Bokt.nl

Citaat:

Abbigail

We zitten aan tafel, de hele ochtend zijn we bezig geweest met schietoefeningen. Waar Casey in uitblonk! Het was erg leuk om te zien.
“Gaan we vanmiddag net zoiets als vanmorgen doen?” Vraagt Casey hoopvol. “Nee, dat mochten jullie willen. Vanmiddag gaan we iets doen wat jullie waarschijnlijk niet leuk zullen vinden. Hardlopen. Ik zie Casey verschrikt kijken. “Ja hallo… Kunnen we dan niet gaan zwemmen ofzo?” Ik let ook op. “Dat vind ik een goeie Casey.” Ook ik kijk hoopvol nar de jongens. Ze staan op en smoezen even wat. “Oké…” Neemt Justin het woord. “We doen het half om half. Jullie gaan apart trainen, dat lijkt ons het beste. Eerst gaat Casey hardlopen en Abbigail jij gaat dan zwemmen. Daarna ruilen jullie om. Ik zal het hardloopstuk doen en Nathaniel het zwemmen.” Casey en ik kijken even elkaar aan en ik haal mijn schouders op. “oké.”
Casey en ik staan op en gaan naar ons gebouw waar we ons verkleden. Over onze bikini’s doen we onze hardloop kleding. Ik doe mijn haar in een hoge staart.

Even later sta ik op de hardloopbaan, rekoefeningen aan het doen. “Ben je er klaar voor?” Vraagt Justin. Ik knik. “Natuurlijk ben ik er klaar voor, jij ook?” Justin trekt even zijn wenkbrauw op. “Ik ben hierin getraind!” “Ja, dus? Dat wil niet altijd wat zeggen hoor!” Ik zie Justin met zijn ogen draaien en ik grinnik. “Oké, we gaan rustig beginnen. We bouwen het zo langzaam op. Eerst rennen we 5 minuten, daarna 3 minuten lopen. Oké?” “Als jij het niet langer uithoudt, oké.” Reageer ik en begin te rennen. Justin haalt mij gauw in en gaat naast me rennen.
20 minuten later begint Justin weer te praten. “Als je niet meer kan moet je het echt eerlijk zeggen hè?!” Zegt hij bezorgt. “Met mij gaat het prima. Maar als jij wilt lopen….” Vragend kijk ik hem aan. “Nee natuurlijk niet. Ik kan nog wel even doorgaan.” Antwoord Justin weer. “Zullen we het tempo wat hoger leggen?” Probeer ik Justin uit te dagen. “Prima.” Ik ga wat harder rennen en Justin volgt.
Na weer zo’n 20 minuten begin ik het toch wel te voelen. Ik word moe en krijg last van mijn benen. Maar toch wil ik doorgaan. Het tempo ligt nu verschrikkelijk hoog, praten doen we al een tijdje niet meer. Elke keer neem ik een punt waartoe ik ren, als ik daar ben aangekomen zoek ik weer naar het volgende. Alleen zo houd ik het nog uit. Ook mijn adem wordt wat onregelmatiger.
In door de neus, uit door de mond. In door de neus en uit door de mond. Zo probeer ik mij rustig te houden. Vroeger heb ik het op die manier geleerd. Rustig blijven, door je neus proberen te ademen. Maar ik voel dat het toch wel lastiger word! Snel kijk ik opzij naar Justin, ook hij heeft het moeilijk zo te zien. Nou misschien houd hij het zo wel voor gezien en kan ik ook stoppen. Maar weer tikken er verscheidene minuten voorbij en het lijkt er niet op dat Justin opgeeft. Dan opeens voel ik een ruk aan mijn arm. Ik raak bijna uit mijn evenwicht maar voel dat Justin mij sterk vasthoudt. “Zo kan het niet, we gaan lopen.” Zegt hij hijgend. Ik wil antwoorden, maar krijg er niets meer uit. Ik knik alleen maar. Samen lopen we in een goed tempo door en ik merk dat het ritme van mijn adem weer wat rustiger wordt.
“Zullen we weer?” Vraag ik na een tijdje wetend dat ik het waarschijnlijk nog geen vijf minuten volhoud om weer zo hard te rennen. “Nee. We zijn toch bijna klaar. Je moet nog zwemmen en in dat tempo van net houden we het allebei niet vol. Je kan meer dan ik dacht!” Knikt hij goedkeurend. Ik glimlach. “Weet ik.” Antwoord ik op zijn opmerking.

