Bokt.nl

Citaat:

Ik haalde mijn wenkbrauwen hoog op en boog me weer over mijn boek. ‘Prima, Luciano. Blijf lekker zitten.’ Alhoewel ik mijn ogen stevig op de letters van bladzijde 68 gericht hield, voelde ik gewoon hoe hij me aankeek. Vol onbevredigd verlangen, omdat ik hem negeerde. Zo was Luciano: hij leefde op aandacht.
Geïrriteerd vouwde ik een ezelsoor in de pagina en klapte het boek hard dicht. Ik keek hem verveeld aan. ‘Wat wil je zeggen?’ Zijn ogen tuurden door de ruimte alsof de letters van zijn woorden hem even ontsnapt waren, maar zonder dat hij het erg vond. Die eeuwige controle herkende ik ook in Michael, maar op de een of andere manier vond ik het bij Luciano veel irritanter. ‘Niets in het speciaal. Ik keek gewoon. Mag ik niet kijken?’ Ik zuchtte eens diep. ‘Ik wilde dat ik je het kon verbieden, maar dit is helaas niet Iran. Die vrouwen daar zijn zo gek nog niet, heerlijk rustig, zo onder je boerka. Jij ziet alles, maar niemand ziet jou. Nu ik eraan denk, misschien moet ik ook een boerka voor Pancakes kopen. Al is dat natuurlijk een man.’ Vol vrolijke zelfspot keek ik hem lachend aan. Hij keek me echter verward aan, wat mijn grijns nog breder maakte. ‘Pancakes?’ mompelde hij half. Ik knikte enthousiast. ‘Ja, dat is mijn kat. Jij hebt toch ook een kat? Je weet toch dat die beesten leven voor hun spionagegedrag?’ Luciano barste in lachen uit. ‘Dat wist ik wel, maar om dan meteen te gaan overwegen een boerka aan te schaffen? Gaat een beetje ver, denk je ook niet?’ Ik haalde meteen mijn schouders op. ‘Als je ze maar niet dwingt het aan te trekken. Katten zijn wat dat betreft net vrouwen.’ Luciano trok één wenkbrauw op. ‘O, ja?’ vroeg hij. ‘Uhu,’ antwoordde ik ineens volledig op mijn gemak. Pascal stond inmiddels weer naast me en zette de kom soep en de bagel voor me. Ernaast zette hij een dubbele espresso. Hij glimlachte weer even lief naar me. ‘Alstublieft mevrouw!’ Genietend van zijn hartelijkheid en ons spel antwoordde ik ‘dank u wel meneer!’ en voordat hij wegliep, schonk ik hem nog een kleine knipoog.
Ik boog over mijn soep om het heerlijke aroma in me op te nemen en sloot daarbij zonder dat ik het zelf doorhad even mijn ogen. ‘Zo heb ik je eerder zien kijken,’ bromde Luciano flirterig. Meteen werd ik wakker uit mijn droom vol courgettes en keek hem boos aan. ‘Doe even normaal!’ riep ik, net iets te hard waardoor bijna het hele restaurant me aankeek. Ik trok me echter niets van aan en stak een volle lepel vol soep in mijn mond, waarbij niet in me opkwam dat het natuurlijk nog gloeiend heet was. Knalrood van de pijn hield ik de soep even in mijn mond om hem te verkoelen en slikte hem daarna met moeite door. Dit alles onder toeziend oog van Luciano, die eerst had moeten lachen om mijn overdreven reactie op zijn toespelingen, maar nu ‘gaat het?’ prevelde. ‘Jawel,’ antwoordde ik half beschaamd, half boos en ik richtte me op een frisse hap van mijn kruidenkaas bagel. Inmiddels was er voor Luciano een clubsandwich met bacon verschenen, waar hij met een opvallend enthousiasme op afdook. ‘Honger?’ zei ik zonder enige echte interesse. Hij wachtte met antwoorden tot zijn mond leeg was, want je hebt tenslotte altijd nog je manieren, maar knikte wel. ‘Ik ben gek op hun clubsandwiches. Precies de goede afweging van gezondheid, kaas, bacon en kip. Dat is moeilijker dan je denkt.’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Kom je hier dan vaker?’ Hij schonk me een brede glimlach, waarbij ik zijn witte tanden kon tellen. ‘Minstens één keer per week, meestal vaker. Hoezo?’ Aan zijn zelfvoldane glimlach las ik af dat hij precies wist wat ik ging zeggen. ‘Je hebt me hier vaker gezien hè?’ begon ik argwanend, ‘maar waarom ik jou nooit?’ Hij haalde onschuldig zijn schouders op. ‘Dat is niet mijn schuld. Dat is enkel aan jou en je boek te wijden.’ Ik snufte van ongenoegen. ‘En waarom heb je dan nooit wat gezegd? Zat je me gewoon een beetje te bespioneren in een hoekje?’ Hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Anna, Anna. Wil je zeggen dat je had gewild dat ik naar je toe was gekomen?’ Met zijn woorden wees hij als het ware naar de grote ‘NEE’ op mijn voorhoofd. Ik boog mijn hoofd weer naar beneden, zogenaamd starend in de soep. Luciano sloot zijn lach en beet op zijn onderste lip. ‘Dat dacht ik al. En daarom deed ik het niet. Maar vandaag zag je er zo vrolijk en goedgehumeurd uit in je rode rokje, dat ik dacht: Luciano, jongen, misschien vandaag. Maar ik bleek weer eens ongelijk te hebben.’ Ik keek op van mijn soep en staarde naar zijn gezicht. Hoe je kon gaan van de afwezigheid van enkele vorm van mannelijkheid, tot drie verwarrende mannen. Nu ik eraan dacht zelfs vier, nu mijn ex ook weer op het toneel was verschenen. Maar hopelijk was dat tijdelijk: gek werd ik ervan. ‘Niet zo zielig doen. Je hebt het verdient.’ Luciano gooide zijn handen als een onschuldige beklaagde in de lucht. ‘Waarom in godsnaam? Als het ging om de deal met Logan, oké, toen was ik een klootzak, maar jij ook. We deden verdomme ons werk!’ Hij toonde me een verbitterde glimlach, iets wat ik niet verwacht had snel bij hem te zien. ‘Maar daar gaat het je niet om hè? Je behandelt me als de foute pooier die je in zijn bed gedwongen heeft die avond, maar we weten allebei dat dát niet waar is. We kozen er allebei voor die avond, dronken dat we waren. Ja, ook ik was dronken.’ Bij het woord ‘pooier’ draaiden een aantal nieuwsgierige gezichten onze kant op, maar Luciano dwong ze de andere kant op te kijken met slechts één “had je soms wat” blik. Zijn expressie werd zachter. ‘We hadden een leuke avond. Een fantastische nacht. Kunnen we daar niet gewoon als twee volwassen mensen op terugkijken?’ Ik wierp mijn ogen richting plafond voordat ik ze in de zijne legde. ‘Oké. Je hebt gelijkt. Misschien.’ Mijn gedachten dwaalden even af naar de dans die we gedeeld hadden de desbetreffende avond en nog voordat ik bij zijn appartement aankwam begon ik alweer te gloeien. ‘Het was geen slechte avond,’ grinnikte ik. ‘Ik blijf bij wat ik zei die avond: je bent een fijne danser en ik hoef je niet te mogen om met je te dansen.’ ‘Dansen in de openbare zin van het woord?’ grapte hij, en ja, het was plat maar ik moest toch stiekem lachen. ‘Ja Luciano, in de openbare zin van het woord!’

