Bokt.nl

xx_Horsiex schreef:

Dat lijkt lelijk in het begin, maar dit is ook een soort van lelijk, twee van die lange plakken tekst aaneengepropt. Je moet natuurlijk zelf weten, maar ik vond het in mijn eigen verhalen altijd fijner lezen als je af en toe een alina maakt.

Delaja schreef:

Je hoeft toch ook niet elke keer helemaal een witregel?
Je kan ook gewoon als je halverwege de regel aan het eind van je zin bent en het zit op een goede plaats op enter drukken en dan een nieuwe regel beginnen.
Als je dat wat vaker doet wordt het ook al een stuk overzichtelijker!

Delaja schreef:

Ik wilde nog even terugkomen op mijn eerste post hier. Daarin gaf ik aan geen fan van je schrijfstijl te zijn maa ik moet zeggen dat je je enorm ontwikkelt hebt en je huidige schrijfstijl voor mij veel fijner en volwassener over komt

thoraklover schreef:

Verbeterde versie


‘Hallo miss. Lawcy, hoe maakt u het?’ Nog steeds weet ik niet wat ik moet zeggen. Wie denkt die man wel niet wie hij is? Alsof hij mijn gedachten gehoord heeft antwoord hij. ’Ik was je een tijdje uit het oog verloren, maar een van mijn mannen heeft je voor mij opgespoord. Zo kwam ik erachter dat Jacob Vival je gevangen hield. En daar moest ik natuurlijk iets aan doen. Want ik laat mijn verloofde niet in de klauwen vallen van zo’n monster als hem.’ Hij klikt afkeurend met zijn tong. ‘En door je verdwijning was niet alleen ik ongerust. Je ouders waren dood ongerust. Maar dan ook dóód ongerust.’ Mijn ouders? Wat is er met mijn ouders? Waarom legt hij nadruk op ‘dood’? Hij heeft ze toch niet? Dan dringt het besef hard tot me door. ‘Gore klootzak die je bent! Mijn ouders, wat heb je met mijn ouders gedaan!’ gil ik woedend. Als hij ze ook maar met een vinger aangeraakt heeft... Dan is hij nog niet klaar met mij. ‘Wie aan mijn ouders komt, komt aan mij!’ Woedend spuug ik voor zijn voeten. ‘Nou, nou, nou. Je ouders hebben je totaal geen manieren geleerd,’ mompelt hij terwijl hij zijn hoofd schud. Nu maakt hij me echt pissig. ‘Maar ik kom maar al te graag aan jou, Gwen,’ zegt hij quasi onschuldig. Dat was de laatste druppel. Ik schiet uit bed, mijn ogen op zijn keel gericht. Ik zal je strot dichtknijpen klootzak. Ik haat je. Ik vermoord je.

Dat leek toch iets makkelijker gedacht dan gedaan. Mijn gebroken arm zit in de weg en ik zak vrijwel meteen door mijn benen wanneer ik op de grond sta. De oude vrouw schud verdrietig haar hoofd. ‘Maak haar niet van slag Black, ze kan het nog steeds elk moment begeven. Ze heeft rust nodig.’ Met haar tere handen tilt ze me voorzichtig op. Black wil haar te hulp schieten, maar zodra hij mijn gezonde arm vast wil pakken, sis ik hem boos toe. ‘Ik heb je hulp niet nodig, klootzak.’ Met de rug van mijn hand weet ik in zijn gezicht te slaan. Blijkbaar kwam de klap hard aan, want met een hand bedekt hij de gelagen wang. Zijn gezicht is vertrokken van de pijn. ‘Die is voor je gore praatjes. Wacht maar af tot ik genezen ben Black, dan zal mijn wraak nog pijnlijker voor je zijn,’ fluister ik op een dreigende toon. Hij heeft zijn hand al weer laten zakken en schud zijn hoofd van medelijden. Hoe kleinerend. Woede borrelt weer op in mijn buik. ‘Had je me nog niet begrepen, verdomme?’ zeg ik. Hij schud zijn hoofd met een jongensachtige glimlach op zijn gezicht. ‘Op een dag zal je me dankbaar zijn, Gwendeline Lawcy.’ Met die woorden draait hij zich om en loopt de kamer uit.

