Bokt.nl

**Geplaatst**: 17-10-20 00:22

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 17-10-20 00:22

Je beeldende zinnen worden steeds beter en ook de “wijsheden” in de zinnen van Nina doet me voelen alsof ze steeds “volwassener” wordt gedurende het verhaal.

“Liever 2 hele vriendinnen, dan 4 halfjes”
Love it!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-10-20 21:37

Geplaatst door de TopicStarter : 17-10-20 21:37

Tieneke schreef:
Gezien de afkomst van Prem krijg ik bij Baukje het beeld van een getaand meisje dat zich heel prinsessig gedraagt, met van die typische look-at-me maniertjes. Veel met het haar zwiepen Een beetje een prinses Yasmine of zo....

Ik kan er niet teveel op ingaan, maar volgens mij heb jij echt een voorspellende gave :wow:

.

Enjoy_ schreef:
“Liever 2 hele vriendinnen, dan 4 halfjes”

En vriendinnen als Nienke tellen sowieso dubbel, haha!

Ik heb trouwens eerder een fout gemaakt met de datum van de oratie. Die is dus 11 oktober 2019 (en niet 10 oktober 2019).

Volgende hoofdstuk is familie-diner bij Prem, wie gaat er mee?

23.
Donderdag 9 oktober 2019
Natuurlijk heb ik Prem gisteren gelijk op de hoogte gesteld van mijn doorbraak met Baukje. Want zo voelt het echt. Het lijkt een goede, eerste stap dat ze me een vriendschapsverzoek gestuurd heeft. Ik heb hem dan ook gelijk geaccepteerd. Prem sliep denk ik al, want ik kreeg pas net een berichtje terug. “Wat leuk. Wat fijn. Pak van mijn hart”. Ik hóór hem bijna opgelucht adem halen. “Een beetje vertrouwen houden” heb in geantwoord. Ik heb dat al zo vaak tegen hem gezegd: het komt echt wel goed. En dat blijkt.

Een paar minuten later zie ik Prem een foto plaatsen op Facebook. Op Schiphol. Met zijn familie. En zijn kinderen. Ik snap er niks van. Ik dacht dat ik mee ging om ze op te halen. En ergens steekt het een beetje. Daarnaast valt er nog iets op aan de foto. Baukje. Ze heeft een rechte pony geknipt. Precies zoals ik Buurman vertelde.

Ik kan het niet laten en besluit Prem even later een berichtje te sturen. “Is het leuk met je familie?”. Hij antwoordt vrijwel direct (doet hij nog wel eens iets anders dan WhatsAppen?). “Ja. Sorry. Beetje onverwachts dat ze er waren”. Oh ja. Natuurlijk. Ze komen uit Nieuw Zeeland dus dat is natuurlijk heel onverwachts dat ze opeens voor je neus staan, denk ik sarcastisch. Ik ben mesjogge! Soms is het beste antwoord geen antwoord, dus ik ga er niet op in.

Mijn euforie over mijn prille doch verrassende vriendschap met Baukje is trouwens maar van korte duur als er in de middag een privé bericht in mijn Instagram DM-box staat. Van Baukje.

Hey, wat voor kleur jurk doe je vrijdag aan?

Hey Baukje! Ik weet het echt nog niet. Ik denk gewoon zwart

. En jij? Doe je weer die geweldige schoenen van zondag aan?

Okay fijn, ik wilde even zeker weten dat we niet hetzelfde aanhebben. Ik heb een oranje jurk, een blauwe jurk en een panterprintjurk.

Ik was nog maar net voorzichtig begonnen met de bouw van mijn luchtkasteel. Maar nu voelt het alsof een bulldozer het hele zaakje met de grond gelijk gemaakt heeft.

Op dat moment komt de zoon van de manager mijn kantoor binnen. Daan heeft prachtig, donker, lang haar en doet me op de een of andere manier altijd aan Baywatch denken. Een typische beachboy. Ik gok dat hij een jaar of 16 is. “Pakje voor Nina” roept hij blij. Snel kijk ik naar de plek van mijn manager – gelukkig, hij zit er niet. Ze zijn nooit zo verheugd op het ontvangen van privé pakketjes op het bureel. “Wat is het?” vraagt hij nieuwsgierig. Ik kan zijn ontwapende lach niet weerstaan.
“Pijpkousen en springschoenen voor mijn paard” antwoord ik. Van Loes mag ik absoluut niet meer dressuur rijden met peesbeschermers. Of eender welke beschermer waarbij het elastiek rechtstreeks over de strekpees gaat.
“Pijpkousen?” herhaalt Daan, waarna hij vreselijk hard moet lachen. Daan heeft niets met paarden, maar is wel een echte puber. En heeft nu dus de slappe lach om het woord pijpkousen. Hij lacht zo aanstekelijk dat ik ook mee begin te lachen. Als hij eindelijk weer een beetje verstaanbaar kan praten, vraagt hij: “en hoe heten die andere dingen?”.
“Springschoenen” antwoord ik in mijn onschuld en Daan heeft het niet meer. “Pattas met springveren eronder? Paardenmensen zijn echt waka”.
(Pattas zijn schoenen; straattaal)

Ik ben erg benieuwd hoe mijn paard ermee loopt, maar daar ga ik voorlopig nog niet achter komen denk ik, als ik het pakket thuis op de tafel zet. Vanavond eerst nacho’s eten met Mike, morgen eten bij Prem en vrijdag de oratie. Ik trek snel wat anders aan en om de één of andere, onverklaarbare reden pas ik mijn blauwe jumpsuit weer – toen ik zwanger was, leek het een utopie dat ik hem ooit nog zou passen. En ik moet zeggen dat ik daar de afgelopen tijd ook niet erg mijn best voor heb gedaan. Soms pakt loslaten heel voordelig uit.

