Bokt.nl

Citaat:

Casey

‘Het is misschien beter als je gaat,’ hoor ik de stem van Andrew nog doorgalmen. Ik wilde helemaal niet weg. Het was duidelijk dat hij het daar niet mee eens zou zijn. Tegen mijn zin laat ik mij door een uitsmijters naar de uitgang brengen. Maar de vraag is. Hoe kom ik nu weer binnen? Voor de zoveelste keer rijd ik langs het gebouw. Er moet een manier zijn…
Mijn nette jurkje heb ik intussen verandert voor makkelijk zittende kleren. Nog wel netjes, maar ik moet mij makkelijk kunnen bewegen. Met een zucht parkeer ik de auto op een parkeerplaats in de buurt. De achterkant is mijn enige optie. Snel stap ik uit de auto. Via de wat minder goed verlichte paadjes kom ik bij de achterkant. Peinzend kijk ik langs de achterwant. De enige optie is een open raam op de tweede verdieping. En dan ervan uitgaand dat er niemand is en ik de mogelijkheid heb om naar binnen te glippen. Ik weet dat ik geen andere optie heb en dat ik moet opschieten. Als ze Justin hebben, moet ik ervoor zorgen dat hem niets overkomt. ‘Kom niet terug om mij te zoeken. Ik ben een grote jongen en kan voor mezelf zorgen.’ Grote jongen? Ammehoela! Als hij dat was zou hij gewoon samen met mij het gebouw verlaten hebben. Bovendien hoe kan ik nou niet terugkomen. Ik kan hem moeilijk zomaar achterlaten.

In de tussentijd ben ik op een vuilniscontainer geklommen en doe nu een poging om via de brandtrap omhoog te gaan. Helaas zit die nog bijna twee meter boven de container, waardoor ik mijzelf via mijn armen moet optrekken. Dat is toch geen vrouwenbezigheid! Toch doe ik het en klim door tot de tweede verdieping. Daar balanceer ik op een randje van nog geen twintig centimeter breed. Uiteindelijk kom ik – verrassend genoeg – zonder kleerscheuren bij het raam. Eerst luister ik even, maar als ik niets hoor, geef ik mijn ogen ook de kost. Ik kan niemand ontdekken. In een paar tellen sta ik in de gang.
Even blijf ik stil staan, maar als ik dan geen geluiden hoor sluip ik toch verder. Terwijl ik doorloop probeer ik goed op te letten of er geen deuren in de buurt zijn. Je weet natuurlijk maar nooit. Misschien zit Justin wel achter een van die deuren.. Mijn hart klopt in mijn keel, wanneer ik steeds verder en verder het gebouw in ga. Laat alles alsjeblieft goed zijn met Justin. Er mag hem niets overkomen! Hij zal mij vast wel weer koppig vinden, maar beter dat dan dat ik spijt krijg dat ik nooit iets geprobeerd heb. Voor mij eindigt ondertussen de gang en kom ik terecht in het trappenhuis. Ik kan kiezen om naar boven te gaan of naar beneden. Het beste is waarschijnlijk boven... Hoop ik. Voorzichtig sluip ik naar boven en ga op de volgende verdieping de gang weer in. Verder in de gang hoor ik stemmen en zachtjes sluip ik er naar toe. Het komt vanachter een deur die op een kier staat. De mannenstemmen die ik hoor klinken erg hard. Blijkbaar verwachten ze niet dat er iemand is die het niet mag horen. Ik ga plat tegen de muur staan naast de duer en kijk even de gang in, beide kanten op. Niets te zien. Ik probeer het gesprek goed te volgen, maar tot nu toe is het alleen loos gebrabbel. Dan opeens hoor ik iets wat erg belangrijk kan zijn. “Hij zit veilig in de auto op weg richting het zuiden. Het probleem is alleen dat hij niet alleen was. Er schijnt iemand bij hem te zijn geweest, ik weet alleen niet wie en we hebben ook niemand kunnen vinden. Wat moet er verder met hem gebeuren?” “Voorlopig niets. We moeten weten wie bij wie hoort en wat er aan de hand is. Er gaat teveel mis de afgelopen tijd en...” Dan hoor ik verder in de gang voetstappen en als een speer ren ik richting het trappenhuis, spring naar beneden en vlieg de volgende gang door. Op weg naar het raam. Eenmaal aangekomen spring ik weer naar beneden, nu land ik alleen niet helemaal goed op de grond, terwijl ik het probeer te vergeten en op wil staan word ik in mijn kraag gepakt en een auto in gesleept…

