Bokt.nl

Citaat:

Casey

Eenmaal onderweg biggelen de tranen over mijn wangen. Ik wil helemaal niet huilen, maar ik lijk er niets aan te kunnen doen. Justin heeft het al wel gezien, maar laat mij een tijdje. Eigenlijk ben ik daar wel blij om. Even wat tijd voor mijzelf kan ik wel gebruiken. We zijn zeker al een half uur onderweg als ik dan uiteindelijk begin te praten. “Wat nou als er wat met Abbi en Nathaniel gebeurd? Dan is het mijn schuld, want misschien was het niet gebeurd als ik andere teams had gemaakt!” Ik wil nog meer zeggen, maar Justin legt hand op mijn been en kijkt even mijn kant op. “Niet zo negatief bekijken. Uiteindelijk zijn dit de beste teams die we konden maken. Dat wisten we allemaal, ook al van tevoren. Voor nu moet je je niet bezighouden met hun, maar met ons,” pas als hij de laatst woorden heeft uigesproken richt hij zijn blik weer op de weg. Gelukkig is het niet zo druk. Ons, dreunt er door mij heen.

De rest van de weg zeggen we allebei niet zoveel. Uiteindelijk draaien we een klein vliegveldje op. “Ik heb nog een verrassing,” zegt Justin als we de auto uitstappen. Verbaasd kijk ik hem aan. “Wat dan?” “We vliegen met een privéjet.” Voor een moment kijk ik hem aan. “Oh,” is mijn reactie en begin mijn koffer uit de auto te sjorren. “De bagage wordt zo gebracht. Wij kunnen vast naar de jet,” zegt hij onverstoorbaar. Ik knik, laat mijn koffer direct los, waarna die met een klap terug in de auto valt. “Laten we dan maar gaan,” zeg ik en wil al onderweg. In een paar stappen is Justin bij mij. “Casey! Doe alsjeblieft niet zo verwent!” Hij kijkt mij hierbij streng aan. “Oh en dat bepaal jij. Ik ben nou eenmaal verwent. Het leven is te kort om iemand anders te zijn,” Justin laat mij los en loopt weg. Zijn schouders staan gespannen en ik weet dat hij zichzelf inhoud. Misschien had ik niet zo moeten doen, maar ik heb wel eens eerder met een privéjet gevlogen. Dan had hij maar met Abbigail moeten gaan. Die zal uit haar dak gaan.” Bij die gedachten moet ik toch even glimlachen. Intussen is Justin al een heel stuk vooruit en ik moet rennen om hem weer bij te halen. “Doe eens rustig!” zeg ik tegen hem als ik hem heb ingehaald. “Hoezo? Moet ik soms rekening houden met mijn medemens? Dat doe jij toch ook niet?” zegt hij scherp en ik houd meteen mijn mond. Nou dit wordt een leuke trip, denk ik sarcastisch.

In de jet is alles ruim en ik zak heerlijk op een bank neer. Justin gaat demonstratief zo ver mogelijk bij mij vandaan zitten. Ik ben moe en sluit mijn ogen. Nog voordat het vliegtuig opstijgt ben ik in dromenland.

