Bokt.nl

xDenies schreef:

@ Ierepier,

'Commentaar' vind ik prima, maar houd er wel rekening mee dat niet iedereen op dezelfde manier schrijft zoals jij dat graag zou willen. Zoals aangegeven heeft Word niet de juiste alinea's overgenomen en is het inderdaad een blok tekst. Ik had ook geen behoefte om dit aan te passen. Maar het verhaal gaat ook achter elkaar door zonder tussenpozen dus hoeft er geen alinea of witregel tussen geplaatst te worden. Dat gebeurt in een normaal boek ook niet.

Überhaupt is het ook maar een moment wat je te zien krijgt. In 1000 woorden kan je geen heel verhaal schrijven. Het leuke aan deze kleine stukjes is dat je een kleine korte abrupte belevenis mee krijgt van een bepaald onderwerp.


Als je bekend bent met het lezen over wolven, shapeshifters enzovoort .. dan is het vrij normaal om te begrijpen wat er gebeurd. Het verhaal gaat ook namelijk over mensen, maar deze mensen kunnen van gedaante veranderen. Zij worden dan een wolf aka Weerwolf. Dus in de eerste instantie hebben ze net als jij en ik armen en benen, en als zij van gedaante verandert zijn hebben ze poten, klauwen en een dikke vacht. Het verhaal is ook incompleet, je weet niet waarom Dante achterblijft en waar het vuur vandaan is gekomen. Het enige dat je weet is een moment opname. Er is vuur, Emelia moet weg en komt er uiteindelijk achter dat ze Dante kwijt is door ontploffing in de fabriek. Punt.

Ik schrijf dit ook voor mijzelf, dat men het commentaar geven in de wereld heeft geroepen is niet waar ik in eerste instantie 'voor getekend' hebt.

Ik vind je 'commentaar' dan nu ook niet als feedback of als tip overkomen




Edit: Ik ga het niet nog een keer uitleggen betreffende de enters

Citaat:

2 juli 2016 An Unexpected Event.

Een luide toeter klinkt door de straat gevolgd door een hoop enthousiast gegiechel en gekletst. ‘Jahaa, we komen al!’ roept een blondharig meisje uit het openstaande raam van het hoekhuis. ‘Opschieten ladies, anders gaan we weg zonder jullie’, wordt er uit de toeterende auto geantwoord door de persoon die achter het stuur zit. Het is een jongen van ongeveer een jaar of negentien, hij draagt een donkere zonnebril en wrijft met zijn hand de zwarte lok haar voor zijn bril weg, geduldig kauwt hij op een klein stukje kauwgom in zijn mond. ‘Het duurt ook altijd uren met die dames’, grapt de jongen die naast hem zit. Als ze nog even met elkaar aan het grappen zijn over de dames en vervolgens stoeien om de radio in de auto klinkt het slot van de deur. Luid tikkend komt het blondharige meisje naar buiten lopen op haar hoge zwarte plateau pumps. Met een zwiep laat ze haar leren tas op haar schouder rusten, ‘Cherel! Kom je nog!’, roept ze met haar hoge stem. En ja hoor, een halve minuut later klinkt er nog meer getik en komt er een bruinharige dame op rode pumps naar buiten gehuppeld. ‘Deeuuuur dicht’, roept het blondharige meisje terwijl ze Cherel de rug toekeert en richting de auto loopt. ‘Ja Claire, rustig maar hoor’, Cherel trekt de deur dicht en huppelt achter Claire aan. ‘We zijn er hoor’, moppert Cherel, ‘Dat zal tijd worden!’ roept de jongen achter het stuur die direct de sleutels in het contact om draait. ‘Stel je niet zo aan, Paul’, snauwt Claire. Als de dames zitten rijden ze weg. ‘Jullie hebben wel de juiste kleding gekozen voor wat we gaan doen’, grinnikt Paul, ‘Vind je ook niet Jon?’, met zijn vuist duwt hij tegen de schouder van de jongen, Jon, die naast hem zit. ‘Jullie wilden niet zeggen wat we gingen doen dus dan moeten we er maar voor zorgen dat we overal op voorbereid zijn.’, legt Claire uit. ‘Op alles ja’, schatert Jon uit.

