Bokt.nl

Citaat:

Deel 17
Mijn vader kijkt hoofdschuddend naar mijn vieze broek en zegt dan: ‘Je kunt je maar beter om gaan kleden, want zo neem ik je niet mee.’ Ik kijk hem niet begrijpend aan en besef me dan dat we vanavond uit eten zouden gaan. ‘Oh ja, het restaurant!,’ roep ik uit en ik ga snel naar boven om me om te kleden. Mijn vader loopt ondertussen naar de woonkamer en ik hoor hem de tv aanzetten.
Ik gooi mijn kleren in de was en doe mijn kast open om kleren uit te zoeken voor vanavond. Wat zal ik vanavond eens aandoen? Mijn vader kennende neemt hij me mee naar een chique restaurant bedenk ik in gedachten. Ik besluit een mooie gitzwarte jurk aan te trekken die tot net over mijn knieën valt met een gewaagde split aan de zijkant. Ik kijk in de spiegel en bewonder het resultaat, de jurk is netjes en elegant en laat niet teveel decolleté zien. Precies goed denk ik bij mezelf en ik pak een zilveren ketting uit de la die ik voor de spiegel omdoe. Het is de ketting die ik voor kerst heb gehad van mijn vader en hij schittert prachtig om mijn nek. Ik steek mijn haar op en haal de oude make-up van mijn gezicht af. Daarna breng ik een nieuwe, lichte laag make-up aan als finishing touch.
Ik loop naar beneden de woonkamer in waar mijn vader afwezig tv zit te kijken. Wanneer hij me hoort draait hij zich om en zijn gezicht straalt van bewondering. ‘Je ziet er prachtig uit Sue,’ zegt hij trots en het lijkt alsof hij tranen in zijn ogen heeft. ‘Je lijkt zoveel op je moeder,’ zegt hij ontroerd. Hij knijpt even met zijn ogen om de tranen weg te werken en loopt dan naar de gang. Hij komt terug met onze jassen en zegt dan: ‘Zullen we gaan? Ik heb gereserveerd bij Lucille.’
Mijn vermoedens waren juist. Lucille is één van de bekendste en duurste restaurants in de stad. Het restaurant is vernoemd naar de eigenaar, Lucille Tuwell. Ze is ooit begonnen met een klein restaurant waar ze alleen maar naar eigen recept gemaakt eten serveerde. Nu is het uitgegroeid tot een groot restaurant die onlangs vier michelin sterren heeft gekregen.
Lucille is ongeveer van dezelfde leeftijd als mijn vader en een knappe vrouw. Ze is getrouwd geweest met een oudere man die ongeveer vier jaar geleden is gestorven. Ik vraag me af of het feit dat Lucille nu alleenstaand is iets heeft te doen met het etentje van vanavond, of zou ik er te veel achter denken? Ik besluit af te wachten of mijn vader er vanavond zelf mee komt, anders confronteer ik hem met de feiten.
We lopen naar buiten waar de temperatuur al flink gedaald is door de regen. Gelukkig is de regen gestopt en is het nu droog waardoor mijn kleren niet nat worden. We stappen in mijn vader zijn BMW en rijden richting de stad. Onderweg denk ik na over Blake. De afgelopen paar dagen flitsen door mijn hoofd en ik probeer een logische verklaring te bedenken wat er met hem aan de hand is. Uiteindelijk geef ik het op totdat er ineens een briljant idee bij me binnen schiet. Dat is het! Ik heb er nooit eerder aan gedacht, maar Sam is de broer van Zack. Als Zack en Blake niet willen praten dan kan ik het alsnog via Sam of misschien wel via Brooke proberen. Ik noteer in gedachten dat ik morgen op school als eerst Sam ga opzoeken. Daarna zet ik mijn gedachten even op een andere zender, iets waar ik de afgelopen week erg goed in ben geworden.
Ik kijk naar mijn vader terwijl hij onafgebroken naar de weg kijkt en bestudeer zijn gezicht. Ik heb mijn ovalen, slanke gezicht van hem gekregen, net zoals mijn ogen. De kleur van mijn haar en mijn glimlach heb ik echter van mijn moeder, dat is in ieder geval wat me altijd is verteld. Op dit soort momenten mis ik haar heel erg, ook al herinner ik me niet veel meer van haar. De mooiste herinnering aan haar is haar zachte stem waarmee ze me altijd verhaaltjes voorlas voordat ik ging slapen. Hoe hard ik ook mijn best doe om haar herinneringen levendig te houden, ik voel ze wegglippen uit mijn gedachten. De beelden worden steeds vager en ik ben bang dat ik haar voorgoed zal vergeten. Ik zucht van verdriet en mijn vader neemt me even snel op.
‘Gaat het, Sue? Je bent de afgelopen dagen zo afwezig,’ zegt mijn vader bezorgd. ‘Sorry pap, ik heb gewoon nogal veel aan mijn hoofd met school. Het is erg zwaar,’ zeg ik en ik doe even mijn ogen dicht. Wat zou ik er veel voor over hebben om mijn bed in te duiken en alles te vergeten in mijn slaap. Dan zegt hij: ‘We hoeven niet te gaan, het kan ook een andere keer.’ Ik hoor een lichte teleurstelling in zijn stem en ik word boos op mezelf. Verdorie Sue, deze avond ga je niet verpesten.
‘Nee pap, ik heb er juist zin in!,’ zeg ik een stuk opgewekter en ik meen de woorden die ik zeg. Dit is de eerste keer sinds tijden dat mijn vader zo vrolijk is en daar besluit ik wijs gebruik van te maken.
Mijn vader gunt me een glimlach en ik weet dat hij er ook zin in heeft.