Met een glimlach die een binnenpretje niet kon verbergen liep ik richting de stoeprand om een taxi aan te houden. Luciano mocht dan zowel irritant als arrogant zijn, hij had zo zijn humor en charme. En ik had me tijdens onze lunch best vermaakt. Hij volgde me in mijn kielzog en nog voor we de weg bereikt hadden stopte hij twee vingers in zijn mond en blies er een verbazingwekkend hard geluid uit. Meteen stopte er een taxi voor onze neus en zwaaide de lange Italiaan de deur voor me open. ‘Prego, signorita,’ sliste hij door zijn tanden heen met twinkelende ogen. Ik boog mijn hoofd voor hem en grinnikte. ‘Grazie, signore.’ Ik gleed zo charmant mogelijk de taxi in terwijl Luciano nog even met zijn lange lijf over de deur heen hing. Ik keek hem afwachtend aan. ‘Nou, ik zie je vast nog wel. Kom er toch niet omheen.’ Zijn hand raakte kort mijn wang aan en hij lachte alsof hij de wijsheid in pacht had. ‘Chi si volta, e chi si gira, sempre a casa va finire,’ fluisterde hij zwoel, zoals Italianen dat doen en hij keek er zo zelfverzekerd bij dat ik ontzettend graag wilde weten wat het betekende. Maar voordat ik het kon vragen, had hij al de deur dichtgedrukt en twee kloppen op het dak gegeven. De auto ging, en voordat ik het wist was ik alweer op weg naar mijn volgende man.

Citaat:

‘Logan?’ riep ik, terwijl ik klopte omdat de bel kapot was. Gefrustreerd begon ik steeds harder te bonzen. Ik stond er nu al dik 10 minuten, waarom deed hij niet open? Ik wist dat hij er was omdat zijn freaky buurman zei dat hij al 2 dagen niet uit zijn appartement was geweest. ‘Volgens mij issie depressief ofzo,’ had hij me schouderophalend gezegd. De man had kennelijk niets in zijn leven, want hij was de hele dag bezig met het in de gaten houden wat zijn mede- bewoners allemaal deden. No way dat hij het fout had.
‘Logan!’ schreeuwde ik nogmaals. ‘Ik weet dat je er bent! Doe verdomme open, anders stuur ik George langs en die breekt de deur gewoon open!’ Al was ik er niet helemaal zeker van, ik wist dat Logan het risico waarschijnlijk niet wilde nemen. Als George boos was, was hij boos en dat wist hij ook maar al te goed. En ja hoor, ik hoorde het geschuifel van sloffende voeten over een houten vloer en vervolgens een slot waaraan gerommeld werd. Al woonde Logan hip in het artistieke Soho, hij kon het zich niet veroorloven om een goed pand te huren. Het resultaat was dat hij in een opgedeelde loft van vergane glorie woonde, waar zijn woonkamer, keuken en slaapkamer dezelfde ruimte waren.
De deur ging open, en ik schrok. Voor me stond een jongen die in niets leek op de zelfverzekerde Mr. Playboy die ik kende. De kleur van zijn huid was een vale kleur grijs en zijn haar zonder wax slap en futloos. En dan sprak ik nog niet over zijn ogen die niet ondeugend twinkelden zoals anders, maar enkel doffe ellende uitstraalden. ‘Logan?’ zei ik op zachte toon. ‘Wat is er in godsnaam met je aan de hand?’ Hij maakte een slap armgebaar naar binnen en ik passeerde hem met nog steeds een onderzoekende blik op hem gericht. Eenmaal binnen wees hij me een van de oude, maar comfortabele stoelen aan. Ik ging zitten zonder enkele interesse in de laag stof die erop lag. Ik wilde alleen maar weten wat er in hemelsnaam met hem aan de hand was.
Logan slofte richting zijn keukenblokje en schepte wat koffie in het filter van zijn apparaat. Ik was altijd blij met de mensen die nog echte koffie zetten in plaats van met die vieze pads, maar ook daar dacht ik nu niet aan. Zijn bewegingen waren traag en zonder enige echte interesse in wat hij nou eigenlijk aan het doen was. Als mede- koffieverslaafde was dat reden tot meer zorgen. Als koffie al niet meer hielp.. Wat was het volgende op het lijstje, antidepressiva? Hij kuchte een onsmakelijke rochel, veegde zijn neus met zijn handpalm af en aaide vervolgens over zijn beginnende baardje. Zijn witte t- shirt was daarnaast verre van schoon, net als zijn spijkerbroek. Ik maakte me echt zorgen, maar toch bleef ik nog even stil. Iets zei me dat ik hem even moest laten.
