Bokt.nl

Citaat:

Abbigail

“Laat mij eruit!” gil ik keihard, terwijl Casey nog rustig hangt. Net of dit de planning was, en dat ik nu echt vreemd reageer! “Dat je je eigen leven in gevaar brengt, oke! Maar daar hoef jij mij niet in mee te sleuren!” Intussen begin ik te spartelen en mezelf eruit te wringen. “Wilde eruit?” hoor ik Casey eindelijk reageren!” “Ben je doof ofzo! Ik wil er nu uit. NU!” en precies met het moment dat ik ‘nu’ roep, hoor ik een snelle haal door de lijnen heen. In een vrije val naar beneden, kom ik op de grond terecht. Oef, dat doet zeer. Even blijf ik liggen, maar krabbel weer overeind! “Als ik jou in mijn handen krijg!” Op dat moment landt Casey ook net op de grond. Zonder twijfeling vlieg ik haar aan. Net op tijd kan ze mij ontwijken, maar ik voel nog hoe haar kleren mij net ontglippen. Als ik mij weer naar haar toedraai, is ze het weiland al in. Meteen begin ik ook te rennen. Ik zal haar krijgen. Die, die… oh dat rot kind! “Kunnen we er niet over praten!” roept Casey, die zich half omdraait en iets in tempo verlaagd. Ik ga juist nog wat harder rennen, voordat Casey weer harder kan gaan spring ik vooruit en grijp haar vast. Die ontkomt mij echt niet hoor! “Laat mij los!” gilt ze keihard. We worstelen door het gras heen en hebben niet door dat de jongen in een snel tempo naderen. “Afgelopen. Stoppen! Jullie alle twee.” Horen we ineens de stemmen van de jongens half door elkaar heen. Ik vertik het om los te laten en reageer er gewoon niet op. Met twee stevige handgrepen word ik van Casey afgetrokken. Trappend en slaand probeer ik Casey te blijven raken. Intussen krabbelt Casey overeind en kijkt mij vuil aan. “Oh, ik zal haar!” zeg ik en probeer los te komen, maar Nathaniël houdt mij stevig vast. “Gek kind! Je kunt mij niet zomaar aanvallen! Zagen jullie dat!” zegt Abbigail en kijkt de jongens een voor een aan. “Casey jij bent zelf ook veel te ver gegaan!” zegt Justin rustig, maar duidelijk. “Hoe kunnen jullie zoiets nou zeggen! Ze had mij wel kunnen vermoorden!” roep ik kwaad, denkend aan de handen op mijn keel en laat even mijn hand over mijn hals gaan. “Hoe kun je dat zeggen! Jij hebt haar leven in gevaar gebracht! Heb je er eigenlijk wel over nagedacht wat er allemaal had kunnen gebeuren. Wij zijn verantwoordelijk voor jullie! Je bent gewoon knettergek!” roept Justin nu niet meer rustig of enigszins beheerst. Hij is kwaad, woedend beter gezegd! Casey zegt even helemaal niets terug en kijkt hem met een dodelijke blik aan. “Zo is het genoeg.” Zegt ze zo zacht dat ik het bijna niet kan verstaan. Zonder nog wat te zeggen draait zij zich om en loopt kwaad weg. Een beetje verbluft kijken wij haar na. “Zal ik meteen achter haar aangaan?” vraagt Justin aan Nathaniel, alsof ik er niet bij ben. Nathaniel haalt zijn schouders op, er niet helemaal zeker van. “Misschien heel even, maar we moeten haar hier ook niet kwijtraken.”

