Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-10-20 11:57

Geplaatst: 21-10-20 11:57

Zertab schreef:
Over ergernissen gesproken.... ik erger me eraan dat Manfred een buitenlandse naam is en dan Baukje gewoon Nederlands.

Pa en ma beide hun zin in de namen. Eentje buitenlands en eentje oer Hollands haha

**Geplaatst**: 21-10-20 12:01

Geplaatst: 21-10-20 12:01

kiki1976 schreef:
Zertab schreef:
Over ergernissen gesproken.... ik erger me eraan dat Manfred een buitenlandse naam is en dan Baukje gewoon Nederlands.

Pa en ma beide hun zin in de namen. Eentje buitenlands en eentje oer Hollands haha

Haha dat zal het zijn. Ik vind het echt vreselijk en niet samen passen hahaha.

**Geplaatst**: 21-10-20 12:12

Geplaatst: 21-10-20 12:12

Ik lees hier ook mee. Best grappig en intrigerend verhaal, leuk verteld ook. Het geschetste milieu is zoooo totaal niet mijn ding, maar juist dat is ook weer de charme ;-)

Kleine opmerking; ik lees ergens dat Nina het kivietsei is in het gezelschap. Ik denk dat je bedoelt: koekoeksjong. Hoort daar niet, past daar niet, vreemde eend in de bijt.

Manfred is gewoon een Nederlandse naam trouwens.

**Geplaatst**: 21-10-20 12:15

Geplaatst: 21-10-20 12:15

Askja schreef:
Ik lees hier ook mee. Best grappig en intrigerend verhaal, leuk verteld ook. Het geschetste milieu is zoooo totaal niet mijn ding, maar juist dat is ook weer de charme

Kleine opmerking; ik lees ergens dat Nina het kivietsei is in het gezelschap. Ik denk dat je bedoelt: koekoeksjong. Hoort daar niet, past daar niet, vreemde eend in de bijt.

Manfred is gewoon een Nederlandse naam trouwens.

Manfred is Duits aldus Google

**Geplaatst**: 21-10-20 12:34

Geplaatst: 21-10-20 12:34

Plottwist: Baukje is afkomstig van de Nederlandse scharrel van Manuela en Manfred van een Duitse, Prem heeft een dubbele identiteit en blijkt als Indiër uitgeweken naar Iran? Vandaar dat hij magerder is dan de rest van de familie!

Ik heb het helemaal door jongens

**Geplaatst**: 21-10-20 12:47

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 12:47

Xoxo gossip girl!

**Geplaatst**: 21-10-20 12:53

Geplaatst: 21-10-20 12:53

Stral schreef:
Plottwist: Baukje is afkomstig van de Nederlandse scharrel van Manuela en Manfred van een Duitse, Prem heeft een dubbele identiteit en blijkt als Indiër uitgeweken naar Iran? Vandaar dat hij magerder is dan de rest van de familie!

Ik heb het helemaal door jongens

Het is een complot! _O-

En ik besef me nu ook dat Manfred inderdaad een Duitse naam is, niet Indiaas. Ging ik daar toch ook even de fout in :))

**Geplaatst**: 21-10-20 13:00

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 13:00

Ik vind Manfred en Baukje eigenlijk wel hetzelfde soort namen. En het is ook een aangepaste naam natuurlijk hè, volgens mij werd Manfred nog ergens per ongeluk Man-iets anders genoemd

**Geplaatst**: 21-10-20 13:38

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 13:38

Ooohhhh dat laatste stuk! Kan niet wachten tot het volgende deel.

Ik lees sinds het begin al stil mee, maar wil inderdaad ook even benoemen dat je qua schrijfstijl zó ontzettend vooruit bent gegaan! Echt een feestje om te mogen lezen.

**Geplaatst**: 21-10-20 13:52

Geplaatst: 21-10-20 13:52

Poekkie schreef:
@poes... zeg dat er dan gewoon Direct bij. Wat ben je veroordelend bezig zo. Jou levensstijl is niet de enige mogelijke en is net zo belangrijk als die van andere ‘vegetariers’ die wel bepaalde zaken eten. Daarbij... ik verdiep me totaal niet in vegetarisch eten en heb er eigelijk ook weinig interesse in om dat te gaan doen. Dus als je hier op voorhand geen vis/oesters/schaaldier/etc. Wil eten meld je dat gewoon expliciet. Beetje omgekeerde wereld dat de rest maar moet opzoeken wat wel en niet bij jou stijl zou passen en je er nog beledigd over bent ook.

