Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-10-20 12:48

Geplaatst: 15-10-20 12:48

trustHim schreef:
Rocamor schreef:
Helpt het als wij net zo kijken als Baukje? om je snel verder te laten schrijven? Het is nu echt niet het moment om te stoppen hoor....

Echt he

Nou dan kijk ik ook met mijn twee boze, indringende ogen naar astridastrid

Pffff wat een cliffhanger $*\o/*$

**Geplaatst**: 15-10-20 13:50

Geplaatst: 15-10-20 13:50

Ik ben een paar dagen offline geweest, wát een verhaal is erbij gekomen zeg! :oo

Ik ben gevloerd! Je schrijfstijl is zó enorm verbeterd de laatste paar hoofdstukken! Ik zit precies bij Prem aan tafel in de Harbor Club :wow:

**Geplaatst**: 15-10-20 15:05

Geplaatst: 15-10-20 15:05

topsylover schreef:
Ik ben een paar dagen offline geweest, wát een verhaal is erbij gekomen zeg! Ik ben gevloerd! Je schrijfstijl is zó enorm verbeterd de laatste paar hoofdstukken! Ik zit precies bij Prem aan tafel in de Harbor Club

Ja helemaal mee eens!

**Geplaatst**: 15-10-20 15:22

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 15-10-20 15:22

Mooi hoofdstuk TS

en lekkere cliffhanger

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-10-20 19:12

Geplaatst door de TopicStarter : 15-10-20 19:12

trustHim schreef:
Echt he

Nou, dit is wel precies hoe ze keek hahaha

Oh jee, legt de lat wel hoog, maar vind het nu ook wel echt een leuke uitdaging! Dus, daar gaan we!

21.
Vervolg zondag 6 oktober 2019

Baukje wil iets tegen me zeggen. En aan alles voel ik dat dat geen plezierige boodschap zal zijn. Ik kijk haar glimlachend en met een open, vriendelijke blik aan. En net op het moment dat ze haar mond open doet, val ik haar in de rede. “Wat zie je er prachtig uit”, zeg ik bewonderend. Blijkbaar had ze daar niet op gerekend, want zonder een woord te zeggen draait ze zich om naar de spiegel om haar make-up bij te werken. Ik was mijn handen, en omdat ik me zelden zo slecht op mijn gemak heb gevoeld, laat ik mijn polka zoals het is en berust ik me in al mijn lelijkheid. Zo snel als mogelijk verlaat ik het damestoilet.

Het gezelschap is inmiddels weer compleet en het wachten is op het hoofgerecht. Ik twijfelde tussen een vega-burger en risotto, maar heb toch maar risotto genomen. Een vega-burger eten zonder er een knoeipartij van de maken lijkt een utopie. Prem praat honderduit over de aanstaande oratie. Buurman is ook uitgenodigd. “Hoe doen we dat dan eigenlijk, Prem” vraagt hij. Ik denk dat de mededeling dat er BN-ers komen, ook hem onzeker hebben gemaakt. De lat ligt hoog. “En waar wil je dat ik zit in de zaal?”. Ik vermoed dat hij het 'eerste rij'-incident meegekregen heeft (Prem bespreekt schijnbaar erg veel met de buurman). Snel denkt Prem na. “Anders ga je samen met Nina. Ik ben er toch al eerder met de familie”. Buurman kijkt me knipogend aan. Mij lijkt het een uitstekend plan. “Zitten jullie dan ook op de eerste rij?” vraagt Manfred terwijl hij een vies gezicht trekt.

Baukje neemt het woord over. “Na het feest slapen wij met Pap en alle ooms en tantes in het Hilton” zegt ze triomfantelijk. Prem had al verteld dat Baukje gevraagd had of ze met zijn drieën op een kamer konden slapen. Ik heb direct aangegeven dat hij dat zeker moest doen. “Oh?” vraagt buurman, terwijl hij het woord aan mij richt “en waar slaap jij dan?”. “In Prem’s huis. Met mijn zus. En mijn hond” antwoord ik in mijn enthousiasme. “Afterparty in de Engelenlaan” lach ik in mijn onschuld.

