Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-10-20 14:06

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 21-10-20 14:06

In dit geval zei iemand van de hulplijn dat ze water mocht, niet vanuit de BHV-er zelf besloten. Dan is het anders toch?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-20 14:56

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-20 14:56

nuscaniels schreef:
Leest heerlijk weg, kleine opmerking alleen vanuit mijn bhv trainingen. Water of wat anders te drinken mag je nooit aanbieden in zo een geval.

Dank voor de tip! Het is voor mij al even geleden dat ik op cursus ben geweest, dus wist het niet meer zeker. Zal het in mijn word-bestand aanpassen!

Iriscope schreef:
In dit geval zei iemand van de hulplijn dat ze water mocht, niet vanuit de BHV-er zelf besloten. Dan is het anders toch?

Ik wist heel eerlijk gezegd niet meer zeker of water wel toegestaan was. Het is voor mij inmiddels een jaar of 8/9 geleden dat ik die cursus gehad heb

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-10-20 23:20

Geplaatst door de TopicStarter : 21-10-20 23:20

Weer een klein stukje, ik probeer iedere dag wat te schrijven, maar sommige dagen gaat dat makkelijker dan andere.
------

Daniëlle denkt even na, maar stemt vervolgens toe om met mij mee te rijden richting het ziekenhuis. Biebs is inmiddels al in de ambulance en de ambulancebroeders vertellen dat we ons kunnen melden bij de spoedeisende hulp van het ziekenhuis en dat ze ons vanuit daar verder helpen, Biebs gaat vanuit de ambulance waarschijnlijk meteen door naar de röntgen.

Daniëlle en ik lopen eerst terug naar de docentenkamer om onze jassen en tassen op te halen. De meeste docenten zijn al weg omdat ze hun mentorklas hebben opgevangen na het incident met Biebs. Niels en nog wat anderen komen naar ons toegelopen: ‘Daniël, wat is er met Bibi gebeurd?’
‘Dirk… Hij heeft met stoelen en tafels rondgesmeten en Bibi is geraakt in haar gezicht, maar ik vertel je straks wel meer. Ik rijd met Syl mee naar het ziekenhuis, zij is hier met de fiets.’

Gelukkig nemen ze genoegen met dat antwoord en kort daarna lopen we richting Daniëlles auto, een zwarte Volvo stationwagen. Wanneer ik de autodeur aan de passagierskant open doe, zie ik achterin twee kinderstoelen staan.
“Dat wordt nog iets als Biebs straks mee naar huis zou mogen.” Denk ik terwijl ik op de passagiersstoel ga zitten. Daniëlle zit al en start te auto, ‘wil je wel even je gordel omdoen? Eén persoon in het ziekenhuis is genoeg vandaag.’ ‘Oh natuurlijk.’ Ik klik mijn gordel vast en we vertrekken richting het ziekenhuis.

Er wordt na de vraag om de gordel niets meer gezegd en ik voel een ongemakkelijk gevoel op komen zetten. Dat gevoel wanneer je met een vriendin en diens vrienden op pad bent, het eigenlijk allemaal vrij vlot loopt totdat die gemeenschappelijke vriendin even weg is uit de groep en niemand eigenlijk goed weet wat tegen elkaar te zeggen.
Ik kijk even opzij naar Daniëlle, maar die is druk met het verkeer om haar heen en het lijkt of ze even vergeten is dat ik bij haar in de auto zit, althans zo komt het over.
Ik drijf een beetje af in mijn gedachten om mezelf uit de ongemakkelijke situatie te plaatsen en stel me voor hoe Niels en zij in de auto zouden zitten. Ik weet namelijk niet of ze het type is dat Niels altijd laat rijden. Blijkbaar zijn er ook nog minimaal twee kinderen die meerijden, waarbij ik Daniëlle dan ook het type vind dat haar kinderen bezighoudt tijdens de autorit.
In mijn ooghoek zie ik haar iedere paar minuten een ontsnapte krul achter haar oor vegen en nu we eenmaal het drukke centrum uit zijn en op een lange rechte weg zijn beland, lijkt ze uit haar eigen wereld te komen.
‘Gaat het wel een beetje? Je bent zo stil.’ – Ze zat dus minder in haar eigen wereld dan ik dacht.
‘Wel redelijk, gewoon nogal geschrokken van wat zich op school heeft afgespeeld.’
‘Dat zijn we allemaal wel denk ik, zulke voorvallen zijn écht heel zeldzaam. Maar zoals ik eerder al zei, Dirk heeft nogal een verhaal en gecompliceerde problematiek en dat weet Bibi ook.’ Ze keek opzij, pakte even mijn hand vast en kneep er zachtjes in als geruststellend gebaar.