Casey
“Oké, we zwemmen langs de kant dat je zodat net niet kan staan naar de overkant. We beginnen met de schoolslag, terug de borstcrawl, dan de rugcrawl, de vlinderslag en dan weer de schoolslag. We kijken wel hoever we komen. Ik zet een timer aan de kant, elke tien minuten gaat hij af. Dan weten we elke keer hoelang we al bezig zijn. Zeg eerlijk wanneer je niet meer kan, dan stoppen we even.” Legt Nathaniel uit. “Jaja, laten we maar beginnen. Voordat jij nog moe wordt, voordat je begint.” Antwoord ik en ren snel het water in voordat Nathaniel een weerwoord geeft. Nathaniel volgt mij op de voet en komt naast me zwemmen.
Ik merk dat Nathaniel nog niet echt een hoge dunk van mij heeft. Op de een of andere manier denkt hij telkens dat ik nooit iets heb gedaan thuis. Net als vanochtend voel ik woede in mij opkomen. Wat denkt hij wel niet?! Langzaam bij beetje voer ik het tempo op. Schoolslag, borstcrawl, rugcrawl, vlinderslag… Schoolslag, borstcrawl, rugcrawl, vlinderslag…
Het tempo blijf ik aardig opvoeren. Ik laat hem eens een poepie ruiken! Nou ja, niet letterlijk dan. Tuutuutuut, 10 minuten.
Nathaniel blijft naast mij zwemmen en een paar keer zie ik hem bezorgd kijken. Denk je dat ik het niet kan? Schiet er door mijn hoofd. Wat denk je wel niet? Weer zet ik het tempo hoger. Schoolslag, borstcrawl, rugcrawl, vlinderslag… De tijd tikt langzaam voorbij. Tuutuutuut, 20 minuten. We blijven door zwemmen. Oké, hoe had ik het geleerd? Rustig blijven ademen. Ik voel mijn spieren trekken, maar negeer het. Ik moet en zal hem laten zien wat ik kan! Tuutuutuut, 30 minuten. Hoelang houdt die kerel naast mij het nog vol? Ik kan niet opgeven, dat mag niet! Dan voel ik iemand aan mijn arm trekken en wordt ik aan de kant gehaald. “Waarom .. doe… je.. dat?!” Hijg ik helemaal over mijn toeren. Nathaniel zegt niets, loopt het water uit en pakt zijn handdoek. Ik pak de mijne en veeg mij kwaad af.
“Casey?” zegt Nathaniel even later. “Ik wil even zeggen dat je veel meer kan dan ik had verwacht. Je hebt het goed gedaan.” Hij knikt mij even toe. “Ik had nog veel meer gekunt als jij mij niet had weggetrokken!” Snauw ik hem af. “Natuurlijk kan ik meer dan jij denkt. Jij denkt dat ik helemaal niets kan!” Ik plof in het zand en kijk naar het water. Even is het stil achter mij, maar dan kom Nathaniel naast mij zitten. Nog heel even zwijgt hij, waarna hij rustig begint te praten. “Het spijt mij. Ik behandel je niet helemaal zoals het hoort, denk ik.” Ik hoor een lichte aarzeling in zijn stem en ik weet dat hij het meent. “Nee, je denkt maar dat ik met een ding bezig ben. Mezelf. Dat is niet zo, ik haal echt wel meer uit mezelf dan jij denkt hoor. Er zijn voor mij echt nog wel meer dingen voor mij belangrijk, naast mijn haar en kleding.” Zeg ik nu iets rustiger. “Weet ik ook wel. Ik zal erop letten, beloofd!” Ik knik goedkeurend. Mooi zo.

