Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-11-20 18:01

Geplaatst: 09-11-20 18:01

"Mijn kinderen zijn onbeschoft en respectloos. Baukje heeft gisteren gezegd dat mijn familie stonk. Nina is veel te leuk, lief en intelligent om deze beledigingen te ondergaan. Manuela manipuleert de kinderen erg goed en met succes. Ik kan dit ook allemaal moeilijk aan. Het is gewoon erg vervelend."

Wat een zwak excuus van Prem.... alles op zijn kinderen en Manuele afschuiven en zelf 0 verantwoordelijkheid nemen.

**Geplaatst**: 09-11-20 22:23

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 09-11-20 22:23

Doorgestoken kaart, deze lunch.. Els zit daar gewoon in opdracht van Prem en daarom appt hij ook 'toevallig' over dit hele gedoe terwijl ze daar samen zitten. Ik hoop maar dat Nina er niet in trapt..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-11-20 14:54

Geplaatst door de TopicStarter : 10-11-20 14:54

Sicayes schreef:
Het 'klinkt' mij ook alsof er nu teveel op Baukje word geschoven en Prem zo'n lieve goeie knul is. Ik hoop dat Nina daar niet intrapt. Kan heel goed dat Prem naar Els ook doet alsof hij het slachtoffer is. Zulke mensen doen immers zelf noooooit wat fout.. het is altijd een ander

Mooi gezegd

.

Hopelijk niet te langdradig, maar zitten wat dingen in die wel echt belangrijk zijn.

8.
Dinsdag 15 oktober 2019

Al het slechte komt in drieën, zeggen ze altijd. Maar ik weigerde me daarbij neer te leggen. Zelfs niet nadat Pop, mijn hond – maar bovenal mijn steun en toeverlaat, overleed en nadat ik die vreselijke abortus uit had laten voeren. Als je in je noodlot gelooft, trek je het juist aan, hield ik me altijd voor. Maar de breuk met Prem leek onvermijdelijk. En als ik mijn vader gister zag, lijkt er nog iets ergers aan te komen.

“Jij moet even bij Papa blijven” hoorde ik mijn moeder gisteravond zeggen, gestressed, gehaast, toen ik Bubbles op kwam halen nadat ze opgepast hadden terwijl ik op werk (nou ja, op lunch eerder - ze hoeven niet alles te weten) was “het is helemaal mis. En ik moet echt weg. Anders ga ik er zelf aan onderdoor”. We staan in de werkkamer van mijn vader - de kamer met de hoogpolig, blauwe vloerbedekking - die al jaren niet meer als dusdanig dienst doet; mijn vader is al zo’n 15 jaar met de VUT. Maar zijn computers staan er, en hij trekt zich er graag terug. Alhoewel, graag? Hij lijkt de grip op de werkelijkheid steeds meer te verliezen; al langer klaagde hij dat hij niet meer wist hoe de computer nu eigenlijk werkte. De IMac staat al langer in de hoek stof te vangen; daar kom mijn vader al helemaal niet mee overweg. Op de muis zitten twee grote plakkers met “links” en “rechts”. Regelmatig treffen we een computer aan waar alle snoertjes uit getrokken zijn.

“Ik weet het ook niet meer” zegt mijn moeder met gebroken stem, terwijl ze haar schouders ophaalt en zich omdraait. Wat moet het vreselijk zijn voor haar om te zien, hoe haar man, iemand die altijd in het top-managementteam zat, nu niet meer weet hoe hij zijn schoenen vast moet krijgen of zijn broek op moet hijsen. Natuurlijk gaan we er vanuit dat het revalidatieproject iets op gaat leveren, maar als ik mijn vader op handen en knieën op de grond zie zitten, met een handdoek in zijn nek omdat “anders de poezen erin springen” (er zijn helemaal geen poezen, maar breng dat iemand maar aan het verstand die ze toch echt ziet), vind ik het erg moeilijk om positief te blijven. Als mijn moeder weg is, moedig ik hem aan op te staan, wat hij uiteindelijk doet (hij stamelt ondertussen iets als “ik ben geen klein kind meer en ik wens ook niet als dusdanig behandeld te worden”) waarna hij op de hometrainer probeert te klimmen, die ook al zo’n 20 jaar onaangeroerd - volgens mij heeft iedereen wel zo'n relikwie ergens - in deze ruimte staat. Ik hou mijn hart vast dat hij niet valt en ben blij als mijn zwager er is om me af te lossen. Hij lijkt er beter mee om te kunnen gaan dan ik.

Alles bij elkaar maakt het dat ik me vandaag nog slapper voel, en helemaal nu ik niemand heb om het mee te delen. En sinds het gesprek gisteren met Els, denk ik aan niets anders meer dan aan Prem. Mijn moeder zegt dat ik het ver-idealiseer - dat het altijd drama was, zelfs - maar ze snapt niets van de band die we hadden. Van de band die ik zo vreselijk mis. Ik kan niets anders doen dan aan mijn verleiding toegeven.

“Hoi

alles goed?” begin ik mijn bericht naar Prem luchtig “Sorry dat ik stoor maar wanneer gaat je moeder weg? Want ik snap dat je die tellie dan mee wilt geven”. De enige valide reden die ik op dit moment kan vinden om contact met hem op te nemen, zonder dat het hopeloos overkomt, is om over zijn telefoon te beginnen die ik nog altijd hier heb liggen. “Ik ben niet boos op jou of je kinderen" ga ik verder. "Alleen op mezelf. Maar komt wel weer goed. Hoop ik”. Ik zucht. Ik voel mijn hart onrustig kloppen en hoop maar dat hij wat terugstuurt.

