Bokt.nl

madhatter schreef:

De weg naar paresia's wereld.

Links, rechts op rechtdoor. Of ik nou zou kruipen of zou springen. Zou rennen of zou sloffen. Ik zou altijd op dezelfde onbekende weg blijven lopen. Met of zonder Paresia's om mij heen. Ik ken ze niet, ik weet hun namen niet. Sommige herken ik bij gezicht, maar als ze in een van die gangen zijn gekomen, zie je ze vaak niet meer terug. Mijn ogen kijken naar een groot Paresia-meisje met felblauwe ogen. Net als mij vind ze nooit haar weg als ze in een van de gangen terecht komt, ze keert altijd terug.
Ze straalt en lacht naar ieder Paresia-jongentje die voorbij loopt. Alsof ze er geen moeite mee heeft dat ze haar weg maar niet vind. Soms spreekt ze andere aan, daar heb ik zelf nooit de moed voor gehad. Iedereen is maar een onduidelijk Paresia die verdwaalt om zich heen kijkt. We zien er allemaal hetzelfde uit. Een grote neus, grote oren, een geel bruine huid, en amandel vormige ogen. Vandaag is de dag dat ik weer een onbekend pad moet gaan, elke grote gekleurde buis lijkt even nutteloos, ik kom in een wereld, vind de wereld niet leuk, en keer terug. In de hoop dat ik het mooie Paresia-meisje weer zie. Soms komt ze later, dan maak ik me zorgen om haar, of ze ooit terug zal komen of niet. Alle Paresia's zien er zielloos en verdwaalt uit. Logisch, hoe kan je je nou rustig houden als je weet dat je naar een wereld gaat met ellende, de mensenwereld. Oke, ik moet het zelf echt toegeven, mensen kunnen meer dan wij, Paresia's. Ze hebben lange smalle vingers met een nagel waarmee je dingen kan openen, en dat hebben wij niet. Soms twijfel ik ook nog wel, of ik toch in de mensenwereld zou blijven of terug zou keren, onweerstaanbaar, die mensen met hun prachtige kleur, prachtige neus, mooie ogen en smalle lippen. Maar elke keer als ik denk aan het Paresia-meisje keer ik toch maar terug, ik moet weten of ze eindelijk haar veilige weg heeft gekozen en niet meer terug hoeft naar onze Paresia wereld.
Iedereen komt en iedereen gaat in Paresia land. Behalve Perrni. Perrni is de koning van ons land, hij fokt ons en brengt ons zo naar de mensenwereld, alsof we allemaal schelpen zijn die hun weg naar het warme, veilige strand nog moeten vinden.


Tips zijn welkom, ook haat is welkom! Verbeter graag ALLES wat er te verbeteren valt!

Athelas schreef:

madhatter schreef:

De weg naar paresia's wereld.

Links, rechts op rechtdoor. Of ik nou zou kruipen of zou springen. Zou rennen of zou sloffen. Ik zou altijd op dezelfde onbekende weg blijven lopen. Met of zonder Paresia's om mij heen. Ik ken ze niet, ik weet hun namen niet. Sommige herken ik bij gezicht, maar als ze in een van die gangen zijn gekomen, zie je ze vaak niet meer terug. Mijn ogen kijken naar een groot Paresia-meisje met felblauwe ogen. Net als mij vind ze nooit haar weg als ze in een van de gangen terecht komt, ze keert altijd terug.
Ze straalt en lacht naar ieder Paresia-jongentje die voorbij loopt. Alsof ze er geen moeite mee heeft dat ze haar weg maar niet vind. Soms spreekt ze andere aan, daar heb ik zelf nooit de moed voor gehad. Iedereen is maar een onduidelijk Paresia die verdwaalt om zich heen kijkt. We zien er allemaal hetzelfde uit. Een grote neus, grote oren, een geel bruine huid, en amandel vormige ogen. Vandaag is de dag dat ik weer een onbekend pad moet gaan, elke grote gekleurde buis lijkt even nutteloos, ik kom in een wereld, vind de wereld niet leuk, en keer terug. In de hoop dat ik het mooie Paresia-meisje weer zie. Soms komt ze later, dan maak ik me zorgen om haar, of ze ooit terug zal komen of niet. Alle Paresia's zien er zielloos en verdwaalt uit. Logisch, hoe kan je je nou rustig houden als je weet dat je naar een wereld gaat met ellende, de mensenwereld. Oke, ik moet het zelf echt toegeven, mensen kunnen meer dan wij, Paresia's. Ze hebben lange smalle vingers met een nagel waarmee je dingen kan openen, en dat hebben wij niet. Soms twijfel ik ook nog wel, of ik toch in de mensenwereld zou blijven of terug zou keren, onweerstaanbaar, die mensen met hun prachtige kleur, prachtige neus, mooie ogen en smalle lippen. Maar elke keer als ik denk aan het Paresia-meisje keer ik toch maar terug, ik moet weten of ze eindelijk haar veilige weg heeft gekozen en niet meer terug hoeft naar onze Paresia wereld.
Iedereen komt en iedereen gaat in Paresia land. Behalve Perrni. Perrni is de koning van ons land, hij fokt ons en brengt ons zo naar de mensenwereld, alsof we allemaal schelpen zijn die hun weg naar het warme, veilige strand nog moeten vinden.


