Bokt.nl

xXLiekeXx schreef:

Mm.. ik snap dat 't korter is.
Want als je twee personages hebt is 750 woorden toch vrij weinig. Dan zit je meestal al op minstens 800 en dan ga je dus ook snel over de 1500 woorden heen.

Citaat:

Abbigail

Bospad uit en dan naar rechts, 2e afslag links. Zonder aarzeling scheur ik overal gewoon de bochten om. Ik merk de blikken van de anderen niet eens op, omdat ik helemaal met het rijden bezig ben. Aan het einde van de weg rechts tot de derde rotonde, daar ga je weer links. Ik ratel het verhaaltje zo door mijn hoofd en rijd zo zonder problemen door. Intussen rijden we het bos uit en komen bij de wat drukkere weg. Ik kom een kruispunt tegen, snel kijk ik deze over. Aan de rechterkant komt er wel een auto aan, maar ik vind dat ik daar nog best even voor langs kan. Het gaspedaal druk ik nog iets meer in en de auto schiet naar voren. Ik schrik als ik naast mij piepende banden hoor. Oeps, misschien toch een beetje verkeerde inschatting. Kwaad hoor ik de toeter van de auto, maar ik haal een keer mijn schouders op. Ineens merk ik dat Casey mij nu een beetje vragend aan zit te kijken. “Wat?” zeg ik onschuldig, ook al zal ze waarschijnlijk gaan zeuren over mijn rijgedrag. “Heb jij eigenlijk wel je rijbewijs?” “Eh, nee, maar ik heb wel eens in mijn moeders auto gereden.” Antwoord ik droog en nu kijkt iedereen mij helemaal stomverbaasd aan. “Wat?” vraag ik nog een keertje en zucht geërgerd, terwijl ik mij probeer te richten op de weg. Borden volgen naar de snelweg. Yes, gelukt! Het is een kort even stil achter mij, maar dan begint Nathaniel tegen mij. “Stop meteen de auto! Je kunt niet achter het stuur zonder rijbewijs. Ben je niet goed wijs ofzo!” zegt hij geschrokken en lichtelijk kwaad. “Ik kan hier niet stoppen.” “Waarom niet!” “We zitten op de snelweg, duh…” antwoord ik. “Waarvoor denk je dat er vluchtstroken zijn!” “Dat kan ik je wel vertellen.” Bemoeid Casey zich er nu mee. “Die zijn voor ongevallen en soms wordt de strook gebruikt bij de spits, voor vermindering van file.” Antwoord ze heel slim, maar ik zie achter mij dat Nathaniel echt kookt van woede. Intussen zijn we de snelweg af en als ik alweer links af. Nog steeds gaat Nathaniel door het lint en dat Casey zich ermee bemoeid lijkt niet echt te helpen. In plaats van de auto braaf aan de kant te zetten, rij ik rustig door en neem de derde afslag naar rechts. Ik rij nog heel even door en trap dan ineens heel hard op de rem. ‘Baf’, met een klap valt de auto ook meteen stil. Oeps, koppeling vergeten! “Mooi zo, eindelijk luister je. Ik rij dat laatste stukje.” Kwaad stapt hij uit en let duidelijk nergens op. Pas als hij instapt, merkt hij dat de auto precies voor een leeg parkeervak staat. “Succes met inparkeren!” merk ik schijnheilig op en gooi de deur voor hem dicht. Intussen zijn Casey en Justin ook uitgestapt. Casey ligt helemaal slap van het lachen en Justin moet ook duidelijk zijn best doen om niet in de lach te schieten.

