Bokt.nl

Heb gisteren weer even geschreven en ben op de helft van het nieuwe hoofdstuk. Ik zal zo even verder schrijven, dat wordt dan de laatste update want ik ga morgen op vakantie

**Geplaatst**: 12-07-13 14:31

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-07-13 14:31

$*\o/*$ Blijf het een zeer goed verhaal vinden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-13 14:56

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-13 14:56

Sorry sorry sorry sorry en nog 192138412× sorry dat het zo lang duurde! Ik had het de laatste periode op school heel druk met allerlei toetsen, verslagen enzo en daarna ben ik het gewoon een beetje vergeten. Maar hier is 'ie dan eindelijk, het nieuwe hoofdstuk $*\%/*$

Hoofdstuk 15

Er komt iemand bij mij zitten, dit is nog nooit eerder gebeurd. Hoe moet ik reageren? Waarom doet ze dit? Licht in paniek bedenk ik wat ik moet zeggen zonder haar direct af te schrikken. Ik kan niks verzinnen. Gelukkig neemt het meisje het van me over.
‘Hoi, ik ben Amélie.’
Ze lijkt rustig en lief, dus de paniek in mijn hoofd neemt wat af.
‘Hoi.. in welke klas zit je?’ vraag ik zacht.
‘In 2VC. Hoe heet jij?’
Wat stom van me, ik was helemaal vergeten mijn naam te zeggen. Ik merk wel dat de paniek nu helemaal weg is en ik me bij haar op mijn gemak voel. Vreemd, normaal ben ik niet zo bij vreemden.
‘Hanna, en ik zit in 3VA. Ik heb je nog nooit eerder gezien… Ben je nieuw hier op school?’
Ik begin nu zelfs plezier te krijgen in dit gesprek. Misschien worden we wel vriendinnen. Dat zou geweldig zijn, want ik heb niet echt het gevoel dat Noor en Feline nog lang bij me zullen blijven.
‘Ja, net nieuw. We zijn hierheen verhuisd. Mijn broer zit hier ook, Joël. Hij zit in de derde. Misschien ben je hem al tegengekomen.’
Mijn ogen worden groot en ik voel mijn wangen rood worden. Ik ben hem zeker al eens tegengekomen maar doe dat liever niet nog eens. Ik hoor Amélie verder ratelen maar het gaat langs me heen. Joël zweeft weer door mijn gedachten.

Ze praat en ze lacht maar ik hoor het niet. Mijn aandacht is ergens anders. Ineens kijkt ze me diep in mijn ogen en ik beland weer in de werkelijkheid, in het hier en nu, in de aula met dit meisje tegenover me.
‘Maar even iets heel anders, ik heb een beetje een rare vraag. Als je er geen antwoord op wilt geven moet je het gewoon zeggen. Het viel me gewoon op. Ben jij misschien.. paranormaal begaafd?’
Ik schrik van deze vraag. Dit had ik niet verwacht. Wat moet ik antwoorden? Ik weet het niet. Ik weet het antwoord gewoon niet. Die rare visioenen zijn een deel van mijn leven geworden en ik weet nog steeds niet wat ze betekenen. Misschien weet Amélie er wel meer over. Ze lijkt aardig en betrouwbaar. Ik denk dat ik de stap maar eens moet nemen om iemand hierover te vertellen. Dat moet ik toch eens leren. Ik haal diep adem en begin met het verhaal.
‘Ja, ik denk het eigenlijk wel. Ik heb af en toe een soort visioen. Dan word ik helemaal duizelig en wordt het zwart of wit voor mijn ogen. Ik zie dan allemaal rare dingen, heel onrealistisch. Ik weet niet hoe het kan. Het overkomt me gewoon. Meestal ben ik daarna heel moe. Hoe weet je dat eigenlijk? Waarom vroeg je dat, ben je het zelf?’ vraag ik een beetje schuchter.
Ze knikt en kijkt in mijn ogen. ‘Ja, ik kon het aan je zien. Ik zie aura’s. Geloof het of niet, maar ik zie ze. Jouw aura is deels wit, dat betekent dat je spiritueel bent. Daarom vroeg ik het.’
Ze lacht. ‘En nu niet denken dat ik een of andere rare heks ben hoor! Voor de rest ben ik heel normaal. Ik kan ook niks anders dan aura’s zien. Een tijdje geleden heb ik geprobeerd geesten te zien maar het lukte niet. Daarvoor ben ik niet spiritueel genoeg, denk ik. Of ze bestaan niet. Geen idee.’
Wat gaaf. Ik vind het echt heel bijzonder, maar ook wel raar, dat iemand interesse in me toont.
‘Wauw, dat is… speciaal. Word je daar niet gek van?’
‘Nee hoor, ik kan me ervoor openstellen en als ik er geen behoefte aan heb sluit ik me ervoor af. Maar ik vind het eigenlijk best leuk en bijzonder. Trouwens, kan je een keertje afspreken na school? Ik zag je vanochtend fietsen en volgens mij woon je wel dicht bij mij.’
Ik heb echt in lange tijd niet zo’n aardig iemand ontmoet. Ja, Joël, maar dat is anders. Die moet ik maar gewoon vergeten, want dat wordt toch niks. Amélie wordt volgens mij echt een nieuwe beste vriendin. Ze vraagt zelfs of ik kan afspreken!
‘Ja tuurlijk!’ zeg ik een beetje te enthousiast. ‘Wanneer, vanmiddag? Morgen, overmorgen? Ik heb zeeën van tijd!’
Ze denkt nu vast dat ik raar ben, zo gretig reageer ik op haar aanbod. Maar ze lacht. Ze lacht, en ze kijkt me aan. Niet vol minachting, zoals Roy en de rest van de klas. Niet met een woedende blik zoals mijn vader. Ze kijkt me gewoon aan als Amélie. Een zachte blik die zegt: ik sta voor je open. Een warm gevoel stroomt door mijn lichaam. Dus zo voelt het om gelukkig te zijn. Onvoorstelbaar. Ik kan me de laatste keer dat ik me zo voelde niet eens meer herinneren.
De rest van de schooldag vloog voorbij. In de grote pauze heb ik ook de hele pauze lang met Amélie gepraat en gelachen. Zij begrijpt me. Wat een geweldige dag is dit. Roy is er niet, ik heb een nieuwe vriendin, mijn vader is niet thuis. Super. Misschien droom ik wel. Dat zou zo’n grote teleurstelling zijn… Om het even te controleren knijp ik mezelf hard in mijn arm. Het doet pijn. Heel erg pijn. Dan bedenk ik me dat ik daar de wondjes heb van het potlood. Het lijkt alweer een paar dagen geleden dat ik die heb gemaakt, maar in werkelijkheid was het deze ochtend.
Toen ik hoorde dat Amélie kan paardrijden heb ik haar meteen bij me thuis uitgenodigd. Vanmiddag gaan we een rit maken.
Ik hoop dat ze bij me blijft. Dat ze me niet in de steek laat. Ze zou de eerste zijn. De gedachten vliegen zingend door mijn hoofd en voor het eerst in lange tijd ben ik weer eens écht vrolijk.

