Bokt.nl

xClairex schreef:

Komt er nog een nieuw stukje?
Of zijn jullie op vakantie?

Citaat:

Casey

Nog even adem ik een keer diep in en uit. Justin heeft een auto geregeld met een chauffeur. “Als iemand het vraagt, ben ik je broer,” vragend kijk ik hem aan, maar knik dan. Hij zal het allemaal wel weten. Dan begint de auto te remmen. We worden voor de ingang afgezet. Heel galant houdt Justin de autodeur voor mij open. Ik glimlach en pak zijn uitgestrekte hand. Met een soepele beweging stap ik de auto uit. Achter mij sluit Justin de deur, waarna de auto direct vertrekt. Ik steek mijn arm door die van Justin en zo lopen we naar de ingang. Daar staat een man in pak die de deur voor ons opent. Ik glimlach, geeft een kort knikje en loop hooghartig door. Och, wat voelt dat toch bichie. Toch is het nodig voor het imago wat mij toegeschreven moet worden. Als Justin wil dat er ogen op mij gericht worden, dan zal ik daarvoor zorgen. Gewoon rijk lijken. Eigenlijk heel simpel.
We komen in een grote zaal waar onze jassen worden aangenomen en opgehangen. Dan loop ik samen met Justin naar binnen. De zaal is vrij duister verlicht, maar dat is bijna niet te merken door de felle lichtjes van de gokautomaten. Geel, groen, blauw… alle kleuren kun je wel terug vinden. Dat soms zelfs op een enkele automaat. Wat verderop zijn er grote ronde tafels. Daar spelen ze voor het grote geld.
Het valt mij op dat Justin heel normaal blijft onder het zien van zoiets overweldigends. Hij moet vaker in casino’s zijn geweest. Alleen lijkt hij daarvoor niet echt het type.
Ik schenk er verder geen aandacht meer aan en richt mij op de mensen in het casino. Je pakt ze er zo tussenuit. Veel excentriekelingen. Aan de automaten zitten wat verslaafden gebiologeerd naar het apparaat te kijken. Anderen gooien er wat muntjes in, maar lopen na een paar keer weg.
Aan de grote ronde tafels zitten vooral mannen in pak. De sigarenrook danst door de stralen van de lampen. Stelletje patsers. De meeste mannen zijn wat ouder, maar een enkeling is rond de dertig.
Begeleidt door Justin loop ik naar de bar. Als hij mij vraagt of ik wat wil drinken schud ik mijn hoofd. Laat ik nog maar even helder blijven. Justin neemt een biertje en samen zoeken we een rustig tafeltje op. Van daaruit hebben we een goed zicht op alles wat er gebeurd.
“Zenuwachtig?” vraagt Justin naast mij. Ik schud ontkennend mijn hoofd. “Weet je nog de foto die ik je heb laten zien? Dat wordt het moeilijkste van ons plan. Jij moet hem zien af te leiden. Hij zal eerst bij de bar een drankje drinken, dat is het moment dat je zijn aandacht moet krijgen. Lukt dat niet, dan zijn er weinig kansen over. Hij zal vertrekken naar de VIP ruimte,” intussen glijdt zijn blik naar links. Ik volg hem en zie een afgezette ruimte. Het is wel duidelijk dat de mensen die daar zitten geld hebben. “Ik ga de boel hier in de tussentijd onderzoeken. Een mogelijkheid om achter te komen. Jij moet mij waarschuwen als hij hier de zaal verlaat.”
Zwijgend luister ik naar wat hij zegt. Als hij uitgesproken is staat hij op en loopt bij mij weg. Ik kijk hem na en dan voel ik toch lichte zenuwen in mijn buik. “Doe je voorzichtig?” fluister ik zachtjes. Het microfoontje wat hij mij heeft gegeven. Het zit goed weggestopt in mijn haar en is zo klein dat niemand het zal ontdekken. Hoe dichtbij dan ook.
“Jij ook,” hoor ik een zachte fluistering en ik glimlach even.

