Bokt.nl

M_D_H schreef:

ik denk overgens dat micheal via via er achter is gekomen dat anna naar engeland gaat vertrekken
en dat hij dat kosten wat kost wil verhinderen omdat hij haar hier wil houden

Citaat:

‘Kan ik echt niet helpen?’ schreeuwde Logan met toe vanaf de bank. Ik schudde lachend mijn hoofd. Hij had het al zo ongeveer tien keer aangeboden sinds we bij mij thuis waren aangekomen, en ik had steeds hetzelfde antwoord gegeven. ‘Heel lief van je, maar nee, ik kook het liefst alleen. Daarbij is het toch al bijna ik klaar.’ Ik roerde met de pollepel de risottorijst zodat de bouillon zo snel mogelijk zou oplossen en met mijn andere hand lette ik op de stukjes kip en groente die in de andere pan aan het bakken waren. Bij koken moest je het vermogen om te kunnen multitasken niet onderschatten; vandaar dat vrouwen van oudsher de rol van kokkin was aangemeten. Ik lachte stilletjes om mijn nooit stoppende gedachten en hoorde Logan niet aankomen. ‘Geef mij die spatel maar,’ zei hij ineens achter me, en voor ik het wist had ik één hand vrij. Hij hutselde het prutje nog een keer door elkaar en legde daarna de spatel op het aanrecht. ‘Wijntje?’ vroeg hij me met een verleidelijke glimlach. Ik maakte een instemmend geluid en deed nog een soeplepel bouillon bij de risotto. ‘Er staat nog een lekkere droge witte in de koelkast,’ begon ik, maar Logan had hem al te pakken. Uit de kast greep hij mijn mooiste glazen, groot en dun van glas en daarmee heerlijk om uit te drinken. Met de souplesse van een volleerd sommelier schonk hij de glazen vol en toonde hij me het etiket. ‘Mevrouw?’ voegde hij daar uiterst professioneel aan toe, compleet met Frans accent. ‘Heerlijk,’ antwoordde ik met een knikje en pakte ik het glas. ‘De volgende keer wil ik het wel graag proeven ja, voordat je de glazen zo vol schenkt. Nu verplicht je me het op te drinken!’ Hij boog zijn hoofd in schaamte en zei dat het nooit meer zou gebeuren. ‘Dat hoop ik ook,’ zei ik terug terwijl ik een slokje van de wijn nam. ‘Mmm,’ verzuchtte ik. ‘Geen proeven nodig.’ Logan keek me vermaakt aan en nam ook een nip met een twinkeling in zijn ogen. ‘Jezus, inderdaad. Dit is lekker!’ We namen allebei nog een slokje en moesten meteen lachen om onze gezichten, beiden gehuld in genot.
‘oliebol!’ riep ik weer aan het eten dacht. Ik draaide me richting het fornuis, en zag dat met de kip en de groenten alles goed was. De risotto was echter al flink aan het aankoeken. Ik begon driftig te roeren, gooide er wat bouillon bij en redde ons avondmaal. Tijdens mijn paniekerige optreden zat Logan enkel gefascineerd naar mijn handelingen te kijken. Ik zette het gas uit en deed een portie risotto op ieder bord. Daar bovenop een hoopje van het mengsel en als kers op de taart strooide ik er nog wat extra Parmezaanse kaas overheen. ‘Klaar,’ pufte ik met een rood hoofd om het laatste gehaaste gedeelte en tilde de borden richting de eettafel. Logan schoof op de stoel tegenover me en stak met zijn aansteker de kaarsen op de kandelaar aan. Ik draaide met mijn ogen om zijn gebaar, wat hem aan het lachen maakte. ‘Wat?’ grinnikte hij dan ook. ‘Niets Logan,’ negeerde ik hem, ‘eet je risotto.’ ‘Si mam-ma!’ antwoordde hij met een overdreven Italiaans accent en even moest ik aan Luciano denken. Wat hadden zijn woorden toch betekent? Ik had ze willen opzoeken op het internet, maar door het gedoe met Logan had ik de zin niet kunnen onthouden.
‘Mm, lekker!’ onderbrak Logan mijn gedachten, duidelijk opgeknapt van zijn depressie. Al vertrouwde ik het nog niet helemaal, ik wilde hem niet het zwarte goed intrekken, dus hield ik mijn mond. ‘Vind je het lekker?’ zei ik dan ook maar dommig. Maar Logan had gelukkig niets door en knikte opnieuw enthousiast met zijn mond vol. ‘Mooi zo,’ lachte ik om zijn eetmanieren en de rijstkorrels die daarbij in het rond vlogen, ‘maar hou het wel binnen!’
Die avond keken Logan en ik Love Actually, dronken een fles wijn leeg en praatten vrij weinig. De rust was na het eten teruggekeerd, de lachbuien waren op maar we hadden nog steeds geen behoefte om over zijn vreemde plotselinge depressie te praten. Dus zaten we samen op de bank, opgerold in de kussens en zonder echte reden ineens ontzettend op ons gemak bij elkaar. Geen manoeuvres van zijn kant, geen seksuele spanning. Ik was ontzettend moe van deze verwarrende dag en ik zag het eind van de film dus ook niet. Ik viel in slaap tegen Logan aan, die niet veel later zelf ook in slaap viel. Beneden wachtte een onbekend figuur tevergeefs op zijn vertrek..