Gelukkig hoef ik daar niet lang op te wachten.
“Nini, Ik heb ze gisteravond naar het vliegveld van Frankfurt gebracht. Ik ben vannacht om 1h30 teruggereden en moest de hele tijd aan je denken. Elk liedje op de radio riep herinneringen aan jou op. De telefoon komt later wel”. Trillend lees ik het bericht. Ik had gehoopt dat hij zou zeggen dat hij de telefoon zou komen halen. Of desnoods dat ik hem kon brengen. Misschien zelfs morgenavond al. Mijn behoefte om hem te zien is ZO groot. En woensdag was altijd onze avond samen; mijn verzorgster doet Phantom dus ik heb verder toch geen fluit te doen.
“Natuurlijk komt het goed met jou” appt hij er achteraan. Wat een ku*t situatie. Kusje ook aan Bubbles...

”.
Gedachteloos begin ik te typen. “Ik moet de hele tijd aan je denken. Ik had gehoopt dat je er misschien ook voor zou vechten zoals ik dat deed en dat doet wel pijn”. Ik snik.
“Ik heb nog nooit zoveel gehuild in de afgelopen tijd. Maar ook nog nooit zoveel gelachen. Ik voelde me zo blij en energiek. Maar ik zal het los moeten laten. Je krijgt vast een leuker vriendinnetje. Dat verdien je”.
“Nien. Ik mis je ook. Echt heel erg. Maar jij verdient dit niet. Ik hoef geen nieuwe vriendin. Echt niet. Het zou nooit zo gek, leuk, verdrietig, boos, blij, lacherig en praterig zijn met als jou. Nooit. Ku*t is dat.. xx”
“ZO pijnlijk” type ik, terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg. “Ik verdien dit niet? Wat? Weet je hoe blij en gelukkig ik was? Dit was niet cool maar eigenlijk vind ik niet dat we plezier daardoor hadden moeten laten verpesten. Er waren zoveel oplossingen geweest. Het ging altijd goed. Ik hoef de deur niet bij ze plat te lopen of activiteiten met ze te ondernemen als dat voorlopig niet gaat. Ik ga je echt ZO missen. Ik weet echt niet wat ik verkeerd gedaan heb. X"

“Ik hoop dat er iemand anders onder je Toga gekropen is” grap ik, als hij niet direct reageert. Het is een inside joke. Maar ik realiseer me snel dat dat misschien niet erg gepast is. “Sorry, ik laat je met rust. Ga mijn moeder wel Appen. Of werken haha. Doei”. Ik moet nog wat schetsen afmaken en vreemd genoeg komt er meer uit mijn handen dan ooit tevoren.

“Jij hebt niks fout gedaan schat. Echt niet”. Appt hij even later. “Het is gewoon een ku*t situatie. Het lijkt erop dat iedereen om ons heen wil dat het tussen ons niet lukt”. En juist die zin zou nog een belangrijke rol gaan spelen.

Vervolgens krijg ik zo’n 20 foto’s doorgestuurd – Prem op het podium, Prem lachend tussen de familie, Prem op het feest…
“Geweldig om te zien" antwoord ik, enthousiaster dan ik me voel. "Fijn dat je zo'n toffe dag gehad hebt. Je hebt het verdiend. Het is een hele prestatie. Wel een beetje nerdie natuurlijk” antwoord ik, terwijl ik het eigenlijk helemaal niet leuk vind en van weinig empathie getuigen dat hij het stuurt. “Op de rest kan ik niet zo goed antwoorden. Ik had er supergraag bij willen zijn. Je familie is ook top! Maar wilde je niet 'in de weg staan' op jouw dag, baby” stuur ik, waarna mijn telefoon overgaat. Mijn hart maakt een sprong – ik weet bijna zeker dat Prem het is; hij komt nog uit de tijd dat mensen elkaar opbelden. Maar het is het telefoonnummer van de dierenarts, wat maakt dat hij hart alsnog sneller gaat kloppen.

“Nina?” hoor ik de assistente aan de andere kant zeggen. Ik bevestig. Kom nu maar ter zake, denk ik ongeduldig.
“De operatie is goed verkopen. Bubblegum ligt nu bij te komen. We hebben zijn testikels succesvol verwijderd en ook zijn laatste melktandje, zoals besproken”. Ik slaak een zucht van verlichting. Je weet het tenslotte toch nooit. Hoe rustig en onschuldig hij was toen hij kwam, hoe baldadig werd hij de laatste tijd; de hormonen gierden door zijn kleine lijfje. Dat was natuurlijk niet erg (het was elke dag een verrassing waar mijn telefoonoplader uiteindelijk lag), maar toen hij verliefd werd op Wouters schoenen en kindjes wilde maken met mijn vaders' sokken, werd het toch tijd om hem te 'helpen'. Al zal hij het daar wellicht niet mee eens zijn, dat hij geholpen is. Maar mijn moeder wilde niet meer op hem oppassen als de voetenfetisj (en dan met name mijn vaders' voeten) aanhield.
De assistente uit voorzichtig haar zorgen dat ze hem met zijn 1,5 kg wel erg mager vindt. Ze vraagt zelfs of ik weet hoe ik hem moet voeren. Ik leg haar uit dat ik hem met een half jaar gekocht heb en dat het een herplaatser is; bij zijn eerste baas heeft hij een erg slechte start gehad. Ik leg haar uit dat hij nog veel magerder was toen ik hem kreeg en dat hij duurder voer krijgt dan wat ik weg eet in een week.
“Okay, hou het in de gaten” zegt ze, “hij leek inderdaad wel erg vrolijk en blij toen je hem kwam brengen. Maar ik wilde het toch zeggen”. Ik kan het alleen maar waarderen. Ik vertel haar dat ik hem na werk op kom halen, waarna we ophangen. Een pak van mijn hart; Bubbles is in de korte tijd dat ik hem heb, echt mijn vriendje geworden, ondanks dat hij het tegenovergestelde lijkt te zijn van Poppy.