Ik ren van het lokaal naar mijn kluisje, waar Amélie al staat te wachten met haar jas aan. ‘Let’s go!’ roept ze als ik mijn kluisje weer sluit. We rennen samen zo snel mogelijk naar onze fietsen en op de terugweg praten we en lachen we weer. Praten en lachen, praten en lachen. De hele tijd. Het verveelt nooit. Zo is het helemaal niet erg om drie kwartier te fietsen.
Uitgeput komen we aan bij het weiland, waar Chester al bij het hek staat te wachten. ‘Hé manneke, nog even wachten! We komen zo. Eerst even wat drinken.’ zeg ik opgewekt tegen hem. Het lijkt wel alsof hij me letterlijk kan verstaan. Ik draai me om en hij galoppeert weer de uitgestrekte weide in.
‘Wat wil je drinken?’
Amélie staat te kijken naar de fotolijstjes in de vitrinekast. Ze schrikt op van mijn vraag. ‘Euh, doe maar water. Zeg Hanna, is jouw moeder overleden?’ vraagt ze zacht.
Hoe kan ze dat nou weten?
‘Ja. Een jaar geleden is ze omgekomen bij een ongeluk op haar werk. Het was vreselijk.’ Als ik erover praat krijg ik direct een brok in mijn keel. Met een raar gevoel in mijn maag geef ik het glas water aan Amélie en begin ik zelf kleine slokjes te nemen van mijn cola light.
‘Ik dacht al zoiets. Ik voel haar aanwezigheid, denk ik. Heel sterk.’ zegt ze twijfelachtig.
Met grote ogen kijk ik haar aan. Wat?! Dat kan niet. Mama is dood, en dood is dood. Ik geloof niet in geesten. Nouja, misschien… Als ze het voelt… Het zou kunnen. Ik zeg niks en laat het me even bezinken. Een tijdje zitten we doodstil op de bank met de glazen in onze handen, terwijl we als twee zombies voor ons uit staren. Allebei aan het nadenken. Na een paar minuten is het genoeg geweest en spring ik op van de bank.
‘Kom, laten we Chester en Mia klaarmaken. Anders is het al donker voordat we kunnen rijden.’
Ik probeer in mijn hoofd de knop om te zetten. Geen sombere gedachtes meer, ik ga nu lol maken met Amélie. Ik gris mijn cap van de kast en pak mijn laarzen. Ik ga gewoon in mijn spijkerbroek rijden, geen zin om mezelf om te kleden. Dat kost weer zoveel tijd en ik wil alle tijd die ik heb met Amélie doorbrengen.

