Bokt.nl

Citaat:

Opgeschrikt door de bijna hysterische kreten van mijn zus gooide ik mezelf terug in de stoel, weg bij Michael, terwijl hij zichzelf rustig oprichtte en uiteindelijk overeind kwam. Kende hij Rachel niet of zo? Zelfs de medewerkers van de catering stoven met tien tegelijk de keuken uit alsof ze naar een spaghetti spoedgeval moesten. Met dezelfde kalmte vroeg hij aan Rachel wat ze precies wilde weten, terwijl ik bijna van mijn stoel afstuiterde van de zenuwen. Mijn zus zag er op dat moment namelijk uit als een opgekropte bom van woede en verwarring, en ik wist dat ze mij de schuld ging geven. ‘Wat ik wil weten?’ zei Rachel met een bijna dreigende ondertoon. ‘Ik wil weten wat het te betekenen heeft dat jij,’ en hierbij richtte ze zich volledig op mij, ‘in godsnaam aan het doen bent met mijn collega hier.’ Ik had de behoefte om verschrikkelijk boos op haar te worden, maar ik wist dat dat waarschijnlijk niet de beste manier van aanpak zou zijn. Dus dompelde ik me als een lafaard onder in onschuld. ‘We deden niets, Ree,’ begon ik terwijl Michael me half geamuseerd, half bezorgd aankeek. ‘Hij was me gewoon wat aan het vertellen, maar ik kon hem niet verstaan door alle rammelende potten en pannen plus al het andere keukengejengel. Dus kwam hij wat dichterbij.’ Rachel stampte, zoals altijd als ze kwaad was met haar voet en keek me ongelovig aan. En ik wist dat ik nog net geen stempel met “schuldig” op mijn voorhoofd had, maar het kwam er wel erg dichtbij. Ik keek opzij naar Michael, die me een beetje verward aankeek. Ik keek hem kort aan en haalde mijn schouders op omdat ik ook geen betere smoes wist. ‘Waarom was hij dan bij je mond in plaats van bij je oor? Als je hem zo slecht kon verstaan?’ Ik kuchte en voelde mijn wangen rood kleuren. ‘Hij nam een adempauze?’
Rachel stond op het punt om in een tirade uit te barsten, overigens alleen op mij gericht, maar Michael was haar voor. ‘Rachel, wat Anna zegt is inderdaad niet waar. Maar wat wel waar is, is dat ik en je zusje elkaar al een tijdje kenden, zonder dat we wisten dat jij onze tussenpersoon was.’ Hij zei dit alles in een hele kalme, rustgevende stem die hij zonder twijfel vaak op de werkvloer gebruikte. Maar wat me vooral opviel, was dat Rachel een beetje beteuterd keek, alsof ze op haar plaats gewezen was. ‘Echt waar?’ vroeg ze dan ook opvallend rustig, al wel met een enigszins geïrriteerde ondertoon. Haar voet stampte echter nog steeds op een lager tempo mee. Michael knikte alsof het hem absoluut niet kon schelen of Rachel zijn woorden als waar aan nam of niet, terwijl ik met de figuurlijke open mond naar het schouwspel stond te kijken.
Hij schraapte zijn keel. ‘Je zus en ik hebben een redelijk goede band opgebouwd zoals je zag,’ zei Michael, nu wat meer aarzelend, ‘en ik ben er daarom ook heel blij mee dat jullie zussen blijken te zijn, zodat ik geen geheimen meer voor haar hoef te verbergen.’ Bij deze woorden hield Rachel haar vinger belettend de lucht in. ‘Natuurlijk wel,’ blies ze streng, ‘ze weet dan misschien waar we werken, maar nooit wat we precies doen. En dat kan ook jij haar niet vertellen.’ ‘Dat was ik ook niet van plan,’ kaatste Michael terug. Ondertussen plukte enkel wat nerveus aan mijn haar en wiebelde van voet tot voet. We waren enkel met zijn drieën in de keuken nu, en daar werd ik nog nerveuzer van. Er waren tenslotte messen aanwezig, en mijn zus kennende was ze absoluut niet blij met deze ontwikkelingen. Hoe goed ze zich, in vergelijking tot andere situaties, ook gedroeg.
Op dat moment, wanneer ik dacht dat het niet gezelliger kon worden, kwam mijn moeder binnenstormen. ‘Meisjes? Wat gebeurt hier allemaal?’ Rachel en ik sloegen in koor een diepe zucht en lieten ons hoofd hangen. ‘Niets mam,’ probeerde ik op vermoeide toon. Maar ze schudde haar hoofd. ‘Nee, er is wat. Ik voel het.’ Ze draaide haar hoofd richting Michael en liet haar ogen rusten om hem te bestuderen. ‘En wie mag jij zijn?’ Ik zag Michael slikken, want wat moest hij haar in godsnaam vertellen? Rachel daarentegen keek kalm en besloot voor hem te spreken. ‘Michael is een zakenrelatie, mam. Hij koopt goederen in voor het hotel.’ Michael ontspande naast me en blies zacht de opgekropte adem uit. Ik had ongeveer dezelfde reactie, want ik had niet direct verwacht dat Rachel het voor ons zou opnemen. Het bleek dat ik te snel conclusies trok. ‘En het vriendje van Anna, natuurlijk. Nou ja, vriendje.. ze zijn aan het daten.’ Met een venijnige blik vertelde ik mijn zus dat ik haar voorlopig even niet meer hoefde te zien, terwijl ze me enkel schouderophalend aankeek. Alsof ze geen andere keus gehad had. Yeah right.