Een lange tijd gebeurd er niks. Ik zou graag met Justin willen praten, maar mensen zullen mij raar aankijken als ik in mijzelf praat. Intussen heb ik al een paar drankjes gedronken. Misschien niet heel verstandig, maar ik kan moeilijk niets doen. Na een aantal uren van nietsdoen wil ik het opgeven. “Misschien komt hij niet,” verzucht ik.
Het blijft een tijdje stil en even vraag ik mij af of hij mij wel gehoord heeft. “Heb geduld,” hoor ik uiteindelijk. “Volgens mij komt hij eraan.”
Met hernieuwde moet kijk ik naar de ingang. Tot mijn verbazing komt er inderdaad iemand binnen lopen die op de foto lijkt. Mijn ogen schieten naar Justin die onopvallend knikt. Dit is het dus… Het moment van de waarheid. Ik kijk even naar mijn drankje. Leeg. Dat komt mooi uit. Ik wacht geduldig tot hij gaat zitten aan de bar. De informatie die ik van de Justin heb gehoord gebruik ik. Hij heeft gezegd dat het drankje aan de bar zal worden genuttigd. Ik moet zorgen dat ik niet opval, dus ik wacht geduldig. Pas als hij een eerste slok heeft genomen kom ik overeind.

Abbigail

Nathaniel trekt mij een stukje achteruit. Vaag zie ik nog hoe meerdere mensen zich achter hem scharen. Ze zijn bewapend. Ik zou dolgraag nog een blik op zijn ketting werpen, maar er zijn nu teveel mensen. Niet opvallen zou al moeilijk genoeg zijn.
“Ik zou blij zijn als we deze bestofte gevangenis uit konden,” hoor ik hem zeggen. Zijn stem komt mij opvallend bekent voor. Ik probeer hem te plaatsen, maar het is hopeloos. Ik weet zeker dat ik hem nog nooit eerder heb gezien.
Dan pas zie ik de vragende blik van Nathaniel. Ik schud mijn hoofd, om duidelijk te maken dat er niets aan de hand is. Nog even kijkt hij mij onderzoekend aan, maar knikt uiteindelijk.
Nu is het mijn beurt om vragend te kijken. Wat nu? Nathaniel kijkt om zich heen, nog even kijkt hij naar het groepje wat zich langzaam van ons verwijderd.
Dan wijst hij ons beide aan en wijst naar de doorgang, waar de vreemde jongen vandaan kwam. Ik knik begrijpend en samen glippen we door de opening.

Voor een moment moeten mijn ogen wennen aan het vreemde licht. Alles wordt vaag verlicht door vreemd uitziende buizen. Verbluft blijf ik naar het vreemde licht kijken. Met mijn hand reik ik al naar een buis als Nathaniel mij tegenhoudt. Verbaasd kijk ik hem aan.
“Weet je wat het is? Nee, dus blijf er vanaf,” de woorden schieter eruit als kogels en kwaad kijk ik hem aan.
“Waarom?” vraag ik koppig.
Nathaniel zucht verveeld, maar haalt dan een stukje papier uit zijn zak. Hij kijkt mij recht aan, terwijl hij het papiertje op een buis laat vallen. Mijn ogen worden groot als het papiertje in twee seconden gesmolten is en na nog eens een seconde is het papiertje verdwenen. In het niets opgegaan. Een rilling loopt er over mijn rug. Nathaniel kijkt mij nog even sarcastisch aan, waarna hij zich omdraait en doorloopt. Met een rommelend geluid sluit intussen de geheime deur.
Een gevoel van beklemming trekt door mijn lichaam. We zijn opgesloten en ik snap heel goed wat de vreemde man bedoelde met zijn woorden: ‘Ik zou blij zijn als we deze bestofte gevangenis uit konden’.
“Ab,” hoor ik een zachte fluister. Uit mijn gedachten gehaald kijk ik op. Nathaniel is al een stukje vooruit en snel loop ik achter hem aan. Wat heb ik toch ineens? Nathaniel heeft blijkbaar dezelfde vraagt, want hij werpt mij nog even een fronsende blik toe.