Voor mij mag iedereen absoluut eten en leven zoals die wil hoor. Maar termen gewoon fout gebruiken is gewoon lastig in de praktijk. Voor restaurants ook super verwarrend. O u heeft de vega menu smakelijk! En dan klachten krijgen dat ze geen vis krijgen. Het gebeurt. Er zijn duidelijke en makkelijke termen, wat is er moeilijk aan die juist gebruiken? Zij kan ook zeggen dat ze vegetarisch eet op oesters na. Waarom zou ik zeggen dat ik vegetarisch eet en ook geen vis of schaaldieren. Dat is dubbel op.

En ja zeker tegen boekfiguren heb ik wel eens een veroordelende dag

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-20 14:01

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-20 14:01

Stral schreef:
Plottwist: Baukje is afkomstig van de Nederlandse scharrel van Manuela en Manfred van een Duitse, Prem heeft een dubbele identiteit en blijkt als Indiër uitgeweken naar Iran? Vandaar dat hij magerder is dan de rest van de familie!

Ik heb het helemaal door jongens

Ik vrees dat ik je moet teleurstellen

.

Sommige mensen hebben gewoon rare namen, daar kan ik ook niets aan doen

.
Ik vind het veel irritanter dat de namen Nina en Nienke zoveel op elkaar lijken en dat ik twee keer een zelfde naam gebruikt heb voor twee verschillende personages.
Maar daar moet ik me later nog uitlullen.

Onwijs leuk, de kritische reacties, de reacties van trouwe meelezers maar zeker ook van de stille meelezers.

Ben nog even aan het bakken. Of is Nina inmiddels aan het koken O:)

.

**Geplaatst**: 21-10-20 14:06

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 14:06

Doe dat in de snelkookpan, kunnen wij snel door naar het volgende hoogtepunt

**Geplaatst**: 21-10-20 14:29

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 14:29

Hop-hop, op naar de oratie

**Geplaatst**: 21-10-20 14:35

Geplaatst: 21-10-20 14:35

pmarena schreef:
Hop-hop, op naar de oratie

Als Nina nog gaat en dat niet de boel daarvoor nog escaleert...

**Geplaatst**: 21-10-20 14:35

Geplaatst: 21-10-20 14:35

Benthhh schreef:
pmarena schreef:
Hop-hop, op naar de oratie

Als Nina nog gaat en dat niet de boel daarvoor nog escaleert...

Ja daarom juist

Ik ben zó benieuwd of ze die oratie redden / hoe het precies gaat klappen die hele poppenkast :(:)

**Geplaatst**: 21-10-20 14:39

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 14:39

Daar hebben we toch al een stukje over gelezen of niet?

**Geplaatst**: 21-10-20 14:43

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 14:43

Is dat zo? dan laat mijn geheugen me wel heeeeel erg in de steek

**Geplaatst**: 21-10-20 14:50

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 14:50

Bij die flash forward?

**Geplaatst**: 21-10-20 15:59

Geplaatst: 21-10-20 15:59

Rocamor schreef:
Is dat zo? dan laat mijn geheugen me wel heeeeel erg in de steek

Ik kan het me ook niet herinneren, dus dan is mijn geheugen ook slecht hahaha

**Geplaatst**: 21-10-20 16:34

Geplaatst: 21-10-20 16:34

Zertab schreef:
Rocamor schreef:
Is dat zo? dan laat mijn geheugen me wel heeeeel erg in de steek

Ik kan het me ook niet herinneren, dus dan is mijn geheugen ook slecht hahaha

gelukkig zit er een zoekfunctie op Bokt en er is inderdaad een flash forward.

Hmmmmmm

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-20 16:51

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-20 16:51

De Flash forward heeft inmiddels al plaatsgevonden, dat is ergens hiervoor geweest. Moet ik er nog even infrummelen/ datum aanpassen.

Red ik me makkelijk uit zo, toch

.

**Geplaatst**: 21-10-20 17:21

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 17:21

Ik vind het ook steeds fijner lezen!
Leuk! Dank je!

