Bokt.nl

nujaro schreef:

Misschien ga ik nu wat heel blonds zeggen
maar staat er ergens in het verhaal dat het zich allemaal in Nederland plaatsvind?

M_D_H schreef:

staat er wel

in dit deel zelfs
of in ieder geval...
praten ze nederlands
dat staat er namelijk wel

M_D_H schreef:

maar
komt die organisatie dan wel uit nederland?

Citaat:

Casey

Bij een benzinestation gaan we van de weg af. Zoals verwacht volgt de blauwe auto ons op de voet. We stoppen naast de pomp en Brian stapt uit. Ik heb intussen3 kleine messen in mijn handen en Brian verstopt een revolver in zijn kleren. Op mijn bovenbeen heb ik een iets grotere mes bevestigd. Als Brian de deur achter zich dichtdoet doe ik ook mijn deur open en stap de auto uit. Ondanks dat ik niet de kant op kijk van de blauwe auto houd ik ze wel in de gaten. Er stapt niemand uit en ergens begin ik te twijfelen. Hebben we het wel goed ingeschat?

In de tussentijd gooit Brian de pomp vol en ik loop nonchalant naar zijn kant van de auto. We praten over niets, terwijl we wachten tot de tank weer vol zit. Als deze vol zit is er nog steeds niets gebeurd. De blauwe auto staat stil en niemand beweegt zich. Samen met Brian loop ik mee naar binnen. Zodra we naar binnen stappen zie ik de portier van de blauwe auto open gaan. Ik geef Brian een por in zijn zij. Zijn ogen schieten onopvallend naar buiten, maar dan loopt hij door naar de balie. Even adem ik diep in en uit, maar volg zijn voorbeeld en doe of ik niks zie. Dan vallen de eerste schoten. Uit het niets! Machinegeweer. Zowel ik, als Brian laat zich instinctief op de grond vallen. De man achter de balie is wat later, maar hij zit veilig achter kogelwerendglas. Vuile mazzelaar! Brian trekt mij mee, naar de achteruitgang van de zaak. We kruipen over de grond, totdat we buiten, veilig achter een muur staan. “Jij rechts, ik links,” zegt Brian kort en weg is hij.
De adrenaline giert door mijn lijf terwijl ik doe wat hij zegt. Snel ren ik om het gebouw heen, totdat ik om het hoekje de mannen zie. Niet dat je ze niet kon horen met het constante geratel van een machinegeweer. Even kijk ik om het hoekje, als ik vaststel dat niemand kijkt schiet ik nog wat opzij en verstop mij achter een grijs hokje. Zo’n ding wat met elektriciteit te maken heeft. Even blijf ik doodstil zitten en kom dan tot dat conclusie dat ze mijn inderdaad niet gezien hebben. Even adem ik in en uit. Rustig blijven. Nou ja, je hoofd erbij houden in ieder geval. Stiekem kijk ik weer om het hoekje naar de man. Er staan twee mannen met machine geweren op de winkel te ratelen. Twee andere mannen slaan een ruitje van onze auto