Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-09-11 18:50

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 13-09-11 18:50

ik zou dan voor Lawcy's Kingdom gaan

vind nederlandse titels altijd zo dom klinken

maargoed smaken verschillen

**Geplaatst**: 13-09-11 21:36

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 13-09-11 21:36

Ik vind een Nederlandse titel wel beter bij een Nederlands verhaal passen.

Toch vind ik dat de titel zelf bedacht miet zijn, geeft ook jezelf een 'eigener' gevoel.
Vaak kom je er zelf wel op, ik gebruik zelf meestal iets wat ik ook daadwerkelijk ergens in het verhaal heb staan.

Succes ermee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-11 11:23

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-11 11:23

eefj33 schreef:
ik zou dan voor Lawcy's Kingdom gaan vind nederlandse titels altijd zo dom klinken maargoed smaken verschillen

Op een of andere manier vind ik de titel toch niet echt bij het verhaal passen, want het gaat niet om haar 'kingdom' maar meer om haar. Denk ik dan he, want meestal komt waar het om gaat pas als iets me te binnen schiet

Barbie_Blue schreef:
Ik vind een Nederlandse titel wel beter bij een Nederlands verhaal passen.

Toch vind ik dat de titel zelf bedacht miet zijn, geeft ook jezelf een 'eigener' gevoel.
Vaak kom je er zelf wel op, ik gebruik zelf meestal iets wat ik ook daadwerkelijk ergens in het verhaal heb staan.

Succes ermee!

Idd, NL titel lijkt me ook het beste, maar Engels klinkt mooier, dus ik begrijp wel dat mensen Engelse titels aantrekkelijker vinden. Ben het ook met je eens dat zelf een titel verzinnen een 'eigener' gevoel geeft, maar ik ben nogal inspiriatie-loos en de titel die ik nu heb is nogal afstotelijk

**Geplaatst**: 17-09-11 11:35

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 17-09-11 11:35

Buitenlandse talen klinken vaker mooier, omdat je eigen taal zo gewoon is

Dat je inspiratieloos bent kan ik wel begrijpen, maar pin je er niet te veel op vast.
Soms ben je aan het schrijven, schrijf je wat op en denk je: "Hé, dat kan wel eens een passende titel zijn..." Als je snapt wat ik bedoel :')

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-09-11 19:13

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 24-09-11 19:13

Ja, ik snap je!

Oke, geen update (tekst staat thuis op de computer er ben nu in Berlijn) maar wel een vraag; zou ik het bovennatuurlijke erbij halen? Daarmee bedoel ik; magiers, vampieren etc.. was het helemaal in het begin van het verhaal van plan, maar weet het nu niet meer zo zeker. ben bang dat het het verhaal verpest.. maar aan de ene kant, hoe zorg ik er anders voor dat gwen blijft leven, als ze blijft leven..

**Geplaatst**: 26-09-11 10:01

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 26-09-11 10:01

Ik zou het niet doen, dan word het verhaal een beetje te gefantaseerd. Ik zou me meer richten op iets uit die tijd, als kruidendokters en kwakzalvers.

**Geplaatst**: 26-09-11 10:14

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 26-09-11 10:14

Ik zou het ook niet doen eerlijk gezegd, er zijn tegenwoordig zoveel van dat soort verhalen dat het juist leuk is om het een keer 'gewoon' te houden.
Misschien dat je inderdaad een kruidendokter (die wellicht als heks wordt gezien) er bij kan halen...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-09-11 16:50

Geplaatst door de TopicStarter : 28-09-11 16:50

Ja dat dacht ik ook, anders krijgt het boek een draai die er eigenlijk niet bij hoord. Bedankt voor het meedenken! Grote kans dat ik haar nu gewoon laat dood gaan... ik zie wel :Y)

**Geplaatst**: 28-09-11 17:01

Geplaatst: 28-09-11 17:01

hmmm dat zou ook wel weer erg jammer zijn, ze is tenslotte de hoofdpersoon van je verhaal!
Ze hoeft toch ook niet dood te gaan? Misschien wordt ze wel wakker in een grot bij een oud vrouwtje die haar heeft gereanimeerd of zo :Y)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-09-11 14:36

Geplaatst door de TopicStarter : 29-09-11 14:36

Wie weet!

We zullen zien. Het is ook wel leuk om de wereld dan weer vanuit een ander perspectief te laten zien, als Gwen dood gaat. En wanneer ze blijft leven kan het verhaal ook weer een heel andere kant opdraaien

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-10-11 19:45

Geplaatst door de TopicStarter : 02-10-11 19:45

Update!

Sorry dat het zo lang duurde, zat in het buitenland zonder computer.. Heb ook nog geen tijd gehad om fouten te verbeteren..
Enjoy!