Daar in de auto, Daniëlle die zachtjes in mijn hand kneep om me gerust te stellen en ik die me aan alle kanten groot probeerde te houden, voelde als een rare cocktail van emoties, maar ergens ook wel een vreemd soort van fijn, een rare soort geborgenheid.
‘Dankjewel…’ Ik durf haar niet aan te kijken terwijl ik dit zeg, dus kijk ik maar naar mijn handen.
‘Waarvoor precies?’ en ze probeert me van opzij aan te kijken.
‘Dat je met me mee gaat, zonder dat je mij eigenlijk kent en me dan ook gerust stelt.’ En met alles wat ik in me heb probeer ik de brok in mijn keel weg te slikken. “Waarom ben ik toch zo’n emotioneel wrak af en toe” denk ik en ik zucht diep.
‘Natuurlijk! Ik ken Bibi ook al een tijdje en ik laat iemand toch niet zomaar aan haar lot over in zo’n situatie. Écht, daar hoef je me niet voor te bedanken hoor.’ Een vriendelijke glimlach in mijn richting zet haar woorden kracht bij.
“Wat een fijn mens, Niels kan zich gelukkig prijzen…” – en met die gedachten rijden we het parkeerterrein op van het ziekenhuis.

**Geplaatst**: 22-10-20 02:02

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 22-10-20 02:02

Volg

**Geplaatst**: 22-10-20 09:00

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 22-10-20 09:00

Ik volg ook!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-20 01:05

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-20 01:05

Ik merk dat ik nu toch wel wat zenuwen begin te krijgen voor wat ze in het ziekenhuis gaan zeggen over de situatie van Biebs.
Wanneer we ons gemeld hebben bij de balie van de eerste hulp, moeten we even plaatsnemen in de wachtkamer. Een van de zusters zou ons komen halen wanneer Biebs naar een kamer gebracht is of mee naar huis kan. Ze was in ieder geval al wel aangekomen in het ziekenhuis en moest wachten tot de röntgen beschikbaar was.

We nemen plaats in de wachtkamer en Daniëlle pakt haar telefoon, ‘Ik moet heel even nog een telefoontje plegen, dus ik loop even naar buiten. Mochten ze nu komen terwijl ik buiten ben, dan ga maar vast mee. Ik wacht hier dan wel op bericht van jullie, zal ik je even mijn nummer geven?’
‘Ja is goed.’ Ik pak mijn telefoon en ze noemt de cijfers een voor een op, ‘Zal ik jou even bellen dat je weet wat mijn nummer is?’ Daniëlle knikt, ik laat de telefoon tweemaal over gaan. Daniëlle slaat mijn nummer ook op en verdwijnt daarna uit het zicht naar buiten toe.

Ik zit al even alleen te wachten als er een zuster mijn kant op komt lopen, ‘Mevrouw is nu op de röntgenafdeling, daarna zal de dokter de foto’s bekijken. Als de foto’s gemaakt zijn, mogen jullie bij haar.’
‘Hoe lang zal dat ongeveer zijn?’
‘Ik denk nog ongeveer een kwartiertje totdat ze van de röntgen af komt. Foto’s maken is zo gebeurd.’
‘Oké, dankjewel.’ En ik probeer vriendelijk naar haar te lachen.

