Bokt.nl

JitskeJeldau schreef:

Wat leuk dit!!!! Ik wil ook proberen mee te doen, maar heb nu wel dag 1 gemist.. Mag ik ook vandaag beginnen?

xDenies schreef:

Lekker meedoen en wat niet gaat, dat gaat niet

Athelas schreef:

Heel snel, en heel kort. Om het vandaag nog af te krijgen.
Zelf meegemaakt. Ik was toen acht, ik herinder me alleen de twee hoofdonderwerpen nog (de man die schoot en het bord). De rest heb ik er maar omheen verzonnen.


1. The furthest away from home you have ever been
“No guns here.” stond er met koeien letters op een rond bord geschreven. Het bord zat vol met gaten. Kogelgaten. Aan de ene kant kon ik er wel om lachen, maar aan de andere kant was het beangstigend.
We liepen het vliegveld af, ik was versuft en verveeld van de reis.
Mijn vader haalde ons op met de auto. We stapte in en reden van het vliegveld af. Het was in de namiddag, de lucht was grijs maar het was warm. Hier was het altijd warm.
Mijn vader praatte over de veiligheid in het land. ‘S avonds stopt hij nooit voor stoplichten omdat hij anders berooft word, vertelde hij. Ook loopt hij nooit over straat, alles doet hij in de auto.
De auto stond in de file voor het stoplicht. De lucht voelde vochtig, warm en benauwd. Ik hield niet van dit klimaat, te heet.
“Veel mensen vinden het een hele onveilige stad, maar eigenlijk valt dat wel mee.” zei mijn vader.
Er stapte een man uit een auto, in de baan naast ons zo’n twee auto’s naar voren. Hij had een geweer in zijn hand, waarmee hij naar boven richtte. Waar hij precies op richtte kon ik niet zien. Plots begon hij te schieten. Drie harden knallen weerklonken door de lucht. Ik schok en veerde op in mijn stoel.
Alsof er niks gebeurt was stapte de man weer in zijn auto en reed weg.

AmyII schreef:

Bijlees :

Boktcomment:

MarrieL:
Je spreekt goed tot de verbeelding. Erg mooi verhaal maar ik snap er niet veel van. Het 'trekt' wel om meer te lezen dus wellicht dat ik méér verhaal nodig heb om het te begrijpen. Mooi plot. Voor mij eindigde het met een gevoel van veiligheid, dat maakt het prettig te lezen.

Denies:
Mooi! Niet helemaal mijn ding maar goed geschreven. Gevoelens zijn mooi omschreven. Verbeeldingsgemak is groot, alleen duurde het even voor het kwartje viel dat ook zij een wolf was .

Iejoor:
Dit is echt niet mijn genre (of het moet ècht steengoed geschreven zijn). Maar het is duidelijk dat je er erg je best op hebt gedaan en dat je er tijd in hebt gestoken. Daarvoor mijn complimenten.

XxliesjuhxX:
Heel leuk om het vanuit het perspectief van een paard te zien, je verteld het erg goed. Leuk dat er twee delen zijn (inmiddels) maar ik vond het eerste sterker. Hoewel het wel heel prettig is om te lezen dat Google op zijn nieuwe plek ook gelukkig wordt.

Floortje:
Enorm pakkend verhaal. Zelf ook zoiets meegemaakt wat de verbeelding minder lastig maakte . Maar heel erg goed geschreven, ik kon je verhaal 'voelen'.

AlwaysH:
Spreekt goed tot de verbeelding. Ik hou er niet van maar leest prettig weg en is hoed te begrijpen zonder dat je verzand in eindeloos uitleggen. Mooi gedaan hoor!

Nayomie:
Mooi plot! Beetje blogachtig (was dat de bedoeling?)

Ierpier:
Ik begreep er eerst weinig van maar het trok me wel mee (lastig uit te leggen). Uiteindelijk heb ik het beeld voor me van een demente die 'ontsnapt' uit een instelling. Klopt de verbeelding?

Athelas:
Spannend verhaal! Ik heb het (door jouw uitleg vooraf) met open mond zitten lezen. Wel mag er iets meer sjeuïgheid aan gegeven worden.

Isabel K:
Sorry.. Ik kwam er even niet uit, mijn Engels is op het moment te stoffig.

AmyII schreef:

Ierpier:
Ik begreep er eerst weinig van maar het trok me wel mee (lastig uit te leggen). Uiteindelijk heb ik het beeld voor me van een demente die 'ontsnapt' uit een instelling. Klopt de verbeelding?

Citaat:

An unexpected event.
(Een onverwachte gebeurtenis)

Laat me nog even mijn ogen dichthouden...

Nog even de vrijheid van de pijnloosheid van de slaap ervaren...

Laat me terugkeren naar mijn droom...