Abbigail

Het is ondertussen 4 uur s’ nachts en nog steeds kan ik niet slapen. Nathaniel ligt naast mij nog steeds lichtjes te snurken. Ik denk ondertussen aan Casey en Justin; hoe zou het met hen gaan? Hopelijk gaat alles goed met hun. Ik sta dan maar op en rommel wat door mijn spullen heen. Had ik niet een mobiel? Waarom ben ik nou altijd zo chaotisch.. Dan had ik hem meteen gevonden. Ik loop om het bed heen naar Nathaniel zijn kant, misschien ligt het daar ergens tussen. Snel ga ik op mijn hurken, zodat ik er beter bij kan. Zo zacht als ik kan ga ik door zijn spullen op zoek naar mijn mobiel, zodat ik misschien toch even met Casey kan praten.
“Wat doe je?” hoor ik opeens achter mij en van schrik rol ik achterover tegen het bed aan. Als ik omhoog kijk zie ik dat Nathaniel zijn wenkbrauw omhoog tilt. Zachtjes grinnik ik. “Ik was op zoek naar mijn mobiel. Ik wilde proberen met Casey contact te krijgen.” Zeg ik dan en kijk meteen weer ernstig. “Niet doen, straks verpest je hun missie. Je kan nu echt niet bellen.” Ik zucht even. Tuurlijk snap ik wel waarom het niet kan, maar wat nou als ze in gevaar zijn? Of Casey weer eens iets doet wat niet de afspraak was.. Ondertussen ben ik gaan zitten, terwijl Nathaniel nog steeds in bed ligt. Ik kijk naar hem op. “Ik weet ook wel dat het niet kan.” Ik wil nog wat zeggen, maar haal mijn schouders dan op. Niet helemaal zeker van mijn stem. “Heb je al wat geslapen?” Gaat hij verder. Nu schud ik mijn hoofd en bijt op mijn lip. Dan staat Nathaniel op en pakt mijn armen vast en trekt mij omhoog, zodat ik weer op mijn voeten sta. “Kom, we gaan even naar beneden wat warms drinken. Misschien helpt het.”
Samen lopen we de trap af en gaan de keuken binnen. Ik ga aan de tafel zitten en kijk hoe Nathaniel de waterkoker aan zet. Daarna loopt hij naar mij toe en gaat achter mij staan. Terwijl hij langzaam mijn schouders begint te masseren begint hij te praten. “Ik heb zitten nadenken. Het hele zaakje stinkt. Het was daar al helemaal overhoop gehaald en die mensen die naar buiten kwamen lopen.. Volgens mij zaten zij gevangen. Maar hoe konden ze dan alles overhoop halen? En hoe kwamen ze weg?” Dan stopt hij opeens en dat terwijl ik net ervan begon te genieten. Hij gaat voor mij op de grond op zijn knieën zitten en kijkt me aan. “Wat gebeurde er met jou daar?” Ik kijk hem recht aan. “Ik weet het niet. “Kom op je zag dat stelletje naar buiten komen en opeens… ik weet niet. Het leek wel of je wat had gezien. Probeer het te bedenken!” Ik doe even mijn ogen dicht en bedenk me het moment waarop ik schrok. “Eigenlijk weet ik het wel. Er was iets aan die man met die ketting. Maar wat er aan de hand is weet ik zelf niet. Hij… op de een of andere manier kwam hij me bekend voor.” Zeg ik zachtjes. Wanneer ik weer naar Nathaniel kijk zie ik hem fronsen. Ondertussen is het water allang gekookt, dus uiteindelijk sta ik maar op en pak twee kopjes. Ik giet het water erin en pak een theezakje uit een kastje. “Boven?” vragend kijk ik Nathaniel aan en hij knikt. Hij pakt de kopjes over en samen gaan we weer naar boven. “Het is raar.” Hoor ik hem mompelen, maar reageer er niet meer op. Het is ook maar een vaag gebeuren allemaal.
De volgende morgen ben ik alweer vroeg wakker. Na het gebeuren s’ nachts heb ik nog een paar uurtjes geslapen, meer niet. We hadden onze thee opgedronken en kwamen maar niet verder met het hele gebeuren. Dus zijn we maar weer gaan slapen, tenminste proberen. Nathaniel draaide aan het begin zo ontzettend veel om dat ik bang was dat hij me nog een keer uit bed zou duwen. Als is dat niet gebeurd gelukkig. Terwijl ik voor het raam sta en naar buiten staar is Nathaniel bezig om contact op te nemen met George. Hopelijk krijgen we zo meer informatie. Het lijkt wel of het hele gebeuren vast is gelopen. We kunnen wel teruggaan, maar het is veels te gevaarlijk. Aan de andere kant hebben we geen aanknopingspunten kunnen vinden.
Wanneer Nathaniel terug komt kijkt hij me ernstig aan. “Justin is gevangen genomen, met Casey gaat het goed. Ze komt onze kant op. Brian is haar gaan halen en hij zal verder gaan vertellen wat we moeten doen.” Hij ploft op de bank neer. Oh ja, Brian was ik alweer bijna vergeten… Onze ‘superieur..’ komt hij toch nog een keer van pas. Dan loop ik ook naar de bank en plof naast Nathaniel en kruip tegen hem aan. Hij slaat zijn arm om mij heen en samen staren we voor ons uit, ieder in onze eigen gedachten verzonken…

