Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-08-11 20:59

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 10-08-11 20:59

VERDER!

1 foutje ontdekt:

Skalet is Skelet toch?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-08-11 21:07

Geplaatst door de TopicStarter : 10-08-11 21:07

Dat zou wel kunnen!

Dankje, dan verander ik dat even

**Geplaatst**: 11-08-11 11:47

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 11-08-11 11:47

Goed stuk.
Ik hoop dat je gewoon blijft door plaatsen van dit verhaal. Ik wil echt graag alles tot het eind lezen.
Dan maar soms wat langer wachten op een update.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-08-11 18:50

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 11-08-11 18:50

Dankje! Dan zal ik gewoon door blijven plaatsen

**Geplaatst**: 11-08-11 23:52

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 11-08-11 23:52

Ja dat moet je echt doen hoor.

**Geplaatst**: 12-08-11 00:18

Geplaatst: 12-08-11 00:18

Erg leuk dit verhaal! Ben blij dat je weer een nieuw stuk heb geplaatst, ik lees zeker verder

ben ook erg benieuwd hoe het verhaal gaat lopen, ergens geloof ik niet dat Alec dood is... dat kan gewoon niet. En anders DOOD aan die Jacob, wat een creep.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-08-11 22:00

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 20-08-11 22:00

Dankjulliewel!

Nieuwe update

‘Je bent gek Julius, altijd al geweest!’ schreeuwt Jacob. Julius schudt zijn hoofd. ‘Maak me los Jacob.’ ’ ‘WAAROM?’ gromt Jacob met een hoofd zo rood als een tomaat. Julius lacht geheimzinnig. ‘Omdat je anders heel veel spijt gaat krijgen dat je me hier achter hebt gelaten.’ Jacob briest als een woedend paard. ‘NOOIT!’ Julius knikt. ‘Je maakt verkeerde beslissingen Jacob, je laat je nog altijd leiden door je instinct. En laten we eerlijk zijn; die is niet zo best.’ ‘Hoe durf je, jij vuile leugenaar, jij, jij.... Jij gek!’ tiert Jacob. ‘Ik lieg niet Jacob, dat weet je zelf ook, ik lieg nooit.’ ‘Hoe denk je hier dan terecht zijn te komen, niet omdat je zo eerlijk was!’ ‘Ik zeg niet dat ik eerlijk was Jacob, maar eerlijk is wat anders dan of ik de waarheid sprak.’ Jacob weet even niet meer wat hij moet zeggen. ‘En nu weet je niet wat je moet zeggen Jacob? Ik zal jou eens wat zeggen. Ik kom hier toch wel weg en dan... Neem ik wraak,’ zegt Julius met een strakke blik op Jacob. ‘Je komt hier toch niet levend vandaan Julius,’ brengt Jacob uit. ‘Dat zullen we nog wel eens zien.’ ‘Inderdaad, dat zullen we nog wel eens zien.’ ‘O, en Jacob, zorg een beetje goed voor je dochter, dat arme kind hoor je niet op te sluiten in een van deze kelders.’ ‘Ze is mijn dochter niet,’ sist Jacob. Dan grijpt Jacob mijn arm en sleurt me mee, weg van Julius. Ik kijk nog een keer achterom. Ik weet niet of het mijn verbeelding was, maar ik dacht te zien dat de gifgroene slang zich een paar seconden strak om Julius nek spande, en weer los liet. Alsof het duidelijk probeerde te maken, dat mijn dood nabij was. ‘Loop door,’ gromt Jacob. Hij trekt me mee, en voor ik het weet zijn we de martelkamer en het slangenhol alweer gepasseerd en lopen we de lange stenen trap op. Op een of andere manier ben ik opgelucht dat Julius de weg had versperd. We lopen over de trap, richting mijn slaapkamer. Jacob duwt me de kamer in en slaat de deur achter me dicht. ‘En waag het niet nog een keer weg te lopen!’ roept hij aan de andere kant. Ik hoor het geluid van zijn voetstappen vervagen. Vermoeit laat ik me op de grond zakken met mijn rug tegen de deur. Waag het niet om nog een keer weg te lopen. Was het daarom? Wilde hij me straffen omdat hij dacht dat ik weg wou lopen? Hij heeft ons niet gezien? Ik laat de lucht uit mijn longen ontsnappen. Ik weet niet waarom ik opgelucht ben, maar het voel bevrijdend op een of andere manier. Wie weet wat Jacob anders had gedaan, misschien had hij me wel meteen vermoord.. Of nog erger, iets aangedaan dat langer en pijnlijker zal zijn geweest dan de dood. Ik voel me te moe om na te denken, het enige dat ik wil is slapen. Een koude wind komt via het raam de kamer binnen. Het laat een spoor van kippenvel over mijn armen achter. Dom dat ik het raam niet heb gesloten toen we weg gingen, wie weet wie er allemaal binnen had kunnen komen. Ik strompel naar het open raam om hem dicht te doen, daarna naar mijn bed. Zodra mijn hoofd het kussen raakt, val ik in slaap.