Langzaam opende Naomi eerst haar linkeroog en toen haar rechteroog. Direct waren de pijn en het verdriet van alledag terug.
'Goedemorgen Naomi, heb je een goede nacht gehad?' De vriendelijke weekendverpleegster stond met een dienblad in de deuropening van haar ziekenhuiskamer. 'Ik heb ontbijt voor je meegebracht. Kijk maar wat je ervan lust.' De verpleegster schoof het boek dat Naomi de avond ervoor had gelezen aan de kant en plantte het dienblad op het kastje naast Naomi's bed.
Naomi haalde haar schouders op. 'Het duurde even voor ik in slaap viel, maar ik heb een hele mooie droom gehad.' Beantwoordde ze de vraag van de verpleegster. 'Kunt u misschien naar mijn infuus kijken? Het irriteert zo.'
De verpleegster keek Naomi medelijdend aan. 'Ik zal er zo even naar kijken, maar verwacht niet dat ik wonderen verricht. We hebben nog maar weinig plekken om te prikken over en door je medicatie is de kans groot dat het infuus zal blijven irriteren.'
Naomi zuchtte. Ze keek toe hoe de verpleegster haar kamer verliet en wierp een korte blik op het dienblad.
Alles deed haar pijn. Zelfs kauwen en slikken en ze zat ook niet te wachten op de buikpijn die het voedsel haar zou opleveren.
Wel zag ze dat de verpleegster ook deze keer erg haar best had gedaan om dingetjes te verzamelen die Naomi lekker zou kunnen vinden. Er lagen beschuitjes met jam, verse aardbeitjes, stukjes meloen en een gekookt ei op het dienblad. Naast al het eten stond een glas met koud water, de condens die eraf liep maakte het servet zat.
Om de verpleegster niet tegen het hoofd te stoten besloot ze wat van de aardbeitjes te eten. Ze pakte er een en nam voorzichtig een kleine hap. Hij was erg zoet en nog lekker fris van de koeling. Na de eerste besloot ze er nog een te pakken en nog een. Ze ging door tot het schoteltje leeg was.
Toen ze de aardbeitjes op had besloot ze wat van de meloen te proeven. Deze was lekker sappig en net als de aardbeitjes was de meloen lekker zoet.
Na vier stukjes meloen begon ze haar maag te voelen en liet ze zich achterover zakken tegen haar matras. Ondanks de buikpijn was ze blij dat ze even had kunnen genieten van de zoete smaken van het fruit.

Langzaam drongen de ziekenhuisgeluiden tot Naomi door. Ze besefte dat ze even had liggen dommelen. Ze draaide zich om en opende langzaam haar ogen om direct wakker te schrikken.
'Bas... Ben jij dat?' Vroeg Naomi verbaasd terwijl ze overeind kwam.
De man in de deuropening grijnsde breed hoewel zijn lach zijn ogen niet haalde. 'Naomi, ik ben teruggekomen. Ik wilde je zien.'
Naomi hapte naar adem en keek Bas ongelovig aan. 'En IJsland dan? En ons bedrijf? Je had niet hoeven komen Bas..' Hoewel Naomi blij was haar beste vriend te zien was ze bang voor wat hij zou gaan zeggen. Was het project met het bedrijf mislukt? Zouden ze hier in Nederland moeten blijven?
Bas schudde ontspannen zijn hoofd. 'Naomi... Maak je niet druk...'
'Niet druk maken?' Naomi wist dat haar stem schril klonk en ze begon snel zachter te praten. 'We zouden wat opzetten in IJsland Bas, ik kan er nu even niet zijn maar dat betekend dat jij de boel draaiende moet houden daar.'
Bas probeerde tussen het relaas van Naomi door te komen.
'Maak je niet druk!' Zei hij ineens en zijn stem klonk luider en scherper dan hij had gewild. Ook hij liet snel zijn volume dalen. 'Toen ik hoorde dat je dat ongeluk had gehad heb ik maatregelen getroffen. Jouw broer is nu in IJsland, hij houdt de boel draaiende zodat ik hier jou kan steunen.' Hij liep op Naomi af en pakte haar hand. 'Ik ben hier, omdat ik me zorgen maakte om jou. IJsland is niks aan als jij er niet bij bent.'
Naomi liet Bas' relaas gelaten over zich heen komen en probeerde te bevatten wat hij zojuist had gezegd. 'Bedoel je.. Dat er niks aan de hand is? Dat we nog een bedrijf hebben?'
Bas knikte en drukte een kus op haar hand. 'Alles is in orde.'

Nadat Bas Naomi wat privacy had gegeven zodat ze even kon douchen en aankleden gingen ze naar buiten. Naomi in de rolstoel en Bas erachter.
'Weet je al wat meer over je herstel?' Vroeg Bas, terwijl hij Naomi richting het park vlakbij het ziekenhuis stuurde.
Naomi snoof de frisse buitenlucht op en schudde haar hoofd. 'Ik durf het niet te zeggen. Wel heb ik elke dag een beetje meer kracht. Alleen ik zou willen dat de pijn eens wat minder werd.'
'Hebben ze gezegd dat de pijn ooit over gaat?' Bas parkeerde de rolstoel naast het parkpad in de schaduw van een paar grote eiken.
Zo bleven ze even zwijgend zitten. Naomi ver weg in haar eigen gedachten en Bas te verlegen om te ondernemen waar hij eigenlijk voor kwam.
Tegelijk begonnen ze met praten.
'Naomi, wil je...'
'Nee, ze hebben..'
'Ga jij maar eerst,' moedigde Bas Naomi aan, opgelucht dat zijn moment van de waarheid even was uitgesteld.
Naomi schudde haar hoofd. 'Nee Bas, ga jij eerst. Vertel me iets wat niet met mijn medische status te maken heeft. Vertel me iets waar ik blij van word.'
Bas slikte. Hij haalde diep adem en slikte nog een keer. Ging Naomi blij worden van wat hij ging zeggen? Hij voelde het bloed in zijn hoofd pompen en hij voelde zijn wangen gloeien. Hij slikte nog een keer.
'Bas, wat is er?' Ze keek hem niet begrijpend aan.
Bas keek om zich heen in de hoop een uitweg te vinden maar die was er niet. Uitgerekend vandaag was er niets waarmee hij Naomi kon afleiden waardoor hij nog even de tijd had voordat hij haar de waarheid zou zeggen.
'Naomi...' Hij ademde diep in en blies langzaam uit.
Hij slikte nog een keer.
'Naomi, ik hou zielsveel van je. Wil je met me trouwen?'