Gillend word ik wakker. Zo hard als ik kan sla ik om mij heen. “Casey rustig,” hoor ik de stem van Justin. Hij incasseert een paar slagen, waarna hij mijn armen stevig vastpakt. Nog steeds gil ik onafgebroken. Mijn ademhaling is snel en met grote, geschrokken ogen kijk ik Justin aan. “Ik wilde het! Het was echt niet mijn bedoeling. Wat als hij nog leefde?” Mijn spieren verslappen. Justin komt naast mij zitten en trekt mij tegen zich aan. Hij geeft geen antwoordt op mijn vraag, maar houd mij stevig vast. Hij weet waar ik over droomde, hij weet dat hij daar niets aan kan doen of veranderen. Wel troost hij mij. Zachtjes huil ik, terwijl ik mij aan hem vastklamp. Pas na enige tijd wordt ik wat rustiger. Even haal ik goed adem en maak mij los uit Justin zijn armen. “Zal ik het ooit vergeten?” “Nee, dat zul je niet,” zegt hij zachtjes. Als ik hem aankijk zie ik een pijn in zijn ogen die ik nooit eerder heb gezien. Zachtjes raak ik zijn wang even aan mijn hand. Hij glimlacht naar mij en vervolgt, “Het zou niet eerlijk zijn tegenover Matthew als hij vergeten zou worden. Het is goed dat je dingen onthoud, je kunt ervan leren. Maar je leert leven met de pijn die je nu voelt.” “En als ik dat niet wil? Ermee leven?” Hij glimlacht even naar mij. “Daar heb je geen keus in, maar ik weet dat je het kan.” Langzaam knik ik en laat mij tegen hem aanzakken. Hij slaat een arm om mij heen en zo zitten we de rest van de vliegreis.

Abbigail
De eerste tijd onderweg ben ik stil. In gedachten verzonken. Wat nou als er iets ergs gebeurd met Casey en Justin? Straks zie ik ze nooit meer terug. En we hebben elkaar nog maar net gevonden. Heel langzaam komen de tranen opzetten. Ik probeer er nog tegen te vechten, maar uiteindelijk winnen de tranen. Ik kijk even opzij naar Nathaniel die zijn ogen op de weg houden. Dan veeg ik snel mijn tranen weg. Aan leuke dingen denken, dat moet helpen…. Ik graaf in mijn gedachten, maar kom elke keer op Casey uit. Nee, dat helpt toch echt niet. Ik slaak een diepe zucht en probeer mij dan te concentreren op wat buiten de auto afspeelt. Bomen, weilanden, dieren, bomen, sloten en dan nog meer bomen. Misschien als ik mij lang genoeg concentreer komt het goed. Gewoon alles in gedachten opnoemen waar we voorbij razen…