Nog binnen 5 minuten besluit Justin achter haar aan te gaan en blijven ik en Nathaniel met zijn tweeën achter. Ik ben nog steeds geschrokken van wat er allemaal gebeurt is. Mijn woede die ik tot nu toe redelijk tegen de jongens heb weten in te houden, komt nu toch naar buiten. “Hoe konden jullie dit laten gebeuren. Ik had wel kunnen verongelukken met dat gekke kind!” Nathaniel probeert mij wat te sussen, maar ik ben woedend. Alle spanning moet er gewoon uit. Kan ik er wat aan doen, dat nou net hij de dupe hiervan is! “Ik wil dat stomme kind nooit meer zien. Nooit meer! En als ik haar zie, dan zal ze het weten. Ik vermoord haar!” gil ik keihard. Ik begin Nathaniel te slaan, waarna hij mijn handen stevig beet pakt. Niet zo goed wetend wat hij moet doen, blijft hij stilstaan. Ik weet dat hij medelijden heeft, maar dat wil ik niet! Toch kan ik er niet aan doen, dat de tranen ineens over mijn wangen rollen. Ik word helemaal slap en als Nathaniel mij loslaat zak ik in elkaar op de grond.

Casey

Ik heb geen idee waar ik heen loop, maar ik moet hier weg. Weg van deze plek! Weg van deze mensen die mij nergens in begrijpen! Denken ze nou werkelijk dat ik niets kan? Dat ik nergens goed voor ben? De tranen lopen over mijn wangen. Wat doe ik in deze nachtmerrie? Zo loop ik door, totdat ik bij een weg aankom. Ik slenter langs de weg. Geen idee waar ik heen ga of waar ik heen zou kunnen. Alles beter dan waar ik nu ben.

Misschien loop ik zo minuten, misschien uren. Ik weet het niet, maar ineens wordt er een auto gestopt. Een trilling gaat er door mijn lichaam. Ergens zit vaag nog de herinnering van de vorige auto die voor mij stopte toen ik alleen was. Gespannen blijf ik staan, want de auto is voor mij geparkeerd. Uit de auto stapt tot mijn verbazing een vrouw van een jaar of 30. Een beetje twijfelend, loopt ze naar mij toe. “Kan ik jou misschien helpen?” Even twijfelend kijk ik haar aan, een blik achterom en ik hak de knoop door. “Zou u mij een lift kunnen geven? Tenminste een stuk op weg kunnen brengen?”

Het duurt niet zolang of ik stap bij de vrouw in de auto. Op het moment dat de auto optrekt, zie ik in de achteruitkijkspiegel, Justin opduiken. Mijn maag krimpt ineen, als ze hem maar niet ziet. Blijkbaar niet, want even later rijden we op de snelweg. Ze verteld mij van alles over zichzelf. Zo blijkt ze 2 kinderen te hebben en een psychologe te zijn. Lekker, kom ik bij een psychologe in de auto. Toch laat ze niet zoveel van die kant zien of juist wel natuurlijk. Ze vraagt mij niet, waarom ik alleen langs de snelweg liep. Ze vraagt mij niet, waarom mijn haar in de war zit en op mijn gezicht opgedroogde tranen te zien zijn. Ze accepteert het en begrijpt dat ik geen zin heb om erover te praten. Terwijl zij honderduit praat over zichzelf, kan ik mij een beetje ontspannen. Wat ze precies verteld ontgaat mij wel, maar af en toe knik ik even begrijpend. Dat lijkt voldoende te zijn. Mijn blik blijft uit het raam, want eigenlijk probeer ik mijn betraande gezicht te verbergen. Ik wil niet zwak lijken. Wat gebeurt er toch met mij! Volgens mij heb ik nog nooit zoveel gehuild in mijn leven. Ik liet nooit mijn tranen zien, ondanks dat ik echt niet altijd zo gelukkig was. Natuurlijk was ik blij met mijn leven. Ik kreeg alles wat ik wilde, maar daardoor konden mensen niet begrijpen dat ik wel eens problemen had. Alles is te koop met geld, dat leken de mensen om mij heen te denken. Natuurlijk wisten zij niet hoe het was, om bijna altijd alleen thuis te zijn. Nee, zij zouden het fantastisch vinden, zo weinig hun ouders thuis te hebben. Maar voor mij, voor mij lag dat heel anders. Ik had al die dingen! En als ik niet alleen thuis wilde zijn, kon ik natuurlijk altijd een vriendin meenemen. Wie weigert er nou, als je wordt meegevraagd, naar een huis zo groot als een kasteel. Maar nooit had ik een echte vriendin. Een vriendin, waarmee ik niet alleen mijn gespeelde leven kon leiden. Nee, een vriendin, die wist dat ik van extreme dingen hielt. Een vriendin die wist dat ik op vakanties al vaker parachute had gesprongen. Die wist dat ik, wanneer ik op wintersport ging, niet alleen keurig van de pistes afging. Juist van de pistes af, hoge schansen nemen, maar dat hoorde niet bij mijn figuur. Niet bij de personage die ik was. Iedereen zou om mij gelachen hebben en denken dat ik een grapje maakte. Hun wisten niet dat ik naast skiën, ook kon snowboarden. Niemand zou mij hebben begrepen. Ik was het meisje van de merkkleding. Het meisje die haar vriendinnen voor het oprapen had. Het meisje dat altijd wel een woordje terug had. Degene die alle jongens kon kiezen, ondanks dat heb ik nooit een vriendje gehad. Ze houden mij nooit kunnen begrijpen en ik wilde ze niet tonen wie ik werkelijk was. Bang om dan afgewezen te worden. Abbigail leek mij juist wel te begrijpen, voor het eerst leek iemand meer te zien dan alleen de buitenkant. Maar dat is nu voorbij… Het was een illusie. Een stille hoop, op iets wat ik nooit zal kennen.