Overigens heb ik ook hoogtevrees.

Citaat:

Casey

De wereld flitst voorbij, terwijl ik uit het raam kijk van de auto. Ik zit een beetje onderuit gezakt en probeer te beseffen wat er allemaal gebeurt is. Een vreemde pijn wroet zich door mijn lijf, maar ik kan er niet over in zitten. Mijn hoofd draait overuren.
Brian zit zwijgend naast mij. Hij heeft mij in de auto gegooid en is weggescheurd. Ik was zo overrompelt dat ik er niet eens aan heb gedacht om tegen te stribbelen. Bezorgd werpt hij een paar keer een blik op mij. “Gaat het wel?” vraagt hij uiteindelijk.
“Prima,” antwoord ik koeltjes. Ik weet dat het niet waar is, maar wat ik hem wel zou moeten vertellen weet ik ook niet. Dat weet ik zelf niet eens. “Waar gaan we heen?”
“We verlaten het land zo snel mogelijk, dan zien we verder.”
Haast automatisch schud ik mijn hoofd. “Nee, ik moet terug naar het huis.”
“Dat kan niet…”
Ik laat hem niet eens uitpraten, omdat ik weet wat hij wil zeggen. Het kan mij niet schelen dat het misschien te gevaarlijk is. Dat we onnodig risico’s lopen, maar ik moet doen wat Justin mij vertelt heeft.
En voor zonsopgang zal ik het huis niet verlaten.

Zoals als belooft liggen de coördinaten en pinpas in het kastje. Snel gris ik mijn kleren bij elkaar en stop die in een tas. Het is zo weinig dat ik in zo klaar ben. Ik kijk om mij heen en kom de kleren van Justin tegen. Snel pak ik die ook in. Hij moet er zijn bij zonsopgang en ik zal zorgen dat zijn spullen klaar staan. Samen zullen we Brian naar huis sturen en teruggaan naar Abbigail en Nathaniel. Even sluit ik mijn ogen en probeer het echt te geloven. Ondanks de kleine kans, kunnen mijn vingertoppen de rand niet loslaten. Ik mag de hoop niet opgeven. Een paar keer haal ik diep adem, zodat ik mijn gevoelens weer onder controle heb. Helder denken dat is nu de enige uitweg.