Intussen lopen we met zijn allen naar een redelijk groot gebouw. Benieuwd naar wat we gaan doen, loop ik iets meer mee. Casey doet meteen met mij mee, dus de jongens hebben weinig keus over. Twee tellen later stappen we gang in en als ik langs de muren kijk zie ik allemaal foto’s. Benieuwd kijk ik er even naar en zie dat er het allemaal foto’s zijn van mensen die parachutespringen. Vragend kijk ik naar de jongens, maar die laten niks merken. Zonder op ons getreuzel te wachten, lopen zij verder. Ik werp even een blik op Casey, maar haar opwinding lijkt verdwenen. Een beetje verbaasd kijk ik haar aan, zou ze het eng vinden? Even haal ik mijn schouders op en ga dan snel achter de jongens aan. Die staan intussen met iemand te praten. Nieuwsgierig loop ik er naartoe. Het is een jongen van Justin en Nathaniel hun leeftijd. Zonder aarzeling ga ik erbij staan. “Zo dit is een van de kandidaten?” zegt de jongen tegen Nathaniel. “Ik weet het niet hoor, maar ik sta voor je neus.” Zeg ik en kijk hem een beetje uitdagend aan. Een beetje verbaasd kijkt hij mij aan, maar dan keert de glimlach weer op zijn gezicht terug. “Nou vertel het jij het dan, een van de kandidaten?” “Geen idee eigenlijk, jij mag het zeggen. Mij is nog niet verteld wat ik hier kom doen.” Zeg ik triomfantelijk. Intussen komt Casey erbij staan, maar bemoeid zich er verder niet mee. Even kijkt de jongen Justin en Nathaniel aan. “Nou, dan zal ik jullie maar vertellen wat jullie gaan doen dames. Parachutespringen.” Zegt hij alsof het iets is wat je iedere dag doet. “Gaaf!” zeg ik direct. Dit word echt een leuke dag! De jongen glimlacht vrolijk. “En wat mag jou naam zijn?” vraagt Casey intussen, maar lijkt niet echt te reageren op het nieuws van het parachutespringen. Met een frons kijk ik haar aan, maar kan niet echt een angst ontdekken. “Mijn naam is Owen en jullie namen zijn.” Beiden stellen wij ons ook voor, waarna hij verteld dat hij ons vandaag gaat helpen samen met Nathaniel en Justin. Daarnaast zal hij ook de piloot van het vliegtuig zijn. Eindelijk zijn we helemaal uitgepraat en komt het beweging in het geheel.

De jongen brengen ons naar een ruimte, met in het midden een glazen een soort van ronde, glazen liftschacht. Hier zat echter geen lift in en nieuwsgierig loop ik erop af. De rest blijft gewoon even wachten, terwijl ik naar het ding kijk. Al snel kom ik tot de ontdekking wat het is. Zo’n ding, waarin je kunt vliegen. Waarvan de jongens mij later vertelden dat het een windtunnel was. Onder de bodem van de schacht is een grote propeller die een opwaartse kracht levert als deze gaat draaien. Dit zorgt ervoor dat je een stukje de lucht in gaat, waardoor je het zweven in de lucht nadoet. Of het vallen, maar net hoe je het ziet. “Zo dames, wie van jullie wil graag eerst?” vraagt Owen en kijkt ons afwachtend aan. Eigenlijk had ik het niet verwacht, maar Casey en ik doen allebei een stap naar voren. Duidelijk allebei wel als eerste willen. “Jij dan, maar eerst.” Zegt hij tegen mij en ik merk wel dat Casey naast mij enigszins ontdaan is. Ik loop vrolijk achter Owen aan, die naar een kast loopt, waar hij een pak en een helm uithaalt. “Deze moet je aan en op.” Zegt hij en ik doe braaf wat hij vraagt. Na een paar tellen sta ik klaar en mag ik de cabine in. Ook Owen heeft een pak en een helm aan. Hij heeft Nathaniel naar een of ander computerhok gestuurd, waar hij de windsterkte en dat soort dingen kan regelen. Owen gaat met mij mee voor eventuele veiligheid. Owen gaat aan de kant staan, waardoor hij gewoon op een net blijft staan. Ik ga er midden opstaan en rustig begint de wind te blazen. Langzaam steeds wat harder, totdat ik door Owen in een goede horizontale positie wordt gebracht. Dan wordt de windkracht onder mij nog wat harder en met wat aanwijzingen van Owen, blijf ik in het midden van de tunnel zweven. “Wauw!” gil ik uit het niets even heel hard. Onder mij hoor ik Owen lachen, maar ik merk het nauwelijks. Dit is echt gaaf! Zo vrij als een vogel!

Veel te snel naar mijn zin wordt de windkracht minder en zak ik weer naar beneden. Nu is het Casey haar beurt, maar zonder al teveel hulp zweeft ze al snel door de schacht heen. Eigenlijk vind ik het jammer dat ook zij het eigenlijk meteen moeiteloos doet. Bij mij ging het al heel goed vonden de jongens, maar zij doet het zeker niet slechter.

Beiden mogen we nog een paar keer een iedere keer lijkt het makkelijker. Heel apart hoe snel je aan zoiets went. Intussen zijn we al met de jongens onderweg naar het vliegtuig. We hebben beiden een harnas gekregen en voordat we het weten vliegen we op. Ik kijk vrolijk uit het raam. Dit wordt zo gaaf! Casey is intussen weer stil, maar lijkt nog steeds niet echt bang. Het duurt niet zolang of Nathaniel begint, met een korte uitleg. “We gaan zo een tandemsprong maken, van een hoogte van 3kilometer. Hiermee zullen Justin en Casey samen gaan en jij en ik.” Zegt hij tegen mij en voordat ik het zelf door heb schiet ik er tegenin. “Ik ga echt niet met jou springen hoor!” “Wil je dan alleen?” vraagt Nathaniel spottend. “Volgens mij ben ik zonder jou veiliger!” merk ik scherp op. Zo die zit!