Snel leg ik mijn telefoon weg en pak ik mijn tablet. Eerst de schetsen voor de volgende collectie – misschien is het zo gek nog niet om me te richten op mijn carrière, in plaats van dromen na te jagen waarvan ik de enige ben die ze graag uit ziet komen. Ik ben gek op mode, maar ik denk dat ik wel kan stellen dat ik een erg uitgesproken smaak heb. Ik vind lang niet alles wat in de mode is mooi. Momenteel is het mode om een grote spencer te dragen over je blouse. Ik vond dat ik altijd moest onthouden dat ik het eerste keer dat ik het zag, gewoon lelijk vond. Er is onderzoek naar gedaan: als mensen iets zeventien keer te zien krijgen, gaan ze het vanzelf mooi vinden. Dat betekent dat je ze alles kunt verkopen als je het ze maar vaak genoeg door de strot duwt, zeker als er een waas van nieuw en interessant omheen hangt.

Ik heb het programma nog niet geopend, of mijn telefoon gaat weer. Schuldbewust kijk ik eerst naar mijn manager, maar hij geeft geen sjoege. “Sh*t, Prem!” vloek ik binnensmonds als ik zie dat hij het is, net hard genoeg voor mijn manager om dat te horen – nu kijkt hij wel op. Lekker handig Mrs. Bell, denk ik sarcastisch.
“Hey Nien” hoor ik, in een vertrouwde stem die me kippenvel bezorgt. Ik heb altijd de vreemde gewoonte om mijn naam te zeggen als ik opneem, terwijl dat met mobiele telefonie nogal overbodig is. “Ik denk ik bel je maar even”. Mijn hart klopt in mijn keel. Prem kan me op dit moment maken of breken. Althans, zo voelt het.
“Er zijn nogal wat dingen gebeurt tijdens de oratie…” ik voel de spanning in Prem’s stem. Ik had natuurlijk al iets gehoord via Els, maar Prem is meester in het ophouden van de schone schijn, dus van hem had ik niet verwacht er iets over te horen. Ik hoor hem aarzelen.
“Baukje heeft zich tijdens het officiële gedeelte vreselijk misdragen. Tijdens de eerste staande ovatie was ze de enige die bleef zitten!” hoor ik hem ontzet vertellen. Ik heb nog steeds het gevoel dat hij mij hiervan de schuld op wil leggen, terwijl ik inmiddels weet dat er veel meer aan de hand is. Maar dat krijg ik hem niet aan zijn verstand.
“Er zijn nog meer dingen gebeurd. Maar het ergste was dat ze, nadat ik jou bedankt had, midden in mijn toespraak, resoluut opgestaan is en met veel drama weg beende. Een aantal professoren moesten haar tegenhouden, waarbij ze geschreeuwd heeft en stampij gemaakt heeft. Het was vreselijk…”. Ik slik. Ik kan er wel vanuit gaan dat dit alsnog een rooskleurige versie is. Ik vind het verschrikkelijk dat ik dit allemaal teweeg gebracht heb en voel me vreselijk schuldig.“
"Ik wil gewoon dat je weet hoe het zit, Nini. En dat je ook begrijpt hoe onmogelijk de situatie is voor een toekomst samen”. Ik ben uit het veld geslagen en weet niet wat ik moet zeggen.
“Maar hoe is het met jou?” vraagt hij, opeens een stuk luchtiger, “ben je lekker met Wouter op stap? Kunst kijken, really?”. Prem moet dit in mijn Facebook story gezien hebben; hij klinkt een tikkeltje jaloers.
“Tja, ik dacht, of eigenlijk hoopte dat we er nog voor zouden gaan. Nu weet ik dat je dat niet meer wil en kan, néé, moet ik verder” zeg ik, overtuigender dan ik het voel.
“We blijven wel vrienden, toch?” zeg ik er snel achteraan.
“Schat, Ik dacht vorige week dat je me niet meer wilde zien” antwoordt hij resoluut. “Buurman heeft je meer dan 6 keer gebeld en ik ook. Ik vond het echt ku*t dat jij er niet was”. Prem last een pauze in voordat hij verder gaat: "If you love somebody, set them free. Daarom dacht ik: dan maar een break. Dat is goed voor ons beiden. Ik weet dat jij meteen verder wilt etcetera” – ik weet dat Prem hiermee die verdomde kinderwens bedoelt – “Ik dacht misschien ben je bezig met een plan B. Als we elkaar nu of over paar maanden zien, denk ik niet dat wij van elkaar af kunnen blijven”. Er valt een stilte, maar ik weet nog altijd niet wat te zeggen.
“Ik ben met zoveel gevechten bezig en ik ben gewoon in de war” gaat hij verder. “Ik hou van je en zal altijd van jou blijven houden. Just take your time. Misschien kom jij toch een plan B tegen. Ik blijft alleen. Wie weet…” geruisloos veeg ik de tranen van mijn wangen.
Prem gaat verder: “I have no idea. Jij bent voor altijd mijn vriendin. Always on my mind..”. Vriendin? Nu ben ik helemaal in de war. Het gaat alle kanten op.
“Ik bedoel: we blijven vrienden” corrigeert Prem zichzelf. “Wij zien wel of wij van elkaar kunnen afblijven als wij elkaar zien”.
“Ik mis je” stamel ik.

