Eenmaal samen in bed, lijkt het erop dat ze zo vertrokken is. Ik lig nog wat verdwaald in mijn hoofd, er is ook behoorlijk wat gebeurd de afgelopen dagen. Ik lig nog even naar te kijken en ik probeer te duiden wat ik nu precies voel voor haar. Ik voel een bepaalde warmte en genegenheid bij haar, ik krijg een glimlach op mijn gezicht en heb sterk de neiging om haar heel zacht over haar gezicht te aaien. Ik doe het niet, ik wil haar namelijk niet wakker maken. Ze heeft een bescheiden neusje, dat een beetje doet denken aan een mini-skischans, bezaait met allemaal sproetjes. Haar mond is een mooie kleur roze, ze zou niet eens iets van lipstick hoeven dragen. Ze heeft haar oren versierd met twee zilverkleurige oorringetjes, die ze overigens achterstevoren draagt omdat ze het steentje dat aan de voorkant hoort, niet zo mooi vindt. Haar donkerblonde haren vallen langs haar gezicht en een van haar armen ligt onder het kussen. Ik heb haar nog niet kunnen betrappen op snurken, gezien zij veelal later in slaap valt dan ik.
Vandaag ben ik denk ik degene met plafondienst… Ik heb echt geprobeerd om vlinders in mijn buik te voelen en me te laten overvallen door gevoelens van liefde voor haar, aangezien ik het toch behoorlijk moeilijk vind als ze er niet is, maar het blijft bij dat warme gevoel. Ik weet hoe het voelt om verliefd te zijn, ik weet hoe het voelt om jezelf te verliezen in de chaos van gevoelens, je mee te laten voeren in de storm die in je woedt en pas rustig wordt wanneer je bij diegene bent. Het lijkt alsof iedere adem gevolgd wordt door een zucht, waarbij je een aantal vlinders uit jouw buik moet bevrijden omdat je anders gek wordt van het gekriebel in jouw buik. Dat je hersenen continue kortsluiting maken en aan geen enkel ander onderwerp kunnen denken dan aan diegene die ook de vlinders laat ontspringen.
Dat heb ik bij haar niet…
Er zijn geen vlinders, er is geen kortsluiting, ik denk niet alleen aan haar… Ik denk aan mijn kinderen, ik denk aan Niels, aan mijn situatie, mijn financiën, mijn werk, collega’s, ouders, vrienden… Ik heb mezelf ook nog een tijdje voorgehouden dat het ligt aan het feit dat ze een vrouw is en dat ik mezelf nooit gezien heb als lesbienne, maar ik kan er mijn vinger niet achter krijgen wat het nu precies is. Ik zou het ook niet als een vriendschap kunnen beschouwen, aangezien vrienden geen seks hebben met elkaar. Dat gedeelte van wat we samen delen, houdt me ook bezig… Als ik dan niet verliefd ben op haar, hoe kan het dan zijn dat ik wel geniet van wat ze allemaal bij me doet? Is het dan echt alleen de spanning, dat het nieuw is, anders is? Want op het moment dat ik haar lijf aanraak, gebeurt er niks. Geen opwinding, geen verlangen naar verborgen plekjes, terwijl wanneer ik denk aan het lichaam van een man er van alles in me gebeurt. Een brede borstkas, gespierde sterke armen of de lijnen van de heup naar beneden…
Naast me wordt er gedraaid en snel doe ik mijn ogen dicht, ik wil namelijk niet dat wanneer ze even wakker wordt, ze ziet dat ik nog lig te piekeren. Misschien is het dat ook wel voor een gedeelte, ik heb het gevoel niet voor de volle honderd procent mezelf te kunnen zijn bij haar. Niet dat zij daar schuldig aan is, maar ik heb altijd het idee dat ik de grotere moet zijn, dat ik de verstandige moet zijn omdat zij zich zo mee laat voeren door haar emoties en gevoelens. De kans is groot dat dit zich allemaal in mijn hoofd afspeelt en wanneer ze dit zou weten, ze wellicht wat rationeler zou zijn, maar dan zou ze dat weer alleen voor mij doen. Ik wil haar ook niet veranderen, ze moet zich ook niet veranderen voor mij.
