Bokt.nl

Citaat:

Casey

Met een schok schiet ik overeind als er aan het slot gerommeld wordt. Ik probeer stil te blijven liggen en trek de dekens nog iets beter over mij heen. Met een klik gaat het slot open en mijn hart schiet in mijn keel. Wat nu! De deur wordt open gedaan, maar tot mijn verbazing komt er nog niemand binnen. Ik hoor voetstappen naar de achterklep gaan. Ik moet iets doen, bedenk ik mij. Zo stil mogelijk klauter ik uit de auto. Onder de stoel haal ik een mes vandaan. Langzaam sluip ik om de auto heen, terwijl ik zo laag mogelijk boven de grond blijf. Dan schiet ik vliegensvlug op de persoon af, die net de kofferbak open doet. Tot mijn verrassing draait hij zich ook bliksemsnel om. Nog geen tel later staan we beiden stil. Een mes drukkend op de ander zijn keel. Pas dan herken ik hem. “Justin?” zeg ik uit mijn evenwicht gebracht. Voor een moment is hij ook uit zijn evenwicht, maar hij herstelt zich snel.
“Ha,ik wist wel dat je het niet vol zou houden,” zegt hij triomfantelijk.
“Jij dus duidelijk ook niet,” antwoord ik en laat mijn blik over zijn tas gaan die bij zijn voeten staat. Ik ben ervan overtuigd dat als het niet licht was geweest ik hem had zien blozen.
“Het was er ook zo ranzig,” begint hij dan. Ik kan niet anders dan met hem instemmen.
“Wat doen we nu?” vraag ik uiteindelijk.
“Zullen we beginnen met de messen?” zegt hij en besef we beiden nog een mes op onze kelen hebben. Ik glimlach laat mijn mes zakken, wat Justin ook doet.
“Ik ga daar niet meer naar binnen hoor,” zeg ik uiteindelijk en kijk Justin vastberaden aan.
“Dan vertrekken we nu maar. Ik heb betaald voor die ene nacht. Uitchecken is verder niet meer nodig.”
Ik geeuw voor de zoveelste keer. Ook al doe ik zo’n mijn best om dat niet te doen. Mijn ogen vallen bijna dicht, maar ik wil Justin niet in de steek laten. Hij heeft net zo min kunnen slapen als ik in dat verrekte motel. “Anders ga ik je even slapen. De achterbank is toch leeg,” zegt hij uiteindelijk met een blik op mij.
“Maar jij dan…” protesteer ik.
“Als jij nu even gaat slapen, dan rijd ik. Misschien kan jij dan straks een stuk rijden en slaap ik even. Verder red ik mij wel.” Uiteindelijk geef ik maar toe en kruip op de achterbank. Het duurt niet lang of ik ben in dromenland.
“Hey slaapkop wordt eens wakker,” vaag dringt de stem van Justin door in mijn slaap. Met tegenzin open ik mijn ogen.
“Wat?” zeg ik en wil mij alweer omdraaien.
“Je hebt al uren geslapen en ik wil je wat laten zien en dan kunnen we gelijk even wat eten.” Verbaasd kom ik overeind wat wil hij mij nou weer laten zien? Intussen is hij de auto al uit. Ik wrijf even in mijn ogen en rek mij uit. Justin doet de deur open en stijf klim ik de auto uit.
“Je wordt oud,” zegt hij en steekt zijn hand naar mij uit, waarna ik netjes op mijn benen belandt. Lachend kijken we elkaar aan, dan pas vallen mijn ogen op de omgeving. Mijn mond zakt open van verbazing en mijn ogen worden groot. Even blijven alle woorden mijn keel steken.
Na een stilte weet ik uit te brengen, “Waar zijn wij belandt?” Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht, duidelijk tevreden over mijn reactie. Dan slaat hij een arm om mij heen en kijken we samen naar het bijzondere uitzicht. Voor ons loopt een rivier met daarachter een grote stad. Wolkenkrabbers die hoog in de hemel rijken en allerlei andere gebouwen. Op de achtergrond rijzen bergen nog hoger de hemel in. Het uitzicht is ongelofelijk.
“Wat je vraag betreft. We zijn bij Calgary en de bergen die je daar ziet zijn de Rocky Mountains.”
“Het is echt ongelofelijk,” zeg ik zachtjes. Een lange tijd blijven we staan kijken naar het uitzicht. Uiteindelijk meldt Justin dat het tijd wordt om te gaan. Dit keer stap ik achter en stuur en kruipt hij op de achterbank. In het begin helpt hij mij even met de weg, uiteindelijk gaat hij slapen en hoef ik alleen een lange weg te volgen. Nog even kijk ik in mijn binnenspiegel naar de stad Calgary, wat nu niet meer is dan een klein stipje. Als ik vooruit kijk zie ik een wijds landschap. Aan de linkerkant de Rocky Mountains en rechts alleen maar een uitgestrekte vlakte met een rivier er doorheen.