Resoluut loop ik naar mijn manager als we opgehangen hebben. “Ik neem de middag vrij” zeg ik, waarna hij knikt. De privé/ werk balans is hier uitstekend. Ik ga lekker mijn hondje ophalen en verwennen nadat hij zijn kroonjuwelen - niet geheel vrijwillig - afgegeven heeft. Een Bubbles zonder kokosnoten – en hopelijk met iets minder seksuele verlangens dan mijn 'ex', die nog altijd niet als 'ex' voelt.

to be continued

**Geplaatst**: 10-11-20 15:34

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 10-11-20 15:34

slik houdt stand Nina houdt stand!

**Geplaatst**: 10-11-20 15:36

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 10-11-20 15:36

Nee Nina..

**Geplaatst**: 10-11-20 15:47

Geplaatst: 10-11-20 15:47

Citaat:
Tijdens de eerste staande ovatie was ze de enige die bleef zitten!

Het is wel duidelijk waar Prem zijn prioriteiten liggen.
Helaas begrijp ik ook dat als je zo word gemanipuleerd en zelf ook onzeker bent je alsnog iemand waar je heilig in geloofde erg kan missen.

Hopelijk heeft Nina haar roze Prem-bril vertrapt.

Citaat:
En dat je ook begrijpt hoe onmogelijk de situatie is voor een toekomst samen

om vervolgens te zeggen:

Citaat:
Als we elkaar nu of over paar maanden zien, denk ik niet dat wij van elkaar af kunnen blijven

Ik mis de red flag emoji :')

**Geplaatst**: 11-11-20 01:31

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 01:31

Ik vind het vooral interessant om te lezen hoe Nina doet. Waarom zou je zoveel schone schijn ophouden en nooit eens eerlijk zijn over wat je voelt en ziet... dan krijg je dit soort situaties en houd je ze toch ook?

**Geplaatst**: 11-11-20 12:49

Geplaatst: 11-11-20 12:49

poes schreef:
Ik vind het vooral interessant om te lezen hoe Nina doet. Waarom zou je zoveel schone schijn ophouden en nooit eens eerlijk zijn over wat je voelt en ziet... dan krijg je dit soort situaties en houd je ze toch ook?

Nina komt op mij onzeker over. Eerlijk zijn en je emoties tonen is dan lastiger, in mijn ervaring.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-20 14:29

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-20 14:29

Zertab schreef:
poes schreef:
Ik vind het vooral interessant om te lezen hoe Nina doet. Waarom zou je zoveel schone schijn ophouden en nooit eens eerlijk zijn over wat je voelt en ziet... dan krijg je dit soort situaties en houd je ze toch ook?

Nina komt op mij onzeker over. Eerlijk zijn en je emoties tonen is dan lastiger, in mijn ervaring.

Ja,
Want als je iemand op de man af vraagt en je je zo kwetsbaar opstelt, kan iemand je met zijn antwoord ook kwetsen. Als het niet is wat je wilt horen.

Maargoed, nu gaat Nina het wel vragen, haha! Beetje lang, maar nu is alles ook wel gezegd dus stappen we weer over naar "geen woorden maar daden".

Moet nog even denken hoe ik het Frankfurt-tripje vorm ga geven, als iemand suggesties heeft? Wel of niet uitgebreid, als samenvatting, als tegenwoordige tijd, nog iets tofs? Of gewoon niet? Haha. Natuurlijk loopt ook dat niet zoals gepland............

9.
Donderdag 17 oktober 2019

Is alleen beter dan samen? Dat ligt er maar aan, natuurlijk. Niemand gaat liever samen naar de WC en niemand staat liever alleen op een feestje. Het is een vraag die me al de hele week bezig houdt.
“Blijf toch lekker een tijdje vrijgezel” sprak mijn moeder van de week toen we in mijn vaders’ werkkamer stonden in reactie op mijn gemijmer, “zorg eerst dat je gelukkig bent met jezelf. Dat je je eigen geluksgevoel niet af laat hangen van iemand anders”.

Toen het uit was met Chand, de man van mijn dromen - de man met wie ik ook verloofd was - ben ik een tijdlang neerslachtig geweest; ik was moe en probeerde mijn energie te halen uit eten. Uit veel eten; ik at elke avond een pak chocolade digestive-koeken - en nog veel meer. Ik dacht dat ik ziek was en liet mijn bloed onderzoeken. Totdat mijn huisarts zei ik me neer moest leggen bij het feit dat er niks lichamelijks aan de hand was en ik de oorzaak elders moest zoeken.
“Ik denk dat je heel goed zelf weet wat er aan de hand is”, zei hij letterlijk. Toen ik de spreekkamer verliet, was ik boos. Maar het bleek een enorme schop onder de kont; ik kon mijn lichamelijke gestel de schuld niet meer kon geven van mijn melancholische staat van zijn.
Mijn moeder lijkt maar al te goed door te hebben dat ik nu in dezelfde valkuil dreig te stappen.

En ook Wouter probeert me te behoeden voor een duikvlucht. Hij moedigde me aan mijn Blog weer op te pakken - "een leuke afleiding" (ik denk dat hij ook moe wordt van mijn gepieker) en ik vond het inderdaad weer leuk om er van de week aan te werken. Creatieve projecten geven inderdaad voldoening – alleen zie ik niet dat het de aandacht ook maar enigszins afleidt van Prem, want hij vult nog voor 95% mijn gedachten en ik heb hem nog altijd niet gezien.

Gisteravond ging ik maar weer eens naar dat stomme zwembad – uit pure verveling, woensdag was namelijk altijd Prem-dag. Terwijl ik naar mijn auto loop, zie ik een auto staan waar de test ‘Ab’ opstaat. “Hey, Ab” spreek ik hardop uit – waarom weet ik niet - Ab is de naam van een man met wie ik een tijdje gedate heb - hij leek als twee druppels water op Will Smith. Ondanks dat ons contact altijd omhuld was door vaagheid, waar ik overigens zelf waarschijnlijk ook debet aan ben geweest, hadden we altijd een zeer bijzondere connectie

De laatste keer dat ik wat van hem gehoord had, was op 1 juli.
“2h50 midden in de nacht. Iets maakt mij zorgen om je, alles ok?” appte hij toen. Ik had op dat moment al bijna een jaar niets meer van hem gehoord. Ik reageer nonchalant – op dat moment wist ik ook nog niet dat ik toen zwanger was. En van de ellende die hier nog uit zou voortvloeien. Ik weet zeker dat Ab het al wel wist, voordat ik het maar kon vermoeden.