De zenuwen rennen nu een marathon door mijn lijf heen, “als er maar niets ernstigs is…”
Ik besluit nog even naar buiten te lopen om snel een sigaret te roken, dat is een van mijn vervelende gewoonten; roken als een ketter wanneer ik zenuwen of spanning heb. Hoewel het me eigenlijk geen steek beter laat voelen, geeft het toch een soort van afleiding.
Wanneer ik buiten kom, zie ik Daniëlle nog druk staan bellen. Ze ziet er enigszins geïrriteerd uit, ik besluit dan ook om maar op een afstand te blijven om haar niet te storen.
Ik steek mijn sigaret aan en open mijn telefoon, ik heb een appje van Marit; “uhhmm… Nu al gestopt?” met een knipoog emoticon erachter.
“Snuffelstage…” app ik terug en ik moet lachen om wat voor een fiasco dit eigenlijk is als “kennismaking met het onderwijs”.

‘Oh echt… Rook je?’ Daniëlle was inmiddels achter me komen staan, in haar stem was een verwijtende ondertoon te horen. Ik stop mijn telefoon weer in mijn kontzak terwijl ik me omdraai in haar richting.
‘Eén van mijn slechte gewoonten. Helaas nog eens versterkt wanneer ik gestrest of gespannen ben…’ Ik voel me haast geneigd om me te verontschuldigen, ook al slaat dat nergens op.
Met een half opgetrokken wenkbrauw kijkt ze me met eenzelfde half verwijtende blik aan. Ik maak mijn half opgerookte sigaret snel uit in de daarvoor bestemde rooktegel.
“Nou, iets minder mag wel…” dacht ik terwijl ik mijn aansteker terug in mijn tas stop.
‘Ik vind het echt zo ontzettend vies… Kan me ook niet voorstellen dat mensen er echt van genieten.’
‘Het is niet alsof ik er echt van geniet, maar meer dat ik er toch wel een soort behoefte aan heb.’ – tóch weer die behoefte om me te verontschuldigen.
‘Dat maakt het niet beter.’ Zegt ze met een halve lach in haar stem. ‘Kom, we gaan weer naar binnen.’

We lopen de wachtkamer weer in en een weeïge ziekhuislucht overvalt me, het maakt me zelfs een beetje misselijk. Daarstraks is het me nog niet zo opgevallen, maar het lijkt wel of ze een busje extra strong leeggespoten hebben in de tijd dat we buiten zijn geweest.
De houten klapstoelen in de wachtkamer van de eerste hulp hebben we weer in gebruik. Kort nadat we zijn gaan zitten wordt Daniëlle gebeld, op het scherm staat “Niels”.
Ze zucht voordat ze de telefoon opneemt: ‘Niels, vertel. Nee, ik ben nog in de wachtkamer van het ziekenhuis. Er is nog niets gezegd over Bibi, enkel dat ze naar de röntgen moest. Ja, ik neem aan dat ze komende week in ieder geval thuis blijft, dus als jij kunt regelen dat er sowieso voor de rest van de week een vervanger opgetrommeld wordt?
Nee, ik bel je wel als we meer weten, voor nu is het hier ook gewoon wachten.
Vergeet je trouwens straks Feline niet op te halen op bij mijn moeder? Top, tot straks, daag.’

Wanneer ze ophangt rolt ze weer op dezelfde manier met haar ogen als vanmiddag tijdens de pauze, ‘mannen…’ ze trekt daarbij een mondhoek in een vage grijns.
Ik trek mijn wenkbrauwen wat omhoog en grinnik wat, “vooralsnog nog steeds een happy single, dat hele huwelijk gedoe heeft me nooit echt getrokken, zo immens burgerlijk.” Maar deze gedachten zal ik maar niet hardop uitspreken.