in. Mijn vervoer, denk ik onwillekeurig. Een enkel schot is te horen en een van de mannen met een machinegeweer valt dood op de grond. Brian. De ander met het machinegeweer richt deze meteen naar Brian. Met een korte snelle worp vliegt een van mijn mesjes door de lucht. Zonder een geluid zakt de ander ook door zijn knieën. Er gaat een schok door mij heen, maar ik heb geen tijd om er aandacht aan te besteden. De twee die bij de auto waren trekken hun wapens. Brian schiet de een al neer voordat hij een kogel heeft geschoten. Mijn twee mesjes zoeven nog geen seconde later door de lucht. Voor een moment bekijk ik alles. Pas als ik zeker weet dat niemand nog wat zal doen loop ik er naartoe. Ik ben er eerder als Brian en moet toch even slikken, als ik de eerste man zie liggen. Het mes steekt nog in zijn keel. Het lichaam ligt roerloos op de grond. Snel loop ik naar het laatst getroffen slachtoffer. Hij ligt kreunend op de grond. Goed gemikt, denk ik onwillekeurig. Het ene mes heeft hem geraakt in zijn knie, waardoor hij niet meer kon blijven staan. Met andere mes heb ik zijn pols geraakt, waardoor zijn geweer uit zijn handen is gevallen. Zijn gezicht staart woedend naar mij. Intussen komt Brian bij mij staan.
“Waarom leeft hij nog?” vraagt hij en kijkt mij wat verontwaardigt aan.
“Informatie,” zeg ik schouderophalend en draai mij dan naar de man op de grond. “Waarom achtervolgden jullie ons.” De man kijkt mij kwaad aan en spuugt voor mijn voeten op de grond. Zonder dat ik iets kan doen schiet de voet van Brian naar zijn gezicht. “Wat doe je!” roep ik verontwaardigt.
“Hij beledigde je!” zegt hij verdedigend en verontwaardigd.
“Dus?!” roep ik kwaad terug. En duw hem achteruit. “Hij kan toch geen kant op! Hoe kun je iemand die er zo hulpeloos bijligt nou zoiets aandoen!” Ik gil zowat en neem het onwillekeurig op voor de man die kronkelend voor mij op de grond ligt. Intussen heeft de man met zijn linkerhand zijn geweer te pakken.
“oliebol,” hoor ik Brian nog net, maar dan klinkt er een schot.
Het dode lichaam blijft met de dof geluid stil op de grond liggen. Met grote ogen staar ik ernaar! Intussen hoor ik in de verte sirenes opdoemen. “Dat kan er ook nog wel bij,” hoor ik Brian mompelen. Brian trekt mij aan de arm, mee naar onze auto. We staan er naast en meteen valt mij iets vreemds op. Verbaast kijk ik naar de auto, zoekend naar wat er nu precies mis is. Brian heeft het intussen al gezien. De banden zijn lek geschoten. Brian trekt mij mee naar de auto van de vier mannen. Hij springt achter het stuur. De sleutel zit in en slot en binnen enkele seconden rijden we alweer op de snelweg.

