Bokt.nl

nujaro schreef:

dankjullie
het woordje 'ik' is inderdaad vergeten
bedankt voor het copmliment, ik denk dat het ook komt, omdat Daan en ik steeds meer een geheel kunnen schrijven samen

Citaat:

Abbigail

Sinds die nacht lijkt het allemaal bij Casey bergopwaarts te gaan. Nog altijd ben ik trots op mijn eigen speech. Blijkbaar heeft het daadwerkelijk effect gehad. Het is intussen een paar weken later en onze trainingen gaan goed. De jongens hadden het gister over een speciale opdracht, die wij vandaag zouden krijgen. Ik ben opgewonden door dit nieuws. Wat zouden nu weer gaan doen?! Dat parachutespringen vond ik in eerste instantie niet leuk, maar intussen zijn we nog een paar keer geweest. Iedere keer weer is het moeilijk om mijn hoogtevrees te overwinnen. Toch gaat het heel goed en de laatste keer ben ik zelfs een keertje alleen wezen springen. We hoefden niet meer in tandem en hoe eng het ook was. Het was ook zo gaaf! Intussen ben ik aangekleed en loop het huisje alweer uit. Onderweg naar het hoofdgebouw kom ik Casey tegen en samen lopen we verder. Ook Casey lijkt vol verwachting van onze komende opdracht.
Op een afstand zien we Justin en Nathaniel al staan. Snel loop ik naar Nathaniel toe. “En?” Hij glimlacht. “Nieuwsgierigheid ten top.” Ik knipper even overdreven met mijn ogen. “Nou vooruit. Stap in de auto dan vertel ik het.” Voordat hij met de zin klaar is zitten we in de auto. Terwijl Casey tegen de jongens zegt dat ze op moeten schieten, krijg ik een dejavu. Hebben we dit niet eerder meegemaakt? Volgens mij toen we parachute gingen springen. Ach… Ik haal mijn schouders op en dring ook aan. “Of moet ik weer rijden?” Grinnik ik. “Ja, dag!” Antwoord Justin. Casey zit ook voorin. Nathaniel komt als laatste naast mij zitten. “Vertel maar.” Knik ik Nathaniel toe. “We gaan ons even lekker laten verwennen.” Ik kijk hem niet begrijpend aan.
Maar ik hoef niet lang op antwoord te wachten. Want binnen tien minuten staan we in een open weiland, waar een helikopter landt. Ik snap er geen zak van, maar weet dat de jongens het toch niet gaan zeggen, dus ik houd mijn mond. Ook Casey zegt niets. Beide genieten we van wat er allemaal gebeurd. Vroeger zou dit ons nooit overkomen zijn. Al die dingen die we gedaan hebben, dat kunnen niet veel mensen zeggen!
Wanneer we in de heli zitten, stijgt hij op. Het uitzicht is ongelofelijk! Ik mag dan hoogtevrees hebben, op de een of andere manier verdwijnt het meteen. Al die bomen, het lijkt wel oneindig. Ergens in de verte is het dorp waar we wel eens komen. Maar verder zitten we echt in de middle of nowhere. Maar langzaam beetje bij beetje komen we meer in de bewoonde wereld. En een halfuur later zitten we in een grote stad. “We zijn er bijna!” Roept Justin boven het geluid uit. Hij heeft het nog niet gezegd of we dalen al. We gaan recht op een groot dak af. Alles gaat zo vliegensvlug. Nog geen uur geleden zaten we thuis en nu zitten we op een dak ergens in een grote stad! Wanneer de heli stilstaat worden de deuren open gemaakt en worden we het gebouw in geleidt.
Eenmaal binnen begint Justin te praten. “Vanavond hebben we een missie. We moeten er op ons best uitzien. Later horen jullie meer.” Casey en ik kijken elkaar aan en we weten dat we hetzelfde denken. WAT GAAF!
De hele dag zijn we bezig. Sauna, massages, huidbehandelingen, manicure, pedicure, knip- en wasbeurt. Alles wordt onderhanden genomen. Ik ben dan ook heerlijk aan het genieten. Daarna krijgen we een galajurk aan en worden we geplamuurd. Het laatste vind ik iets minder, maar ach. Van een avondje make-up ga je ook niet dood. Wanneer ik Casey zie begin ik te glimlachen. “Je ziet er zo mooi uit. Die jurk, je make-up alles! Vanavond zal je veel bekijks hebben.” Casey zegt niets en ik kijk twijfelend haar aan. “Wat is er?” Ze schudt haar hoofd. “Ik denk dat ik niet de enige ben...” Ze glimlacht ondeugend. Een beetje onzeker vraag ik aan de styliste een spiegel. Ze wenkt mij mee naar een kamer. Ook Casey loopt achter mij aan. Wanneer ik in de spiegel kijk schrik ik mij rot. Ik ben zo anders! Ik heb mezelf nooit zo gezien. Mijn haar, alles zit zoals het moet. “Abbigail, als je zo vanavond de show niet steelt weet ik het ook niet.” Glimlacht Casey. Wanneer ik aan mezelf gewend ben, vind ik het ook wel heel gaaf. Nu is het mijn beurt om ondeugend te kijken. “We gaan samen de show stelen! We gaan de boel eens lekker onveilig maken!” Casey knikt. We bedanken de styliste en gaan op weg naar buiten. Daar staat een limousine voor ons klaar. Weer alles tot in de puntjes geregeld! We stappen in. “De heren staan u al op te wachten. Ik rij nu naar de plaats van bestemming waar jullie hun zullen ontmoeten. Ook moeten jullie een opdracht vervullen vanavond. Jullie moeten een document zien te vinden, waarop staat dat hij in illegale handel bezig is. We weten dat hij die heeft, maar we weten niet waar. Jullie gaan ervoor zorgen dat wij die krijgen. Allebei krijgen jullie een apparaat, waardoor jullie met zijn vieren contact met elkaar kunnen houden. Op het feest gaan jullie met de heren naar de tuin. Achterin de tuin wachten er een paar mensen die jullie zullen helpen met het aanbrengen van de apparatuur. Ga daarna naar de kelder en voer het wachtwoord 12VG56TK in. Veel succes meiden.” Verteld de chauffeur zonder op of om te kijken. Vol spanning wachten we op wat komen gaat. Ik ben zo benieuwd hoe het er vanavond uit zal komen te zien! Zonder zenuwen wachten we samen rustig af. Het zal allemaal wel goed komen, zoals altijd.