‘Is hij blijven slapen?’ Ginger gooide haar handen in een dramatisch gebaar in mijn richting, maar haar lach vertelde dat het haar wel beviel. Een van haar beste vriendinnen was een slet geworden, hoe heerlijk was dat? Ik aarzelde even voordat ik mezelf ging verdedigen, en keek naar de drie dames om me heen. Hun gezichten stonden verwachtingsvol, wachtend op een goede roddel en hopend op mijn innige geluk. Ik moest ze helaas weer eens teleurstellen. Voordat ik begon legde Georgina ook nog even haar hand op mijn been. Wat was ze ook lief. ‘Dat ga ik niet ontkennen,’ zei ik tegen mijn publiek, ‘maar wat ik wel ga ontkennen is dat er iets is gebeurt. Want dat is er niet.’ Ik zag hun gezichten vertrekken, door mijn manier van spreken overtuigd dat ik de waarheid sprak. ‘Maar waarom niet?’ vroeg Deborah teleurgesteld. ‘Hij is jong, mooi en een beetje macho. Heerlijk toch?’ Ik giechelde als een schoolmeisje om haar beschrijving van Logan. ‘Goede beschrijving Deb!’ lachte ik dan ook. ‘Maar even serieus. De jongen was gistermiddag nog zwaar depressief, en ik ben nog steeds niet overtuigd dat het over is. Er zit meer achter.’ Ginger knikte wijs, zoals ze dat wel vaker deed en in haar voorhoofd verscheen de alom bekende schrijfrimpel. ‘Ja, dat was inderdaad vreemd. Zo’n depressie komt toch niet vanzelf? Jeugdtrauma oké, maar hij is toch door jouw verhalen nooit zo op me overgekomen dat hij onstabiel is. Al weet je dat bij sommige mensen natuurlijk nooit, maar toch, het blijft gek. Misschien moet je nog eens met hem praten.’ Ik knikte, want ik was het eens met haar woorden. ‘Ja, ik moet met hem praten. Maar ik wil het eerst nog even afwachten. Zien hoe het gaat. Ik wil hem ook niet de depressie intrekken.’ Alle drie mijn vriendinnen schudden hun hoofd: nee, natuurlijk wilde ik dat niet.
‘Maarrr,’ begon Deborah toch weer, ‘er is echt niets meer tussen jou en Mr. Playboy?’ Mijn vriendinnen gebruikten allemaal dezelfde titel voor hem sinds ik de bijnaam voor het eerst in hen bijzijn gebruikt had. Ze wiebelde vervolgens geheel Deborah eigen met haar wenkbrauwen. Maar ik schudde wild mijn hoofd, terwijl ik een croissantje van tafel pakte. Het was de derde zondag van de maand en dat betekende een heerlijke zondagse brunch bij een van de meiden, deze keer gehost door Ginger. We zaten comfortabel op haar zachte hoekbank, de tafel was gevuld met de heerlijkste broodjes en de nodige hartige en zoetige ongezondheden en we hadden de thee allang ingeruild voor champagne. ‘Ik zal niet ontkennen dat ik hem aantrekkelijk vind, maar ik weet zeker dat het voor jullie ook zou gelden. Hij is gewoon knap, hij heeft een zeker sexappeal over zich heen hangen. Maar dat er ook echt iets is, nee. Ik ben zijn manager en hij mijn protegee. That’s all.’ Ik wist dat ik hierbij niet de volledige waarheid sprak; het had een paar keer gekriebeld in Logan’s aanwezigheid. De waarheid was dat ik het gewoon niet wist, zeker niet nu Michael me het hoofd op hol joeg, Luciano zich van zijn charmantste kant liet zien en Jason maar bleef terugkomen.
