Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-10-11 20:35

Geplaatst door de TopicStarter : 10-10-11 20:35

xx_Horsiex schreef:
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat iemand dat overleeft, eerst die zware mishandeling en dan nog op een zwaard vallen.. Ik vind het verder een goed verhaal.

Maar de vraag is of ze op het zwaard gespietst is, of dat het een schampschot was, of dat ze op de zijkant is gevallen

**Geplaatst**: 11-10-11 15:46

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 11-10-11 15:46

Schrijf maar snel verder dan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-11 16:54

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-11 16:54

Óf vanavond komt een update, of morgen of overmorgen. Nog suggesties?

**Geplaatst**: 11-10-11 16:59

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 11-10-11 16:59

Ja, doe vanavond maar :Y)

suggestie over het verhaal heb ik niet nee, ik wacht nieuwsgierig af

**Geplaatst**: 11-10-11 17:06

Geplaatst: 11-10-11 17:06

Enige suggestie die ik heb is dat je maar vanavond moet updaten en niet morgen :Y)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-11 20:57

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-11 20:57

De beloofde update!

Kom helaas 20 woorden te kort, maar goed, dat moeten de mods maar door de vingers zien voor deze keer..

Ik loop over een harde, koude, stenen vloer, door een donkere gang waar geen einde aan lijkt te komen. De lucht voelt koud aan op mijn zachte huid. Ik kijk naar beneden, naar mijn lichaam. Het is helemaal genezen. Zelfs littekens die ik van kinds af aan heb gehad, zijn verdwenen. Mijn huid is zo wit dat ik twijfel of het niet doorschijnend is. Ik draag een wit jurkje, die losjes om mijn lichaam valt. Gek, dat jurkje heb ik nooit gezien, laat staan gedragen. Dan richt ik mijn blik weer naar voren. In de verte is er een wit puntje verschenen. Ik versnel mijn pas, om er dichter bij te komen. Tot mijn verbazing lijken mijn voeten nauwelijks de grond te raken. Zweef ik nou? Automatisch hap ik naar lucht, om een paniek aanval te verkomen. Lucht die er niet is. Mijn mond beweegt, maar er stroomt geen lucht naar mijn longen. Adem ik nou niet meer? Dan begrijp ik dat er iets mis is. Maar wat? Hoe kan het dat ik geen adem kan halen? Ik moet toch adem halen om te overleven? Adem halen om te overleven. O.. Nee... Ik... Ben... Toch niet.... Dood? Ik voel een paniek aanval naar boven komen. En weer weg vloeien. Wat raar, kan ik nou ook al niet in paniek raken? Wat ben ik dan? Ik ben geen geest, want ik heb van geesten gehoord dat die wel in paniek kunnen raken. Waar heb dat eigenlijk gehoord? Hoe ben ik eigenlijk dood gegaan? Ik doe mijn best om na te denken, maar elke gedachte verdwijnt meteen voordat ik het antwoord kan te vinden. Bij elke stap verdwijnen steeds meer herinneringen en kan ik steeds minder helder nadenken. Waarom voelt mijn hoofd zo leeg? Waarom kan ik me niks herinneren? Nu zie ik dat het wit licht geeft. Een lichtgevende cirkel. Een lichtgevende doorgang. Het einde van de gang.