Ik richt mijn ogen op de hemel die door bliksemslichten verlicht word. De donder gromt als een woeste leeuw en laat de grond trillen. De wind rukt aan de bomen. Toch voelt alles heel rustig aan. Alsof ik verdooft ben, alsof ik... Geen deel uitmaak van de omgeving. Ik voel een koude hand over mijn buik glijden. Wanneer de hand stopt met glijden, voelt mijn hele buik koel aan. Maar.. Zo groot kan een hand toch niet zijn? Ik richt mijn hoofd iets op, zodat ik mijn buik kan bekijken. Van de schrik hap ik naar adem. Ik kijk recht in twee gele, bloeddoorlopen ogen. Zijn tongetje schiet snel heen en weer langs zijn lippen. Een hoog sissend geluid komt uit zijn bek. De gifgroene slang boort zijn blik in die van mij. Mijn hoofd voelt raar aan, licht, maar tegelijker tijd ook zwaar. Ik voel hoe de energie een manier zoekt om zich aan mij te verbinden. Het tast mijn geest af, op zoek naar een zwakke plek om doorheen te slaan. Ik probeer me te verzetten, maar ik ben lichamelijk en geestelijk te zwak. Wanneer de energie aan mijn geest verbonden is, zak ik weg in een soort trance. De kop van de slang neemt een menselijke vorm aan, maar ik kan niet goed zien wie het is. Mijn hersenen willen niet mee werken, ik kan alleen maar luisteren. ‘Ik heb je gevonden Gwen, eindelijk gevonden. Ik had je al gewaarschuwd.. Maar je luisterde niet. En doordat je niet luisterde, is er nu een grote kans dat je dood gaat. De dood is meedogenloos, tegen iedereen. Het maakt geen uitzondering. Je zal Valko niet kunnen redden. De strijd zal morgen gestreden worden. Morgenavond, wanneer de zon onder gaat, zullen ze Valko en zijn mannen aanvallen. Je kunt ze niet tegen houden. Het staat vast. Net zoals het vast stond dat je zou jong sterven. Daar is niks aan te doen, het is je lot. Het was je lot. Je bent waarschijnlijk al op weg, je hoeft niet ver meer. Misschien nog een paar minuten, of een paar uur. Of misschien sterf je niet, gebeurt er een wonder. Want wonderen bestaan, maar niet in de vorm die jij kent. Maar ik ben niet gestuurd om je dit te vertellen. Ik heb nog een andere boodschap. Waar je waarschijnlijk meer aan hebt. Iemand die je.. kent heeft mij gestuurd. Ik mag niet zeggen wie. Alleen dat zijn boodschap je leven kan bepalen. Ik kan ook niet zeggen dat hij je redt. Want redden doet hij niet aan. Je moet afwachten tot het moment daar is. Dan zal je verder zien wat er gebeurd.’

Ik hoor hoe de vogels fluiten en de bladeren ritselen. Een zachte wind speelt met mijn haar. Het paard waar ik naast in slaap was gevallen, ligt nog steeds tegen me aan. Zijn buik gaat langzaam op en neer. Ik knipper met mijn ogen tegen de felle zon. Het is een mooie dag. Te mooi voor een laatste dag. Ik had me een donkergrijze dag voorgesteld, met regen en een harde wind. Zo zou voor mij een laatste dag op aarde eruit zien. De droom van gisteravond staat me nog scherp voor de geest. Ik snap er nog steeds niet veel van. Wonderen bestaan maar niet in de vorm die jij kent? Wat is dat voor een onzin! Ik geloof helemaal niet in wonderen. En, iemand die je kent heeft mij gestuurd? De dominee zeker! Vage droom. Ik weet dat ik sterf, mijn lijf voelt alsof het gevierendeeld is en daarna aan elkaar genaaid. En uit verhalen heb ik gehoord dat als er bloed uit je longen komt en uit je oren, dat het dan goed mis is. Net op het moment dat ik daar aan denk, komt en nieuwe golf bloed via mijn keel omhoog. Ik moet mijn hand voor mijn mond houden om te zorgen dat het er niet uit vloeit. De hengst duwt voorzichtig met zijn snuit tegen mijn gezicht, alsof het me probeert te troosten. Zijn neusharen kriebelen tegen mijn huid. ‘Er is niks aan de hand met mij jochie, maak je maar geen zorgen,’ fluister ik het paard toe. Ik laat mijn hand over zijn hoofd gaan om hem gerust te stellen. ‘Of wil je me duidelijk maken dat het tijd is om te gaan jongen?’ Ik kijk naar de stand van de zon. Hij staat al vrij hoog aan de hemel, dat betekend dat het al bijna middag is. Ik moet voort maken. Mijn keel brand van de droogte, maar er is geen mogelijkheid om schoon water te zoeken. Ook mijn maag knort, maar ik ben al helemaal niet in staat om iets te eten te halen. ‘We kunnen beter maar meteen gaan, willen we voor de zon onder gaat bij Valko zijn,’ zeg ik tegen de hengst. De hengst briest instemmend. Ik draai me zo voorzichtig mogelijk om zodat de pijn dragelijk blijft. Daarna kruip ik zo voorzichtig mogelijk over zijn rug. Wanneer ik eindelijk goed in het zadel zit, geef ik het paard een schopje in zijn buik. Hij zet zijn achterbenen onder zijn lichaam en dan zet hij zich met een enorme kracht af. Voor ik het weet staan we al weer rechtop. ‘Dat ging makkelijker dan ik had gedacht’, mompel ik tegen niemand in het bijzonder. De hengst buigt zijn nek naar rechts, waardoor ik hem in zijn oog kan kijken. ‘Het is goed jochie, laat maar zien wat je kunt!’ We schieten in een snelle draf verder het bos in. Op naar Valko.