Abbigail

Ik wacht tot Joey alle koffers naar het huis heeft gesjouwd. Normaal zou ik even geholpen hebben, maar nu verdient hij dat niet. Zo, dit is zijn straf. Het grote huis bestaat voor mijn gevoel alleen maar uit cement. De muur bestaat niet uit losse tegels, maar bestaat uit een groot glad geheel. De kleur is een lichte vorm van bruin. Ik heb nog nooit zo’n huis gezien in mijn leven. Toch ademt het een zekere sfeer uit. Hier kan ik wel mee leven. Intussen is Nathaniel de auto uitgekomen en naast mij komen staan. “Tevreden,” vraagt hij grijnzend, als hij merkt dat het huis zorgvuldig bestudeer.
“Heb ik een keus dan?” vraag ik en kijk hem uitdagend aan. Hij lacht een keer en loopt dan naar het huis met mij in zijn kielzorg. De deur blijkt niet op slot en Nathaniel loopt zo door naar binnen. Voordat we verder lopen wisselt Nathaniel nog een paar woorden met Joey. Deze knikt instemmend en verdwijnt. Verbaasd kijk hem na en vraag mij af waar dat zojuist over ging. Als ik erom vraag antwoordt hij ontwijkend en ik weet dat ik er dus niet achter ga komen. Tenminste voorlopig niet.

Samen lopen we verder het huis, wat blijkt te bestaat uit 2 verdiepingen. Het huis blijkt uit een grote ruimte te bestaan met hier en daar een deur. Er is een deur die ik kan ontdekken en die leidt naar een armzalig badkamertje. “Hoelang moeten we hier blijven?” vraag ik na een blik in de ruimte.
“Een dag of twee, misschien drie. Maar wat badkamers betreft zou ik er niet op rekenen dat het beter gaat worden. Trouwens ik dacht dat jij er wel tegen zou kunnen. Casey zou er moeite mee hebben, maar ik dacht dat jij niet zo’n zeurpietje was?” Met een uitdaging in zijn stem weet ik dat hij het net zo ranzig vindt als mij.
Ik recht mijn rug en antwoord: “Ik overleef het ook heus wel.” Snel loop ik weer terug de grote ruimte in en plof neer op een stoel. Met een tevreden glimlach loopt Nathaniel achter mij aan en gaat ook op een stoel zitten. “Wat gaan we precies doen in de tijd dat we hier doorbrengen?” Vraag ik uiteindelijk.
“Ik ga zo inkopen doen samen met Joey. Hij zit op mij te wachten in de auto,” dus dat was het korte overleg, “er is een paar kilometer verderop een klein stadje. Daarna neem ik contact op met Brian over het vervolg van onze missie.” Ik trek een vies gezicht bij het horen van die naam en Nathaniel met moet lachen.
“Kan George ons niet begeleiden,” vraag ik op een kinderlijke toon.
“Die heeft het veel te druk met andere dingen. Bovendien is Brian goed in zijn vak, dus kunnen we hem beter te vriend houden. Hoe eerder onze missie erop zit.” Intussen komt hij overeind en loopt naar de deur. “Je zult je moeten vermaken voor een paar uur. Voor het donker ben ik niet terug,” ik knik teleurgesteld en kijk even naar buiten. De zon begint al wel te zakken, maar het zal nog wel even duren voordat hij onder is.
“En oh ja, kijk uit voor de slangen en schorpioenen,” met die woorden slaat hij de deur achter zicht dicht. Slangen! Schorpioenen! Geschrokken kijk ik om mij heen. Hij maakte toch zeker een grapje! Ik schiet overeind en ren achter Nathaniel aan naar buiten. Intussen is hij al richting de auto.
“Je maakte een grapje toch?” roep ik. Nathaniel draait zich bij de deur van de auto nog even om.
“Maak ik ooit grapjes?” Met die woorden stapt hij de auto in. Zonder dat ik nog iets kan zeggen trapt Joey op het gas. Natuurlijk kost het dan maar enkele seconden om hun heel eind weg te komen. Ik zucht een keertje diep. Aan zo’n opmerking van Nathaniel heb ik niets. Hij maakt zo vaak grapjes, maar kan soms ook serieus zijn. Hij kan het natuurlijk sarcastisch bedoelt hebben. Terwijl ik daar nog over nadenk hoor ik achter mij een raar geluid. Een onbekend geluid en tegelijkertijd bekend. Langzaam draai ik mij om. Mijn hart schiet meteen in mijn keel. Dat geluid kende ik alleen maar van tv. Voor mij ligt een grote ratelslang. Met zijn puntje van zijn staart zwiept hij zo snel heen en weer dat het een raar, ratelend geluid voortbrengt. Hysterisch begin ik te gillen en spring achteruit.