Terwijl ik mijn haar fatsoeneer (altijd dat háár) gaat mijn telefoon over. Prem. Inmiddels is bijna Prem’s hele familie uit alle uithoeken van de wereld in Nederland gearriveerd. We eten morgen met zijn allen bij hem – inclusief Baukje en Manfred. Kort vertel ik Prem over Baukje’s bijzondere toenadering. “Wat heb je geantwoord” vraagt hij nieuwsgierig. “Niks” antwoord ik “volgens mij was het slechts een mededeling”.
“Wacht maar” antwoordt Prem. “Ze gaat je pakken”.
“Als ik jou was, zou ik haar aanraden haar negatieve energie af te laten vloeien en haar positieve energie te steken in leuke dingen” antwoord ik vrolijk. “Good vibes only toch, morgen?”. Het is Prem’s feestje dus ik neem aan dat ze het fatsoen heeft haar eigen principes even te parkeren. ‘Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doet dat ook de ander niet’ is er bij mij letterlijk ingestampt.
“Als ik jou was, zou ik morgen rustig praten” antwoordt Prem ernstig. Mysterieus. Ach, Prem overdrijft wel vaker. Ik ben geen ruziezoeker. En zeker in dit verband lijkt een ‘staakt het vuren’ zinniger dan olie op het vuur te gooien. En als het echt zo erg zou zijn, had Prem gelijk met haar moeten praten. Hij lijkt me op dit moment in een betere positie om met ze te praten dan ik.

Geïnspireerd door Nienke’s zelfverzekerde houding stap ik even later vol vertrouwen de trap op als Mike appt dat hij beneden staat. Als ik de voordeur van het pand open doe, staat hij me al op te wachten. In de regen. Met een paraplu. Zijn auto staat iets verderop geparkeerd – dit keer met de vliegende achterdeuren dicht. Mike is alles waar ik van droom. Maar toch ook niet.

Ik ben telkens heel open tegen Mike. Ik wil niet meer in zulke moeilijke situaties komen als toen met Bernhard. En doordat ik heel open en eerlijk tegen hem ben, vind ik dat hij geen verwachtingen hoeft te koesteren. Hij weet niet alles (zoals over mijn abortus) maar wel veel (zoals over mijn moeilijkheden met Baukje). Hij heeft zelf ook twee dochters (paardenmeisjes - hosanna!) en kan ontzettend goed luisteren. Wat ik waardeer aan Mike is dat hij altijd zichzelf is, nooit op zal scheppen en heel galant is. Maar soms pusht hij wel en daarmee pusht hij mij voornamelijk verder weg. Het is een beer van een kerel en hij heeft een personal trainer. Maar ik heb nog nooit écht met hem kunnen lachen. Terwijl ik daar doorgaans totaal geen moeite mee heb.

Toch is het fijn met hem te zijn en zeker omdat we erg goed kunnen praten. We zijn inmiddels op weg naar van der Valk Sassenheim: het is vlakbij. En eigenlijk is er niets mis met de familieketen met de Toekan. Nou ja, als gast dan; ik heb er in mijn jongere jaren gewerkt en dat bleek geen goed huwelijk. Maar de familie Valk heeft aardig aan de weg getimmerd; Motel Sassenheim werd Hotel Sassenheim en de grandeur van het hotel doet niet onder voor die van een willekeurig Amsterdams, overpriced tophotel. En als je er binnen stapt, voel je je toch een klein beetje anoniem. Want niemand weet of je een overnachtende gast bent uit een ver land of dat je eigenlijk om de hoek woont en alleen komt borrelen. Zoals wij in dit geval.

Mike en ik zitten in het grote restaurant. Awel groot; de ruimte is eerder gigantisch. Typisch van der Valk. De ruimte is geschikt voor de grootste feesten. Ingericht als restaurant doet het op een doordeweekse dag een beetje leeg aan. Maar ik kan me voorstellen dat in de weekenden grote families aan lange tafels de ruimte vullen en om de beurt een ‘lang zal hij leven’ inzetten. Mike en ik praten over zelfontwikkeling, onze ouders en paarden (of eigenlijk meer specifiek: Britt Dekker), zodat hij weer indruk maken op zijn dochters. En over Prem.

Mike kent Prem voornamelijk van mijn verhalen, dus ik ben me ervan bewust dat dat een gekleurde versie is. Toch is hij onverbiddelijk. “Sorry hoor” begint hij, “maar ik vind de emotionele ontwikkeling van Prem niet heel erg hoog voor een man die pretendeert zo goed en intelligent te zijn”. Ook Mike ziet wat Prem plaatst op alle beschikbare media. Hij lijkt volledig op te gaan in zijn werk. En vooral in het krijgen van waardering.