Na een paar uur rijden vind ik eindelijk een spoor van paardenhoeven. Ze zijn nog vers, en met velen. Dit kunnen nooit Valko en zijn mannen zijn geweest. Volgens mij zijn ze met zijn vijven vertrokken. Dan moet dit spoor van de vijand zijn. Mijn maag draait zich om. Als ze met zo veel zijn, dan maakt Valko geen schijn van kans. Hoe goed hij ook zal vechten, hij zal sterven. Zelfs als ik hem zal proberen te redden. De moed zakt me in de schoenen. Ik moet een plan verzinnen. Een goed plan. Maar mijn gevoel zegt, dat er geen goed plan bestaat. Ze zijn met te veel. En ik kan niks. Mijn lichaam is onbruikbaar. Misschien loop ik zelfs in de weg, of leid ik Valko alleen maar af. Hij zal me willen beschermen, zoals ik hem wil beschermen. Hij zal bij me blijven wanneer ik val. Ik zou hem mee sleuren de dood in. Misschien is de dood niet zo erg als men hem beschrijft. Een zwart gat, zonder einde. Je blijft vallen, er komt geen einde aan. Je zou eenzaam zijn, voor altijd. Zo beschrijft men hem. Anderen zeggen er een hemel bestaat, en een hel. Ze zeggen zo veel, maar niemand heeft bewijs. Als je samen sterft, zou je dan samen vallen, of in ieder geval bij elkaar blijven? Ik weet niet. Moet ik er bang voor zijn? Veel mensen zijn bang voor het onbekende. Zijn bang voor verandering. Ik heb inmiddels zo veel veranderingen mee gemaakt, dat ik er niet bang voor meer ben. Het leven loopt zoals het loopt. Door bang voor de dood te zijn, verander je er nog niks mee. Genade kent de dood niet. Maar dat de dood geen genade kent, betekend nog niet dat het slecht is. Misschien bestaat slecht wel helemaal niet. Vaak kunnen slechte dingen weer tot goede dingen leiden. Van fouten kun je leren, net als dat je van vervelende ervaringen, verschrikkelijke ervaringen. Soms dringt het je dingen te doen, waarvan je niet eens wist dat je ze kon doen. Je kan er sterken van worden. Het kan je dwingen naar de mooie dingen in het leven te kijken, in plaats van naar de slechten dingen. Maargoed, waar was ik gebleven met mijn gedachten? Oja, Valko redden. Eerst maar zo snel mogelijk naar hem opzoek gaan, als ik hem gevonden heb, zie ik wel weer. De hoefafdrukken laten een mooi spoor achter. Ik kijk om me heen om te zien of er nog meer afdrukken zijn. Niks. Dan volg ik eerst dit spoor en zie ik later wel weer. Ik maak de teugels op maat en spoor de hengst aan. In een ontspannen draf rijden we het spoor achterna. Wachtend op een nieuwe aanwijzing.

Het is al laat in de middag wanneer we de nieuwe aanwijzing vinden. De krekels kondigen het begin van de avond aan. Nog even en de zon gaat ten onder. Het spoor van paardenhoefen is gestopt. Ze moeten binnendoor zijn gereden, tussen de bomen over de bladeren. De bomen waar ze langs zijn gereden zijn gemerkt. Met een mes of zwaard hebben ze sneden ter grootte van een onderarm in het hout geschift. Ik stuur de hengst het pad af, de bladeren in. We rijden stapvoets langs de bomen, zodat we niet van ons spoor afraken. We moeten op schieten, als de boodschap die de slang in mijn droom bracht klopte. En niet alleen daarom. Als het te donker word kan ik de gemerkte bomen niet meer van de normale bomen onderschijden. Ik spoor de hengst aan tot het in een rustige draf rent. We rijden langs velen gemerkte bomen. Het spoor lijkt niet op te houden. Hoe langen we rijden, hoe donkerder het word. Ik begin ongerust te worden. Het zal niet lang meer duren voordat ze Valko aanvallen. En voordat het zo donker is dat ik het spoor niet meer herken. Ik laat de hengst overgaan in een snelle galop. We vliegen het bos door. De hoeven van het paard lijken de grond niet meer te raken. In een ruk staan we stil. Ik hang over de nek van de hengst. Het enige dat me in het zadel houdt zijn mijn handen die de manen van de hengst vasthouden. Voorzichtig kijk ik naar beneden. Het enige wat ik zie is een akelige zwarte diepte. Een val.