In de huiskamer zit Brian te wachten. Zodra ik de kamer in kom lopen springt hij overeind. “Laten we gaan,” zegt hij resoluut en staat al bij de deur. Ik negeer hem en loop naar de bank. Met een plof zak ik erop neer.
Een tijdje blijft het stil en ik weet dat hij naar mij kijkt. Probeert te ontdekken wat er in mij omgaat. Wat de reden is voor mijn gedrag. Daar kan ik zelf ook niet precies mijn vinger op leggen, dus waarom zou hij dat wel kunnen. Uiteindelijk loopt hij naar mij toe en gaat naast mij zitten. “Hoelang?”
“Tot zonsopgang,” antwoord ik vlak. Hij knikt, slaat een arm om mij heen en trekt mij naar zich toe. Ondanks dat ik hem niet zo goed ken laat ik het gebeuren. Ik heb de steun nodig, maar het gevoel dat het Justin niet is doet zeer.

“Nog heel even,” zeg ik met een zachte stem. Door het raam zie ik dat de lucht al begint te verkleuren. Mijn handen trillen. Ondanks dat ik de hele nacht wakker ben geweest, giert de spanning door mijn lijf.
‘Alsjeblieft kom op tijd,’ die zin herhaal ik al voor uren. Toch begint een andere stemmetje de overhand te krijgen. Mijn vingertoppen houden het niet meer. Mijn grip op hoop begint af te zakken.

Moeizaam kom ik overeind. Mijn hele lichaam is stijf en mijn hoofd voelt verdoofd. Even moet ik stil blijven staan om de duizeligheid weg te laten trekken. Hij had gezegd dat ik voor zonsopgang moet vertrekken. Nu is het daarvoor de hoogste tijd. Ik heb al een keer mijn belofte gebroken door terug te gaan. Een tweede keer deze belofte breken zal geen nut hebben. Bovendien zal het gevaarlijk zijn.

Nog even kijk ik om mij heen, voordat ik de auto instap. Geen spoor van hem te bekennen. Zijn naam durf ik niet meer te denken, want dan moet ik eraan denken wat er met hem gebeurd is. Ik dwing hem uit mijn gedachten. Dat zal later moeten komen. En ik weet dat het zal komen.
Brian komt naast mij zitten aan de bestuurderskant. Voordat hij de auto start kijkt hij nog even mijn kant op. Mijn gezicht houd ik in een plooi. Met hem ga ik hier echt niet over praten. Bovendien ben ik er niet aan toe. De motor start en de auto begint te rijden. Voor een laatste keer kijk ik in de achteruitkijkspiegel. Het is tevergeefs. De straat is leeg. Dan schieten mijn ogen ineens wijd open.

