Bokt.nl

Citaat:

Casey

Zonder aarzelen leg ik mijn geweer op de slaap van de piloot. Ik zie hem verstijven van het koele ijzer op zijn slaap. “Gebruik de schietstoel.” Zeg ik, intussen haalt de copiloot naar mij uit, maar ik sla zijn hand weg en richt dan even het geweer op hem. “Geen geintje! Ik doe jullie liever niets aan.” “Ben je helemaal gek geworden. Je zult neerstorten met het vliegtuig!” probeert de piloot, maar ik richt het geweer op hem. “Gek? Ja, denk het wel. Willen jullie uitproberen hoe gek?” Nog steeds krijg ik geen reactie. Bah, dit gaat iets minder makkelijk dan ik mij had voorgesteld. Even krijg ik een denkbeeldige ingeving van mij die heldhaftig naar binnen komt vallen. Nou ja, dan maar op een minder heldhaftige manier. Met een oorverdovend geluid klinkt het schot. Even ben ik stil, dan wordt er naast mij een knop in gedrukt en de copiloot schiet het vliegtuig uit. Even kijk ik naar de piloot, die niet zo besluitvaardig is. Met grote ogen kijkt hij naar het gat dat in zijn paneel zit. Allemaal lichtjes zijn gaan knipperen en overal hoor ik piepende geluidjes. “Wil je dat het met jou net zo afloopt?” zeg ik dreigend en dan schiet ook hij de lucht in. Even blaas ik wijs, over de loop van het pistool. Dat klusje is geklaard. Ineens beginnen de piepjes nog harder te klinken en ik hoor de motor vreemde geluiden maken. De neus van het vliegtuig begint te dalen. Help, ik moet er ook nog uit! Denk ik geschrokken en kijk vlug om mij heen. Intussen word ik uit evenwicht getrokken. Ik moet hier nu echt heel snel uit. Terwijl ik mij vasthoud aan de muren vlucht ik zo snel mogelijk weer het ruim in. Het vliegtuig begint steeds meer vaart te maken en mijn hart klopt in mijn keel. Ik zie een parachute en graai deze mee. Dan zie ik een deur, even moet ik kracht zetten, maar dan schuift de deur open. Zonder verder echt na te denken, spring ik het vliegtuig uit. Een klein stukje val ik naar beneden. Vlug kijk ik even omhoog, dan ding moet ik natuurlijk ook niet op mijn hoofd krijgen! Zodra ik het kan laat ik mijn parachute los en zie dat ik al vlak boven het water ben. Net op tijd weet de parachute boven mij mijn val te breken, als ik met een klap in het water val. Ik voel mijzelf gewoon helemaal licht in mijn hoofd worden. Oke, nu moet je bij blijven Casey! Ik moet mezelf dwingen om mijn ogen open te doen, terwijl ik het water in zak. Steeds dieper en dieper. Met mijn laatste krachten zet ik mijn benen en armen in beweging. Ik moet lucht zien te krijgen, maar terwijl ik zwem, raak ik verstrikt in de touwen van de parachute. Krampachtig en in paniek probeer ik omhoog te zwemmen, maar de touwen snoeren mij steeds meer vast en het duurt niet lang of ik zit helemaal vast. Ik begin te zinken en in paniek probeer ik mijzelf nog los te wurmen maar het lukt niet.

Abbigail

Bij de haven spring ik uit de auto en laat hem ergens staan op de kade. Geen tijd om een parkeerplek te vinden. Ik moet Casey helpen. Rennend ga ik over de kade, terwijl ik zoek naar iets wat mij het water snel op kan brengen. Ineens zie ik een klein speedbootje liggen. Perfect! Zonder aarzelen spring ik erin. Ik hoor iemand vaag iets roepen, maar ik weet dat die nog een eindje bij mij vandaan is. Snel gooi ik de touwen los, waarmee het ding vast ligt. Ik trek een klepje open, waarachter allemaal draadjes zitten. Snel knip ik er twee los en verbind een paar draadjes. Dan geef ik gas en de motor slaat aan. Oh, de jongens kunnen trots zijn! Denk ik tevreden en vlieg dan het water over. Eerst ga ik nog niet zo hard, maar zodra ik de haven uit ben, voer ik het gas op. Het bootje klapt af en toe op het water van de snelheid. Intussen grabbel ik naar het apparaatje en kijk op het schermpje. Oke, een beetje Noordoost aanhouden en dan alles wat vreemd is in de gaten houden.