We zwerven nog een tijdje rond, totdat we in een kantoor komen. Het eerste wat er in mijn gedachten omgaat: WAT EEN ZOOI! Nathaniel schijnt er geen aandacht aan te besteden en kruipt achter de enige computer in de kamer. Naast het bureau waar de computer op staat en de stoel ervoor staan er overal kasten. Verschillende la’s staan half open en overal liggen papiertjes. Het opvallende is dat ondanks dat de kamer niet zo groot is er wel twee deuren zijn. Ik ritsel door wat papieren, terwijl Nathaniel zijn vingers over het toetsenbord ratelen. Terwijl ik wat rondneus word ik mij bewust van voetstappen op de gang. Snel kijk ik naar Nathaniel. Hij heeft het ook al gemerkt en trekt nog net even een USB uit de computer, waarna hij overeind komt.
Samen schieten we door een deur. Opnieuw het onbekende is. Achter mij hoor ik de deur andere deur al open gaan. Net op tijd!
“Wat is dit voor rommel?!” hoor ik een stem uit de kamer komen.
Nog geen vijf seconden later wordt er groot alarm geslagen.
“oliebol!” hoor ik Nathaniel naast mij en samen gaan we er vandoor. Ik moet mijn best doen om Nathaniel zijn grote stappen bij te houden. We rennen verschillende gangen door. Ineens zijn we weer in de gang met de vreemde lampen. De geheime deur is dicht en het loopt dood. Toch loop ik achter Justin aan. Met zijn hand zoekt hij razend snel langs de randen. Achter mij hoor ik stemmen en voetstappen vlak achter ons. Ik draai mij snel om, zak op mijn knieën en trek twee geweren tevoorschijn. Een groep mannen komt de hoek om, allen gewapend. Ik realiseer mij dat ik in beide geweren zo’n acht kogels heb, samen zestien. Wil ik deze mensen uitschakelen, dan zal ik al die munitie moeten gebruiken. Zonde! Achter mij hoor ik de deur met een gerommel open gaan. Ik kijk achterom en zie dat de deur langzaam omhoog schuift. Ineens schiet mij een idee te binnen.

Citaat:

Casey

Met een soepele gratie loop ik naar de bar. Iedere beweging die ik maak straalt mijn zelfverzekerdheid uit. Achteloos glijdt mijn blik nog eens over de zaal. Tot mijn tevredenheid is zijn blik op mij blijven hangen. Ik richt mijn blik weer langzaam op hem. Zonder aarzeling kijk ik hem recht aan. Een klein glimlachje speelt er over mijn lippen heen, waarna ik mij weer op de bar richt. Ik bestel mijn drankje en kijk niet opzij. Het drankje wordt voor mij op de bar gezet. Nog voor de barman een bedrag kan noemen, breekt de man naast mij hem af. “Deze is van het huis,” zegt hij in vloeiend Engels. De barman lijkt het niet vreemd te vinden. Even glimlacht hij naar mij en gaat weer verder met zijn werk.
“Drankjes aan vreemden?” vraag ik, overschakelend naar het Engels en kijk hem dan met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik ben nog geen meter bij hem vandaan. Mijn lichaam laat ik bewust nog even naar de bar en ik heb alleen mijn hoofd gedraaid.
Hij negeert mijn vraag en steekt zijn hand naar mij uit. Pas dan draai ik mij helemaal om en pak ook zijn hand vast. “Andrew,” zegt hij en schudt zachtjes mijn hand.
“Cleo,” antwoord ik zonder aarzeling. Ik had er van tevoren nog niet over nagedacht, maar dit leek mij handiger.
“Zo, nu ben je geen vreemde meer,” zegt hij en glimlacht naar mij.
“Drankjes van het huis? Vaste klant?” zeg ik lichtjes uitdagend en met mijn hoofd duidt ik lichtjes de zaal aan.
“Nee, eigenaar,” zegt hij luchtig.
“Tja, dat kan ook,” zeg ik op een lichtelijk ongeïnteresseerde toon.
Wat vragend kijkt hij mij aan, zich waarschijnlijk afvragend of ik het inderdaad niet wist. Bovendien verbaasd dat ik niet zo onder de indruk ben. Mijn gezicht hij ik keurig in de plooi.
Een tijdje kijken we elkaar aan en uiteindelijk zwicht ik. “Ik denk dat ik maar terugga naar mijn tafeltje.” Het is een risico, maar mijn intuïtie zegt mij dat het kan. Hij knik begrijpend. “Bedankt voor het drankje.”
“Geen probleem,” antwoordt hij, warna ik mij omdraai.