**Geplaatst**: 21-10-20 17:27

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 17:27

Ik vind het heel knap dat je zo boeiend kan schrijven over eigenlijk hele 'kleine' perikelen! Je verhaal blijft mij kluisteren aan het scherm

**Geplaatst**: 21-10-20 17:35

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 21-10-20 17:35

Jaaa.. door door door door.....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-20 20:31

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-20 20:31

27.
Donderdagavond 10 oktober 2019

“Prima” antwoord ik Baukje. Ik heb de hele avond alle gebeurtenissen, ook van de afgelopen tijd, de revue laten passeren. Ik sta achter alles wat ik gedaan en gezegd heb. Maar toch sta ik logischerwijs niet te springen om dit gesprek. En dat heeft meerdere oorzaken. I
k begreep nooit wat mijn manager ermee bedoelde, maar opeens moet ik denken aan één van zijn favoriete uitspraken.

Never argue with an idiot, because they will drag you down to their level and beat you with experience.

Ik vond het altijd onaardig klinken. Maar nu snap ik dat het niet gaat om het stukje idioterie – en eerlijk, Baukje zal mij waarschijnlijk een idiot vinden – maar om het verschil in inzicht. Als je met iemand op een ander level zit, zijn discussies bij voorbaat namelijk kansloos. Sommige discussies kun je niet winnen en moet je om je innerlijke rust te bewaren dan ook helemaal niet willen voeren. ‘Richt je liever op de 5% van de mensen die het met je eens zijn, dan op de 95% die er tegenaan schoppen’, zegt hij altijd. Maar hij staat hier nu niet en ik wel.

Belangrijker; ik heb er een groot belang bij dat we een werkende constructie kunnen vormen met de kinderen. Zijn kinderen lijken dit feilloos aan te voelen. ‘Ik snap niet dat jullie je er beide zo druk over maken. Je ziet die kinderen nooit! Het enige wanneer het misschien lastig is, is met kerst’, zegt Loes altijd. Nuchtere Loes. Maar Prem heeft onze toekomst inmiddels onlosmakend gekoppeld aan het (goed) functioneren van de familie. En juist daarom moet ik het gesprek wel aangaan.
Maar ze verfoeien Prem al. En dan moeten ze mij opeens wel leuk vinden. Hij heeft dit slim bedacht.

Zo langzaam als het maar kan, pak ik tussen alle jassen, mijn lange, groene jas van de kapstok terwijl Baukje al mijn bewegingen met haar handen in haar zij volgt. Althans, ik ben in de veronderstelling dat het mijn jas is, totdat Baukje haar mond open doet. “Dat is mijn jas”. Prem had wel verteld dat Baukje een nieuwe jas gekocht had, maar het blijkt dezelfde jas te zijn als dat ik zondag aanhad naar de Harbour club. “En ik heb liever niet dat je hem aanraakt”.
Even voel ik me weer het natgeregende katje wat zo graag bij iemand op schoot wil zitten, maar telkens er vanaf gegooid wordt.

“Man, ga naar binnen. Ga maar naar je vader. Ik wil even alleen met Nina spreken” sommeert Baukje haar broertje, die inmiddels naast haar staat. We staan op het pad in de voortuin, voor de open voordeur. Het is al donker.
“Hij mag er wel bij blijven, hoor” antwoord ik rustig, ik heb tenslotte niets te verbergen. En ik vermoed dat Manfred toch al op de hoogte is van wat mij gezegd gaat worden. Manfred draait zich echter om en gaat naar binnen.

Baukje komt gelijk ter zake.
“Wij willen niet dat je morgen doet alsof je part of the family bent. Want dan ben je niet. En je moet ook niet denken dat je dat ooit zal worden”.
Ik wist niet wat me te wachten stond. Maar dit is wel het laatste wat ik had verwacht. Er zit zoveel in Baukje’s woorden. En vooral ook in de woorden die ze niet uitspreekt. In de woorden die je niet kunt horen, maar wel kunt voelen. En ze raken me hard.

Hij moet ons gewoon al zijn geld geven en doodvallen!

Ik moet snel schakelen. Baukje heeft dit gesprek vast al een aantal keren de revue laten passeren in haar gedachten, inclusief alle mogelijke antwoordopties van mijn kant.

In plaats van de discussie aan te gaan, denk ik aan Sharon’s tip. En stel ik een wedervraag die ik eigenlijk al heel lang wil stellen.

“Waarom heb je zo’n moeite met mij?” vraag ik op vriendelijke toon. Het is niet mijn favoriete vraag, want je geeft je gesprekspartner ‘carte blanche’ om je te roosteren, maar iets in me zegt dat ik het moet weten. Ik probeer me kwetsbaar op te stellen en wie weet is het wel iets kleins, iets wat ik makkelijk kan veranderen ons ons contact te vergemakkelijken.