Ginger en Deborah keken me even onderzoekend aan en besloten daarna onder het genot van een slok champagne dat ze tevreden waren met mijn antwoord. Georgina keek me echter wat langer aan. Ze wist precies wie ik was en vertrouwde het niet helemaal. Ik kneep mijn ogen even als een spinnende kat samen en lachte een warme lach. Het komt wel goed, bewoog ik met mijn lippen. Ze lachte terug en haalde haar schouders op. Oké, ademde ze terug.
‘Michael,’ zei Georgina plotseling. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Ja?’ ‘Hoe is het met hem? Dat ik dat nog niet gevraagd heb!’ Ook Deborah en Ginger waren nu ook weer op scherp en keken me strak aan. ‘Ja!’ riepen ze in koor. ‘Hoe is het met onze mystery man?’ Ik haalde mijn schouders op, niet wetend wat ik ze precies moest vertellen. ‘Ik weet niet of jullie het wel gaan geloven als ik het jullie vertel..’ mompelde ik dan ook. Nu begonnen ze helemaal enthousiast heen en weer te hoppen op hun plek. ‘Vertel toch maar!’ riepen ze nu alle drie. ‘Nou,’ begon ik twijfelend. ‘Ik kwam hem tegen op Rachel’s verjaardag. Hij is haar partner.’ Even was er een moment van totale stilte. Ze keken me verbijsterd aan, want nee, dit hadden zij zelfs niet kunnen verzinnen. ‘Wauw,’ verzuchtte Deborah, ‘heftig.’ De andere twee beaamden haar gevoelens door langzaam met haar mee te knikken.
‘Dus hij werkt ook in het hotel?’ vroeg Georgina nu, bijgekomen van het domme toeval. Ik keek even naar beneden. Hier kwam dus het moment dat ik weer moest gaan liegen. Wat had Rachel ook alweer tegen mam verteld. O ja, hij was een leverancier van het hotel. ‘Nee,’ zei ik dan dus ook, ‘hij is een leverancier van Rachel. Maar ze hebben een hoop contact. En we stonden zeg maar half te zoenen toen Rachel binnenkwam en toen was het dus ook in één keer out in the open.’ Ik lachte een verbitterde glimlach en gooide mijn handen in de lucht, terwijl de rest ademloos mijn verhaal probeerde te volgen. ‘Het werd dan ook helemaal leuk toen mijn moeder binnenkwam.’ Deborah verstikte zich bijna in haar drinken. ‘Je moeder?’ gilde ze geschokt. Ik knikte alsof we het over de Engel des Doods hadden en er verscheen een afgrijzen op de gezichten voor me. ‘Dat moet niet gezellig geweest zijn,’ hoofd schudde Ginger. ‘Nop,’ antwoordde ik, ‘ maar achteraf heb ik wel een fijn gesprek met haar gehad. Dus dat was wel heel positief. Maar laten we het over die hele situatie niet gaan hebben, alsjeblieft. Wat een drama was dat.’