Dan komen Justin en Abbigail eraan gelopen. Ze zien er niet uit. Ze ploffen naast ons in het zand neer. “Zo, wat zien jullie eruit!” Vragend kijkt Nathaniel Justin aan. “Ik wil het er niet over hebben. Het enige wat ik zeg is dat ze meer kan dan ik had verwacht.” “Zo ken ik er nog een.” Antwoord Nathaniel. Beide kijken ze ons even aan. De blik van Abbigail zegt hetzelfde als mijn blik. We hebben ze echt een poepie laten ruiken, de stinkerds! Ik grinnik even. “Mogen wij ook lachen?” Vraagt Justin. “Nee sorry, even binnenpret. Daar moet je nooit naar vragen, want als je het hoort is het nooit zo grappig.” Abbigail begint te glimlachen. “Dat klopt.” Stemt Nathaniel in. Abbigail en ik kijken elkaar opnieuw aan en kunnen het niet laten om even helemaal de slappe lach te krijgen. Ik kan helemaal niet meer ophouden, als ik zie hoe de jongens ons nu een voor een aankijken. Duidelijk kunnen ze er geen touw aan vastknopen!

Wanneer we allemaal uitgerust zijn duiken we nog even het water in om op te frissen. Nathaniel en Justin hebben besloten om het voor nu even zo te laten. We hadden goed ons best gedaan. Duidelijk veel beter dan ze hadden verwacht. Of misschien zelfs hadden durven hopen! De komende maand zouden we op deze manier elke dag gaan trainen. Abbigail en ik verheugen ons allebei op de schietoefeningen die we gaan krijgen. Een dag in de week hebben we vrij om wat leuks te doen en de avonden natuurlijk ook. Al zal dan iedereen waarschijnlijk moe zijn van al dat gedoe. Ik kijk even naar Abbigail en Nathaniel. Dat ziet er erg gezellig uit. Daarna naar Justin… Ook erg gezellig! Eigenlijk vind ik dit nieuwe leven lang zo erg niet, al lijkt het eigenlijk nog steeds een droom. Misschien voel ik mij zelfs gelukkig en dat wil heel wat zeggen, aangezien ik mij al heel lang niet meer zo heb gevoelt. Misschien was die grote verandering wel goed voor mij?!.....

Citaat:

Abbigail

“Wij kunnen het echt wel aan hoor, we zijn ondertussen al een maand bezig!” Zegt Casey arrogant. “Laat dan maar eens zien, Boven op de kamer van Nathaniël ligt een boek. In dat boek staat belangrijke informatie. Probeer die informatie maar te bemachtigen zonder het boek weg te halen. Want hoe sneller mensen erachter komen. Hoe sneller jij gepakt wordt.” Zegt Justin. “Maar hallo, jullie weten alles al. Hoe kunnen wij nu dat even gaan proberen. Dat is toch niet eerlijk!” Zegt Casey met een pruillip.
Ondertussen doe ik mijn haar in een hoge staart. Ik knik even naar Casey die haar eigen haar ook in een hoge staart doet. Ze zal het dan wel gezien hebben. Ik loop naar Nathaniël die in de keuken bezig is. “Nathaniël?” “Ja?” vragend kijkt hij me aan. “Casey is weer eens bezig. Misschien moet je even kijken wat er aan de hand is.” Ik pak wat drinken uit de koelkast en ga naast hem staan. “Justin is er toch bij? Die kan het wel alleen aan.” Hij heeft het nog maar net gezegd en we horen een harde schreeuw vanuit de woonkamer. Ik grinnik even. “Misschien moet ik toch maar even kijken.” Mompelt Nathaniël die wegloopt. Ze zijn zo dom… Dit geloof je toch niet echt? Ondertussen loop ik achter hem aan.
“Ik vind jullie zo niet eerlijk he!” Boos kijkt Casey Justin aan. “Jij….” Weer een gil. Ik grinnik en wacht nog heel even af. “Wat is hier aan de hand?” Bemoeit Nathaniël ermee. “Het ging nog wel zo goed?!” “Pardon?! Jullie bevelen ons maar raak. En ik moet rustig blijven?” Casey doet een stap naar achter en pakt een vaas. “Wat ga je doen?” Vraagt Justin. “Zet die vaas alsjeblieft neer.” Hij wil naar Casey toelopen, maar Casey kijkt hem bestraffend aan. “Geen stap dichterbij.” “Casey, doe rustig.” Bemoei ik me ermee. “Jij moet ook je mond dicht houden!” Schreeuwt ze naar me. Ik wil een weerwoord geven, maar Nathaniel kijkt me streng aan. “Ga jij maar even naar de keuken ofzo.” Zegt hij rustig. Ik kijk hem boos aan. “Pardon? Wat…” Voordat ik verder kan gaan zie ik dat hij me smekend aan kijkt. Ik knik en loop weg. Het gaat nog steeds volgens plan.
In de keuken ga ik snel door de deur naar buiten die ik zachtjes sluit. Ik loop om het huis heen, de ramen ontwijkend. Ondertussen kijk naar de mogelijkheden. Hoe ga ik dit aanpakken? Opeens zie ik een regenpijp. Waarom ook niet? Voorzichtig pak ik hem vast en ga er even vol op aan hangen. Hij kan het blijkbaar houden. Met een groot zelfvertrouwen probeer ik erin te klimmen…. Zonder succes. Zodra ik mij afzet val ik. Nogmaals probeer ik het en nogmaals val ik. Fijn is dat. Dit gaat dus niet werken! Ik hoop dat Casey het nog even volhoudt.
Snel ren ik terug de keuken in en doe de deur naar de woonkamer naar boven. Ik moet bij de trap zien te komen die vanuit de woonkamer naar boven gaat. Voorzichtig langs de muur kijk ik naar Casey en trek een gekke bek. Alsjeblieft hou het nog even vol! Dan begint ze weer te gillen. Ze snapt wat ik bedoel.
Op mijn tenen loop ik naar de trap en zij doet een paar stappen opzij, zodat ook Justin en Nathaniël met de rug naar mij toe blijven staan.
Zo zacht mogelijk ga ik naar boven. Ik kijk een van de kamers binnen en zie daar een T-shirt van Nathaniël. Ik kijk om mij heen en zie een boekenkast. Dit ga je toch niet menen hè? Waar kan ik nou de boek vinden die ze bedoelen?!
Dan valt mijn oog op een boek dat eruit springt. Niet letterlijk natuurlijk. Het is een fel rood boekje. Ik pak hem eruit en blader hem door. Dan zie ik ergens op ¾ van het boek een kleine aantekening. Nee het boek kan ik natuurlijk niet meenemen…. Dan alleen het blaadje toch? Ik scheur hem eruit en duw het boekje terug in de kast. Snel ren ik door de gang naar de trap. Even kijk ik hoe het gaat bij Casey, maar als ik zie dat ze nog steeds alle aandacht heeft grinnik ik even. Tuurlijk… Wij zijn ook zo’n goed team! Op mijn tenen sluip ik naar beneden. Casey loopt ondertussen weer terug op de plek waar ze toen straks begon. Terwijl ik achter de ruggen meeloop draaien de jongens zich ook weer naar Casey om. Dan kuch ik even. “Kom op Casey. Doe even normaal en zet dat ding neer wil je?” Geschrokken kijken Justin en Nathaniël om. Dit had ik blijkbaar niet moeten zeggen. “Oké.” Casey zet de vaas weer terug en loopt vrolijk richting de keuken. “Iemand wat drinken?” Met nog grotere ogen kijken ze naar Casey. Dit zou gefilmd moeten worden……!