Ze moet even nadenken. “Nou, Gewoon, hoe je deed tijdens het etentje” reageert ze even later geïrriteerd. “Je trok alle aandacht naar je toe. Het was behoorlijk awkward. Dat je wijn ging kiezen en oesters voor Kumar ging bestellen bijvoorbeeld”.
Weer die rotoesters.
Er zijn zoveel dingen die ik wil antwoorden. Ik denk aan de woorden van Buurman. Van Kumar. Zelfs van Prem. Ik had het goed gedaan - op de miljoen oesters na dan, volgens Prem. Tijdens het etentje heb ik ook niets van dit alles gemerkt. Zelfs bij het afscheid was Baukje gewoon vriendelijk. Daarnaast was ik daar in de beste versie die ik op dat moment kon zijn: mezelf. Wat is er gebeurd? Waar heb ik dit aan verdiend?

“Het was voor mij ook awkward, Baukje. ik hoorde dat je moeite had dat ik een fles wijn besteld had omdat je dacht dat het een dure fles was?” Ik praat rustig en vriendelijk. Verbindend, als een telefoongesprek. Maar ik word resoluut weggedrukt.

“Oh, nee hoor” verweert Baukje. “Mijn vader duwde je zelf de kaart in de hand wat niet handig van hem was, dus ik snap dat je dat deed”. Ze pauzeert even. “Zegt hij dat ik dat had gezegd?” vraagt ze vervolgens nijdig.
“Blijkt wel weer hoe slecht je hem nog maar kent” – Baukje snuift verontwaardigd – “mijn vader verdraait dingen”.

Ik voel mijn bloed koken. De onderliggende frustraties liggen net onder het oppervlak, klaar om door te breken. Iemand die haar vader, de man van wie ik zó vreselijk veel hou, telkens kleineert ten einde om zichzelf beter te voelen durft iemand met geen enkele kwaad in de zin uit te sluiten van iets, wat niet eens om haarzelf draait. En voor heel even kan ik niet langer de schone schijn ophouden.

“Ik denk dat je wel wat respectvoller mag zijn tegenover je vader. En ook tegen mij trouwens; ik ben bijna twee keer zo oud als jij” zeg ik rustig.
Ik heb geen idee waarom ik het zeg. Géén idéé! Maar het is eruit voor ik er erg in heb. Respectvol met anderen omgaan is er bij mij met de paplepel ingegoten; ik had alle kennissen en vrienden van mijn ouders met respect te behandelen, ook als ik niks met ze had. Respect is vriendelijk, respect is gratis en respectvol met mensen omgaan is het minste wat je kunt doen. Waarschijnlijk zit het me daarom zo dwars, want op dit moment wordt ik door de familie Prayut alles behalve respectvol behandeld. Baukje is een volwassen meid van bijna 21 jaar die ik voor vol aanzie. Natuurlijk heeft ze haar problemen maar elk huisje heeft zijn kruisje – het mag geen excuus zijn om iemand disrespectvol te behandelen. Zelfs als je iemand vergruist – iets waar het hier wel op lijkt.

“Nou – Baukje lacht vals – “dat valt ook wel mee. Maar dat is een andere discussie”. Baukje stopt om even adem te halen - ik hou wijselijk mijn mond.

“Sorry, maar je gedroeg je gewoon belááchelijk!” inmiddels is Baukje’s stem een paar octaven gestegen. “Hoe DURF je te zeggen tijdens het etentje ‘ik slaap na de oratie wel alleen in ons bed (…)’”. ONS bed (schreeuwend) het bed van MIJN vader en Manfred, waar mijn vader en mijn moeder in sliepen!”. Baukje doet me op dit moment nog het meeste denken aan de Tazmanian devil. Ik heb het gesprek te ver af laten glijden. De teloorgang is ingezet. En toch blijf ik aan de grond genageld staan.

“Sorry… daar heb ik totaal niet bij stilgestaan” stamel ik. Ik was het allang vergeten. Het was iets wat ik in mijn onschuld gezegd heb. Ik ga me verdedigen en er is geen redden meer aan.

Baukje herpakt zich. “Wil je kinderen met hem?” vraagt ze vervolgens op doodnormale toon, alsof de vorige razernij nooit heeft plaatsgevonden.
Ik weet niet hoe ze erop komt, maar ze had geen betere vraag kunnen stellen. En op dit moment zijn er zoveel dingen die ik wil zeggen. ZOveel dingen. Ik zou wel willen schrééuwen dat er een kindje was, een kindje wat geheim moest blijven. Een kindje wat nog altijd wordt ontkent, néé - zelfs doodgezwegen - door diens vader. Een kindje wat het leven niet gegund was omdat ik Prem’s kinderen wilde beschermen. Waarvan er eentje voor me staat en me op dit moment levend aan het kielhalen is.