**Geplaatst**: 03-10-11 13:01

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 03-10-11 13:01

goed!

**Geplaatst**: 03-10-11 14:06

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 03-10-11 14:06

wauw!

Spannundd!

**Geplaatst**: 05-10-11 17:55

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 05-10-11 17:55

heb alles in 1x gelezen... ga zo door

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-10-11 21:11

Geplaatst door de TopicStarter : 05-10-11 21:11

Typhoon schreef:
heb alles in 1x gelezen... ga zo door

Thanx!

Update!

Voorzichtig kruip ik terug in het zadel. Mijn hart bonkt in mijn keel. Het was bijna mis gegaan... Een stap verder en we waren de diepte in gevallen... Moeizaam slik ik de brok in mijn keel door. Ze waren hier op voorbereid geweest. Hoe goed waren ze dan wel niet voorbereid voor het gevecht? Als Valko in zo’n gat gevallen is, zou ik hem nooit kunnen vinden.. Nee, daar moet ik niet aan denken. Waarschijnlijk hebben ze de vallen gegraven om rovers op afstand te houden. Ik haal diep adem. We moeten door, de zon is al half onder de aarde verdwenen. Nog even en hij is helemaal onder. En dan kan ik niks meer doen... Als de droom een visioen was geweest. Het leek zo echt, zo.. helder. Normaal droom ik ook helder, maar niet zó. Ik heb al een paar keer eerder een visioen gehad, maar het is moeilijk om die terug te halen en te vergelijken met deze. Deze was ook weer anders volgens mij. Het was alsof de slang er echt geweest was, maar dat kan helemaal niet. Ik slaak een zucht. Van het nadenken gaat mijn hoofd pijnlijk kloppen. Wat het ook was, ik heb het gevoel dat het deze avond gaat beginnen. De hengst lijkt hetzelfde idee te hebben, want hij dribbelt op zijn plaats onrustig heen en weer. Kalmerend laat ik mijn hand over zijn hals glijden. Die is warm en vochtig van het zweet. Arm beest.. Hij heeft de afgelopen dagen zo hard zijn best gedaan. Gisteren heeft hij constant op onvoorstelbare topsnelheid gerent, zonder pauze. En nu kan hij weer niet uitrusten. We willen allebei even graag zo snel mogelijk Valko vinden. ‘Kom jongen, we gaan er langs en dan gaan we weer verder, misschien halen we het nog voordat de strijd gestreden is,’ zeg ik rustellend tegen de hengst. Ik laat de hengst om het gat heen lopen en spoor hem aan in een rustige draf. Een rustige draf is het niet echt, de hengst danst alsof het veel harder wil. Ik prefel een schietgebedje dat er niet meer vallen zijn, en geef hem dan de vrije teugel. Zodra hij de druk van zijn mondhoeken voelt vloeien, schiet hij in een harde rengalop. Van de schrik grijp ik zijn manen vast en blijf nog maar net in het zadel zitten. Zodra ik me hersteld heb in het zadel, strekt de hengst zich nog verder uit. ‘Als we nu niet snel genoeg bij Valko zijn,’ mompel ik. We galopperen het bos door, met een gepaste afstand langs de gemerkte bomen. Ik wil niet het risico lopen in een val te vallen. We hebben bijna geen tijd, en mijn gevoel zegt dat het nog ver is. De pijnscheuten schieten door mijn lichaam. Nog even volhouden. Het is een goed teken dat er geen bloed meer uit mijn oren of mond is gekomen. Dat scheelt al weer een hoop gedoe en zorgen. Blijkbaar heeft mijn lichaam zich al voor een deel hersteld, of tijdelijk hersteld. Al ga ik sowieso dood. Als het niet door mijn verwondingen komt dan komt het omdat ik mijn leven voor Valko ga opofferen. Ik ben nog niet klaar voor de dood, ik had nog wat langer willen leven, maar er is geen weg terug. Helaas.. Het stelt me wel gerust dat als ik dood ga door mezelf voor Valko op te offeren, dan heeft mijn leven te minste zin gehad. Als mijn leven was gelopen zoals het was uitgestippeld door mijn ouders, dan was het zinloos geweest. Ik zou een oude weduwe van Mr. Black zijn geworden, die doodging in een fluwelen bed. Zonder ooit een vinger uitgestoken te hebben. Zonder ooit iets goeds gedaan te hebben voor een ander. En dan zou ik begraven worden naast mijn overleden man. Het graf zou zo veel kosten dat tientallen slaven er een heel leven voedsel van zouden kunnen kopen. Misselijk makend eigenlijk, hoe mijn leven zou zijn gelopen. Ik heb sinds ik ben weg gelopen zoveel mee gemaakt, zo veel geleerd. Zo veel ervaringen opgedaan. Het heeft me volwassen gemaakt, me gehard. Ik heb mijn leven meer geleefd, dan ik ooit had kunnen leven wanneer ik niet was weg gelopen. Zelfs slechte gebeurtenissen veranderen in iets positiefs als ik erover nadenk wat het me geholpen heeft met mijn transformatie naar een volwassen vrouw. Tranen stromen over mijn wangen over het besef dat mijn leven gelopen is, zoals het had moeten lopen. Ik heb alles meegemaakt wat ik mee had moeten maken. Ik heb vriendschap, liefde, verdriet, woedde, vergeving meegemaakt. En het word tijd om me weer bij Alec te voegen. Mijn lieve Alec.. Ik mis hem nog steeds, heel erg. Ik had het verdriet alleen weg gestopt, ver weg. Op een plek waar het niet tot uiting kon komen. Nu al mijn emoties naar boven komen, komt ook het verdriet om Alec weer naar boven. Alles om me heen lijkt stil te staan. De beste vriend die ook ooit heb gehad. Leeft niet meer. Het besef dringt nog harder tot me door, dan de keer dat Valko vertelde dat hij Alec van het leven had berooft. Mijn knuffelbeer.. Zijn lieve, trouwe blik die me altijd speels aankeek wanneer hij me begroette. De plezier die we samen hadden wanneer we over de weilanden galoppeerden. Zijn prachtige gespierde lichaam, die als een spiegel glom in de zon wanneer hij in het weiland stond. Ik moet huiveren wanneer ik me de structuur van zijn zijde vacht onder mijn vingers herinner. Tranen glijden over mijn wangen, die meteen door de wind worden droog geblazen. Als de dood ooit een vriend van je heeft overgenomen, weet je hoe het voelt. Het voelt zo oneerlijk, zo meedogenloos. Je voelt je machteloos, eenzaam, verlaten. Zo voelde ik me. Nu voel ik me intens gelukkig. Mijn gevoel zegt me dat ik hem snel zal weerzien. Ik zou hem weer kunnen omhelzen, knuffelen.. We zullen weer samen over de weilanden galopperen, samen in het hooi slapen. Ik zou zijn vacht weer onder mijn vingers kunnen voelen. Alles zou weer perfect zijn. Ze zeiden dat je ongeluk moet hebben gekend om gelukkig te zijn. Ik snapte nooit wat ze bedoelden, maar nu wel. Ik glimlach bij het beeld van mijn toekomst met Alec. En misschien zelfs wel mijn toekomst met Alec en Valko. Nee. Valko mag niet dood. In een klap kan ik weer helder denken. ‘Waar is je overleving instinct Gwen? Waar is je vechtlust?’ brom ik tegen mezelf. Je laat je weer eens te veel mee slepen door je emoties. Je bent nog niet klaar met je leven hier op aarde. Als je kan overleven, overleef het dan. Dat zou Alec ook gewild hebben. Ik haal diep adem en verman me. Valko redden. Dat is mijn doel, en dat doel ga ik behalen. Nu.