Een heerlijke geur van bloemen en puurheid komen me tegemoet. Ik inhaleer de overweldigende geuren. Hoe dichter ik bij de lichtgevende cirkel kom, hoe beter mijn zintuigen het doen. Vrolijke geluiden van lachende mensen komen me tegemoet, samengaand met prachtige muziek. Ik geniet van het zuivere geluid. Het is zo zuiver dat het tot diep in mijn hart doordringt. Geen spoor van duisternis is te herkennen. Geen haat of woedde. Het bezorgt me een warm gevoel. Alsof ik na een lange tijd thuis kom. De lichtgevende cirkel veranderd in een doorgang. Van verbazing hangt mijn mond open. Wow. Aan de andere kant van de doorgang lijkt het wel een paradijs. Of misschien nog wel iets beters dan een paradijs. Prachtig groen gras over rond gevormde heuvels. In het gras ligt een meertje met helderblauw water. Gouden en zilveren vissen kronkelen zich sierlijk door het water. Kleurrijke wilde bloemen steken boven het gras uit. Hoge bomen, vol met zingende vogels. Vrouwen lopen in dezelfde witte jurk als ik, vrolijk door het gras rennend achter elkaar aan. Als kinderen. Mannen in een wit gewaad lachen om elkaars verhalen. Jongens en meisjes van nog niet eens vijf jaar spelen enthousiast een spelletje. Honden rennen achter katten aan, maar niet wegens vijandigheid. Alsof ze tikkertje spelen. Wauw... Zoiets moois heb ik nog nooit gezien... Alles is zo puur, zo eerlijk, zo gemeend. Het is perfect.. Een prachtig wit paard met dikke glanzende manen komt op me af gedraafd. Alec. Een explosie van vlinders woelen door mijn buik. ‘Alec!’ gil ik. Ik kan me niet goed herinneren wie het paard is, ik weet alleen dat ik van hem hou. Heel veel. Zijn naam kwam automatisch in mijn hoofd op, uit het niets. Ik ren naar hem toe, zo hard als ik kan. ‘Alec, Alec!’ ik kan niet stoppen met zijn naam roepen uit vreugde. Het paard schud vrolijk zijn hoofd, hinnikt vrolijk naar me. Nog een paar meter, en dan ben ik uit deze verschrikkelijke gang weg, bij Alec. Ik wil hem omhelzen, mijn handen door zijn manen woelen. Zijn naam in zijn oor fluisteren, mijn lippen tegen zijn snuit aandrukken. Alleen het idee al maakt me gek van vreugde. Wanneer we bijna bij elkaar zijn, wanneer ik bijna de gang uit wil stappen, het paradijs in, steigert Alec. Hij zwaait met zijn benen door de lucht, zijn hoeven gevaarlijk dichtbij. Ik doe een stap achteruit, overdonderd door Alec’s aanval. Wanneer het witte paard weer op al zijn benen staat, kijkt hij me schuldig aan. Alsof hij wil zeggen dat het hem spijt. Ik wil een stap naar hem toe doen, mijn armen om zijn hals staan en zeggen dat het niks uitmaakt. Maar wanneer ik een stap vooruit doe, haalt hij woest uit met zijn hoofd. Hij draait zijn hoofd verdrietig weg, zodat ik alleen de linkerkant van zijn gezicht zie. ‘Wat is er jochie,’ vraag ik voorzichtig. Bang voor een nieuwe aanval. Mijn opgewekte humeur is meteen verdwenen. In plaats daarvan is bezorgdheid gekomen. Alec draait zijn hoofd weer naar me toe, zijn ogen op mijn ogen gezicht. Ik voel hoe onze zielen contact leggen. ‘Gwen, je moet hier weg. Je kan niet naar me toe komen, je mag niet. Ik verbied het je. Alsjeblieft, blijf waar je bent. Het lijkt mooier dan het is Gwen. Wanneer je naar deze kant toekomt, zal je hier nooit meer weg kunnen. Alles zal voor altijd hetzelfde blijven. Hoe mooi het hier ook is, het zal je vervelen, het zal je ziel doden. Alsjeblieft, blijf waar je bent, keer je om. Ga terug. Nu het nog kan. Het spijt me.’ ‘Maar ik wil zo graag bij jou zijn, Alec.. Ik wil niet terug. Het voelt slecht om terug te gaan. Ik kan het niet. Echt niet.’ ‘Je kan het wel Gwen, je kan meer dan je denkt. Ga terug.’ ‘Ga dan met me mee Alec, ga met me mee, alsjeblieft. Ik kan niet zonder jou terug gaan. Dat kan mijn hart niet verdragen. Ik wil je niet kwijtraken. Mijn gevoel zegt dat ik je al een keer kwijt ben geraakt, dat mag niet nog een keer gebeuren.’ ‘Je vergeet wat je achter je hebt gelaten Gwen. Pas na een paar dagen hier keren je herinneringen terug. Dan krijg je spijt dat je niet terug bent gegaan de gang in toen het nog kon. Echt, je zal spijt krijgen, heel veel spijt. Als ik had gekund, was ik terug gekeerd. Maar mijn lichaam was onbruikbaar. Die van jou niet Gwen.’ ‘Waar heb je het over? Lichaam? Dit is mijn lichaam toch?’ ‘Nee Gwen, dit is je ziel. Je lichaam ligt op aarde, te wachten op jou terug komst. Als je terug komt. En je moet terug gaan Gwen.’ ‘Aarde, wat is de aarde? Waar heb je het over Alec?’ ‘Daar kom je pas achter als je terug loopt door de gang, terug naar de aarde, terug naar je lichaam.’ ‘Ik ben bang Alec, heel erg bang.. Ik snap het niet, ik snap hier niks van. Het enige dat ik weet is dat ik bij jou wil zijn.’ ‘Ik wil ook graag bij jou zijn Gwen, maar ik wil liever dat je terug gaat naar je lichaam. Je bent nog zo jong, je hebt nog een leven voor je. Een leven vol met levende mensen die van je houden. Een leven waarin alles veranderd, waar niks hetzelfde blijft. Het zal je nooit vervelen. En wanneer de tijd daar is, zullen we elkaar weer zien.’ ‘Ik snap er nog steeds weinig van Alec, maar als jij wil dat ik terug ga...’ ‘Ik wil dat je terug gaat Gwen, ik wil dat je gelukkig word. Dat heb ik nog liever dan dat je hier bij mij blijft.’ ‘Ik hou van je Alec..’ ‘Ik hou ook van jou. Ga terug Gwen, ga terug en vergeet niet dat ik bij je ben. Waar je ook gaat.’ ‘Ik wil geen afscheid van je nemen Alec.’ ‘Afscheid nemen bestaat niet Gwen. We zullen elkaar weerzien wanneer de tijd daar is, dat beloof ik je. Wanneer je me nodig hebt hoef je alleen maar aan me te denken, en ik zal je steunen. Koester je herinneringen over ons samen, en weet dat er weer zo een tijd komt.’ ‘Dat zal ik doen Alec, dat zal ik doen.’ ‘Het doet me goed dat te horen Gwen, ga. Ga voordat je je bedenkt. Tot ziens.’ ‘Tot ziens.’
Ik kijk nog een keer diep in zijn ogen. Hij schenkt me nog een liefdevol knikje, dan draait hij zich om en loopt weg. Ik kijk toe hoe hij weg loopt en oplost in het licht. Een traan glijd over mijn wang. ‘Dag lieve Alec, dag mijn vriend. Ooit zien we elkaar weer,’ fluister ik. ‘Inderdaad. Ooit zullen we elkaar weerzien. Tot dan mijn vriendin.’ De boodschap van Alec geeft me de moed die ik nodig heb. De moed om me om te keren en terug de gang in te lopen. Het duister in, het licht achter me latend.