Paul geeft flink gas bij en rijd de snelweg op. ‘Sowieso gaan we zo nog langs Kim en Pieter, zij rijden achter ons aan, en op de plek van bestemming zijn er nog wat mensen, vrienden van enzovoort’, legt Paul uit. ‘Oh .. Kim’, zucht Claire. ‘Hee we gaan er wel iets leuks van maken hoor, dat rare meidengedoe ook altijd’, haakt Paul direct in. ‘Nee, nee, ik gedraag mij!’, flapt Claire eruit, ‘Kijk niet zo naar me Cherel!’. Ze lachen allemaal, de sfeer is goed, de radio gaat harder en op een begeven moment zingen alle tieners vrolijk mee met DJ Axwell. ‘Cant you tell I got news for you! The sun is Shining and so are you’.

‘Waar in vredesnaam gaan we naar toe?’, klaagt Cherel die verbaasd door het autoraam heen kijkt. Ze leunt op een begeven moment iets naar voren om dichter bij de jongens die voorin zitten te komen, ‘Waarom neem je deze afslag?’. De autobanden krijgen het zwaar zodra de auto een oud en verlaten bospad op rijdt. Takken en bladeren van overhangende bomen krassen en glijden langs de auto waardoor er een akelig geluid te horen is in de auto zelf. Ondertussen is de zon al zo goed als onder waardoor de bewegende takken ook nog eens bizarre schaduwen op de grond laten vallen. Voordat de jongens een eerlijk antwoord kunnen geven op hun vriendin Cherel, zet Paul de auto stil en klikt de koplampen uit. ‘We zijn er’, de jongen grinnikt en stapt de auto uit. De dames werpen elkaar nog een vragende blik met een onderliggend randje van angst om daarna beide aan hun eigen kant uit te stappen. Direct zakken de naaldhakken ver in de modderige aarde. ‘Fijn’, mompelt Claire.

Als de dames er vrede mee hebben gekregen dat het hier erg onhandig lopen is op hun pumps en dat deze er ook niet onbeschadigd uit zullen komen komt de groep tieners bij elkaar. ‘Wij dachten’, begint Jon terwijl hij de groep rondkijkt die zich langzaam in een cirkel heeft gevormd, ‘we gaan het eens op een andere manier doen. Niet ergens in een achtertuin, maar gewoon in de natuur!’ Een lach gaat door de groep heen, ergens merk je wel een zenuwachtig gevoel. De jonge gasten beginnen langzaam de verschillende auto’s uit te pakken en de sfeer wordt steeds gemoedelijker. Het wordt nog gemoedelijker als er een aantal flessen wijn en verschillende flesjes bier open worden getrokken. Een luid gelach vindt regelmatig zijn weg door het beboste gebied. Zowel de dames als de heren hebben beetje bij beetje hun plek gevonden en hebben zich verspreid rond het kampvuur. Het vuur geeft een fijne warmte af en zorgt ervoor dat iedereen zich gemoedelijk en knus voelt. De alcohol zorgt voor de rest.

‘Wat was dat?’, vraagt er een meisje ineens bloedserieus. Claire, die nogal snel bang te maken is, vangt het direct op en kijkt haar richting op, ‘Wat hoorde je?’, vraagt ze aan het meisje. ‘Er kwam daar geluid vandaan, ik weet niet precies wat voor geluid, maar het was daar’, ze wijst richting een paar flink hoge struiken. Op het eerste oog is er natuurlijk niets te zien, enkel wat schaduwen. ‘Joh! Dat zal wel een vogel of een konijn zijn geweest’, begint een andere jongen luid te schreeuwen zonder dat hier een aanleiding voor is. ‘Dat is het leuke aan de vrije natuur’, beaamt Jon, ‘Alles kan, en we zijn nooit alleen!’. In dat laatste had Jon inderdaad gelijk. Ze waren niet alleen. De feestende jongeren hadden het bos wakker gemaakt. ’s Nachts was het bos terrein voor de roofdieren. Vele prooidieren ontwaakten zodra de eerste zonnestralen het voor gezien hielden. En als het eten wakker wordt, dan worden ook de eters wakker. Volg je neus en dan is de keus snel gemaakt.