Het ik pikdonker wanneer we het bos uitrijden. De vogels maken geen geluid meer, en zelfs de krekels lijken te zijn gaan slapen. Wat ik ook heb gedaan, hoe hard we ook hebben gereden, er is geen enkel spoor van Valko. Geen hoefafdrukken of bloed, niks. En er is ook geen spoor van een gevecht. Teleurgesteld stapt de hengst door het vochtige gras. Hij heeft zo z’n best gedaan, maar het heeft niks opgeleverd. Behalve dat we nu ver van huis zitten, zonder eten of drinken. We zijn ten dode opgeschreven. Ik in ieder geval. Ik doe mijn best om mijn tranen van teleurstelling binnen te houden. De zon is al lang onder, de maan staat hoog aan de hemel. Waarschijnlijk is de strijd al voorbij, en ligt Valko ergens dood te bloeden. Of hij is al dood. Een koude rilling loopt langs mijn ruggengraat. Ik probeer het beeld van Valko’s lijk doorboord met een zwaard, omgeven door bloed uit mijn hoofd te bannen. Maar het lukt niet. Zijn ogen staan weg gedraaid in zijn kassen, die blauw zijn van de vuistslagen. Zijn arm is in een onnatuurlijke bocht gedraaid. Zijn benen zijn aan flarden gescheurd. Het zwaard steekt door zijn borst in de grond. Het bloed rond het zwaard is vermengt met modder en gras. Zijn ingewanden zijn zichtbaar door een grote wond in zijn buik. Walgelijk. Ik word misselijk van het aanblik en moet mijn hand voor mijn mond houden om niet over te geven. Ik sper mijn ogen wijd open, zodat ik het beeld niet hoef te zien. Valko hoeft niet dood te zijn, fluistert een stem in mijn hoofd. Misschien vechten ze nog, of hebben ze al gewonnen. Nee, ze kunnen nooit gewonnen hebben. De tegenstanders waren met veel meer, en ik heb het idee dat ze goed getraind waren. Valko en zijn mannen zouden hooguit een paar kunnen doden, maar nooit allemaal. Of.... Misschien hebben de tegenstanders zich terug getrokken. Ik hoop op het laatste. Maar mijn gevoel zegt dat de kans klein is. Waarom zouden ze zich terug trekken? Ze konden makkelijk winnen van een paar man. Ik zou zo geen reden kunnen bedenken waarom ze zich terug zouden hebben getrokken. Het kan ook nog zijn dat er nooit een strijd is gestreden. Dat mijn gevoel niet klopte, of dat de visioenen die ik had niet visioenen waren maar dromen. Nee. Mijn gevoel klopte, en de visioenen waren echt, spreek ik mezelf toe. Met het laatste beetje wilskracht dat ik heb richt ik mijn bovenlichaam op. Ik zal doorgaan met mijn zoektocht tot ik hem gevonden heb. Levend, gewond of dood.