“Ik ben een moordenaar,” prevel ik zachtjes. Wiegend zit ik op de grond naast de auto. We zijn honderden kilometers verderop en nemen eindelijk tijd voor een pauze. Er is geen woord gesproken. Het enige wat ik kon doen was voor mij uitstaren. Er was in mijn hoofd geen plaats om te denken, alleen de beelden flitsten steeds weer voorbij. De roerloze lichamen…
“Zo moet je er niet naar kijken,” zegt Brian zachtjes die naast mij komt zitten.
“Hoe moet ik er anders naar kijken. Ik… Ik heb…” de woorden blijven in mijn keel steken en de tranen springen in mijn ogen.
Sussent trekt hij mij naar zich toe. Hij sluit mij in zijn armen, terwijl ik het uitsnik. Ik wil niet huilen, maar nu de dijken zijn opengebroken kan ik niet meer stoppen.

Abbigail

Op Nathaniel hoef ik duidelijk niet te wachten. Langzaam verzet ik mijn voeten, op naar boven. Langs de smalle weg. Het was mijn domme idee om het te doen en nu moet ik ook gewoon weer terug omhoog. Waarom moet ik hier nou zo moeilijk over doen? Gewoon voor mij blijven kijken.
Langzaam kom ik zo verder en verder naar boven. Langzaam, maar ik ga tenminste vooruit. Ik voel de spanning door mijn lijf gieren. Ondertussen ben ik al een stuk vooruit en ook al weet ik dat ik het niet moet doen, toch kijk ik over de rand naar beneden. Ja, ik ben al een heel stuk omhoog. Ik doe weer een grote stap achteruit maar zit dan al tegen de muur. Was die er op de heen weg ook al? Zat die echt zo dicht op de rand? Ik kijk nog eens richting Nathaniel die stil is gaan staan en omkijkt. Ik kijk nog eens de weg terug naar beneden. Hier blijven staan is natuurlijk ook geen optie. Ik zucht eens diep en wil weer naar boven kijken als Nathaniel opeens weer naast mij staat. Zonder wat te zeggen pakt hij mij bij mijn bovenarm en trekt mij mee naar boven. Duidelijk is hij nog boos op mij, maar ik zeg niets. Allang blij dat hij me is komen helpen. Hoewel hij me wel redelijk hardhandig vast heeft. Ik heb niet eens de tijd om naar beneden te kijken of over na te denken hoe smal het hier eigenlijk is. Binnen no time sta ik weer boven en ik loop snel bij de kloof vandaan. Veilig achter het hek. Ook Nathaniel komt erachter en weer kijk ik naar hem op. “Dank je,” zeg ik zachtjes. Hij haalt zijn schouders op. “Zonder mij zou je nooit boven zijn gekomen en kon ik wachten tot ik een ons woog,” zegt hij sacherijnig. Geschrokken kijk ik op. Ik weet dat ik naar hem uithaalde, maar dat hij zo reageert? Ook voel ik mij meteen aangevallen. Ik kan prima voor mezelf zorgen. Dat heb ik altijd gedaan! “Ik had het ook wel zonder jou gekund hoor.” Hij kijkt mij sarcastisch aan en mompelt iets wat ik niet kan verstaan. Vast niet veel goeds. “Doe alsjeblieft niet zo uit de hoogte.” Hij trekt een wenkbrauw omhoog, maar zegt niets. Eigenlijk heeft hij mij altijd geholpen wanneer dit nodig was. Maar dat zal ik hem niet zeggen, zeker niet! Ik draai mij om en loop richting de auto. Wat is er toch met hem aan de hand?! Oké, ik ben ook niet aardig. Maar hij weet dat ik het lastig heb met de hele situatie. Zou hij er ook last mee hebben? Waarom zegt hij dat dan niet gewoon? Eenmaal bij de auto kijk ik even om en probeer Nathaniel te observeren. Misschien wil hij er gewoon niet over praten? Of is hij gewoon zo kwaad op hoe ik reageerde dat hij mij gewoon terugpakt. Dat zou ook wel erg zielig zijn. Wanneer hij de auto opent stap ik snel in. En ook de hele autoreis zeggen we niets. Ik kan me niet echt voorstellen dat hij nog steeds kwaad is, maar het is toch gekoeld tussen ons. Alsof er iets tussen ons instaat. Het was niet de ruzie, maar wat dan wel? Wat is er met ons aan de hand?

Tegen etenstijd hebben we nog steeds geen woord gesproken. Nathaniel is druk met zijn eigen ding boven bezig, wat dit ook mag zijn. En ik? Ik verveel me verschrikkelijk. Ik kan alleen maar aan Casey en Justin denken.
Uiteindelijk sta ik maar op. Ik ga gewoon een wandelingetje maken. Snel schrijf ik een briefje voor Nathaniel.

Ben wandelen in de buurt. Tot straks.

Waarschijnlijk leest hij het niet eens, maar voor de zekerheid... Dan maak ik mij klaar en pak de sleutels van het huisje. Eenmaal buiten gooi ik de deur dicht en neem een diepe hap lucht. Ik hou van buiten zijn! En dan begin ik mijn heerlijke wandeling, zonder ergens over na te denken. Ook al heb ik vandaag al gewandeld, ik zou het zo weer een paar uur kunnen volhouden. Zonder ook maar aandacht te besteden aan Nathaniel, Justin of Casey loop ik door en door.

Danielle_ schreef:

En alles lijkt mij beter dan de gefrituurde troep die hier gemaakt wordt. Misschien is dat vet al wel een jaar niet verschoont! De smaakpolitie zou hier wel eens langs mogen.
“Het lijkt wel of ik een beer uit zijn winterslaap heb gehaald,” zegt Brian en kijkt mij bijna onder de indruk aan.