Casey

De auto stopt en de deur wordt bijna meteen opengedaan door een portier. Ik kijk recht in het gezicht van Justin. Ik glimlach naar hem en pak dankbaar de hand die uitgestoken wordt. Wanneer ik uit de auto stap zie ik waar we zijn. Het is een groot wit landhuis. Vanaf de auto ligt een grote rode loper die het huis tot in het huis is uitgerolt. Aan de andere kant van de auto zie je een oprijlaan met allemaal bomen die op dit moment volop in bloei staan. Het is echt een plaatje!
Dan worden mijn gedachten onderbroken. Ik kijk naar de andere kant van de auto, de portier heeft nu ook daar de deur open gedaan en Abbigail komt de auto uit. Ze ziet er zelfverzekerd uit, zoals altijd. Nathaniel die net naar haar toeloopt blijft stilstaan wanneer ze zich omdraait. Even kijk ik naar Justin die ook verbaasd haar kant op kijkt. Ik grinnik even en geef hem een zachte stomp. “Hee joh, ik ben er ook nog.” Justin kijkt mij even niet begrijpend aan. Zachtjes begin ik te lachen. Ze verdient het. Ik ben al dit pracht gewend, maar zij zal het vast nog nooit hebben meegemaakt.
Van geen kwaad bewust kijkt Abbigail naar het grote huis. Haar gezicht spreekt boekdelen. Ze heeft dit echt nog nooit gedaan. Nathaniel is ondertussen ook weer in beweging gekomen en geeft haar een arm die ze dankbaar aanneemt. Met zijn vieren lopen we de grote treden van het huis op. Eenmaal bovenaan zien we dat het binnen heel erg druk is. We worden al opgewacht door de heer des huizes. Het is een man van rond de 25. Is blond en is niet veel kleiner dan Justin en Nathaniel. Op zijn gezicht zit een geforceerde glimlach. Ondanks dat hij zich blijkbaar met illegale praktijken bezighoudt is hij wel erg knap. Hij kijkt de jongens even aan, maar negeert hun verder. Wel komt hij meteen op mij aflopen. Hij pakt mijn hand en geeft er een zoen op. “Welkom.” Zegt hij alleen. Ik knik deftig zoals ik altijd geleerd heb. “En wie hebben we hier.” Hij bekijkt Abbigail van top tot teen. Abbigail negeert dat en doet haar hand omhoog. “Als u op de gastenlijst heeft gekeken, zou u weten wie ik ben.” Ze kijkt de man recht in de ogen aan. Ik grinnik even. “Excuses.” Antwoord de man geamuseerd en hij pakt haar hand en drukt er zijn lippen op. Terwijl hij dat doet kijkt Abbigail mij even aan en trekt een gek gezicht. Ik schiet in de lach en de man komt meteen overeind en kijkt even van mij naar Abbigail, die ondertussen haar gezicht weer glad in de plooi heeft getrokken. “Misschien zien we u nog wel even vanavond.” Zegt Abbigail alleen en loopt dan demonstratief door. Nathaniel knikt even naar Justin en we lopen meteen door naar de tuin. Wanneer we helemaal achteraan staan komen er allemaal mensen tevoorschijn die snel apparatuur installeren. Gelukkig hebben we hier al op geoefend en weet ik hoe alles werkt! We testen de apparaten uit en dan is iedereen weer weg. Het duurde nog geen 1 minuut. Even kijk ik Nathaniel vragend aan. “Camera’s. ” Zegt hij alleen. Ik knik. Ze hebben natuurlijk ook hier vette beveiliging. Dus zij en wij moeten erg oppassen. Nu gaat het dus echt beginnen. Dit is geen oefening meer, maar een echte opdracht. Langzaamaan beginnen de zenuwen een beetje op te komen. Hoe zal de avond eindigen?

