Bokt.nl

Citaat:

Als we in de auto zitten pak ik mijn telefoon om hem aan te zetten. Gelijk krijg ik meldingen te zien van drie gemiste oproepen, allemaal van mijn vader. Ik word gelijk ongerust en hoop dat er niets met Tippy aan de hand is, als ik me ineens realiseer dat we uit eten zouden gaan. ‘Oh nee hè, nou ben ik dat etentje vergeten met mijn vader,’ kreun ik en ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Het gaat eindelijk goed met mijn vader en nu verpest ik het allemaal weer.
‘Waarom bel je hem niet?,’ zegt Blake en net op dat moment gaat mijn telefoon. Ik kijk naar het scherm, het is mijn vader die belt. Ik staar nog een seconde naar het beeld en besluit dan toch maar op te nemen. ‘Sue, waarom nam je niet op? Is er iets aan de hand, ben je in orde?,’ vraagt Tom ongerust. ‘Sorry pap, het spijt me enorm. Ik was bij,’ en ik twijfel even wat ik zal zeggen. Hij kent Blake nog niet en voorlopig is dat nog beter. ‘een vriend. We moesten samen aan een project werken voor school en toen ben ik de tijd uit het oog verloren. Uiteindelijk was het al zo laat dat ik ben blijven slapen.’ Het is even stil aan de andere kant van de telefoon en ik weet dat hij de twijfel in mijn stem hoorde. Ik ben nooit een goede leugenaar geweest en ik baal ervan dat het op dit moment niet anders is.
‘Je was zeker bij die jongen van zondag, Zack heet hij toch? Nou goed, zolang je maar niks hebt, maar ik zou het op prijs stellen als je volgende keer even afzegt.’ Ik hoor mijn vader aan de andere kant van de lijn zuchten. ‘Dank je pap. Geldt het aanbod voor het etentje nog, dan gaan we vanavond. Ik beloof het.’ Hopelijk gaat mijn vader hiermee akkoord zodat ik hem alsnog kan uithoren. Gelukkig stemt hij hiermee in waarna ik gedag zeg en ophang.
‘Een vriend?,’ zegt Blake met een grijns op zijn gezicht. Ik mompel wat waarna Blake zijn humeur alleen maar beter word. ‘Sue, je bent de slechtste leugenaar die ik ken.’ Ik kijk hem zogenaamd boos aan en kijk weer naar buiten. Ik voel hem naar me kijken en draai mijn gezicht naar hem toe. ‘Het is misschien handiger om je ogen op de weg te houden, Blake,’ zeg ik droog. Hij lacht en kijkt dan weer naar de weg.
Naarmate we dichter bij school komen word ik steeds onrustiger. Ik schuif heen en weer op de stoel en Blake kijkt me aan. Ineens word het me teveel en ik zeg tegen Blake: ‘Stop de auto, nu.’ Zodra de auto stilstaat stap ik uit en ijsbeer heen en weer. Blake is ook uitgestapt en komt bezorgd naar me toe. ‘Sue, wat is er?,’ hij houdt mijn schouders vast zodat ik wel stil moet staan en kijkt me onderzoekend aan. Ik zucht en sla mijn armen omhoog als teken dat ik het even niet weet. ‘Is dit omdat je twijfels hebt? Over ons? Sue, ik begrijp het als je alleen vrienden wilt zijn en daar heb ik dan vrede mee,’ zegt Blake en hij laat mijn schouders weer los. Ik kijk hem niet begrijpend aan en zeg dan: ‘Natuurlijk gaat dit niet om mijn gevoelens voor jou, hoe kun je dat nou denken na vannacht?’ Alleen de gedachte aan gisteravond doet mijn buik kriebelen. ‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik gewoon bang ben voor de reacties op school.’ Blake kijkt me ongelovig aan en zegt dan: ‘Ik loop naast je Sue, je hebt niets om bang voor te zijn. Het belangrijkste is wat wij voor elkaar voelen.’ Ik begin te lachen om zijn woorden. ‘Blake, het lijkt net alsof je uit een romantische film bent gestapt,’ zeg ik en ik sla mijn ogen omhoog. Blake zucht en zegt serieus ‘ik meen het Sue.’ Ik merk dat Blake gekwetst is omdat ik het niet serieus nam. Als verontschuldig geef ik hem een kus en hij heeft me alweer vergeven. We stappen snel weer in de auto en rijden door naar school.