Citaat:

Mijn vriendinnen knikten nogmaals begripvol, maar Georgina trok toch haar mond weer open. ‘Oké, maar buiten die hele publieke scène om, hoe is het met Michael? Met jullie twee?’ Er verscheen een vermoeide blik op mijn gezicht. ‘Het was die avond heel fijn. Vertrouwd, maar dan met een gigantische aantrekkingskracht die ervoor zorgde dat ik nogal vrijpostig was.’ Meteen sprong er een grote glimlach op Deborah’s gezicht, maar ik schudde snel mijn hoofd. ‘Nee Deb, we hebben het niet gedaan. Maar ik denk dat wat we wel gedaan hebben, wat trouwens allemaal boven de gordel was, sexier was dan seks ooit voor me is geweest.’ Deborah stak haar onderlip vooruit en knikte alsof ze onder de indruk was. ‘Dat zijn grote woorden, wijffie.’ ‘Ik weet het,’ grinnikte ik, ‘maar zo voelt het nou eenmaal bij hem. Maar we hebben ook heel fijn gepraat, dus er is zeker meer dan fysieke aantrekkingskracht alleen..’ Georgina schonk me een warme glimlach terwijl ze een forse scone tussen haar handen had, klaar om gegeten te worden. ‘Dat is toch goed nieuws?’ Ik greep een komkommersandwich en nam een hap. ‘Jawel, maar ik heb nog steeds zijn nummer niet. Of adres, of fax, of email, of facebook. Helemaal niets! Dat is toch te malloot voor woorden? Ik heb er die avond gewoon niet aangedacht, of misschien heb ik het ook wel bewust niet gevraagd. Het is natuurlijk allemaal wel veel makkelijker en spannender op deze manier..’ Ik legde mijn gezicht tussen mijn handen en streek met mijn vingers mijn haar naar achteren totdat ze bij mijn oren lagen. Toen ik weer zicht had, zag ik mijn vriendinnen alle drie bezorgd kijken. ‘Niet bang zijn,’ fluisterde de Ginger terwijl ze mijn hand vast pakte en er zachtjes in kneep. ‘Dit zou hém wel eens kunnen zijn.’ De andere twee knikten enthousiast mee en ook hun monden smolten samen tot een bemoedigende lach. ‘Ik weet het,’ zei ik zacht met een kleine, stiekeme glimlach rond mijn lippen. ‘Dat maakt het ook zo eng.’
Ik keek ons kringetje rond, naar de emotionele, bezorgde blik op de gezichten van mijn vriendinnen en voelde me plotseling de koning te rijk. ‘Jullie zijn geweldig, weten jullie dat?’ snufte ik dan ook. ‘Ik hou zoveel van jullie. Jullie zijn mijn ware liefde!’ Met tranen in de ogen en tissues in de aanslag keken we elkaar even in stilte aan en vlogen vervolgens in één gedachte als raketten op elkaar af. Een geur van vier verschillende parfums doordrong mijn neus en vertrouwde lichaamsdelen omarmden mijn hele wezen. ‘Ik hou ook van jullie!’ snikte Georgina met een klein stemmetje, zichzelf vastklampend aan al onze lichamen. Ik drukte een kus op haar wang, gewoon omdat het goed voelde. ‘Niet naar Londen gaan!’ huilde Deborah vervolgens half en verstikte me bijna in een knuffelbare houdgreep. ‘Ik moet,’ huilde ik met haar mee en pakte haar net zo stevig vast. ‘Al vind ik nooit zo’n goede vent als Tony,’ noemde Ginger Georgina’s Antonio liefkozend, ‘ik heb jullie altijd nog. En daar kan geen vent tegen op!’ Georgina lachte. ‘Zelfs Antonio zou ik niet voor jullie inruilen, dames. Jullie hebben toch betere kontjes!’ Lachend en huilend tegelijk lagen we daar nog even verstrengeld, genietend van intense vriendschap en het bubbelbadgevoel dat het veroorzaakt. Warm, rozig en klaar om je even helemaal over te geven aan je gewonnen innerlijke rust.
Nog een week, dacht ik vervolgens behoorlijk rusteloos. Nog een week voordat ik dit alles moest achterlaten..