Hij schonk de koffie in mokken, nog steeds zonder enige interesse in de bruine vloeistof en gaf er één aan mij zonder me aan te kijken. Zijn eigen mok bungelde als een accessoire tussen zijn handen, terwijl hij was neergeploft op de stoel tegenover me. Ik nam een slok koffie en bestudeerde zijn vieze, futloze uiterlijk nog even goed. Toen besloot ik te gaan praten. ‘Logan..’ begon ik zacht, ‘gaat ehm, alles wel goed met je?’ Toen ik zich een glimlach om zijn mond zag vormen werd ik even optimistisch, maar dat gevoel was al snel voorbij toen ik opmerkte dat het een sarcastische grimas was. ‘Wat denk je zelf? Vind je dat ik er goed uit zie?’ Nog steeds keek hij me niet aan, de vlekken op zijn shirt tellend. Ik zuchtte diep. ‘Nee. Nee, dat vind ik niet. Je ziet er verrot uit, Logan. Maar waarom?’ Hij schudde zijn naar beneden gehangen hoofd, weer met die grimas. ‘Ik kan het niet,’ begon hij. ‘Ik kan het gewoon niet. De druk is te groot, ik kan geen liedjes schrijven.’ Bij deze woorden lachte hij even bitter. ‘Ik ben altijd een loser geweest, Anna. Iemand die nooit wat afmaakte. Ik ben die jongen die altijd de grapjes maakte in de klas, maar eindigt bij de Burger King. Ik ben de jongen die nooit ergens voor kan gaan.’ Hij hield de kop koffie met een hulpeloos gebaar in de lucht, waardoor deze bijna de rand over klotste. Uit automatisme strekte ik mijn armen zijn richting op en gilde dat hij uit moest kijken, wat tot een ontzettend ongemakkelijk moment leidde. Voor mij dan. Logan maakte ondertussen van zijn hand een kommetje waar hij zijn hoofd in liet vallen en zuchtte nog eens diep. ‘Ik was er al bang voor dat het zo ging eindigen voor mij, maar ik had zo gehoopt.. zo gehoopt..’ hakkelde hij, terwijl hij zijn hand met nerveuze bewegingen door zijn haar haalde. Hij had inmiddels zijn mok op tafel gezet en bond een elastiekje om zijn vingers met zijn vrije hand. Logan bracht de hand naar zijn mond en beet verschillende keren als een maniak aan het elastiek. Hij zat zo vast in zijn eigen probleem dat hij mij haast niet opmerkte, laat staan mijn eerdere gillen.
Ik bekeek het schouwspel alsof het niet echt gebeurde en ik naar een gespeeld scenario aan het kijken waar geen echte emotie aan te pas kwam. Alsof het een act was en Logan gewoonweg zijn rol speelde. Was dit de jongen die altijd zo optimistisch was? Die de wereld had over gereisd en van die prachtige verhalen aan me had verteld over eeuwenoude wijsheden? Was dit de jongen die dat prachtige liedje voor me had gezongen, zo simpel, maar daarmee zo waar? Logan leek wel schizofreen, zo veel verschillende kanten had hij.