Wanneer Blake niet hoeft te schakelen heeft hij zijn hand op mijn been liggen. Ik vind het een fijn gevoel en de zenuwen van daarnet zijn weg gezakt. Als we bij de parkeerplaats aankomen schieten die zenuwen toch weer omhoog. Ik stap uit en hip zenuwachtig op mijn benen heen en weer. Blake stapt uit en legt zijn arm over mijn schouder. Hij geeft me een kus om moed in te spreken waarna we verder lopen. Zoals ik al had verwacht verstommen alle gesprekken als we voorbij lopen en ik zie alle blikken onze kant op kijken. Ik besluit de blikken te negeren, maar voel ze nog nabranden in mijn rug. Ik zucht diep en Blake trekt me even dicht tegen zich aan. Dan fluistert hij in mijn oor: ‘Je doet het geweldig, nog even doorbijten.’ Ik kijk hem dankbaar aan en tover een lach op mijn gezicht. Ineens maak ik me niet meer zo druk om de blikken en ik voel me in de zevende hemel. Op mijn gezicht staat een glimlach en ik voel me geweldig met Blake naast me. Als we de school inlopen staat Gloria bij haar kluisje met Zack naast zich. Ze zijn in gesprek, maar zodra ze ons zien kijken ze ons verbaasd aan. ‘Hé Sue,’ zegt Gloria verbaasd en ik zeg haar gedag terug. Ik ben niet in de stemming om nu te stoppen en met haar te praten en wil haar niet storen in haar gesprek met Zack.
Wanneer we bij mijn kluisje aankomen neem ik afscheid van Blake. ‘Ik zie je zo in de pauze,’ zeg ik tegen hem. ‘Je weet waar je me kunt vinden,’ zegt Blake erachteraan en hij geeft me een kus. Sneller dan ik wil duw ik hem weg. ‘Niet waar de hele school kan meegenieten,’ sis ik zachtjes. Blake zucht, geeft me een kus op mijn voorhoofd en loopt daarna weg naar de les.
De eerste les verloopt rustig en zodra de bel gaat sta ik op om naar de volgende les te gaan. Op de gang word ik ingehaald door Gloria. ‘Dus jij en Blake hè?,’ zegt ze plagerig. ‘Sinds wanneer is dat aan de gang?’
‘Nog maar net. Eerlijk gezegd sinds gisteren pas, ik ben bij hem blijven slapen,’ zeg ik voorzichtig. Gloria kijkt me ongelovig aan en geeft me dan een lach. ‘Één ding is zeker, zodra je weet wat je wil laat je er geen gras over groeien.’ Ik kijk haar en begin dan terug te lachen. Dan ga ik over op een ander onderwerp, vooral om vragen over gisteravond te vermijden. Ik heb nu niet bepaald zin om haarfijn alle details te onthullen. ‘En hoe zit het met jou en Zack, heeft de rit naar huis nog iets opgeleverd?,’ en ik lift mijn wenkbrauwen veelbetekenend omhoog. Gelijk vertrekt haar gezicht en zucht dan. ‘Nee, er is nog niet veel actie tussen ons. Al denk ik dat het sneller zal gaan nu hij jou en Blake zo heeft gezien. Nu kan hij niet anders dan opgeven, toch?’ Ze kijkt me hoopvol aan, en ik verzeker haar ervan dat Zack ongetwijfeld voor haar zal gaan. Wat Zack voelt voor mij is alleen aantrekkingskracht, geen liefde. Hij moet er alleen nog zelf achter komen.