Tips zijn welkom, ook haat is welkom! Verbeter graag ALLES wat er te verbeteren valt!

Ik vind het een heel orgineel idee. Inderdaad nog even nakijken op foutjes, amar verder vind ik het goed!
Al zou ik het de volgende keer niet dikgedrukt zetten, dat vind ik persoonlijk vervelend lezen. Maar dat heeft niks met je schrijfstijl te maken natuurlijk.

BeSen schreef:

Gaaf gedaan Anemoon! Origineel bedacht ook

BeSen schreef:

Hier de proloog, die is niet zo erg lang maar het is een proloog dus die zijn niet lang
Leuk dat er zoveel verschillende genres zijn hier!
@Pichu, leuk bedacht! Zelfde tip als AlwaysH, ben benieuwd hoe je verder gaat.

--------------------------
Proloog

Lief dagboek,

Ik weet niet hoe ik vandaag onder woorden moet brengen. Je weet vast wel van eerdere berichten hier dat ik echt een kerst-gek ben. De kerstboom, vol met de prachtige gekleurde kerstballen en slingers, het diner, de gezelligheid, de liefde die iedereen maar uitstraalt.... Ik zal maar beginnen bij het begin van vandaag. Ik werd wakker door mijn broertjes die hard op de deur aan het bonken waren. Geïrriteerd gooide ik de dekens van me af en bedacht me dat het eindelijk kerst was, de dag waar ik het hele jaar al naar uit keek. Ik toverde een glimlach op mijn gezicht en liep naar beneden, waar mijn moeder de tafel al gedekt had met de lekkerste lekkernijen. Ik ging op mijn stoel zitten en nam wat van al het lekkere eten wat er stond. Mijn broertje, Lucas, vroeg me wat ik vandaag ging doen. Vol enthousiasme vertelde ik hem dat ik met Meghan naar het pleintje in de stad zou gaan. Natuurlijk vroeg hij zich af wat daar nou weer interessant aan was, maar dat kon ik hem natuurlijk wel vertellen. We gingen naar het gratis kerstconcert wat daar gegeven zou worden. En zo gezegd zo gedaan, om twaalf uur belde Meghan aan en liepen we samen de deur uit richting het kerstconcert.

Eenmaal op het pleintje aangekomen kochten we warme chocolademelk met slagroom en plofte we neer op het bankje bij de chocolademelk stand. Verwonderd keek ik naar de sneeuw die uit de hemel kwam vallen. Dit zouden één van de leukste kerstdagen in mijn leven gaan worden. Meghan en ik hadden nog even gekletst en stonden net op het punt om op te staan toen ik mijn chocolademelk liet vallen doordat er iemand met een harde stoot tegen mij aankwam. Ik riep: ''Kijk eens uit man!" en draaide me woest om. Maar lang boos blijven kon ik niet, mijn hart maakte een sprongetje toen ik recht in zijn zíjn ogen keek.....

Liefs,
Mia



----------------------------

Ik weet niet of ik dit een goede proloog vind of niet

maylotje schreef:

Madhatter, super leuk en origineel! Hele fijne schrijfstijl! Alleen vind ik het stukje over dat de koning ze fokt niet helemaal fijn. Het woord fokt maakt het gelijk wat minder maar weet ook niet zo goed hoe het anders kan.

Eclair, leuk stukje leest lekker weg vind ik.

Ik ben zelf nog aan het zweven tussen wat ik nu ga doen en wat niet. Ga ook maar eens op pinterest kijken om het meer vorm te geven.

maylotje schreef:

Madhatter, super leuk en origineel! Hele fijne schrijfstijl! Alleen vind ik het stukje over dat de koning ze fokt niet helemaal fijn. Het woord fokt maakt het gelijk wat minder maar weet ook niet zo goed hoe het anders kan.

Eclair, leuk stukje leest lekker weg vind ik.