“Maar wat moet ik tegen die dochter zeggen, dan?” Op dit moment zit dat me meer dwars dan mijn relatie met Prem. Dat lijkt de afgelopen tijd - verrassend - goed te gaan.
Het antwoord blijft me even verschuldigd; de ober komt aangelopen met een grote schaal nacho’s. De kaas die erover zit, is heerlijk gesmolten. Ik tast gelijk toe als de ober met een grote glimlach weg is gelopen na overspoeld te zijn met mijn uitingen van waardering. Héérlijk!
“Weet je wat het is, Nina? Dochters laten zich vaak beïnvloeden door de moeder. Ik ken het vanuit mijn eigen situatie. Moeders ziet Prem met jou en is jaloers en gaat zich daardoor waarschijnlijk afzetten via de dochter. Baukje vormt zich een mening en voelt zich gesterkt door alles wat ze over jou hoort en alles wat ze over jou kan vinden. Nu komt ze er achter dat jij en Prem serieus zijn. En dat je, wat de buurman ook bevestigd, een leuke meid bent. Misschien voelt ze zich op dit moment tussen twee werelden zitten. De wereld van Prem met jou en de wereld van moeders. Ik zou zeggen, geef haar een kans”.
Mmm, als Mike dit al zegt, moet ik het maar misschien doen. Nienke zegt dat ik niks met Baukje te maken heb en dus ook niks tegen haar hoef te zeggen. Omdat het iets is tussen Prem en Baukje en het ook daar opgelost moet worden. Maar Nienke heeft zelf geen puberende dochters. En Mike wel.

Nadat we uit zijn gegeten (ik heb meer gegeten dan Mike – hij zegt dat hij altijd heel snel vol raakt van het eten van ui? Ik zou dit eens na moeten zoeken – ik het er nochtans geen last van. Mijn 'ik zit vol'-knopje werkt nog altijd niet naar behoren), gaan we een deurtje verder: Jacks Casino. Ondanks dat ik geen idee heb hoe al die automaten werken, druk ik 'op goed geluk' op de knoppen. ‘Geluk in het spel, ongelukkig in de liefde’ zeggen ze altijd, en dat blijkt wel als onze omzet even later in veelvoud uitbetaald wordt.

to be continued

**Geplaatst**: 17-10-20 23:01

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 17-10-20 23:01

Ben benieuwd naar de volgende stukken

Arme Nina

**Geplaatst**: 17-10-20 23:57

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 17-10-20 23:57

O alweer enkele plekken waar ik ook geweest ben

leuke van der valk! Lekker gegeten en mooi geslapen daar. Dat casino eh wij denken aan iets anders in België hahah

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-20 13:39

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-20 13:39

linnie050 schreef:
Arme Nina

Nina gaat alleen niet alles maar zomaar meer accepteren.
Of het wijs is...?

24.
Donderdagavond 10 oktober 2019

Het is stipt half 7 ’s avonds als is de Engelenlaan inrij. Ik zie Prem’s auto niet staan, dus ik stuur hem een berichtje om te vragen waar hij is.
“Ik ben er bijna. Vijf minuten. Ik moest nog even mijn laatste zus ophalen van Schiphol. Wacht maar even in de auto”. Ben ik een keer op tijd, word ik gelijk gestraft, denk ik sarcastisch terwijl ik in de auto zit te wachten voor zijn deur. Maar zijn hele huis zit natuurlijk vol met zijn familie die ik nog nooit ontmoet heb; zijn moeder, zijn zussen en partners, nichtjes, neven. En misschien Baukje en Manfred.
Bubblegum heb ik dan ook maar thuisgelaten. Manfred slaapt sowieso bij Prem in bed vanavond dus ik kom alleen eten. Maar zo kan ik in ieder geval alvast kennis maken met zijn familie.

Ik draag dezelfde blauwe jumpsuit als gisteren. Hoewel ik me er gisteren prettig in voelde, wat ongetwijfeld te maken zal hebben met het feit dat Mike me gisteren overlaadde met complimenten erover, voel ik me vandaag een stuk minder zeker van mijn zaak. Prem had waarschijnlijk liever gehad dat ik iets anders aan had getrokken omdat ‘zijn kinderen deze outfit al kenden van de foto’. Maar tegenwoordig laat hij dat soort opmerkingen gelukkig achterwege. Hij kan in ieder geval niet zeggen dat het te bloot is.
Niet veel later komt inderdaad Prem’s auto de straat in rijden. Lachend stapt hij uit.

Ik ben nog steeds niet gerust op de situatie met Baukje en heb het er vanmiddag zelfs op kantoor over gesproken. Mijn collega en ik zijn beide bovengemiddeld geïnteresseerd in gedrag, omgangsvormen en relatiedynamiek en het is ons favoriete onderwerp om over te lezen. En om over te praten. Sharon raadde me aan vooral veel vragen te stellen als Baukje rare dingen tegen me zou zeggen. Ik vond het zelf wel een goede. Zo kun je nooit dingen zeggen waar je later spijt van krijgt. Je stelt tenslotte alleen maar vragen. Nou ja, denk ik, we zien wel. Gelukkig staat Manfred nog aan onze kant. Althans, daar ga ik vanuit.

En als ze binnen zijn, wordt mijn hoop bevestigd. Baukje is er nog niet, maar Manfred is er al en hij draagt mijn trui. De trui die ik ooit aan Prem gegeven heb, waarna Manfred hem gelijk confisqueerde. Het maakt me een beetje trots en blij. En gerust. Zie je wel, geen vuiltje aan de lucht denk ik vastberaden. Anders had hij wel wat anders aangetrokken, toch?