Nog geen twintig minuten later stoppen we voor het restaurant en een parkeerjongen komt op ons afgelopen. Ik bekijk hem snel en schat hem ongeveer vijfentwintig jaar oud. Hij is erg gespierd en heeft een knap gezicht. ‘Goedenavond, monsieur et madame. Ik zal uw auto naar de parkeerplaats brengen,’ terwijl hij vriendelijk zijn hand ophoudt voor de autosleutels. ‘Merci beaucoup,’ zegt mijn vader dankbaar en hij draagt de sleutels over aan de jongen. Mijn vader loopt daarna richting de deur terwijl ik de achterdeur open om mijn jas eruit te halen. De jongen loopt langs me heen en lacht naar me wanneer ik de deur dicht doe en ik ga in op zijn geflirt. Ik geef hem een glimlach terug en voel mijn wangen een beetje kleuren. Waar slaat dit nu weer op denk ik bij mezelf. Oké, hij is erg knap om te zien, maar om er nu van te gaan blozen. Ik schaam me kapot en grijp snel mijn jas uit de auto. Daarna loop ik snel naar binnen achter mijn vader aan, die zich ondertussen heeft omgedraaid om te kijken waar ik blijf. Ik zie hem verwarrend kijken, maar ik geef hem een vernietigende blik en hij houdt wijs zijn mond.
Zodra we naar binnen zijn gelopen gaat mijn mond open van verbazing. Ik ben nog nooit in Lucille’s geweest en ik staar vol bewondering rond. Het restaurant is voorzien van een warme rode kleur met donkergroen er doorheen. Aan het plafond hangen grote kroonluchters die verlicht worden door spotjes. Het is een prachtig restaurant met tafels die allemaal gescheiden zijn door een subtiele lage wand met daarboven op een raam van glas die door middel van patronen maar gedeeltelijk doorzichtig is. Alles bij elkaar geeft een enorm chique uitstraling en mijn ogen gaan er van stralen. Ondertussen neemt iemand mijn jas aan, maar ik schenk er geen aandacht aan. Ik zit nog steeds verrast om me heen te kijken. Ik heb Lucille al vaker ontmoet toen ik nog jong was, maar ik heb nooit gedacht dat het restaurant zó chique zou zijn. Ik zie mijn vader lachen om mijn reactie.
De gerant komt op ons afgelopen en wijst ons naar de tafel. We lopen door het restaurant heen naar een tafel helemaal achter in de hoek. Opnieuw valt mijn mond open van verbazing. De hele achterwand bestaat uit een aquarium waar allerlei tropische vissen in zwemmen. Ik kijk mijn ogen uit totdat mijn vader zegt dat ik moet gaan zitten. De gerant staat geduldig bij de stoel te wachten om mij aan tafel te schuiven. Ik ga snel zitten en verontschuldig me tegenover de man. Hij reageert echter niet en verdwijnt daarna weer net zo snel als hij gekomen was. Mijn vader lacht hoofdschuddend en wacht geduldig tot de ober komt. Hij bestelt drinken voor ons en ik kijk hem nieuwsgierig aan. Een tijdje word er niets gezegd totdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen.
‘Oke pap, voor de draad ermee. Vanwaar deze gelegenheid? Er moet iets zijn, want normaal gaan we nooit uit eten,’ zeg ik terwijl ik hem nieuwsgierig aankijk. Hij kijkt me lachend aan en zucht dan. ‘Waarom zou een vader zijn dochter niet mee uit eten mogen nemen?,’ zegt hij nonchalant maar ik weet dat hij iets verbergt. Ik kijk hem aan terwijl ik mijn armen over elkaar sla. Hij doet zijn armen omhoog alsof hij onder schot staat en zegt: ‘Oke, ik zal bekennen. Er zit inderdaad iets achter.’
Op dat moment komt de ober aan met ons drinken en legt geeft ons gelijk twee menukaarten. Ik neem gelijk een slok van mijn drinken van de dorst en kijk ondertussen ongeduldig naar de ober, die uitgebreid de specialiteit van de avond opdreunt. Eindelijk loopt hij weg nadat hij onze bestelling heeft genoteerd en ik kijk gelijk weer naar mijn vader. Hij kijkt geconcentreerd in zijn glas en steekt dan eindelijk van wal.
‘Sue, ik weet dat ik al die jaren een slechte vader ben geweest,’ zegt hij en ik wil er tegen in gaan. Hij gebaart echter dat ik stil moet zijn en praat verder. ‘Ik ben voor mijn werk erg veel van huis geweest en heb daardoor veel kostbare jaren gemist. Ik hoop dat je me dat ooit kunt vergeven.’ Hij zucht en legt zijn hand even op mijn hand als vriendschappelijk gebaar. Ik reageer niet waardoor hij zijn hand weer weghaalt en hij praat verder.
‘Daar gaat vanaf nu verandering inkomen. Mijn baas heeft ontslag genomen en ze willen dat ik die baan overneem,’ zegt hij vrolijk. ‘Dat betekent dat ik niet meer hoef te reizen en vanuit huis kan werken. Ik hoef nog maar drie dagen in de week naar kantoor en dan ben ik ’s avonds weer terug.’ Hij kijkt me opgetogen aan en wacht angstvallig mijn reactie af. Even ben ik stil omdat ik niet weet hoe ik moet reageren. ‘Echt waar?,’ zeg ik en mijn stem klinkt als het achtjarige meisje van veertien jaar geleden. ‘Laat je me dan niet meer achter?’ Ondertussen staan er tranen in mijn ogen en ik kan ze met moeite binnenhouden. Mijn vader knikt bevestigend en ik zie bij hem dezelfde reactie. Opgelucht en blij dat ik mijn vader weer terug krijg spring ik op en omhels mijn vader. Hij geeft me een dikke knuffel en zegt: ‘Het spijt me zo erg Sue.’