**Geplaatst**: 12-10-11 06:55

Geplaatst: 12-10-11 06:55

Leuk verzonnen hoor, zo krijgt Alex ook nog een beetje eer in dit verhaal!
Nou weten we dus wel dat ze het overleeft, gelukkig maar

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-10-11 19:40

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 12-10-11 19:40

Thanx!

Morgen komt er weer een update, ik probeer zo vaak mogelijk te schrijven

Ik hoop dat het hele verhaal nog voor kerst af is

**Geplaatst**: 12-10-11 20:57

Geplaatst: 12-10-11 20:57

Ow haha ik bedoelde Alec maar de iPad heeft dat omgebouwd tot Alex

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 09:29

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 09:29

Geeft niet hoor haha!

Nogal gênant; Zelf heb ik het heel vaak dat ik mijn gitaarleraar per ongeluk 'Valko' noem in plaats van 'Wilco' haha :))

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-10-11 20:53

Geplaatst door de TopicStarter : 13-10-11 20:53

Nieuw stuk!

‘Hallo? Is daar iemand?’ Mijn stem echoot door de donker. Ik heb het gevoel dat ik al uren aan het lopen ben, maar die uren kunnen net zo goed een paar minuten zijn. Ik tast met mijn handen de koude muur af, zodat ik niet van het pad afraak. Wie weet heeft deze gang ook zijgangen. Dat is niet echt te zeggen omdat ik niets kan zien. Nu het licht verdwenen is, komen mijn gedachten langzamerhand weer op een rijtje. Ik kan weer normaal nadenken, zonder dat gedachten meteen verdwijnen. Maar herinnering van voor mijn gesprek met Alec, zijn verdwenen. De woorden aarde en lichaam kan ik niet in verband brengen met mijn situatie op dit moment. Ik kan er met mijn hoofd gewoon niet bij. Ik loop nu toch op de aarde in mijn eigen lichaam? Een ziel kan toch niet uit een lichaam? Hoe dieper ik erover nadenk, hoe minder ik ervan snap. Eerst maar een uitweg vinden. ‘Hallo? HALLO!’ schreeuw ik. Geen respons. Er moet een weg terug zijn naar mijn lichaam op aarde volgens Alec. En dan pas zou ik begrijpen waarom ik hier was. Koude windvlagen glijden langs mijn schouder. Een rilling loopt langs mijn ruggengraat van angst. Ik moet hier zo snel mogelijk weg, wil ik niet flauwvallen van de angst. O, wacht... Ik kan niet eens flauw vallen, want dit is mijn ziel.. En zielen kunnen niet flauw vallen, of wel? Tot nu toe heb ik het idee dat ik wel aardig stabiel sta, ik heb niet het gevoel dat ik zo één, twee, drie kan om vallen. Waarom stel ik me zo aan? Er is hier niks om bang voor te zijn, helemaal niets. Er is niemand, ik ben alleen. Diep van binnen weet ik dat dát uist is waar ik bang voor ben; eenzaamheid. Als ik de rest van mijn leven alleen in deze gang zou moeten doorbrengen, zou ik gek worden. Dan trekt iets mijn aandacht. Een mager gestalte in een keep komt zwevend op me af, met in zijn linkerhand een zeis... Als ik een hart had, zou die nu gestopt zijn met kloppen. Als versteend sta ik stil. ‘Gwen, Gwen! Ren, ren zo hard je kan! Ren voor je leven Gwen, anders zal hij je meenemen de dood in!’