Een geur van verschroeid vlees hangt in de lucht. Ik knipper in mijn ogen, maar het enige dat ik zie is een vage waas van de omgeving, en van mijn lichaam. Dromerig schud ik mijn hoofd, die verdacht zwaar aanvoelt. Waar ben ik? Galopperende hoeven, geschreeuw, iemand die mijn naam fluistert. Alles klinkt zo ver weg... ‘Gwen... Gwen!’ klinkt een kreet. Het klinkt slechts alsof het word gefluisterd, maar ik weet dat het word geschreeuwd. De rauwheid en de pijn zijn vermengt met de woorden. ‘Gwen, gaat het? Gaat het? Hoor je me?!’ Stilte. ‘Gwen, zeg toch iets.’ Ik probeer mijn ogen te openen om te kijken wie het is. Maar mijn oogleden zijn te zwaar. ‘O, god, Gwen! Gwen!’ schreeuwt de stam wanhopig. ‘Het is gebeurt met haar! We moeten hier weg, voor het te laat is!’ roept een andere stem in paniek. ‘Nee! Ik laat haar niet alleen...’ Ik voel hoe twee handen mijn schouders vastpakken, me door elkaar schudden. Ik doe mijn best bij bewustzijn te blijven. Ik heb het gevoel dat ik elk moment weg kan glijden. ‘Valko, we moeten gaan. NU!’ schreeuwt de man. ‘Valko,’ fluister ik zacht. ‘Gwen, Gwen! Ik ben hier, ik laat je niet alleen,’ huilt hij. Zijn tranen druppelen op mijn gezicht, vermengen zich met het stof. Ik hoor de paniek om me heen en de pijnkreten. Geluiden van een slachtveld. Ik kan hun angst ruiken. Maar alles is op afstand, ik lijk er geen deel van uit te maken. Valko loopt gevaar, ik voel het. ‘Valko,’ fluister ik weer. ‘Gwen..’ ‘Ga Valko, voor het te laat is.’ ‘Ik laat je niet alleen..’ ‘GA!’ zeg ik zo hard als ik kan. ‘Nee, Gwen! Nee!’ ‘Ga, ik.. Heb-b nie-iet zo lang mee-eer,’ pers ik eruit. Een warme golf vloeistof stroomd uit mijn mond. Bloed. ‘Gwen... Ik hou van je...’ zegt hij met een trillende stem. ‘Ik... Ik ook van...Jou’ Dan hoor ik galopperende paarden hoeven naderen. Vaag zie ik een schim van een paard met een man. Ik kan hem niet plaatsen. Ik weet niet aan welke kant hij staat. De man draagt een bijl, klaar om hem te gooien...Te gooien op Valko. ‘Nee.. Valko ga!’ sis ik met mijn laatste levenskracht. ‘Ik laat je..’ ‘GA!’ Ik zie hoe de man op het paard zijn bijl de lucht in slingert. Met een rot vaart komt de hij dichter bij. Recht op Valko af. Ik knijp mijn ogen stijf dicht van angst. Ik probeer bij bij te blijven, maar ik voel hoe mijn bewustzijn langzaam wegzakt. Het laatste wat ik hoor is een pijnkreet.

Ik schrik wakker. Meteen zit ik rechtop in bed. Het zweet staat op mijn voorhoofd en mijn gezicht is knalrood. Mijn longen piepen alsof ik een lange afstand heb gerent. Ik heb velen nachtmerries gehad, maar nooit leken ze zo echt. Zo echt als deze droom. Of eigenlijk nachtmerrie. Ik lik met mijn tong over mijn droge lippen. Ik kijk naar buiten. De zon komt net boven de aarde uit, de mist hangt als een sluier over het landschap. Het is nog vroeg in de morgen. Dat betekend dat ik niet lang geslapen heb. Gapend rek ik me uit. Ik ben nog moe, maar ik heb geen zin om te slapen. Bang om de nachtmerrie nog een keer te beleven. Ik laat me weer in het bed zakken en staar naar het plafond. Zou de droom iets betekenen? Zou het een visioen zijn geweest? Ik weet het niet, ik kan het niet plaatsen. De bijl die recht op Valko af vloog..... Valko. Ik zucht, voel de tranen in mijn ogen opkomen. Ik hou zo veel van hem.. Elke keer als ik hem zie vult mijn buik zich met vlinders, krijg ik een licht gevoel in mijn hoofd, slaat mijn hart een tandje harder, voel ik de drang om mijn armen om hem heen te slaan. Herinneringen over onze ontmoeting en de keren dat we samen waren geven me een warm gevoel. Onze band is zo erg gegroeid. Het is onmogelijk om uit elkaar te gaan zonder schade aan te richten. En ik vrees dat het nog erger word. Ik moet er niet aan denken dat mijn droom een visioen zou kunnen zijn. Dat ik Valko echt zou verliezen. Ik zou hem nooit meer in de ogen kunnen kijken. Nooit zal ik hem meer kunnen omhelzen, kunnen zoenen, kunnen vasthouden. Hem kunnen liefhebben. Ik zou hem niet meer kunnen terug halen. Zoals Alec niet meer terug te halen is. Alec mis ik nog elke dag, hij betekende ook heel veel voor me. Maar op een andere manier, een vriendschappelijke manier. Het voelde alsof een stuk van mijn hart was afgebroken. Ik wist dat het stuk niet meer gelijmd kon worden. Wel leerde ik ermee leven, zoals mensen met een missende ledemaat leren leven. Gek genoeg neem ik het Valko niet kwalijk. Ik weet dat Valko Alec niet expres heeft.. omgelegd. Hij moet er tot gedwongen zijn geweest. Hoe het precies zit weet ik niet, ik heb het er met Valko niet meer over gehad. Ik denk dat hij het onderwerp wil laten rusten. Voorlopig vind ik het best zo. Misschien wil ik het toch niet echt weten. Het doet er toch niet meer toe. Ik haal er Alec niet mee terug. Ik kijk door de wapperende gordijnen naar buiten. Wacht is even.. Ik had het raam toch dichtgedaan? Of toch niet? Een koude wind komt via het raam de kamer binnen. Ik strompel naar het open raam om hem dicht te doen en daarna slof ik naar het bed. De herinnering is zo helder, dat er geen twijfel over mogelijk is. Er is vannacht iemand in mijn kamer geweest. En mijn gevoel zegt dat het een geen onbekende is geweest.

**Geplaatst**: 21-08-11 00:02

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 21-08-11 00:02

Goed stuk en een goed einde.
Ik zag enkele kleine schrijffoutjes, maar niet bepaalt hinderlijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-08-11 12:29

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 21-08-11 12:29

Dankje! Ik zie dat hij een zin die scheef hoort te staan niet scheef staat, kan het helaas niet meer aanpassen..

