Bokt.nl

Citaat:

Niet al te lange tijd later kwam ik aan op de kade van Long Island, een geheel andere wereld die slechts een boottochtje weg was van mijn thuis. Ik zette mijn zolen op de enigszins bemoste bodem en keek door mijn zonnebril uit naar een bekend gezicht. Als het goed was had Rachel iemand gestuurd om me op te halen, en ik hoopte dan ook Khalid te zien. Helaas had ik niet zoveel geluk. Ik kreeg een klap in mijn gezicht toen ik Jason enthousiast zwaaiend aantrof. Een grimas trok als een schaduw over mijn gezicht en met lood in de schoenen ging ik richting mijn ex-vriend. Wat had ik toch een verschrikkelijke zus.
‘Dit ga je niet menen,’ zei ik op geïrriteerde toon tegen zijn zelfingenomen gezicht. ‘Heeft Rachel uitgerekend jou gestuurd?’ Zoals hij daar stond, handen in zijn zakken en zijn haar nonchalant krullend van de gel, haatte ik hem meer dan ooit. Ik haatte hem om zijn houding, ik haatte hem omdat hij me nog steeds kon raken. Ik besefte me daarbij dat het verwijt dus eigenlijk vooral bij mezelf lag. Hij lachte een schuin lachje en haalde zijn rechterhand uit zijn zak om hem vervolgens door zijn haar te halen.‘Nou niet echt, technisch gezien stuurde ze je moeder, maar die vroeg of ik het wilde doen omdat ze het druk had.’ Ik rolde mijn ogen. Ja, ja. Die moeder van mij wist ook van geen ophouden. Jason maakte ondertussen een uitnodigend hand gebaartje en begon te lopen richting de parkeerplaats.
Hij hield de deur van zijn Porsche voor me open en met een diepe zucht liet ik me in de lage sportauto zakken. Patser. ‘Ooit was je blij om me te zien, Anna,’ pruilde Jason op een manier die ik absoluut niet sympathiek kon vinden. ‘Let jij nou maar op de weg, Jason, want met jouw rijkunsten is dat wel nodig,’ beet ik dan ook terug. Heel even leek hij zich eraan te gaan houden, maar toen ging zijn mond, onverbeterlijk dat hij was, natuurlijk weer open. ‘Jij doet altijd maar alsof het niets was, wat hij hadden. Voel jij dan niet de pijn die ik nog steeds voel?’ Met deze woorden hield hij zijn hand op zijn borst in een poging mij met zijn gevoeligheid voor hem te winnen. Poging mislukt. ‘Jij weet niet wat pijn is Jason. Jij hebt namelijk geen gevoel.’ Ik wist dat mijn woordkeus nogal cliché was, maar ik kon het niet meer menen. Hij moest niet weer over zijn stomme pijntjes beginnen, want daar had hij geen enkel recht toe. Ik, was de gene die bedrogen was. Ik, was de gene die alles had gegeven. En ik, was de gene die pijn leed. Nog steeds.
‘Doe niet zo idioot,’ tetterde Jason op de achtergrond. ‘Je weet dat ik een gevoelsmens ben.’ Hij keek er zo serieus bij dat ik niets anders kon doen dan lachen. ‘Jij, een gevoelsmens? Doe jij niet zo idioot!’ zei ik ginnegappend tegen hem. Hij haalde zijn wenkbrauwen bijna tot zijn haargrens en vervolgens zijn hoofd schuin. ‘Vertel me een situatie waaruit blijkt dat ik ongevoelig ben. Één.’ Om zijn woorden te verduidelijken stak hij zijn wijsvinger naar me uit en vervolgde met ‘eentje maar.’ Ik keek bijna verbaasd naar zijn toneelspel en sloeg daarna mijn ogen naar de hemel. ‘Het zijn er teveel,’ zei ik op een vermoeide toon om mijn ex te plagen, die vervolgens met zijn ogen rolde. ‘Kies er één,’ herhaalde hij weer, nu toch iets onzekerder. ‘Hmm,’ mompelde ik, ‘welke zou ik eens doen? Misschien die keer dat je op mijn verjaardag zogenaamd wegging om extra drank te halen? Maar dat Roger me vervolgens vertelde dat je bij een of andere bimbo op bezoek was? Die keer misschien?’ Ik haalde even adem en voelde de woede in mijn lichaam trekken. Dat terwijl Jason ook de kleur van woede aannam, maar in dit geval van schaamte. En ik had nog geen behoefte om te stoppen.