Alec’s stem zorgt ervoor dat ik het op het lopen zet. Zo hard ik kan ren ik weg van de enge gestalte in de keep. Ik werp een blik achterom, en zie dat ik geen grote voorsprong heb. De griezel zweeft zo snel op me in dat ik de hoop bijna meteen wil opgeven. ‘Ga door Gwen, je moet harder, je kan harder! Geef niet op!’ ‘Waar moet ik heen, Alec? Waar moet ik heen?’ gil ik in paniek. ‘Je moet met mij mee,’ echoot een toonloze stem door het donker, ‘Geef je over, je kan niet aan de dood ontsnappen!’ Ik werp nog een blik achterom, en kijk recht in twee zwarte oogkassen. Verdomme, verdomme, verdomme! Hij is zo dichtbij, ik moet sneller! ‘Geef niet op Gwen, je bent er bijna! Geef niet op!’ ‘Waar ben ik bijna? Waar moet ik heen Alec?’ schreeuw ik. ‘Je kan helemaal nergens heen! Geef je over!’ brult de toonloze stem. Waar moet ik heen? Ik zie niks, ik zie niks verdomme! ‘Vertrouw me Gwen, ren! Je moet doorzetten, nog even doorzetten!’ Zo snel als ik kan ren ik door. Het is niet mijn uithoudingsvermogen die ervoor zorgt dat ik het liefst zou stoppen met rennen. Ik voel me zo ellendig, wanhopig, hopeloos dat ik het bijna opgeef. ‘Geef je nou maar over, je kan hier niet meer weg, je kan hier nooit meer weg, je kan blijven rennen, vroeg of laat krijg ik je toch te pakken!’ ‘Luister niet naar hem! Hij krijgt je niet te pakken Gwen, ren! Je bent er bijna!’ ‘Ik ben er bijna,’ spreek ik mezelf toe. ‘Ik ben er bijna.’ ‘Je bent er nog lang niet, je zal er nooit komen ook! Er is geen uitgang, er is geen weg terug naar het leven! Voeg je bij ons!’ ‘Nee!’ gil ik als antwoord. ‘Nooit!’ Dan zie ik een glimp van een sterrenhemel in de verte. Ik laat mijn ogen over de donkere grond glijden. oliebol, het houd daar op! ‘Wat moet ik doen Alec? Wat moet ik doen?!’ ‘Je kan niet weg lieverd, geef je over!’ ‘Nee!’ ‘Ja! Je kan niet anders, wanneer je springt zal je voor altijd blijven zweven tussen leven en dood, je zal een dolende ziel zijn, die nooit rust zal vinden. Je zal eenzaam zijn, voor altijd!’ ‘Wat moet ik doen Alec, wat moet ik doen? Alsjeblieft! Zeg me wat ik moet doen! Ik wil niet voor altijd eenzaam zijn’ ‘Spring Gwen, spring! Spring voordat het te laat is!’ ‘Als je springt zal je voor altijd eenzaam zijn, er is geen weg terug!’ Nog een paar meter... ‘Spring Gwen!’ ‘Als je springt zal je nergens zijn! Je zou willen sterven, maar je zou nooit kunnen sterven! Je zou toekijken hoe iedereen elkaar gezelschap houd, hoe mensen om elkaar lachen. En niemand zou je opmerken.’ Nog twee stappen.. Ik moet nu echt beslissen.. Ik moet Alec vertrouwen. Maar wat als de gestalte in de keep gelijk heeft en ik voor eeuwig eenzaam zal zijn? ‘SPRING!’ ‘Spring niet! Je zal spijt krijgen!’ Ik prefel een schietgebedje en knijp mijn handen tot vuisten. ‘Ik hoop dat je gelijk hebt Alec,’ mompel ik. ‘NEE!’ schreeuw de gestalte in de keep. Dan zet ik me af en stort ik de sterrenhemel in.