“Dat gaat je eigenlijk niets aan” zeg ik, nog steeds op een rustige toon, terwijl het voelt alsof er een dolk in mijn hart wordt gestoken.
“Nou, dat zou ik maar niet doen. Ik heb een KU*T-jeugd gehad. Ik wens dat niemand toe – schreeuwend –NIEMAND! Met die KU*Tvader!”.
Herpak je Nina, herpak je. Ondanks dat ik het me nog steeds persoonlijk aantrek, blijkt daar steeds minder reden toe te zijn.

“Je bent nu toch gelukkig?” antwoord ik in mijn onschuld, proberende het gesprek een andere wending te geven en terug te pakken op het positieve.
“GELUKKIG? (schreeuwend) Gelukkig? Ik zat thuis te JANKEN dat ik hierheen moest. Te JANKEN! Naar die KU*Tvader, naar jou, naar die KU*Tfamilie. En dan zeg JIJ dat ik GELUKKIG ben?”.

“Luister” – ik ben nog altijd rustig – “ik bemoei me nooit met jullie. Het enige wat ik wil is dat dit werkt voor iedereen en dat iedereen gelukkig is”. En dat meen ik oprecht. Ze moest eens weten.

Het feit dat ik rustig blijf, een eigenschap die ik van mijn vader geërfd heb, lijkt van positieve invloed op Baukje. “Ik had in het begin ook problemen met de nieuwe vriend van mijn moeder, Rob” antwoordt ze, op verbazingwekkend rustige toon. “Dat ging in het begin ook totaal niet. Maar nu gaat dat super en helpt hij me zelfs met huiswerk”. Baukje zucht. “Maar jou ken ik nog helemaal niet en dan moeten we wel doen alsof we familie zijn”.
Dat is al iets heel anders, denk ik. Ik snap haar obstakels. Maar dit is Prem’s feest. En ik heb Prem al zo vaak gezegd dat ik net zo lief achterin ga zitten – ik hoef niet in de schijnwerpers, ik heb geen moeite om met anderen te kletsen (de meeste van Prem’s collega’s kennen me al omdat ik ook meermaals mee ben geweest naar promoties) – mijn zus gaat zelfs mee. Ik ga naar de oratie voor Prem. Niet voor zijn familie of voor zijn praatje.

“Waarom ben je zo onzeker?” vraag ik, kijkend naar het boze, bange meisje voor me, nog altijd hopend op iets waar ik wat mee kan. Nog altijd hopend dat er iets in mijn macht ligt wat ikzelf kan veranderen.

“Onzeker?” Baukje snuift minachtend. “Ik ben helemaal niet onzeker. Ik vond gewoon dat je je belachelijk gedroeg tijdens het diner, zo luidruchtig was”.
Dit gaat nergens heen. Nergens. We zitten beide in een aparte kano die ons meeneemt in een stroom die niet te stoppen is. En we komen steeds dichter bij de waterval.

Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet

In een split second besluit ik haar opmerking terug te spiegelen. Wat kan mij het ook schelen? Als zij het mag zeggen, mag ik het ook. Ik hoef niet alles te pikken.

“Tja, misschien vond ik wel dat jij luidruchtig was”.

Het blijkt het domste te zijn wat ik ooit had kunnen doen. Het domste! Het zijn van die dingen waarvan je achteraf gehoopt had dat het de poorten van je mond niet gepasseerd was. Dat de tanden het als poortwachters tegen gehouden hadden - iets wat ze normaal wel altijd doen. Ik zeg doorgaans bijna nooit wat ik denk – oh boy, als ik toch eens alles zou zeggen wat ik denk.

Baukje geeft niet zo snel op als haar broertje. Ze heeft nog iets anders in haar hoge hoed. Maar ze moet nog even wachten om dat eruit te toveren. Op dat moment komt Prem namelijk naar buiten, op de voet gevolgd door Manfred.

“Wat is er allemaal aan de hand?” vraagt hij. Ik heb op dat moment nog geen idee van zijn rol in dit alles.
“Oh, Niks” zegt Baukje nonchalant. “Ik wilde alleen vragen aan Nina of ze tijdens de oratie niet wilde doen of ze part of the family is.
Ik weet niet waarom, maar ik voel de noodzaak om me te verdedigen.
“Dat doe ik toch helemaal niet?” antwoord ik vragend. Zelfs vanavond heb ik meer geluisterd dan gepraat, heb ik me op de achtergrond gehouden. Ik weet het allemaal niet. Ik doe ook maar mijn best.
Tot mijn verbazing – halleluja – neemt Prem het voor me op. “Nee, dat doet ze toch helemaal niet?”.