‘Wat?’ vroeg mijn moeder met wijd opengesperde ogen. Ze klikte haar hak nerveus op de tegels, een tik die Rachel van haar had geërfd. ‘Niks mama,’ zuchtte ik met mijn blik schuin op Michael om zijn reactie te peilen. Hij keek een beetje nerveus, en ergens moest ik daar toch een beetje om giechelen. ‘Zit je me nu uit te lachen?’ fluisterde Michael, terwijl hij zijn lippen niet zichtbaar bewoog. Soms is het ook in het dagelijks leven heel handig om bij de CIA te werken, vooral bij moeders. Ik glimlachte alleen maar, en richtte me weer op mijn moeder. ‘Rachel overdrijft. Ik en Michael hier zijn gewoon vrienden.’
Ondertussen stak een jonge keukenhulp zijn hoofd om de deur om de situatie te evalueren. Ik schudde snel mijn hoofd naar hem. De kust was nog niet veilig. ‘Anna,’ zei mijn moeder weer met een enigszins dreigende ondertoon, toen de jongen alweer verdwenen was. Ik begon ineens allerlei overeenkomsten te zien tussen mijn oudere zus en moeder. ‘Heb jij iets met deze man of niet? Want als je hem mee hebt genomen naar deze verjaardag moet het wel in een serieuzere fase zitten.’ Ik liet mezelf weer op de stoel vallen. ‘Ik kwam hem hier toevallig tegen, mam. Ik wist niet eens dat hij met Rachel samenwerkte, we kennen elkaar ook pas een paar maanden.’ Nu ik dat zo zei, besefte ik pas hoe lang Michael inmiddels al in mijn leven was. Omdat we elkaar in totaal maar vier keer ontmoet hadden leek het korter, maar dit kat –en muis spel was ondertussen al zo’n twee maanden bezig. Twee maanden, meestal de periode die een stel nodig had om van ‘daten’ naar een echte relatie te gaan. Maar zo ver was het bij ons nog niet, want als ik keek naar wat we van elkaar wisten hadden we elkaar net zo goed pas een week kunnen kennen. Waarom had ik dan gevoelens voor hem die uit een slechte doktersroman leken te komen?
‘Een paar maanden? Een paar maanden! Dat noem ik niet kort!’ En toen begon mijn moeder een tirade tegen mij, en indirect ook tegen Michael, die ik niet wil herhalen.
Ik vond mijn weg door de kamer, weg van mijn moeder, weg van Rachel en ja, ook even weg van Michael. Ik voelde de handen van vrienden en familie op mijn lichaam, maar negeerde ze alsof hun druk niet bestond. Op een drafje rende ik de trap omhoog en eindigde in mijn oude kamer, waar ik mezelf op mijn vertrouwde eenpersoonsbedje liet vallen. Met mijn haren uitgespreid op het kussen en mijn lichaam futloos op de lakens, dacht ik na. Ik dacht na over mijn laatste maanden in New York waar in mijn werk en liefdesleven op een totaal ander plan waren aangekomen. Ik dacht na over de relaties binnen ons gezin, mijn soms obsessieve moeder en gevoelloze zuster. Ik dacht na over Michael, de mysterieuze man die nu ontmaskerd was. Wat moest ik in godsnaam met hem? Ik dacht na over het gesprek wat ik had met Jason in de auto, en het feit dat ik eindelijk besefte dat ik niet met, maar ook niet helemaal zonder hem kon. En toen belde ik Georgina.

Citaat:

Georgina had de telefoon nog niet opgenomen of de tranen stroomden al door de telefoon heen. ‘Hallo?’ vroeg mijn vriendin verward aan de andere kant van de lijn. ‘Gaat het wel goed? Wie ben je?’ Ik wilde wel zeggen wie ik was, maar er kwam alleen een gek kraakje uit mijn mond. Georgina herkende het echter direct. ‘Anna! Lieverdje, wat is er?’ Ze klonk oprecht bezorgd en dat raakte me zo dat ik nog harder moest huilen. Wat een rotdag. Gelukkig liet ze me, zoals het een echte vriendin betaamt, lekker uithuilen en suste me enkel af en toe met haar zangerige stem. ‘Sssjt, meisje. Whatever it is, het komt wel goed.’ Ik hoorde Antonio op de achtergrond vragen wat er aan de hand was, en ik zag haar al een afkeurend gebaar maken met haar hand. Ik maakte een slobberig, maar lacherig geluid door mijn snikken heen. Georgina maakte van haar spierbundel een grote softie. ‘Hoorde ik daar een glimlach?’ vroeg ze dan ook. Ik knikte tegen de telefoon, en voelde hoe mijn keel zich begon te openen. ‘Ik weet het allemaal niet meer..’ snufte ik. ‘Michael is hier, en mijn moeder, en Rachel en Jason.. ik word knettergek. Knettergek, zeg ik je.’ Georgina knikte begrijpend in mijn verbeelding, maar ik wist ook aan haar ademhalen af te meten dat ze me niet wilde onderbreken. ‘Ik ga bijna naar Londen. Nog één week in New York. Één week. Waarom krijg ik nu al deze drama over me heen, terwijl ik al moet proberen om te gaan met het feit dat ik helemaal overnieuw moet beginnen?’