‘Anna!’ riep George naar me vanuit zijn kantoor. Verbaasd keek ik op. Waar was Tina? Ik huppelde verwachtingsvol richting George, hopend op haar ontslag. ‘Waar is Tina?’ vroeg ik dan ook heel onschuldig. Zijn gezicht stond echter op onweer, Rambo was terug, dus ik veranderde mijn uitdrukking snel. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ik nu onzeker. ‘Niets!’ snauwde hij en smeet met een behoorlijke dosis woede een stapel papieren op tafel. Ik zag zijn handen trillen en maakte me meteen zorgen. Was Logan soms weer overgelopen? George legde zijn handen tegen zijn slapen en keek me plotseling met een heel ander gezicht aan. ‘Jennifer weet het,’ zei hij zacht. ‘Ze weet het van mij en Tina.’ Ik staarde hem geschokt aan, niet wetend wat ik moest zeggen. Ja, het was rot voor hem, maar Jennifer was zo’n lieverd en ik was blij voor haar dat ze niet langer bedrogen door het leven moest gaan. Want iedereen wist het: maar niemand had het haar verteld. Ik had er vele malen over getwijfeld om gewoon de telefoon op te pakken en het haar te zeggen, maar ik wist dat ik niet degene was die het haar moest vertellen. Dat had George moeten doen. Dus zat ik daar elke verjaardag en elk etentje stilletjes de leugen van George te aanschouwen. Net als de rest.
‘Hoe?’ herstelde ik mezelf. George haalde zijn schouders op, de tranen prikkend achter zijn ogen. ‘Geen idee. Iemand heeft me verlult, maar wie? Geen idee.’ Even keek hij mij onderzoekend aan en ik stak zelf mijn handen in de lucht. ‘Ho, ho, ik was het niet,’ voegde ik er aan toe. ‘Dat weet ik wel,’ gaf hij toe, ‘maar ik ben zo gefrustreerd. Iemand heeft me gewoon verraden.’ Ik slikte een woedende woordenval naar binnen en propte de vraag eruit of Jennifer bij hem bleef. Hij haalde nogmaals zenuwachtend zijn schouders op en liep onrustig de kamer rond. ‘Ik weet het niet, ik weet het niet,’ herhaalde hij steeds. ‘Is het nu over met Tina?’ vroeg ik voorzichtig, nog steeds kwaad maar wetend dat het mijn baas was. Hij gooide wanhopig zijn handen in de lucht. ‘Ik weet het niet!’ Ik trok mijn wenkbrauwen hoog op. ‘Je weet het niet? Met wie wil je verder George, dat is toch niet zo moeilijk!’ Ik merkte dat mijn stem een geïrriteerd randje begon te krijgen en dat ik moest gaan oppassen. George keek me dan ook beduusd aan. ‘Ik weet het écht niet,’ begon hij weer. Ik slaakte een diepe zucht en legde mijn hand op zijn schouder. ‘George. Jíj bent vreemdgegaan. Jíj bent fout hier. Niemand anders. Hoe graag ik Tina ook de schuld zou willen geven, zij is vrij om te doen en laten wat ze wil en jij bent dat niet. Je had het zelf aan Jennifer moeten vertellen en dan voor haar moeten vechten of weg moeten gaan. Wat nog beter was geweest is als je het niet had gedaan, of had gewacht tot je een vrij man was. Maar dat heb je allemaal niet gedaan. Jij hebt het verkloot. En niemand anders.’ Ik nam een diepe slurp adem en keek George enigszins aarzelend aan, want hij keek niet alsof hij het op prijs had gesteld wat ik net had gezegd. Even leek Rambo weer boven te komen, maar toen werd zijn gezicht weer dieptriest. Hij sleurde me verbazingwekkend genoeg in een omhelzing en voor een paar seconden was het doodstil. Toen liet hij me weer los en commandeerde hij me naar de studio te gaan, waarna ik braaf knikkend zijn kantoor verliet. De deurknop in mijn hand, klaar om het hol van de leeuw te verlaten, noemde George me nog een keer bij mijn naam. ‘Anna?’ Ik draaide me met een pokerface om en keek hem liefjes aan. ‘Ja?’ Hij slikte even en ik zag hoe zijn knokkels wit werden van het knijpen. ‘Je hebt gelijk.’ Ik knikte even kort, glimlachte en vervolgde mijn weg naar buiten. Die arme George. Karma was niet altijd je beste vriend.