Ik ben nog diep in gedachten verzonken, als de auto remt. Verbaasd kijk ik opzij en Rachel, zoals ze zichzelf noemde, draait zich naar mij toe. “Wat is er?” “Hier zet ik je af. Je bent waar je wilde zijn. Tenminste je moet nog een klein stukje lopen, maar het is niet ver. Ik moet hier rechtdoor, begrijp je.” Zegt ze verontschuldigend en ik knik begrijpend. “Bedankt.” “Oh trouwens, als ik nog eens wat voor je kan doen. Hier heb je mijn kaartje.” Het kaartje wordt mij in de handen gedrukt, waarna ik de auto uitstap en ze wegrijdt. Ik kijk nog even hoe de auto wegrijdt, waarna ik even het kaartje bekijk. Een kaartje met het nummer van haar psychologen praktijk. Ik verscheur het papiertje en laat de snippers achter.

saaraah schreef:

Leuk verhaal weer
Wanneer komt er weer nieuw?

Citaat:

Abbigail

Terwijl ik Casey nog in mijn armen heb, werp ik een blik over het huis. Ik krijg een brok in mijn keel. Zal het er bij mij ook zo uitzien? Verlaten en eenzaam. Een traan rolt over mijn wangen bij die gedachten. Nog even staan Casey en ik zo samen, delend in elkaars verdriet. Als we elkaar loslaten, heb ik intussen mijn tranen ingeslikt. Casey doet ook duidelijk haar best, maar de tranen blijven in stilte over haar wangen rollen. “Kom we gaan.” Zeg ik en pak zachtjes haar arm vast. Haar blik gaat weer naar het huis achter haar. Nog eens trek ik aan haar arm en dan laat ze zich door mij meevoeren. De jongens staan er beiden een beetje onhandig bij. Casey stapt zwijgend de auto in, waarna ook de rest instapt. Als we wegrijden werp ik nog een laatste blik op het huis. Een vreemd gevoel bekruipt mij. Ik probeer het te negeren en kijk even opzij naar Casey die naast mij zit. Haar blik staat op oneindig en ik vraag mij af of zich op dit moment bewust is van de mensen om haar heen.