Baukje lijkt uit evenwicht gebracht te zijn. Waarschijnlijk had ze verwacht dat ik er moeite mee zou hebben dat ik niet mee mocht naar het Hilton. Dat Prem mij gepasseerd had voor hun. Maar wat dat betreft ben ik het met Loes eens: je hebt veel ruimte in je hart; het een hoeft het ander niet uit te sluiten. Of zoals mijn moeder altijd zegt: je kunt niet de hele wereld haten om één. En ik gun het Prem en zijn kinderen.

“Oh, waar ga je slapen dan, alle bedden zijn bezet” vraagt Baukje uitdagend. Prem’s zussen zullen enkele nachten voor- en na- de oratie allemaal in Prem’s huis slapen. Prem heeft er al weken stress van. Want ook de partners, neven en nichten zullen een bed nodig hebben. “Oh gewoon, in ons bed”. Eindelijk mag Bubblegum een nacht in bed slapen, denk ik verrukt.
“Oh heerlijk, wat een goed idee” kirt de buurman “afterparty, terwijl de rest in een duur hotel zit. Dit wordt fantastisch”. En dit was niet wat Baukje wilde horen. Maar ik vermoed dat ik het in haar ogen toch niet goed kan doen.

Nadat het eten is opgediend, vraagt de ober of we nog wat willen drinken. De wijn is inmiddels op. Prem stelt voor nog een fles te nemen, maar ik heb opeens trek in een Espresso Martini. De rest van het gezelschap “wil misschien ook wel een cocktail” en de ober loopt weg om de cocktailkaart te halen. En om mijn Espresso Martini te maken.

Overigens lijkt het nu of ik continu aan het woord ben, maar niets is minder waar. Prem praat honderduit over zijn oratie, over het ziekenhuis, over zijn muziek. Baukje praat over haar talentenjachten, audities, modellencontracten. De rest luistert voornamelijk. Nu gaat het gesprek (monoloog) weer over het krantenartikel.
“Ik had het naar jullie doorgestuurd, toch” vraagt hij aan Manfred en Baukje. Manfred zit nog altijd met zijn neus in de telefoon.
“Ik had het al gezien hoor” reageert Baukje “mijn therapeut had het me al doorgestuurd”. Prem is duidelijk verbaasd. “Waarom?” “Nou” antwoordt ze “de therapeut stuurde het door om te laten zien dat we blijkbaar wél onderdeel uitmaken van je leven. Omdat je blijkbaar wél over ons schrijft”.

Ik weet nog steeds niet hoe het eraan toe ging vroeger in het gezin, maar één ding weet ik wel. Er zit hier nog ZO veel haat, woede en jaloezie en dat heeft in mijn ogen helemaal niets met mij te maken. Iets wat Prem af en toe wel suggereert. Ik ben misschien een symptoom. Maar zeker geen oorzaak. Dat Baukje nu openbaar spreekt over haar hulpvraag en dat ze Prem heel nadrukkelijk hierin al eerder betrok door hem te vragen haar te brengen, is een duidelijke schreeuw om hulp.

Buurman voelt feilloos aan dat hij het gesprek een andere banen moet leiden. “Hoe gaat het eigenlijk met voetballen, Man?” vraagt hij. “Ik zie je nooit meer op straat voetballen”. Manfred haalt ongeïnteresseerd zijn schouders op, zonder daarbij op te kijken van zijn telefoon.
"My kids are living my dream" verzucht Prem. Mijn zoon wordt een beroemde voetballer, mijn dochter een succesvol zangeres...” hij zucht dromerig. “Ze maken af waar ik aan begonnen ben”.