Een zacht gegrom vindt zijn weg tussen de feestende jongeren. ‘Oke, oliebol hee! Dit is echt gewoon niet tof.’, met een bleek gezicht springt het meisje dat eerder al iets hoorde op en laat alles vallen wat ze op dat moment in haar handen heeft. ‘Ik ben weg hier!’, slaat ze uit. ‘En waar wil je heen gaan dan?’, vraagt een vriendin van haar die snel op staat om haar hand te pakken. De persoon slaat een troostende arm om het meisje haar schouders. ‘Ik ga naar huis, ik voel me niet fijn hier en ik heb een heel naar gevoel’, ze loopt onder de arm van haar vriendin vandaan en manoeuvreert door de groep heen. Schaterlachend komt Paul overeind, ‘Ga je naar huis lopen dan? Geloof me, dat is nog veel minder veilig dan hier bij het vuur zitten’, een vreemde hik komt uit zijn keel en zijn ogen staan absoluut niet helder. ‘Doe wat je niet laten kan’, snauwt het meisje naar hem, ‘Ik ga naar huis!’. En daar gaat ze, heldhaftig in haar eentje loopt ze het bos in. ‘Ik kan haar niet alleen laten gaan’, mompelt de meid die haar zojuist nog wilde troosten. De meid grijpt wat spullen bij elkaar en rent achter het angstige meisje aan.
De jongeren feesten op hun gemak verder, alsof er niets is gebeurd. Eén van de jongens had nog achter de meiden aan geroepen dat ze vooral recht zo die gaat door moesten lopen. En verder had niemand zich meer om de dames bekommert. Tot …

Een vreselijk klagelijk geschreeuw vult het bos. Een schreeuw van pijn, angst en van vooral alle hoop die op één moment verloren is. De groep valt stil, kippenvel is op meerdere armen te zien en sommige jongeren trekken lijkwit weg. Het geschreeuw houdt aan. Het ene moment is het zuiver en het volgende moment sterft het weg, alsof de persoon die gilt onder water gehouden wordt. Maar hoogstwaarschijnlijk is het geen water wat ervoor zorgt dat er geen schreeuw het keeltje van deze persoon kan verlaten. Het is stil in de groep. Het enige geluid wat nu nog te horen is op de plek waar het zojuist nog zo rumoerig was is het flakkeren van het vuur. ‘We moeten weg’, fluistert Jon. De altijd zo nuchtere Jon voelt angst. ‘Joh, die zitten gewoon een grap met ons uit te halen’, wuift Paul de angst weg. Nogmaals klinkt er een lage grom, die nu duidelijk te horen is. De grom komt niet van dezelfde kant als waar het geschreeuw vandaan komt, de grom komt van de andere kant van het kampvuur. In één vloeiende beweging draaien de jongeren om, hier en daar springen een aantal dames stijf van angst op. Het gegrom houdt aan en komt dichterbij. ‘Oh. Mijn. God.’, stamelt Cherel uit, ‘Weg hier .. weg hier, ga weg hier!’, langzaam begint ze de woorden te schreeuwen. Angst begint bij iedereen de baas te worden. Mensen beginnen in het rond om zich heen te grijpen om spullen te pakken en beginnen tegen elkaar aan te lopen. Het gepraat en gejoel is veranderd in geschreeuw en klagelijk gehuil van angst. Er klinkt weer een grom, deze keer lijkt het meer op een valse blaf van een hond. Van een hond .. ‘Jongens..’, begint Jon die probeert om de groep te bedaren. Een voor een gaan de jongeren stil staan. En dan klinkt er iets te dichtbij een klagelijk wolvengejank, gevolgd door blikken vol met angst en paniek die niet meer te sussen zijn. Luid schreeuwend en jankend rennen de jongeren alle kanten op, van het vuur vandaan het donkere bos in. Het veilige warme vuur dat op zijn gemak verder knispert. Het vuur dat zo veilig en knus had gevoeld. De enige plek waar veilig zijn wellicht helemaal niet zo’n groot understatement was. Het luide gegrom begon het geschreeuw te overstemmen. De angstkreten werden groter, voller van angst en het leek erop alsof er een groot spel gespeeld werd. Van alle kanten kwamen ze.

Claire had haar pumps achter gelaten bij het kampvuur en rende nu op blote voeten door het bos heen. De paniek straalde aan alle kanten van haar lichaam af en haar keel deed pijn van het schreeuwen. Even dacht Claire dat ze veilig was doordat ze geen geluiden meer achter zich hoorden, maar toen ze om wilde kijken sprong er een grote grijze wolf tegen haar op en zette zijn vlijmscherpe tanden vol in haar keurig opgemaakte gezicht. Haar angstkreten verdwenen als sneeuw voor de zon.

