Bokt.nl

Leukleuk dat jullie het spannend vinden, post straks een vervolg(verhaal staat enkel op de vaste pc, dus enkel als ik daar raak kan ik een vervolg posten)

Ondertussen ook aan het broeden op een nieuw verhaal. Mochten jullie algemene tips hebben(dus niet specifiek dit verhaal, want hier doe ik verder niets meer mee), dan hoor ik die ook nog altijd graag hoor!

Zit nog heel erg in dubio of ik verder blijf broeden op een fantasy verhaal of ik een andere richting neem, want er zitten ook enkele halve andere verhalen in mijn hoofd...moeilijk, want het zijn allemaal nog maar vage verhaal lijnen en dan is de vraag natuurlijk of ik er, eens begonnen, ook een deftig, afgewerkt verhaal rond gebreid krijg....(en ik ben niet het type mens die halve verhalen laat staan, als ik ergens aan begin, wil ik het afwerken)

**Geplaatst**: 26-01-21 11:23

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 11:23

Ik hou persoonlijk wel van dit soort fantasie verhalen.
Maar een verhaal moet je sws trekken natuurlijk en geen taaie stof zijn.
Je moet meegenomen worden in het verhaal, de emotie voelen etc

**Geplaatst**: 26-01-21 11:38

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 11:38

Ook in 1 keer alles gelezen! Wat goed geschreven!

Meer, meer!!!!

**Geplaatst**: 26-01-21 11:45

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 11:45

Ik houd van fantasy, maar kan me voorstellen dat je eens een ander genre wil verkennen. Mocht je het leuk vinden om te sparren, let me know. Ik ben ook aan het schrijven en echt net begonnen met de plots etc uitwerken.