**Geplaatst**: 02-09-11 21:15

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 02-09-11 21:15

en hoe zit het ermee?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-11 18:32

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-11 18:32

Nieuwe update, een beetje laat, maar weer extra groot! Veel leesplezier! En nu jullie toch in dit topic zijn, wie weet er nog een leuke titel?

De dagen daarna kropen voorbij. Om tijd te doden las ik boeken, boeken en nog eens boeken. Mijn eten werd voor de deur neergezet, dus ik kwam met niemand in aanraking. Ik zat maar wat om mijn bed, liet mijn ogen over de teksten gaan en mijn vingers sloegen de bladzijden om. Boek na boek verslond ik, zonder dat ik wist waar ze eigenlijk over gingen. Sommige waren in een vreemde taal geschreven die ik niet beheerste. Dan las ik hardop, om te luisteren naar de vreemde tonen, die woorden en zinnen vormde. In mijn fantasie groeide die klanken uit tot een verhaal. Wanneer de zon ten onder ging en ik mijn avondeten op had, viel ik in een onrustige slaap. Een slaap zonder dromen, een slaap waarin het lijkt dat je wakker bent, maar toch slaapt. En wanneer je in de morgen wakker word, denk je dat je niet geslapen hebt. Zó een soort slaap. En dat ritme, boek, eten, boek, eten, (slecht) slapen, herhaalde zich. Hoe veel dagen lang het zich herhaalde, weet ik niet. Het enige dat ik weet is dat ik gister het laatste boek uit mijn boekenkast haalde, en nu zonder boeken zit. En zonder boeken betekend zonder tijd-verslindings-materiaal. Wat betekend dat ik me verveel. Dodelijk verveel. Ik sta op uit mijn bed, en besluit dat ik het beste kan beginnen mezelf te verzorgen. Een blik in de spiegel zegt al genoeg. Ik moet nodig in bad. Maar haar zit als een onder gescheten vogelnest op mijn hoofd, en dan overdrijf ik niet: Klitten, modder, spinrag. Ik was even vergeten dat ik een paar dagen geleden in een goor slangenhol en een martelkamer vol spinrag heb gezeten. En dan was mijn haar nog opgestoken geweest van het bal. Zie dat maar eens te ontklitten! En dan heb ik het nog niet over mijn gezicht gehad, die onder de modder, (uitgelopen) make-up en vocht (tranen?) zit. Oja, inclusief een kussenafdruk. Niet bepaald charmant, maargoed. Eerst ontdoe ik me van mijn jurk, die ik nog (steeds) niet uitgetrokken had. Daarna is mijn korset aan de beurt. Ik frunnik aan de knoop aan het uiteinde, maar ik krijg hem niet los. Ik zoek de kamer af naar iets scherps, om de knoop mee door te snijden. Dan valt mijn oog op een oud scheermes. Ik pak het mes en plaats de botte kant tegen mijn rug, en de scherpe kant tegen de knoop. Ik geef een flinke ruk aan het mes en de knoop schiet los. Het korset valt op de grond. Ik slok de lucht naar binnen alsof ik dagen lang zonder zuurstof heb gezeten. Nu dat ding eindelijk uit is, merk ik hoe ik moeilijk ik al die tijd heb moeten ademhalen. Ik loop naar het bad en laat het vol lopen met water. Ondertussen probeer ik zo voorzichtig mogelijk mijn haar te ontklitten. Wanneer ik grotendeels van de klitten eruit heb gehaald, laat ik me in het bad glijden. Het water is koud. Ik krijg er kippenvel van op mijn armen. Ik zeep me in, laat mijn handen door mijn haren glijden. Wanneer ik schoon ben stap ik uit bad en droog ik me af. Ik wrijf met de handdoek over mijn armen, benen, rug. Daarna loop ik naar de kast, haal er een simpele jurk uit. Ik trek de jurk over mijn hoofd, en ga daarna weer in bed liggen. Mijn lichaam heeft de tempratuur van het water overgenomen, waardoor ik het ijskoud heb. Ik wikkel de dekens om me heen, maar het maakt geen verschil. Mijn humeur heeft de zelfde tempratuur als mijn lichaam. Verdrietige herinneringen maken dat ik me terneergeslagen voel. En ik maak me zorgen. Valko heeft me niet meer bezocht sinds het bal. Ik heb geen glimp of woord van hem opgevangen. Niks. Alsof hij nooit bestaan heeft. Eigenlijk voelt het hele kasteel verlaten. Het enige dat er op wijst dat er iemand is, is dat er voor mijn eten gezorgd word. Maar wie het brengt, weet ik niet. Ik wil naar de bibliotheek om een stapel nieuwe boeken te halen, maar ik durf niet. Ik ben bang dat ik Jacob tegen het lijf loopt En dat hij weer denkt dat ik probeer te ontsnappen. Voor de bibliothecaris ben ik niet bang. Sinds de vorige keer dat hij me probeerde te verkrachten, heb ik hem niet meer gezien. Ik heb het gevoel dat hij dood is, wat goed mogelijk is. Daar zie ik Jacob wel voor aan. Ik ben wel nieuwsgierig of er al een nieuwe bibliothecaris is. En of dat weer een man zou zijn, of dit keer een vrouw. En of die aardig is. Ik besluit het risico te nemen, Jacob of geen Jacob, aardige of geen aardige bibliothecaris. Eerst wat aan mijn voeten doen. Ik zoek de kast af naar een paar sokken, en uiteindelijk vind ik een paar van geitenwol. De zachte stof voelt warm op mijn koude huid. Ik loop naar de deur, en duw hem een klein stukje open. Door de gleuf kijk ik naar de gang. Niemand. Kust veilig. Ik sluip de gang op, en duw de deur voorzichtig dicht. Met een kleine klik valt hij in het slot. Ik kijk om me heen, maar nog steeds is de gang verlaten. Ik loop voorzichtig richting de gang die naar de bibliotheek leidt. Voetstappen. Stemmen. Ik druk mijn rug tegen de muur aan, kijk voorzichtig richting de gang waar het geluid vandaan kwam.
‘Jacob, je..’ zegt een onzekere mannenstem.
‘Je hoeft me de les niet te lezen Reinoud,’ snauwt Jacob.
‘Je begrijpt het niet!’
‘Tuurlijk begrijp ik het, ik heb ze er al op af gestuurd!’
‘Je jaagt ze de dood in!’ schreeuwt Reinoud wanhopig.
‘Wat is dat nou voor een onzin? Ze zijn goed getraind!’
‘Maar Jacob, die mannen zijn ook goed getraind, echt goed getraind. En ze zijn met meer! Veel meer!’
Waar hebben ze het over? Ik heb ze er al op af gestuurd? Wie? Die mannen zijn goed getraind? Welke mannen hebben ze het over?
‘Maar ze kennen dit gebied niet, dus ze zijn kansloos tegenover mijn mannen.’
Mijn mannen? Is Valko daarom weg? Sinds wanneer zijn ze weg? Ik moet ze tegenhouden! Valko mag niets overkomen, dat kan ik niet aan!
‘Er zullen doden vallen Jacob, we zijn niet met genoeg. En we hebben het idee dat ze het gebied wel kennen!’
Jacob bromt. ‘Wat zegt Valko?’
‘Hij is de situatie nog aan het inschatten, ze zijn nog op afstand, maar niet voor lang.’
‘Hoe lang hebben we nog?’
‘Nog minstens een week, maximaal 3 weken denken we. We weten niet in welk tempo ze willen komen, of hoe ze het willen aanpakken.’
‘Wat weten jullie wel?’ snauwt Jacob.
‘We denken dat we weten wat ze willen.’
‘Wat willen ze dan?’
‘Haar.’

