Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-06-13 15:34

Re: zelfgeschreven verhaal: Charly

Geplaatst: 01-06-13 15:34

$*\o/*$ Weer lekker wat lezen vanavond!!! +:)+

**Geplaatst**: 01-06-13 15:37

Geplaatst: 01-06-13 15:37

Vereentjex schreef:
Rameare_Love schreef:
Wanneer komen ze erop ?

zometeen komen 11 & 12 , en dan ga ik verder met 13 en 14...als het mij lukt 15 misschien ook

Yeeeeeeeey $*\o/*$ $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-06-13 15:44

Geplaatst door de TopicStarter : 01-06-13 15:44

Hallo Fans! hier zijn deel 11 & 12! (zijn wat rustigere delen, zie het als 'de stilte voor de storm' ~~}>

)
terwijl jullie dit lezen ga ik hard mijn best doen op deel 13 & 14

Deel 11: wat wil je?

‘Charly!’ vaag kijk ik in de verte…ik zie paarden staan.
Mam…Beau…Alfan…en nog meer paarden die ik heb zien verdrinken flitst het door mij hoofd.
Hijgend ren ik naar ze toen, harder, steeds harder galoppeer ik, maar hoe harder ik ga hoe verder weg ze lijken te zijn. Nog een klein stukje ik ben er bijna…maar dan zakt de grond onder mijn hoeven weg…ik hinnik en ik steiger, ik spartel met mijn benen in de lucht…steeds dieper val ik…dieper….en dieper…ik zie hun maar niet hun gezichten, ‘Help! Mam, Beau!’ ‘Het is jouw schuld dat ik dood ben!’ hoor ik ze schreeuwen, ‘Nee dat is niet waar…help me!’ probeer ik te schreeuwen maar ik krijg geen geluid uit mijn keel…en dan stopt het vallen, met een luidde plons val ik in het water…ik zie de wagen met al die paarden, ze kijken bang, doodsbang…ik probeer te zwemmen en te zwemmen maar het lukt niet…ik zit vast aan die wagen…ik word de diepte ingesleurd…en ik kan er niks aan doen.

‘moet je hem nou zien, hij rilt helemaal’ hoor ik vaag op de achtergrond.
Meteen schrik ik wakker als ik een emmer water over mijn hoofd gegooid krijg.
Het water druipt van mijn hoofd af, woest kijk ik naar de staljongens die dit hebben gedaan.
‘haha volgens mij stelt hij het niet echt op prijs’ schatert een van hen het uit.
Met mijn oren plat in mijn nek haal ik uit naar die jongens. ‘Hey gek beest ga terug!’ schreeuwen ze.
Nijdig loop ik terug, waar halen ze het lef vandaan mij gek beest te noemen?!
Eenzaam kijk ik naar buiten, ik zie zoveel dingen waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.
Paarden met mensen op zich, grote zand weiden. Wat doen die lui hier?

Na een paar uur me zo te hebben verveelt zag ik Peter aan komen lopen.
‘zo mooie jongen ga je met me mee?’ vroeg hij.
Met jou mee? sorry? Elke keer als ik jou zie gaat er iemand dood!
Ik stap achteruit, ik ga niet met hem mee, nu niet, nooit!
Peter stapt mijn stal binnen voorzichtig loopt hij op mij af, hij heeft iets in zijn handen…iets wat me doodeng lijkt. ‘Rustig maar, het is goed’ hij steekt zijn hand naar me uit. Ga weg! Ik zet mijn tanden in zijn hand! Ik ben bang, vreselijk bang, bang dat mensen me weer pijn doen, weer alleen laten zijn, weer me bijna dood maken… meteen kom ik weer terug op aarde omdat Peter zijn tranen verbijt, nadat ik heb had gebeten. Het bloed stroomt uit zijn hand…heb ik dat gedaan? Ik ben een vreselijk monster! Ik bijt de enige die nog wel aardig tegen mij is…Nee dat is niet waar! Ze hebben me bijna dood gemaakt! Woest kijk ik naar Peter hij is niet onschuldig…dat weet ik zeker.