Normaal als ik bij Prem ben, is het stil in huis. Nu kom ik in een heel andere wereld. Overal zitten familieleden; op de banken, keukentafelstoelen, aan de eettafel… En overal staan koffers en er staat werkelijk waar overal eten. Iraans eten. Van snacks tot kruiden, van drankjes tot zoetigheden. Ik maak kennis met zijn moeder (Prem’s vader is al enige jaren geleden overleden aan een alcoholverslaving) en met de rest van de familie.

Ik ben aangenaam verrast; wat een leuke mensen. Ze zijn open, vrolijk en stralen één en al positiviteit uit. En ze zijn allemaal heel trots op Prem en steken hun bewondering voor hem niet onder stoelen of banken. Bij elk compliment, variërend van ‘wat zijn we trots op onze broer’ tot ‘Prem is zo uitzonderlijk intelligent’, straalt Prem net even wat meer. Een groot contrast met onze ‘doe maar normaal dan doe je gek genoeg’-familie.

Eén ding valt direct op en dat is dat zijn hele familie een heel gemiddelde bouw en dito figuur heeft. Prem zegt altijd dat hij zo mager is omdat hij een ‘tropenfiguur’ heeft en dit in de familie zit. Ik weet niet welke familie hij hiermee bedoelt, maar het is in ieder geval niet zijn eigen familie. En zo ook Prem’s jongste zus, waar ik inmiddels mee in gesprek ben. Prem past zo’n drie keer in haar en dat ligt niet aan het feit dat Zus zo'n bijzonder figuur heeft.

We zitten beide op het korte stukje van de grote, blauwe, L vormige bank. Ik zit weer op het puntje – op de een of andere manier bevalt me dat wel. Ik denk dat het normaal gesproken een bank voor 3 personen is. Nu zitten er 5 op.

Prem is in de keuken – volgens mij probeert hij een fles wijn open te maken. Zijn zus heeft prachtig, glanzend, donker haar, een vrolijk en open gezicht en er zit volgens mij geen greintje kwaad in. Ze draagt een zwart/ wit gestreepte blouse en de gouden oorbellen in haar oren schitteren in het licht. Na het uitwisselen van beleefdheden en standaard vragen, vraagt ze wat ik doe voor werk. Enthousiast vertel ik dat ik ontwerper ben bij Ralph Lauren. Het is een leuk gesprek, maar niet iedereen is ervan gecharmeerd. Want vanaf de andere kant van de bank kijkt Manfred me uitdagend aan. En de onspannen sfeer slaat compleet om als hij tegen me begint te praten.

“Je bent influencer, toch. Een héle bekende influencer”. Het sarcasme druipt ervan af en hij trekt er een vieze bek bij. Mijn hart klopt in mijn keel. Dit zag ik niet aankomen. Manfred wil me voor gek zetten.

“Waarom zeg je dat?” vraag ik overdreven vriendelijk, naar de tip van Sharon. Overigens zou ik dat misschien zonder Sharon ook gevraagd hebben, want ik weet oprecht niet waar het op slaat. Ik praat hier werkelijk nooit over. En Prem weet ook dondersgoed hoe ik erin sta. Of inmiddels; stond. Met dank aan – onder andere - degene die me nu zeer vijandig aan zit te kijken.
“Dat is toch zo. Een echte influencer”. Weer die pesterige toon.

Laat je niet uit de tent lokken, Nina.

“Wie zegt dat?” vraag ik, wederom op overdreven vriendelijke, bijna zangerig-vragende toon. Want ik ben het in ieder geval – zeker – niet.

“Met je 200 volgers op Instagram” gaat Manfred verder. Hij ligt inmiddels bijna languit en zelfverzekerd op de bank. En hij is in de aanval-modus.

Hoewel ik er misschien luchtig over doe, voel ik me hartstikke ongemakkelijk. Want dit voelt als een strijd die ik bij voorbaat niet kan winnen. Maar in den beginne al helemáál niet wil voeren. Dus in plaats van te vertellen dat het aantal volgers me aan mijn reet kan roesten, stel ik – verrassend- een vraag terug.
Prem heeft waarschijnlijk opgemerkt dat er iets aan de hand was, want hij staat inmiddels naast Manfred.

“Waarom zeg je dat?” vraag ik langzaam, op zachte toon. Het is een rare gewaarwording. Prem’s familie praten allemaal geen Nederlands en weten dus niet waar we het over hebben. Maar ik weet zeker dat ze de negatieve energie voelen, want iedereen is stil.

Op dat moment geeft Manfred op. Wellicht ook omdat zijn vader naast hem staat.
“Het was maar een grapje, hoor” reageer Manfred ongeïnteresseerd.
“Ja joh, Nina, het was maar een grapje”. Prem. Hij probeert de balans te herstellen door er luchtig tussen te springen. Want hij weet dondersgoed dat dit geen grapje was. Ik vind het niet erg dat hij Manfred’s kant kiest. Maar in dit geval is het net een schaakspel, en juist door deze zet van Prem krijgt Manfred een mooie opening. En eigenlijk – heel eerlijk – wil ik op dat moment al opgeven en weglopen als ik Manfred uitdagend mijn kant op zie kijken.