Dus Valko’s leven loopt in gevaar, vanwege mij? Dat kan ik niet laten gebeuren! Ik moet ze tegenhouden! Desnoods geef ik ze wat ze willen. Mij. Als ik Valko’s leven daarmee kan redden, dan doe ik dat. Ik heb een vaag gevoel dat ik weet wie er achter zit, maar zeker weet ik het niet. Het kunnen meerdere mensen zijn. Mensen die ik ken, of mensen die ik niet ken. Wie het ook is, ik laat ze niet vechten met mijn Valko. Nooit. Ik laat ze niet het enige in mijn leven waar ik om geef afpakken. Wie aan hem komt, komt aan mij. En die verkoop ik een dreun. Ik ren op mijn tenen terug naar mijn kamer, maak behendig en stil de deur open en sluit hem weer voorzichtig. Ik ren naar de kast, ruk de deuren open, zoek naar een jas. Die ik niet kan vinden. Dan maar zonder. Ik wurm mijn voeten in een paar schoenen. Ik moet nu gaan. Gaan voor het te laat is. Zonder op of om te kijken ren ik mijn kamer uit, door de gangen. Voetstappen. Ik druk mijn rug tegen de muur en wacht tot de voetstappen weg vagen. Ik moet niet betrapt worden. Dat kan me mijn leven kosten, Valko’s leven kosten en van wie weet ik veel nog meer. Daar heeft niemand wat aan. Ik dribbel met mijn rug tegen de muur naar de volgende gang, en die daarna. Volgende bestemming. Trap. Ik werp een paar blikken naar links en rechts. Niemand. Ik kijk door het trapgat naar beneden. Net op dat moment richt een man van Jacob zijn blik naar boven. Ik duik naar achteren, waarbij achterover val. Rustig blijven. ‘Hallo?’ Verdomme. Ik moet nog voorzichtiger zijn. ‘Hallo?’ Ik bid dat hij zijn aandacht ergens anders op richt. En dat doet hij. Wanneer het een tijdje stil is werp ik nog een blik naar beneden. De man is verdwenen. Opgelucht haal ik adem. Voetstappen achter me. Ik moet me verstoppen. Waar moet ik heen? Ik moet een plan verzinnen. Eerst verstoppen? Paniekerig kijk ik om me heen, op zoek naar een plek om me te verstoppen. En die plek is er niet. O. Nee. Help. Wat nu? Koortsachtig denk ik na. Als ik hier blijf staan, valt het niet op aan mijn kleding dat ik er vandoor ga. Ik ben niet gekleed voor het weer. Maar het zweet staat me op mijn voorhoofd en ik beef van de spanning. Niet bepaald onopvallend. Plan twee. Zo hard mogelijk naar beneden rennen over de enorme trap, naar de stal, en dan hopen dat er een paard klaar staat. Dat lijkt me onmogelijk. Of ik moet geluk hebben. Plan drie. Ik heb niet eens tijd om na te denken wat plan drie is, want ik voel een hand op mijn schouder. O... Verdomme.. Wat nu? Ik draai me voorzichtig om. Dan zie ik dat het Reinoud is. ‘Gwen, wat doe jij hier?’ vraagt hij verbaasd. Wanneer hij mijn gezicht bestudeerd zie ik zijn gezichtsuitdrukking veranderen. Hij weet het. ‘Nee, nee Gwen, zeg dat je ons niet hebt staan afluisteren,’ zegt hij. Zijn ogen staan wijd open. ‘Wat, wat.. Ben je van plan?’ Wanneer ik niet antwoord, schud hij zijn hoofd. ‘Je bent toch niet van plan om weg te lopen?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Wat.. Wat wou je dan doen?’ Een. Het spijt me Reinoud. Twee. Dit gaat even pijn doen. Drie. Sorry. NU! Ik geef hem een rake klap met mijn vuist tegen zijn slaap. Hij staat even te wankelen. Verdomme, alsjeblieft, ik wil je niet nog een keer slaan! Oké. Je vraagt er om. Ik geef nog een rake klap. Dit keer valt hij wel bewusteloos op de grond. En nu? Hij moet hier weg, nu. Geen tijd. Ik hoor weer voetstappen. Ik moet hier weg, zo snel mogelijk. Niet dat dat gaat lukken zonder aandacht te trekken.. ‘Hé!’ schreeuwt een boze stem. Jacob. Ik draai me om, en zie dat hij in een snelle pas op mij af komt. Rennen! Mijn benen strekken zich zo ver ze kunnen, bewegen zich zo hard ze kunnen. Trap. Ik glijd bijna uit wanneer ik de bocht naar de trap neem. Daarna ren ik de treden af. Mijn hard klopt in mijn keel van de spanning. Ik voel Jacob’s adem bijna in mijn nek. Harder. Moet. Harder. Ik span mijn spieren, probeer nog harder te gaan. Ik struikel over een treden. Mijn enkel slaat dubbel. Een pijnscheut schiet door mijn hele been. Ik val opzij, knal met mijn schouder tegen een treden. ‘AUW!’ Ik gil het uit van de pijn. Geen geluid maken. Moet. Geen. Geluid maken. Ik klem mijn kiezen op elkaar. Ik rol de trap af, waarbij mijn hoofd een paar keer tegen de treden knalt. Wanneer ik onderaan de trap lig, zie ik Jacob steeds dichter bij komen. Opstaan. Ik kom zo snel mogelijk overeind, ren zo hard ik kan verder. De pijn brand door mijn lichaam. Slechts mijn drang om Valko te redden, daar weg te halen houd me op de been. Ik moet naar de stallen. Volgende gang. Ik werp een blik achterom, en zie dat Jacob erg dichtbij komt. Ik draai de gang van de stallen op. Nog een paar stappen... Een hand grijpt mijn arm. Ik mep de hand van mijn arm, ruk de deur open. De deur klapt hard tegen Jacob aan. De geuren van de stal dringen zich in mijn neus. Paard. Ik moet een paard vinden. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Het is donker in de stal. Aan de poetspaal staat een gezadeld paard rustig hooi te eten. Ik slaak een opgeluchte zucht. Ik kom eraan Valko! Ik strompel naar het paard, aai het over zijn nek. ‘Kom jochie, we gaan Valko zoeken!’ Twee paar handen rukken me naar achter, waardoor door ik op de grond val. De hoeven van het paard staan dicht bij mijn gezicht. Een schoen raakt me hard tegen het hoofd. En nog een keer. Ik krimp in elkaar van de pijn. Nog een trap raakt me in mijn maag. ‘Je dacht weer eens weg te lopen? Stomme koe!’ Ik krijg nog een trap tegen mijn schouder. Ik klem mijn mond dicht om een gil binnen te houden. Als ik in paniek raak maak ik het paard nog in paniek. En dan word ik vertrapt. ‘Dit keer heb je geluk als je hier levend vandaan komt!’ schreeuw Jacob. Nog een trap. Ik hou het niet meer. Ik gil het uit van de pijn. Tranen lopen over mijn wangen, bloed loopt uit mijn neus. Maar hij is nog niet tevreden. Hij trapt me hard tegen mijn slaap. Ik slaak weer een gil van de pijn. Ik doe mijn best om bij te blijven. Ik moet Valko halen, redden. Het paard begint onrustig te worden. Het begint te heen en weer te dribbelen. Ik moet uit kijken dan het niet op mijn hoofd gaat staan. Jacob lijkt niks door te hebben, want hij ramt nog een keer hard in mijn maag. Ik gil weer, klap dubbel van de pijn. Bloed stroomt naar boven. Ik kots het uit. Het vermengt zich met het stro op de grond. Het paard steigert, rukt aan het touw. De ogen van het paard zijn grotendeels wit en rood, weg gedraaid in hun kassen. Het geeft nog een ruk aan het touw, die het gewicht niet langer houdt. Het scheurt door het midden. Het paard draait zich met een ruk om, en maait daarbij Jacob omver. Het rent naar de uitgang van de stal die open staat. En dan stopt het. Ik bekijk het paard beter, en zie dat het een hengst is. De hengst waar Valko op zat toen ik hem ‘ontmoette’. Ik kruip naar het paard toe. Daarna probeer ik voorzicht te gaan staan. Mijn lichaam lijkt in brand te staan, zo veel pijn doet het. Gelukkig is de hengst niet zo groot. Ik werp mijn bovenlichaam over het paard, en sla mijn been over zijn rug. Mijn handen klemmen zich aan het zadel vast. ‘We gaan je baas zoeken jochie. Ga!’ Dat liet de hengst zich geen tweede keer zeggen. In een harde galop schoten we de stal uit, het bos in.