Terug bij mijn tafeltje hoor ik Justin in mijn oor. “Wat doe je nou?!” hoor ik hem gefrustreerd fluisteren. Zoekend kijk ik om mij heen en ik zie hem aan de andere kant van de zaal. Hij kijkt mij niet aan, maar ik weet dat hij alles heeft gezien.
“Vrouwelijke intuïtie,” antwoord ik nog steeds zelfverzekerd. Ik hoor hem zuchten van ergernis en ik kan er niets aan doen, maar een klein glimlachje glijdt er over mijn gezicht.

Een tijdje zit ik allemaal maar. Zo af en toe nip ik even van mijn drankje, terwijl ik de zaal wat rondkijk. Het begint mij te vervelen, maar ik moet toch iets doen. Ik weet dat Andrew nog bij de bar zit en af en toe mijn kant op kijkt. Uit mijn ooghoeken zie ik hem overeind komen en nu voel ik toch wat spanning in mijn buik. Ik kijk bewust niet zijn kant op en kijk verveelt door het casino. Met iedere stap die hij zet komt hij dichter naar mij toe. Pas als hij bij mijn tafel stil gaat staan, kijk ik verbaast op. “Zou je mij willen vergezellen naar de echte mannen?” zegt hij en glimlacht een keer verleidelijk.
“Echte mannen?” vraag ik en kijk hem niet begrijpend aan.
“Waar ze om het grote geld spelen.”
“Het grote geld? Is dat zoveel anders?” terwijl ik dat zeg pak ik een pluk haar en speel er met mijn vingers doorheen.
“Ik zal het je laten zien. Je zou mij kunnen aanmoedigen. Bovendien heb ik het geluk graag aan mijn zijde,” zegt hij en biedt mij zijn arm aan. Hij knipoogt even naar mij, waarna ik zijn arm aanneem.

Vlak voordat ik aan de arm van Andrew de VIP-ruimte in ga werp ik een blik naar Justin. Onze blikken kruizen een moment. Hij glimlacht even en geeft mij een klein knipoogje. Een warm gevoel trekt er door mij heen en mijn glimlach wordt iets groter. Dan is Justin uit mijn zicht verdwenen. “Ik ben trots op je,” hoor ik hem nog zachtjes zeggen. Onopvallend haal ik even een keer diep adem. Tijd voor concentratie.