Eenmaal bij het vliegveld aangekomen heb ik mij over de vervelende gedachtes gezet. Ik moet er mee leren leven klaar. Bij dit werk kan er nu eenmaal van alles gebeuren. Nathaniel doet een arm om mij heen en leid mij mee door de gangen. “We gaan met een privéjet dus we kunnen zo doorlopen.” Even komt er een frons tussen mijn ogen. Allemaal leuk en wel, maar toch nergens voor nodig? Ach, leuk is het stiekem natuurlijk wel!
Tegen de tijd dat we bij de privéjet zijn aangekomen kan ik hem pas goed bewonderen. Het is een hypermodern ding, van buiten al. Dus hoe zou hij eruit zien van binnen? Daar kom ik snel genoeg achter want eenmaal binnen kijk in naar de bruinleren banken, de lichte muren en het tapijt op de grond. Wat verschrikkelijk luxe allemaal! Met grote ogen loop ik een rondje. Even kijk ik naar Nathaniel die op een afstand staat te kijken. “Ik zie gewoon aan je gezicht wat je denkt. Waarschijnlijk als eerste: Dit hoeft toch allemaal niet, maar uiteindelijk bedenk jij je hoe mooi dit eigenlijk is en voornamelijk wat ontzettend luxe en je bent het helemaal niet gewend.” Ik knik even kort. Nee, gewend ben ik het niet. Bedenk ik mij zelf en mijn gedachten gaan terug naar het kleine huisje in het bos. Waar in de buurt een meertje was waar ik regelmatig zwom. Even voel ik mijn hart sneller kloppen en ik voel de pijn langzaam opkomen. Mijn ouders, pleegouders.. De avond die zo bruut verstoord werd en waarna ik mijn ouders nooit meer heb gezien. Zou ik ze niet over een tijdje op kunnen zoeken? Toch maar eens vragen wanneer dit allemaal voorbij is. Maar voor nu moet ik mij concentreren op het heden en niet op het verleden of toekomst. We zitten op dit moment in een luxe jet, die zo gaat opstijgen richting Brazilië. Had George niet eerder gezegd dat we eerst naar New York gingen voor meer informatie? Ach het zal wel, waarschijnlijk toch veranderd. Waarschijnlijk krijgen we meer te horen in Brazilië.
Ondertussen maak ik het mezelf gemakkelijk op de bank. Nathaniel pakt een blad en gaat aan een tafeltje zitten lezen. Ik pak mijn mobiel en leg het op tafel. Zou ik Casey sms’en? Of zou het niet handig zijn? Misschien moet ik het maar niet doen, eenmaal in de missie zou het toch niet handig zijn. Uiteindelijk laat ik hem liggen voor wat het is. En loop door de cabine. Het wordt nog een lange, lange vlucht en ik moet mij maar vermaken met wat anders. Ik kijk eens naar Nathaniel die rustig een blad zit te lezen. Ik blijf een tijdje naar hem kijken en bestudeer hem goed. De trekken om zijn mond, de grote ogen… Eigenlijk is hij heel anders dan de meeste van zijn leeftijd. Waardoor zou het komen? Dit werk? Heeft hij al zoveel van de wereld gezien, meegemaakt? Hij lijkt wat ouder, wijzer… Te weten wat hij wil en wat hij niet wil. Gek is dat eigenlijk. Dat je opvoeding een grote deel uitmaakt van hoe je bent. Hoe we ons gedragen. De dingen die we hebben meegemaakt of juist niet. Ondertussen zie ik Nathaniel mijn kant op kijken met een twinkeling in zijn ogen. “Wat zit je me aan te staren? Al een tijdje merk ik.” Hij staat op en gaat tegenover mij op de bank zitten. Ook ik sta op en kruip op zijn schoot om hem recht aan te kijken. “Nou, ik zat mij te bedenken hoe geweldig jij bent,” glimlach ik. Ik blijf hem aankijken en volgens mij…. Zie ik hem even, echt maar heel even verlegen kijken. Mijn glimlach word breder en langzaam kom ik dichterbij om hem een zoen te geven.

Citaat:

Casey
Op het vliegveld worden onze spullen uitgeladen en meteen in een auto gedaan. Ik sta er wat onnozel bij. Justin helpt even met het sjouwen. We zijn nog geen kwartier op het vliegveld of we vertrekken alweer. Justin zit achter het stuur en geeft flink gas. “Weet jij waar we heen moeten?” vraag ik wat onzeker. Intussen frummelt hij wat naast zich. “Ik weet alleen de richting. Waar precies weet ik niet. Als jij nou eens de kaart bekijkt,” zegt hij en stopt mij een kaart in mijn handen. Met grote ogen kijk ik naar de kaart in mijn handen. Is hij gek geworden? Ik en kaartlezen? Voor een moment wil ik protesteren, maar dan bedenk ik mij. Hij zal er een grapje over maken. Iets zeggen in de trant van ‘vrouwen’. Uiteindelijk komt het erop neer dat ik het maar moet leren en beland ik weer in de situatie waar ik nu zit. Alleen dan met een vermindert trotsgevoel. Dus begin ik de kaart uit te vouwen en kijk er hel intelligent naar. “We moeten eerst maar even in de richting van Calcary rijden. Misschien dat we daar ergens kunnen overnachten,” zegt Justin met zijn blik op de weg. “Oke, intussen probeer ik te bedenken hoe het vliegveld heette. Of in ieder geval de plaats waar deze in lag. Ik weet dat Justin het mij wel een keer verteld heeft, maar wat was het ook alweer. Ik pijnig mijn hersenen, maar kan er niet opkomen. Na een hele poos zucht ik diep. “Ik snap er niets van.” Zeg ik zachtjes. Het blijft stil en ik blijf naar die stomme kaart kijken. Uiteindelijk kijk ik op naar Justin die nog steeds op de weg let. “Ik volg de borden wel.” Ik zie een grijns op zijn gezicht tevoorschijn komen. Ik draai met mijn ogen. “Oké, ik ben een waardeloze kaartlezer. Dat geef ik toe.” “Dat dan weer wel.” Hoor ik hem mompelen. Weer zucht ik diep. Natuurlijk, dat zit hem nog steeds dwars. Wat kan ik eraan doen dat ik verwend ben? Ik probeer mijn best te doen, maar nog is het niet goed genoeg. Uiteindelijk besluit ik maar om er niet meer op te reageren.
Een hele tijd later komen we in een dorpje in de buurt van de grote stad. Daar wil Justin een hotel zoeken. Uiteindelijk komen we bij een klein motelletje aan. Het ziet er armmoedig uit, maar ik durf er niets over te zeggen. Misschien valt het van binnen wel mee. Ik zie Justin uitdagend mijn kant op kijken, maar ik reageer er niet op en stap uit. Samen lopen we naar binnen, Justin geeft de auto sleutel even aan mij en loopt dan naar de balie. Nouja… eigenlijk is het gewoon een tafel met 2 stoelen. Hier binnen ziet het er nog veel bouwvalliger uit, maar ik houd mijn kaken stijf op elkaar. Justin praat ondertussen met de mensen. Vreselijk onbeschofte mensen, maar ook Justin is niet van plan om op te geven. Dat word dus een nacht zonder slaap. Ondertussen krijgen we twee sleutels en worden we snel de weg gewezen. Eenmaal op mijn kamer kijk ik mijn ogen uit. Dit gaat hem echt niet worden hè! “Doe de deur maar op slot en slaap lekker.” Zegt Justin en daarna sluit hij de deur achter mij. Langzaam loop ik op het bed af. De matras is ontzettend dun en wanneer ik de lakens weg trek zie ik dat alles ook niet bepaald schoon is. Bedankt hoor Justin, alleen maar om mij te pesten. Maar ik ga dus echt niet toegeven. Maar hier ga ik ook echt niet slapen! Ik plof op een stoel en meteen vliegt er een stofwolk omhoog. Prompt begin ik te hoesten. Great… Dit is gewoon echt fantastisch. Denk ik sarcastisch. Dan kom ik met een idee. De autosleutel heb ik nog steeds… Snel pak ik mijn koffer en loop weer naar beneden. Eenmaal buiten doe ik de auto open en gooi mijn koffer weer in de kofferbak. Ik pak er nog snel twee dikke truien uit. Ook pak ik de deken die standaard in de auto ligt, voor de gevallen dat. Nou dit is een van die gevallen. Ik sluit de achterbak weer en ik kruip op de achterbank. De stoelen doe ik weer goed, zodat het niet opvalt dat ik in de auto lig. Een van de truien doe ik aan, de deken over mij heen en de andere trui doe ik onder mijn hoofd. Het ligt niet fantastisch, maar altijd beter dan dat hotel! Snel doe ik nog de vergrendelding erop en ga dan weer liggen. Mensen moeten wel heel goed kijken voor ze mij zien bedenk ik mij. Gelukkig maar, want dit is natuurlijk verschrikkelijk onverstandig!
Ondertussen staat Justin nog steeds in zijn kamer. Ook hij bedenkt zich dat dit helemaal niets gaat worden. De matras en de lakens zijn smerig, de matras is ook nog eens ontzettend dun. Even neemt hij in overweging om op de grond te gaan slapen, maar ook dat wordt hem niet. Aangezien de grond, hoe kan het ook anders, ook vies is. Mokkend loopt hij een paar rondjes in de kleine kamer. Dan heeft hij een goed idee. De auto! Daar kan hij in gaan slapen. Hij zoekt even naar de sleutels, maar bedenkt zich dan dat Casey die nog heeft. Wat ontzettend dom! Nu kan hij ze ook moeilijk gaan halen, ze heeft dan meteen door dat er iets niet helemaal klopt. Want alles is al uit de auto. De reservesleutel! Die moet hij ergens in zijn tas hebben zitten. Snel maakt hij zijn tas open en binnen een paar minuten heeft hij hem gevonden. Triomfantelijk pakt hij zijn weekendtas en gaat naar beneden. De auto is in ieder geval nog beter dan dat verschrikkelijke motel…