__Elizabeth schreef:

Komt het stuk nog?

Is niet erg hoor maar ik vraag het even

Citaat:

Casey

Zoals Justin mij had gezegd volg ik een tijd lang de borden met een twee erop. Ik wet intussen dat we richting het Noorden rijden. Voor de zoveelste keer veeg ik het zweet van mijn voorhoofd. Het is ontzettend warm in de auto. De zon brand hoog aan de hemel en ik verlang naar wat verkoeling. Justin ligt nog steeds slapen op de achterbank en ik wilde dat ik ook even kon slapen. Dan zou ik mij even niet druk hoeven te maken over de grote hitte. De weg is verhard en redelijk begaanbaar. Toch zitten er wel hier en daar rare gaten waar ik omheen moet rijden. We komen langs een plaatsje dat Red Deer heet. In verhouding met Calgary stelt het weinig voor en het enorme landschap laat het nog kleiner lijken. Het duurt niet lang of we zijn er voorbij.
“Als je zo weg twaalf naar links kunt nemen moet je dat maar doen,” hoor ik Justin ineens achter mij. Geschrokken kijk ik achterom en kijk in zijn slaperig gezicht. Zijn haar staat wilt en het staat hem schattig. Ik kan er niets aan doen en laat een hand los van het stuur en haal die door zijn haar.
“Sexy hoor,” zeg ik plagend en moet lachen als hij ook nog eens begint te geeuwen.
“Houd jij je handen nou maar aan het stuur en misschien is het ook handig om naar de weg te kijken.” Nog geen seconde later rijden we door een gat. Binnensmonds vloek ik even en richt mij weer op de weg. Achter mij hoor ik Justin even grinniken. Lach maar jij, denk ik zuur. Intussen krijgen we een kruising met route twaalf. Ik doe braaf wat mij gezegd is en sla rechtsaf. Ongeveer een minuut rijden we door. Zwijgend, maar ik weet dat er woorden in de lucht hangen.
“Je weet dat we naar links hadden gemoeten he,” hoor ik van achter komen. Onwillekeurig trek ik een vies gezicht. Dan zonder wat te zeggen trek ik het stuur om. In de binnenspiegel zie ik hoe Justin opzij wordt gegooid. Pas als we weer de andere kant op rijden is Justin weer zichtbaar in mijn binnenspiegel. “Dat deed je expres,” zegt hij verontwaardigd. Ik kan niks anders dan hem een poeslieve glimlach te schenken via de binnenspiegel.

Verderop slaan we nog een keertje rechtsaf. We rijden nog een tijdje. Het landschap is hier glooiend. Er is een meer aan de rechterkant gekomen en ik geniet ervan. Maar wat snak ik zelf naar verkoeing. Her en der staan wat groepjes bomen. Naadbomen die het landschap af en toe onderbreken. “Zet hem hier maar aan de kant,” zegt Justin uiteindelijk. Ik rijd de berm in, al is het verschil niet groot, omdat de weg niet meer verhard is. Ik blijf even achter het stuur zitten, terwijl Justin al uitstapt. Hij rommelt wat achterin de auto en trekt er uiteindelijk een mand uit. Achterdochtig stap ik uit en loop naar achteren. Ik wil vragen wat hij van plan is, maar hij wuift het weg. Zonder een woord te zeggen loopt hij strompelend richting het meer een stukje in de verte. Onwillekeurig moet ik even lachen. Het ziet er ook zo onbeholpen uit. De mand is groot en duidelijk ook zwaar. Hij loopt scheef, omdat het ding zo onhandig vasthouden is. Dan ren ik achter hem aan en pak de andere kant van het handvast vast. Even ontmoeten onze ogen elkaar. Dan strompelen we samen door naar het meer.