Het komende uur stortte ik mijn hart uit bij een van beste vriendinnen, die geen woord terug zei. Ik vertelde haar over de vetes met mijn moeder en Rachel en de frustratie die daar uit voortkwam. Ik vertelde haar over Michael, op wie ik duidelijk smoorverliefd was, maar die dus een CIA-agent bleek te zijn en totaal ongeschikt als vriendje. Daarbij stond ik op het punt om richting Londen te vertrekken. En dan nog mijn verwarrende gesprek met Jason. Want wat moesten wij met elkaar aan? Nadat ik mijn waterval van gevoelens en gedachtes over haar had neergestort, besloot Georgina dat ze wat wilde zeggen. ‘Je moeder en je zus; die moet je koesteren. Wees blij dat je naar Londen gaat, zo creëer je wat afstand. Ze zijn wie ze zijn, en familie moet je accepteren in al hun irritante trekjes. Omdat je maar één moeder en één zus hebt.’ Ze haalde even diep adem en ging vervolgens verder met het volgende agendapunt. ‘Michael. Ik weet dat je van hem houdt. Dat voelde ik al toen je voor het eerst over hem sprak en toen hij maar niet wegging wist ik dat hij een blijvertje was. Laat je niet tegenhouden door zijn baan of Londen als je echt om hem geeft. Als het je wel tegenhoudt, dan betekent hij kennelijk niet genoeg voor je.’ Georgina was zo wijs, dacht ik grinnikend. Ze vertelde de dingen altijd op een manier waarop je het enkel als waarheid kon aannemen. Ze was een geweldige vriendin. ‘En Jason,’ zuchtte ze. ‘Voor Jason zul je altijd een zwak blijven houden, wat er ook gebeurt. Hoe slecht hij je ook behandeld heeft, hoeveel ruzie jullie ook hebben gehad, jullie hebben intens veel van elkaar gehouden en dat gaat nooit helemaal voorbij. Ik denk dat het belangrijk is voor de afsluiting van jullie hoofdstuk dat je hem in ieder geval even goed spreekt voordat je vertrekt. Sluit het af, wees niet meer boos op hem. Ga verder met je leven, met Michael bijvoorbeeld. Geniet weer!’ Ik voelde de last op mijn schouders lichter worden, al zei ze simpele dingen die ik zelf ook had kunnen bedenken als ik helder had kunnen nadenken. Het was fijn als iemand even iets voor je in perspectief plaatste. Ik bedankte haar dan ook voor haar woorden en hing de telefoon op met een iets betere visie op de toekomst. Maar naar beneden wilde ik nog niet.
Het geluid van het feest beneden suisde als mijlenver weg in mijn oren toen ik langzaam weer in het land van de levenden terecht kwam. Ik had diep geslapen, en dat voelde ik duidelijk aan mijn hoofd. Mijn ogen voelden zwaar aan en ik wist ze dan ook open te krijgen met moeite. En maar half. Met mijn slaperige, vage zicht zag ik een silhouet naast mijn bed zitten. Instinctief sprong ik overeind en bewoog mijn lichaam weg van de onbekende persoon. ‘Stel je niet zo aan,’ zei het silhouet, en na een paar keer knipperen herkende ik haar. Mijn moeder. Ik zuchtte. ‘Wat moet je mam? Ik heb absoluut geen zin om nu met jou over Michael te gaan praten, als je dat maar weet.’ Ze rolde met haar ogen, wat eigenlijk niets voor mijn moeder was, en schudde met haar hoofd. Daar was ze, naar mijn mening, te akelig beleefd voor. ‘Het maakt mij verder niet uit dat je met iets met die Michael hebt, schat, dat is het niet.’ Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek haar onderzoekend aan. ‘Wat is het dan mam? Want ik vond het grof gezegd nogal idioot hoe je je net tegenover hem, en ook vooral mij gedroeg. Echt idioot, mam.’ Met die woorden sloeg ik mijn armen ferm over elkaar heen, als een soort muur tegen haar reactie. Ik voelde me weer net zoals die onbegrepen puber, die alweer jaren geleden door verstikking en de daaruit resulterende ademnood het huis uit gevlucht was. Maar die was niet zoals ik die verwachtte. Heel even zag ik een vloed van verdriet en moedeloosheid over haar gezicht vliegen. Al kreeg ze haar gezicht in een oogwenk weer onder controle, haar ogen verraadden haar emoties. ‘Het spijt me,’ perste ze door haar lippen, en al was het met moeite, het klonk oprecht. Verbaasd keek ik naar haar, even tot stilte gebracht door haar excuses. Het spijt me? Mijn moeder zei geen sorry. Nooit.
Opgelucht dat ik eens geen weerwoord had, sprak ze verder, de tranen inmiddels in haar ogen. ‘Ik weet dat ik jullie altijd nogal strak heb gehouden. Maar dat deed ik alleen maar omdat ik bang was om jullie kwijt te raken. Ik wilde van jullie goede vrouwen maken, die een mooi leven zouden leiden. Ik wilde dat jullie jezelf niet los zouden wrikken van jullie ouders en een geheel eigen leven zouden gaan leiden, wat niet aan ons gerelateerd zou zijn. Maar dat is juist wat er gebeurde! Ik dacht dat ik jullie op die manier bij me hield, maar ik dreef jullie juist verder van me af. En dat vind ik zo verschrikkelijk!’ Mijn moeder, een vrouw die altijd alles onder controle had, legde haar hoofd in haar handen en barste uit in een huilbui. Met de eerste traan die op haar wang viel, vervloog mijn woede en zat ik binnen een mum van tijd dicht naast haar. Ik troostte haar met wat gesus en een arm om haar schouders, en al voelde ik me er een beetje vreemd bij, dichterbij dan dit had ik me al lang niet meer bij mijn moeder gevoeld. Hoe triest was dat?