**Geplaatst**: 07-09-11 19:55

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 07-09-11 19:55

Love it!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-09-11 20:10

Geplaatst door de TopicStarter : 07-09-11 20:10

Dankje!

Ik zie zelf een paar domme fouten en herhalingen staan, en 'schoten' moet 'schieten' zijn, maar ik kan het niet meer verbeteren

Ps: Weet je nog een leuke titel?

**Geplaatst**: 07-09-11 22:03

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 07-09-11 22:03

Uhm.. Nog niet haha, weet niet hoe het verder loopt, kan je denk ik pas aan het eind zeggen. Naar iets met haar naam erin??
"het leven als ..." was ze iets adels nee toch?
"het leven van..."
Met avontuur erin word het te kinderachtig.. Moet wel iets mysterieus zijn

Zal blijven denken voor je xd

**Geplaatst**: 08-09-11 12:17

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 08-09-11 12:17

Hm heel dubbel.

Ik ben absoluut geen fan van je schrijfstijl, ik vind het te simpel en snel om maar kort te omschrijven maar dit is iets persoonlijks. Ook zie ik erg veel fouten voorbij komen maar dit kan vanwege je leeftijd en dyslexie zijn (tenminste, ik las geloof ik ergens dat je dyslectisch bent?) en dat is dat ook niet zo erg maar als je er serieus iets mee zou willen doen lijkt het me verstandig om het door iemand volledig na te laten kijken.

Toch heb ik het hele verhaal tot nu toe gelezen aangezien ik zo graag wil weten hoe het verder gaat. Je weet dus wel heel goed je lezers te boeien en het geheel erg spannend te houden, knap hoor!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 08-09-11 14:07

Geplaatst door de TopicStarter : 08-09-11 14:07

Delaja schreef:
Hm heel dubbel.

Ik ben absoluut geen fan van je schrijfstijl, ik vind het te simpel en snel om maar kort te omschrijven maar dit is iets persoonlijks. Ook zie ik erg veel fouten voorbij komen maar dit kan vanwege je leeftijd en dyslexie zijn (tenminste, ik las geloof ik ergens dat je dyslectisch bent?) en dat is dat ook niet zo erg maar als je er serieus iets mee zou willen doen lijkt het me verstandig om het door iemand volledig na te laten kijken.

Toch heb ik het hele verhaal tot nu toe gelezen aangezien ik zo graag wil weten hoe het verder gaat. Je weet dus wel heel goed je lezers te boeien en het geheel erg spannend te houden, knap hoor!

Dankjewel! Tja, schrijfstijl is heel persoonlijk, ik hou zelf van simpel en snel, ik hou totaal niet van uitgebreid. Hele omschrijvingen vind ik boring. Inderdaad, ik lees het meestal pas na als ik het stuk al in dit topic heb gezet, zal ik voortaan ervoor doen. Vandaar ook veel 'domme' foutjes

. Het heeft niet zozeer met mijn leeftijd te maken, wel met mijn dyslexie en slordigheid. Ik wil er niks serieus mee doen (schrijven) (tot nu toe dan) omdat ik het gewoon niet kan opbrengen om elke dag te schrijven. Eigenlijk dwing ik mezelf om dit verhaal af te schrijven, en dan kijk ik wel verder. Misschien stap ik later met dit verhaal naar een uitgever, maar vanzelf sprekend laat ik mijn moeder (die super in taal is) er dan naar kijken. Ik weet niet eens of het wel goed genoeg is. Dat zie ik dan wel weer. Bedankt voor je reactie, aan dit soort reactie's heb ik heel veel!

Ik zal kijken of ik het misschien iéts uitgebreider ga schrijven, maar de kans is klein..

Duijfje schreef:
Uhm.. Nog niet haha, weet niet hoe het verder loopt, kan je denk ik pas aan het eind zeggen. Naar iets met haar naam erin??
"het leven als ..." was ze iets adels nee toch?
"het leven van..."
Met avontuur erin word het te kinderachtig.. Moet wel iets mysterieus zijn
Zal blijven denken voor je xd

Há wat grappig! Ik had eerst in mijn hoofd als titel 'Gwen Lawcy' maar ik vroeg me af of dat niet te simpel was. Mysterieus was idd ook mijn idee

**Geplaatst**: 08-09-11 15:10

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 08-09-11 15:10

Ik vind het weer heel leuk geschreven!

Snel naar volgende stukj

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-09-11 21:40

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 09-09-11 21:40

Dankjewel! Ik probeer morgen weer een update te schrijven, al weet ik niet of dat gaat lukken

Trouwens, als jullie een idee willen hebben hoe de hoofdpersoon (Gwen) eruit ziet;
[UK] [DIGI][WIP]Gwen Lawcy! -eerste mens-
Dan moet je even in dit ^ topic kijken!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-11 16:17

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-11 16:17

Nieuwe update!

Hij was eigenlijk gister al klaar, maar ik kon toen niet op internet komen. Als het goed is zijn de meeste spellingsfouten eruit, maar als jullie er een zien, zeg het dan maar

De kou snijdt zich door de dunne stof van de jurk. Op een of andere manier werkt het verkoelend. Mijn lichaam is warm en vochtig van het zweet. En van het bloed dat uit mijn neus stroomt. De pijn is bijna onverdraaglijk. Het enige dat me op de been houd, is de drang om Valko te halen, te redden. Mijn gevoel zegt dat hij in gevaar is. In levensgevaar. De hengst onder mij voelt het ook. Zijn benen strekken zich, bewegen zich zo snel mogelijk voort. Zijn hoeven raken nauwelijks de grond. Ik klem mijn handen vaster om de kop van het zadel. Sturen hoeft niet; de hengst weet de weg. Het enige wat ik hoef te doen is in het zadel blijven. Wat al een hele opdracht is. We razen over het smalle bospad, ontwijken de takken die gevaarlijk uitsteken. Af en toe schaaft er een over mijn huid en laat dan een pijnlijke bloederige streep achter. Niet dat ik er veel van voel. De pijn die Jacob me heeft aangedaan, is vele male erger. Mijn lichaam is als verdooft. Mijn ledematen zijn nauwelijks voelbaar. Laat staan dat ik ze kan makkelijk kan bewegen. En wanneer ik ze probeer te bewegen, lijkt mijn lichaam in brand te staan. Pijn. Alleen maar pijn. Ik moet doorgaan. Ik moet en zal Valko vinden. Voor het te laat is. Het paard voelt dat het harder moet, nog harder. De hengst plant zijn achterhoeven nog verder onder zijn lichaam, en zet zich met een enorme kracht af. Telkens weer. We schieten langs de bomen, over de paden, naar een opening in het bos. Het veld. Het veld waar Valko oog in oog stond met zijn toekomst, het veld waar ik Boris vermoord heb zien worden. Het veld waar de bosrovers toeslaan. Een stem in me fluistert dat ik het paard moet keren, om moet rijden. In een grote boog om het veld heen. Maar dan zou ik tijd verliezen. Tijd waarin Valko vermoord zou kunnen worden. Anderzijds, als ik het veld oversteek heb ik kans overvallen te worden door de bosrovers, omdat die daar bijna altijd mensen aanvallen en beroven. En dan schiet ik al helemaal niks op. Voordat ik een besluit heb genomen, zijn we al op de open plek aangekomen. De hengst rent nog steeds op topsnelheid, zonder vaart te minderen. Binnen een paar seconden zijn we het veld al overgestoken. Opgelucht haal ik hapering adem. Mijn longen voelen zwaar aan, alsof ze gevuld zijn met water. Of.. Met bloed. Nee, dat kan niet waar zijn, het komt gewoon door de spanning. Er is niets om je zorgen over te maken Gwen, je stelt je aan. Jacob heeft je alleen een paar klappen gegeven. Dat is alles. Er is niets aan de hand. Helemaal niets. Ik haal nog een keer diep adem via mijn neus. Geen hapering. Ik maak me weer zorgen om niks. We galopperen een zanderig pad op. Het zand stuift op, wordt door de wind in mijn gezicht geblazen. Het spul prikt in mijn neus, snijdt in mijn ogen, voelt droog aan op mijn lippen. Ik hap naar adem, omdat mijn neus verstopt zit met het stoffige spul. Een zandwolk waait mijn mond in. Het schuurt in mijn keel, waardoor ik moet hoesten. Ik proest het uit, kokhals het er uit. Een warme vloeistof loopt over mijn kin naar beneden.