Langzaam maar zeker begon het opnieuw stil te worden in het bos. Viel het bos weer in slaap? Hadden de eters genoten van hun verassende dinér? En daar zat Jon, als enige veilig bij het vuur, te trillen van angst. Het koude zweet liep langs zijn gezicht en had zijn shirt doordrenkt. Zijn ogen stonden groot van schrik en zijn hart klopte in zijn keel. Naarmate de zon op kwam en haar eerste stralen over het bos wierp werd alles beter zichtbaar. De warme stralen verlichte verschillende plekken op in het bos. En daar zat Jon. Midden in het slagveld. Een veld vol met bloed, kapotgescheurde kleden, scherven van wijnflessen, levenloze lichamen en andere objecten waar de herkomst niet meer van te achterhalen was.

Daar zat Jon, doodstil. Dit was behoorlijk onverwachts.

Citaat:

"Als de dames er vrede mee hebben gekregen dat het hier erg onhandig lopen is op hun pumps en dat deze er ook niet onbeschadigd uit zullen komen."

AmyII schreef:

Floortje:
Enorm pakkend verhaal. Zelf ook zoiets meegemaakt wat de verbeelding minder lastig maakte . Maar heel erg goed geschreven, ik kon je verhaal 'voelen'.

Ierpier schreef:

_Floortje: Kan me voorstellen dat je dat eng vond! Het voelt een beetje als een verslag en dat vind ik jammer, want het zou echt een mooi spannend verhaal kunnen zijn als je iets meer een omgeving 'schetst'. Een tipje voor jou is de schrijftechniek 'Show don't tell' toe te passen. Zeg bijvoorbeeld niet "Ik was doodsbang" (tell) maar laat het zien ('show'). bv.: Mijn handen voelden klam en de wind die eerst zo zachtjes en vriendelijk was geweest, fluisterde plotseling verhalen van verdwalen en nimmer terugkeren. Ik trachtte de gedachtes los te schudden, maar ze klampten zich vast. Ik voelde mezelf trillen." Dat maakt het verhaal meeslepender doordat je lezer meer mee kan voelen met je hoofdpersoon. Verder schrijf je wel erg helder en duidelijk .

Marrie_L schreef:

_Floortje: dag 1: Wow, ik ben hier wel even stil van. Misschien komt het doordat het gebaseerd is op een waargebeurd verhaal, maar dit sprak me wel echt aan. Je schrijft zo beeldend. Talent!

AlwaysH schreef:

Het idee van vandaag is dus gewoon een onverwachtse gebeurtenis?

Citaat:

2. An unexpected event:
Tandafdrukken in zijn nek
1021 woorden

Ik voel zijn slagader kloppen tussen mijn vingers, zijn pols rust voor enkele seconden in mijn bevende handen. De traan die over zijn wang rolt reflecteert het zonlicht en glijdt moeiteloos naar beneden. Mijn hart staat overspannen en klopt zo hard dat ik hem hoor, ik ben bang dat ik hem moet laten gaan door mijn fout. Daan staat met zijn rug naar me toe en zijn hoofd hangt slap naar beneden. Zijn blonde haar hangt sluik voor zijn hazel groene, betraande ogen en af en toe hoor ik de kleine snikjes die uit zijn droge mond komen glippen. Mijn hand knijpt in die van Daan als hij aanstalten wilt doen weg te lopen, mijn ogen vullen zich op dat moment met vocht. “Alsjeblieft,” stamel ik. “blijf h-hier…” De scherpe nagels van mijn linkerhand hechten zich in zijn pols, nog strakker als eerst. De tranen in mijn ogen maken mijn zicht wazig en wanneer ik knipper glijden de tranen zonder ophouden over mijn hete wangen. Daan schudt zijn hoofd.