De zuster heeft duidelijk gewacht tot Daniëlle klaar was met haar telefoontje, want wanneer ze ziet dat er opgehangen is, komt ze op ons afgelopen.
‘Jullie mogen met mij meelopen, ze is net van de röntgenafdeling af. Ik neem jullie even mee binnendoor, anders moeten we buitenom en dat is niet heel handig.’ Bij verschillende deuren wordt haar pasje door de kaartlezer gehaald, we lopen braaf achter haar aan tot we bij een rij aan kleinere kamers komen. Ze schuift het blauwige gordijn wat aan de kant en Biebs ligt daar nog steeds in haar bebloede kleren op een ziekenhuisbed. “Jezus, wat ziet ze eruit!” – weer die verdomde tranen die ik probeer weg te slikken.
‘Jee, Biebs gaat het een beetje?’
‘Kan beter…’
Daniëlle en ik pakken een kruk plus stoel en gaan langs het bed van Biebs zitten.

**Geplaatst**: 23-10-20 06:35

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 23-10-20 06:35

Volg

**Geplaatst**: 23-10-20 08:10

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 23-10-20 08:10

Weer heerlijk geschreven, ze neemt ons echt mee naar het ziekenhuis, het gevoel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-20 11:29

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-20 11:29

Dankjewel voor je compliment kiki1976!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-10-20 19:01

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 24-10-20 19:01

Helaas vandaag geen tijd gehad om nog een stuk te schrijven. Morgen komt er weer een nieuw stuk

**Geplaatst**: 25-10-20 11:23

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 25-10-20 11:23

En het is nu morgen ......

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-10-20 13:05

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 25-10-20 13:05

Ben eraan bezig

Ik beloof dat er vandaag een stuk geplaatst wordt :Y)

**Geplaatst**: 25-10-20 14:33

Geplaatst: 25-10-20 14:33

**Geplaatst**: 25-10-20 15:50

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 25-10-20 15:50

Ik volg! Leuk geschreven, ik ben benieuwd naar het volgende stuk!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-10-20 16:37

Geplaatst door de TopicStarter : 25-10-20 16:37

Hier is 'ie dan

------

Even weten we alle drie niet wat te zeggen, we zitten wat ongemakkelijk in de kamer totdat Biebs zegt; ‘Jongens, ik ga niet dood hoor! Ik heb een stoel tegen mijn hoofd aan gekregen en nu doet mijn kop pijn, that’s it, een beetje vrolijker graag.’
Daniëlle en ik kijken elkaar een beetje verbaasd aan, maar tegelijkertijd moet ik er eigenlijk wel om lachen. Dit is precies hoe Biebs is, niet banketstaaf maar poetsen.
Terwijl we, na wat gehakkel om een onderwerp te vinden, wat zitten te keuvelen over de hittengolf van afgelopen juli, komt de arts binnenstappen met een lichtgeel mapje onder zijn arm.
‘Mevrouw van Dintels, hoe voelt u zich?’
‘Kan beter, maar de pijn is al een eind weggeëbd gelukkig. Het voelt nu vooral vervelend als ik wil lachen of grote gebaren maak met mijn mond.’
‘Heel goed, je hebt voordat je op de röntgen kwam een pijnstiller gehad, dus dat de pijn langzaam verdwijnt wil zeggen dat de pijnstilling aanslaat. Ik heb hier uw röntgenfoto’s en wil die graag even met u bespreken, wilt u dat het bezoek erbij blijft?’
‘Ja hoor dat is prima.’
‘Goed.’

