Bokt.nl

Citaat:

Met een klap werd ik uit mijn gedachten getrokken, de tunnel week af naar links en ik was gewoon rechtdoor gelopen. Mijn neus was me niet erg dankbaar en ik hoopte hevig dat hij niet al te blauw zou worden, maar ik was blij dat de wand me uit mijn gedachten gerukt had. ‘Gaat het?’ Vroeg Desh. ‘Ik eh.. ja.’ Voorzichtig sloeg ik af naar links, mijn handen beschermend voor me uit gestoken om een tweede aanvaarding met de zijkanten van de toch best wel krappe tunnel te voorkomen. Ik voelde me opgesloten tussen de metalen wanden, Desh achter me en het verstikkende duister dat zich voor me uitstrekte. ’Zie je echt niet in het donker?’ zijn stem klonk oprecht verbaasd. Ik twijfelde kort over mijn antwoord, maar het leek me beter om maar gewoon eerlijk te zijn, het viel immers nogal op. ‘Nee.’ Ver weg zag ik iets wat leek op licht en ik hoopte dat de uitgang daar zou zijn. ‘Hoe heet de plek waar je vandaan komt?’ Vroeg hij zacht. Er waren duizenden plekken die ik kon noemen, maar ik was hier zonder ook maar iets van bagage binnengelopen dus het moest maar net in de buurt zijn en bestaan. Dus deed ik het eerste wat in me op kwam en liet me op de grond vallen om het gesprek te ontlopen. Ik wilde zeggen dat het door mijn losse veters kwam, maar bedacht me net op tijd, hij zag immers in het donker, iets waar ik maar niet aan kon wennen. Het metaal was koud en trilde licht. ‘Eva?’ Vroeg hij terwijl hij me overeind hees, zijn stem klonk nog altijd vriendelijk maar het was duidelijk dat hij een antwoord wilde. ‘Zou je me alsjeblieft geen Eva willen noemen?’ Vroeg ik terwijl ik een plukje haar achter mijn oor veegde. ‘Ik zou je graag vertellen waar ik vandaan kom, maar..’ Vervolgde ik. ‘Ik wil er niet meer aan denken oké?’ Verzon ik snel. Mijn stem klonk niet bepaald zeker. Het was lang geleden dat ik zo veel achter elkaar gelogen had. ‘Voor nu.’ Antwoordde hij. Anders als buiten zo straks klonk zijn stem hard, het herinnerde aan mijn kwetsbaarheid. Maar desondanks dat was ik blij dat ik nog even tijd kreeg om een fatsoenlijk antwoord te bedenken. Opnieuw zwijgend liepen we verder. De stilte drukte op mijn schouders, zwaarder als mijn schooltas ooit gewogen had. ‘Hier kunnen we als het goed is weer naar beneden. ’ Fluisterde Desh terwijl hij naast het licht, dat een rooster bleek te zijn, hurkte. Hij peuterde aan de rand van het ding en haalde iets uit zijn zak. Het was te donker voor mij om te zien wat het was, maar binnen enkele seconden hoorde ik iets klikken en schoof hij het ding voorzichtig een stukje op zij. Een dun straaltje licht viel de tunnel binnen. Ik knipperde vluchtig met mijn ogen om ze er aan te laten wennen. Desh boog zich dichter naar de smalle opening toe en keek er door heen. Het was stil aan de andere kant van het luik, maar dat hoefde immers niet te betekenen dat er ook daadwerkelijk niemand was. Geruisloos schoof hij het ding nog wat opzij. ‘Blijf hier dan kijk ik of de kust veilig is.’ Beval hij me terwijl hij zich uit het luik liet zakken. Hij landde op de grond en ik zag hem nog even omhoog kijken voor hij uit beeld verdween.