Toen ze eenmaal een beetje gekalmeerd was, besloot ik dat ik op haar woorden moest reageren. ‘Mama, ik hou echt wel van je. En Rachel ook. Maar we hebben inderdaad moeite met je, eh, “controlerende” aard. Hoe dan ook, het is gezond dat kinderen hun eigen weg gaan. Dat is wat ze doen! Er is niks wat je had kunnen proberen om het tegen te houden.’ Mijn stem brak tussen het pleidooi door een beetje, in de war gebracht door alle emoties die mijn moeder op me losliet. ‘Je eigen weg gaan, oké,’ begon mijn moeder hakkelend. ‘Maar we zien jullie nooit, behalve met verplichte familieaangelegenheden. En dan ontlopen jullie ons, en vooral mij, de hele avond. Ik weet niets van jou leven of dat van Rachel. Niets! Ik hoorde pas dat je in Londen zat toen je er al zat en niet eens van jou! Snap je wat voor gevoel me dat geeft? Heb je dat wel door?’ Trillend haalde ze haar hand door haar wat stijf stond van de haarlak. Het begon daarom ook te pluizen. Zonder aarzelen trok ik haar hand weg en nam die een beetje onwennig in de mijne. ‘Ik vind dat ook erg, mam. Maar ik vind het gewoon heel erg moeilijk om met je over dat soort dingen te praten. Omdat je altijd zo snel oordeelt,’ snikte ik inmiddels met haar mee. ‘Maar het maakt je toch niet uit wat ik denk!’ Ik schudde wild mijn hoofd, waardoor de tranen van mijn gezicht af vlogen en mijn haren in dat van mijn moeder. ‘Dat is niet waar! Denk dat alsjeblieft nooit, want hoe onverschillig ik ook doe, een moeders mening is altijd belangrijk voor een dochter. Geloof me maar. Waarom denk je dat ik me zo door je op de kast laat jagen? Omdat het me niets doet?’ Ze keek me met pruilerige huilogen aan en schudde langzaam haar hoofd. ‘Nee. Dat is niet logisch.’ Ik pakte haar bij de schouders beet, nogal ruw, en keek haar diep in de ogen. ‘Hou je van me mam?’ Ze keek me geschokt aan. ‘Natuurlijk hou ik van je lieverd. Ontiegelijk veel, zelfs.’ Ik lachte door mijn tranen heen. ‘Ik ook van jou, mama. Dat was iets wat ik gewoon wat meer zou willen horen, als ik je spreek. En jij ook van mij denk ik. Zou dat geen goed idee zijn?’ Ze knikte heftig, de emoties niet goed de baas. ‘Laten we daar dan mee beginnen.’ Ik pakte haar stevig vast en legde mijn hoofd tegen haar schouder, iets wat ik al niet meer had gedaan sinds ik een jaar of elf was. Gek genoeg voelde het heerlijk vertrouwd. ‘We komen er wel mam,’ fluisterde ik zacht. En op de een of andere manier geloofde ik ook nog wat ik zei.

Citaat:

Toepasselijk genoeg klonk “The Rhythm of Love” van the Plain White T’s via de speakers door de tuindeuren heen als een voortkabbelende soundtrack van een liefdesscène toen ik de tuin betrad. Michael vond ik onder het groene dak van de platanen die boven het terras krioelden voor verkoeling in de zomer. De lichtjes die mijn ouders er jaren geleden doorheen hadden gevlochten, gloeiden als vuurvliegjes tussen de stervormige bladeren en gaven de tuin een bijzondere sfeer. Ondanks de kou, voelde de lucht er warm aan. Ik snoof de lucht op en genoot van haar frisheid. Ik wist dat Michael me met zijn CIA- zintuigen al lang opgemerkt moest hebben, maar hij was zo beleefd om me mijn eigen entree te gunnen. Hij bleef een gentleman. Ik schreed in zijn richting alsof ik een jurk uit het victoriaanse tijdperk droeg en tikte licht op zijn schouder. In reactie op mijn aanraking, legde hij zijn kin op zijn schouder en bekeek hij me vanuit zijn ooghoek. ‘Oh, jij,’ fluisterde hij bijna onhoorbaar en hij draaide zich om. Ik gaf hem een speels duwtje tegen zijn borst en lachtte. ‘Oh, alsjeblieft. Net alsof je niet wist dat ik het was. Je weet wie mijn zus is?’ Michael hield zijn handen in de lucht en trok een speels schuin lachje. ‘Don’t shoot me. Vergat even dat ik met een expert van doen had.’ Door de druk die van me af was gevallen door het gesprek met mijn moeder voelde ik me vrij en goed in mijn vel, en daardoor ook meer op m’n gemak met Michael. Mijn vingers volgden de knoopjes van zijn blouse in een bijna dansende tred; toen ik bij het bovenste knoopje aangekomen was, voelde ik Michael zijn adem stoppen, in afwachting op mijn contact met zijn blote huid. Plagerig trok ik mijn handen voor die tijd van hem af en draaide mezelf weg. Ik staarde de donkere tuin in waar de tuinverlichting als kleine diamantjes reflecteerden in het water. Ik was dol op dit huis en zijn omgeving, altijd al geweest, en vond het altijd heerlijk om hier te zijn. En wat was deze tuin vroeger vaak een vluchtroute voor me geweest. Ik lachte hardop. ‘Wat?’ klonk de stem van Michael, zacht en brommerig. ‘Niks,’ mompelde ik gelukzalig. ‘Gewoon. Herinneringen.’ ‘Mooie?’ bromde hij weer, maar nu vlak naast mijn oor. Even schrok ik, omdat ik hem niet had horen aankomen, maar al snel trok ik de stoute schoenen aan en vleide mezelf tegen hem aan. Michaels lichaam paste zich gewillig aan het mijne aan en dat maakte deze houding alleen maar comfortabeler. Zijn warmte die door zijn blouse en mijn jurkje op mijn huid brandde voelde vertrouwd, maar ik werd ook een tikkeltje nerveus van. ‘Het is maar net hoe je het bekijkt,’ zei ik zacht, terwijl ik zijn geur zo onopvallend mogelijk opsnoof. ‘Maar ik vind ze in ieder geval bijzonder.’ Ik voelde hoe zijn neus bijna bemoedigend tegen mijn wang wreef, die vervolgens tintelde. Het was belachelijk hoe heftig ik reageerde op een aanraking van zijn kant, ík voelde me belachelijk. Maar ik kon het niet verkomen, hoe hard ik ook probeerde om afstand te houden. Zou hij zich ook zo voelen? Ik keek omhoog naar de sterke contouren van zijn gezicht en betwijfelde het. Hij leek me niet het type wat de controle verloor. Al wist ik nu dat hij mijn zus ‘der nieuwe echtgenoot was, eigenlijk was hij nog steeds een mysterie. Ik, had echter het gevoel dat ik altijd in mijn ondergoed stond wanneer ik bij hem was. En dan geen sexy setje. Volledig blootgesteld, geen vluchtweg mogelijk.
‘Anna?’ Ik keek nogmaals omhoog, nu in zijn vragende ogen. ‘Jahaa?’ vroeg ik vrolijk, in een poging luchtig te zijn. ‘Ik vroeg je of je het wilde vertellen, maar je reageerde niet.’ Hij bekeek me nieuwsgierig, bijna onderzoekend en zijn ogen twinkelden in afwachting. Zijn neus wiebelde daarbij een beetje, wat ontzettend schattig was. Ik had de neiging er zachtjes in te knijpen, of te bijten, maar ik hield mezelf in. ‘Nu doe je het weer,’ grinnikte hij, duidelijk vermaakt door mijn afwezigheid. Ik glimlachte dommig. ‘Sorry! Ik ben nu eenmaal een dromer.’ Helemaal op zijn gemak met mij in zijn armen trok hij één wenkbrauw omhoog, zijn ogen nog steeds op die speelse, nieuwsgierige stand. ‘Dat dacht ik al wel ja,’ lachte hij, met een zachter wordende blik. ‘Maar ik hou wel van dromers.’ ‘Oh?’ ‘Oh ja.’ Voordat ik het wist had hij me omhoog geduwd tegen zijn borst totdat mijn hoofd naast het zijne was. Onze neuzen bijna aanrakend, haalde hij met zijn losse hand de springerige plukken uit mijn gezicht. Zijn aanraking was zacht en teder, alsof hij niets liever deed. Het was apart hoe hij soms zo koel en zakelijk kon zijn, en het andere moment grappig en vooral ook heel lief. Jason was zo nooit met me geweest, niemand niet.
Zijn neus wreef hij zacht tegen de mijne en zuchtte zachtjes tegelijkertijd. Dezelfde vraag die hij vanmiddag ook al had gesteld, kwam weer. ‘Wat is dit toch? Wat wij hebben?’ Ik probeerde mijn hoofd te schudden, wat niet lukte omdat het verbonden was met zijne, dus haalde ik mijn schouders op. ‘Dat vraag ik me dus ook de hele tijd af.’ Dat ik me zo op m’n gemak voelde bij een vreemde was niet bepaald normaal voor me. Maar zo dichtbij Michael zijn, voelde heel natuurlijk. Met mijn vinger volgde ik het bot van zijn kaaklijn en ik prikte zachtjes in het kleine kuiltje in zijn kin. Het was geen bil- kin, maar precies goed. Hij volgde mijn bewegingen met zijn ogen en pakte op het laatste moment mijn hand vast en kuste één voor één mijn vingers. ‘Vingers die muziek kunnen maken, moeten meer gewaardeerd worden.’ ‘Helemaal mee eens,’ ademde ik, al speelde ik nou niet bepaald speciaal, ik nam het compliment maar al te graag. Hij aaide en masseerde ze nog even voordat hij verder ging met de volgende hand, terwijl we zwegen in een stilte die zo vol zat met lichaamstaal dat er niet eens ruimte was voor woorden. Toen ik mijn handen terughad wilde ik ze tegen zijn gezicht leggen, maar verder dan zijn schouders kwam ik niet. Hij volgde de vorm van mijn lippen langzaam met zijn vingertoppen, alsof hij eerst een route uit wilde stippelen voordat hij ze echt zou gaan ontdekken. Alles wat we deden, leek van een afstandje vast uit een slechte Hollywood film te komen, maar nooit had iets in de liefde oprechter voor me gevoeld. We waren elkaar aan het ontdekken, als twee mensen die elkaar eigenlijk niet kenden, maar het zo ontzettend graag wilden. Voor het eerst begreep ik die vrouwen die alleen maar bij hun vriend waren en de rest van hun leven verwaarloosden. Ik wilde op dit moment onder zijn huid kruipen en voor altijd met hem mee liften, terwijl ik dat soort mensen altijd verafschuwd had. Als ik me maar altijd zo kan voelen, dan wilde ik alles en iedereen achterlaten. Op dit moment, dan.
