Fragiel als de lucht
Zweeft mee in gedachten
Op de windsgeslaakte zucht
Ziet haar lichaam in de spiegel
Een droge snik al ingeslikt
Ze is bij lange niet tevreden
Want ze is nog steeds te dik
Denkbeeldig vet verbergt haar ribben
Die al zo scherp getekend staan
En ze schaamt zich, voor haar ziekte
Kijkt haar ogen niet meer aan
Ze kan de waarheid niet vertrouwen
Die stelt haar telkens weer teleur
En ze is moe van al die stemmen
Dat oneindige gezeur
Ze sluit zich af voor heel de wereld
En ze voelt zich zo alleen
Ze duwt ze weg maar eig’lijk wil ze
Twee armen stevig om haar heen
Ze is gestopt met het leven
Raakt verloren in de tijd
En opgehouden met het eten
Is er niemand die nog kijkt
Steeds lichter nog word ze
Fragieler als lucht
Ze zweeft al mee als een engel
Op de windsgeslaakte zucht
Nou, ik blijf wel hangen in het rijmschema he.

Hij is heel mooi geworden hoor 

.