PS: Het kan zijn dat de titel van dit topic binnenkort veranderd naar de titel 'The mysterious life of Gwen Lawcy.' dat ga ik in ieder geval aan een mod vragen of ik het kan veranderen naar die titel. :Y)

**Geplaatst**: 06-10-11 09:37

Geplaatst: 06-10-11 09:37

Citaat:
We willen allebei even graag, zo snel mogelijk Valko vinden. ‘Kom jongen, we gaan er langs en dan gaan we weer verder, misschien halen we het nog voordat de strijd gestreden is,’ zeg ik gerustellend tegen de hengst. Ik laat hem om het gat heen lopen en spoor hem aan in een rustige draf. Een rustige draf is het niet echt, de hengst danst alsof hij veel harder wil. Ik prefel een schietgebedje dat er niet meer vallen zijn, en geef hem dan de vrije teugel. Zodra hij de druk van zijn mondhoeken voelt vloeien, schiet hij in een harde rengalop. Van de schrik grijp ik zijn manen vast en blijf nog maar net in het zadel zitten.

Dit laatste is niet fout, maar vind persoonlijk 'van schrik' of 'geschrokken' beter klinken.

Verder weer goed geschreven

**Geplaatst**: 06-10-11 22:11

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 06-10-11 22:11

Goed stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-10-11 20:38

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 09-10-11 20:38

Dankjulliewel!

Update!

Enjoy!

Ik doe mijn best om mijn ogen open te houden, maar elke keer wanneer ik ze wijd open sper vallen mijn oogleden al weer naar beneden. Mijn lichaam is zo afgemat, dat het al een wonder is dat ik nog in het zadel zit. De hengst is ook dood op, het arme beest haalt zwaar adem en is zo bezweet dat je er een emmertje mee zou kunnen vullen. We hebben de hele nacht doorgereden. De zon is al opgekomen en werpt warm gekleurde lichtstralen over het gras. Ondanks dat het al wat later in het jaar is, voelt de lucht droog en warm aan. Niet heel warm, maar gewoon aangenaam warm. Een warmte die me dromerig maakt, waardoor ik bijna elke keer in slaap val. En de deinende beweging van de paardenrug maakt me er ook niet bepaald wakkerder op. Moet wakker blijven. Nog even volhouden. Als ik Valko tegen de avond niet gevonden heb, geef ik het op. Dan zal ik me laten weg glijden, de dood in. De hengst staat in een keer stil. Zijn nek staat recht in de lucht, zijn neusgaten zijn wijd open gesperd van de spanning. Ik laat mijn bibberende hand over zijn gespannen nek gaan. ‘Rustig maar, hoooo.... Rustig, er is niks aan de hand jochie, echt niet. Ontspan je maar... Rustig...’ kalmeer ik de hengst. Maar het helpt niks. De hengst staat als versteent. ‘Rustig jochie, er is niks aan de..’ Mijn adem stokt in mijn keel. Een schreeuw klinkt in de verte. Valko. Ik ben meteen klaar wakker. Mijn handen klemmen zich om de teugels, mijn benen spannen zich tegen de buik van de hengst. In een rotvaart schieten we over het grasveld. De benen van de hengst trillen van inspanning. Piepende geluiden komen uit zijn neusgaten. We moeten sneller, veel sneller. Ik moedig het paard aan, maar het helpt niks. ‘Harder jongen, harder!’ schreeuw ik paniekerig. De hengst doet zijn best, maar hij kan het gewoon niet. Hij is op. De reis is hem te veel geweest. De inspanningen te zwaar. Ik voel zijn wil. Zijn wil om door te gaan, harder te rennen. Zijn baas te redden. Maar zijn lichaam wil niet meer. ‘Ga door, alsjeblieft, geef niet op!’ huil ik. ‘Je kan het, nog even doorzetten, we moeten je baas redden!’ Ik spoor hem aan, maar ik weet dat het niks helpt. Ik voel me zo machteloos. Onze lichamen zweten van de inspanning. Van onze laatste inspanning. ‘Niet opgeven,’ fluister ik in tranen tegen de hengst. Het zweet gutst van zijn vast, zijn benen beginnen te trillen. Erg te trillen. Dan zakt hij door zijn voorbenen, en slaan we voorover.