In paniek grijp ik met een hand de zijkant van mijn gezicht. Vloeistof, warme vloeistof. Toch geen..? In een ruk haal ik mijn hand van mijn gezicht en kijk naar mijn handpalm. Bloed. Ik hoest bloed. Mijn hart is gestopt met kloppen, alles om me heen lijkt te bevriezen. De tijd staat stil. Dit kan geen goed teken zijn. Ik.. ik ga toch niet dood? Diep adem halen Gwen, rustig blijven. Je moet volhouden, je kan het! Fluistert een stem in mijn binnenste. Je moet Valko redden. Je gaat niet dood. ‘Ik ga niet dood,’ zeg ik hardop om mezelf moed in de spreken. ‘Het lijkt erger dan het is.’ Maar in mijn hart weet ik dat het niet zo is. Ik ga dood. Ik heb niet veel tijd. Wanneer ik een warme vloeistof uit mijn oren voel stromen, weet ik dat het waar is. Ik moet Valko vinden voor het te laat is, voor hem. En voor mij. Hij heeft voor me gezorgd, me beschermt, me zijn liefde gegeven. Nu kan ik iets terug doen. Ik moet iets terug doen. Valko.. Ik hou van je. Ik zal altijd van je blijven houden. Ik zal het bewijzen, door er mijn leven voor te geven. Slechts mijn liefde voor jou zorgt ervoor dat ik bij bewustzijn blijf, dat ik doorga met mijn zoektocht naar jou. Dat ik blijf leven, tot dat ik je in veiligheid heb gebracht. Ik wil dat je gelukkig word, je eigen pad gaat volgen. Mijn liefde voor jou zal me naar je toe brengen. En met die liefde in mijn hart zal ik je verlaten.

Ik reed door tot de zon nog net boven de aarde zweefde. Nu liet ik mijn paard aan de lange teugel stappen. Hij had zijn best gedaan. De hengst had de hele dag gerend in een tempo die geen een paard zo lang vol had kunnen houden. We waren langs de paden gevlogen. Maar het had nog niks opgeleverd. Valko was in geen velden of wegen te bekennen. Er waren geen hoefafdrukken van de paarden, helemaal niks. Niets wees erop dat hij hier langs was gereden. Misschien waren we er voorbij gegaloppeerd, zonder het te merken. Of misschien had ik het mis en was Valko niet in gevaar. Misschien was hij al weer terug bij Jacob. Veilig en wel. Of niet veilig. Ik weet niet hoeveel Jacob had mee gekregen. Ik weet niet eens zeker of ik per ongeluk zijn naam had laten vallen toen hij me in elkaar trapte. Of daarvoor. Toen ik Valko’s hengst aantrof. Had ik toen iets over hem gezegd dat Jacob had kunnen horen? Ik weet het niet meer. De hoeven van het paard slepen vermoeit over de bodem van het bos. Het is alsof de hengst ook teleurgesteld is dat we Valko nog niet hebben gevonden. Ik voel dat het paard de drang heeft om verder te zoeken, maar zijn lichaam geeft niet mee. Hij is uitgeput. Ik ook. Mijn lichaam voel ik nauwelijks, het is verlamd van de pijn en van de rit. Mijn handen voelen krampachtig aan. Ik kijk naar de lucht, die langzaam een lichte inkt kleur krijgt. De maan is vol en tekent zich scherp af tegen het blauw van de nacht. Het word snel donker, ik moet een rustplaats gaan zoeken. Het zal niet lang meer duren voordat de nacht pikdonker zal zijn. Mijn ogen speuren het bos af, opzoek naar een open plek. Het duurt even voordat ik er een gevonden heb. Ik rijd ernaartoe en laat de hengst halt houden. En nu? Hoe moet ik afstappen? Ik weet niet of ik de beweging kan maken om van het paard af te komen. Of ik mijn been wel over zijn rug kan zwiepen, en me dan voorzichtig op de grond kan laten zakken. Nee. Dat kan nooit goed gaan. Op dat moment laat de hengst zich op zijn knieën zakken. En vervolgens laat hij ook zijn achterkant op de grond ploffen. Ik sta versteld. Liet de hengst zich nou op de grond zakken, zodat ik af kon stappen? Dat is toch onmogelijk? Is dit een droom? Ik knipper in mijn ogen, maar er is niks veranderd. De hengst ligt nog steeds ontspannen op de plek waar het is gaan liggen, met mij op zijn rug. Ik laat mijn been voorzichtig over zijn buik glijden, naar de andere kant van zijn rug. Dan laat ik me uit het zadel glijden. Met een kleine plof zit ik op de grond. Ik zou nooit van zijn rug afgekomen zijn als hij niet was gaan liggen. De hengst had dat aangevoeld. Ik voel me erdoor ontroerd. Dit wezen begreep me, zonder woorden. Hij was in zo’n korte tijd, al zo veel voor mij gaan betekenen. Als liefde op het eerste gezicht. Of eerder vriendschap op het eerste gezicht, als dat bestaat. Samen hebben we een doel; Valko vinden. En dat maakt dat maakt ons tot bondgenoten die op elkaar aangewezen zijn. Ik kan de band tussen dit paard en Valko duidelijk voelen. Het paard mist hem net zoveel als ik, verlangt net zo veel naar Valko als ik. Het is me ook niet duidelijk waarom Valko zijn beste vriend op stal liet staan. Waarom hij een ander paard had meegenomen. Zou hij hebben verwacht dat hij niet zou terug keren. Levend terug zou keren? Ik kon me niet voorstellen dat hij daarom de hengst had laten staan. Hij zou samen met dit paard willen strijden, zegt mijn gevoel. Ze zouden samen onoverwinnelijk zijn. Ze voelden elkaar perfect aan. Elke beweging maakten ze samen, dat had ik gezien die avond dat Valko me met zijn mannen had omsingeld. Waarom dan? Waarom liet hij het paard achter? Voor mij? Ik weet het niet, ik ben te moe om na te denken. Ik laat me iets naar beneden zakken, waardoor alleen mijn bovenlichaam nog tegen het paard aan leunt. De hengst laat het toe en maakt geen aanstalten om op te staan. Ik kijk in zijn diepbruine ogen, die bijna zwart kleuren door de opkomende nacht. Als er woorden in zijn ogen geschreven stonden, zou er staan: ‘Vertrouw me.’ En dat doe ik. Zodra ik mijn ogen sluit, val ik in een diepe slaap. Die me nog eens fataal zou kunnen worden.