Abbigail

De koude rillingen lopen nog steeds over mijn rug. Hoe kan Nathaniel mij ook achterlaten op zo’n manier. Zenuwachtig laat ik mijn ogen over de grond glijden. Wat als ik er nou nog een tegenkom. Of misschien een schorpioen. Ik ben intussen bovenop een stoel gekropen met mijn voeten van de vloer. Nou mij krijgen ze niet te pakken. Ik blijf hier gewoon op staan, half zittend, totdat Nathaniel terug zou komen. Ik kijk naar buiten, maar de zon staat nog te hoog de hemel. Met andere woorden, ik heb geen idee waar hij is. Laat staan hoelang het nog duurt voordat hij ondergaat.

Misschien is er al een uur voorbij. Misschien maar vijf minuten. Mijn benen beginnen te verzuren en ik moet mijn best doen om niet van de stoel te vallen. In deze hitte lijkt mijn uithoudingsvermogen zoveel minder. Voor de intussen duizendste keer laat ik mijn ogen over de grond heen glijden. Tot mijn opluchting kan ik nog steeds geen van de monsters ontdekken. Misschien zijn het uitzonderingen, durf ik nu te hopen. Toch blijft het bij een kleine hoop en durf ik mijn voet niet van de stoel zetten.

Met een klap wordt ik wakker. Geschrokken spring ik overeind. Wat is er gebeurd, vraag ik mijzelf direct af. Gespannen kijk ik om mij heen in het niets. Het niets? Even ben ik geschrokken. Tot ik besef dat het niets ene duisternis is om mij heen. Het moet nacht zijn geworden en ik ben in slap gevallen… Op een stoel?! Even verschijnt er een grijns op mijn gezicht. Niet zittend of hangend. Nee, ik ben in slaap gevallen terwijl ik half op mijn hurken, half staand op een stoel zat. Er zullen niet veel mensen zijn die hetzelfde kunnen zeggen. Dan schiet mij de herinnering naar boven waarom ik ook alweer op die stoel zat. Slangen?! Schorpioen?! Nog geen seconde later sta ik alweer op de stoel. Vaag hoor ik een geritsel achter mij. Snel draai ik mij om en tuur in het duister. Het is echter hopeloos. De nacht is letterlijk zwart en ik kan niks zien. Zelfs niet als ik mijn eigen handen voor mijn ogen houd. “Nathaniel?” vraag ik zachtjes aan het duister, maar ik weet dat het hopeloos is. Nathaniel had mij wel wakker gemaakt en anders had hij mij wel comfortabeler neergelegd. Stijf beweeg ik mijn lichaam even.

Nog lange tijd blijf ik gehuld in het duister op mijn stoeltje. Zoekend naar ieder klein geluidje. Bang voor wat het ook mogen wezen. Hopend dat Nathaniel ieder moment terugkeert. Ik ben alweer half ingedommeld als ik het vage geluid van een motor hoor in de verte. Zonder erover na te denken spring ik van de stoel op de grond en ren naar buiten. In verte ontdek ik de lampen van een auto. Zo hard als ik kan ren ik er naartoe. De auto komt snel dichterbij, maar ik blijf er recht op af rennen. Verrukt over het feit dat Nathaniel er bijna weer is. Als ik in het lichtveld van de autokom wordt er hard op de rem getrapt. Vlak voor mij komt de auto tot stilstand. De passagiersdeur vliegt open en Nathaniel komt de auto uit springen. “Ben je helemaal gek geworden. Straks hadden we je niet zien aankomen. En dan…” hij kan zijn zin niet afmaken, want ik vlieg hem om de hals. Even staat hij als aan de grond genageld. Dan sluit ik hij mij in zijn armen. We staan zo een tijdje, totdat er ruw op de claxon wordt gedrukt. Verstoord kijk ik op en zie Joey met een grote grijns op zijn gezicht achter het stuur zitten. Hij wenkt vrolijk naar de passagiersstoel, maar ik schud vastberaden mijn hoofd.
“Ik ga niet nog eens bij die klungel in de auto zitten,” sis ik tegen Nathaniel en trek hem mee richting het huis. Met slippende komt de auto achter ons weer in beweging en komt met een rotgang langs ons heen. Een stofwolk achtervolgt de auto en onwillekeurig begin ik te kuchen. “Zelfs naast de auto ben je niet veilig,” zeg ik venijnig en Nathaniel moet even lachen. Dan slaat hij een arm om mij heen en loodst mij mee naar het huis. Dankbaar druk ik mij tegen zijn sterke lichaam.