Ik ben nog maar net binnen en de toon is gezet. Ik heb geen idee wat me nog meer te wachten staat. Maar ik blijf, voor Prem. En ik, anti-pesten pur sang, pas er eigenlijk ook voor om me weg te laten pesten door een jongen van 12 jaar.

to be continued

**Geplaatst**: 19-10-20 15:46

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 19-10-20 15:46

Pooeeeeh..!

Ik kan niet wachten op meer!

**Geplaatst**: 19-10-20 16:52

Geplaatst: 19-10-20 16:52

Een jongen van 12 jaar... die nog bij zijn vader in bed slaapt :')

Weer een fijn stukje TS!

**Geplaatst**: 19-10-20 17:16

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 19-10-20 17:16

Wtf... hoezo slaapt een kind van 12 nog bij een ouder in bed :')

**Geplaatst**: 19-10-20 18:08

Geplaatst: 19-10-20 18:08

Ze blijft voor prem... Voor diegene die het geeneens voor haar opneemt als zijn kind onbeschoft is tegen haar terwijl zij te gast is en ouder dan manfred is en prems partner is voor wie hij respect zou moeten hebben etc etc

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-10-20 20:48

Geplaatst door de TopicStarter : 19-10-20 20:48

chantalboes schreef:
Een jongen van 12 jaar... die nog bij zijn vader in bed slaapt
Weer een fijn stukje TS!

Ja, ook even om de "bijzondere" verhoudingen aan te geven.

Het kwam overigens ook al naar voren in snuffel-gate, toen Manuela ongevraagd Prem's huis binnen was gekomen terwijl hij er niet was om aan zijn bed te ruiken, of het niet naar Nina rook.

Ik was niet helemaal tevreden met mijn vorige stukje en dan met name de cliffhanger, dus ik ga nog even verder. Ook omdat dit stuk perfect aansluit bij zo'n avond als vanavond.

25.
Donderdagavond 10 oktober 2019

“Zullen we eten bestellen” roept Prem overdreven vrolijk, Manfred’s sneer verder volkomen negerend. Ik zou zelf een uitbrander hebben gekregen, dus ik denk dat hij er mooi vanaf komt. En dat weet hij dondersgoed.
Het is Prem’s poging het gesprek – en de omgeslagen sfeer – in andere banen te leiden. En een goede, ook; eten maakt tenslotte iedereen blij. En niet-eten niet-blij.
Familie-diners bestaan meestal voor 50% uit beslissen wat er gegeten wordt, en dat is in dit geval niet anders. Prem schept altijd op dat hij geen moeite heeft met beslissingen maken omdat hij niet anders doet in zijn functie, maar dat geldt denk ik niet voor wat betreft eten.

Zijn zussen helpen hem ook niet erg en verweren dat ze niet weten wat er allemaal te krijgen is bij de Indiër. En de menukaart is alleen in het Nederlands, dus Prem is op zichzelf aangewezen. “Wat zullen we doen Nina?” vraagt hij. Ik ben vegetarisch en ik neem altijd hetzelfde, dus ook ik kan hem niet helpen. Hij noemt wat suggesties op en ik knik. Ik weet alleen dat het allemaal vleesgerechten zijn en ik heb werkelijk nog nooit iets non-veg gegeten, dus ik ben een slechte raadgever in deze. “Wil je voor mij een Paneer Tikka meebestellen?” vraag ik, waarop Prem instemmend knikt. “Met een lacha paratha, toch?”. En even glimlach ik. Waar hij normaal altijd zegt dat ik moeilijk doe (en er dus in eerste instantie niet zelf om durfde te vragen), voelt het als een enorme geste dat hij zelf voorstelt mijn favoriete brood mee te bestellen. Het is één van die dingen die in elke relatie ‘normaal’ is. Maar in onze relatie als iets heel bijzonders geldt.

Terwijl Prem zijn bestelling doorbelt, komt Baukje binnen. Ondanks dat dit voor mij gepaard gaat met een kleine hartverzakking, blijkt het de ideale afleiding. De hele familie draait compleet dóór. Vond ik al dat ze vrij overdreven dwepend op Prem reageerden, was dat maar een fractie van het theater wat zich nu voor mijn neus afspeelt. Baukje wordt overspoeld met cadeaus - en vooral met complimenten; de familie rolt over elkaar heen om Baukje aan te raken. Het is een schouwspel wat me nog het meest doet denken aan de 'Drie Dolle Dwaze Dagen' van het warenhuis V&D in betere tijden. Of aan de eerste Black Friday-actie bij Mediamarkt. Baukje draagt een knalroze trui en een strakke, leer-look legging en straalt als de helderste ster aan de hemel. Correctie, niet de helderste. Dat is Prem, die inmiddels naast Baukje staat en de complimenten in ontvangst neemt alsof het over hemzelf gaat. “Is ze niet geweldig?” verzucht hij trots.

Misschien klink ik jaloers als het op Baukje aankomt, maar niets is minder waar. Ten eerste heb ik al 15 jaar meer rimpels opgebouwd en al 15 jaar meer gegeten en ten tweede kan het me aan mijn reet roesten in wat voor verpakking iemand komt. En op dit moment vind ik mijn vriend met geboren aangezichtsafwijking, of Nienke met een klein buikje véél mooier dan het frêle, ingenomen meisje voor me, die af en toe walgend mijn kant op kijkt. Ik vergeef wel, maar vergeten doe ik niet en voorlopig heb ik al haar beledigingen aan mijn adres nog niet los kunnen laten.