Later komt Peter weer terug met de baas.
‘laat is zien, zo dat deed flink pijn’ zegt de baas woest kijkend naar mij.
‘ik weet niet of het mij gaat lukken’ hoor ik Peter zeggen.
‘hij is erg…verpest’ gaat hij verder, Verpest? Hoezo verpest? Vragend blijf ik de twee aankijken.
‘dat geloof ik graag, ik denk dat hij meer tijd nodig heeft’ gaat de baas verder.
Tijd nodig? Voor wat? Mijn lijf trilt…ik weet niet meer wat ik er van moet denken…mensen zien ons niet als paarden maar als vervoer als een flinke smak geld niet als levende wezens…toch?

Deel 12: toch nog iets?

Rustig graas ik in de wei, het gras kietelt langs mijn benen, en ik hoor niks…alleen maar stilte.
Maar dan zie ik een groepje mensen lopen, ze komen op me af…steeds sneller…ik wil wegrennen maar ik kan me niet bewegen, steeds dichterbij….touwen vliegen om mijn hals en benen, ik wil me verzetten maar het lukt niet…ik kan het niet…machteloos voel ik hoe ze iets op mijn rug leggen, hoe ze mijn hoofd vastpakken, en iets in mijn mond drukken…iets wat koud en hard aan voelt. En dan moet ik opstaan ik moet lopen…maar het lukt niet touwen zitten rond mijn benen, mijn keel word dichtgeknepen…en daar staat hij, Peter wild zwaaiend met een touw…ik moet lopen ik moet, maar het gaat niet! Ik struikel en ik val…ik val hard…mijn knieën liggen open, mijn mond doet zeer…maar ik moet opstaan ik moet lopen van Peter…ik kan niet meer…’Lafaard’ hoor ik nog.

Met een schok kom ik weer terug op aarde in de stal…steeds weer zulke dromen.
Zacht snuffel ik aan het hooi wat er na drie dagen nog steeds ligt, ik heb het niet aangeraakt…
Ik voel de honger niet meer…net zo als die verdronken paarden…zij ook niet.
Ik word gek van die gedachten en schraap met mijn hoef over de grond…zweet loopt langs mijn hals als ik weer voor me zie hoe sommige paarden machteloos tegen de wanden aantrapten maar het lukte niet ze konden er niet uitkomen!... en ik kon niks doen. Ik heb dorst, terwijl ik mijn neus in het water wil duwen zie ik mijzelf…een lelijke zwarte vermagerde Arabier…ik bekijk mezelf: waarom? Waarom gaat het nou zo? Waar zijn mijn vrienden? Mijn moeder? Ik weet het niet…ik had belooft het goed te maken er voor te zorgen dat alles goed kwam in de kudde…maar in plaats daarvan zag ik paarden sterven, werd ik gebroken, en verwond ik mensen…

Mijn hoofd ligt diep in het stro…mijn adem schokt…ik hoor stemmen maar ik kan ze niet thuisbrengen.
‘moet je hem nou zien, hij lijkt te praten in zijn slaap’
‘haal Peter is’
voetstappen klinken door de gang, weer hoor ik stemmen.
‘kijk hij hinnikt in zijn slaap, en loopt de hele tijd te trappen’
‘hmmm laat me heel even alleen’
ik voel iets langs mijn hals bewegen, iets warms…Mam? Mam met haar neus? Die me verteld dat alles weer goed komt? MAM! Ik open mijn ogen…maar het is niet mama die ik zie…het is Peter.
Ik kijk hem aan…twee tellen…dan staat hij op. Ik zie hoe hij mijn stal uitloopt…en nog een keer achterom kijkt…ik zie aan zijn lippen dat hij iets zegt, met gespitste oren probeer ik het te verstaan: ‘geen zorgen jongen, ik zal je helpen’ is wat ik begrijp. Helpen?