Er gaat een rilling door me heen als ik weer aan gisteren terugdenk. Terwijl ik namelijk op weg was naar Noordwijk, krijg ik opeens, na het uitspreken van zijn naam, drie en een halve maand later weer een teken van leven. “Ik heb de hele middag met een paar managers bij Huis ter Duin in Noordwijk gezeten en ik moest opeens aan je denken”.

En dat terwijl ik In eerste instantie niet eens zou gaan zwemmen. Nienke had gevraagd of ik op wilde passen, maar de timmerman – haar date, we houden ze uit elkaar op basis van beroep omdat dat beter blijft hangen dan de steeds wisselende namen – had op het laatste moment afgezegd. Althans, de date is nu verplaatst naar vanavond. En dus ook mijn oppasdienst.

Nienke past dit weekend op Bubbles, mijn hondje. En omdat ik vrijdag middag vlieg, laat ik hem daar vanavond gelijk achter. Ik zucht. Frankfurt, daar staat mijn hoofd echt niet naar. En zeker niet omdat ik gisteren ongesteld ben geworden. Dat is niet alleen vervelend, maar ook pijnlijk.

Natuurlijk koesterde ik nog altijd stiekem hoop. Hoop op een klein worder. In mijn fantasie ben ik altijd vrij, de wezenlijkheid is echter anders. Soms is het beter om weg te dromen bij een idee, in plaats van het ook daadwerkelijk uit te voeren. Maar voor iemand als ik, is dat verdomd moeilijk.

“Have a great day Nini. X” appte Prem gisterochtend om 9h30, alsof er nooit iets gebeurd is.
“You too” appte ik hem terug, wat hij beantwoordde met een kus. De rest van de dag hoor ik niets van hem. Typisch.
Het zit me nog steeds dwars en eigenlijk heb ik geen zin om alleen maar af te wachten, dus ik besluit hem te appen.

“Ik vind dit maar een rare situatie” stuur ik hem. Het is 9h en ben me klaar aan het maken voor werk. “Maar misschien heb je gelijk”.
“Ik heb gelijk? In wat?” reageert hij gelijk. “Hoe gaat het met je? Veel wijn en lekker eten?”. Prem denkt dat ik flink aan het feesten geslagen ben – hij heeft in mijn Blog gelezen dat ik weinig slaap, niet wetende dat juist hij de oorzaak daarvan is. En dat ik juist niet moet denken aan feestjes.
“Gelijk in het feit dat je zegt dat een break beter is” antwoord ik verslagen.
“Nini, je bent altijd in mijn hart”.
“Ik wil niet in je hart zijn maar naast je, Einstein!” antwoord ik boos.
“Ik mis je heel erg. Ik voel me worn out and tired. Het is gewoon ku*t…” antwoordt hij ontdaan.

“Ik had gehoopt dat we misschien de strategie aan hadden kunnen passen naar de situatie” antwoord ik. Ik wil Prem niet kwijt - dat zie ik steeds meer in – ik had best bereid concessies te doen. Maar in je eentje schiet dat niet erg op.
“Maar ik laat het los” app ik er dan ook achteraan. “Elke dag zal een beetje beter gaan X”
“If you love some body set them free - if they come back they’re yours” antwoordt Prem. “Ik hou van je. Echt waar. Het is allemaal ku*t…”
“Haha jij wilt niet dat ik terugkom, dus dat is wat anders.”
“Hoe kom jij daarbij???” antwoordt hij verbaasd.
“Dat zeg je de hele tijd!”
“Ik heb gisteren je pyjama naast me gelegd in bed” Prem verandert opeens van onderwerp. Succesvol.
“Ik mis het samen slapen” antwoord ik met enige weemoed. “Ik mis bijna het in een gat slapen van het bed. Wie past er nu samen in een 1-persoonsbedje?”. Prem heeft een groot tweepersoonsbed, maar we grapten altijd dat we niet op Manuela’s kant wilde liggen. Dus sliepen we beide op zijn kant, waarbij ik wel eens in het gat tussen de matrassen belandde. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik eraan terugdenk.

Ik heb nog niet op verzenden gedrukt, of mijn telefoon gaat over.
“Ik had gisteren weer een discussie met Baukje. Ook over jou” begint hij gelijk, zonder me te begroeten. “Ik heb geen idee wat jullie besproken hadden tijdens dat gesprek buiten, maar dat heeft indruk gemaakt...”. Het verbaast me dat hij niets weet. Ik had wel verwacht dat Baukje haar versie van het verhaal van de daken geschreeuwd zou hebben. Ik besluit de mijne wel te delen – ik heb tenslotte niets te verliezen.

