing, ik begrijp niks van die man. Eerst haat hij me, dan wil hij een relatie met me? ‘Maar je zei,’ begin ik. ‘Ik weet wat ik zei, maar dat ik je wil straffen voor wat je me hebt aangedaan betekend niet dat ik dat ook doe. Ik wil een band met je opbouwen, ik wil dat je gelukkig word. Ik wil dat wij gelukkig worden. Geef me een kans Gwen Lawcy. Dan zal jou niks overkomen, niks behalve geluk.’ Oké, wat nu? Wat moet ik antwoorden? Was het eigenlijk een smeekbende, of een bedreiging? Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Dus ik trek mijn schouders op. ‘Bewijs maar dat je me waard bent,’ zeg ik. ‘Dat zal ik doen,’ zegt hij. Dan loopt hij de kamer uit en laat me alleen achter.

‘Ik hou van je Gwen, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden.’ ‘Ik ook van jou,’ fluister ik. Hij lacht weer naar me met een ondeugende lach. ‘Grapje!’ zegt hij en hij trekt me uit het zadel zodat ik in zijn armen val. Dan rent hij het meer in en laat me vallen in het water. Ik ga kopje onder en dan word ik weer boven water geteeld. ‘Grapjas,’ fluister ik, en ik kijk hem in de ogen. Hij buigt zijn gezicht over de mijne heen en hij kijkt naar mijn lippen. Ik sla mijn slag en sla mijn armen om zijn nek en gooi me met al mijn gewicht naar achteren. Hij verwachtte mijn aanval niet en valt samen met mij voorover in het water.
Lachend komen we samen boven water. We kijken elkaar verliefd aan. Ik stap naar voren en boor mijn blik in zijn ogen. Hij neemt de laatste stappen en dan neemt hij me in een stevige omhelzing. Ik sla mijn armen om hem heen en hij drukt zijn voorhoofd in mijn nek. Een siddering trekt door mijn lichaam, en hij druk me nog steviger tegen zich aan. Tranen lopen over mijn wangen, opluchting, liefde en onbegrip stroomt door mijn aderen. ‘Waarom mogen we niet bij elkaar blijven, voor eeuwig aan elkaar gebonden?’ fluistert hij. ‘Het lot rukt ons uit elkaar.’ Hij slikt en ik voel hoe zijn tranen mijn rug raken. ‘Dat hoeft niet zo ze zijn, Valko.’ Ik klauw mijn vingers in zijn rug. Ik weet dat ik tegen mezelf lieg, tegen ons lieg, want ik weet dat hij gelijk heeft. We zullen nooit bij elkaar kunnen zijn, elkaar liefhebben, nooit... ‘Ik hou van je Gwen, als je dat maar weet, twijfel daar nooit aan, je zal in mijn hart altijd bij me blijven. ‘Ik hou ook van jou Valko, en dat zal altijd zo blijven.’ Ik sluit mijn ogen en geniet tot het laatste moment van de omhelzing.

Wanneer ik wakker word lig ik verstrengeld met de dekens in bed. De droom die ik vannacht heb gehad staat me nog helder bij. Was het een droom, of was het een herinnering? Alles leek zo echt, zo vertrouwt. Ik denk diep na, om te kijken of mijn herinnering terug zijn. Niks. Het moet een droom zijn geweest, dat kan niet anders. Maar hoe komt het dan dat het zo vertrouwt overkomt? Hoe komt het dat ik bij de naam Valko me licht in mijn hoofd voel? Misschien krijg ik mijn herinneringen terug door middel van dromen. Stukje voor stukje. Ik begrijp er niks van. Als het een herinnering was, wanneer was het dan gebeurd? En wie was Valko? Waarom konden we niet eeuwig bij elkaar blijven? Wat was ons lot? Wat hoefde niet zo te zijn? Het gekke is nog wel, dat ik me precies herinner wat er gebeurt was, maar niet hoe Valko eruit zag. Het enige wat me bijstaat zijn zijn prachtige blauwe ogen. Maar de rest? Een vage vlek. Dat is niet zo met dromen, toch? Het enige om uit te vinden of het een herinnering was of een droom, is om uit te zoeken of Valko echt bestaat, en wie hij is.

Maar hoe? Het zou nogal raar staan om te vragen aan Russel of hij ene Valko kent. Ik weet niet eens Valko’s achternaam. En als hij dan zegt dat hij hem kent, dan zal hij vragen waarom ik wou weten wie hij is. En dan kan ik moeilijk antwoorden dat ik een ehh.. nogal romantische droom over hem heb gehad. Russel zou Valko vermoorden omdat ik waarschijnlijk een relatie met Valko in het verleden heb gehad. En als hij hem niet kent, zou hij op onderzoek uitgaan wat die Valko voor mij betekende. En als hij er dan achter kwam dat hij niet bestaat, dan zou hij willen weten waarom ik hem vroeg of hij een Valko kende en zich afvragen of ik niet gestoord was geworden etc.