Ik draai op mijn zij en kijk naar de wekker; 23.23. Ze zeggen dat wanneer je dubbele cijfers ziet, er iemand aan je denkt. Mijn gedachten gaan even uit naar Niels. Ik snap ook niet dat ik nog zoveel voel voor die man… Syl heeft op dat vlak eigenlijk compleet gelijk, ik zou niets meer met hem te maken moeten willen hebben. Helaas maakt de gedachte aan hem nooit meer zien me droevig. Ik weet wat hij gedaan heeft, maar ik weet ook dat dit nooit zijn bedoeling is geweest. Hij zou mij of de kinderen nooit iets aan willen doen. In dat opzicht heb ik hem ook geprovoceerd door precies te doen waarvan ik wist dat hij daardoor de controle over zijn woede zou verliezen. Ik heb echter nooit gedacht dat het zo ver zou gaan. Dat hij daadwerkelijk zó op zou gaan in zijn woede dat hij mij en ons ongeboren kindje echt iets aan zou doen. Ik weet ook dat het schuldgevoel hem volledig opslokt, ik zie het als hij naar me kijkt. Er hangt een bepaald verdriet in zijn ogen, ze zijn een slag donkerder geworden, haast dieper. Ergens voelt het ook alsof we dit samen zouden moeten verwerken, hij is tenslotte ook een kindje verloren. Ik weet wat Syl ervan denkt, die vindt dat hij nergens recht op heeft omdat hij degene is die het allemaal veroorzaakt heeft, maar het voelt niet goed om dit “alleen” te doen. Hoezeer ik ook mijn best doe om het buiten te houden en er weinig aandacht aan te besteden, sluimert het vaak in mijn onderbewuste. Het komt naar boven wanneer ik op internetadvertenties voor babykleding voorbij zie komen of wanneer ik een broek niet goed dicht krijg door de babykilo’s die ik nog niet kwijt ben. De meeste pijn doet het beeld in de spiegel… Wanneer ik naar mijn litteken kijk, er zacht overheen wrijf en me besef dat er geen “beloning” komt voor de pijn. Niet de heerlijke pasgeboren geur opsnuiven van tussen de donshaartjes, niet het kleine vuistje dat zich sluit om mijn vingers, de kleine geluidjes die je leert kennen en herkennen…
Ik trek mijn benen op en sla mijn armen om mijn knieën, het doet ontzettend veel pijn om hieraan te denken. Waarom blijf ik er dan ook zo in hangen? Waarom kan ik niet gewoon mijn ogen dichtdoen en gaan slapen? Ik wil geen verdriet voelen, ik wil niet bezig zijn met wat had kunnen zijn, want dat gebeurt toch niet. Het kost me alleen maar energie en die heb ik al niet zoveel. Ik ga op de rand van het bed zitten, sla snel iets om me heen voordat ik mijn telefoon pak en zo zacht mogelijk naar beneden ga. Met wat trillende handen zoek ik het nummer en zonder er te veel over na te denken, druk ik op het telefoontje om te bellen.
‘Daniël? Is alles goed?!’ ‘Er is niets aan de hand, ik moest je gewoon even horen… Sorry, sliep je al?’ ‘Nee, ik ben nog wat aan het werk, ik slaap erg slecht. Is er echt niets aan de hand?’ ‘Waarom heb je me tegen de muur geduwd?’ ‘Wat?’ ‘Waarom heb je me zo hard tegen de muur geduwd? Je wist dat ik zwanger was…’ ‘Jezus Daan, moet dit echt nu?’ ‘Ja. Ik stop het al zo lang weg, probeer er niet mee bezig te zijn, maar het blijft iedere keer terugkomen.’ ‘Ik ben alle controle verloren Daniël… Het werd zwart voor mijn ogen en hoewel het als een dom excuus klinkt; ik wist niet meer wat ik deed. Ik was zo ontzettend kwaad, witheet van woede dat je mijn vertrouwen had gebroken, in ons huis. Onze plek.’ ‘Waarom heb je me niet geslagen? Waarom moest ons kindje daarvoor boeten?’ – langzaam voel ik dat mijn ogen beginnen te prikken. ‘Ik kan je geen antwoord geven. Ik weet het niet.’ ‘Wilde je me zo straffen… Door me mijn baby af te nemen…’ ‘Daniël, moet ik naar je toekomen? Het klinkt namelijk alsof het echt niet goed gaat met je…’ ‘Ik weet het niet Niels. Ik wil je zo graag haten voor wat je gedaan hebt, maar ik hou nog zo ontzettend veel van je. Ik wil niet van je houden, je hebt me zoveel pijn gedaan.’ ‘Ik kom naar je toe, ik stap meteen in de auto.’ ‘Niet aanbellen, Syl slaapt.’