Die avond vertelde ik Michael over mijn jeugdherinneringen. We lachten om mijn vluchtroutes en geheime hoekjes waar ik sigaretten rookte met foute vrienden. De verstopplekken die ik had als mijn moeder wilde dat ik meeging naar een of ander verplicht feest, de boom waartegen ik mijn eerste kus had gehad van een jongen genoemd Paul. We lachten en we praatten, en ik kwam erachter dat we niet alleen leuk konden babbelen en er een grote fysieke aantrekkingskracht was, maar dat we ook qua karakters elkaar goed aanvulden. Wie ging er ook alweer naar Londen? Juist ja, ik.
‘Dus je was nogal vervelend vroeger?’ vroeg Michael met een glimlach. Ik knikte een beetje scheef, omdat ik me er na het gesprek met mijn moeder wat schuldiger over was gaan voelen. Ik was echt een rot puber geweest. ‘Ja,’ gaf ik toe, ‘maar ik probeer nu mijn leven te beteren. Wie weet kunnen ik en mijn moeder nog eens een goede band krijgen.’ Een lach verspreidde zich over mijn gezicht bij de gedachte. ‘Dat zou je gelukkig maken, hè?’ zei hij zacht, terwijl hij kort zijn hand tegen mijn wang aanlegde. Ik zuchtte. ‘Ik heb het altijd naar gevonden dat ik zo slecht met mijn ouders op kon schieten. Vriendinnen van me zijn dol op hun familie en hebben ook echt steun aan die sterke band.’ Ik haalde mijn schouders op. ‘De persoon waar ik het best mijn hart uit kan storten is aanplak-familie, oftewel mijn schoonbroertje.’ Een flits van pijn trok over Michaels gezicht die net zo snel kwam, als hij weer ging. De rust en kalmte die hij daarna uitstraalde, maakten het bijna onmogelijk om je voor te stellen dat het er net toch echt geweest was. Maar ik wist het zeker. Toch vroeg ik niets, en keek ik hem alleen meer even onderzoekend aan. Hij gaf echter niets weg. ‘Maar ik mag niet klagen. Ik heb nu een kans om het goed te maken, en die grijp ik met beide handen aan. Al is mijn relatie met Rachel vanavond wel onder het vriespunt gezakt.’ Zijn mondhoeken krulden bij het horen van Rachels naam. ‘Dat komt wel goed,’ stelde hij me gerust. ‘Ze houdt van je, en ze moet dagelijks werken met mij. Ze komt er niet onderuit.’ Ik knikte met nog steeds een bezorgde blik in mijn ogen. ‘Je zult wel gelijk hebben.’ Ik keek op mijn horloge en zag dat het alweer 10 uur was. Het feest was al in de late middag begonnen, dus we waren hier al een hele tijd en ik was niet van plan om hier vannacht te blijven slapen. Ontbijt met Rachel zou namelijk niet echt een pretje worden, en ik wilde de relatie met mijn moeder niet meteen op de proef stellen. ‘Ik ga ervandoor,’ meldde ik Michael, terwijl ik mijn hoofd weer oprichtte. ‘Naar het vasteland.’ Hij grinnikte. ‘Waar je thuishoort.’ Ik keek hem bedenkelijk aan. ‘Niet perse. Ik heb de plek waar ik thuishoor nog niet gevonden. Maar in ieder geval nog voor even.’ Michael hield mijn blik lang vast voordat ik wegliep. Ik verwachtte dat hij me zou volgen, maar dat deed hij niet. Ik keerde me weer om. ‘Ga je niet mee?’ Hij schudde zijn hoofd kort. ‘Nee. Ik moet nog wat met Rachel bespreken, als iedereen weg is.’ Ik keek hem streng aan. ‘Niets daarvan! Als iedereen weg is, is ze van Khalid. Die arme man. Jullie bespreken jullie levensbedreigende issues maar maandag.’ Hij hield zijn hoofd schuin en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Vertel je me nu wat ik moet doen?’ Ik aarzelde. Zo had ik het niet bedoeld. ‘Nee, ik geef slechts advies,’ herpakte ik mezelf. ‘Advies?’ ‘Jep. Zie mij maar als je persoonlijke adviesorgaan als het om de privésferen van de familie Stiller. En ik zeg je, die twee hebben hun tijd nodig. Anders gaat het mis. Khalid mag dan wel keihard zijn in de advocatenwereld, als echtgenoot heeft hij ook weleens aandacht nodig. Het is ook maar een mens.’ Michael schaterde het uit. ‘En je wilt hiermee beweren dat Rachel geen mens is?’ Ik trok mijn wenkbrauwen hoog op. ‘Soms betwijfel ik dat weleens ja. Ze mag blij zijn dat ik niet van de Scientology Church ben,’ zei ik dan ook heel serieus, terwijl Michael nog harder begon te proesten. ‘Ik wist niet dat je hardop kon lachen,’ grinnikte ik erachteraan. ‘Ik heb zo mijn verborgen talenten,’ zei hij flirterig terug, zijn wenkbrauwen wiebelend. ‘Ja, ja, dat zal wel,’ lachend om zijn gedrag, ‘Ik ga er in ieder geval vandoor, of je nu meegaat of niet.’ Met die woorden draaide ik me om, nog één blik in zijn ogen werpend. Ik had nog geen stap gezet of hij had me alweer teruggetrokken, nu in zijn armen. Ik keek hem een beetje dommig aan. ‘Wilde je nog iets zeggen?’ Hij schudde zijn hoofd, enkel een twinkeling in zijn ogen. Zijn neus wreef weer tegen de mijne en voordat ik het wist proefde ik zijn lippen. Toen hij zich, enkele minuten later, weer van mij verwijderde was ik slap in zijn armen. Hij keek me vermaakt aan, omdat hij heus wel doorhad hoe ik me voelde. Weer in deze wereld, stak ik mijn vinger streng naar hem uit. ‘Dat kun je niet ongestraft blijven doen weet je, daar ga je spijt van…’ Hij onderbrak me met nog een kus, waar ik deze keer wel weerstand tegen kon bieden. Ik zette me af tegen zijn stevige borstkas en keek hem quasi-boos aan. ‘En nu ophouden jij, ik wil naar huis.’ Zijn ogen straalden plezier uit en zijn mondhoeken krulden weer zoals ze wel vaker de neiging hadden. Ik probeerde me los te maken uit zijn armen, maar hij hield me stevig vast. ‘We gaan niet boos slapen. Dat kan niet.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Tegen de tijd dat ik thuis ben, is het alweer afgekoeld hoor. Maak je geen zorgen.’ De verwarring in zijn ogen zorgde ervoor dat ik heel hard moest lachen. Nu had ik pret.
Even zeiden we allebei niets, en toen drukte ik een zachte kus op zijn neus. ‘Kunnen we nu rustig gaan slapen?’ Zijn gezicht stond warm en ik wist dat ik nu weg moest lopen. Nog even aaide ik plagerig over zijn hoofd en toen liet ik hem zonder nog te kijken achter. Afscheid nemen bestond tenslotte niet. Niet bij ons; toen nog niet..

Citaat:

Een paar dagen later zat ik op kantoor te werken achter mijn computer. Driftig typend schreef ik mails naar contactpersonen, artiesten, sponsors en ga zo maar door. Al was het niet erg afwisselend, erg vond ik het niet, aangezien de muziek via een koptelefoon mijn lichaam binnenstroomde. Ik wipte heen en weer op mijn stoel bij het luisteren van ‘Let’s Dance to Joy Division’ van the Wombats en kon bijna de neiging niet onderdrukken om luidkeels de ironische tekst mee te zingen. Wel playbackte ik natuurlijk fanatiek.
Net bezig met het tweede couplet van mijn persoonlijke mini playbackshow, begon de telefoon te ringen. Een beetje mopperend zette ik de koptelefoon van mijn hoofd en drukte ik op de speaker. ‘Ja?’ antwoordde ik, wetend dat het George was. ‘Met Tina,’ giebelde de irritante secretaresse/minnares van mijn baas. Ik slaakte een diepe zucht. Ze zat natuurlijk weer eens bij hem op schoot. ‘Ja?’ herhaalde ik dan ook vrijwel emotieloos. ‘Georgie, euh, ik bedoel George wilde dat ik aan je zou doorgeven dat je..’ Ze stopte even een paar seconden, nadenkend wat ze wilde zeggen. ‘Praten is niet zo makkelijk als het lijkt, hè Tien?’ grapte ik dan ook. ‘Jij ook altijd,’ snufte ze nuffig. ‘Ik wilde alleen meer zeggen dat je even langs Logan moet. George kan hem maar niet te pakken krijgen, en dat irriteert hem nogal, zie je.’ Ik zuchtte nog dieper. ‘Je meent het, meid,’ brabbelde ik dan ook, ‘ik ga er na de lunch meteen op af. Je hebt tenslotte je koolhydraten nodig voor een confrontatie. Dag Tien, daahaag!’ Ik hoorde haar nog een beetje beledigd en onzeker tegelijk naar adem happen voordat ik de hoorn erop legde. Ik lachte nog even na, maar realiseerde me al snel dat ik inderdaad ook al een paar dagen niet meer met Logan gesproken had, terwijl hij bijna elke dag wel liet wat voor vooruitgang er was geboekt. Misschien had hij een writersblock? Ik hoopte van niet, want Jezus, dat kon ik er echt niet bij hebben. We gingen al zo snel naar Londen inmiddels, al over een paar weken, en er was nog zoveel te doen..