Daarnaast zou ik moeten vertellen dat ik af en toe visioenen heb, die soms ook echt uitkomen. Ik weet niet hoe het zit met mijn herinneringen, of die net zo duidelijk en echt zijn als mijn visioenen, want als dat zo was dan zou dat betekenen dat het echt gebeurd is. Dromen zijn meestal vaag, soms een mengeling van gebeurtenissen en of personen met fantasie. Sommigen zien het als een gave om af en toe visioenen te hebben, ik weet het niet. Ik heb het in ieder geval niet goed onder controle. Meestal kan ik ze niet eens uit elkaar halen. Het brengt veel angst met zich mee. Als ik een nachtmerrie heb, heb ik altijd de angst dat het wellicht een visioen zou kunnen zijn, en dat het later echt gebeurd. Ik weet dat ik deze ‘gave’ heb omdat ik uit vage herinneringen van vroeger (herinneringen van heel vroeger zijn al voor een deel terug inmiddels) dat kan uitmaken. Toen ik een klein meisje was had ik eens de droom dat ik op een dag een wit, groot, sprookjesachtig paard zou krijgen. Een paar jaar later kreeg ik van mijn ouders een witte Shire genaamd Alec cadeau. Alec. Beelden vullen mijn hoofd, ik sluit mijn ogen en geef me er aan over.

Een paar prachtige bruine ogen verborgen onder golven van wit haar staren me aan. Het paard doet nieuwsgierig een paar stappen dichterbij. Ik strek mijn handje uit om zijn neus aan te reken. Zachtjes blaast hij er tegen aan. ‘Hallo paardje, ik ben Gwen,’ fluister ik zachtjes. Het paard betoverd me met zijn schoonheid. ‘Hoe heet jij?’ vraag ik aan het paard. ‘Zijn naam is Quinn,’ zegt een mannenstem achter mij. ‘Je bent een mooi paard Quinn,’ mompel ik tegen de hengst. ‘Ik zie dat je je nieuwe paard al ontmoet hebt Gwen?’ Mijn vader slaat een arm om me heen. ‘Is hij van mij?’ piep ik blij. ‘Helemaal van jou,’ zegt hij trots. ‘Welkom thuis Quinn,’ zeg ik verliefd. Ik sla mijn armen om de hals van Quinn en adem zijn geur diep in. ‘We zullen vast dikke vrienden worden.’

‘Hallo Quinn!’ begroet ik de witte Shire. Het paard komt naar me toe gewandeld en duwt zijn warme neus in mijn schoot. ‘Ik heb niks lekkers bij me, helaas,’ giechel ik en ik duw zijn snuit voorzichtig weg. Hij kijkt me smekend aan. ‘Volgende keer,’ beloof ik hem. Dan voel ik een hand op mijn schouder. ‘We gaan een paar dagen op reis Gwen, morgen gaan we al weg. Pak je spullen,’ zegt mijn vader. ‘Maar pap, ik wil bij Quinn blijven!’ Hij knijpt in mijn schouder. ‘Quinn gaat mee, lieverd,’ zegt hij ernstig. ‘Waar gaan we dan naar toe papa?’ vraag ik verbaast. ‘We gaan verhuizen lieverd.’ ‘Ik wil niet verhuizen!’ roep ik. ‘Ik vind het hier fijn!’ Mijn vader zucht en laat de hand van mijn schouder glijden. ‘We moeten wel.. Maar wees gerust lieverd, ons nieuwe huis is veel groter en mooier. En er is veel meer land, en bos. Het is prachtig.’ Ik kijk om me heen, naar ons oude huis, naar het erf erom heen. Het voelt vertrouwt, knus. Dat moet ik allemaal achter me laten.

‘We zijn er,’ roept mijn moeder door het raampje van de koets kijkend. ‘Wauw.. Het is prachtig! Kijk Gwen, wat een prachtige stallen! Je zult het vast naar je zin hebben,’ zegt ze. Ze pakt mijn hand vast en knijpt erin. ‘We zullen hier heel gelukkig worden.’ Ik kijk naar buiten, naar het grootte witte huis met prachtige witte stallen, naar de groene weilanden met witte hekken eromheen. Het is een veel groter huis dan de vorige. En veel mooier. De koets stopt voor de deur en de koetsier opent de deur. Ik laat me op het witte grind zakken, en snuif de lucht op. Natuur en bloemen. Heerlijk. ‘Mam, waar is Quinn?’ vraag ik aan mijn moeder. ‘Quinn is al in de stallen lieverd, ga maar gauw kijken,’ zegt ze met een bezorgde glimlach tegen mij. Ik ren naar de stallen toe en kijk vlug om me heen. Prachtige stallen van hout met metalen spijlen. Een heerlijke geur van vers hooi en stro hangt in de lucht. De stallen zijn overweldigend. Ze zijn nu nog leeg, over een paar weken zullen ze vol staan met paarden. Ik ren het gangpad door, zoekend om me heen kijkend naar Quinn. Maar hij staat er niet. ‘Quinn!’ roep ik. Geen reactie. ‘Quinn! Quinn! Waar ben je?’ Nog steeds geen reactie. Ik ren de stal uit, naar de weilanden. Ik speur de velden af, maar niks wijst erop dat de witte Shire hier is. ‘Quinn is verkocht lieverd,’ zegt een stem achter me. Het is mijn vader, die me met een treurige glimlach aankijkt. ‘Het spijt me, hij kon niet mee,’ zegt hij tegen me. Hij loopt naar me toe en maakt aanstalten om me te omhelzen. Geschokt staar ik hem aan en deins naar achteren. ‘Nee, nee. Het is niet waar! Zeg dat het niet waar is!’ roep ik in paniek. ‘We vinden wel een ander paard voor je,’ troost hij me. ‘Ik wil geen ander paard,’ fluister ik met tranen in mijn ogen, ‘ik wil Quinn.’ Huilend keer ik hem mijn rug toe en ren weg.