Drie gezichten draaiden zich verbaasd mijn kant op toen ik hijgend in de opening van de studio stond. ‘Wilde rit gehad?’ grapte Declan dan ook, direct gemept door zijn vriendin Macy. ‘Gaat het wel lieverd?’ voegde ze er bezorgd aan toe, terwijl Declan gekke gezichten trok. Meteen barstte ik in lachen uit. ‘Wat een stel zijn jullie ook. Met mij is alles prima, maar ik ben wat teleurgesteld in het weer. Ik heb me wat pogingen moeten doen om die paraplu bij me te houden!’ Ik draaide me naar Logan die zo op het eerste gezicht weer helemaal zichzelf leek te zijn. Flirtende glimlach, check. Zelfverzekerde houding, check. Genietend van een kop koffie, check. Glimmende ogen en haar, check. ‘Heb je mijn Starbucks?’ vroeg ik hem meteen, misschien iets te bazig. ‘Ja baas!’ grapte hij, en haalde een volle beker van de best gemalen bonen van Amerika te voorschijn. ‘Je bent mijn held!’ riep ik hem toe terwijl ik de beker aaide en er vervolgens een slok uit nam. ‘Nu kan ik er weer tegenaan. Zo jongens, waar zijn we op dit moment mee bezig?’ Logan haalde zijn schouders op. ‘Ik heb net mijn muziek en teksten doorgenomen met Declan en ik wilde ze net gaan voorspelen.’ Ik voelde mezelf meteen enthousiast worden. Ik was echt benieuwd wat Logan had gefabriceerd. ‘Nou laat die koffie dan met rust en ga jezelf klaar maken patser!’ riep Declan vanachter de knoppen. Logan sprong op, gaf me een knipoog en liep opvallend dicht langs me op. Zowel Declan als Macy keken me met hoogopgetrokken wenkbauwen aan, al wiebelde Declan ze natuurlijk net wat vrolijker dan zijn vriendin. Ik schudde mijn hoofd ontkennend, wat Macy duidelijk gerust en Declan teleurstelde. Was het weer zo ver?

Citaat:

Terwijl Logan zijn gitaar stemde, schoof ik naast mijn vrienden in een comfortabele leren stoel. ‘Wel een uitslovertje, hè, die jongen? Als hij bij jou is dan. Bij ons was hij helemaal niet zo, toch Mace?’ Declan keek zijn vriendin even vragend aan, die instemmend knikte. ‘Jep, je haalt het slechtste in hem naar boven An.’ Ik draaide mijn hoofd van hen af naar de jongen achter het glas, die zijn gitaar aanraakte alsof het de liefde van zijn leven was. En misschien was het ding dat ook wel. Ik grinnikte om mijn eigen gedachten, en keerde mijn gezicht weer naar mijn vrienden. Mijn gezicht stond zacht, maar mijn hoofd was weer vol van bezorgdheid om Logan’s gemoedstoestand. ‘Hij mag soms wel een grote bek hebben, but there’s more than meets the eye. Logan is bijzonder, zowel als mens als muzikant. En ook een stuk gevoeliger dan ik dacht.’ Twee vragende ogen keken me aan en ik besloot hen te vertellen over Logan’s meltdown. Ook zij lieten hun bezorgdheid blijken en drukten me op het hart hem goed in de gaten te houden. Je privé eigendom bekend maken was heftig en iets waar vele jonge muzikanten aan onderdoor waren gegaan. Daarom was goede begeleiding ook zo belangrijk. Macy legde nog even haar hand op mijn schouder. ‘Vind je hem echt niet meer dan leuk?’ vroeg ze lief om me te laten weten dat het haar echt niets uitmaakte. Ik haalde enkel mijn schouders op. ‘Wat mannen betreft is mijn leven op dit moment een zooitje. Er zijn er nog nooit zoveel geweest en ik ben er helemaal van in de war. Het laatste wat ik nodig heb is een fling met mijn protegee.’ Ze knikte begrijpend, maar ze wist door dit antwoord dat ik hem zeker niet onaantrekkelijk vond. Daarom kneep ze nog even kort in mijn bovenarm, voordat we allemaal opmerkten dat Logan geïrriteerd naar ons zat te roepen door de microfoon. Het enige probleem was dat deze nog steeds uitstond, wat Logan duidelijk niet doorhad, waardoor hij steeds meer opgefokt raakte. Hij dacht waarschijnlijk dat we hem aan het pesten waren. Achteloos drukte Declan op het juiste knopje en binnen een seconde stroomde de kleine ruimte vol met boze opmerkingen. ‘Hallo? Hallooooooo! Ik ben er ook nog hoor!’ Macy en ik barstten beiden in lachen uit, terwijl Declan op een ander knopje drukte, zodat hij antwoord kon geven. ‘Kan je even je mond dichthouden nu? We konden je niet horen, want het geluid van de studio stond nog niet aan.’ Logan drukte direct zijn kaken op elkaar en keek een tikkeltje beschaamd. ‘Oh,’ bracht hij enkel uit en hij krapte wat ongemakkelijk aan zijn hoofd. ‘Maar nu het aan staat,’ ging Declan verder, ‘mag je beginnen. We zijn benieuwd, break a leg.’ Ik glimlachte bemoedigend naar Logan en kruiste mijn vingers voor hem. De zenuwen borrelden in me op. Hij knipoogde echter zelfverzekerd en al snel werd zijn gezicht serieus en leefde hij zichzelf helemaal in. Woord voor woord, noot voor noot zong hij de tekst die ik al kende met hart en ziel.