Ik snap het niet, waarom gaat hij weg? Waarom vertelt hij niet wat er is en wat ik heb gedaan? Wanneer ik mijn mond open trek draait hij zich naar me toe, hij tilt zijn hoofd wat omhoog en kijkt me doorgrondig aan met zijn betraande gezicht. Snel sluit ik mijn mond weer, wat heb ik gedaan? Snel laat ik hem los, mijn hand schiet naar mezelf toe en in een verkrampte houding van het vast houden blijft hij hangen. Ik hoor Daan zijn keel schrapen, schor zegt hij: “Ik moet weg, de reden kan ik je niet tonen, laat me los. Denise, ik waarschuw je, je wilt het niet weten.” Even klonk het heel bedreigend, maar ik snap de angst al heb ik geen idee wat ik niet zou willen weten. Even kreunt hij een pijnlijk geluidje uit en wanneer hij zijn pols verstopt in zijn andere hand kijk ik hem aan. Wat doet hij? Zou hij?
Mijn ogen worden groot en zo snel als ik kan beweeg ik me naar hem toe. Daan verstijft en zijn gezicht trekt wit weg. Met zijn hand gesloten om zijn pols staat hij daar, terwijl mijn verkrampte hand zijn vingers vastgrijpen. Met een behoorlijk kracht weet ik zijn vingers los te rukken. Even vat ik een glimp op van een zwart symbool op zijn huid. Ik deins terug, de angst die ik probeerde weg te stoppen schiet naar mijn hoofd en snel maak ik aanstalten naar achter. Zijn gespleten ogen knijpen samen en er rolt een dikke traan over Daans wang, hij snapt dondersgoed waarom ik zo geschrokken reageer. Hij laat zijn pols los, ik zie de wolvenkop die als een tattoo in zijn huid rust, het lijkt zo onschuldig. “Hoe komt dat?”, zeg ik zo bang dat mijn stem trilt. “Daan, je zei, je had me beloofd…” De tranen in mijn ogen glippen weg en mijn plakkerige gezicht ziet bleek.

Snel draai ik me om, weg hier, voordat ik mezelf de dood in lok. Met een enorm schuldgevoel draai ik me om en als ik zo’n tien stappen bij Daan weg ben hoor ik dat hij op de grond valt. Met een glimp over mijn schouder zie ik hem stuiptrekken, het is nu al veel te laat. Met een gedachte, diep van binnen, verandert mijn gedaante zich met een witte wolk in dat van witte wolf. Het witte, wolven symbool op mijn pols verdwijnt en maakt plaats voor harige wolvenpoten. Zo snel als ik kan verlaat ik de heuvel. Oorverdovend gegrom klinkt zich van de heuvels achter me en ik hoor dat Daan achter me aan zit. Aan het einde van de grote vlakte stop ik en draai ik me om. De zwarte wolf kijkt me genadeloos aan terwijl het zo snel naar me toe beweegt dat ik mezelf dwing verder te rennen.

De grasvlakte waar we ons op bevinden is verlaten en leeg, enkel wat afgebrande huizen laten zich zien. Dreigende wolken komen vanaf het Oosten op ons af geblazen, waarna ik van schrik de richting verander waar ik heen ren en angstig naar het Westen begin te rennen. Mijn hoofd is opgeblazen van de verschillende gedachtes en mijn poten doen pijn van het rennen. Ik hoor dat Daan vlak achter me zit, hij is altijd al sneller geweest, sterker zal hij niet zijn. Een luide grom spert mijn ogen verschrikt open en binnen enkele seconden voel ik zijn vlijmscherpe nagels door mijn rug boren. Een kreet van pijn ontsnapt uit mijn bek, met een doffe knal val ik om en onhandig rol ik door. Wanneer ik omhoog kijk zie ik de verwilderde, hazel groene ogen van Daan, hij lijkt wel hondsdol. Zijn bek schuimt en hij tilt zijn lip op zodat zijn nog net nieuwe tanden in het zonlicht blinken. Vermoeid krabbel ik omhoog en met een imponerende, gebolde rug trek ook ik mijn lippen omhoog. Daan gromt; hij is duidelijk de weg kwijt. “Daan, ik waarschuw je, ik weet veel beter dit lichaam te gebruiken.” Snauw ik tegen hem. Hij luistert niet en komt dichterbij. Als een waarschuwing spring ik naar voren en bedreig ik hem met een afsnauwende grom. Mijn pluizige, witte oren liggen plat op mijn kop. Het enige waar ik aan kan denken is dat ik hem niet wil doden. Dom als Daan in zijn verplichte lichaam zit opgesloten trekt hij zich niks van mijn dreiggedrag. Hij komt alleen maar dichterbij en haalt uit naar mijn gezicht.

Hij raakt mijn wang en ik voel het bloed uit de sneden druipen. Met een ontzettend harde grom spring ik naar voren. Genadeloos en woedend van de leugens zet ik mijn tanden in zijn nek, zo houd ik hem even vast. Ik voel na enkele seconden geen hartslag meer en verschrikt spring ik achteruit. Mijn pupillen vergroten en zonder dat ik het door heb verandert mijn wolven gedaante zich terug naar een mens. De prikkende pijn van zijn uithaal spelen in de achtergrond mee en stil staar ik naar de blonde jongen die voor me ligt. Mijn tandafdrukken staat in zijn hals en hij ligt stil. Ik heb hem gedood.