‘Of moet ik het hele vreemdgaan gebeuren er maar even uitlaten? Dat is ook weer zo cliché hè. Misschien die keer dat je me belooft had om mee te gaan naar mijn oma’s begrafenis en ik je vervolgens terugvond in de kroeg, na die vreselijke dag alleen te hebben moeten doorgemaakt? Dat was ook een goede.’ Ik keek hem woest aan, vol met de boosheid die me ook die dag gevuld had. Deels ook de irritatie naar mezelf, dat ik toen al niet bij hem was weggegaan. ‘Ik was het vergeten!’ riep Jason verontwaardigt. ‘Dat kan toch gebeuren? Ik heb me toch verontschuldigt?’ Ik slaakte een diepe zucht, terwijl we steeds dichterbij het huis kwamen. ‘Dat is precies mijn punt,’ zei ik bijna op lachende toon, ‘je was het vergeten. Een gevoelig iemand was zoiets nooit vergeten. Een goed vriendje was zoiets nooit vergeten. Jij bent geen van beide, Jason.’ Ik keek toe hoe Jason zijn vuist tegen het stuur aansloeg en zijn blik strak op de weghield. Hij slikte, en ik kende hem goed genoeg om te weten dat hij even van de kaart gebracht was. Ik was best een beetje trots op mezelf.
‘Maar jij,’ begon hij toch nog, ‘jij bent ook heus niet perfect hoor. Jij hebt mijn beste vriend gestolen! Ik verloor jou, en alsof ik daar al niet kapot genoeg van was verloor ik ook nog eens Roger. Jullie waren mijn rotsen, mijn dierbaarste vrienden.’ Hoewel ik geen medelijden voor hem voelde, zag ik zijn gezicht en wist ik dat hij het er erg moeilijk mee had gehad . Hoe erg ik hem ook verafschuwde na zijn daden, een relatie van drie jaar, dat was nogal wat. Drie kerstmissen, zes verjaardagen, ontelbare familie, vrienden en kennissenfeestjes, goede tijden en slechte tijden.. we hadden heel wat meegemaakt samen en ik kende hem dan ook door en door. Als hij verdrietig was leken zijn ogen in de buitenhoeken iets naar beneden te hangen, net als zijn neus en mond. Zijn ogen werden dof en uitdrukkingsloos, en de spieren in zijn hele lijf spanden zich aan. Ik voelde hoe gevoelens van affectie ook weer even boven kwamen drijven en ik voelde mijn houding verzachten. ‘Ik heb Roger niet “gestolen”, Jason, en dat weet je best,’ begon ik op zachte toon. ‘Hij is naar mij toegekomen, hij heeft het mij uit zichzelf verteld en hij heeft ook zelf besloten zijn vriendschap met jou te beëindigen. Ik heb hem zelfs nog op het hart gedrukt dat het voor mij absoluut niet hoefde. Hij wilde het zelf, Jason.’ Jason slikte en ik zag hoe hij de tranen probeerde tegen te houden. Hij duwde het gaspedaal wat harder in, wat de wagen deed grommen. Hij scheurde de oprit van het huis waar ik geboren was op en kwam met piepende remmen tot stilstand. Hij snoof. ‘Ik weet het, Anna,’ fluisterde hij bijna. ‘En daarom doet het ook zo’n pijn.’