Ik zat op de bodem met mijn rug tegen het koude metaal. Nare herinneringen probeerden mijn hoofd op nieuw binnen te dringen, maar ik weigerde er aan toe te geven. Dus concentreerde ik me op de dingen die nu gebeurden en zette ik de laatste dagen nog eens op een rijtje. Mijn gedachten gleden af naar de ketting die me hier heen gebracht had. Hij zat nog steeds in mijn zak en op een of andere manier bleef hij altijd koud aan voelen. En hoe ik vast had gezeten in de witte kamer, en daar overmoedig dacht te kunnen ontsnappen. De man met het grijze haar die me met had laten gaan maar geen antwoord had gegeven op alle vragen die ik had. De winkel, met boeken die eruit zagen alsof ze eeuwen oud waren terwijl ze jaren na de tijd waarin ik leefde geschreven waren. Hoe ik mijn vingers strekte tegen het zwarte vlak tegen bij de ingang en verwachtte dat ik op gepakt zou worden. Verrassend genoeg kon ik zo doorlopen. Ik begreep nog steeds niet hoe dat mogelijk was, ik kon geen enkele reden bedenken waarom het apparaat me door zou laten en toch was het gebeurt. Ik had mensen achteruit zien schuifelen uit respect voor een jongen die mij zonder reden mee naar buiten nam om te praten over mij en een of andere organisatie. Een organisatie die mensen als ik op probeerde te sporen. Die zelfde jongen had ruzie gemaakt met iemand die ik voor zijn vriend hield, voor mij. Waarom? Waarom interesseerde hij zich in me? Waarom deed hij zijn best om me hier naar binnen te smokkelen? En bovenal, waarom bracht hij zichzelf in gevaar om me te helpen? Achter in mijn hoofd zei een stemmetje dat hij me misschien wel helemaal niet wilde helpen, wie weet stond hij nu er ergens anders in een kantoor te vertellen waar ik zat zodat mensen me konden oppakken. Maar ik geloofde, of misschien hoopte ik het alleen, dat hij als dat zijn bedoeling was geweest al veel eerder zijn slag had geslagen. Hij had de hele tijd achter me gelopen, had ogen die superieur waren aan de mijne en bovendien had hij de toestemming om hier rond te lopen. Mijn gedachten werden bevolkt door duizenden en duizenden vragen. Hoe konden mensen hier zien in het donker? Hoe was ik hier gekomen? Dingen die ik drie dagen geleden absoluut voor onmogelijk gehouden had waren op een onverklaarbare manier mogelijk geworden. De tijd verstreek langzaam en ik was blij met het beetje licht dat de ruimte er onder me gaf.

‘Evanee? Kom maar naar beneden.’ Fluisterde Desh zacht. Zijn bruine haar zag er zelfs van boven nog goed uit, hoewel ik die gedachte probeerde te negeren. Het deed er niet toe. Ik knikte en pakte de rand vast. Mijn vingers konden weinig grip vinden aan de rand, maar ik liet te me toch voorzichtig zakken. Helaas gleden ze weg voor ik de tijd had om rustig los te laten, wat resulteerde in een nogal lompe landing. Het plafond was te hoog om er naar toe te kunnen springen, maar het luik kon het ook niet best open blijven staan. De kamer waar we in stonden bestond uit witte wanden met daar aan ijzeren ringen, en verder niets. Vertwijfeld keek ik er naar. Desh zette af en zonder moeite hing hij aan een arm aan het plafond, dat blijkbaar toch niet te hoog was om springend te halen. Voor hem niet in ieder geval. Nadat hij het luik weer terug op zijn plek geschoven had liep hij zwijgend naar de deur en ik ging er van uit dat het de bedoeling was dat het de bedoeling was dat ik hem volgde. De deur sloot automatisch achter ons en toen ik de gang waar we in stonden bekeek leek het alsof ik terug was in de gang van zo straks, maar ik wist dat het niet zo was door het gebrek aan ramen. Desh begon sneller en sneller te lopen en ik volgde zijn voorbeeld zonder vragen. ‘Loop door!’ Snauwde hij, toen we de hoek om liepen. En zijn plotselinge omslag in humeur deed me afvragen of hij misschien spijt had van zijn beslissing mij te helpen. Of misschien had hij eindelijk begrepen welke risico’s het met zich mee bracht.

_roodvos_ schreef:

jaaaaa! Bis, bis!