Citaat:

Abbigail

Daar zit ik dan met die creep van een vent. Nou lelijk is hij niet, maar wel een vieze gladjanus. Hoe hij zich gedraagt, hoe hij alles naar zichzelf toekeert…. Jak! Ik krijg daar echt de kriebels van. Maar ik moet me rustig houden. Net doen of hij mij interesseert. Lief lachen en soms knikken moet voldoende zijn.

Terwijl ik dat denk schuift Frederiek dichter naar mij toe. Nee, dat meen je niet. Die achterlijke gladiool mag echt niet te dichtbij komen. Mijn hersenen draaien op volle toeren. Hem op de grond duwen? Leuk, maar niet slim. Opzij schuiven? Nee, dat kan ook niet. Ik zit al in de hoek van het tuinbankje. Mijn benen over elkaar doen en hem per ongeluk schoppen? Nee, dat is niet echt ladylike. Opspringen en schreeuwen dat er een beest op de bank zat? Hmm, waarschijnlijk snapt hij ten eerste niet dat ik eigenlijk hem bedoel. Dat kan ik natuurlijk niet maken, als hij het wel snapt. En anders kan hij ook nog rare dingen gaan verzinnen om me te ‘helpen’. Je weet maar nooit. Wat moet ik dan? Er moet toch iets zijn?

Oke, ik heb het!

Snel sta ik op, zodat zijn hand die hij ondertussen om mij heen had gelegd eraf valt. “Ben je bang?” vraagt hij spottend. Ik draai mij met een rechte rug om. Op mijn gezicht valt er een sarcastische glimlach. “Wat denkt u zelf?” Hij staat ook op en is in een stap bij mij. Wanneer ik hem in de ogen kijk zie ik een koude gloed. Een man die tot alles in staat is, altijd krijgt wat hij wil en er anders wel voor zorgt. "Waarom sta je dan op?" Ondertussen staat hij op nog geen 10 centimeter afstand. Ik kijk omhoog naar zijn gezicht. "Waarom zou ik willen blijven zitten?" Ik trek even mijn wenkbrauw op en draai mij dan om. Terwijl ik wegloop kijk ik nog even over mijn schouder en geef hem een knikje. "Ik wil dansen." Hij staat op en haalt mij al binnen een paar passen in. Hij pakt mijn arm hardhandig vast, zodat ik mij moet omdraaien. "Dat kan ook hier." Ik kijk even van mijn arm naar hem op. Mij een beetje lopen knijpen. Lekker is hij! Nou hij kan hem krijgen ook. In de tijd dat we dansen stamp ik een paar keer hard op zijn voeten met mijn hakjes. Hopelijk doet het pijn! Denk ik gemeend en gemeen.