Bij het feest aangekomen scheidde ik niet alleen van Jason, maar hij ook van mij. Dit gesprek was voor ons allebei pittig geweest. In de menigte ging ik opzoek naar Rachel, de jarige job. Ze was waarschijnlijk weer verwikkeld in een heel interessant gesprek met een of meer van haar vele vrienden, maar ik wilde haar graag even feliciteren. Het eerste familielid dat ik tegenkwam was Khalid, die meteen de merkwaardige frons in mijn voorhoofd opmerkte. ‘Jason?’ vroeg hij bezorgd. Ik knikte. ‘Moeders is weer eens bezig.’ Mijn zwager schudde zijn hoofd. Hij wist, net als ik, dat ze onverbeterlijk was. We wisselden een blik van begrip uit. Wij pasten qua karakters zo bij elkaar dat sommige mensen soms dachten dat Khalid mijn man was. Maar die gevoelens hadden we gelukkig nooit voor elkaar gehad, alleen maar een hele hoop vriendschappelijke liefde, als de grote broer die ik nooit gehad had.
‘Waar is Ree?’ vroeg ik hem, het cadeautje enthousiast schuddend. ‘Ze is volgens mij in de eetkamer, in gesprek met haar partner.’ Khalid fronste, duidelijk niet gecharmeerd van het feit dat ze weer eens aan het werk was op een familieaangelegenheid. ‘Afgesloten, Pentagon eetkamer, of deel van het feest?’ ‘Pentagon,’ grinnikte hij, ‘maar als ik haar buiten de eetkamer zie zal ik je waarschuwen.’ Ik maakte een buiginkje en lachte. ‘Dank u, zwager.’ ‘Graag gedaan, schoonzus. Nou, wat is er gebeurt met Jason?’ Ik voelde mijn gezicht betrekken, en legde hem kort de situatie uit. ‘Dus ik ben van plan hem veel te ontlopen vandaag,’ zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde, ‘want ik heb geen zin in nog zo’n gesprek. Khalid keek begrijpend en knikte dan ook kort. ‘Logisch,’ beaamde hij. ‘Maar als je moeders niet wil spreken, dan zou ik nu wegduiken.’ Ik draaide me verbaasd om en keek recht in het gezicht van de vrouw die me gebaard had. Verdorie. ‘Te laat,’ fluisterde Khalid in mijn oor terwijl hij al knikkend naar mijn moeder het strijdtoneel verliet. ‘Dag lieverd,’ begon ze. ‘Hoi mam,’ antwoordde ik neutraal. Ze keek me verstoord aan. ‘Is er soms iets?’ Ik schudde mijn hoofd niet al te overtuigend. ‘Neu. Er is niets hoor.’ Ze keek me onderzoekend aan, maar werd gestoord door oudoom Harald die haar op de schouder tikte. En daar was mijn kans om weg te glippen, die ik gretig aannam.

Citaat:

Ik vond mijn weg door het huis waarin ik opgegroeid was en vond de enige plek waar ik alleen kon zijn, wat het enige was wat ik nu verlangde. De keuken. In dit walhalla van heerlijke hapjes en drankjes was een heel team ingehuurde koks en serveerders van het cateringbedrijf bezig met het constant aanvoeren van een natje en een droogje. Ik knikte stilletjes naar ze, en nam plaats op een van de stoelen aan de keukentafel. Hoe vaak ik hier wel niet had gezeten, op de enige plek in het huis waar mijn ouders me nooit zochten. Altijd als ik boos of verdrietig was of gewoon rust zocht had ik mijn heil hier gezocht. Het voelde dan ook niet meer dan normaal om hier te zitten na de verwarring van deze dag.
‘Zware dag?’ vroeg een van de mannelijke serveerders met een begrijpende, maar ook enigszins flirtende glimlach. Ik was absoluut niet in de stemming. ‘Ach ja,’ mompelde ik dan ook slechts om hem af te wimpelen en zonder hem nog een blik waardig te gunnen, staarde ik weer voor me uit. Zou ik ooit over Jason heenkomen? Zou onze band ooit gewoon spontaan stoppen met bestaan zodat ik niet meer aan hem hoefde te denken? Zou ik hem ooit gewoon als een klootzaak kunnen zien? Ik wist het niet. Ik wist wel dat ik niets liever wilde.