**Geplaatst**: 26-01-21 13:07

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 13:07

Ik zie het al helemaal voor me in een film

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-21 14:43

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-21 14:43

Hij liet de deur open en liep enkele meters de gang in met een kaars in zijn handen.
Net ver genoeg om mij de ruimte te geven om binnen te glippen.
Vlak nadat ik binnen was, kwam hij ook terug binnen en deed de deur achter hem dicht.
Ook nu hadden mijn ogen even tijd nodig om te wennen. Hier waren ook verschillende, donkere gangen, zonder licht, die me aankeken als troosteloze gaten, en ik dook de eerste, de beste gang in, want ik voelde dat mijn thee uitgewerkt raakte. Vlug liep ik een heel stuk door zodat ik zeker wist dat het licht van de kaarsen niet tot bij me reikten, want ook al zag ik mezelf niet, ik wist ondertussen zeker dat ik gewoon zichtbaar was en voelde me letterlijk als een rat in de val.
Schuifelvoetend liep ik stilletjes verder de gang in, puur op de tast, want het was er aardedonker. Uiteindelijk bleef ik stil tegen de muur staan en keek naar het licht, waar die man rustig tegen de muur leunde, hij had gelukkig geen weet van mijn aanwezigheid.
Wat later hoorde ik tumult vanuit de deur-kant. Iemand kwam binnen zag ik, er werd opgewonden wat gezegd en ook de mens die me daarna ‘binnen gelaten’ had, verdween. Even twijfelde ik, maar er stonden kaarsen bij de deur, dus liep ik zo vlug als ik kon terug naar daar, greep een kaars en liep ‘mijn’ gang in. En nog wat verder dan waar ik in het donker gestaan had, vond ik een eerste deur. Gesloten. Ook de deur ertegenover probeerde ik open te krijgen, maar ook die bleek gesloten. Maar toen maakte mijn hart een sprongetje! Ik hoorde een Zolu in mijn hoofd! En niet veel later begon ik te geloven dat ik de gevangenen gevonden had, waarschijnlijk verspreidt over de gangen. Bij beide deuren vroeg ik of Olf daar zat, maar geen van allen bevestigde dit. Toen zei iemand dat er waarschijnlijk een sleutel bij de deur in een nis van de muur te vinden was. Ik raapte al mijn moed bijeen om terug naar het licht bij de deur te lopen en vond, na wat rond zoeken inderdaad een nis met een sleutel in. Haastig liep ik de gang in en opende de eerste deuren. De Zolu’s vlogen me om de nek en zeiden dat er verder allesinds nog deuren waren. Samen liepen we verder en openden in die gang nog 6 deuren. In 4 zaten nog Zolu’s, de 2 laatste waren leeg. Vlug liepen we de tweede gang in en begonnen ook daar deuren open te doen. Bij de vijfde deur maakt mijn hart een sprongetje. Olf! We vlogen elkaar om de armen!
‘Hanz?’ vroeg hij vlug. ‘Ik weet het niet’ liet ik hem bang weten. Toen we de zesde deur in die gang net open gedaan hadden, hoorden we de deur in de inkom terug opengaan. We doken allemaal achter de zesde deur, want met onze kaars konden we niet onopgemerkt blijven in de donkere gangen. Daar zaten we dan. Met ondertussen 11 Zolu’s. Stilletjes hielden we onze adem in, maar het was enkel de ene bewaker die teruggekeerd was. Na wat over en weer gepraat en overleg, konden we ons allemaal vinden in het plan om te ontsnappen. We zouden de bewaker hierheen lokken, hem overvallen en uiteindelijk hier in deze cel opsluiten, niemand kon hem hier horen. Daarna zouden we alle overige Zolu gaan bevrijden.