Lie, my darling
it's my only request
I'd rather hear a lie
than your destructing mess

Where you are
what you do
and who you're with
all I ask is to please
keep me out of it

If you love
like we did before
and you have plans to go
don't say a word
I really don't want to know

Because if I know,
hope is gone and I have to move on

Ik luisterde naar het refrein en de eerste twee coupletten van het treurigste liefdesliedje van zijn potentiële tracks en ik hield mijn adem de hele tijd in. Hij was geweldig. Zijn ogen hield hij soms gesloten, helemaal opgaand in het gevoel van het nummer en soms open, waarbij het contact met ons zo intens voelde dat ik er bijna verlegen van werd. Het mooiste stukje kwam echter aan het eind, de vier kleine zinnen die mij zo intens geraakt hadden:

Because I'm strong
and I will hold on
Before you decide you won't stop
I'm already pretending I forgot

I’m all alone in this
So keep on lying
Please keep on lying

Lie to me, my darling
It’s my last request

Zodra de woorden over zijn lippen gleden sprongen de tranen in mijn ogen en in mijn hart. Dit ging over mij. Dit wás ik. Mijn gedachten vlogen naar de jaren met Jason en mijn ontkenning van zijn daden. Ik had het niet willen weten. Hoe graag ik mezelf ook wilde voorhouden dat ik een sterke vrouw was, ik had eigenlijk altijd wel geweten dat het niet pluis was: maar ik negeerde dat gevoel, omdat ik het niet wilde geloven. Maar hier lagen ze: de gedachten die ik al die jaren onderdrukt had. En ze spraken, geheel onverwachts, via Logan. Een Logan die mijn pijn zo intens beleefde dat hij op zijn gezicht te lezen was. Zijn ogen kneep hij af en toe dicht alsof hij er een scheut pijn door zijn lichaam schoot en zijn hele lichaamshouding stond in het teken van verdriet en ellende. Ik kon bijna niet geloven dat hij dit alleen maar verzonnen had: wat een artiest.
Toen de laatste tonen van het lied afstierven veegde ik snel de tranen uit mijn ogen en probeerde ik weer grip op mezelf te krijgen. Ik keek opzij naar Macy en Declan voor hun mening en ze keken me verbijsterd aan. Op Macy’s wang ontdekte ik zelf een glinsterende traan, die haar verborgen emotie stiekem verlinkte. Het verbaasde me dat ze een traantje had gelaten, Macy wat niet echt een emotioneel type. Maar Logan had dit nummer dan ook hartverscheurend gebracht met zachte, maar interessante gitaarmuziek en accenten op precies de juiste zinnetjes of woorden. ‘Oh God,’ begon Declan als eerste, terwijl hij met zijn rechterhand over zijn voorhoofd wreef. ‘We hebben er weer eentje.’ Macy en ik knikten allebei in overeenstemming met hem, terwijl Logan ons vragend aankeek. Declan verzachtte de blik in zijn ogen, liep de opnameruimte in en legde zijn hand op de schouder van de jonge muzikant. ‘Jij bent echt,’ zei hij vervolgens alleen maar en de tranen sprongen me meteen in de ogen, omdat ik wist hoe bijzonder dit moment voor Logan moest zijn. Hij keek een beetje verlegen naar zijn producer en lachte een onzeker schuin lachje. Declan sloeg hem vervolgens nog eens op de schouders en trok hem geheel onverwacht in een luidruchtige, klopjes gevende mannenknuffel die zowel bij mij als bij Macy een lach op ons gezicht toverde. Vervolgens nam Declan het hoofd van Logan tussen zijn handen, zoals je dat ook wel bij kinderen doet en zei: ‘Laat nooit iemand je vertellen dat je dit niet bent. Want die snappen er appelflap helemaal niets van.’