Dat antwoord staat Baukje niet aan. Ze begint te schreeuwen, wellicht onder aanmoediging van onze nieuwe toeschouwers.
“En vervolgens zegt ze tegen MIJ dat IK aanwezig was tijdens het etentje terwijl ik me compleet KU*T voelde”. Ik heb zelden iemand zo hard horen schreeuwen. “BELACHELIJK!” schreeuwt ze er achteraan. Het is alsof er een scene voor mijn neus afspeelt waar ik geen onderdeel van uitmaak. Ik kijk om me heen en zie buren hun gordijnen opzij schuiven. In de hele straat staan mensen voor de ramen. Het is een schouwspel wat ik alleen ken van de televisie.

“Luister, alle buren staan te kijken. Ik ga hier niet op straat staan schreeuwen. Sorry”. Er is nog nooit zo tegen mij geschreeuwd. Ik zal het wel verdienen - ik vind het allemaal prima, maar ik ga niet ordinair op straat schreeuwen. Dat is voor mij een brug te ver - op een eiland waar ik nooit voet aan de grond zal zetten.

Ik maak aanstalten om te vertrekken. Nog 3 meter naar mijn auto. Naar mijn vertrouwde wereld. En dat bevalt Baukje alleszins.

“WEN MAAR AAN DAT GESCHREEUW! Want zo gaat dat hier in de familie!” schreeuwt ze me na en het zou me niet verbazen als mijn vader, inmiddels zeer slechthorend, 20 kilometer verderop zou vragen of er soms vuurwerk wordt afgestoken; zo luid is het. Dit meisje heeft nochtans geen microfoon nodig als ze zingt.

Nog 2 meter. Rustig lopen.

“KA*NKERH*ER*!”

Het is haar ultieme poging om een reactie uit te lokken en hoewel het niet de eerste keer dat ik deze woorden hoor uit haar mond, maar ze raken me. En ze raken me hard. En dat terwijl haar vader een dokter is.

Nog 1 meter. Rug recht.

Hoe anderen jou behandelen is hun karma. Hoe je reageert is de jouwe.

“Ja, loop maar snel weg!” roept Manfred. “Ga maar lekker naar je trieste, kleine autootje!”.

En even draai ik om. Ik wil nog één keer Prem’s gezicht zien. Maar hij richt zich tot Manfred. “Dat moet je niet zeggen Man. Dat is niet aardig” zegt hij op vriendelijke toon. Onzichtbaar schud ik mijn hoofd. Prem wíst dat iets dergelijks zou komen. Maar hij heeft niets gedaan om me te beschermen.

Je bent niet gemaakt om te voldoen aan verwachtingen van anderen. Maar anderen dus ook niet om te voldoen aan die van jou. Vandaag heb ik geleerd dat het een les is die niet iedereen kent. Ik hoor hier niet en bovenal wil ik hier niet horen. Maar ik neem niet alleen afscheid van Prem. Maar vooral ook van mijn dromen. Mijn grenzeloze geloof in een gelukkig einde. Hoe verwerk je het soort verdriet dat niet alleen het verlies van een vriend en partner betreft, maar ook, en zo mogelijk van ingrijpender aard, het verlies van vertrouwen en onbekommerdheid?

Ik wil zo snel mogelijk weg, dus ik start direct de motor van mijn kleine, oude, rode Eend - mijn trots - en rij ik de straat uit zonder nog één keer om te kijken. Maar dat hoeft ook niet, want ik weet precies wat ik achterlaat. Het zijn de scherven van een droomkasteel in de lucht wat ik zelf gebouwd heb. En niet alleen het glas is gebroken.

Een relatie is er altijd eentje tussen twee personen. Maar bij Prem en ik stonden er nog allemaal mensen tussen.

En opeens besef ik dat ik degene was die angstvallig, koste wat het kost probeerde al het zand in zijn hand te houden. Ik hoef mijn handen niet te openen om te weten dat er niets meer over is.

It started out with a kiss, it was only a kiss. And my stomach is sick and it’s all in my head.

Einde
van dit deel

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 21-10-20 20:53, in het totaal 2 keer bewerkt