Verbaast knipper ik met mijn ogen. Hoe wist hij mijn volle naam? Niemand wist of weet mijn volle naam. Zelfs mijn ouders gebruikte hem bijna nooit. Ook niet bij officiële gelegenheden. De enige keer dat ik bij mijn volledige naam genoemd ben, is toen ik gedoopt werd. En hij was daar niet bij... Toch? Langzaam komen kleine stukjes herinneringen terug, vaag, van vroeger. Hoe dieper ik nadenk, hoe scherper ze worden. Maar nog niet helemaal scherp. Maar half. Dat komt later wel.. Mijn hoofd voelt als een baksteen. De oude vrouw ziet mijn uit het veld geslagen en vermoeide blik. Ze legt haar hand op mijn hand. ‘Rustig aan doen meisje, je moet rustig aan doen,’ zegt ze met een troostende en oprechte stem. Ik heb het gevoel dat ik deze vrouw wel kan vertrouwen. En dat zij de komende tijd de enige zal zijn op wie ik zou kunnen steunen. Ik zou ook wel op Black kunnen steunen -dat zou hij heel fijn vinden zelfs- maar dat vertik ik. Hij heeft mijn ouders vermoord. Ik kan me mijn ouders niet zo goed herinneren –nog niet- maar mijn buikgevoel zegt dat ik van ze gehouden heb. En al had ik niet van ze gehouden, ze blijven familie van me. Familie laat je niet in de steek, ook niet als ze dood zijn. En daarom zal ik wraak nemen. Mijn wraak zou koud zijn. Zou Black koud maken.

‘Goedemorgen meisje,’ zegt de warme stem van de oude vrouw. Ze blijft me meisje noemen, terwijl ze mijn naam al een paar keer heeft gehoord. Het maakt me niks uit. Op een of andere manier voel ik me dan weer jong en afhankelijk, als een klein kind. Na al die zelfstandigheid is dat heel fijn. Vooral omdat het zo’n vriendelijke vrouw is. Een geur van warme broodjes met ei en spek laten me het water in de mond lopen. Ik moet wel lang niet gegeten hebben, want zodra het bord op mijn schoot staat schrok ik het eten naar binnen. De vrouw is op de zijkant van het bed gaan zitten en observeert hoe ik het eten verslind. Wanneer ik het laatste stukje brood mijn mond in schuif, pak ik alvast het glas melk. Die is niet veel later helemaal leeg. Vol voldoening schuif ik het dienblad naar de vrouw toe. ‘Dank u voor het eten en de melk mevrouw, het was heerlijk,’ zeg ik terwijl ik met mijn tong de kruimels van mijn lippen lik. ‘Geen dank meisje, je had dagen niet gegeten zo te zien,’ antwoord de vrouw met een glimlach rond haar lippen. De vrouw verplaatst het dienblad naar een kastje en gaat dan weer op de lakens zitten. ‘Hoe gaat het met de genezing van je wonden en je arm,’ vraagt ze, ‘heb je geen pijn?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik heb totaal geen last van de pijn, maar mijn ledematen voel ik bijna niet. Ze knikt begrijpend. ‘Dat komt door de verdoving, na een paar uur trekt dat weg en zal de pijn terug komen. Als ik tegen die tijd niet terug ben, moet je me maar roepen... Ik zit in de kamer hiernaast.’