Helemaal opgaand in mijn gedachten had ik niet eens door dat er iemand naast mijn stoel gehurkt was. ‘Gaat het?’ doemde de stem op in mijn gedachten. Mijn lichaam schokte even van de spontane schrik, maar ik herstelde me snel. Ietwat wazig draaide ik me naar mijn gezelschap. Er gleed een kreun tussen mijn lippen door. Niet weer.
Twee ondeugende ogen keken lachend naar me op, terwijl hij zijn knieën boog om zich op zijn hurken bij me te voegen. Om zijn mond verschenen verraderlijke lachrimpeltjes. ‘Michael?’ zei ik dom, nog steeds verbaasd. Hij knikte langzaam en legde zijn vingers langs mijn wang, die meteen rood kleurde. ‘Wat is er met je? Je bent verdrietig. Waarom?’ Zijn stem was zo zacht dat ik bijna meteen in tranen uitbarstte. Gelukkig kon ik me inhouden. ‘Het is niks,’ antwoordde ik zo neutraal mogelijk, al merkte ik dat mijn stem een beetje kraakte. ‘En wat doe jij eigenlijk hier?’ Zijn lippen vormden een schuin lachje en zijn ogen straalden pret uit. ‘Dat kan ik ook aan jou vragen, dame.’ Er trok een enigszins verwaand glimlachje over mijn gezicht terwijl ik zijn vingers vastpakte die nog steeds op mijn wang lagen. ‘Rachel is mijn zus. Ik vraag het dus aan jou.’ Nu was het zijn beurt om verbaasd te kijken, en zijn vingers grepen de mijne vast. ‘Echt waar?’ Ik knikte. ‘Als ik echt een kind van mijn ouders ben, wat ik soms betwijfel, dan wel ja.’ Hij staarde vol ongeloof langs me heen. ‘Niet te geloven,’ mompelde hij. ‘Juist jij.’ Ik knikte vol begrip en tegelijkertijd verwarring. ‘Juist jij.’ Onze blikken kruisten elkaar en ik slaakte een zucht van een onbevredigd verlangen naar hem, Michael, de man die ik maar bleef ontmoeten. Zijn blik beantwoorde mijn gedachten, maar toch opende hij zijn mond. ‘Wat is er?’ zei hij teder, zijn duim wrijvend over mijn vingers. ‘Niets,’ zuchtte ik verder. ‘Maar,’ bedacht ik me plotseling weer in deze wereld, ‘hoe ken je mijn zus?’ Hij kuchte en plukte ongemakkelijk aan zijn shirt. ‘Oh God,’ zei ik argwanend, ‘je hebt toch geen buitenechtelijke relatie met haar?’ Ik was oprecht bang, en zag mij en Khalid al samen in de bijstand voor de liefdelozen zitten. Maar hij glimlachte. ‘Nee joh! Natuurlijk niet.’ Ik haalde opgelucht adem. ‘Maar wat is het dan?’ Ik zag hoe hij aarzelde, en trok ongeduldig aan zijn arm. ‘Kom op!’ Zijn vingers hadden de mijne losgelaten en zijn arm rustte tegen mijn been. Het tintelde waar zijn huid de mijne raakte, iets wat me angstig en intiem gelukkig tegelijk maakte. Michael schraapte zijn keel. ‘Oké,’ begon hij, ‘je weet van Rachels baan?’ Mijn ogen vielen uit mijn kassen, om vervolgens weer snel terug te keren. Eigenlijk was ik niet eens zo verbaast. Zijn geheimzinnige gedrag en neigingen ergens in het niets op te duiken en weer te verdwijnen.. ik had er niet ver naast gezeten met het leger. ‘CIA,’ zei ik ademloos. ‘Je bent haar nieuwe echtgenoot.’ Hij keek me verbaasd en bezorgd tegelijk aan. ‘Wat? Maar ik zei je net toch al…’ Ik onderbrak hem snel. ‘Nee, nee, dat is een term die ik gebruik voor Rachels partners. Verdorie, Michael. Waarom jij?’ Zijn neus wiebelde omdat hij probeerde zijn lach in te houden. Zijn mondhoeken krulden echter ook speels. ‘Ik weet het niet, Anna. Waarom jij?’