Geconcentreerd probeer ik het spelletje te volgen. Black jack. Nog nooit van mijn leven gedaan. De grote lijnen snap ik na een tijdje wel, maar ik vind het weinig interessant. Dus bekijk ik de mannen wat aan tafel. Ik doe mijn best om het leuk te houden met Andrew. Hij doet zijn best om het mij leuk te maken en ik doe mijn best om hem bij mij te houden. Justin heeft een half uur geleden voor het laatst van hem laten horen.
“Zo dat is weer voor mij,” zegt Andrew zelfingenomen en gooit zijn kaarten op te tafel. Ik kijk hem bewonderend aan.
“Wat ben jij hier goed in. En je zei nog wel dat je geen vaste klant was!” zeg ik vrolijk. Hij lijkt blij te zijn met dit compliment en glimlacht naar mij.
“Ag, ik ben hier meteen begonnen. Bovendien heb ik vandaag een geluksbrenger naast mij aan tafel zitten,” terwijl hij dit zegt kijkt hij naar de andere mannen aan de tafel. Het gevoel dat hij zo met mij loopt te pronken irriteert mij wat. Ik doe mijn best om dit niet te laten merken.
Op het moment dat ze met een nieuwe ronde beginnen hoor ik ineens een vreemd gekraak in mijn oor. De ademhaling van Justin wordt hoorbaar. Ik frons lichtjes mijn wenkbrauwen. Hij klinkt buiten adem. “Casey denk erom dat je niets laat merken. Alles wat je moet doen is naar mij luisteren. Nogmaals laat niks aan de mensen om je heen merken!” Ik hoor de ernst in zijn stem en mijn maag draait zich om van de spanningen. “Je hebt het geweldig gedaan! Een betere partner bestaat niet. En beloof mij dat je dat niet tegen Nathaniel zegt,” onwillekeurig glijdt er een glimlachje over mijn lippen. “Geef jezelf hier niet de schuld van want niemand had dit kunnen voorzien. Ik wil dat je binnen een half uur het gebouw verlaat. Ga naar het huis en wacht daar op mij. Je moet voor zonsopgang vertrekken, ook als ik er niet ben. Er is een lek binnen het bedrijf en je kunt geen contact opnemen met George. In het kastje naast mijn ligt een pinpas, gebruik deze voor alles wat je tijdens je reis nodig hebt. De pincode is 5657. Ga naar Nathaniel en Abbigail, vertel wat er gebeurt is. De coördinaten van hun locatie liggen op een briefje bij de pinpas.” Intussen doe ik mijn best om niets laten merken aan Andrew. Gelukkig zit hij gespannen naar zijn kaarten te turen. “Case, alsjeblieft beloof mij dat je doet wat ik zeg. Antwoordt met iets in de trant van ja of nee,” kijk ik om mij heen. “Ja, dat zou ik doen,” zeg ik tegen Andrew die zat te twijfelen over zijn kaarten. Ik ben blijkbaar doorslaggevend, want hij luistert braaf naar mij.
“Mooi! Kom niet terug om mij te zoeken. Ik ben een grote jongen en kan voor mezelf zorgen. Vertrek voordat de zon op is of ik er nou ben of niet.” Zonder verdere waarschuwing kraakt het ding weer en ineens begint hij keihard te piepen. Ik schrik mij kapot en spring overeind. Andrew kijkt mij verbaast aan.
“Sorry, ik dacht dat ik een spin zag,” zeg ik verontschuldigend. Andrew lacht even en klopt naast zicht op de bank. Onopvallend trek ik het microfoontje uit mijn oor, terwijl ik weer ga zitten.
“Ik zal die monsters van je weghouden.” Ik knik wat verbaast, maar ik ben niet in staat om te antwoorden. De verbinding is verbroken. Wat nu?

Vijf minuten lang zit ik tot het uiterst gespannen op mijn stoel. Wat moet ik doen? Dan uit het niets beginnen er ineens allemaal bellen te rinkelen.