Nathaniel rommelt even wat in de auto en knipt dan een zaklamp aan. Verwondert kijk ik naar hoeveelheid licht dat ding uitstraalt. Daar heb je wat aan! “Joey blijft in de auto slapen, wij in het huis.” Ik knik alleen, al kan Nathaniel dat waarschijnlijk niet kan zien. Samen lopen we het huis in en gaan naar een slaapkamer. “Wil jij hem even vasthouden,” vraagt Nathaniel en drukt mij de zaklamp in de handen. Ik doe braaf wat er van mij gevraagd wordt en pak de zaklamp aan. Het licht schijn ik op Nathaniel. “Zou je hem alsjeblieft niet in mijn ogen willen schijnen?” zegt hij en houdt zijn handen beschermend voor zijn ogen.
“Sorry,” zeg ik en schijn snel weer een andere kant uit. Nathaniel pakt intussen de lakens van het bed af en schudt deze door elkaar. Zo haalt hij het hele bed af, waarna hij alles er weer netjes opligt. “Een echte huisman?” zeg ik triomfantelijk. Hij knipoogt even naar mij.

“Wat nou met die schorpioenen en slangen?” vraag ik als we even later in bed liggen. Voor een moment is het stil. Nathaniel trekt mij dicht tegen zich aan en fluistert dan in mijn oor, “Dan zal ik je beschermen?” Ondanks dat ik er doodsbang voor ben komt er wat rust over mij heen. Ik druk mij nog dichter tegen Nathaniel aan en val als snel in een diepe slaap.

hanny_jelke schreef:

goed gedaan dames.
en denk er aan hoor school is belangrijker.

Danielle_ schreef:

Hallo, ja voor mij is het nu een gekkenhuis Maar het volgende stuk zal (deze keer echt) morgenavond komen. Ik heb het grootste deel af en maak het morgenavond voor de rest af. Dus dan hebben jullie het

Citaat:

Casey

Het is intussen al twee weken later en de tijd lijkt te vliegen. We zijn intussen gearriveerd in Potter Greens. Een kleine plaatsje aan de zuidkant van Edmonton. We zijn hier intussen al ruim een week en ik voel mij al helemaal thuis. We verblijven in een prachtige grote bungalow. De omheining bestaat uit een houten schutting, wat ons privacy geeft en mij heerlijk de kans om te zonnen. Toch verontrust het mij dat we nog niks hebben kunnen doen aan onze missie. Ik heb Justin al zo vaak om informatie gevraagd. Maar hij zegt ook niks te weten. We moeten afwachten. Dat is wat hij zegt. Ondanks dat het al een tijd geleden is, blijf ik denken aan zijn woorden bij het meer. Hij had gezegd dat hij mij niet in de steek zou laten. Wij zouden samen blijven. Dat is het enige punt waar ik mij aan vasthoudt. Hij doet zijn best voor de missie. Opgeven komt in zijn woordenboek niet voor.