Citaat:

Een schel gepiep klonk door de zaal. Overal sprongen mensen overeind. Voor ik überhaupt maar goed overeind stond hadden velen hun kleren al aan. Het was wonderlijk hoe snel ze zich om kleden. Snel trok ik mijn t-shirt over mijn hoofd, terwijl ik niet aan Desh probeerde te denken, die achter me stond. Ik voelde ogen brandden op mijn blote huid en dat gaf me een behoorlijk ongemakkelijk gevoel. Ze staarden niet naar me omdat ik in mijn ondergoed stond. Ik wist maar al te goed dat hier niet elke dag nieuwe mensen wakker werden en zeker niet als ze er uitzagen zoals ik. Vluchtig griste ik kleding van mijn bed, een zwart top dat erg leek op mijn eigen, op de stof na. De stof was dun, maar gaf tegelijker tijd de indruk dat het erg sterk was. Het duurde even voordat ik de knoop van mijn broek los kreeg omdat mijn vingers verschrikkelijk trilden. Vier bedden verderop fluisterden de zusjes met de rode ogen zacht. Af en toe keken ze met z’n allen tegelijk mijn kant op. Ik deed mijn best om hun blikken te negeren en sjorde een zwarte broek met zakken op mijn bovenbenen en ingezette kniestukken over mijn enkels. Mijn eigen vertrouwde broek lag nu op het bed, en zonder te twijfelen verstopte ik het onder de dekens. Maar waar ik wel over twijfelde was de ketting, wat moest ik daarmee? Ik wilde niet dat Desh hem zou zien. Terwijl ik deed alsof ik mijn veters strikte boog ik voor over en stroopte mijn broekspijp op. Mijn vingers sloten zich om de ketting en knoopten hem stevig vast net boven mijn enkel. De pijpen van de broek zaten wijd genoeg om hem te verhullen. Desh liep vlak achter me, nog altijd trillend liep ik uit de zaal door de deuropening, waar ik mijn hand tegen het vlak legde. Tot mijn opluchting gebeurde er niks bijzonders. Ik hield mijn pas zo onopvallend mogelijk in terwijl ik verder liep. Desh had me veel uitgelegd, maar hij was de weg naar de trainingzaal vergeten. Toen hij de poort ook gepasseerd was haalde hij me in en liep voor me uit. Een raar gevoel van angst vermengt met wanhoop vulde mijn maag. Mijn vingers zochten uit de macht der gewoonte naar het medaillon in mijn zak. Maar mijn zakken waren natuurlijk leeg. Het was net alsof alle mensen die we op de gang tegen kwamen, en dat waren er behoorlijk veel, me aanstaarden. Nog twintig stappen naar de deur. In mijn hoofd telde ik elke stap en intussen probeerde ik me de tekst van een van mijn favoriete liedjes te herinneren, op de hoop dat het een beetje af zou leiden. Maar ik kon me niet eens meer de eerste woorden herinneren. Het enige waar ik nog aan kon denken waren de gevaren en de risico’s die ik nam. Vaag hoorde ik Desh iets mompelen ‘Daar gaan we dan.’ Zijn woorden drongen niet helemaal tot me door. De deur ging automatisch open. Mijn mond viel half open toen ik de zaal erachter zag.