Nog voor ik me heb kunnen bedenken, hoor ik geklop op het raam en staat Niels voor de deur. Wanneer ik de deur open, omhelst hij me meteen met zijn hele lijf. Hij houdt me zo ontzettend stevig vast en het voelt zo veilig en vertrouwt. Ik voel dat zijn handen mijn gezicht vasthouden en wanneer we elkaar aankijken is er geen ontkomen aan. We worden als twee mageneten naar elkaar toegetrokken, we zoenen, we zoenen onbezonnen en ik leun met mijn rug tegen de gangkast. Hij duwt zijn lijf tegen het mijne, een hand achter mijn hoofd en zijn andere tegen de gangkast. Mijn ene hand rust om zijn nek terwijl mijn andere tegen zijn borstkas rust. Het is net of we beiden weten dat als we hiermee stoppen het ook meteen weer klaar is. Hij tilt me op en ik sla mijn benen om hem heen. Al zoenend loopt hij met mij om zich heen naar de woonkamer, waar hij me zacht op de bank neerlegt en zich boven op me laat zakken. Er wordt gevoeld, gestreeld en na een tijdje hoor en voel ik dat hij zijn broekriem losmaakt.
(censuur, een van de laatste keren, via pb)
Hij laat zich met een plof op de bank vallen en ik maak nu toch echt dat tripje naar het toilet, voordat alles onder zit. Als ik terugkom, heeft hij zijn broek in ieder geval weer aan, waar de rest van de kleding is gebleven, durf ik niet te zeggen. Als ik hem zo zie zitten, met een gelukzalige uitdrukking op zijn gezicht, besef ik me meteen dat dit wel echt een grote fout is geweest.
‘oliebol Niels… Dit hadden we echt niet moeten doen…’ ‘Ik weet het… Maar verdomme wat voelde dit goed Daan.’ – ik ga naast hem op de bank zitten. ‘Het kan echt niet meer Niels, we gaan dit echt niet meer doen. Ik had je ook niet moeten bellen...’ ‘Daan, maak je niet zo druk, het is niet alsof we voor het eerst seks hebben gehad.’ ‘Maar het maakt zaken honderd keer zo ingewikkeld. We gaan uit elkaar, zo leren we nooit normaal met elkaar om te gaan.’ ‘En als ik zeg dat ik helemaal niet van je af wil… Ik wil je niet kwijt.’
Jemig, dat is niet leuk. Nu moet ze ook werlijk tegen syl zijn.
Mer1980
Berichten: 20357
Geregistreerd: 08-02-01
Woonplaats: Lelystad
Geplaatst: 17-05-22 12:16
PB graag maar jemig wat een lage actie de moordenaar van je kind weer binnen halen. wauw die vrouw heeft echt hulp nodig. Ofwel wat een enorm goed stuk weer!
PoelieWoelie
Berichten: 4717
Geregistreerd: 08-12-04
Geplaatst: 17-05-22 12:42
Wedden dat ze dit Syl niet vertelt en dan later mag uitleggen hoe ze plots weer zwanger is?
Donkim
Berichten: 702
Geregistreerd: 14-10-07
Woonplaats: A’zoden
Geplaatst: 18-05-22 17:43
Zoo! Wat een stuk
PotjeMayo
Berichten: 843
Geregistreerd: 13-05-17
Woonplaats: bij m'n kat
Geplaatst: 19-05-22 17:39
Wat een goed stuk weer!
SumSum
Berichten: 693
Geregistreerd: 15-05-07
Woonplaats: Surhuizum
Geplaatst: 19-05-22 21:52
Jeetje wat een stuk weer! Je wordt echt in het verhaal mee getrokken, net of je erbij bent.
Is er iemand die mij het censuur stuk door wil sturen?
MissJG
Berichten: 441
Geregistreerd: 28-09-16
Geplaatst: 20-05-22 11:04
Nou die Daan heeft echt hulp nodig. Gaat niet helemaal lekker in dr bovenkamer. Prima dat je geen duidelijke gevoelens hebt voor de een. Maar dit doen met de ander. Na alles? Nee nee nee
Sorry ik leef me nogal in
PoelieWoelie
Berichten: 4717
Geregistreerd: 08-12-04
Geplaatst: 20-05-22 12:15
MissJG schreef:
Nou die Daan heeft echt hulp nodig. Gaat niet helemaal lekker in dr bovenkamer. Prima dat je geen duidelijke gevoelens hebt voor de een. Maar dit doen met de ander. Na alles? Nee nee nee