Jaja, het is alweer een halve week later. *voelt zich schuldig.
Maar er is weer een nieuw stukje! Voila:
Tien minuten later zaten ze alledrie met een kopje thee en een koekje in de kamer. Christel had een trainingsbroek, een fijn shirtje en een fleecevest aangetrokken. Ze voelde zich ziek en had het koud. Christel begon te praten, denkend dat dit het beste voor haar was. “Ik.. eh, ik weet niet hoe ik moet beginnen. Suzanne en de andere meiden konden het niet hebben dat ik was overgestapt naar Loes. Ze moesten wraak op me nemen, me bang maken, me veranderen. Ganiël, je weet wel, die lastige vierdeklasser, was aangeschoten. Hij wilde best doen wat Suzan hem vroeg, en dat was mij ‘even een lesje leren’. Daarvoor hadden die stomme wijven me vastgebonden aan een boom in een stil bosje vlakbij school. Het klinkt ongeloofwaardig, ik weet het, maar ze hebben het echt gedaan. Een tijdje later kwam Ganiël naar me toe, probeerde aan me te zitten. Ik kon me niet tot nauwelijks verzetten. Meneer Heyman voelde nattigheid, en besloot polshoogte te nemen. Gelukkig. Hij draaide flink door toen hij ons aantrof. Ik was zelf, tja, wat is een goed woord ervoor? Van slag, denk ik. We hebben een gesprekje gehad met de meiden en Ganiël, maar meneer Heyman zal een straf voor hen bedenken. Hij heeft mij opgevangen totdat jullie er waren, en tja, de rest weten jullie.” Haar ouders hadden de hele tijd aandachtig geluisterd. “Jemig meid, wat een verhaal. Dit is vast een grote klap voor je. Heb je nog speciale wensen over hoe je dit graag zou willen verwerken?” vroeg haar vader. “Nee pap, ik voel me al een stuk beter. Ik zal praten als ik ergens mee zit, maar verder moet ik niet zoveel aan mezelf denken. Loes en Frank staan voor mij nu op de eerste plaats.” antwoordde ze. Haar moeder sprong in. “Ik weet dat je dat ook vreselijk vind, het ís ook vreselijk, maar zet ook voor jezelf weer even alles recht. Als je met problemen zit, maar die verbergt, word het alleen maar erger.” Christel stemde toe dat haar moeder ook wel gelijk had. “Ja, maar ik kom er wel. Ik voel me sterk.” Haar moeder moest nog wel iets toevoegen. “Chris, denk er niet te licht over. Je stelt je echt niet aan als je hulp zoekt, en ik wil niet dat je er een trauma aan over houd.” Christel grinnikte. “Jaa-haa.” Ze gaf haar moeder een knuffel en zei: “Mam, ik hou van je.” Met een glimlach vertrok Christel naar haar kamer. Ze was moe van deze vreemde dag, nu wilde ze eerst heerlijk douchen en slapen.
Word het niet te nep?