‘Rustig maar meisje, rustig...’ Een hand aait me rustgevend over mijn voorhoofd. ‘Je bent veilig, maak je geen zorgen,’ zegt de warme vrouwen stem weer. Ik knipper in mijn ogen om het wazige beeld scherp te krijgen. Ik kijk naar een wit plafond, die prachtig versierd is. Ik volg met mijn blik die nog een beetje wazig is de sierlijke lijnen van de versieringen. Dan richt ik mijn ogen op vrouw die me kalmeert. Een oud vrouwtje met een geplooide huid en lieve ogen kijkt me vol medeleven aan. ‘Waar ben ik,’ mompel ik. Mijn stem klinkt zacht en bibberig. ‘Welkom terug op aarde mijn kind,’ antwoord ze. ‘Je bent lang weg geweest, ik dacht even dat we je kwijt waren.’ ‘Waar ben ik geweest?’ vraag ik verward. Ze schenkt een treurige blik. ‘Je was bijna dood liefje, maar waar je geweest bent weet alleen jij.’ ‘Ik-ik begrijp het niet,’ fluister ik. ‘Ik zal het zo duidelijk mogelijk proberen uit te leggen,’ zegt ze met haar ogen op mij gericht. Ik knik. ‘Je lag te sterven toen ze mijn hulp in riepen.’ Ik werp haar een vragende blik toe. ‘Bij een veldslag ben je zwaar gewond geraakt. Ik ben een soort dokter, dus ze vroegen mij of ik iets kon doen om je te genezen.’ ‘Waarom was ik..’ Voordat ik mijn zin af kan maken valt ze me in de rede. ‘Dat herinner je je straks wel weer, je kan je nu niets herinneren door de medicijnen, over een tijdje kun je dat wel weer. Ik vertel je alleen wat we dachten en wat ik gedaan heb om je leven te redden. Waar was ik? Oja, je was zwaar gewond en ze riepen mij in om je te genezen. Ik dacht eerst dat je het niet zou redden, zo erg was je eraan toe. Je was op de zijkant van een zwaard gevallen waardoor je een enorme, diepe snee in je ribbenkast had. Het was zo diep en vuil dat het meteen ging irriteren en ontsteken. Daarnaast had je natuurlijk een harde val gemaakt, die weer voor kneuzingen zorgde. Bijvoorbeeld in je nek. Je arm was al gebroken voordat je viel, want de breuk zat er al langer. En je was heel veel bloed verloren. Je longen zaten er vol mee. En je buik ook. Inwendige bloedingen dus. Ongelofelijk dat je het overleeft hebt, ik heb nog nooit iemand meegemaakt die dat overleeft heeft.. Ik wist bijna zeker dat je het niet zou redden, en dat zegt heel wat. Toen we vanmorgen dachten dat je het leven verlaten had, ging je opeens wild heen en weer rollen, zweten en gillen. Het zag er verschrikkelijk uit. Ik had het gevoel dat je ziel terug in je lichaam wou komen, en dat kostte nogal wat moeite. In mijn hele leven heb ik maar een paar verhalen gehoord over zielen die terug hun lichaam in wilden, en dat waren soortgelijke gebeurtenissen als wat ik wat ik vandaag van jou had gezien.’ ‘Wat betekend dat dan, wanneer mijn ziel terug mijn lichaam in wou?’ vraag ik. ‘Dat betekend dat je op het puntje van de dood gebalanceerd hebt kind.’ ‘Wat gebeurde daarna?’ ‘Daarna werd je wakker.’ Ik slik de brok in mijn keel door. Ik was bijna dood geweest. Maar waarom was ik bijna dood? Waarom was ik op een veldslag? En waarom heeft ze het eigenlijk de hele tijd over wij? ‘Je hebt het over ‘wij’, wie is die ander?’ vraag ik nieuwsgierig. ‘Dat ben ik,’ zegt een mannenstem die me bekend voorkomt. Wanneer de man uit de schaduw in de hoek stapt, herken ik zijn gezicht meteen. Van verbazing valt mijn mond open.

**Geplaatst**: 13-10-11 21:03

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 13-10-11 21:03

Erg spannend, ik wil je een tip geven, probeer wat meer en kortere alinea's te maken i.pv. drie lange, dat leest wat makkelijker voor ons. Althans voor mij, ik raak nu af en toe de draad kwijt.

**Geplaatst**: 14-10-11 06:26

Geplaatst: 14-10-11 06:26

Hey wat leuk, toch een misterieus oud vrouwtje

Maar is ze nou haar geheugen (tijdelijk) kwijt?

**Geplaatst**: 14-10-11 08:20

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 14-10-11 08:20

Erg spannend

**Geplaatst**: 14-10-11 21:10

Geplaatst: 14-10-11 21:10

Ik heb net alle pagina's doorgelezen..