We hebben Chester en Mia opgezadeld en zijn klaar om te gaan. Ik zag meteen al dat Amélie een goede klik met Mia had. Misschien is ze niet alleen menselijk spiritueel, maar ook dierlijk. Als dat kan. Ofzo. Ik grinnik in mezelf.
Net als we willen opstappen voel ik me plots erg misselijk. ‘Ho, wacht even… ben zo terug!’ roep ik snel en ik ren het huis binnen. Net op tijd ben ik bij het toilet en ik ga erboven hangen. Een zure golf stroomt uit mijn keel. Het doet pijn, het prikt. Ik snap het niet. Waar komt dit nou opeens vandaan? Ik heb toch niks raars gegeten? Maargoed, eigenlijk is het niet zo erg. Nu hoef ik het zelf niet meer te doen. Ik heb best wel honger, dus nu maakt het niet uit als ik straks wat meer eet. Als ik zeker weet dat alles eruit is trek ik de wc door. Even mijn mond spoelen onder de kraan en dan ga ik weer. Boven de wasbak hangt een spiegel. Ik ontbloot mijn tanden. Van schrik doe ik snel mijn mond weer dicht. Mijn tanden zijn vies, ze zijn geel. En ze doen pijn. Ik weet dat het braken slecht is maar ik kan niet stoppen. Het geeft zo’n voldaan gevoel na elke grote maaltijd. Amélie hoeft dit niet te weten, anders gaat ze zich nog zorgen maken en dat wil ik liever niet. In mijn hoofd ben ik al bezig met een smoes verzinnen. Ik werd ineens duizelig? Ik hoorde de telefoon? Lize viel van de trap? Nee wacht, die is niet eens thuis. Ik zeg wel gewoon dat ik de telefoon over hoorde gaan. Dat gelooft ze vast wel.

‘Hé Han, wat was er? Je rende ineens zo snel weg…’ zegt ze bezorgd. Dit had ik al verwacht.
‘Oh, niks hoor. De telefoon ging over maar ik was te laat.’ lieg ik. Zoals gewoonlijk worden mijn wangen warm en rood. Ik ben ook zo slecht in liegen.
‘Hanna, ik weet heus wel dat dat niet waar is. Je hoeft het ook niet te vertellen als je het niet wilt hoor. Maar je moet wel weten dat je me kan vertrouwen. Met mij kan je praten.’ zegt ze vrolijk, en ze zet haar voet in de stijgbeugels. ‘Ik vertel aan niemand iets door.’ En hup, ze zit in het zadel. Klaar om te gaan.
Ik voel een brok in mijn keel en een steen in mijn maag. Ik wil het haar wel vertellen, maar ik kan het gewoon niet. Het komt er niet uit. Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus ik schud maar mijn hoofd. Goed bezig, Hanna… Snel klim ik zelf ook in het zadel. Ik maak mijn hoofd leeg. Dit moet ik gewoon vergeten. Het ging net zo goed allemaal.
Ik spoor Chester aan en ga naast Amélie rijden. Alweer vrolijk kletsend slaan we het bospad in. Even een uurtje heerlijk ontspannen.

**Geplaatst**: 12-07-13 15:07

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 12-07-13 15:07

Super $*\o/*$

**Geplaatst**: 12-07-13 19:56

Geplaatst: 12-07-13 19:56

Net alles bijgelezen, wat een mooie schrijfstijl heb jij!
Ik volg

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-07-13 20:15

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 12-07-13 20:15

Dankjulliewel!

Jullie feedback motiveert me echt om te schrijven!

**Geplaatst**: 13-07-13 14:34

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 13-07-13 14:34

Weer lekker bijgelezen, ik vind het een erg leuk verhaal!
I want moreeee :):)

**Geplaatst**: 18-07-13 20:24

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 18-07-13 20:24

yaaay er is weer een stukje!

**Geplaatst**: 18-07-13 22:12

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 18-07-13 22:12

Leuk verhaaaaal

**Geplaatst**: 21-07-13 21:52

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 21-07-13 21:52

Echt een leuke wending zeg!

**Geplaatst**: 22-07-13 15:16

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 22-07-13 15:16

Ik ben een uurtje geleden begonnen met lezen, wow je moet echt snel verdergaan! :oo

**Geplaatst**: 22-07-13 15:47

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 22-07-13 15:47

Ben weer bij gelezen! Echt super

**Geplaatst**: 22-07-13 20:26

Geplaatst: 22-07-13 20:26

Ik ben je topic vandaag pas tegen gekomen en heb alle hoofdstukken ook gelijk in 1x door gelezen! Echt zo een goed verhaal! Deze wil ik zeker weten aflezen

ga zo door! Echt super goed

**Geplaatst**: 22-07-13 21:23

Re: [VER] Onrust

Geplaatst: 22-07-13 21:23

Je bent erg veel beter geworden in het schrijven sinds het eerste hoofdstuk! Dat wilde ik even kwijt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-07-13 11:29

Re: [VER] Onrust

Geplaatst door de TopicStarter : 24-07-13 11:29

Dankjulliewel allemaal! Helaas kan ik pas over 2,5 week weer verder schrijven, zit nog in Frankrijk en daarna ga ik naar Zeeland