Geplaatst Neon schreef:Nou als het decolletee diep genoeg is... is niets onmogelijk... bijkomend voordeel zijn de 2 pluspunten die je onderweg tegenkomt met je handen en erna armen
Ja, en geen strippoker (bestaat dat nog?) spelen met een jumpsuit, ben je snel uitgespeeld
.Het volgende hoofdstuk is anders geworden dan ik voor ogen had, maar ik heb gelijk de kans gegerepen om de vorige opmerkingen te kunnen verwerken - daardoor is het wel wat beschrijvender geworden (sorry).
Dat krijg je als je alleen lijstjes maakt met dingen die niet leuk zijn aan anderen (haha grapje, wet van de aantrekkingskracht).
Het materelistische gedeelte zat me ook dwars haha, maar misschien is dat ook wel gewoon een subjectief iets. En och, iedereen mag zijn eigen mening hebben tenslotte.
11.
Vrijdag 18 oktober 2019
Het is enorm druk in de grote, wit verlichte hal op Schiphol – het is vakantietijd - en ondanks dat Mike had geregeld dat ik een koffer in kon checken (de vloeistoffenregel is een nachtmerrie voor make-up meisjes), besluit ik hem toch mee te nemen het vliegtuig in. Gelukkig stond mijn hoofd óók niet naar make-overs dus had ik al weinig make-up in mijn koffer geflikkerd. Ik moet alsnog een uur in de rui schuifelen voor de security check (sta je dan; met je korte, witte sokjes op de glimmende, witte tegels), maar gelukkig ben ik toch nog (vrij ruim) op tijd in de grote terminal. Ze zeggen wel eens dat sommige mensen altijd overal te laat zijn, behalve bij het behalen van hun vlucht. Ik kan daar wel inkomen.
Snel duik ik het toilet in en werp ik een blik in de spiegel. Ik draag een zwarte, skinny washed jeans en een simpel zwart truitje van Calvin Klein met eronder zwart met gouden cut out biker boots, passend bij mijn riem. De reflectie in de spiegel komt nog steeds niet overeen met het beeld wat ik van mezelf in mijn hoofd heb, maar ik omarm het maar. Ik ben trouwens toch de enige die er wat aan zou kunnen doen en voorlopig doe ik dat niet, dus moet ik ook niet zeuren.
Ik heb trouwens wel honger omdat ik nog niet heb gelunched (laat staan ontbeten), dus besluit ik eerst op zoek te gaan naar proviand. Het worden pepernoten, ook al zijn ze hier zeker 4X zo duur als in de supermarkt. Ik diep mijn boarding pass op uit mijn tas - ik had hem net weggestopt - om af te rekeken en plof even later, inclusief pepernoten en Chai tea latte, neer op de groen bekleedde, lederen bankjes bij de Starbucks. 'Mida' staat er op mijn beker. Bijna goed.
Eind augustus kwam ik bij toeval weer in contact met Mike. Nou ja, toeval? Ik keek op mijn LinkedIn pagina omdat Wouter en ik het over hem hadden (computernerds krentenbrood enzo) en dat was niet onopgemerkt gebleven.
“Wat doe je op mijn pagina?” stuurde Mike mij gelijk (grr, daarom heb ik een hekel aan LinkedIn - anoniem spioneren is er niet bij) en zo belandde we direct in een geanimeerd gesprek, alsof die rampzalige date een jaar eerder nooit plaats had gevonden. Mike vertelde me dat hij zijn Pamela nog niet gevonden had (is die sowieso niet al een beetje uitgerangeerd?) en nog steeds op zoek was naar ‘iemand als ik’ om samen mee oud te worden, kindjes te krijgen etcetera.
En hoewel ik mezelf de afgelopen tijd altijd voorhield dat ik hem meer zag als een ‘Wouter’, een vriend om toffe dingen mee te doen, denk ik nu, achteraf, dat juist daardoor het contact interessant bleef. Misschien heeft Prem wel gelijk en was ik inderdaad wel bezig met een plan B door mijn onzekerheid over de slagingskansen van onze relatie – hoe graag ik ook had gewild dat we het zou lukken.