Na nog een aantal uur van luisteren, bespreken, complimentjes geven en ook wat kleine aanpassing werd het tijd om op huis aan te gaan voor een hapje eten. Ik had alle ingrediënten voor een heerlijke maaltijdsalade in huis gehaald, dus ik was nog gezond bezig ook. Terwijl ik mijn jas aantrok en tegelijkertijd Macy en Declan gedag wuifte, kwam Logan op me aflopen. Niet in zijn normale zelfverzekerde tred, maar een tikkie onzeker met zijn handen in zijn achterbroekzakken en zijn ogen op de grond gericht. Ik knoopte mijn ceintuur dicht, pakte mijn tas en keek hem vervolgens vragend aan. ‘Wilde je wat kwijt?’ grapte ik. Hij richtte zijn hoofd op en keek me een beetje ontwijkend aan. ‘Was het oké?’ Verbaasd keek ik hem aan. Oké? Natuurlijk was het oké, hij was zojuist meerdere malen de hemel in geprezen door zijn producer. ‘Je was fantastisch,’ zei ik dan ook tegen hem, en gaf het om het kracht bij te zetten een zachte kus op zijn wang. ‘Ik ben fan van je.’ Zijn vreemde grimas veranderde in een blije lach en hij wreef even over de plek waar mijn lippen hem geraakt hadden. ‘Wat ben jij ineens intiem,’ grinnikte hij. Ik haalde mijn schouders op en lachte naar hem. ‘Na alles wat we de afgelopen paar dagen samen hebben meegemaakt, mag dat ook wel, vind je ook niet? Je bent nu echt geen vreemde meer.’ Ik sloeg mijn arm om de zijne en trok hem mee naar buiten. ‘En ik lieg niet. Je was super, ik ben trots om je manager te zijn. Wacht maar tot je in Londen bent, we’re gonna show the world some great stuff baby!’ Logan barstte in een lachsalvo uit en zong vervolgens een stukje van “The world’s greatest’ van R. Kelly, wat mij ook aan een slappe lach hielp.
Toen we na een blok lopen uitgelachen waren, stond hij opeens stil. Weer keek ik hem verbaasd aan. ‘Wat?’ Hij keek me met een warme, bijna gelukzalige blik aan, iets waardoor ik bijna geneigd was een stapje terug te doen. Dit was niet echt een blik voor Logan. ‘Ik ben zo blij dat jullie het goed vinden. Ik kan bijna niet omschrijven hoe het voelde toen Declan me zo, eh, aanklampte.. Ik was zo bang..’ hakkelde hij onhandig, zoekend naar de juiste woorden. Ik wreef even over de arm die ik al vast had en stelde hem gerust. ‘Ik weet het, ik ben ook zo blij voor je. Zie je dat je gewoon wat meer vertrouwen in jezelf moet hebben? Dan komt het allemaal goed. Je bent geboren om dit te doen. Geloof mij maar!’ Hij knikte en kuste nu mij op mijn wang. ‘En jij bent echt een topmanager. Wat ben ik blij dat ik niet bij Luciano ben gebleven..’ Ik moest bijna blozen van zijn opmerking, maar ook aan de gedachte van Luciano. Niet lang nadat ik Logan van hem had afgepakt, waren we samen de koffer in gedoken. Als Logan dat eens zou weten.. ‘Anna? Hallo?’ doemde Logan ineens weer op in mijn gedachten. ‘Hè? Wat?’ zei ik verward terug. Hij lachte en stopte me op tijd voor de stoeprand. ‘Ben je wel helemaal wakker?’ Ik knikte snel en zei hem dat ik gewoon een dagdromer was. ‘Dat zijn de beste mensen,’ merkte hij wijs op. ‘Dat vind ik nou ook,’ grinnikte ik terug. ‘Heb je al een beetje zin in zondag?’ Een hele reeks gevoelens passeerden Logans gezicht tot hij tot een glimlach besloot. ‘Ja,’ zei hij alleen maar. Ik knikte vlug en wilde dat ik hetzelfde kon zeggen met dezelfde overtuiging. Ja, ik hield van Londen, maar ik miste mijn vrienden nu al.. ‘Pancakes!’ gilde ik plotseling. Logan sprong een stukje opzij en keek me vervolgens vragend aan. ‘Pannenkoeken? Heb je honger?’ Ik schudde wild mijn hoofd. ‘Nee, mijn kat. Hij zit nu in quarantaine, maar ik moet zijn paspoort nog ophalen. Ik moet ervandoor!’