Toch herken ik mijn jongere zelf ook in Baukje. De positieve bekrachtigen terwijl ik mezelf kapot maakte, stimuleerden mij om vooral door te gaan. En het lijkt verdomd veel op wat er zich nu afspeelt. En ik kan het haar niet kwalijk nemen dat ze dat zelf niet ziet. En haar vernietigende ‘ik ben knapper dan jou’ blik mijn kant op vergeef ik haar onmiddellijk.

Nadat het hele gezelschap gewend is aan Baukje’s aanwezigheid, is het schijnbaar haar beurt om het vuur op mij te openen. Prem zit inmiddels naast me op het puntje van de bank – Baukje’s aankomst heeft de hele opstelling herschikt – en hij vertelt trots over zijn zussen; onder andere over wie bij wie hoort en wie waar vandaan komt. Ik luister wel, maar hoe ik mijn best ook doe, het blijft niet hangen. Baukje staat nog steeds in het midden van de kamer. Als Manfred opstaat om wat uit de keuken te pakken (ik heb eerlijk gezegd ook honger en van de Iraanse chips die op tafel staat komt het vuur me inmiddels uit mijn oren), wijst Prem hem na. “Kijk, Manfred heeft een enorm gat in zijn broek” lacht hij. Baukje ziet het ook.

“Man, je hebt een gigantisch gat in je broek! Zo ben je toch niet naar school gegaan?” vraagt ze, een tikkeltje overdreven, als Manfred weer terug is in de kamer.
Manfred haalt zijn schouders op. “Jawel”.
“Met die sloeberige trui ook? Lekker armoedig. Je lijkt wel een zwerver” roept ze ontzet uit. Baukje weet dondersgoed dat het mijn trui is. Er is overigens niets mis met die trui en dat weet Baukje ook. Het is een witte hoodie met twee captain-banden op de mouwen. Baukje is nog niet klaar.
“Doe dan die ‘In Gold we Trust’-trui aan. Maar die ligt hier zeker niet? Want hier verdwijnt alles op mysterieuze wijze”. Het is wederom een sneer aan het adres van Prem maar hij lijkt het niet te horen. Of te willen horen. Want hij negeert het en staat op om naar de keuken te lopen.
“Ja, alles raakt hier kwijt. Héél vreemd” beaamt Manfred op een samenzweerderige toon, waarop beide gemeen beginnen te lachen. Manfred trekt vervolgens zijn (mijn!) trui uit en werpt hem in de hoek, terwijl Baukje mij een vernietigende blik toewerpt.
Ik wend mijn blik af, maar ik weet zeker dat Baukje weet hoe dit me raakt. En op dat moment zie ik het allemaal opeens niet meer zo rooskleurig in.

“Man, loop je even mee naar boven” sommeert Baukje en Manfred haalt zijn schouders op. “Oké”. Prem is inmiddels weer naast me komen zitten en stoot me aan. “Ze zijn iets aan het regelen voor mijn oratie. Ik krijg waarschijnlijk een Apple watch”. Prem heeft vanaf het begin mijn FitBit afgekraakt – wellicht omdat ik hem van Wouter gekregen heb – dus zijn enthousiasme voor een Apple watch verbaast mij enigszins. Daarnaast bekruipt me een heel ander gevoel. En dat is dat er iets heel anders is wat ze aan het bespreken zijn.

Als mijn stiefkinderen een halfuur later weer in de kamer zitten, loopt Prem naar de gang om zijn jas te pakken. “Ik ga het eten ophalen. Man, jij wilde mee, toch?”. “Ja, ik ga mee!” roept Manfred enthousiast. “ĺk ga ook mee, Pap” zegt Baukje dwingend. “Er zijn wat dingen die we even met je moeten bespreken” zegt ze op ernstige toon, terwijl ze me arrogant aankijkt. En even voelt het alsof je manager tegen je zegt dat je ‘morgen op gesprek moet komen’ waarna hij zijn kantoordeur hard dichtsmijt.

Mijn hart klopt in mijn keel. En in één klap ben ik weer dat onzekere meisje van een paar maanden terug.

to be continued

**Geplaatst**: 19-10-20 21:02

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 19-10-20 21:02

Verder, verder

**Geplaatst**: 19-10-20 21:18

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 19-10-20 21:18

Arme Nina. Opstaan, weggaan, nooit meer terug komen...

**Geplaatst**: 19-10-20 21:20

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 19-10-20 21:20

Rennen inderdaad

**Geplaatst**: 19-10-20 23:16

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 19-10-20 23:16

Tja Nina, wat had je dan verwacht.. zoveel kansen gehad om weg te rennen en nu zit je toch hier. Nu zit je er veel te diep in.
Wel weer goed geschreven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-10-20 20:22

Geplaatst door de TopicStarter : 20-10-20 20:22

Benthhh schreef:
Tja Nina, wat had je dan verwacht.. zoveel kansen gehad om weg te rennen en nu zit je toch hier. Nu zit je er veel te diep in.

Ontzettend mooi gezegd! Die ga ik onthouden.