In de auto wordt op de terugweg niets gezegd. Geen enkel woord. Het voelt benauwend en ik ben blij dat we terug zijn. Casey stapt als eerste uit en loopt zonder een woord te zeggen, naar haar eigen huisje. Ik staar haar even na, waarna ik naar het grote gebouw loop. Zij heeft even tijd alleen nodig. De jongens lijken mijn hint te snappen en gaan mee naar binnen. Uit de koelkast pak ik wat drinken en schenk voor de jongens ook wat in. Met zijn drieën gaan we even zitten, iedereen in zijn eigen gedachten. Het is een lange tijd stil, voordat Justin toch begint te praten. “Hoe kan ze zoiets nou doen?” zegt hij en ik weet niet precies of het echt voor ons bedoelt is. “Hoe kon ze nou weer zomaar bij iemand in de auto stappen. Leert zij dan nooit iets!” gaat hij verder en ik voel zijn frustratie. Ik snap niet goed, waarom hij daarom door het lint gaat. Er zijn nu toch wel belangrijkere dingen dan dat. Toch ga ik er niet tegenin en blijf stil zitten. Mijn gedachten dwalen weer af naar mijn eigen ouders. Zou hun huis nu ook leeg staan? Een rilling loopt er over mijn rug en ik heb ineens wat tijd alleen nodig. “Ik ga ook naar mijn huisje.” Zeg ik, terwijl ik overeind kom. Nathaniel knikt even en Justin lijkt niet eens door te hebben dat ik wegga. Buiten is het donker, maar ik besef het niet echt. Mijn gedachten gaan steeds weer naar dat lege huis. Ik kijk naar het huisje van Casey en zie dat het licht nog brandt. Even overweeg ik om bij haar langs te gaan, maar loop dan toch naar mijn eigen huisje toe. Als ze wil praten komt ze vast wel.

Het is midden in de nacht als ik wakker schrik. In mijn ogen wrijvend kijk om mij heen. Waar ben ik wakker van geworden? Het is donker om mij heen en ik kan niets bijzonders ontdekken. Ik knipper nog even met mijn ogen en kom dan overeind. Nu ik toch wakker ben, kan ik mijn bed wel even uit. Ik vul een glas met water en neem een paar slokken. Als ik uit het raam kijk, zie ik licht in Casey haar huisje branden. Ik frons mijn wenkbrauwen. Waarom ligt zij nog niet op haar bed? Misschien moet ik toch maar even bij haar langs gaan. Ze heeft tijd voor haarzelf gehad. Nu moet ze zichzelf proberen wat bij elkaar te gaan pakken. Ze kan niet dag en nacht blijven piekeren. Snel trek ik een joggingbroek en een groot vest aan, waarna ik naar buiten loop in de richting van Casey’s huisje.

Voor de deur blijf ik even staan. Zou ik moeten kloppen? Ik weet het niet, dus klop ik toch even, maar heel zachtjes. Er komt geen reactie, dus ik klop nog eens en iets harder. Opnieuw komt er geen reactie en ik vraag mij af ze in slaap is gevallen met het licht aan. “Casey?” zeg ik voorzichtig, maar een reactie blijft weg. Ik loop een keertje om het huisje heen en kijk bij het raam waar een licht brand naar binnen. Door een deur, in een andere kamer kan ik haar zien zitten op haar bed. Ze wiegt zachtjes heen en weer.