Abbigail
Eenmaal op het vliegveld gaat alles heel erg snel. Alles wordt gecheckt, maar blijkbaar is de organisatie hen bekend want lang worden we niet onderzocht. Terwijl het hier nog wel zo streng hoort te zijn. Ik haal mijn schouders op en loop door naar de uitgang met mijn koffer achter mij aan slepend. Toch wel handig zo’n privé vliegtuigje, gaat veel gemakkelijker allemaal.
Buiten is het verschrikkelijk warm. Het is flink boven de dertig graden. “Ik had niet verwacht dat het hier nu zo warm zou zijn.” Zeg ik tegen Nathaniel die even knikt. “Maar we gaan al snel de bergen in.” Antwoord hij kort en nu is het mijn beurt om te knikken. Het zal wel. Ik zal blij zijn als we zijn aangekomen op onze voorlopige verblijfplaats. Wat dus in de bergen zal zijn. Ik loop Nahtnaiel achterna die meteen richting een blauwe jeep loopt. Hij begroet de man in de wagen. Joey heet hij blijkbaar en zo te zien komt hij niet hier vandaan. Waarschijnlijk komt hij uit Noord-Amerika. Wanneer Joey mij ook in het oog krijgt komt hij op mij af lopen. We stellen ons elkaar voor en hij pakt mijn koffer die hij met gemak achterin neerkwakt. Ik kijk even verschrik. Mijn zielige, zielige koffer met al mijn kostbare spullen. Dan begin Ik kijk even verschrikt meteen te grinniken. Ik lijk Casey wel! Joey en Nathaniel kijken mij vragend aan, maar ik schud mijn hoofd. “Zoals je ziet zitten we met zijn drieën voorin want de achterbank zit vol.” Ondertussen zit Joey op zijn plaats en ook Nathaniel is ingestapt. Ik schud even mijn hoofd. En ik moet daar dus ook nog bij…. Hopelijk word het geen lange tocht! Heel overdreven ga ik naast Nathaniel zitten. Ik schuif zo ver op dat hij ontzettend krap zit… Terwijl ik eigenlijk ruim plaats overhoud. Nathaniel kijkt even op mij neer. “Eh… ik vind het ontzettend gezellig maar het is warm en eh… kan je echt niet nog even opschuiven?” Vraagt hij voorzichtig. Ik trek met een harde klap de deur dicht en schuif dan weer een stuk op. “Zo beter?” Ik glimlach liefjes en probeer onschuldig te kijken. Nathaniel schud zijn hoofd, maar zegt niets. Ondertussen start Joey de auto en scheurt weg. Met deze snelheid kan het niet anders dan dat we er binnen no time zijn. Krampachtig probeer ik mij aan het dashboard vast te houden, maar zelfs dat houd mij niet tegen om in de bochten van links naar rechts te schuiven. Nathaniel doet zijn arm strak om mij heen en wanneer ik op kijk zie ik hem met een diepe frons naar de weg kijken. Ook hij is niet zo blij met deze rijstijl. Of het nog niet genoeg is begin ik misselijk te worden. Laat alsjeblieft deze rit snel voorbij zijn. En dan bedoel ik natuurlijk dat we op onze bestemming komen. Want als dit nog lang duurt, dan kan ik de schade niet meer overzien...