Vind dat je echt onwijs prettig schrijft!
En erg spannend verhaal! Ben benieuwd naar het volgende stuk

**Geplaatst**: 15-10-11 13:16

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 15-10-11 13:16

Heel leuk

**Geplaatst**: 15-10-11 14:19

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 15-10-11 14:19

mooie stukjes weer!! ben je alweer bezig met een update ??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-11 09:27

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-11 09:27

Typhoon schreef:
mooie stukjes weer!! ben je alweer bezig met een update ??

Jep, ben er nu mee bezig, nog 800 woorden

alwin_4ever schreef:
Ik heb net alle pagina's doorgelezen.. Vind dat je echt onwijs prettig schrijft!
En erg spannend verhaal! Ben benieuwd naar het volgende stuk

Thanx

En de rest ook

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-11 19:31

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-11 19:31

Update!

‘Hallo miss. Lawcy, hoe maakt u het?’ Nog steeds weet ik niet wat ik moet zeggen. Wie denkt die man wel niet wie hij is? Alsof hij mijn gedachten gehoord heeft antwoord hij. ’Ik was je een tijdje uit het oog verloren, maar een van mijn mannen heeft je voor mij opgespoord. Zo kwam ik erachter dat Jacob Vival je gevangen hield. En daar moest ik natuurlijk iets aan doen. Want ik laat mijn verloofde niet in de klauwen vallen van zo’n monster als hem.’ Hij klikt afkeurend met zijn tong. ‘En door je verdwijning was niet alleen ik ongerust. Je ouders waren dood ongerust. Maar dan ook dóód ongerust.’ Mijn ouders? Wat is er met mijn ouders? Waarom legt hij nadruk op ‘dood’? Hij heeft ze toch niet? Dan dringt het besef hard tot me door. ‘Gore klootzak die je bent! Mijn ouders, wat heb je met mijn ouders gedaan!’ gil ik woedend. Als hij ze ook maar met een vinger aangeraakt heeft... Dan is hij nog niet klaar met mij. ‘Wie aan mijn ouders komt, komt aan mij!’ Woedend spuug ik voor zijn voeten. ‘Nou, nou, nou. Je ouders hebben je totaal geen manieren geleerd,’ mompelt hij terwijl hij zijn hoofd schud. Nu maakt hij me echt pissig. ‘Maar ik kom maar al te graag aan jou, Gwen,’ zegt hij quasi onschuldig. Dat was de laatste druppel. Ik schiet uit bed, mijn ogen op zijn keel gericht. Ik zal je strot dichtknijpen klootzak. Ik haat je. Ik vermoord je. Dat lijkt toch iets makkelijker gedacht dan gedaan. Mijn gebroken arm zit in de weg en ik zak vrijwel meteen door mijn benen wanneer ik op de grond sta. De oude vrouw schud verdrietig haar hoofd. ‘Maak haar niet van slag Black, ze kan het nog steeds elk moment begeven. Ze heeft rust nodig.’ Met haar tere handen tilt ze me voorzichtig op. Black wil haar te hulp schieten, maar zodra hij mijn gezonde arm vast wil pakken, sis ik hem boos toe. ‘Ik heb je hulp niet nodig, klootzak.’ Met de rug van mijn hand weet ik in zijn gezicht te slaan. Blijkbaar kwam de klap hard aan, want met een hand bedekt hij de gelagen wang. Zijn gezicht is vertrokken van de pijn. ‘Die is voor je gore praatjes. Wacht maar af tot ik genezen ben Black, dan zal mijn wraak nog pijnlijker voor je zijn,’ fluister ik op een dreigende toon. Hij heeft zijn hand al weer laten zakken en schud zijn hoofd van medelijden. Hoe kleinerend. Woede borrelt weer op in mijn buik. ‘Had je me nog niet begrepen, verdomme?’ zeg ik. Hij schud zijn hoofd met een jongensachtige glimlach op zijn gezicht. ‘Op een dag zal je me dankbaar zijn, Gwendeline Lawcy.’ Met die woorden draait hij zich om en loopt de kamer uit. Verbaast knipper ik met mijn ogen. Hoe wist hij mijn volle naam? Niemand wist of weet mijn volle naam. Zelfs mijn ouders gebruikte hem bijna nooit. Ook niet bij officiële gelegenheden. De enige keer dat ik bij mijn volledige naam genoemd ben, is toen ik gedoopt werd. En hij was daar niet bij... Toch? Langzaam komen kleine stukjes herinneringen terug, vaag, van vroeger. Hoe dieper ik nadenk, hoe scherper ze worden. Maar nog niet helemaal scherp. Maar half. Dat komt later wel.. Mijn hoofd voelt als een baksteen. De oude vrouw ziet mijn uit het veld geslagen en vermoeide blik. Ze legt haar hand op mijn hand. ‘Rustig aan doen meisje, je moet rustig aan doen,’ zegt ze met een troostende en oprechte stem. Ik heb het gevoel dat ik deze vrouw wel kan vertrouwen. En dat zij de komende tijd de enige zal zijn op wie ik zou kunnen steunen. Ik zou ook wel op Black kunnen steunen -dat zou hij heel fijn vinden zelfs- maar dat vertik ik. Hij heeft mijn ouders vermoord. Ik kan me mijn ouders niet zo goed herinneren –nog niet- maar mijn buikgevoel zegt dat ik van ze gehouden heb. En al had ik niet van ze gehouden, ze blijven familie van me. Familie laat je niet in de steek, ook niet als ze dood zijn. En daarom zal ik wraak nemen. Mijn wraak zou koud zijn. Zou Black koud maken.