De vloer van de ruimte was diep rood, de wanden waren zwart. Maar mijn aandacht werd getrokken door het formaat. Ik schatte het zeker een half voetbal veld groot, terwijl je als je bij de deur stond nog makkelijk zou kunnen denken dat er een wc hokje achter zat. De deur achter mijn rug was de enige deur, dat verbaasde me ook. Als er iets zou gebeuren was dit de enige uitgang. De enige manier om weer buiten te komen. De hele zaal was gevuld met matten, boksballen (die op een of andere vreemde manier leken te zweven), blokken van verschillende hoogtes (waar ik het doel niet helemaal van begreep), gewichten, een soort van wandrekken, en zo kon ik nog wel even door gaan. Langs de linkerzijde hing een spiegel, ik ving mijn blik voor een seconde, en schrok van hoe ik eruit zag. Mijn bruine haren piekte uit de staart die ik erin gemaakt had en hingen losjes langs mijn gezicht en ik was zo ongeveer lijkbleek. Achterin de ruimte waren een soort platen van metaal, ook daar van kon ik de bedoeling alleen maar raden. Op sommige plekken zag ik rekken staan met wapens erin, op een of ander manier hunkerde mijn lichaam om die vast te mogen houden. Ik begreep die drang niet helemaal, want ik had helemaal geen behoefte om anderen neer te knallen. Maar het was alsof een stemmetje in mij fluisterde: ’Hou ze vast. Je moet ze vast houden. Richt en haal de trekker over.’ Terwijl dat het laatste was wat ik echt wilde. Het was alsof ik in strijd was met mijn lichaam. Dat gevoel leidde me even af van mijn zenuwen, maar toen een dikke man met kort, in een patroon geschoren haar, de zaal binnen kwam lopen voelde ik mijn hart te keer gaan. Hij keek spiedend de zaal rond, waar bij hij elk persoon kort in zich op leek te nemen. Zijn ogen gleden over iedereen zonder dat zijn uitdrukking veranderde, tot zijn blik bij mij bleef hangen. Enkele seconden lang keken we elkaar aan, zijn gezicht stond nog steeds neutraal, maar in zijn ogen zag ik de verbazing. Ik wende mijn blik af, om niet al te onbeleefd over te komen en keek de andere kant op. Desh deed een stap naar me toen. ‘Zo meteen, bij het beginnen knielen. Doe alsof je hier al jaren bent, kijk maar naar wat ik doe en doe het zelfde. Oké?’ Zijn stem klonk al iets minder hard als zo straks, maar hij had nog steeds een harde ondertoon. Of misschien was dit wel zijn normale stem, wist ik veel. De man was kaarsrecht voor de groep gaan staan, zijn vingers waren strak om een houten stok geklemd. Een tik er mee tegen de rode vloer was genoeg om de aandacht op te eisen. Iedereen keek zijn kant op (dat kon ik niet zien, omdat ik met mijn rug naar ze toe stond, maar ik voelde hun ogen in mijn rug) en er was niemand die ook nog maar een woord zei. Hij droeg een simpel trainingspak, net als we allemaal, ondanks dat straalde hij onverdeelde macht uit. Ik had deze groep met respect naar Desh zien kijken, maar dat was niks vergeleken met dit. De mensen om me heen leken hem niet alleen te respecteren, ze straalde ook een soort angst en eerbied uit. Alsof de man voor me een soort god was. Zonder waarschuwing zakte de man op zijn knieën, mompelde een stuk of tien woorden en stond weer op. Op het moment dat hij weer recht op stond was het onze beurt. De hele groep zakte als een door hun benen. Dit keer was ik er op verdacht, dus deed ik hetzelfde als zij. Ze mompelden een reeks onverstaanbare woorden en ik playbackte. Ik ergerde aan het feit dat ze mompelden, want op deze manier kon ik het niet goed genoeg verstaan om het correct te kunnen herhalen. Daarna stonden ze op de zelfde stoïcijnse manier weer op en maakten een diepe buiging. Achter ons tegen de muur stonden banken, waarop we plaats namen. ‘Vandaag, ga ik jullie wat knopen leren.’ Zei de man. Zijn bruine ogen waren nog steeds om mij gericht. ‘Jij, daar. Jou ken ik niet.’ Hij praatte zacht, maar zijn stem klonk absoluut niet vriendelijk. Ik richtte me iets op en keek hem aan. ‘Nee dat klopt. Ik ben Elve, Desh’s nicht.’ Glimlachte ik. Mijn stem klonk niet als de mijne, maar hij trilde niet. Dat was tenminste iets. De mensen om ee heen staarden me ongegeneerd aan. Misschien waren er niet vaak nieuwelingen hier of wisten ze dat Desh geen nicht heeft. Het hielp in ieder geval niet echt. ‘Desh’s nicht.’ Hij sprak het langzaam en ongelovig uit. Het was alsof hij met alleen zijn ogen me zou kunnen doden en eigenlijk zou het me niets eens verbazen als dat nog waar was ook. Ik keek hem aan alsof ik de onschuld zelf was en deed mijn best om niet te laten zien hoe bang ik was. Na een tijd die wel uren leek te duren wendde hij zijn blik af. Hij pakte een stevig touw uit een bak nog geen twee meter van ons vandaan. In mijn ooghoeken zag ik de groep er verbaasd naar staren. ‘Dit is touw.’ Sprak de man. Twee dagen geleden, thuis, had ik iedereen die me dat verteld had met rollende ogen aangekeken. Maar hier wist ik me in te houden, vooral omdat hij zijn strakke blik alweer op mij gericht had en de mensen om me heen oprecht verbaasd leken. Dus ik hield ik mijn gezicht zo goed mogelijk in de plooi. De man wachtte enkele seconden voor hij verder ging. ‘Het werd eeuwen geleden gebruikt. Voor van alles.’ Plotseling stapte hij naar voren. ‘De Overstappers zullen hun toevlucht zoeken naar oude materialen als dit.’ In middels was mijn verbazing niet gespeeld meer, ik vroeg me af hoe het kon dat ze geen touw meer gebruikten. ‘Ik wil dat jullie er mee om leren gaan. Aan het werk.’ De groep stond op als een en liep naar een leeg vierkant aan de linkerkant van de zaal. In perfecte rijen hurkten ze neer. Vijf rijen met telkens vier mensen per rij. Desh ging achteraan zitten, zodat ik niet als enige over zou blijven. Snel wildde ik naast hem gaan zitten, maar de stem van onze leraar schalde door de zaal. ‘Nieuwe hier komen! Ik wil je vooraan hebben.’ Zelfs vanaf twintig meter afstand kon ik zijn ogen zien glimmen van iets wat bijna amusatie leek toen ik gespannen langs de rijen liep om er vervolgens voor te gaan zitten. Doe alsof je hier thuis hoort. Desh woorden spookten door mijn hoofd, maar ze bereikten me niet echt. In een spiegel een stukje verderop zag ik de ogen van de rest van de groep me aan staren, ik staarde terug. De man knikte tevreden en liep toen terug naar de bak, waar hij touw uit haalde. Hij gooide ons er allemaal een toe. Het voelde ruw aan onder mijn vingers en de geur herinnerde me meer aan thuis dan me lief was. ‘Aandacht.’ Zei de man zacht. En, natuurlijk, kreeg hij die direct. Hij legde stap voor stap wat basis knopen uit en vertelde waar touw van gemaakt was en waar het voor gebruikt word. Ik deed mijn best om geïnteresseerd te kijken, al kon ik al platte knopen leggen voor ik leerde schrijven. Daarna liet hij het ons zelf proberen. Achter me hoorde ik mensen fluisteren. ‘Ik heb hem nog nooit over een nicht gehoord. En gister leek het niet alsof ze hem kende.’ Ik vroeg me af of het de bedoeling was dat ik ze hoorde, want het ging onmiskenbaar over mij. Waar de man net nog zo gesteld was op stilte, keek hij nu niet eens op. Ik legde langzaam een knoop ik het touw en haalde hem er vervolgens weer uit. Ik deed mijn best om het niet te snel te doen. Na tien minuten stond Wanelson op. ‘De nieuwe wil het wel even voordoen.’ Gefrustreerd keek ik hem aan.

‘Wacht even jij.’
Mijn adem stokte in mijn keel toen Wanelson ineens vlak achter me stond. Hij heeft het door. Hij heeft het door. Ik wist het zeker. Waarom wilde hij ook persee dat ik naar voren kwam voor het knopen? Knullig had ik een platte knoop in het touw gelegd terwijl ik mijn best deed om het niet te goed te doen. Afwachtend bekeek ik de man. ‘Desh heeft geen nicht.’ Fluisterde hij voor hij zich omdraaide en wegliep.

prugelpiet schreef:

Supergaaf weer!

Maar, wanelson was dus de trainer?

LukieBradley schreef:

Heb het gehele verhaal geboeid gelezen en zal het geboeid blijven volgen! Heel mooi al houd ik niet zo van fictie verhalen

_roodvos_ schreef:

Ik denk dat het nog steeds een topverhaal is als je het achterstevoren leest.

zippora schreef:

@Hannah ..... en..... wanneer is binnenkort? Check iedere week sindsdien of er al wat nieuws staat .