In ieder geval; Mike heeft al twee dochters en die zijn gék op paarden. En, meer spcifiek: op mijn paard. Mike heeft het al uitgebreid over mij gehad met ze – ze vinden het te GEK dat ‘Papa met een paardenmeisje omgaat’. Het zijn precies de dingen die ik mis bij Prem: het mij betrekken in zijn leven.
Ik ben vanaf het begin van ons hernieuwde contact duidelijk geweest tegenover Mike: ik ben bezet (althans, toen - ik wilde niet dat hij dacht dat ik hem aan het lijntje hield), maar we gingen naar de bioscoop, uit eten en het leek elke keer leuker te worden. Mike geeft mij een warm gevoel en vooral een gevoel van waardering. We kunnen enorm goed praten en al snel wist hij ook van de besognes met Prem. En inmiddels dat het over is.
Ik denk dat we beide in de tussentijd gegroeid zijn: “je was al mooi, maar je bent van binnen mooier geworden” vertelde hij me tijdens ons laatste etentje bij Woodstone - de pizzeria - net voor het incident met Baukje. Ik moest ervan blozen.
Juist Prem heeft die positieve invloed gehad op mijn karakter – ik ben volgens Mike gemakkelijker geworden, vrolijker, vriendelijker en minder materialistisch – en daar ben ik hem vreselijk dankbaar voor.
Ik ben blij dat ik een zitplaatsje heb weten te bemachtigen, ook al lijkt het alsof ik bij de buren aan hun ronde tafeltje zit, zo dicht zit je op elkaar. Het is vreselijk rumoerig; mensen praten, melk wordt opgeschuimd, bonen worden gemalen. Ik steek nog een hand pepernoten (mmm, truffel - dan maar cacaohanden) in mijn mond en pak mijn telefoon en kan het niet helpen om te denken aan wat Prem aan het doen is.
Prem en ik zijn namelijk weer met elkaar ‘in gesprek’, maar we lijken niet erg naar elkaar te komen. Ik voelde me vreselijk schulig dat ik hem verteld had wat Baukje gezegd had (ook al was het voornamelijk ter leering ende vermaack), dus appte ik hem vanmorgen dat ze echt niet onwijs lelijk gedaan had tegen mij (ja, ik neem het hier zelfs voor haar op) en dat ik misschien ook niet handige dingen heb gezegd in mijn emotie. “Het is my side of the story he, dus je mag er geen conclusies aan verbinden of haar erop afrekenen. Ik ben juist iemand die altijd zegt, waar twee vechten, hebben twee schuld”.
Prem legt de schuld weer bij zijn kinderen: “Wat een rotzooi maken mijn kinderen er ook van”.
Ik heb de laatste tijd zoveel nagedacht over Prem en mij, en tot nu toe lijken mijn boodschappen in het Chinees te zijn ofzo, dus ik probeer het over een andere boeg te gooien.
“Ik baal ervan dat ik je blijkbaar leuker vind dan ik al dacht. Ik baal ook van mijzelf dat ik de situatie niet goed heb ingeschat. Dit is me het (jou verliezen) niet waard. Ruzie is sowieso niks waard” app ik, en vraag hem of ik anders misschien nog iets anders kan doen naast Baukje het berichtje gestuurd te hebben.