Casey

Ik zie dat de jongens nog steeds met gemengde gevoelens aan tafel gaan zitten. Abbigail kijkt me aan en ik knik terug. Ze pakt iets uit haar zak en legt het midden op de tafel. “Zochten jullie dit?” “Zo slim blijken jullie niet te zijn. “ Voeg ik eraan toe. Verbaasd kijken ze naar het briefje. “Er was dus niets aan de hand.” Constateert Nathaniel. “Dat klopt.” Zegt Abbigail rustig. Ik schiet in de lach. “Je had hun hoofden moeten zien, Abbigail. Onbetaalbaar.” Ik trek een verschrikt gezicht en Abbigail begint te lachen. En jullie moeten onze trainers voorstellen. “Maar we verwachtten het niet!” Probeert Justin het goed te praten. “Nee dat is meestal zo toch?!” Kaats ik terug. “Wij zijn gewoon te goed voor jullie. Dat hadden jullie niet verwacht he?!” Ik ga trots rechtop zitten. Justin en Nathaniel kijken elkaar even aan maar knikken dan. “Je hebt gelijk. En ik denk dan ook dat ik voor ons allebei spreek dat wij trots op jullie zijn.” Zegt Justin, Nathaniel knikt instemmend.
“Gaan we vandaag dan weer eens iets leuks doen? Dat hebben we toch wel verdiend!” Abbigail kijkt smekend de jongens aan. Ik grinnik, ze is helemaal losgekomen. Soms word ik haast bang van de gelijkenis tussen ons gedrag! We kunnen nu vaak wel goed samen, maar nog steeds snappen we niet alles. Maar ach, dat hoort blijkbaar nu eenmaal zo. We moeten toch samenwerken, dus beter gezelligheid dan alleen maar zeuren! “Ik vind het goed.” Nathaniel kijkt Justin aan. “Ja, jullie hebben het wel verdiend. We waren pas van plan het morgen te doen, maar aangezien jullie zo goed bezig zijn zal ik even een belletje plegen!” Hij staat op en loopt weg om te gaan bellen. “Wat gaan we doen dan?” Vraag ik gretig. “Dat zul je wel zien.” Antwoord Nathaniel Geheimzinnig. Ik knik. “Geduld is een schone zaak.” Plechtig kijkt Abbigail mij aan. Dan proest ze het uit. Net of wij geduld hebben. Het is al vaker dan eens gebleken dat we en geen geduld hebben en onszelf altijd maar willen bewijzen. Een voorbeeld daarvan is vanmorgen. Daarom schieten Nathaniel en ik ook in de lach.
Even later komt Justin terug. “Het is geregeld! Over een uurtje klaar zitten in de auto. Zorg dat je makkelijke, warme kleding aanhebt. Daarbij echt sportschoenen en als ik jullie was zou ik je haar goed vastmaken.” Ik trek mijn wenkbrauw op. Wat gaan we nu weer doen? Maar zo nieuwsgierig als ik ben zeg ik toch niets.
Een uurtje later zitten Abbigail en ik dan ook al netjes in de auto. We zijn zo ongelofelijk nieuwsgierig. “Als die jongens nou eens opschieten, daar moet je ook altijd op wachten!” Mompel ik geïrriteerd. Abbigail knikt instemmend. “Zeggen ze iets van vrouwen, mannen zijn net zo erg of nog erger. Maar altijd maar de vrouwen de schuld geven.” Ze draait even met haar ogen. “Nou inderdaad zeg.” Eindelijk komen zij ook in de auto zitten. “Schiet nou eens op man!” Kaats ik naar Justin wanneer hij heel rustig zijn riem omdoet. Hij kijkt even naar achteren en grinnikt. “Mevrouwtjes ongeduld. Nu opeens kunnen jullie wel snel zijn he?! Nou als jullie nou eens rustig blijven. Want zo duurt het natuurlijk nog langer!” “Jahaa. Nou draai je om en start de auto.” Komt het nu van naast mij. Abbigail kijkt ongeduldig naar de langzame handelingen van Justin. “Laat mij anders maar rijden.” Zegt ze. Voorin beginnen ze te lachen. “Oké, is goed. Gaan jullie maar voorin. Wij gaan wel achterin zitten.” Zegt Justin. Voordat hij klaar is met zijn zin staan Abbigail en ik naast de voordeuren en rukken ze open. Snel wisselen we van plaats. “Goed naar ons luisteren.” Nathaniel knipoogt naar Justin. “We leggen het maar een keer uit. Je rijdt dit bospad uit, Daar ga je recht. De 2e afslag links. Aan het einde van die weg rechts. Je volgt die weg tot de derde rotonde, daar ga je weer links. Dan moet je de borden volgen naar de snelweg. Wanneer je daar eenmaal bent aangekomen ga je 1e afslag er meteen weer af. Nog een keer links, daarna de derde weg rechts en dat afrijden dan ben je er! Denk je dat dat lukt?” Ondertussen ben ik de uitleg al weer helemaal kwijt en begin toch wat onzeker te worden. Misschien moeten zij toch maar rijden? Maar Abbigail knikt. “Natuurlijk weet ik de weg nog, ik ben niet dom!” Dan zet ze haar voet op het gas en vliegen we het pad af. Ik kijk even naar Nathaniel en Justin maar zij halen hun schouders op. Zou ze de weg echt weten?

Citaat:

Je rijdt dit bospad uit, Daar ga je recht.