Het is weer zo’n ochtend. Lui lig ik in de zon met mijn ogen gesloten. Ik hoor Justin de tuin in komen. Zijn afkeurende blik raakt mij, meer dan hijzelf waarschijnlijk beseft. Hij denkt dat ik mij op dit moment ontspan. Dat mijn ouders uit mijn hoofd verdreven zijn, maar hij snapt het niet. Ik kan niet blijven kniezen op de bank. Zo kwetsbaar wil ik niet zijn dus bouw ik een muur van onverschilligheid op. Iets waar ik mijzelf al jaren achter kan verbergen. Er zijn op moment zoveel dingen die mijn hoofd op hol jagen. Als eerste natuurlijk mijn ouders, maar ook Justin vind ik op moment een moeilijk punt. Moet ik naar hem toegaan en zeggen hoeveel zijn woorden voor mij betekenen? Dat ik het waardeer? Ik zeker al op dat punt gestaan, maar zodra ik bij hem was leek het onmogelijk. Nu ook weer. Dus doe ik niets en wacht af.
“Ik heb goed nieuws,” de stem komt van dichtbij dus open ik mijn ogen. Hij staat naast mijn ligstoel. Afwachtend kijk ik hem aan. “We gaan vanavond op pad?”
Nu kom ik overeind. Geïnteresseerd. “Waarheen?” vraag ik nieuwsgierig.
“Palace Casino,” antwoordt hij kort, waarna hij vervolgt, “zorg dat je gekleed bent voor de gelegenheid.” Zonder nog een woord te zeggen loopt hij weer naar binnen. Zijn schouders staan strak en ik weet dat ik hem irriteer. Een verwend nest, wat zo af en toe nuttig kan zijn en dan nog weet ze het te verpesten. Dat is wat hij van mij denkt.
Ik zucht een keertje diep. Het heeft geen zin om over Justin te gaan piekeren. Dat zal moeten wachten tot later. Misschien moet ik eens met hem gaan praten. Maar hoe zou ik moeten beginnen?
Palace Casino. Een casino dus. Gekleed voor de gelegenheid… Mijn gedachten glijden automatisch door naar mijn kledingkast.

Even later sta ik peinzend voor mijn kledingkast. Waar is alles toch? Ik had toch meer kleding mee moeten nemen. Terneergeslagen kijk ik naar de zielige paar kledingstukken in de kast. Gelukkig heb ik wel een leuk grijs cocktailjurkje wat ik aan kan. Ik ben ook zeker blij met het jurkje. Alleen het feit dat ik geen keus hebt stemt mij ongelukkig. Ik hoor Justin in een van de kamers naast mij rommelen. Een lichte schok gaat er door mij heen. Ik ben een verwend nest. Hij heeft al die tijd gelijk gehad? Langzaam laat ik mij op de grond zakken. Ik dacht dat ik mijn verleden achter mij had gelaten. Dat ik een ander persoon was geworden. Even blijf ik stil zitten, dan kom ik overeind en verlaat de kamer.

In de deuropening blijf ik staan. Justin merkt mij nog niet op. Hij zit aan een kleine werktafel, waaar allemaal papieren op liggen. Daar blijf ik staan, misschien wel een volle minuut. Pas dan schuifel ik iets, waardoor Justin opkijkt. Vragend kijkt hij mij aan. Langzaam loop ik de kamer in, maar blijf in het midden staan. Justin komt overeind en komt naar mij toe lopen. Zijn vragende ogen laten mij geen moment los. “Wat is er?” vraagt hij als hij voor mij staat.
“Het spijt mij…” zeg ik zachtjes en sla mijn ogen af naar beneden. We blijven zo beiden staan. Ik wacht af en begin te twijfelen over mijn keus om hier naartoe te komen. Dan voel ik Justin zijn hand onder mijn kind. Zachtjes duwt hij mijn gezicht omhoog, tot onze ogen elkaar ontmoeten. Dan pas adem ik uit, zonder te hebben gemerkt dat ik mijn adem inhield.
“Wat spijt je?” Zijn ogen houden mij nu strak vast. Ik vraag mij af of hij het echt niet snapt of dat hij het gewoon uit mijn mond wil horen.
“Over hoe ik mij heb gedragen tegenover jou. Ik was een verwend nest. Het spijt mij, maar ik had het zelf niet door. Ik heb er een afschuwelijk reis voor jou van gemaakt. Doordat ik mij zo ellendig voelde heb ik het allemaal voor jou verpest. Je moet spijt hebben dat je niet samen met Nathaniel of met Abbigail ben. Het...” Ik wil nog meer zeggen, maar hij drukt een vinger op mijn mond.
“Ik had misschien wat meer rekening met jou moeten houden het moet zwaar voor je zijn.” Ik wil hem tegenspreken, maar met een kleine beweging maant hij mij tot stilte. “Af en toe ben je een rijk verwend nest. Het is waar je vandaan komt en dat zul je altijd wel een beetje houden.” Opnieuw wil ik hem onderbreken, maar zijn blik dwingt mij tot luisteren. “Soms kan ik je niet uitstaan, daar zal ik heel eerlijk in zijn. Maar toch heb je iets over je heen. Wat het allemaal altijd weer goedmaakt. Misschien is dat de reden waarom ik je van het begin af aan leuk vond.” Even lijkt hij te schrikken van zijn eigen woorden. Mijn adem stokt onbewust even. “Vergeet wat ik gezegd heb, maar alsjeblieft blijf gewoon wie je bent.” Dan loopt hij langs mij heen, de kamer uit. Doodstil blijf ik staan. Aan de grond genagelt. De woorden galmen door mijn hoofd, van het begint af aan leuk. Wat bedoelt hij met leuk? Als ik mij omdraai is hij verdwenen…