Ik zie dat hij op zijn onderlip bijt, wanneer ik weer hard op zijn teen stamp. "Doe je dat expres?!" Ik hoor een koele ondertoon in zijn stem. Ik kijk hem zo onbewust mogelijk aan. "Was jij dat? Dat meen je niet. Ik dacht dat het een of ander beest was." Ik hoor hem grommen en ik kan mijn lachen bijna niet inhouden. Expres begin ik nu met je.
"Weetje?" Begint hij. "Ik had ooit eens een paard. Ze wilde niet luisteren..." Ondertussen houd hij mij zo stevig vast, dat ik wel moet blijven dansen. "Nu doet ze helemaal niets meer."

Ik trek mij los en kijk hem strak aan. "Ten eerste ben ik geen paard. En ten tweede hoef JIJ mij niet te vertellen wat ik wel en niet mag doen. En als laatste bedreigen helpt niet. Doe even normaal zeg." Ondertussen zijn de ogen van de man die voor mij staat helemaal donker geworden. Ik ben geneigd om een rilling toe te laten, maar op het laatste moment onderdruk ik hem. Rustig blijven, daar gaat het allemaal om. "Je hebt helemaal niets te willen. Ik krijg mijn zin altijd." Hij zet zijn hand hard onder mijn kin en houdt mijn mond vast. En weetje wat ik wil?!....." Langzaam komt hij steeds dichterbij. Nu raak ik toch echt in paniek en wanneer er een afstand zit waar nog maar een vinger tussen kan duw ik hem met al mijn kracht weg. Ik wil zo snel mogelijk weglopen van hem, van deze plek. Gauw de mensenmassa in. Niet meer opvallen. Veilig in de buurt zijn van Nathaniel. Maar voordat ik de deur heb bereikt trekt Frederiek mij met een ingehouden woede mee naar de achterkant van de tuin. De rillingen lopen nu duidelijk over mijn rug. "Laat mij los of ik ga gillen!" Roep ik. "Denk je nou echt dat iemand je komt helpen? Hier... hoort helemaal niemand je." Ik probeer mezelf los te krijgen, maar hij houdt mij stevig in de houdgreep. Oke, misschien had ik mezelf toch wel wat overschat. Ik dacht hij durft niets, ik kom er wel mee weg. Maar misschien toch niet? Ik baal van mezelf dat ik zo bezig ben. Ik met mijn grote mond ook altijd. Moet altijd het laatste woord hebben. Alsjeblieft, laat er iemand in de buurt zijn! Ik beloof dat ik beter zal luisteren naar de jongens. Ik wil ze zelfs af en toe wel eens gelijk geven.. Echt!
Op dat moment komt Nathaniel uit een zijpaadje gevlogen. Ik kijk even naar boven. Oh, Dank U, dank U, dank U! Wanneer ik zijn blik zie schrik ik opnieuw. Zou hij zo kwaad op mij zijn? Misschien kan ik dan nog beter hier blijven staan, dan met hem mee gaan. Dat kan natuurlijk niet, want dat loopt ook niet goed af. Ik draai met mijn ogen. Waar ben ik ooit aan begonnen?!
"Laat haar los." Sist hij woedend. "Bemoei je er niet mee." zegt Frederiek kwaad. "Je weet wat voor macht ik heb. Dit wijffie hier, gaat met mij mee." Opnieuw draai ik met mijn ogen. Dit lijkt wel een slechte film.
Dan bedenk ik mij dat ik hakken aan heb. Tuurlijk! Met een harde zwaai trap ik naar achteren. Meteen verslapt de greep en ik ren als een malle weg. Oh die hakken werken ook niet mee! Terwijl ik aan het rennen ben, probeer ik mijn hakken uit te trekken. Wanneer dat gelukt is ren ik op blote voeten verder via de achtertuin naar de voortuin. Daar blijf ik om het hoekje van het huis staan om op adem te komen. Waar is Nathaniel eigenlijk? Ach, misschien maar goed ook om hem op dit moment niet in de buurt te hebben. Straks krijg ik nog een preek te horen.
Op dat moment hoor ik iets in mijn oor kraken. "We zijn klaar, opdracht is voltooid we gaan naar huis meiden." Hoor ik Justin rustig zeggen. Ik heb al een tijdje niets meer gehoord van Casey. Blijkbaar is alles gelukt? Misschien heeft ze tegen de jongens nog wat gezegd. Ach ik zie haar zo wel en dan hoor ik hoe alles is gelopen! Op dat moment komt Nathaniel de hoek om. "We gaan!" In de verte zie ik Frederiek aankomen. Oke, snel naar de auto!