De volgende ochtend voel ik me gek genoeg toch wat beter…veel beter.
Zoveel beter dat ik met een luid gesmak mijn hooi op eet.
Maar dan komt Peter de stal in…weer heeft hij dat zelfde ding als gisteren in zijn hand…die hand zit ingepakt in iets wits…ik heb spijt dat ik Peter heb gebeten maar ik kon niet anders!
Langzaam komt hij op mij af, ik ben vastbesloten dat Peter mij wel mag aanraken…hij wel…
Zijn hand beweegt sloom over mijn hals en hoofd…het voelt veilig…zo deed mam dat ook.
Dan voel ik iets over mijn neus glijden en dan over mijn oren…wat!?
Wild gooi ik mijn hoofd in de lucht…maar die word gauw naar beneden getrokken door Peter.
‘Rustig jongen, rustig’ terwijl hij weer over mijn hals aait.
Ik snuif… het bevalt me niks. Terwijl Peter mij aait, legt hij uit wat ik op mijn hoofd heb…een halster.
Na een paar minuutjes zie ik hem weglopen, maar ik heb nog steeds dat halster op mijn hoofd.
Hoe zou het eruit zien? Ik laat mijn hoofd boven de waterbak hangen…dat ziet er niet raar uit…
‘haha bevalt hij?’ grinnikt Peter. Gauw richt ik mijn hoofd naar hem. Wat bedoelt hij? Het halster?
Het doet me geen pijn…dus besluit ik maar dat het niet eng is…maar dan zie ik hoe Peter een touw achter zijn rug vandaan haalt. Hij loopt naar mij toe. Klik. Geschrokken kijk ik naar hem.
‘wat is er?’ vraagt hij terwijl hij een kort rukje aan het touw geeft. Dat is teveel! Ik snap het niet meer…
dit gaat niet goed…zonder dat ik het zelf door heb sta ik op mijn achterbenen en schop ik Peter met mijn voorbenen met een flinke smak knalt hij op de grond. ‘Au…HOO rustig jongen!’ roept hij in paniek…paniek…de zelfde paniek die ik zag in de ogen van die verdronken paarden. Zo goed als het lukt probeer ik hem te ontwijken…hij was bang…bang voor mij…dat wil ik niet.
Gauw staat Peter op en klikt het touw los…’geeft niks jongen, dat was gewoon te veel voor vandaag’ fluistert hij. Mijn ogen volgen Peter nog totdat ik hem niet meer kan zien…ik ben verschrikkelijk.
Alleen maar bang, terwijl Peter mij alleen wil helpen…dat denk ik tenminste, maar hoe? Dat weet ik niet…als het even stil is hoor ik gemompel aan het einde van de gang, ik draai mijn oren er naar toe.
‘en hoe ging het?’
‘Ja, beter maar met het touw was nog teveel voor hem’
‘fijn dat het beter gaat denk je met hem nog….’
‘….dat ligt er aan maar als hij bang is, word hij agressief’
‘misschien lukt het wel zijn moeder was zo’n lieve merrie’
‘ja dat was ze zeker toen…’
wat toen? Ik kan het niet meer verstaan, maar ze hadden het over mij en mijn moeder. Wat was er met haar? Ik begrijp er niks meer van…ik probeer nog een keer te luisteren:
‘Als je ooit hulp nodig hebt met hem dan roep je maar, zeker als je…’
‘bedankt maar dan moet ik eerst…’ waarom kan ik dat laatste nou niet verstaan? Als hij wat als eerst? En waar moet de baas bij helpen? Zuchtend draai ik mij om en kijk uit het raam…voor mijn stal is een grote bak waar een Arabier met een mens op zich aan het rijden zijn…kijk ze nou…waarom doen ze dit? Het paard heeft er geen problemen mee…en de jongen doet heel vriendelijk…
telkens zie ik hoe ze rondjes lopen, hoe ze over dingen springen…waarom doet die Arabier dat?
Mensen zijn toch niet te vertrouwen?...kon iemand het mij maar uitleggen…maar dat gaat niet…want ik ben alleen…

en? :):)