“Ik heb in ieder geval niks lelijks gezegd” antwoord ik resoluut. “Ik heb gezegd dat ik ook alleen maar hoopte dat de situatie werkte. En ik me verder niet met jullie wilde bemoeien”. Prem zegt niets, dus ik ga verder: “ze antwoordde dat ze eerst ook moeite had met Rob, maar dat dat ook goedgekomen is. Maar tijdens het etentje vond ze dat ik erg aanwezig was? En toen had ik blijkbaar in mijn onschuld gezegd ‘ons’ bed en dat stak haar enorm” Ik stop met praten, maar Prem zegt nog altijd niets. Dus ga ik verder: “ze begon ook over kinderen? Weet ze ervan? Ik vroeg haar waarom ze zo onzeker was over de situatie, en toen vertelde ze dat ze thuis zat te janken dat ze hier naartoe moest, naar die ku*tvader, naar mij, naar die ku*tfamilie. Dat ze zo’n ku*tjeugd gehad heeft en dat niemand toewenst. En vanaf dat moment ging ze schreeuwen en vond ik het welletjes. ‘Wen er maar aan, want zo gaat dat hier’ heb je nog gehoord denk ik. Ka*prutsmuts had ze niet hoeven zeggen. Maar we reageren allemaal wel eens in emotie”.
Het is een warrig, onsamenhangend verhaal waarop Prem niet direct reageert. Het lijkt erop dat de woorden even moeten indalen bij hem. Ik heb direct spijt dat ik zo doorgerateld heb. Waarom heb ik gewoon mijn mond niet gehouden?

“Het was zo gezellig met jou die avond, met mijn familie. Totdat de kinderen kwamen met het plan om ruzie te maken. Daarna was het drama en mijn familie was enorm geschrokken. Na de oratie is Baukje boos weggelopen omdat ik jou bedankte. Ongelofelijk...” Het is niets wat ik nog niet wist, maar toch blijft het pijn doen.
“Ik zal fouten hebben gemaakt, Prem” antwoord ik schuldbewust. “Ik ben niet perfect. En niet goed in ruzies. Maar ik had dit ZO niet verwacht”. De tranen van onmacht stromen weer geruisloos uit mijn ogen.
“Ik vraag me af of Baukje het gaat redden” zegt Prem verslagen. “Met zoveel boosheid”.
“Tuurlijk, het komt wel goed met haar. Ik was toen ik 21/22 was ook een draak, vertelde mijn moeder”. Okay, respectloos heb ik nooit iemand behandeld – en zeker vrienden van mijn ouders niet – maar ze hadden een hele kluif aan me toen ik anorexia had.
“Ik had gewoon veel eerder weg moeten lopen tijdens dat gesprek met Baukje, maar ik zag het gewoon niet” zeg ik, het mezelf nog altijd kwalijk nemen dat ik het zelf zo uit de hand heb laten lopen. “Zoals anderen al zeiden: het had waarschijnlijk niets met mij persoonlijk te maken. Daarom zei ik al; ik neem haar niks kwalijk…”.
“Ik dacht echt: Jij gaat dit gewoon fixen en weglopen” antwoordt Prem. Hij weet als geen ander dat ik me normaal niet uit de tent laat lokken. Maar geeft hij nu toe dat hij van de aanstaande confrontatie op de hoogte was? Ik besluit hem het voordeel van de twijfel te geven.
“Er zijn dingen gezegd waar ik me onmogelijk op kon voorbereiden” zeg ik verslagen.
“Tja…” antwoordt Prem bedachtzaam.
“Je moet geen ruzie met haar maken over mij. Het enige wat ik wilde was een supertoffe tijd met jou” besluit ik.
Ik wil nog een opmerking maken over het feit dat ik blij ben dat ze geshined heeft op het feest, maar ik slik het in. Net als het feit dat ik nog een fles wijn krijg van Prem – ik had tenslotte de weddenschap gewonnen. Vanaf het begin zei Prem dat Baukje niet zou komen op zijn oratie. Ik wist dat ze, hoe dan ook, zou komen – al was het maar om de show te stelen – en richting Prem toe alleen maar zei dat ze niet zou komen om hem te manipuleren.
We sluiten het gesprek af, en ondanks dat ik de moed heb opgebracht om te vertellen hoe ik me voel, weet ik nog altijd niets. Maar toch gloort er iets aan de horizon. En zit me nog altijd iets dwars, waar ik in de middag besluit iets aan te doen.

“Hoi Baukje” begin ik mijn Messenger-bericht (achteraf blijkt het mijn redding te zijn dat ik het niet via WhatsApp gestuurd heb). Het bericht zal waarschijnlijk wel in haar ongewenste berichten komen (ironisch), maar ik moet het proberen.

“Ik heb lang getwijfeld of ik je een bericht moest sturen. Ons gesprek kwam voor mij als een complete verrassing. En wellicht was de afloop voor beide niet zoals verwacht. Ik denk dat er dingen gezegd zijn die niet zo bedoeld waren. Ik heb een ontzettende hekel aan ruzie/ conflicten/ negativiteit en vind het nog vervelender voor jou en je vader. Ik wil niets liever dat iedereen gewoon tof met elkaar omgaat; of ik er nu bij ben of niet. Daarom wil ik bij deze zeggen: sorry. Ik weet niet of ik je ooit nog zie, maar sorry als ik dingen tijdens het etentje/ het gesprek heb gezegd die tegen het verkeerde been stootte. Sorry, niet om uit te vinden wie er gelijk heeft of niet, maar omdat ruzie en gedoe maken voor niemand wat oplevert”.