Abbigail

De hele dag voor ons zelf. Op zich hartstikke leuk, maar het idee dat het langer duurt voordat Casey hier is maakt het spannender. Zou alles wel goed met haar zijn? Wat als er met haar ook iets gebeurd? Ik moet er niet aan denken. Ze zouden proberen hier morgen aan te komen, maar ook dat wisten ze niet zeker. Wat er aan de hand was wilden ze ook al niet zeggen. Dus ik moet rustig afwachten tot ik wat hoor van Casey zelf, in dit geval haar in levende lijve weer zie.
“Abbi? Ga je mee?” IK knik en sta op. We moeten onszelf vandaag maar vermaken, anders blijven we maar tobben en ook dat zou niet helpen. We wilden allebei in de buurt blijven, dus dat oden we. We gaan een wandeling in het gebied maken. Zo kunnen we toch nog wat meemaken van dit woeste landschap. Al hadden we liever zo snel mogelijk weer thuis geweest. Maar oké, daar moeten we maar niet aan denken. Ik doe de deur achter mij in het slot en loop richting de auto. Nathaniel stapt al in en ik plof naast hem op de stoel. “Oké, de deur hebben we achter ons dichtgeslagen en vandaag gaan we nergens aan denken. Afgesproken?” vragend kijk ik Nathaniel aan en hij knikt. We hebben al uitgebreid over onze gedachten gesproken, Casey, Justin… onze zorgen, maar nu is het klaar… voor even. Nathaniel start de auto en met gierende banden rijden we weg. Vandaag gaan we een dagje proberen te genieten, van elkaar, de natuur. En niet aan het hele gebeuren denken. Dat vooral niet.
Eenmaal in het bos in de bergen stopt Nathaniel op een afgelegen weggetje. “Op de kaart stond dat hier een mooie wandelroute loopt.” We stappen beide uit en lopen richting een rotsplateau. Ik blijf even achter het gespannen touw staan, blijkbaar is het een toeristenplaats. Gek eigenlijk, dat er midden in zo’n dichte natuur opeens een plateau kan uitreiken. Waar recht in een kloof kijkt, niet zo’n kleine, maar een gigantische waar helemaal onderin water staat. En als je goed kijkt zie je zelfs grotten in de rotswanden. Ook lijkt er verderop een afdaling te zijn. Het ziet er makkelijk uit, maar uit ervaring zal dat wel niet zijn. Ik loop verder langs het gespannen touw en Nathaniel volgt vlak achter mij. “Moet je zien?!” roep ik gelaten uit, wanneer er een grote roofvogel uit de lucht naar beneden duikt. Niet helemaal, nee hij gaat recht op een doel af… een doel dat veel verder beneden ook in de lucht zweeft. Helemaal verbouwereerd kijk ik het gebeuren aan. Ik voel dan een hand om mijn arm die mij zachtjes probeert mee te trekken. “Ga je mee?” Hoor Nathaniel zachtjes achter mij vragen. Ik kijk hem even aan en laat mij dan meevoeren. Ik kan moeilijk hier de hele middag blijven staan kijken natuurlijk!
Terwijl we zo verder lopen geniet ik van de geuren, kleuren en de natuur om ons heen. Het is heerlijk om hier te lopen! Af en toe komen we weer dicht langs de kloof en daarna gaat het weer verder het bos in. Wanneer we weer langs de kloof komen zie ik dat we 1/3e van de kloof gepasseerd zijn. Nu is de afdaling goed zichtbaar. Er staan ook hier weer touwen om nieuwsgierige mensen achter te houden. Maar je ziet ook voetsporen van mensen die zich er niets van aangetrokken hebben. Ook ik heb de neiging om erover een te stappen, gewoon om even te kijken! Dan zie ik Nathaniel eroverheen stappen en volg zijn voorbeeld. “Het ziet er hier zo gaaf uit!” Ik knik instemmend en samen genieten we van het uitzicht. Dan komt er een idee bij mij op... Ik zou wel graag daar een stuk verder op naar beneden willen klimmen, uit lijkt op een pad. Tuurlijk het zal wel stijl zijn, maar mensen hebben het voor ons gedaan! Ik loop voorzichtig langs de rand naar een breder stuk, waar ook het pad begint. “Abbigail, moeten we dat wel doen?” hoor ik Nathaniel vragend achter mij. “Ja!” roep ik vol enthousiasme en begin de afdaling. Het bord passerend waarop met onbekende woorden staat dat het niet mag, zelfs met een tekening erbij. Even wacht Nathaniel en kijkt twijfelend, maar volgt me dan ook. Steeds verder en verder gaan we naar beneden. Richting het mooie blauwe water wat schittert in de zon. Het pad is over het algemeen makkelijk te volgen, Af en toe loopt het scherp langs de afgrond en is er maar net genoeg ruimte om te lopen. Zachtjes loop ik door en door… totdat ik besef waar ik mee bezig ben. Waarom denk ik nooit na voordat ik wat doe?

nujaro schreef:

M_D_H schreef:

wauw
super gaaf verhaal
heb beide delen vandaag gelezen
en jullie hebben een super fijne schrijfstijl,
je merk gewoon neit wanneer de ander het verhaal geschreven heeft!!

gelukkig maar wat want het gebeurd met vaste regelmaat dat we het even van elkaar overnemen enz.

bedankt voor de leuke reacties