De arts zet de lichtbak aan de muur aan, opent zijn mapje met zwartgrijze doorschijnende foto’s en pakt de bovenste van het stapeltje. Deze hangt hij aan de lichtbak waardoor de meer doorschijnende delen oplichten. Met ons vieren kijken we naar de lachende schedel van Biebs, ergens voelt dit toch wel vreemd, alsof we de privacy van Biebs schenden en haar in haar ondergoed zien. Voor ik er al te lang over na kan denken steekt de dokter van wal;
‘Zoals op deze foto te zien is, is het gebied rondom uw jukbeen érg onrustig, maar dat is te wijten aan de zwelling en de wond die zich daar bevinden. U kunt hier, hier en hier zien dat er behoorlijk wat ruis op de foto te zien is. We wilden graag een duidelijker beeld van uw botstructuur, dus hebben we het contrast opgehoogd om zo de “ruis” zoveel mogelijk uit de foto te filteren – de dokter pakt de volgende foto uit het mapje, hangt deze op de lichtbak naast de andere foto en vervolgt; ‘Alles wat op deze foto wit of licht toont, zijn de onderdelen van uw schedel. Wanneer hier een grijze vlek of scheur te zien is, wil dit zeggen dat er een beschadiging zit in de botstructuur. Als we naar uw foto kijken zien we dat er gelukkig geen zwarte of grijze verkleuringen zijn. Dat wil dus zeggen dat uw schedel niet beschadigd is.’
‘Ik heb een hard hoofd!’ grapt Biebs terwijl ze met haar wijsvinger tegen de rechterkant van haar hoofd tikt. De dokter kan er klaarblijkelijk niet om lachen wanneer hij verder gaat; ‘U heeft wel ontzettend veel geluk gehad met waar u geraakt bent, wanneer dit iets meer richting uw oog en dus uw oogkas zou zijn geweest, was de kans vrij groot dat uw oogkas de impact niet zo goed had kunnen opvangen. Met het risico dat er eventuele fragmenten uw oog zelf hadden beschadigd.’
‘Gelukkig is dat niet het geval, bovendien heb ik ook niet in de planning staan om binnenkort weer een kopstoot te krijgen van een stoel.’
Duidelijk geërgerd door de “luchtige” opmerkingen van Biebs vertelde de dokter nog dat ze een hersenschudding momenteel niet uit kunnen sluiten en dat ze haar graag een nacht wilden houden ter observatie, ook om te zien hoe de hechtingen op de beweeglijke plek blijven zitten plus om te zien of de wond geen ontsteking gaat vertonen.
Na nog wat te hebben doorgenomen over de opname, wat formulieren ondertekend te hebben, verdwijnt de dokter weer uit haar tijdelijke kamer.

‘Jullie kunnen zo wel gewoon naar huis hoor. Ik bel mijn moeder om wat spulletjes bij mij thuis te halen en verder zal het niet heel spannend zijn hier.’
‘Ik kan best nog wel even blijven als je wilt? Als Daniëlle graag naar huis wilt, pak ik gewoon de bus naar huis.’
‘Nee hoor, als ik zo op mijn kamer ben, wil ik toch vragen of ik even mag douchen en ik moet eerlijk zeggen dat die pijnstilling me ook wel behoorlijk suf maakt. Dus ik vind het helemaal niet erg om eventjes alleen te zijn.’
‘Oké, dan gaan we als ze je komen halen om naar de kamer te gaan.’
‘Oh trouwens, je hoeft je niet druk te maken over de lessen deze week. Ik heb daarstraks met Niels gebeld en die heeft geregeld dat er in ieder geval deze week een vervanger is voor jouw lessen. Dan kunnen we aan het einde van de week altijd nog kijken hoe jij je voelt.’ Daniëlle legt nog even een hand op de schouder van Biebs.