Casey

Nog even kijk ik om mij heen en glip dan verder het vliegtuig in. Tussen de ladingen verstop ik mij en wacht in spanning af. Het duurt niet zolang, totdat de laadklep van het vliegtuig wordt gesloten. “Casey, ik kom je ophalen!” hoor ik Justin nu door mijn oortje heen. Net op dat moment begint het vliegtuig een beetje te trillen en start de ronkende motor. “Doe geen moeite! Het vliegtuig is gestart en begint nu te rijden.” “Kom daar nu onmiddellijk uit! Je moet je aan de opdracht houden!” hoor ik Justin nu gefrustreerd door het oortje. “Mijn opdracht is klaar en nu doe ik iets wat ik zelf wil! Je mag kiezen of je doet mee of je doet niet mee!” zeg ik en trek het oortje uit mijn oor en gooi hem op de grond. Wat jammer nou, het contact is verbroken, denk ik sarcastisch. Oke, nu is het tijd om iets te ondernemen. Ik heb mijn zetten gedaan en er is nu geen weg meer terug. Het vliegtuig begint op te stijgen en ik klem mijzelf vast tussen twee zware kisten. Zo dat valt nog eens tegen. Ik voel mezelf helemaal licht worden in mijn hoofd, terwijl ik uit alle macht probeer zo te blijven zitten. Gelukkig is het stijgen al snel over, dus blijkbaar vliegen wij niet al te hoog. Misschien om onder de radar te blijven? Intussen kan ik mijzelf weer loslaten en twee tellen blijf ik zitten. Ik moet dit ding naar beneden zien te halen, maar hoe doe je dat ooit! Oke, rustig blijven, geen moment voor paniek! Ik zou natuurlijk de hele boel hier in de fik proberen te laten vliegen en dan zelf een parachute zoeken en springen. Het nadeel is dat ik dan zelf ook geroosterd kan worden en de piloot het ook niet kan overleven. Ik moet niet aan de piloot denken, nu gaat het om dat vliegtuig! Maar ik kan hem er toch niet in laten zitten. Hoe moet ik dit dan doen?! Ik kijk om mij heen, zoekend naar het oortje. Het duurt even, maar uiteindelijk vind ik hem. Snel stop ik hem weer in mijn oor. “Justin? Ik heb je hulp nodig!” zeg ik en wacht gespannen. Als ik geen reactie krijg, springt er in mij een lichte paniek op. Oh nee, ik heb hem nodig! Echt nodig! “Justin, alsjeblieft geen grapjes. Ben je daar?” probeer ik nog eens, maar aan de andere kant blijft het stil. Ik probeer het nog even, maar geeft het uiteindelijk op. Ik moet mezelf hieruit zien te redden. Denk Casey, denk! Ik druk mijn hoofd even in mijn handen, proberen wat te bedenken. Blijft het vliegtuig opblazen dan het enige wat ik kan? Ineens schiet mij wat te binnen en snel frutsel ik een apparaatje uit mijn handen. Goed, hoe werkte dit ding ook alweer. Ik toets wat dingen in, totdat ik wat cijfers in mijn scherm heb staan. Gelukkig heeft Abbigail, mij dat zo’n honderd keer voorgedaan, anders had ik het nu nog niet gekund! Snel pak ik ook mijn mobiel en neem de cijfers over. Verstuur! Oke, dat is geregeld, nu opschieten! Snel loop ik door het vliegtuig. Ik haal een klein geweer van mijn bovenbeen af, die er met een band aan zat. Hiermee moet het lukken! Al snel ben ik bij de cockpit, even haal ik heel diep adem. Nu is het tijd voor de echt actie. Met een ruk gooi ik de deur open....