Casey

“Zullen wij intussen onze spullen vast klaarpakken.” “Ja is goed. Oh, wacht even mijn camera pakken.” Intussen grabbel ik door mijn rugzak heen. Waar heb ik dat ding nou weer gelaten. “Je kunt je camera niet meenemen, straks laat je hem vallen!” brengt Justin er tegenin. Intussen heb ik mijn camera gepakt en kijk hem even aan. “Dat zie ik dan wel weer.” Zeg ik schouder ophalend. Ik koop wel een nieuwe ofzo. “Dan verbied ik het je!” zegt Justin nu nadrukkelijk. “Dan heb je pech, maar gaat het nog lang duren anders spring ik wel alleen.” In mijn ooghoeken zie ik een tas en pak die van de haak af. “Ho ho ho, je kunt niet zomaar alleen springen!” intussen heb ik hem al op mijn rug. De deur van het vliegtuig is al open en vol goede moed stap ik er naartoe. “Ehm… dat is een gewone rugzak. Daar hangen de parachutes en je mag niet alleen, stel dat er wat gebeurt?!” probeert hij mij te overtuigen en komt intussen overeind. Intussen heb ik een goede tas gepakt en bindt deze stevig vast. “Maar we hebben niet voldoende parachutes om alleen te springen.” Zegt Justin nu vlak voordat ik weer op het punt sta om te springen. Intussen vang ik het gesprek van Nathaniel en Abbigail op. “Vind je het niet eng?” zegt Abbigail uitdagend en zelfverzekerd. “Je mag best gillen en je ogen dichtdoen hoor, als je het eng vind.” Gaat ze door. “Mooi dat je niet bang ben.” Zeg ik en klik haar zonder aarzelen vast aan mijn parachute. “Ben je gek!” roepen Justin en Nathaniel tegelijk, terwijl ze ons proberen vast te grijpen. Ik ben veel te snel voor de jongens en trek Abbigail, voordat ze ook maar iets kan doen het vliegtuig uit. We zijn nog maar twee tellen in de lucht en ik begin even te twijfelen of ik het wel goed heb gedaan. “oliebol, hoe moet die parachute eigenlijk uit!” roep ik hard, waarna Abbigail gewoon merkbaar schrikt. Dan begint ze keihard te gillen en ik durf te wedden dat ze haar ogen dichtgeknepen heeft! Ik glimlach even, want intussen heb ik het koordje al gevonden, waarmee ik het scherm uitklap. Nog een paar seconden wacht ik, maar wordt dan zo doof van een gillende Abbigail dat ik aan het koordje trek. Nog even gaat het geheel keihard door, daarna wordt het even helemaal stil. Ik geniet van het moment en kijk naar de kleine aarde onder mij, die snel groter wordt. Onder ons worden de weilanden en de bomen steeds groter. Ah, daar is een mooi weiland waarin ik kan landen. Het is een groot weiland, waar maar een boom in staat, dus daar moet ik veilig kunnen landen.

Het duurt niet lang of we beginnen echt met landen. Ik trek aan de goede koordjes, zodat we vaart minderen, maar die ene boom komt steeds dichter bij. Zo goed als het kan probeer ik wat bij te sturen, maar ik heb geen idee hoe het moet. In plaats daarvan lijken we er nog harder op af te gaan. “Boom!” gilt Abbigail nu ineens uit de doodse stilte vandaan. Duh… denk ik, maar heb geen tijd om er echt aandacht aan te besteden. Hoe los ik dit op. Heb ik weer hoor. Een enkele boom op een mega groot weiland. Eigenlijk nog best wel knap. Nog een paar meter! Van schrik knijp ik mijn ogen dicht en voel hoe de takken mijn lichaam slaan. Want ondanks dat we niet zo hard meer gaan, de takken zijn hard en we vallen zo door het bladerdak. Met een paar schokken, vallen we steeds verder naar beneden door de boom, dan met een klap hangen we stil. Een moment is het helemaal stil. Dan begint Abbigail ineens keihard op mij te bekken.

Jodieee schreef:

ik zou het even doorlezen en wat stukjes overschrijven als ik jullie was staan nogal wat rare zinnen in voor de rest goed geschreven leest nog steeds lekker