Abbigail

De explosie die ontstaat is wat groter dan ik had verwacht. Ik verstijf van schrik en vergeet zelf te bewegen. Nathaniel trekt mij aan mijn arm mee, onder de nog openschuivende geheime deur door. De warmte van de explosie voel ik langs mijn benen heen glijden. Nathaniel neemt geen moment rust en dwingt mij om in zijn hoge tempo mee te rennen. De bodem lijkt te trillen en ik begin mij af te vragen of alles zal gaan instorten. We zijn binnen een paar seconden in de tunnel. “Natha,” ik kan mijn zin niet afmaken. De adem wordt mij afgesneden. Mijn longen schreeuwen om lucht en mijn borstkas doet zeer. In hoog tempo blijven we doorrennen. De lange tunnel door. Wat naar beneden. We volgen, totdat we plotseling weer in het bos staan. Het is intussen aardedonker geworden, maar we houden nog geen halt. Nathaniel trekt mij mee en pas na een minuut of vijf laat hij mij los en staat hij even stil. Hij is sneller op adem dan mij en we beginnen alweer te lopen, voordat ik goed en wel op adem ben. We zeggen niks, maar lopen met onafgebroken stappen door.

Als we terug zijn op onze uitvalsbasis gaan we in de tuin zitten. Ik ben gespannen en zit rechtop. Nathaniel laat zich echter achteroverzakken en sluit zijn ogen. Gespannen wacht ik af en ik word ongeduldiger en ongeduldiger. Ondanks mijn eigen vermoeidheid kan ik mij er niet toe zetten om mij hieraan over te geven.
“Nathaniel?” vraag ik uiteindelijk na lange tijd.
“Hmmm,” is het enige antwoord wat ik krijg.
“Doe normaal en vertel mij wat er is gebeurd.” Met een zucht komt hij overeind, rekt zich uit en wrijft even over zijn slapen.
“Ik weet het niet precies. Dat gaan we morgen verder uitzoeken. Nu kunnen we misschien beter gaan slapen.” Ongelovig kijk hem aan. Slapen? Hoe wil hij nou gaan slapen. Hij ziet mijn ongelovige blik en ik hij glimlacht. Nog even blijven we zitten, dan komt hij overeind en sleept mij mee.

Gesloopt laat ik mij op bed vallen, maar ondanks mijn vermoeidheid val ik niet in slaap. Mijn gedachten blijven teruggaan naar wat er is gebeurd. Ik weet dat ik iets vergeet, maar ik weet niet precies wat. Wat zal er op de computer gestaan hebben. Ik weet dat het op het stickje staat wat Nathaniel heeft, maar ik weet dat ik het niet zal mogen zien. De rommel in de kamer was zo groot. Eigenlijk onoverzichtelijk. Hoe zouden ze daar hun administratieve werkzaam heden in kunnen doen. Dan bedenk ik mij, dat het normaal niet zo’n puinhoop hoeft te zijn. Wat zei die man ook alweer. ‘Wat is dit voor rommel?!’. Zou die man het over de troep hebben gehad? En waarom zou hij er zo verbaasd over zijn, als het altijd zo is. Dan schiet mij iets te binnen. Wat als het niet altijd zo was. Wat als er iemand voor ons is geweest. Iemand die ook informatie zocht.
Ik schiet overeind in bed. “Nathaniel,” gil ik, ondanks dat hij vlak naast mij ligt. Ik schiet overeind en spring uit bed. “Nathaniel!” gil ik nogmaals.
Slaperig komt hij overeind. “Huh? Wat?”
Ik sta versteld van het feit dat hij zo snel in slap is gekomen. Als hij ziet dat ik overeind naast bed sta, lijkt hij wat wakkerder te worden. “Wat is er?” vraagt hij, uiteindelijk als hij zichzelf wat wakker heeft geschud.
Intussen ben ik rustiger geworden en in staat om normaal te antwoorden. “Wat als wij niet de eerste waren in die kamer. Wat als iemand voor ons die rommel heeft gemaakt!” Opgewekt kijk ik hem aan.
“Dat had ik al bedacht,” zegt hij met een zucht. Zonder verder nog wat te zeggen valt hij weer achterover in zijn kussens. Tot mijn afgrijzen begint hij meteen lichtjes te snurken.