Ik ben zelf nog aan het zweven tussen wat ik nu ga doen en wat niet. Ga ook maar eens op pinterest kijken om het meer vorm te geven.

madhatter schreef:

maylotje schreef:

Madhatter, super leuk en origineel! Hele fijne schrijfstijl! Alleen vind ik het stukje over dat de koning ze fokt niet helemaal fijn. Het woord fokt maakt het gelijk wat minder maar weet ook niet zo goed hoe het anders kan.

Eclair, leuk stukje leest lekker weg vind ik.

Ik ben zelf nog aan het zweven tussen wat ik nu ga doen en wat niet. Ga ook maar eens op pinterest kijken om het meer vorm te geven.

Haha maar hij fokt ze letterlijk, hij brengt 2 fok paresia's bij elkaar en fokt zo via eieren de andere, maar weet niet echt een goed woord. Heel erg bedankt!

maylotje schreef:

Ik zit erg te twijfelen mijn idee uitwerken over Super Teddy (een knuffel beer die snachts alle monsters verjaagt).

Of toch een verhaal voor wat oudere met als hoofd persoon de dood...

Moeilijk! Wat zou jullie leuk lijken om weer na hele tijd mee te beginnen met schrijven. Ik kan natuurlijk met de super Teddy beginnen. Aangezien dat ee soort plaatjes boek word met kleine verhaallijn is dat zo af. Kinderen lezen natuurlijk geen 200 pagina's weg....

Ik ga nog even door met kijken op pinterest maar nig niet direct is kunnen vinden voor meer inspiratie in de 1 of ander.

Edit: Pichu Grootbrengen vind ik een mooie

tHidJu schreef:

Mijn moodboard: https://nl.pinterest.com/judithdeveer99/witte-wolven/

Begin van mijn verhaal:
Lieve Valinza en Tara,

Of lieve Taar en Val. Zet boven deze brief wat je zelf het liefste wil. Ik weet het, het is raar. Om een brief te krijgen van iemand die verdwijnt, en nooit meer is terug gekomen. En ook nooit meer terug komt. Maar jullie moeten weten, het spijt mij. Maar ik moest weg, zowel voor mijn eigen veiligheid als die van jullie. Want ik, Viënne Yviante Duan, ben een Witte Wolf. Niet schrikken, ik ben nog steeds hetzelfde meisje als jullie kennen. Ook al ben ik ouder en groter geworden, mijn karakter is redelijk hetzelfde gebleven. Wat mensen allemaal over Witte Wolven zeggen is helemaal niet waar. Zoals ze altijd beweren, dat het ‘witte’ staat voor een kleur, en ‘wolven’ staat voor onze zintuigen. Dat is niet zo. Ja, onze zintuigen zijn wel degelijk verscherpt, maar dat is niet alleen bij ons zo. Want wat de meeste mensen niet weten, is dat er naast de Witte Wolven ook Zwarte Arenden bestaan. Zwarte Arenden zijn, om het makkelijk te houden, eigenlijk hetzelfde als Witte Wolven. ‘Zwart’ is de kleur, ‘arend’ is het zintuig. Dat dit allen niet waar is, zal voor het grootste gedeelte van de bevolking altijd grootse onzin blijven. Maar het is waar je zelf in gelooft, dat je sterk maakt. En ja, ik geloof, nee ik weet dat wij, zowel de Zwarte Arenden als Witte Wolven niet slecht zijn. Ik moet toegeven dat we slechte dingen hebben gedaan, en ik heb ook spijt van sommige dingen die ik heb gedaan. Niet van alles, ik ben ook trots op dingen die ik heb gedaan. Ja, we hebben gemoord, en ja ook gevochten. Maar dat is wie we waren. Dat maakte ons wie we waren. En ik kan ook heel goed begrijpen dat het raar voor jullie is. Want de Viënna die jullie kennen was een lief, klein, braaf, onschuldig meisje. Maar jullie moeten ook weten dat ik de naam Viënna achter mij heb gelaten op het moment dat ik het kasteel verliet. Het is voor ons namelijk de gewoonte om een andere naam te kiezen op het moment dat je er openlijk voor uitkomt dat je een Witte Wolf of Zwarte Arend bent.
Misschien moet ik maar gewoon beginnen bij het begin van het verhaal, mijn verhaal. Dan zal het vanzelf voor jullie duidelijk worden. Het begint allemaal op die ene dag. Voor mij de beste, en voor jullie, voor jullie is het waarschijnlijk nog steeds een lastige dag. De dag dat ik wegliep.

Ben er best tevreden mee, alleen het eind niet helemaal. Ook twijfel ik nog over de naam, Yviante of Iviante...