Mijn ouders gingen steeds vaker weg, steeds vaker op reis. Eenzaam en alleen blijf ik dan achter. Ik rende dan door het huis, op zoek naar... naar wat eigenlijk? Gezelschap? Dat was er niet. Behalve de lakeien, die als een standbeelden in het huis stonden, was er niemand. Net als vandaag. Ik loop de enorme trap af, om me heen starend naar de prachtige schilderijen. ‘Uw ouders zijn thuis miss Lawcy,’ zegt een dienstmeisje tegen me. ‘Ik kom eraan,’ zeg ik tegen haar. Mijn ouders staan arm in arm in de gang, me bezorgt aankijkend. ‘Jullie zijn thuis, zie ik,’ mompel ik. ‘Gwen, wanneer vertel je ons nou eindelijk wat er aan de hand is?’ begint mijn moeder. ‘Je eet bijna niks, je bent humeurig,’ zegt mijn vader op een strenge toon. ‘We maken ons zorgen, we geven om je,’ zegt mijn moeder met haar hoofd knikkend. ‘Jullie laten het anders niet merken!’ roep ik boos. ‘Wat bedoel je lieverd?’ vraagt mijn moeder geschokt. ‘Jullie vragen me nooit wat, jullie nemen me nooit ergens mee naartoe, jullie laten me altijd alleen achter. Jullie zijn er nooit voor me!’ Tranen van onmacht stromen over mijn wangen. ‘Nooit,’ fluister ik. Dan loop ik de trap weer op, mijn ouders achterlatend. ‘De enige die om mij gaf was Quinn, en die hebben jullie me afgenomen!’ roep ik naar beneden. ‘Dat zal ik jullie nooit vergeven,’ fluister ik zachtjes.

Een klop op de deur wekt me. ‘Miss Lawcy, bent u wakker?’ vraagt de opgewekte stem van een dienstmeisje. ‘Mhuhm,’ antwoord ik als antwoord. ‘Uw ouders hebben een cadeau voor u gekocht, het staat buiten,’ zegt ze. ‘Ik kom er aan,’ zeg ik tegen haar. Ik trek snel een simpele blauwe jurk aan en een paar witte schoentjes. Dan haast ik me de kamer uit, de trap af, de deur door, naar buiten. Ik kan mijn ogen niet geloven wanneer ik het cadeau zie. Op de oprit staat een prachtige witte Shire. Quinn. Ik ren naar het paard toe en sla mijn armen om zijn hals. Zijn warme adem blaast tegen mijn rug. ‘Ik heb je zo gemist Quinn,’ fluister ik tegen hem. ‘Hij jou ook zo te zien,’ zegt een stem achter mij. Mijn vader kijkt me tevreden aan. ‘Hij is voor jou Gwen, voor altijd,’ zegt hij. ‘Dankjewel,’ zeg ik dankbaar tegen mijn vader. ‘Geen dank lieverd. Hij hoort bij jou. Hij zal je beschermen Gwen, dat zie ik zo. Ik had hem nooit verkocht als ik wist dat hij zoveel voor je betekende Gwen. Het is tijd voor een nieuw begin.’ Ik kijk Quinn in de ogen. ‘Een nieuw begin, een nieuwe naam. Ik noem je Alec. Beschermer. Mijn beschermer.’

De herinneringen vervagen tot een zwart vlak. Tranen vullen mijn ogen. Alec. Huilend duw ik mijn gezicht in de dekens. Mijn handen knijp ik tot vuisten. Alec, Alec, Alec. Mijn Alec. Mijn beschermer. Waar is hij? Wat is er met hem gebeurd? Ik moet het weten. Ik moet erachter komen. Ik hield van hem, ik hou nog steeds van hem. Ik moet hem vinden. Honderden vragen spoken door mijn hoofd. Wist ik de antwoorden maar. Verdomme. Waar bleven mijn herinnering? Waarom was alles zo verdomde vaag? Ik ram op de dekens met mijn vuisten. Ik voel zo veel onmacht, het word me te veel. De dekens dempen mijn gegil. ‘Alec,’ snif ik. ‘Waar ben je? Geef alsjeblieft antwoord,’ fluister ik tegen het plafond. Maar er komt geen antwoord. Het besef doet mijn hart breken.