Niet veel later is Biebs opgehaald en lopen Daniëlle en ik via de hoofduitgang van het ziekenhuis weer richting haar auto. Eenmaal in de auto vraagt Daniëlle: ‘Zal ik je thuis even afzetten?’
‘Oh je mag me ook gewoon op school afzetten hoor, dan fiets ik vanuit daar wel naar huis.’
‘Nou, ik denk dat het hek van de fietsenstalling op slot is, het is namelijk inmiddels half zeven en rond een uur of zes gaan de conciërges ook naar huis.’
‘Oh, dan heel graag. Dankjewel!’
Daniëlle stelt de navigatie in op mijn adres, we rijden de parkeerplaats af van de eerste hulp als Daniëlle haar contactenlijst opent op het scherm in de auto en naar Niels belt.
Ik staar wat uit het autoraam, dwaal wat af waardoor ik helemaal niet luister naar het gesprek, ik zal blij zijn als ik straks thuis ben en met mijn pyjama op de bank kan kruipen, ik ben echt helemaal gesloopt.
Bijna de gehele autorit is Daniëlle aan het bellen, tot we bijna bij mijn huis zijn.
‘Weet je zeker dat het goed gaat?’
‘Ja hoor, ik ben gewoon compleet gesloopt door vandaag. Wil erg graag op de bank kruipen en er de rest van de avond niet meer vanaf komen.’
‘Logisch, ik denk ook dat ik vanavond niet veel meer doe. Al zal ik nog wel een heel kruisverhoor van Niels krijgen over Bibi.’ Ze lacht naar mij terwijl ze dat zegt – weer dat vreemde gevoel van geborgenheid.
‘Jij liever dan ik.’ Grap ik lachend terug.

Bij mijn gebouw aangekomen, nog voor ik uitstap, zegt Daniëlle: ‘Ik hoop je onder betere omstandigheden weer tegen te komen op school voor je vervolgstage, mocht dit hele gebeuren je niet afgeschrikt hebben voor het onderwijs. Je lijkt me wel iemand die raad weet met pubers, als ik zie hoe je vandaag gehandeld hebt met Bibi.’
Een klein beetje verrast door deze uitspraak zeg ik nog; ‘Wie weet!’ Bedankt haar nogmaals voor het rijden en de steun van vandaag en stap uit de auto. Wanneer ik de voordeur van het slot draai, op een kier duw, steek ik half omgedraaid mijn hand nog eens op naar Daniëlle en zie haar wegrijden.
“Pfff, wát een dag…” – ik sluit de deur achter me en met de grootste moeite ga ik de twee trappen op richting mijn studio.

**Geplaatst**: 26-10-20 11:54

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 26-10-20 11:54

Geweldig stukje weer!

**Geplaatst**: 26-10-20 12:03

Geplaatst: 26-10-20 12:03

Ik vind het ook heel aangenaam om te lezen!

Ik ben benieuwd of er opnieuw een sprong gemaakt zal worden in de tijd, of dat de rest van het verhaal gewoon chronologisch verloopt tot we bij het 'nu' (de tijd van het eerste hoofdstuk) komen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-10-20 12:37

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 26-10-20 12:37

Ik ben nog wel van plan om een aantal "twists" in het verhaal te brengen.

**Geplaatst**: 26-10-20 12:37

Geplaatst: 26-10-20 12:37

Ik volg ook!

**Geplaatst**: 26-10-20 12:45

Geplaatst: 26-10-20 12:45

soeboenoe schreef:
Ik ben nog wel van plan om een aantal "twists" in het verhaal te brengen.

Dat is alleen maar leuk!! $*\o/*$

**Geplaatst**: 26-10-20 12:46

Geplaatst: 26-10-20 12:46

Ook ik volg! Fijn geschreven.

**Geplaatst**: 28-10-20 11:20

Geplaatst: 28-10-20 11:20

Chapeau2002 schreef:
soeboenoe schreef:
Ik ben nog wel van plan om een aantal "twists" in het verhaal te brengen.

Dat is alleen maar leuk!! $*\o/*$

Vind ik ook! Ben enorm benieuwd naar het volgende stuk $*\o/*$

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-10-20 13:28

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 28-10-20 13:28

Vandaag komt er weer een stuk online

**Geplaatst**: 28-10-20 13:29

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst: 28-10-20 13:29

Leuk! Ik volg dit verhaal ook

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-10-20 13:37

Re: [VER] Ik heb je liever dan lief…

Geplaatst door de TopicStarter : 28-10-20 13:37

Tof dat je ook volgt!