‘Goedemorgen meisje,’ zegt de warme stem van de oude vrouw. Ze blijft me meisje noemen, terwijl ze mijn naam al een paar keer heeft gehoord. Het maakt me niks uit. Op een of andere manier voel ik me dan weer jong en afhankelijk, als een klein kind. Na al die zelfstandigheid is dat heel fijn. Vooral omdat het zo’n vriendelijke vrouw is. Een geur van warme broodjes met ei en spek laten me het water in de mond lopen. Ik moet wel lang niet gegeten hebben, want zodra het bord op mijn schoot staat schrok ik het eten naar binnen. De vrouw is op de zijkant van het bed gaan zitten en observeert hoe ik het eten verslind. Wanneer ik het laatste stukje brood mijn mond in schuif, pak ik alvast het glas melk. Die is niet veel later helemaal leeg. Vol voldoening schuif ik het dienblad naar de vrouw toe. ‘Dank u voor het eten en de melk mevrouw, het was heerlijk,’ zeg ik terwijl ik met mijn tong de kruimels van mijn lippen lik. ‘Geen dank meisje, je had dagen niet gegeten zo te zien,’ antwoord de vrouw met een glimlach rond haar lippen. De vrouw verplaatst het dienblad naar een kastje en gaat dan weer op de lakens zitten. ‘Hoe gaat het met de genezing van je wonden en je arm,’ vraagt ze, ‘heb je geen pijn?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Ik heb totaal geen last van de pijn, maar mijn ledematen voel ik bijna niet. Ze knikt begrijpend. ‘Dat komt door de verdoving, na een paar uur trekt dat weg en zal de pijn terug komen. Als ik tegen die tijd niet terug ben, moet je me maar roepen... Ik zit in de kamer hiernaast.’ Ze maakt aanstalten om op te staan. Het laatste wat ik wil is alleen zijn. ‘Wacht,’ zeg ik. De vrouw draait zich om. ‘Ik.. Ik wil niet alleen zijn,’ mompel ik met mijn ogen op het bed gericht. ‘Je hoeft je er niet voor te schamen lieverd, ik begrijp het. Je bent bang dat Russel terug komt, hè?’ Verbaast kijk ik haar aan. ‘Wie is Russel?’ vraag ik. Ze gaat weer op het bed zitten en beantwoord mijn vraag. ‘Heeft hij je dat niet verteld? Black’s voornaam is Russel. Hij heet dus volluit Russel Black.’ Ik knik begrijpend. Dus Russel is Black’s voornaam. Wanneer ik hier weer duidelijk kan denken en mijn herinnering terug heb, zal ik eens op onderzoek uitgaan. Gisteren staat me nog duidelijk bij. Ik moet weten waarom hij mijn volledige naam kent. ‘Gaat het wel?’ vraag de oude vrouw bezorgt wanneer ze mijn peinzende blik ziet. Ik schenk haar een glimlach. ‘Ja het gaat wel, ik was alleen aan het nadenken. Hebt u misschien een idee hoe lang het kan duren,’ vraag ik terwijl ik tegen mijn hoofd aan tik, ‘voordat alles hierboven weer werkt?’ Ze kijkt nadenkend naar mijn gezicht. ‘Gezien de omstandigheden, denk ik een dag of twee. Bij de een duurt het langer dan bij de ander. Je heb een harde klap op de hoofd gehad, vergeet dat niet. Als je goed uitrust, dus niet te veel nadenken, bewegen of praten... Of schreeuwen,’ zegt ze met een knipoog,’ zal het ongeveer een dag duren. Maar als je die dingen wel doet, zal het wel eens drie dagen tot een week kunnen duren. En je moet je vooral niet om dingen druk maken.’ ‘Oké. Niet te veel nadenken, bewegen of praten,’ herhaal ik haar. Ze knikt. ‘Dat moet wel lukken,’ lach ik haar toe. De vrouw glimlacht terug .’Je bent een schat van een meid Gwen, ik snap helemaal wat Russel in je ziet. En andere mannen,’ zegt ze met een knipoog. Verkeerde moment om daar over te beginnen. Alleen de denken aan Black maakt me al misselijk. Mijn gezicht kleurt wit. Mijn ontspannen handen veranderen in gespannen vuisten. ‘Die klootzak mag dan wel wat in mij zien, ik zou nooit maar dan ook nooit wat in hem zien!’ schreeuw ik woedend. ‘Rustig meisje, rustig.. Ik bedoelde het niet zo,’ stelt de vrouw me gerust, ‘echt niet. Haal diep adem. Ontspan.’ Ik inhaleer de lucht en laat het door mijn longen stromen. Langzaam blaas ik de lucht weer uit. ‘Sorry, ik ben een beetje overspannen,’ mompel ik al weer wat rustiger. ‘Het geeft niet,’ zegt ze terwijl ze haar hoofd schud met een zuinig lachje. ‘Probeer wat uit te rusten,’ zegt ze. De gespannen sfeer is langzaam weg gezakt, maar hangt nog wel op de achtergrond. ‘Is goed,’ antwoord ik vermoeid. Mijn hoofd voelt alsof het alsof het elk moment uit elkaar kan gaan barsten. Ik ga zo voorzichtig mogelijk liggen en laat mijn bonkende hoofd op het kussen zakken. Wanneer de vrouw bij de deur staat en me welterusten wenst, besef ik dat ik haar naam niet weet. ‘Wacht,’ zeg ik. De vrouw draait zich om en kijkt me met een vragende blik aan. ‘Ik besefte net dat ik nog niet weet wie u bent.’ De vrouw slikt hoorbaar. ‘Zoals je weet ben ik een medicijnvrouw. Maar dat niet alleen. Mijn naam is Rosalie,’ antwoord ze met een zucht, ‘Rosalie Black. Ik ben Russels moeder.’