De klap komt hard aan. Wanneer mijn hoofd de harde grond raakt dansen er zwarte vlekken voor mijn ogen. Ik moet bij bewust zijn blijven. Ik moet doorgaan, het paard overeind helpen. De hengst ligt op zijn zij. Zijn benen maaien in het rond, zijn hoeven schrapen over het gras. Pijnkreten ontsnappen uit zijn mond. Piepend haalt hij adem. Een gorgelend geluid komt via zijn hals omhoog. Dan hoest hij. Bloed stroomt in een enorme hoeveelheid over het gras. Ook uit zijn neus loopt een stroompje van bloed. Zijn ogen draaien wit weg van paniek. Ik moet iets doen, maar wat? ‘Het is goed jochie,’ zeg ik met een schorre stem. Maar het is niet goed, en hij weet het. Hij vecht, vecht om te blijven leven. Ik kan zijn pijn voelen. Het hangt in de lucht om hem heen. ‘Het is goed jochie, ga maar. Het is goed..’ Hij is niet van plan om op te geven, om zich over te geven aan de dood. Ik moet denken aan Alec. Ik hoop dat hij dit niet heeft hoeven mee te maken. Dan richt ik mijn aandacht weer op de hengst. Tranen lopen over mijn wangen. Het laatste wat ik voel is de hortende ademhaling van het paard, die vecht om weer overeind te komen. Mijn vingers begraven zich in zijn natte vacht. ‘Geef het niet op jongen,’ is het laatste wat is fluister. Dan vallen ook mijn zintuigen uit.

Even later word ik wakker. Het paard strompelt vooruit. Opgelucht haal ik adem. We staan weer rechtop. We kunnen door. We kunnen naar Valko. Een gil brengt me weer helemaal bij bewust zijn. De gil klonk zo hard, dat het wel dichtbij moet zijn. Ik til mijn bonkende hoofd op, en werp een blik achter me. We rijden weer in een bos. De hengst heeft al een heel eind gelopen. Wanneer ik naar de stand van de zon kijk, zie ik dat het al laat in de middag moet zijn. Heb ik zo lang geslapen? Het.. het zou toch niet te laat zijn? Ik richt mijn blik weer naar voren. Tussen de bomen zie ik een paar mannen vechten. Nee. Niet een paar mannen. Het lijken er wel een stuk of dertig. Bloed vliegt in het rond. Lichaamsdelen vliegen in het rond. Een misselijk gevoel bekruipt me. Valko zou toch niet? Mijn hart stopt met kloppen wanneer ik een lijk zie liggen met bruin haar. Valko. Ik spoor het paard aan, maar harder gaan we niet. Strompelend hupst het paard naar het lijk. Wanneer ik naar het paard zijn benen kijk om te kijken waarom hij zo raar loopt, zie ik dat zijn rechtervoorbeen in een rare bocht staat. Gebroken. Het arme beest heeft een heel eind gelopen, met een gebroken been. Dan richt ik mijn blik weer op het lijk. Tot mijn grote opluchting heeft het lijk een andere bouw dan Valko. ‘Gwen!’ schreeuwt een mannen stem. Ik draai mijn hoofd om en kijk recht in Valko’s prachtige ogen. Mijn hart maakt een sprongetje. ‘Valko,’ schreeuw ik terug. Maar mijn schreeuw is slechts een fluistering. Het paard heeft Valko’s stem ook gehoord. En rent al strompelend naar hem toe. Valko is zo uit het veld geslagen door onze verschijning, dat hij niet door heeft dat een man achter hem zijn zwaard opricht.