Prem reageert gelijk: “Babe, Ik zou nu niks doen. Jij was ook emotioneel en zo was Baukje. Silence is golden here
Jij weet dat beter dan ieder ander. Dat heb ik van jou geleerd”. Ik bijt op mijn lip. In de afgelopen 9 maanden ben ik veranderd, er is iets geraakt waarvan ik niet wist dat het er was. Niet alleen op het gebied van intimiteit, niet alleen omdat we zo naar elkaar verlangen, maar omdat ik tot de conclusie ben gekomen dat liefde soepel en vloeibaar kan zijn. Ik heb iets gevoeld wat ook wel ‘chemie’ wordt genoemd – niet uit te leggen, maar vooral niet te stoppen. Als ik zijn stem hoor, vliegt er nog altijd een vlinder in mijn buik naar boven. Hoewel ik normaal heel gereserveerd – ik denk zelfs dat mensen zullen zeggen afstandelijk – ben, smelt ik als ik met Prem ben en wil ik niets liever dan een toekomst samen, samen oud worden. Prem weet me op dieper, intellectueel niveau te intigreren, maar bovenal voel ik me heel veilig en geborgen bij hem omdat hij altijd heel zeker van zijn zaak is, terwijl juist dat mij mij ontbreekt.
Het is vreemd, juist omdat we zo’n verschillend achtergrond en vooral karakter hebben, hebben we het over alles wat ons dwars zit. We voeren felle gesprekken, maar komen er altijd weer samen uit. Tot nu.
Mijn manager legde me eens uit dat zijn ideale relatie eruit ziet als een vaarwedstrijd: jij en je partner zitten beide in een apart bootje, maakt de reis samen, maar trekt wel aan elkaar op. De ene keer ligt je partner voor en wordt je uitgedaagd een stapje verder te gaan, de andere keer is het andersom. Ik begreep nooit zo goed wat hij bedoelde, maar sinds Prem snap ik het als geen ander.
“Ik ben vorige week een beetje dom geweest door onze magie te onderschatten. Het perspectief te verliezen” app ik – als dit niet duidelijk is, weet ik het ook niet meer.
“Er is veel kapot gemaakt vorige week van alle kanten..” appt hij terug. “Mijn familieleden waren de enigen die rustig bleven....”.
Familieleden? “Ik was de enige die geen familie was, Einstein” app ik.
“Ik bedoel mijn Iraanse familie. Wat erg. Mijn kinderen bedoelde ik niet…”. Typisch.
“Vorige week dacht ik dat jij volop bezig was met plan B, C en D....
I guess I was wrong.....”. Hij moest eens weten denk ik, hij weet namelijk van niets. Het maakt niet uit. Het is ook niks. En daarom laat ik het erbij; ik zit straks toch in Frankfurt. En Prem heeft Manfred dit weekend en vliegt maandag naar Dubai voor een congres, dus voorlopig zijn we - tot mijn teleurstelling - toch nog ver van elkaar verwijderd. Letterlijk en figuurlijk.
Ik sta op en wurm me met mijn oranje rolkoffer tussen de tafeltjes door, hopend dat ik niets omstoot – oh kijk, een cosmeticawinkel – op weg naar de gate. Het wordt vast gezellig. Mike weet ook dat het net uit is met Prem, dus hij snapt toch wel dat mijn hoofd er niet naar staat om gelijk ergens anders in te duiken? En daarmee bedoel ik niet alleen een romance, maar ook het bed. Och, ik heb hem gezegd dat hij geen verwachtingen moet hebben.
“Ik heb geen verwachtingen” antwoordde hij toen, “kunnen ze ook niet tegen vallen. Nou ja, ik heb er wel eentje, en dat is dat we veel plezier hebben”.
Dus toen hij erna vroeg of ik nog een verzoek had met betrekking tot de kamer (aparte bedden of een groot kingsize bed) heb ik geantwoord dat een groot bed prima is; als we met de zaak weggaan, lig ik zelfs met mijn collega in een bed.
“Ik kan altijd nog op het bankje ernaast slapen” antwoordde hij. Het is een vriend uit duizenden.
Het zal niet lang duren voordat we even later landen in Frankfurt – we hebben amper ons broodje (mmm, met oude Beemsterkaas salade) gekregen, of er wordt verzocht de tafeltjes weer in te klappen voor de landing – Frankfurt is dichterbij dat ik dacht.
to be continued
sorry, ik ben een stille meelezer dus ik hoop niet dat ik bot over kwam haha. Iets wat me opviel.
)
) 