Tussen mijn hersenspinsels door was er nog niets verandert en zat Logan nog steeds als een gek aan het bandje te plukken, alhoewel nu wel met zijn vingers. Ik bekeek hem kort, en besloot dat het zo niet langer kon. Ik richtte mezelf op en nam de nodige stappen in zijn richting. Hij keek me niet eens aan, dus ik plukte met een snelheid die ik niet van mezelf kende het elastiekje uit zijn handen. Nu moest hij wel opkijken. ‘Wat?’ prevelde Logan, terwijl hij me half aankeek. Zijn ogen schoten steeds naar verschillende hoeken in de kamer om maar niet de confrontatie met mij aan te hoeven gaan. Ik hurkte naast hem neer en liet mijn handen rusten op zijn knieën. Hij toverde een nep glimlachje op zijn gezicht als afleidingsmanoeuvre. ‘En sinds wanneer zijn wij zo intiem?’ grapte hij zonder echte humor. ‘Logan,’ begon ik dan ook, ‘hoe heb je jezelf zo gek kunnen maken in die paar dagen dat we elkaar niet gesproken hebben? Alles ging zo goed, weet je nog?’ Hij maakte een schouderophalende beweging en bewoog zijn hoofd, en daarmee zijn hele lichaam van me weg. ‘Goed? Alles was verkeerd! Wie dacht ik dat ik was, de nieuwe Bob Dylan? De teksten waren te vaag en poëtisch. Die nonsens wil toch niemand horen? En dan de muziek! Jezus, wat een troep! Hoe heb ik dat ooit kunnen componeren? Wie heeft er nu nog behoefte aan akoestisch als er ook elektrisch is? Wie wil het gezanik van een 21-jarige horen die denkt dat hij de wijsheid in pacht heeft?’ Hij spuugde de woorden eruit met gigantische weerzin tegen zijn zichzelf. Ik voelde hem trillen van woede naar zichzelf, maar ook van verdriet en paniek. Dus sprak ik weer. ‘Dat wil ik, Logan,’ fluisterde ik zacht. ‘Ik wil dat, en andere mensen die weten wat goede muziek is! En je claimt helemaal niet dat je de “wijsheid in pacht hebt”, hoe kom je daarbij? Je wilt de mensen alleen laten horen wat op dit moment jouw kijk op het leven is, in al zijn facetten! En ja, dat is de kijk van een 21-jarige jongen, maar wel eentje die een hele hoop gezien en meegemaakt heeft in zijn korte leven. Sommige 40-jarigen snappen nog niets van het leven, en sommigen sterven in onwetendheid. Iedereen eigenlijk. Maar wat maakt dat uit? Jouw visie is net zo waardevol als die van the Beatles, of Bob Dylan! Paul McCartney schreef “When I’m Sixty-Four” toen hij in de twintig was. Is daar iets van uitgekomen? Nee. Maar maakt dat het nummer minder goed, en waardevol? Nee!’
Logan was me in mijn betoog gaan aankijken, maar zijn gezicht was nog steeds bevangen van hopeloosheid. Hij kuchte. ‘Maar ik ben McCartney niet! Of Lennon, of een van die andere twee lelijkerds! Ik ben Logan Softner, loser 1.0. Altijd al geweest..’ Ik schudde wild mijn hoofd, boos om zijn zelfmedelijden. Ik pakte zijn gezicht in een ruwe greep vast en draaide zijn kin mijn kant op. ‘Stop daarmee! Stop met jezelf de grond in boren, terwijl je weet dat het niet waar is wat je zegt! Waar is die Logan die onlangs dat prachtige liedje voor me aan het zingen was, waardoor ik zelfs weer hoop kreeg dat het leven meer te bieden heeft dan zwoegen? Waar is die Logan die in dit kleine poedersuiker appartementje woont, alleen om op een plek te wonen waar het gebeurt? Een Logan die bereid is om met alleen een knapzak op zijn rug de wereld te verkennen om zichzelf te vinden en niet zo laf is om een of andere droge studie te gaan doen, omdat hij te bang is om zijn passie te volgen?’ Ik schudde hem door elkaar, nogal hardhandig waardoor hij iets mompelde over zijn nek. Ik negeerde hem. ‘Waar is die? Want met die jongen ga ik een hele goede plaat maken, en voor die jongen ga ik door het vuur om er een succes van te maken. Want die jongen, die heeft niet alleen ongelofelijk veel talent, maar die verdient het ook zo ontzettend. Kan je die jongen voor me vinden, denk je?’