**Geplaatst**: 12-09-11 16:32

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 12-09-11 16:32

Wauw!

Spannunnddd!!!

**Geplaatst**: 12-09-11 17:57

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 12-09-11 17:57

Goed geschreven!

Ik las dat je nog op school zit, dus misschien kun je het daar laten controleren? Heb ik ook eens laten doen

Ik hou persoonlijk van lange titels zoals "never let me go" en "when eternity is not enough".

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-09-11 21:13

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst door de TopicStarter : 12-09-11 21:13

@Barbie_Blue; Dankje!

Laat het als het af is controleren

Ik denk wel dat ik de titel in het Nederlands doe, nog een idee?

**Geplaatst**: 12-09-11 23:25

Re: [VER] Prinses Lawcy en Alec.

Geplaatst: 12-09-11 23:25

Ik heb alleen verhalen in het Engels geschreven, met zo'n soort titels ;-)

Misschien:
* Het onvoorspelbare en mysterieuze leven van Gwen Lawcy
* Liefde alleen is niet genoeg
* Ik ben wie ik ben.

Beetje inspiratieloos vandaag :')

**Geplaatst**: 13-09-11 07:46

Geplaatst: 13-09-11 07:46

Goed stuk weer, maar ik heb nog wel een tip. Probeer de zinnen iets langer te maken, dat leest fijner weg.
Even een voorbeeld:

De kou snijdt zich door de dunne stof van de jurk en op een of andere manier werkt het verkoelend. Mijn lichaam is warm en vochtig van het zweet en het bloed dat uit mijn neus stroomt. De pijn is bijna onverdraaglijk, maar ik weet dat Valko in gevaar is en dat houd me op de been. Ik voel dat hij diep in gevaar is, in levensgevaar.

Dan maak je de zinnen langer en word haar gevoel net iets uitgebreider verteld. Het is een suggestie, je moet zelf maar even kijken wat je fijner vind. Ik denk dat je vanzelf wel op een passende titel komt, ik zat te denken aan Lawcy's kingdom. Maar dat is dan weer engels....
Lawcy's paradijs misschien???

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-09-11 17:55

Geplaatst door de TopicStarter : 13-09-11 17:55

sunny_l0ve schreef:
Goed stuk weer, maar ik heb nog wel een tip. Probeer de zinnen iets langer te maken, dat leest fijner weg.
Even een voorbeeld:

De kou snijdt zich door de dunne stof van de jurk en op een of andere manier werkt het verkoelend. Mijn lichaam is warm en vochtig van het zweet en het bloed dat uit mijn neus stroomt. De pijn is bijna onverdraaglijk, maar ik weet dat Valko in gevaar is en dat houd me op de been. Ik voel dat hij diep in gevaar is, in levensgevaar.

Dan maak je de zinnen langer en word haar gevoel net iets uitgebreider verteld. Het is een suggestie, je moet zelf maar even kijken wat je fijner vind. Ik denk dat je vanzelf wel op een passende titel komt, ik zat te denken aan Lawcy's kingdom. Maar dat is dan weer engels....
Lawcy's paradijs misschien???

Mijn moeder zegt dat ik de zinnen kort moet houden, dat dat weer fijner leest, sneller

'Tis ook maar net wat je fijn vind lezen

Ik zal even kijken hoe ik de zinnen fijner kan schrijven. Eerste titel vind ik leuk, tweede een beetje kinderachtig. :Y)

Barbie_Blue schreef:
Ik heb alleen verhalen in het Engels geschreven, met zo'n soort titels

Misschien:
* Het onvoorspelbare en mysterieuze leven van Gwen Lawcy
* Liefde alleen is niet genoeg
* Ik ben wie ik ben.

Beetje inspiratieloos vandaag

De eerste titel vind ik wel leuk andere twee minder