Ik weet het, de alinea's zijn een beetje lang, maar zou niet weten waar ik ze in zou moeten korten

**Geplaatst**: 16-10-11 19:38

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 16-10-11 19:38

Erg gaaf!

Mag ik vragen waar je de naam Rosalie vandaan hebt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-11 19:45

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-11 19:45

Dankje!

Nou, ik was eerst van plan haar Rosa te noemen (vraag me niet waarom, was aan het brainstormen). Maar dat klonk te modern en te kort. Toen dacht ik aan Rosaline, maar dat vond ik als sardien(tje) klinken (en de naam klonk te jong) en toen werd het Rosalie

**Geplaatst**: 16-10-11 19:52

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 16-10-11 19:52

Een alina is heel simpel hoor, je kan het overal doen, nu maak het minder overzichterlijk en minder fijn lezen. Gewoon ergens een enter tussen zetten, zolang je het niet midden in een zin doet maakt het vrij weinig uit.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-11 19:53

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-11 19:53

xx_Horsiex schreef:
Een alina is heel simpel hoor, je kan het overal doen, nu maak het minder overzichterlijk en minder fijn lezen. Gewoon ergens een enter tussen zetten, zolang je het niet midden in een zin doet maakt het vrij weinig uit.

Vind het zo lelijk staan om ergens midden in een gesprek een spatie te zetten, maar zal kijken of ik er iets aan kan doen zonder dat het lelijk word.

**Geplaatst**: 16-10-11 19:56

Geplaatst: 16-10-11 19:56

thoraklover schreef:
xx_Horsiex schreef:
Een alina is heel simpel hoor, je kan het overal doen, nu maak het minder overzichterlijk en minder fijn lezen. Gewoon ergens een enter tussen zetten, zolang je het niet midden in een zin doet maakt het vrij weinig uit.

Vind het zo lelijk staan om ergens midden in een gesprek een spatie te zetten, maar zal kijken of ik er iets aan kan doen zonder dat het lelijk word.

Dat lijkt lelijk in het begin, maar dit is ook een soort van lelijk, twee van die lange plakken tekst aaneengepropt. Je moet natuurlijk zelf weten, maar ik vond het in mijn eigen verhalen altijd fijner lezen als je af en toe een alina maakt.

**Geplaatst**: 16-10-11 20:06

Geplaatst: 16-10-11 20:06

Nog steeds fan van je verhaal