We moesten elkaar wat moet ‘inspreken’, maar uiteindelijk begonnen we aan ons plan. De vrouw die in deze cel zat, begon heel hard te roepen en op de deur te bonken. Wij plaatsten ons allemaal tegen de muur, achter de deur. De kaars werd uitgeblazen. Niet veel later hoorden we een sleutel in het slot gaan, wat grof geroep en ging de deur open. De Zolu lag in het midden gekronkeld op de grond. De bewaker liep erheen en porde haar met zijn voet. Op dat moment vloog Olf en nog 3 andere Zolu’s op hem. Hij schrok, maar verzette zich hevig. Een Zolu vloog op de grond, maar uiteindelijk slaagden ze erin om hem te overmeesteren. We liepen naar buiten en sloten de bewaker op in de cel. De Zolu die op de grond gevallen was, had een wonde op zijn voorhoofd waar wat bloed uit drupte en Olf had een bloed neus, maar voor de rest waren we ok.
Terug bij de deur namen we wat nieuwe kaarsen en liepen met z’n alles van deur tot deur om de rest te bevrijden. Uiteindelijk stonden we allemaal samen aan de deur. We waren met 23. Het was duidelijk te zien wie hier al het langst was, die zagen er grauw, dun en futloos uit. Blijkbaar kregen ze amper te eten en te drinken. Ik had vreselijk met hen te doen.
En nu? Een groep van 23 Zolu’s kon onmogelijk ongemerkt wegkomen. En ondertussen kon niemand meer onzichtbaar zijn. Hier blijven was geen optie, dus beslisten we maar de deur te openen en liepen traag en stil de donkere gang door. Toen we op de splitsing van de trap en de gangen kwamen, ging de deur boven open, vlug liepen we recht door, de linkse gang in en bleven wat verder, in het donker, stil en bang staan. Een hele groep mensen kwam naar beneden met tussen hen een schreeuwende, roepende Zolu. Wictor. Ze liepen de rechter gang in, richting de cellen, dus zo meteen gingen ze ontdekken dat iedereen weg was en groot alarm slaan, dit was onze laatste kans om ongezien weg te raken, ik liet Olf weten dat hij iedereen naar boven moest brengen, eenmaal boven, de twee deur links, dan waren ze in de keuken, die rechtdoor en ze waren zo buiten. Hij vroeg ‘en jij dan???’ en ik schreeuwde bijna, ‘ik kom wel, ga!!!vlug!!!’ en Olf en de anderen liepen zo stil en vlug ze konden de trap op. Ik bleef in mijn eentje achter, mijn hart sloeg in mijn keel. In mijn hand de sleutel van de cellen. Wictor. Ik kon hem hier gewoon niet achter later en staarde in de gang die naar de cellen liep. En plots stond Hanz voor mij ‘Ada’ schreeuwde hij in mijn hoofd, ‘kom!!!!, we moeten nu weg!!! Ze hebben de draken bevrijdt!!!’, maar ik kon het niet en op dat moment begon de paniek in de cellenblok, de deur vloog open verschillende mensen holden roepend onze richting uit, maar gelukkig liepen ze de trap op en niet onze gang in. Hanz drukte me tegen de muur, nam mijn gezicht vast en verplichte me in zijn ogen te kijken. ‘Ada, we moeten NU weg’ zei hij nogmaals. Ik ontwaakte en zei hem dat we nu niet meer weg konden. Hij keek het licht in en zag ook dat iedereen in paniek op en neer liep. De bewaker die wij overmeesterd hadden, liep ondertussen ook al onze kant op. ‘En ik kan gewoon Wictor hier niet achterlaten’ zei ik stilletjes. Hij liet mijn handen even los en knikte uiteindelijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-21 14:45