Ik liet hem los en liet me achterover op de grond vallen. Met mijn billen op de houten vloer, bestudeerde ik zijn gezicht. Hij haalde zijn handen meerdere keren over zijn ogen en stoppels, alsof hij zich aan het wassen was en keek me vervolgens aan met een gezicht wat eruit zag of hij net wakker was geworden: slaperig, maar klaar voor een nieuwe dag.
‘Dankjewel, Anna,’ wist hij ademloos uit te brengen. ‘Dankjewel.’

Citaat:

Ik schudde lachend mijn hoofd en woelde even door zijn haardos. ‘Als je nu maar even gaat douchen, want je stinkt!’ Ook bij Logan kon er nu weer een lachje vanaf en al was het nog zwak, zijn ogen stonden warm. ‘Yes, ma’am,’ zei hij terwijl hij de gang afliep in een langzame tred.
Toen ik het water hoorde lopen, richtte ik mijn blik op de kamer. Pizzadozen en bakjes van de chinees lagen kriskras verspreid door de kamer, soms nog met inhoud, wat me bijna aan het kokhalzen maakten toen ik zag dat er eentje die dichtbij me lag een groene kleur had gekregen. Ook lagen overal vuile kleren en was de vloer bijna grijs van het stof en de andere rotzooi. Het was duidelijk dat Logan een tijd niet meer schoongemaakt had, waarschijnlijk al voor zijn grote meltdown. Ik besloot dat ik hem tijdens het wachten net zo goed een handje kon helpen en ging aan de slag. De troep die op de grond lag gooide ik in vuilniszakken, de vuile kleren in de wasmand en ik deed ook nog de afwas. Als laatste haalde ik een stofzuiger over de vloer en keek vervolgens tevreden naar het eindresultaat. Ik had er uiteindelijk maar een kwartiertje over gedaan, maar de kamer zag er in ieder geval een stuk frisser uit. Met dichtgeknepen neus knoopte ik de vuilniszakken dicht en plaatste ik ze bij de deur. Dat Logan in die stank had kunnen leven, daar zou ik ook depressief van worden. Ik was er nog niet van overtuigd dat ik hem al volledig uit het dal had kunnen halen en ik wist nog steeds niet wat de diepere gronden van zijn plotselinge onzekerheid waren. Het minste wat ik op dit moment kon doen was zijn huis schoon maken, zodat hij zich daar niet meer druk over hoefde te maken.
Ik stond wat dromerig tegen de muur aangeleund toen Logan de badkamer uitkwam. Eerst had hij niet door wat ik gedaan had en keek hij de kamer rond op zoek naar mij. De muur waar ik tegen aanleunde was namelijk net om het hoekje van de deuropening en niet zichtbaar voor hem. Ik werd wakker uit mijn dagdroom toen Logan’s lichaam voor me opdoemde en keek met een glimlach naar de verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Hij had het doorgekregen. Ik kwam uit mijn donkere hoekje en stapte in zijn richting. ‘Schoon hè?’ fluisterde ik zacht in zijn oor. Hij sprong een paar meter naar voren door de schrik van mijn plotselinge aanwezigheid en draaide zich vervolgens naar me toe. ‘Heb jij dit gedaan?’ vroeg hij me met grote ogen, nog steeds van verbazing. Er trok een diepe frons door zijn voorhoofd en hij glimlachte. ‘Natuurlijk heb je dat gedaan, wie anders? Wat ontzettend lief van je, meisje!’ Met die woorden sloeg hij zijn armen totaal onverwacht om me heen en omhelsde me op een hele intieme manier. Ik beantwoorde zijn omhelzing zonder er bij na te denken, maar toen ik doorhad dat hij wel erg lang duurde trok ik me langzaam terug. Ik wilde er geen probleem van maken. ‘Graag gedaan,’ zei ik tegen hem, terwijl ik zijn ogen bestudeerde. Ze stonden zacht en dankbaar. Ik sloeg hem op de schouder en draaide me van hem weg om mijn jas te pakken. ‘Ga je al?’ vroeg hij, duidelijk teleurgesteld. Ik draaide mijn zachte Kasjmir sjaal om mijn nek en lachte naar hem. ‘Ja.’ Ik liep naar zijn kapstok en trok zijn jas van de kapstok. ‘En jij gaat met me mee!’