De tranen glijden intussen over mijn wangen door de hoge snelheid. Ineens valt mijn blik op een vliegtuig in de lucht. Even lijkt er niets bijzonder te zijn, maar dan begint het ding zich wat onstabieler te bewegen. Ik zie hoe het vliegtuig begint neer te storten. Zoekend kijk ik om iets te ontdekken wat duidt op Casey, afgezien van het neerstortende vliegtuig. Dat zal zij wel veroorzaakt hebben. Ik zie hoe de piloot en de copiloot met de schietstoel het vliegtuig verlaten, maar waar is Casey? Nog steeds ga ik met vol gas over het water, dan ineens zie ik hoe een stipje het vliegtuig uitspringt. Die is veel te dicht boven het water! Er klapt een parachute open, maar nog geen seconde later klapt de persoon op het water. Dat moet Casey wel zijn! Een ander zou zoiets wel wat slimmer aanpakken. Met mijn gas vol open, schiet ik op de plaats waar ik de kleuren van de parachute op het water zie af. Het ding is nog maar amper tot stilstand gekomen of ik spring al over boort. Intussen graai ik naar een mes, wat ik bij mij heb. Die kan nog wel eens van pas komen. Snel schiet ik onderwater en zwem naar de parachute. Even haal ik diep adem en duik onder. Zoekend kijk ik om mij heen en zie dan een silhouet in het water. Het spartelt wat, maar ziet vast in de touwen. Zo snel als ik kan, zwem ik er naartoe. Het eerste het beste touw wat ik tegenkom snijd ik los. Dan ben ik bij Casey en zonder haar te laten weten dat ik er ben, snijd ik de touwen door. Het duurt niet lang of ze is los, maar ze is duidelijk niet meer bij bewustzijn dus grijp ik haar vast en trek haar omhoog. Intussen begint mijn eigen adem op te raken. Gelukkig zijn we niet diep onder water en happend naar adem kom ik boven. Zoekend kijk ik om mij heen, waar is de speedboot? Als ik hem zie liggen, zwem ik erheen, terwijl ik Casey haar hoofd boven water probeer te houden. Pas wanneer ik bij het speedbootje ben, besef ik dat ik er met geen mogelijkheid in kan komen. Niet met Casey op mijn arm. Dus draai ik mij om naar Casey en geef haar een paar fikse slagen op haar wangen. Ineens lijkt ze te schrikken en spuugt allemaal water uit. Lekker is dat! Knipperend doet ze haar ogen open en kijkt mij geschrokken aan. Als ze ziet dat ik het ben, ontspant ze wat en begint zelf te zwemmen. Terwijl zij zich vasthoudt aan de rand, klim ik het bootje in. Daarna help ik ook Casey, die nog steeds geschrokken is. Even blijft ze stil in het bootje zitten. Uithijgend van wat er zojuist gebeurt is. Ook ik ben moe en laat mij even in het bootje zakken. “Alles goed?” vraag ik naar enige tijd en ze knikt even. “Dankjewel.” Zegt ze bijna onhoorbaar en ik glimlach haar toe. “Eitje.” Zeg ik knipogend. “Laten we hier weg wezen.” Zegt Casey dan en haalt een keertje diep adem. Ik knik en wil de motor weer starten. Hij pruttelt wat, maar ik krijg verder geen reactie. Nee, he! Ik bekijk de draadjes, maar die zitten nog steeds goed, ik probeer het nog een keer, maar weer geen reactie. Met een zucht plof ik weer neer. “Hij doet het niet.” Zeg ik droog en kijk Casey zuchtend aan. “Nou ja, geeft niet zoveel.” Niet begrijpend kijk ik haar aan. “Wat bedoel je?” “De jongens zullen zo wel komen en ons oppikken. Ik had eigenlijk wel verwacht dat jullie met zijn drieën achter mij aan zouden komen.” Ik slik even en voel dat ik een kleur krijg. “Tja…” zeg ik en zie Casey haar ogen groot worden. “Je hebt het hen niet verteld!” roept Casey nu verontwaardigd uit en ik haar even mijn schouders op. Ik leg haar nog wel een keer uit hoe het precies zat, maar daar heb ik nu geen zin in. “Er zal toch vanzelf wel iemand langskomen.” “Ja, vast wel over tien jaar ofzo!” zegt Casey kwaad, maar met dat ze dat zegt zie ik in de verte een stipje. Het moet een boot zijn. “Daar heb je er al een.” Zeg ik, alsof dat zo logisch als wat is. Beiden gaan we staan en springen. Ik weet niet of de boot ons kan zien, maar hij komt in ieder geval de goede kant op. Intussen haalt Casey uit haar zakken een klein kijkertje. Ze stelt scherp en kijkt even over de boot heen. “Volgens mij zijn het in ieder geval niet de jongens.” Zegt ze en haalt haar schouders op. “Mag ik eens kijken?” vraag ik, waarna ik de kijker in mijn handen gedrukt krijg. Ik zet hem op mijn ogen en stel hem scherp. Voor op de boeg staat een man en als ik hem zie gaat er een schok door mij heen. “We moeten hier weg!” roep ik ineens geschrokken. “Even geduld, ze zullen ons zo wel oppikken.” “Nee, dat bedoel ik niet. De piloten, ze hebben ons verraden. Ik heb die man gezien in de hangaar!” roep ik in paniek en kijk Casey angstig aan. We zitten als ratten in de val. Nogmaals probeer ik de motor, maar die weigert dienst. We kunnen geen kant op en kunnen maar een ding. Hopen dat ik ongelijk heb...