26.
Donderdagavond 10 oktober 2019

En daar zit ik dan, in een huis waar ik me voorheen heel erg thuis voelde, waarvan de muren mijn geheimen kennen, maar nu - gevuld met mensen die ik nog nooit eerder gezien of gesproken heb – vreemd aandoet. De sfeer is alles behalve feestelijk - iets wat het wel zou moeten zijn. Ongemakkelijk wip ik van de ene bil op de andere. Ik voel me schuldig; het is mijn schuld dat de sfeer verpest is en ik heb niet eens iets misdaan. En daar baal ik van. Ik ben boos op mezelf omdat ik de ballen niet heb om weg te gaan. En op Prem, omdat hij me compleet alleen laat. En dan bedoel ik niet alleen nu, fysiek, maar ook net. Geestelijk.

Ik ben het vreemde kievitsei, zittend tussen Prem’s familie, die wat met elkaar keuvelt en handen vol Iraanse snacks naar binnen werpt waar het vuur je van uit de oren komt. Ik probeer een gesprek aan te knopen met familieleden. Want natuurlijk wil ik in goede aarde vallen. Juist Prem schijnt vreselijk veel waarde te hechten aan wat anderen vinden. En zeker wat zijn familie betreft. Daarom ben ik niet gerust op wat er nu gaande is. Prem, Baukje en Manfred zijn inmiddels lang weg en ik vraag me af wat ze aan het bespreken zijn.

Net op het punt dat ik de meerwaarde van mijn aanwezigheid begin te betwijfelen (de familie is logischerwijs meer geïnteresseerd in elkáár – ze zijn natuurlijk lang niet allemaal bij elkaar geweest), slingert de voordeur open. Baukje en Manfred komen lachend en met veel bombarie binnen.
“Jemig Man, wat heb je allemaal bestééld?” vraagt Baukje – een tikkeltje overdreven – ontzet als ze de volle, witte plastic tassen met eten op de keukentafel zet. “Hier kan een heel weeshuis van eten” jubelt ze. Baukje tilt om de beurt een witte, plastic bak met curry eruit.
“Het is allemaal vlees, en er zit één of ander vies vegetarisch gerecht in. Met vegetarische kaas ofzo”. Manfred trekt een vieze bek terwijl hij het zegt. Hij weet dondersgoed dat dat mijn gerecht is en weer voelt het als een steek. Alsof iemand je voor gek wil zetten. En ik heb nog altijd geen idee waarom. Maar daar zal ik weldra achter komen.

Als alle bakjes of de keukentafel staan, inclusief de hele servieskast aan borden en bestek, opent Prem op luchtige wijze het ‘buffet’. Afgaande op de collectieve zucht die volgt, ben ik niet de enige met honger.
De familie valt direct aan. Ik besluit te wachten totdat iedereen geweest is. Als Prem’s jongste zus met een bord vol met oranje curry terug komt lopen, komt ze weer naast me zitten. De vrolijke Bollywoodmuziek schalt intussen uit de boxen. Prem heeft al vaker verteld dat dit genre ook in Iran mateloos populair is. Als Zus (ik ben allang vergeten hoe ze heet en bij wie ze hoort) met een volle mond met curry mee begint te neuriën, kan ik mijn enthousiasme niet meer bedwingen. Ik ben namelijk idolaat van deze vrolijke filmindustrie. We kletsen honderduit over onze favoriete films en favoriete acteurs. Als Zus vertelt dat haar lievelingsacteur Shah Rukh Khan is, beginnen mijn ogen te glimmen. Hartstochtelijk vertel ik dat ik eens in een film met hem gefigureerd heb.

Ons gesprek is niet onopgemerkt gebleven. “Stelt helemaal niks voor hoor, wat ze gedaan heeft” komt Prem ons tussenbeide. Ik vind het waanzinnig knap dat hij dat weet, wat hij heeft de film zelf nooit gezien, ondanks dat hij op Netflix staat. Het is iets waar ik trots op ben, en als ik Zus’ reactie zie, is dat niet geheel onterecht. Kort vertel ik dat het inderdaad maar een kleine rol was, maar dat het ook maar een kleine crew was en het hoogtepunt wel het gezamenlijke diner was. Heel anders dan dit, denk ik verbitterd. Maar Prem was nog niet klaar met me te kleineren. “Het zijn allemaal maar praatjes, hoor”, zegt hij met een wegwerpgebaar tegen zijn zus om zijn woorden kracht bij te zetten.

Ik lijk wel gek dat ik hier nog zit. Blijkbaar mag alleen Prem opscheppen over dingen waar hij trots op is. Dat is prima, maar dan hoeft hij nog niet zo neerbuigend te doen, denk ik boos. ik zit hier verdorie niet om afgezeken te worden. Ik heb wel wat beters te doen. En zelfs al had ik dat niet, zat ik nog liever met Bubbles en een pizza op de bank dan dat ik mezelf moet verdedigen tegenover enerzijds mensen die ik niet ken en wellicht niet meer zal ontmoeten en anderzijds de man die zegt van me te houden. Eén ding weet ik zeker en dat is dat ik het niet laat zal maken vanavond. En dus maak ik aanstalten om naar de keukentafel te lopen om te doen waarvoor ik hier ben: eten.