De les kruipt langzaam voorbij en ik kan niet wachten tot de lunch. Uiteindelijk rinkelt de bel en ik pak snel mijn spullen bij elkaar en loop de gang op. Ik kom Wyn tegen in de gang en zeg haar dat haar fiets nog in de pick up staat van Blake. Daarna loop ik naar boven en klop op de deur naar het dakterras. Gelijk word de deur geopend en Blake staat voor me. Ik loop langs hem zodat hij de deur dicht kan doen en zodra hij de deur heeft dicht gedaan zoen ik hem innig. Blake beantwoordt mijn zoen en zo staan we in elkaar omhelst. Wanneer we elkaar eindelijk van elkaar kunnen losmaken gaan we op de bank zitten tegen. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn borst aan terwijl ik van het uitzicht geniet.
‘Je relatie met je vader is niet al te best, of wel?,’ zegt Blake uit het niets. Ik kijk verschrikt naar hem op, hoe weet hij dat? Dan besef ik me dat hij me aan de telefoon heeft horen praten. Ik zucht en begin met vertellen. ‘Mijn vader is continu aan het werk, hij is net terug van een zakenreis van drie maanden. Normaal gesproken is hij altijd sacherijnig als hij terugkomt van zijn werk, net alsof hij niet blij is om me te zien,’ ik zucht en Blake wil iets zeggen, maar ik vertel weer verder. ‘dit keer is hij het tegenovergestelde. Hij is de hele tijd al zó blij, dat ik bang ben dat hij ieder moment weer kan omslaan. Hij is nu de vader die ik nooit heb gehad.’ Blake kijkt me liefdevol aan en streelt met zijn hand langs mijn gezicht. Ik doe genietend mijn ogen dicht en pak dan zijn hand vast. Ik kijk naar hem op en vertel weer verder. ‘Mijn vader is pas zo geworden toen mijn moeder is overleden, toen was ik acht jaar. Vlak na haar dood is hij zo hard gaan werken en ik ben min of meer opgevoed door onze huishoudster. Aan het begin heb ik nachten lang gehuild om mijn vader, tot ik besefte dat hij niet zou komen. Wanneer hij weer thuis kwam was ik dolblij tot de teleurstelling weer kwam en hij afscheid nam. Nu heb ik me er op ingesteld en ik weet dat hij binnenkort weer weg zal gaan. Het is alleen oneerlijk dat hij me zo veel valse hoop geeft.’ Ondertussen staat er tranen in mijn ogen en ik veeg ze weg. Blake trekt zich tegen me aan en geeft me een knuffel. Ik voel me zo veilig in zijn armen dat ik een brok in mijn keel ervan krijg.
‘Hoe is je moeder overleden?,’ vraagt Blake wanneer ik weer kalmer ben. Ik huiver van de herinneringen en Blake wil al op staan om een deken te pakken. Ik hou hem tegen en vertel dan over het ongeluk. ‘Ik was acht toen ze is overleden. Ik zat samen met haar in de auto op weg naar huis. Ze had me meegenomen naar de bioscoop en daarna zijn we bij KFC wezen eten. Ik weet het nog goed, want ik had daar een kindermaaltijd met een speelgoedpoppetje van Mickey Mouse. We reden terug op de snelweg toen er een vrachtwagen van de andere kant aan kwam. De bestuurder bleek achteraf dronken achter het stuur te zitten. We hadden geen schijn van kans, hij reed vol op ons in. Mijn moeder was op slag dood. De hulpdiensten waren verbaasd dat ik het overleefd heb, op één of andere manier ben ik uit de auto geslingerd. Op een paar schrammen na had ik helemaal niets en ik denk dat mijn vader me dat kwalijk neemt.’