Ik duwde het karretje door mijn oude vertrouwde buurtsuper, terwijl Logan met zijn handen in zijn zakken mee sjokte. Het liep inmiddels al tegen zessen en het leek me een goed idee als Logan vanavond wat voedzaams naar binnen kreeg. ‘Wat vind je lekker?’ vroeg ik hem. De rimpeltjes om zijn mond verraadden een flauw antwoord, dus ik hield meteen mijn hand omhoog. ‘Ik ben blij dat je weer jezelf lijkt te zijn, maar ik hoef dat absoluut niet te weten.’ Hij schudde lachend zijn hoofd en liep verder. ‘Yes, ma’am,’ zei hij weer. ‘En ik lust bijna alles. Ben een echte alleseter.’ Ik knikte in een poging niet om zijn gedrag te lachen. ‘Dan eten we risotto, want daar heb ik zelf zin in. Met artisjokken, die lust je ook?’ ‘Jep,’ bevestigde hij mijn vraag, ‘ik vind ze behoorlijk heerlijk zelfs.’ ‘Nou dat is mooi,’ grinnikte ik terwijl ik begon met de benodigdheden uit de schappen te trekken.
Toen we alles bij elkaar geraapt hadden richtte ik me tot Logan. ‘Logan,’ zei ik liefjes, alsof ik het tegen een kleuter had. ‘Nu mag jij een toetje uitkiezen! Fijn hè?’ Ik klapte even kort in mijn handen, op het punt staand om in lachen uit te barsten. Maar hij speelde hij spelletje mee. Hij hopste op en neer van enthousiasme en klapte met me mee. ‘Echt waar? Yeeeeeeeeeeeeessss!’ kirde hij van plezier. Hij huppelde de richting van de zuivel op, terwijl ik bijna in mijn panty plaste van het lachen. Al snel kwam hij weer naar me toe rennen, het toetje zwaaiend in zijn hand. ‘Kijk, kijk!’ riep hij en hield het voor me als zijn trofee. ‘Ben & Jerry’s: je hebt smaak. En dan ook nog eens Strawberry Cheesecake!Je bent een jongen naar mijn hart!’ Ik legde het ijs in de wagen en aaide hem over zijn hoofd. ‘Braaf zo.’ Enkele seconden staarden we elkaar bloedserieus aan tot we op hetzelfde moment uitbraken in een schaterlach. ‘Dom joch,’ hikte ik. ‘Jij begon!’ schaterde hij terug. De mensen in de rij keken ons aan alsof we helemaal debiel waren geworden, maar het kon ons weinig schelen. Zelfs toen we aan de beurt waren, stond er nog een grote ingehouden lach op mijn gezicht getekend. Onze adem inhoudend, wandelden we snel de winkel uit en eenmaal buiten lieten we ons helemaal gaan. Wat was het heerlijk om even zo hard te lachen, en vooral om Logan even zo zorgeloos te zien.
Wat ik alleen niet doorhad was dat een schim, weggescholen in een regenjas ons in de gaten hield vanaf de overkant van de straat. Hij aanschouwde onze lol, maar ook het moment waarop Logan mijn hand vast pakte en er een kus opdrukte. Hij zag hoe ik een buiging naar hem maakte en weer in de lach schoot. En hij zag hoe Logan naar me keek. De onbekende figuur maakte een gefrustreerde vuist van zijn hand en bleef verbeten achter, terwijl wij de straat lacherig verlieten. Met trillende handen stopte hij een sigaret tussen zijn lippen en stak hem ondanks de wind met gemak aan. Hij wierp nog een laatste blik in onze richting, draaide zich vervolgens resoluut om en verdween in het de drukte van de stad.