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-21 14:45

Niet veel later werd het rustig in de kelder. Ik denk dat iedereen dacht dat we allemaal buiten waren en ons daar aan het zoeken waren. Hanz haalde zijn thee-zakje boven. ‘maar hoe…?’ vroeg ik verward. ‘leg ik later uit’ was het enige wat hij zei, hij dronk het uit en enkele tellen later was hij onzichtbaar. Toen hij helemaal onzichtbaar was, voelde ik plots twee handen op zijn wangen, zijn handen. Hij zei ‘sorry’ in mijn hoofd en plots kuste hij me vol op de mond. Even was ik totaal overdonderd en trok me terug, maar hij bleef zijn lippen stevig op de mijne houden. En toen begon in me terug zweverig te voelen en enkele tellen later was ook ik onzichtbaar. ‘sorry’ zei hij nogmaals,’we moeten vlug zijn’.
Zo vlug we konden liepen we de cellenblok in en controleerden de eerste cellen in alle gangen. De derde gang hadden we geluk. We vonden Wictor. Hij was bewusteloos. Ik klopte op zijn wang en hij kwam bij. Doordat hij amok moest maken deze avond, had hij zijn thee nog, die zette ik aan zijn lippen en liet hem deze drinken. Enkele tellen later waren we alle drie doorzichtig. Wictor stond niet veel later ook op zijn voeten en we slaagden er alle drie in om ongezien buiten te raken. Het huis leek zo goed als verlaten en dat deed ons vermoeden dat er een heuse klopjacht bezig was in het bos. Achter het eerste struikgewas wat we vonden, gingen we alle drie zitten en kwamen even op adem. ‘Kom’ zei Hanz uiteindelijk ‘we moeten ook gaan, straks komen ze terug en dan willen we hier niet meer zijn’, we stonden op en Wictor zei plots mijn naam, ik draaide me naar hem om, hij trok me dichter en kuste me vol op de mond. Ik sloeg hem recht in het gezicht en trok mezelf achteruit. Hij bleef even staan en moest toen glimlachen. Hanz stapte op hem af, maar ik hield hem tegen.
‘Ik ga niet mee’ zei hij uiteindelijk. ‘Zolang de Meester leeft, heb ik geen leven, hij moet boeten voor wat hij deed.’ Zei hij ‘gaan jullie maar’. Hij greep naar mijn arm, maar ik trok hem op tijd terug ‘sorry voor de pijn die ik je bracht’ zei hij uiteindelijk. Hij keek me nog eens recht aan en verdween in het donker. Verbouwereerd bleef ik achter, maar Hanz nam mijn arm ‘Kom’ zei hij ‘we moeten echt gaan!’.
Hij sleurde me zowaar mee het donker in en hield mijn hand stevig vast. We liepen volgens mij de verkeerde richting uit, maar ik was momenteel niet in staat om helder na te denken, de adrenaline zat me nog te hoog, dus liep ik hem maar achterna.
Na, wat leek een eeuwigheid leek, klommen we een holle boom in en daar zette hij zich uiteindelijk neer, uitgeput plofte ik naast hem neer.
‘waar zijn we nu?’ vroeg ik uiteindelijk, toen ik wat op adem gekomen was.
‘geen idee’ zei hij, maar ver weg van huis en allesinds niet in de richting waar de mensen ons zouden zoeken’.
‘sorry voor daarnet’ zei hij.
‘wat bedoel je?’ vroeg ik
‘dat ik je ongevraagd op je mond kuste’ zei hij stilletjes….’er was geen tijd om het uit te leggen of te vragen’
‘ik schrok er van omdat ik het niet verwachtte, maar vond het niet erg’ antwoordde ik hem.
Hij keek me recht aan en ik keek terug. Ik voelde wat komen zou, onze gezichten gingen traag naar elkaar en toen voelde ik zijn lippen nogmaals op de mijne. Dit keer zo zacht en zoekend …. Zo teder. Even hield hij terug wat afstand en keek me aan, mijn ogen zeiden genoeg en opnieuw vonden onze lippen elkaar. De eenheid die we toen creeerden was magisch…. Op het moment dat onze lippen met elkaar versmolten, voelde ik elke vezel in zijn lichaam en hij ongetwijfeld die in het mijne. Zijn handen streelden mijn haar, mijn gezicht, mijn rug en later ook de rest van mijn lichaam. Ook mijn handen begonnen aan het ontdekken van zijn lichaam. Toen hij voorzichtig mijn shirt uittrok, keek hij me zacht aan. Later die nacht werden we een en creëerden daarmee een band die nooit meer verbroken kon worden tot een van ons kwam te sterven.
Het werd al licht toen ik nog steeds wakker in de armen van Hanz lag. En ook de adrenaline was nog steeds rijkelijk aanwezig in mijn lichaam. Zouden er Zolu’s onderschept zijn? En wat met de draakhonden? En Wictor? Wie zou thuisgeraakt zijn? Waar zouden de anderen nu zijn? Heel veel vragen en geen antwoorden.
Wat later kwam Hanz wakker. Hij keek me aan en gaf me een warme, intense kus op mijn mond. ‘we kunnen beter gaan’ zei hij en niet veel later begonnen we aan een lange tocht richting huis.
Via grote omwegen kwamen we 3 dagen later, uitgeput en hongerig, eindelijk aan in ‘onze’ krater. Schubbie en Juksie stonden op het platform en keken ons aan vanuit de hoogte.
‘Blij dat jullie terug zijn’ hoorden we beiden.
‘Olf?’ vroeg Hanz onmiddellijk daarna aan hen.
Ze knikten en we konden opgelucht ademhalen.
Hand in hand liepen we de drakenvlakte over en toen we aan Oma’s huis aankwamen stonden Oma, Frieda, Olf en Elde ons blij op te wachten. Iedereen vloog elkaar in de armen. De tafel bleek klaar te staan. Ik had er geen idee van hoe ze wisten dat we kwamen, maar dat maakt nu allemaal niets uit. Ik verging van de honger en was gewoon compleet gelukkig op dat moment en Hanz dacht er net hetzelfde over.
Wat later zat iedereen gezellig rond de tafel en waren vooral wij, gretig aan het eten.
Pas toen onze grootste honger gestild was, begonnen we te vertellen en vragen.
Nadat wij ons verhaal gedaan hadden over hoe we uiteindelijk aan een totaal andere kant in een tunnel terecht gekomen waren en met een immense omweg thuis geraakt waren, was het Olfs beurt.
Hij was dus met de andere Zolu’s naar buiten gelopen zonder problemen, maar eens in het bos was het complete chaos. Overal liepen mensen die blijkbaar maar een opdracht gekregen hadden: zoveel mogelijk Zolu’s vangen en vooral de draakhonden terugvinden.
Dus was iedereen een eigen kant op gelopen en probeerde zich in veiligheid te brengen. Ook Olf was niet in een rechte lijn naar de holle boom gelopen, net omdat de meesten dat wel deden, maar had zich wat verder een hele tijd schuil gehouden onder een grote omgevallen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-21 14:45