Ik schudde mijn lichaam om de zorgen van me af te laten glijden en richtte me op uit mijn stoel. Eerst even lunchen. Ik zwaaide mijn lieve collega’s, waaronder natuurlijk Jennifer, gedag en nam de lift richting de buitendeur. Er was zo af en toe niets heerlijker dan jezelf, in je eentje met een boek te trakteren op een lunch. Ik wandelde door het drukke verkeer van hongerige, hardwerkende New Yorkers en voelde me er als een vis in mijn school. Ik stopte mijn oortjes, niet de gigantische koptelefoon van kantoor, in mijn oren en huppelde op een bijpassende soundtrack richting één van mijn favoriete bistro’s. Een opmerkelijk zachte wind voor januari waaide tussen mijn benen en daarbij onder mijn fladderende, rode rok door die bestond uit verschillende dunne laagjes. Erop droeg ik een dun, wit gebreid vest en een lange ketting met een grote klok. Een opvallend zomers ogende outfit voor de winter, maar de dubbele laag van een panty en maillot maakte het warm. Natuurlijk droeg ik er wel mijn vertrouwde trenchcoat over, met een heerlijke, wollen sjaal. Door de luchtigheid van mijn outfit voelde ik me ontzettend vrij en danste ik me, alhoewel op bijna ongemakkelijk hoge hakken, door de menigte heen.
Ik opende de deur van “Eat, Read & Talk” en glimlachte bij het aangezicht van de warme sfeer die me tegemoet kwam. Eat, Read & Talk kende enkel één lange tafel die in allerlei vreemde, maar toch symmetrische bochten door het restaurant liep en waar allemaal verschillende, houten stoelen aanstonden. Kris kras over de tafel lagen stapels met tijdschriften en kranten verspreid die de klanten uitnodigden vooral alleen te komen, ook als je geen zin had in een praatje met een vreemde. Verder was het restaurant van top tot teen gehuld in hout, van de stoelen en tafel tot de muren en vloer: zelfs de kunst was gekenmerkt door natuurtinten. Dit gaf het restaurant een gezellig huiselijke, bijna boerensfeer. Dit kwam waarschijnlijk ook wel door het feit dat in ieder kunstwerk wel een landbouwdier te herkennen was. Al deze dingen zorgden ervoor dat ik dol was op dit restaurant, naast het feit dat ze hier heerlijke sandwiches en andere typische bistrogerechten serveerden als saté en tomatensoep met room, maar dan heel lekker. Het was vandaag druk in de zaak en al was de tafel zo lang dat er eigenlijk altijd wel plek was, vandaag moest ik toch mijn best doen om een lekker plekje te vinden waar ik rustig mijn boek kon lezen.
Toen ik eenmaal zat, knikte ik even keurig naar mijn buren voordat ik mijn boek opensloeg. Vroeg had ik me nooit kunnen concentreren in het zoemende geroezemoes van de andere gasten, maar nu kon ik daar prima tegen. Ik grinnikte hardop toen ik me bedacht dat het waarschijnlijk lag aan het feit dat ik me wel vaker op lastige zaken moest concentreren terwijl anderen erheen stonden te zingen of te bekvechten. Plotseling hoorde ik een kuchje naast me. Ik keek verbaasd om, en zag daar Pascal staan, een van de obers die ik er kende. ‘Hee meneer,’ grapte ik enthousiast toen ik hem zag, ‘hoe gaat het met u?’ Hij glimlachte een lieve lach op zijn ronde gezicht, terwijl zijn krullen opstandig om zijn gezicht spartelden. ‘Met mij gaat alles goed, mevrouw, en met u?’ Ik begon te lachen en maakte en wegwerpend gebaar met mijn hand. ‘Prima Pascal, prima. Lekker druk hè?’ Hij knikte bevestigend. ‘De zaken gaan goed, zeker sinds er een aantal bekende gezichten in de zaak verschenen zijn. Jouw werk?’ Ik wees mijn hand onschuldig naar mezelf. ‘Ik? Met al die B-artiesten die ik onder mijn hoede heb? Nee, daar kan ik toch echt niet de eer voor opeisen. Dat moet toch echt liggen aan jullie fantastische courgettesoep, waar ik nu ontzettend zin heb. Een bagel met roomkaas zou het helemaal afmaken.’ Pascal keek me aan alsof hij dit al vele keren eerder had gehoord. Wat natuurlijk ook zo was. Maar toch lachte hij. ‘Sesam?’ Ik knikte. ‘Espresso?’ Ik keek hem schuin aan, terwijl ik hem een verwarde blik stuurde. ‘Espresso zal het zijn. Komt eraan mevrouw!’ zei hij beleefd, terwijl hij even kort zijn hand op mijn schouder legde en een kort lachje niet kon onderdrukken, hoewel een van mijn buurtjes ons nogal verstoord volgde. Als je niet tegen een grapje kon moest je niet naar dit restaurant komen, naar mijn mening. Toen Pascal weg was, wilde ik me weer over mijn boek buigen, maar ik kon het niet helpen dat het opviel dat er een lange, donkere schaduw over de bladzijdes was gevallen. Ik keek nieuwsgierig op naar de buur, die zo brutaal recht tegenover me was gaan zitten en schrok. Een charmante, maar verraderlijke glimlach kwam me te gemoed en een lage stem prikkelde mijn gehoor. ‘En daar ontmoeten we elkaar weer,’ raakte het mijn oor, terwijl ik nog steeds verbaasd naar hem zat te kijken. Meteen kwam ik weer terug op de aarde en keek ik hem met een sarcastische blik aan. ‘Moest je nou precies hier komen zitten?’ vroeg ik niet al te vriendelijk. Hij keek naar beneden en daarna met een subtiele beweging over zijn wenkbrauwen naar boven. Daar was over nagedacht, deze man wist als geen ander hoe hij zijn lichaamstaal kon gebruiken om een vrouw voor hem te winnen. ‘Nee,’ zei hij alsof we elkaar elke dag zagen, ‘maar ik wilde het graag.’