Ik voel me direct een stuk meer opgelucht als ik alle gebeurtenissen van de dag laat passeren terwijl ik naar Nienke’s huis scheur – het is al 19h15 - ik ben blij dat het van mijn hart is. Daarnaast; als dit het enige is wat de relatie tussen Prem en mij nog in de weg zit, kan ik maar beter zelf beginnen met opruimen.
Omdat ik uiteindelijk aan de late kant bij Nienke arriveer, praat ik haar alleen de belangrijkste gebeurtenissen bij.
“Laat hem toch het heen en weer krijgen” reageert Nienke resoluut, terwijl ze haar schoenen aantrekt. Ze draagt een zwart, wijd, gedeeltelijk transparant topje en een zwarte, strakke broek. Nienke is altijd erg zelfbewust, en hoewel ze zeer zeker overkomt, weet ik dat ze dat diep van binnen niet altijd is. Toen ik binnenkwam, vroeg ze direct of dit wel kon met “haar 43 jaar”. Ze vraagt dit aan de verkeerde; ik vind dat iedereen vooral lekker moet dragen wat hij of zij wil. Niet veel later vliegt ze de deur uit – ze wil de timmerman niet laten wachten – en plof ik neer op de luxe, groen velours loungebank van de Troubadour terwijl ik de afstandsbediening pak en een poging doe om de TV uit te zetten – iets wat nog niet zo eenvoudig is, want hij springt van zender naar HDMI, naar DVD om uiteindelijk op sneeuwbeeld te eindigen. Nienke’s zoon slaapt al; vanavond ga ik lezen over relatiedynamiek. Een boek wat ik nog had liggen.

En hoe meer ik lees, hoe groter mijn ogen worden:
Wie bindingsangst heeft, zendt onduidelijke en tegenstrijdige boodschappen uit die erg verwarremd zijn voor de andere partij. Op het ene moment kun je erg verleidelijk zijn en toenadering zoeken tot intimiteit en het volgende moment kun je complete afstand nemen alsof er nooit een intiem moment geweest is. Je kunt de ander naar je toe trekken en heel romantisch zijn en op ieder willekeurig moment jezelf terugtrekken en de ander afwijzen. Je kunt de ander overladen met complimenten en blijken van waardering, en het andere moment kritisch zijn of snel geïrriteerd. Je kunt uitdagend zijn in het zoeken van sexuele toenadering en als de ander daarmee instemt, ineens de rem erop zetten en je sexueel terugtrekken. Kortom: op de aantrekkende beweging volg je altijd met een afwijzende beweging om de eventuele binding die ontstaat meteen weer teniet te doen.

Het is iets heel herkenbaars voor mij. Maar bovenal realiseer ik me dat ik met Prem, bij uitzondering, deze hele relatiedynamiek totaal niet had. En weer denk ik met weemoed terug aan onze relatie, die in gedachten steeds perfecter lijkt te worden.

to be continued

**Geplaatst**: 11-11-20 16:07

Geplaatst: 11-11-20 16:07

Citaat:
Het is iets heel herkenbaars voor mij. Maar bovenal realiseer ik me dat ik met Prem, bij uitzondering, deze hele relatiedynamiek totaal niet had. En weer denk ik met weemoed terug aan onze relatie, die in gedachten steeds perfecter lijkt te worden.

Leest Nina een ander boek dan ik?

Laatst bijgewerkt door Rocamor op 11-11-20 16:41, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 11-11-20 16:24

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 16:24

Nee je hebt gewoon niet dezelfde bril op

**Geplaatst**: 11-11-20 16:41

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 16:41

Dat klopt, ik heb mijn lenzen boven liggen en mijn bril ligt naast me....

**Geplaatst**: 11-11-20 19:35

Geplaatst: 11-11-20 19:35

Prem gaat alleen maar braafjes mee in wat Nina aangeeft....dat het over is. Maar laat vrij duidelijk weten dat hij wel verder zou willen. Alleen hoopt Nina dan natuurlijk op een mooie groots gebrachte knieval, een strijdplan vanuit Prem, dat hij voortaan voor Nina op zal komen tegenover zijn kinderen en haar niet aan de kant laat schoffelen voor elke scheet van de kinders....

Nina daarentegen zou dat ook kunnen zeggen tegen Prem, dat ze hem ondanks alles zo erg mist dat ze het nog een laatste kans wil geven mits hij haar niet zo ver onder die kinderen plaatst. Wat voor hem nu misschien makkelijker zou kunnen gaan, nu die oratie uit de weg is?

**Geplaatst**: 11-11-20 23:37

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 23:37

Ik begrijp Nina eigelijk niet meer... ze maakt het zelf uit (terecht). Maar dan - terwijl iedereen haar vrij met rust laat - gaat ze zelf lopen trekken en rare bochten beginnen maken met welles/nietes incl. Vrienden, kinderen etc er terug bij te betrekken. Waarom toch?

**Geplaatst**: 11-11-20 23:39

Geplaatst: 11-11-20 23:39

Poekkie schreef:
Ik begrijp Nina eigelijk niet meer... ze maakt het zelf uit (terecht). Maar dan - terwijl iedereen haar vrij met rust laat - gaat ze zelf lopen trekken en rare bochten beginnen maken met welles/nietes incl. Vrienden, kinderen etc er terug bij te betrekken. Waarom toch?

Ze kan niet alleen zijn...

**Geplaatst**: 11-11-20 23:40

Geplaatst: 11-11-20 23:40

chantalboes schreef:
Poekkie schreef:
Ik begrijp Nina eigelijk niet meer... ze maakt het zelf uit (terecht). Maar dan - terwijl iedereen haar vrij met rust laat - gaat ze zelf lopen trekken en rare bochten beginnen maken met welles/nietes incl. Vrienden, kinderen etc er terug bij te betrekken. Waarom toch?

Ze kan niet alleen zijn...

Ja maar ze heeft zooooo veel vrienden waar ze mee kan optrekken...

**Geplaatst**: 11-11-20 23:47

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 23:47

Was dat niet die bindingsangst?

**Geplaatst**: 11-11-20 23:49

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 23:49

Oei misschien las ik het dan verkeerd, ik dacht dat dat stukje van die bindingsangst op Prem sloeg. Bij hem zie ik met die woedeuitbarstingen en sneren soms daar juist meer kenmerken van de bij Nina?