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-21 14:45

boom die overgroeid was met struikgewas. Daar had hij de hele volgende dag blijven liggen en pas bij de volgende schemer is hij terug tevoorschijn gekomen en voorzichtig richting de dichtstbijzijnde holle boom gerend en daarna naar huis gelopen.
Hij wist wel zeker dat verschillende Zolu’s onderschept waren en dus terug gevangen zaten, maar wie en hoeveel, dat wist hij niet. Ook wist hij zeker dat de draakhonden niet gevonden waren. Maar ook in de uitgestorven krater waren ze niet aangekomen en eigenlijk had niemand ook maar enig idee waar ze heen waren.
De groep van Wictor was ook spoorloos, dus men ging er van uit dat zij zich nog steeds ergens schuilhielden, samen met de draakhonden, maar zekerheid hierover, hadden ze dus niet.
Nu, het belangrijkste was dat de Meester zijn draakhonden niet meer had en daarmee hoopte iedereen dus dat de rust terug zou keren. Tijd zou het uitwijzen.
Toen begon Oma te praten.
‘We zullen een nieuw huis moeten kappen’ zei ze met wat spot in haar stem.
Ik keek haar vragend aan en toen voelde ik dat Hanz wat krampachtig heen en weer op zijn bank schuifelde. Toen ik hem aankeek zag hij compleet rood.
Frieda was uiteindelijk degene die me uitleg gaf.
‘Zodra twee Zolu’s zich met elkaar verbinden, kapt de gemeenschap waar ze wonen, een nieuwe woning voor hen in de rotswand’
Ik moest even slikken en werd uiteindelijk even rood als Hanz…’dat mocht je wel even verteld hebben’ liet ik hem weten ‘dat iedereen dit zou weten’
‘maar dat wist ik ook helemaal niet’ kaatste hij de bal terug.
Iedereen lachte en uiteindelijk kon ik er ook wel mee lachen en durfde ik ook te vragen hoe Oma dit wist.
Ze zei dat sommige Zolu’s ook aura’s zien rond anderen. Die veranderen van structuur zodra een Zolu zich verbonden heeft. Dus voor haar zo klaar als een klontje, want zij was een Zolu die dit kon. Hanz keek me even aan en gaf me voor de ogen van de rest een vlugge zoen op mijn mond. Oma klapte in haar handen van plezier en Elde hield haar hand voor haar ogen.
Ik vroeg Oma nog hoe die aura’s eruit zien en vol verbazing zei ze dat ik dat wel wist, want ik zag ze ook. Eerst keek ik heel erg verbaast, maar toen ik erover nadacht klopte dit wel. Het leek alsof iedereen een kleur uitstraalde, heel miniem aanwezig. Als je er niet op lette, zag je het bijna niet. Ik had altijd gedacht dat dit normaal was en elke Zolu zo de rest zag.
‘zie jij dat dan niet Hanz?’ vroeg ik.
‘normaal niet, maar sinds ….’ En hij stopte en kwam opnieuw rood.
Iedereen snapte wat hij bedoelde en moest heel hard lachen.
Het was een zalig ontspannen avond en toen we moe naar ‘mijn’ huisje liepen, bleek er een groter bed te staan. We keken elkaar speels aan, gooiden onze kleren uit en probeerden beiden als eerste in het nieuwe bed te duiken.
Die nacht vonden onze lichamen elkaar opnieuw en beleefde ik alles nog zoveel intenser.
Wat kon het leven mooi zijn….
En al de rest? Dat zagen we morgen wel weer.

*EINDE*

**Geplaatst**: 26-01-21 15:14

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 15:14

Einde???!!! Neeeee!!!!
Meer meer meer...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-21 15:19

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-21 15:19

is nu voor dit verhaal, wat ik had, echt het einde...

**Geplaatst**: 26-01-21 15:27

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 15:27

Maar er lopen nog genoeg lijntjes om te volgen. Waar zijn de drakenhonden, waar is Wictor, wat gaat de Meester doen etc etc...

Ahh toe nou.... :list:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-21 15:32

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-21 15:32

ja, ik weet het hoor! mss, als het ooit toch een boek zou worden, kan er op verder gegaan worden.
(zelf hou ik altijd wel van open eindes

)

**Geplaatst**: 26-01-21 16:05

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 16:05

Huh einde??

*zet puppy oogjes op* toooooeeeeee nouuu

(Heel erg bedankt voor dit verhaal TS! Het was erg leuk en spannend om te lezen en ik hoop nog meer van je tegen te komen!)

**Geplaatst**: 26-01-21 16:15

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 16:15

Heb het met heel veel plezier gelezen, las lekker weg en spannend.

Enige opmerking die ik heb, plaats af en toe een witregel in de tekst, ik vond het erg vermoeiend lezen.

En?? Einde???? Nee, niet nu al hoor

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-01-21 16:19

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst door de TopicStarter : 26-01-21 16:19

Dank voor de tip!

**Geplaatst**: 26-01-21 16:57

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 16:57

Noooh einde? :oo

ik vind het echt een tof verhaal! Als je die losse open eindjes gaat verbinden plaats dit alsjeblieft hier

Geweldig verhaal! Ik denk als je het even laat rusten en later terug leest dat je het met wat aanscherpingen echt tot een tof boek kunt maken. Dingen zoals de witregels zijn inderdaad fijn om toe te voegen. En verhaaltechnisch geen idee ik denk dat het met de tijd vanzelf steeds beter word ook.

**Geplaatst**: 26-01-21 17:29

Re: [ver] voorlopig nog naamloos

Geplaatst: 26-01-21 17:29

Einde deel 1 toch?
Want geen vervolg kan je ons echt niet aandoen hoor

Het leest zo lekker weg

**Geplaatst**: 26-01-21 18:46

Geplaatst: 26-01-21 18:46

Die witregel vind ik inderdaad een goede, maar oh zo spijtig dat je verhaal ten einde is! Ik vond het zo heerlijk ontspannend en spannend lezen tegelijk.

Als je nog iets nieuws gaat schrijven, post je de link dan hier?