Ze maakt aanstalten om op te staan. Het laatste wat ik wil is alleen zijn. ‘Wacht,’ zeg ik. De vrouw draait zich om. ‘Ik.. Ik wil niet alleen zijn,’ mompel ik met mijn ogen op het bed gericht. ‘Je hoeft je er niet voor te schamen lieverd, ik begrijp het. Je bent bang dat Russel terug komt, hè?’ Verbaast kijk ik haar aan. ‘Wie is Russel?’ vraag ik. Ze gaat weer op het bed zitten en beantwoord mijn vraag. ‘Heeft hij je dat niet verteld? Black’s voornaam is Russel. Hij heet dus volluit Russel Black.’ Ik knik begrijpend. Dus Russel is Black’s voornaam. Wanneer ik hier weer duidelijk kan denken en mijn herinnering terug heb, zal ik eens op onderzoek uitgaan. Gisteren staat me nog duidelijk bij. Ik moet weten waarom hij mijn volledige naam kent. ‘Gaat het wel?’ vraag de oude vrouw bezorgt wanneer ze mijn peinzende blik ziet. Ik schenk haar een glimlach. ‘Ja het gaat wel, ik was alleen aan het nadenken. Hebt u misschien een idee hoe lang het kan duren,’ vraag ik terwijl ik tegen mijn hoofd aan tik, ‘voordat alles hierboven weer werkt?’ Ze kijkt nadenkend naar mijn gezicht. ‘Gezien de omstandigheden, denk ik een dag of twee. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Je heb een harde klap op de hoofd gehad, vergeet dat niet. Als je goed uitrust, dus niet te veel nadenken, bewegen of praten... Of schreeuwen,’ zegt ze met een knipoog,’ zal het ongeveer een dag duren. Maar als je die dingen wel doet, zal het wel eens drie dagen tot een week kunnen duren. En je moet je vooral niet om dingen druk maken.’ ‘Oké. Niet te veel nadenken, bewegen of praten,’ herhaal ik haar. Ze knikt. ‘Dat moet wel lukken,’ lach ik haar toe. De vrouw glimlacht terug .’Je bent een schat van een meid Gwen, ik snap helemaal wat Russel in je ziet. En andere mannen,’ zegt ze met een knipoog. Verkeerde moment om daar over te beginnen. Alleen de denken aan Black maakt me al misselijk. Mijn gezicht kleurt wit. Mijn ontspannen handen veranderen in gespannen vuisten. ‘Die klootzak mag dan wel wat in mij zien, ik zou nooit maar dan ook nooit wat in hem zien!’ schreeuw ik woedend. ‘Rustig meisje, rustig.. Ik bedoelde het niet zo,’ stelt de vrouw me gerust, ‘echt niet. Haal diep adem. Ontspan.’ Ik inhaleer de lucht en laat het door mijn longen stromen. Langzaam blaas ik de lucht weer uit. ‘Sorry, ik ben een beetje overspannen,’ mompel ik al weer wat rustiger. ‘Het geeft niet,’ zegt ze terwijl ze haar hoofd schud met een zuinig lachje. ‘Probeer wat uit te rusten,’ zegt ze. De gespannen sfeer is langzaam weg gezakt, maar hangt nog wel op de achtergrond. ‘Is goed,’ antwoord ik vermoeid. Mijn hoofd voelt alsof het alsof het elk moment uit elkaar kan gaan barsten. Ik ga zo voorzichtig mogelijk liggen en laat mijn bonkende hoofd op het kussen zakken.

Wanneer de vrouw bij de deur staat en me welterusten wenst, besef ik dat ik haar naam niet weet. ‘Wacht,’ zeg ik. De vrouw draait zich om en kijkt me met een vragende blik aan. ‘Ik besefte net dat ik nog niet weet wie u bent.’ De vrouw slikt hoorbaar. ‘Zoals je weet ben ik een medicijnvrouw. Maar dat niet alleen. Mijn naam is Rosalie,’ antwoord ze met een zucht, ‘Rosalie Black. Ik ben Russels moeder.’

wiske23 schreef:

Het is lang geleden dat ik weer eens iets heb gelezen, onder welke boeken zou je dit willen plaatsen, bv avontuur, of roman ?
Wanneer ga je weer verder, ik sta te trappelen hihi

wiske23 schreef:

Nou dan zorg maar dat je beter wordt en goed je best op school doet dan komt de rest vanzelf, er staat een stipje bij dus ik wacht braafjes, beterschap.

Barbie_Blue schreef:

Citaat:

‘Ik zal het laten uitgebreider uitleggen,’ fluistert hij, zijn ogen naar de deur flitsend. ‘Ik moet nu gaan.’

Moet laten niet later zijn?

Verder weer