Ik heb al een aantal keer lonkend naar de keukentafel gekeken, maar Baukje en Manfred staan er nog altijd omheen. Ze staan op een geheimzinnige manier met elkaar te smoezen. Ik ben de enige die nog niet gegeten heeft dus ik kan het niet langer uitstellen. Als ik aanstalten maak om op te staan, stoten mijn stiefkinderen elkaar lachend aan en scheppen ze beide heel snel hun bord vol. Ze blijven uitdagend om de keukentafel staan. En als ik even later in de bakjes kijk, is het me in één opslag duidelijk waarom ze zo geniepig deden. Er is maar één bakje leeg en dat is het bakje van het ‘vieze vegetarische gerecht’; de inhoud ervan ligt inmiddels bij Baukje en Manfred op het bord. Ik laat me niet kennen en leg mijn lacha paratha op mijn bord (Manfred was vast vergeten dat ik dat besteld had), maar van binnen kóók ik.

Na twee happen van het droge brood gegeten te hebben, sta ik resoluut op en been ik naar de keuken om mijn bord weg te zetten. Het is een wonder, maar Prem merkt op dat er iets is en komt haastig achter me aan. “Ik ga naar huis” zeg ik resoluut. “Hè???” vraagt Prem verbaasd, “wat is er dan?”. Mijn naam is haas, denk ik. Kort stel ik hem op de hoogte. En, zelfs dan, durft hij het nog op te nemen voor Baukje en Manfred als ik vertel van het eet-incident. “Nee joh, misschien heeft mijn familie het wel gegeten” (vreemd dat hij zijn kinderen niet onder familie schaart). “Natuurlijk, Prem” antwoord ik alleen, en het is voldoende. Hij weet heel goed wat er aan de hand is.
Ik ben een jongleur, ik heb altijd veel ballen in de lucht en dat gaat me goed af. Ik heb eindeloos geduld. Maar je moet me niet uit balans brengen. Want nu liggen alle ballen op de grond. En het laatste waar ik op dit moment zin in heb, is om ze weer op te pakken en verder te gaan alsof er niets aan de hand is.

“Dag allemaal” zeg ik vrolijk, luchtig, terwijl ik mijn hand op steek naar de familie, die heerlijk zit te smullen, “tot morgen”. Uiteraard zijn ze verbaasd over mijn plotselinge vertrek (“ga je nú al”), maar mijn besluit staat vast. Ik kan dan wel zeggen dat ik blijf omdat ik me niet weg laat pesten. Maar eerlijk, zelfs ík ben daar te trots voor. Ik hou de eer aan mezelf.

Je moet je voorstellen dat je constant in een omgeving zit waarin altijd word gedaan alsof jij degene bent die de reden is van alle problemen. Omdat ik Prem’s vriendin ben, ben ik automatisch de slechterik. Ik heb geen zin meer om me zo te voelen; ze kennen me niet eens. Vandaag ga ik voor mijn eigen geluk kiezen.

“Wacht even” zegt Baukje, terwijl ze naar me toeloopt. “Ik loop even met je mee naar buiten. Ik wil even met je praten”.

to be continued

**Geplaatst**: 20-10-20 20:30

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 20:30

OMG, die cliffhanger weer...

**Geplaatst**: 20-10-20 20:30

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 20:30

Joooohh dit kun je niet maken, ik wil verder lezen :')

**Geplaatst**: 20-10-20 20:40

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 20:40

Alleen maar vandaag Nina?...

**Geplaatst**: 20-10-20 20:41

Geplaatst: 20-10-20 20:41

Leuk dat je m’n quote zo mooi vindt!

Wat een kinderen man, d’r is een hoop goed gedaan in die opvoeding.

Goed geschreven. Iemand zei over een eerder hoofdstuk; ik zit bij ze aan tafel in het restaurant. Ik zat hier in de woonkamer!

**Geplaatst**: 20-10-20 20:44

Geplaatst: 20-10-20 20:44

Oooh neeee wat doe je toch met ons! De laatste paar hoofdstukken zijn zó spannend zeg, we willen meer meer meer!

**Geplaatst**: 20-10-20 21:10

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 21:10

Ik kijk een paar keer per dag of er een update is, zo spannend! Hopelijk komt het vervolg snel, ik ben zo benieuwd!
Hoop wel dat Nina niet langer over zichzelf heen laat lopen en Prem die kinderen eens goed op hun plek zet.

**Geplaatst**: 20-10-20 21:24

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 21:24

Ohhh ik ken zulke etentjes. Die duren eindeloos

vreselijk!

**Geplaatst**: 20-10-20 22:18

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 22:18

Pfff wat een einde weer! Je weet het wel spannend en boeiend te houden. Ben alweer erg benieuwd naar het volgende hoofdstuk!
De bom tikt af, de oratie zou wel eens het moment van barsten kunnen worden.

**Geplaatst**: 20-10-20 22:51

Geplaatst: 20-10-20 22:51

Lees al vanaf het begin stil mee maar ga nu toch even reageren, Wat een geweldig goed verhaal!
Vind het rete spannend en erg goed geschreven, En wat zijn Prem en die koters van hem rotzakken, Kan nog steeds niet begrijpen dat Nina dit allemaal pikt :')

"Kruipt weer terug onder mee lees steen"

**Geplaatst**: 20-10-20 23:11

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 20-10-20 23:11

Ik wil die kinderen echt slaan...