**Geplaatst**: 11-11-20 23:53

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 11-11-20 23:53

Ik zag het ook bij Prem, maar ik lees erin dat Nina het weet vnl op zichzelf betrekt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-11-20 23:55

Geplaatst door de TopicStarter : 11-11-20 23:55

Poekkie schreef:
Ja maar ze heeft zooooo veel vrienden waar ze mee kan optrekken...

Ik denk dat dat juist wel meevalt. Ik denk dat ze meer alleen is (of vooral: voelt) dan iemand zich van mogelijk kan houden. Bevestiging zoekend bij Jan-en-allemaal om haar enorme onzekerheid te compenseren. Doodsbang voor een toekomst alleen terwijl iedereen om haar heen “alles heeft”. Een kat in het nauw...

“If you stand for nothing, you’ll fall for anything”.

Enfin, ik moet snel door hoor ik al haha.

**Geplaatst**: 12-11-20 00:35

Geplaatst: 12-11-20 00:35

astridastrid schreef:
Poekkie schreef:
Ja maar ze heeft zooooo veel vrienden waar ze mee kan optrekken...

Ik denk dat dat juist wel meevalt. Ik denk dat ze meer alleen is (of vooral: voelt) dan iemand zich van mogelijk kan houden. Bevestiging zoekend bij Jan-en-allemaal om haar enorme onzekerheid te compenseren. Doodsbang voor een toekomst alleen terwijl iedereen om haar heen “alles heeft”. Een kat in het nauw...

“If you stand for nothing, you’ll fall for anything”.

Enfin, ik moet snel door hoor ik al haha.

Valt wel mee? Dan kan ik besluiten dat ik echt te weinig vrienden heb haha :')

Je verheldering is wel fijn om te lezen! Dank!

Ben benieuwd hoe het verder gaat (alhoewel ik al een versie van een vervolg in mijn hoofd het met veel drama en geen happy end

)

**Geplaatst**: 12-11-20 01:45

Geplaatst: 12-11-20 01:45

astridastrid schreef:
“Haha jij wilt niet dat ik terugkom, dus dat is wat anders.”
“Hoe kom jij daarbij???” antwoordt hij verbaasd.
“Dat zeg je de hele tijd!”
“Ik heb gisteren je pyjama naast me gelegd in bed” Prem verandert opeens van onderwerp. Succesvol.

Oh gut wat is dit vreselijk herkenbaar... Steeds A zeggen en als jij daar wat over zegt is het "huh?!?!?!" en het onderwerp veranderen. :roll:

Verder vind ik dat ze 2x te veel sorry heeft gezegd in het bericht naar Baukje

Ben heel benieuwd wat voor reactie Nina terug krijgt.

Wat het niet alleen kunnen zijn betreft, denk ik dat je vriendschappen niet echt kunt vergelijken met een serieuze relatie. Dat is toch een andere dynamiek.

**Geplaatst**: 12-11-20 12:10

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 12-11-20 12:10

Nou ik vind eigenlijk helemaal niet dat hij van onderwerp verandert.

Ik denk ook dat hij best oprecht verbaasd kan zijn, want hij ging alleen maar mee in Nina haar "voor mij is het klaar"-houding, zegt elke keer dat hij het zo erg vindt, dat hij haar mist....en dat naast zich in bed leggen van die pyjama is daar een goed voorbeeld van. Daarmee geeft hij aan dat hij haar erg mist / liever wil dat ze bij hem is. Dat is juist exact hetzelfde onderwerp....

Maar ze praten gewoon langs elkaar heen en geen van beiden doet een sterke poging om weer samen te komen / een oplossing te bieden voor de problemen :(:)

**Geplaatst**: 12-11-20 13:25

Geplaatst: 12-11-20 13:25

Rocamor schreef:
Citaat:
Het is iets heel herkenbaars voor mij. Maar bovenal realiseer ik me dat ik met Prem, bij uitzondering, deze hele relatiedynamiek totaal niet had. En weer denk ik met weemoed terug aan onze relatie, die in gedachten steeds perfecter lijkt te worden.

Leest Nina een ander boek dan ik?

Ja volgens mij. Die twee deden niets anders dan elkaar aantrekken en weer afstoten.

**Geplaatst**: 12-11-20 17:47

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 12-11-20 17:47

Ja, ik denk ook dat hier toch een bepaald issue zit dat we (ik in ieder geval) eigenlijk niet overtuigd zijn dat deze relatie überhaupt iets leuks of goeds had. Hoewel TS dit wel iets meer is gaan verwerken later, was dit niet voldoende aanwezig. Even om een vergelijking te trekken met een andere niet functionerende relatie =P De relatie tussen Mr Grey en Anastasia Steele van 50 shades ^^. Daar wordt (in de boeken) een erg sterke visual geschetst over hoe mega sexy Mr Grey eruit ziet, en natuurlijk het hele leventje (rijke man, ze is een 'simpele student') wordt heel erg groot neer gezet. Alle rare dingen die Mr Grey doet, vergeef je m sneller, want ach hij is zo sexy, en dat leven, en hij maakt grootse romantische gebaren. Om eerlijk te zijn, snap ik niks van wat Nina überhaupt ziet / zag in Prem. Want ik lees met name / alleen de drama.
Als er eigenlijk geen fantastische dingen echt waren aan Prem, dan moet ik meer kunnen voelen wat er zo fijn was aan de relatie voor Nina. Soms worden er wel dingen genoemd als onzekerheid, gezellig samen slapen, bepaalde connectie. Maar voor mij is het nu nog te veel: ik lees het, maar voel het niet.

Maaaaar, TS lees dit niet als kritiek of iets waar je nu wat mee moet. Op dit moment vind ik je verhaal vooral heerlijk vanwege de bizarre wendingen en de drama. Ik 'hoef' het niet te voelen. Ik wil nu vooral weten wat er nu weer gaat gebeuren =P