Casey

In stilte zit ik op mijn bed, voorzichtig heen en weer wiegend. Ik hoor wel iemand op de deur kloppen, maar heb er weinig erg in. Mijn gedachten zijn niet bij de geluiden om mij heen, maar bij de beelden van eerder deze dag. Hoe konden ze mij dit aandoen?! Vaag hoor ik hoe iemand mijn naam noemt, maar wil er niet op reageren. Dan valt er een stilte en ik sluit mijn ogen. Beelden van vroeger komen naar boven en ik kan er niets aan doen dat er een traan over mijn wang biggelt. Vaag hoor ik weer een geluid, maar ik weet niet direct waar het van is. Dan hoor iemand het huisje binnen stappen en ik besef, dat ik het slot heb gehoord. “Casey.” Hoor ik de stem van Abbigail, nog ergens bij de voordeur. Ik reageer niet en blijf stil zitten. De voetstappen komen aarzelend dichterbij en komen dan de kamer in. Nog steeds blijf ik stil zitten, mijn gezicht verbergend met mijn handen. Stil komt Abbigail naast mij op het bed zitten. Een hele lange tijd is het stil, maar dan barst ik ineens in tranen uit. “Hoe konden ze nou weggaan?!” zeg ik snikkend en Abbigail slaat een arm om mij heen. “Ik weet het niet.” Zegt ze simpel en ik kan haar bijna wel slaan om haar antwoordt. Maar ik weet dat ze simpelweg de waarheid verteld. “Ze zijn weggegaan. Zonder ook maar iets te zeggen! Alsof mijn hele leven niet meer bestaat. Was het echt allemaal nep?” Als ik opkijk naar Abbigail zie ik dat ook zij inmiddels tranen in haar ogen heeft. Ze schudt haar hoofd dan zelfverzekerd. “Nee, dat geloof ik niet. Ze hebben echt van ons gehouden, ze hebben voor ons gezorgd, zo goed als ze konden. Ons een leven gegeven, waar wij beiden tevreden mee waren. Ik denk dat zij het er ook moeilijk mee hebben gehad, om ons te laten gaan. Natuurlijk is het hun werk, maar dat betekend niet dat ze geen gevoelens hebben. Mijn ouders hebben mij een klein cadeautje gegeven de avond voordat ik werd weggehaald. Er zat een briefje bij, waarin ze mij vertelden dat ze van mij hielden. Ik geloof niet dat ze dat alleen deden voor de vorm. En als ik kijk naar jou en hoe graag je terug wilt naar huis, dan denk ik dat zij net zo van jou hebben gehouden, als mijn ouders. Met alle liefde die ze je konden geven.” Eindigt ze zachtjes en opnieuw is het even stil. Ik denk na over de woorden die ze zojuist gezegd heeft. Automatisch gaan mijn vingers naar het kettinkje om mijn hals. Ik kijk pas weer op als Abbigail weer verder gaat met praten. “Ik weet niet precies wat je ouders wilden dat je hier ging doen, maar ik denk dat zij je niet graag zo zagen. Het zal nooit hun bedoeling geweest zijn om jou pijn te doen. Je mag ze missen, dat kan geen kwaad, maar je moet ook om jezelf denken. Ik wil morgen best tegen de jongens zeggen dat je ziek bent. Of niet lekker. Als je tenminste nog tijd nodig hebt, maar probeer niet teveel te piekeren, over dingen die niet meer gaan veranderen.” Met deze woorden draait ze zich om en gaat de kamer uit. Ik hoor hoe de deur zachtjes wordt gesloten en ik weer alleen ben.

De volgende ochtend ben ik nog voor de opkomende zon mijn bed uit. Ik heb helemaal niet geslapen, maar toch kan ik niet langer op mijn bed blijven liggen. Onder de douche fris ik mij even op, dat koude water neem ik dit keer maar voor lief. Dan trek ik snel makkelijke kleren aan en verlaat mijn huisje. Zodra ik buiten ben begin ik te rennen. Het begint langzaam licht te worden. Zonder echt een keuze te maken waar ik heen ga, weet ik waar mijn benen mij heen voeren. Ik kom uit bij een groot meer, waar ik aan de kant ga zitten. De zon is net opgekomen, maar die verschuilt zich nog achter de bomen aan de andere kant van het meer. Ik blijf zitten staren. Zie hoe de bol van vuur, licht en warmte zich een weg baant de hemel in. De rimpelende weerspiegeling in het water. Het beeld van een nieuwe dag. Een kleine glimlach verschijnt er op mijn gezicht. De start van een nieuwe dag. Het is tijd om de dingen die gebeurt zijn achter mij te laten. Ik wil niet meer huilen om mijn ouders. Niet meer om iets, waaraan ik mij vasthoudt van een vorig leven. Het wordt tijd om te accepteren dat dit mijn leven is. Dat ik hiervan moet genieten en niet meer om het minste of geringste instort. Abbigail heeft gelijk. Mijn ouders zouden mij niet graag zo zien. Ze zouden mij graag zien genieten, zoals het meisje wat zij kenden. Het wordt tijd om een nieuwe start te maken, in een heel nieuw leven!