Abbigail

Tegen de tijd dat ik wakker wordt is het eten klaar en samen eten we. Beiden zeggen we geen woord. Ik ruim de boel op. Hij heeft al zoveel gedaan. Als alles weer netjes is opgeruimd ga ik weer naar de tuin. Nathaniel zit ontspannen op de stoel met zijn ogen dicht. Ik ga in de andere stoel zitten en kijk een tijdje naar hem uiteindelijk opent hij zijn ogen en kijkt terug.
“Ik ben blij dat we samen zijn,” zegt hij uiteindelijk. Ik knik, wetend wat hij bedoelt.
“Weet jij wat we straks kunnen aantreffen?” vraag ik denkend aan de aankomende avond.
“Nee, dat niet. Er is wel een grote waarschijnlijkheid dat we op het goede spoor zitten.”
“Zijn Justin en Casey al op de hoogte gebracht? Kunnen zij ook niet beter deze kant op komen?” Terwijl ik het zeg vraag ik mij af waarom ik daar niet eerder aan heb gedacht.
Nathaniel schudt echter zijn hoofd. “Ze zijn niet op de hoogte gebracht van onze situatie en dat is maar goed ook. Net zoals wij ook niks van hen weten.”
“Geen nieuws betekent goed nieuws mag ik hopen,” zeg ik wat ontdaan. Hij haalt zijn schouders even op.
“Het hangt geheel van de situatie af. Als ze onze hulp hard nodig hebben worden we op de hoogte gebracht. Ze zullen zichzelf moeten redden, als wij hen niet kunnen helpen.” Bezorgd kijk ik hem aan en snel vervolgt hij zijn verhaal. “Maar Justin en Casey kunnen goed samenwerken. Bovendien hebben Casey en jij toch wel eens contact.”
“De afgelopen tijd eigenlijk niet zo. En nu kan ik helemaal geen contact met haar opnemen. Als ik haar aan de telefoon heb moet ik haar vertellen dat we een spoor hebben. Maar als zij dat niet mogen weten…”
“Het is voor iedereen heb beste. Het zorgt ervoor dat je niet wordt afgeleid door de ander zijn zorgen.”
“Nou ik wordt hier alleen maar meer bezorgd van. Ik dacht dat ik wel op de hoogte zou worden gehouden als er iets mis is. Dat blijkt dus niet zo te zijn. Wat als ze nu onze hulp nodig hebben!” Geschrokken kijk ik Nathaniel aan.
“Je hoeft je geen zorgen te maken. Justin zal goed voor Casey zorgen en je kent Casey die blijft niet graag alleen achter,” zegt hij met een klein glimlachje. Ik glimlach ook en kruip bij hem op schoot. Een tijdje hang ik tegen hem aan. Nadenkend over wat hij gezegd heeft. Zou het inderdaad beter zijn om geen idee te hebben hoe het met de ander gaat?
Uiteindelijk doorbreekt Nathaniel de stilte. “Het wordt tijd om ons te gaan omkleden. We moeten op de plaats van bestemming zijn voordat de zon onder gaat.”
Ik knik begrijpend. “Nog eisen aan de kleding?”
“Als het maar donker is.” Ik knik en loop het huis in, op zoek naar mijn spullen.