Ik probeer mij te focussen op de weg, zoals ik gewoonlijk doe wanneer ik ergens niet aan toe wil geven. Een hobbelige weg, bomen ernaast. De huizen aan de kant van de weg worden steeds minder en er komt steeds meer plek voor de natuur. Oké, huizen, bomen, gras, huizen, bomen, bomen, huizen…. Helpt niet. Oké, wat anders. Ik probeer mij te focussen op de lucht maar wanneer we plotseling over een grote hobbel rijden vlieg ik de lucht in. Het is maar goed dat Nathaniel mij goed vast heeft, want bijna stootte ik mijn neus tegen het glas. Zelfs ik reed zonder mijn rijbewijs nog beter dan deze kerel. Hij mag dan aardig zijn, maar ik wil nooit meer in de auto bij hem zitten. Allerlei gedachten komen voorbij vliegen. Opeens zie ik in een bocht een grote vrachtwagen aankomen. Zou het lukken op deze smalle weg? Ik verwacht dat Joey vaart mindert, maar niets is minder waar. Het lijkt wel of hij nog extra gas heeft. De vrachtwagen komt steeds dichterbij en het lijkt alsof we het niet gaan halen. De man in de vrachtwagen schrikt en toetert ongelofelijk hard. Ik knijp mijn ogen dicht. Dit is het einde, dat kan niet anders! Maar opeens is het voorbij en rijden we verder. Ik kijk verschrikt achterom en zie de vrachtwagen een klein beetje slingeren. Dan kijk ik naar Joey… Het is officieel: Die man spoort gewoon niet! Kijk als iemand ons nou in de soep wil rijden om van ons af te komen… dan was ik er tenminste nog op voorbereid, maar nu niet! Nathaniel knijpt mij ondertussen blauw.. Fijn, heel fijn. Voordat we uit de auto zijn ben ik bont en blauw geknepen, heb ik de hele boel ondergekotst, waarschijnlijk ben ik in dit uur grijs geworden en is er op zijn minst 4 jaar van mijn leven af. Is het niet zo dat mensen op dit soort momenten zich gaan bedenken hoe kostbaar het leven is? Nou ik snap dat niet en ik kan het ook niet. Ik bedenk me alleen maar hoe ik mijn kots binnen kan houden en hoe ik Nathaniel duidelijk kan maken dat ik geen stressballetje ben. Ga lekker jezelf knijpen! Of nee, knijp liever Joey. Misschien dat die kerel dan doorheeft dat hij ietsjes harder rijd dan de maximale toegestane snelheid. Ik beloof mijzelf plechtig: dat ik nooit, maar dan ook nooit meer zal klagen wanneer Casey achter het stuur zit. Echt waar! Ik beloof het plechtig…
Dan opeens staat Joey op de rem… Ik schiet naar voren en raak nog net de vooruit met mijn hoofd. Zelfs Nathaniel kon mij niet meer redden. Ik houd even mijn ogen dicht en langzaam maar zeker word ik bozer en bozer… Ik stap uit en loop naar de andere kant waar Joey zit. In het Nederlands begin ik tegen hem te tieren. “Ben je helemaal gek geworden om zo te stoppen. Om zo überhaupt te rijden?! Alsof het niet genoeg is om bont en blauw geknepen te worden, bijna te moeten kotsen, binnen een uur grijs te worden en vier jaar van mijn leven af halen! Nu krijg ik ook nog eens een grote ei op mijn kop en verschrikkelijke koppijn! Ik rijd echt niet meer met jou mee hoor!” schreeuw ik uit. Nathaniel is ondertussen langzaam aan het bijkomen en Joey doet net alsof hij me niet hoort. Hij grijnst van oor tot oor. Waarschijnlijk heeft hij heel goed door wat ik zeg, maar vertikt het om te reageren. Hij pakt zijn sleutel uit het contact en komt uit de auto. Pakt dan onze koffers en sleept ze mee naar een groot huis. Nog steeds zit Nathaniel in de auto en ik kijk het tafereel aan. Is dit zijn manier van excuses aanbieden? Vraag ik mij nog steeds opgewonden af.

Lisa_western schreef:

Citaat:

Dan begin Ik kijk even verschrikt meteen te grinniken

beetje vreemd... Maar verder mooi stuk weer