‘Nee!’ gil ik. De man kijk verbaast op. Ik voel de hengst onder mij aanslaan in galop. Een manke galop, maar hard genoeg om de man aan te vallen voordat zijn zwaard Valko zal doden. Valko draait zich om, maar het is al te laat. Het zwaard zwaait net langs zijn schouder. De man doet nog een poging, en nog een. Net voordat de hengst de man omver kan lopen, struikelt hij. Met mijn hele gewicht zet me zo hard mogelijk af. Ik val op de man. En op het zwaard.

Een geur van verschroeid vlees hangt in de lucht. Ik knipper in mijn ogen, maar het enige dat ik zie is een vage waas van de omgeving, en van mijn lichaam. Dromerig schud ik mijn hoofd, die verdacht zwaar aanvoelt. Waar ben ik? Galopperende hoeven, geschreeuw, iemand die mijn naam fluistert. Alles klinkt zo ver weg... ‘Gwen... Gwen!’ klinkt een kreet. Het klinkt slechts alsof het word gefluisterd, maar ik weet dat het word geschreeuwd. De rauwheid en de pijn zijn vermengt met de woorden. ‘Gwen, gaat het? Gaat het? Hoor je me?!’ Stilte. ‘Gwen, zeg toch iets.’ Ik probeer mijn ogen te openen om te kijken wie het is. Maar mijn oogleden zijn te zwaar. ‘O, god, Gwen! Gwen!’ schreeuwt de stam wanhopig. ‘Het is gebeurt met haar! We moeten hier weg, voor het te laat is!’ roept een andere stem in paniek. ‘Nee! Ik laat haar niet alleen...’ Ik voel hoe twee handen mijn schouders vastpakken, me door elkaar schudden. Ik doe mijn best bij bewustzijn te blijven. Ik heb het gevoel dat ik elk moment weg kan glijden. ‘Valko, we moeten gaan. NU!’ schreeuwt de man. ‘Valko,’ fluister ik zacht. ‘Gwen, Gwen! Ik ben hier, ik laat je niet alleen,’ huilt hij. Zijn tranen druppelen op mijn gezicht, vermengen zich met het stof. Ik hoor de paniek om me heen en de pijnkreten. Geluiden van een slachtveld. Ik kan hun angst ruiken. Maar alles is op afstand, ik lijk er geen deel van uit te maken. Valko loopt gevaar, ik voel het. ‘Valko,’ fluister ik weer. ‘Gwen..’ ‘Ga Valko, voor het te laat is.’ ‘Ik laat je niet alleen..’ ‘GA!’ zeg ik zo hard als ik kan. ‘Nee, Gwen! Nee!’ ‘Ga, ik.. Heb-b nie-iet zo lang mee-eer,’ pers ik eruit. Een warme golf vloeistof stroomd uit mijn mond. Bloed. ‘Gwen... Ik hou van je...’ zegt hij met een trillende stem. ‘Ik... Ik ook van...Jou’ Dan hoor ik galopperende paarden hoeven naderen. Vaag zie ik een schim van een paard met een ridder. Ik kan hem niet plaatsen. Ik weet niet aan welke kant hij staat. De man draagt een bijl, klaar om hem te gooien...Te gooien op Valko. ‘Nee.. Valko ga!’ sis ik met mijn laatste levenskracht. ‘Ik laat je..’ ‘GA!’ Ik zie hoe de man op het paard zijn bijl de lucht in slingert. Met een rot vaart komt de hij dichter bij. Recht op Valko af. Ik knijp mijn ogen stijf dicht van angst. Ik probeer bij bij te blijven, maar ik voel hoe mijn bewustzijn langzaam wegzakt. Het laatste wat ik hoor is een pijnkreet.

**Geplaatst**: 09-10-11 20:55

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 09-10-11 20:55

mooi stukje weer

**Geplaatst**: 10-10-11 11:12

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-10-11 11:12

Heel goed stuk!!!

**Geplaatst**: 10-10-11 15:10

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-10-11 15:10

Dus nou is ze dood?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-10-11 15:25

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst door de TopicStarter : 10-10-11 15:25

Ik zeg niks, behalve dat het verhaal nog niet afgelopen is

Maar of ze leeft of dood is, lees je in het volgende stuk

**Geplaatst**: 10-10-11 16:25

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-10-11 16:25

Oehh spannend!

Ben wel benieuwd of je haar dood laat gaan of niet!

**Geplaatst**: 10-10-11 16:35

Re: [VER] The mysterious life of Gwen Lawcy

Geplaatst: 10-10-11 16:35

Ik kan mij bijna niet voorstellen dat iemand dat overleeft, eerst die zware mishandeling en dan nog op een zwaard vallen.. Ik vind het verder een goed verhaal.

**Geplaatst**: 10-10-11 17:08

Geplaatst: 10-10-11 17:08

Owja ze is op een zwaard gevallen... Dat wasik even vergeten bij mijn vorige berichtje. Nee dat zal ze toch niet overleven :Y)