Aan de ene kant was ik in de war, maar aan de andere kant paste alles perfect in de puzzelstukjes die ik al verzameld had. Maar precies de partner van mijn zus? Hoe bizar was dat? Zijn gezicht keek me vanuit zijn lage positie vrolijk aan en boog naar me toe. ‘Nu we alles van elkaar weten,’ fluisterde hij gretig, ‘ga je mij dan nu een keer verblijden met een kusje?’ Met deze woorden glimlachte hij van oor tot oor, enthousiast over wat komen zou. De keuken was nog steeds een plek vol activiteit, maar het voelde alsof we alleen waren, zonder alle nieuwsgierige blikken en luisterende oren van het personeel. ‘Ik weet het niet hoor,’ zei ik quasionzeker, ‘moeten we dat nu wel doen?’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Dan niet,’ grinnikte hij, terwijl hij zich oprichtte. Voordat ik het wist voelde ik zijn volle lippen weer op de mijne en waren we verwikkeld in een lippenspel zo intens, dat ik de hele wereld om me heen vergat. Ik voelde hoe zijn handen mijn haren streelden, en vervolgens verlaagden naar mijn hals. De manier waarop hij zijn vingers teder over mijn huid liet lopen, deed me bijna nog meer trillen dan de kus zelf.
Ik daarentegen voelde mezelf onhandig en incompetent, niet wetend waar ik mijn handen moest laten. Dus ik liet me gekust worden als een 15-jarige die heel lang op haar eerste kus had gewacht en hem eindelijk kreeg van de populairste jongen van de school. En oh, Michael zoende alsof hij inderdaad het hele cheerleaderteam had afgewerkt. Vol vakkundigheid en ervaring. En iets anders. Hij was tederder en “liever” in zijn kussen dan ik ooit eerder had meegemaakt. Hij zoende me alsof ik van porselein was en raakte me aan als een zeldzaam kunstobject wat hij niet mocht beschadigden, maar waar hij lang opgewacht had te mogen aanschouwen. Nooit voelde ik me meer geliefd dan in die paar hemelse minuten dat we zo dichtbij elkaar waren. Ik had het al vermoed, maar nu wist ik het zeker: Michael was anders dan de andere mannen uit mijn leven. En met die conclusie kwam er een zeer vrouwelijke, hormonale, kloktikkende vraag in me op: ‘Zou hij het zijn?’’
Enkele minuten later brak Michael de kus, maar bleef dichtbij. Ik voelde zijn warme adem zachtjes blazen tegen mijn gezicht, en zijn ogen boorden zich met een grote intensiteit in de mijne. Onze neuzen raakten elkaar nog net aan, waardoor ik nog minder helder kon nadenken. Verward van al deze sterke gevoelens draaide ik mijn gezicht van hem af en probeerde daarmee het contact te verbreken. Onze handen waren echter nog met elkaar vervlochten en toen ik een poging deed om los te komen, versterkte zijn grip enkel. Terwijl onze handen dus nog steeds stevig verbonden waren, voelde ik hoe zijn neus liefkozend tegen mijn wang wreef. Hij duwde me daarmee subtiel weer zijn richting in, en ik kreeg een beetje het gevoel of ik te maken had met een jonge pup die half slaperig om aandacht vroeg. Mijn ogen vielen weer in de zijne en ik was weer betoverd. Zijn lippen kwamen moeizaam van elkaar en hij fluisterde heel zacht, zodat de keukenstaf het niet kon horen: ‘Wat betekent dit?’ Ik kon hem alleen maar geluidloos aankijken, want hoe graag ik ook wilde zeggen dat ik inmiddels zeker wist dat ik op het punt stond om hopeloos en reddeloos verliefd om hem te worden, ik durfde en kon het niet. Letterlijk, want mijn lippen leken wel aan elkaar vastgelijmd.
‘Anna? Michael? Wat gebeurt hier in godsnaam!’