"Dat klinkt wel heel sneu" zeg ik heel zachtjes tegen Prem. "Jij leeft jouw eigen droom, en zij hebben ook hun eigen dromen”. En dat vind ik echt. Blijkbaar zeg ik het niet zacht genoeg. Baukje heeft het gehoord en het zit haar duidelijk dwars. “Inderdaad Pap” zegt ze op boze toon. “Lekker sneu”. En heel even voel ik me verbonden met Baukje. En als de ober even later weer aan onze tafel verschijnt, voel ik me een heel klein beetje trots dat Baukje dezelfde cocktail als mij bestelt, puur op basis van mijn suggestie.

Overigens bleef het hier niet bij voor wat betreft het krantenartikel. Blijkbaar had Kumar het stuk gemist. Dus kort vertelt Prem over de inhoud ervan. Ik heb best een grote emmer, maar op dit moment zit hij tjokvol met “markant levensverhaal”. Ik kan er niets aan doen, ik ben een flapuit, en het is eruit voor ik er erg in heb.
“Ik snap dat je trots bent op je verhaal, Prem. Maar wat maakt jouw verhaal zoveel meer bijzonder dan het levensverhaal van ieder ander? Jij hebt unieke kansen gekregen en bent niet geboren met zaagsel in je hoofd. Heeft niet Iedereen een uniek levensverhaal waar hij of zij trots op mag zijn?

Ik denk aan mijn oom. Jan is zwaar dyslectisch. Jaren heeft hij keihard geknokt, keihard geleerd, keihard gestudeerd. Misschien moest hij wel 10 keer zo hard studeren als mijn vader. En nee, hij is uiteindelijk misschien wel geen professor geworden, nee zelfs geen dokter of bachelor. Maar ook zijn levensverhaal is uniek en kenmerkt zich door hoogte- en dieptepunten. Het is een geweldige familieman die zijn bootje op het droge heeft en ook sociaal sterk ontwikkeld is. En doordat hij overal zo hard voor heeft moeten knokken, heeft hij nog een veel belangrijkere eigenschap. Doorzettingsvermogen. En een ding weet ik zeker: levensverhalen van hoogopgeleide mensen die alle kansen hebben gehad, interesseren hem geen zier.

Als ik klaar ben met mijn betoog (het klinkt vriendelijker dan ik het typ) is het stil. Zelfs de jongens kijken me ademloos aan. Waarom heb ik mijn mond niet gehouden? Het hele restaurant lijkt zijn adem in te houden. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan!

Maar als Kumar in zijn handen begint te klappen, weet ik dat dit het Momentum was. Ik word van alle kanten stralend aangekeken. Voor Ome Jan, denk ik trots. Want ik vind dat iedereen het verdient om waardering te krijgen. Nu kijkt niet alleen Baukje me boos aan, maar ook Prem’s gezicht staat op onweer. Manfred kijkt wel blij. “Eindelijk tijd voor het toetje” verzucht hij.

Prem had het me al verteld: elke verjaardag vieren ze bij de Harbour Club en, doordat ze de gelegenheid doorgeven bij het reserveren van de tafel, wordt het dessert opgeleukt door vuurwerk. Het hoogtepunt van de avond voor Manfred. Bijna schopt Buurman het plan in de war. “Jongens, het is echt al hartstikke laat en ik moet morgen weer vroeg werken. Dus ik ga het hierbij laten” excuseert hij zichzelf. Manfred en Prem doen een poging hem over te halen; maar Buurman is onverbiddelijk. En eigenlijk kan ik hem alleen maar gelijk geven. “Is het goed als ik ook met je meerij?” vraag ik. Ik denk dat Prem ook wel wat tijd alleen met zijn kinderen door wil brengen. Een mooie afsluiting van de avond. Het zou toch alleen maar awkward worden als mijn handlanger weg is.

“Hè hè” verzucht ik, als ik even later mijn schoenen uitschop en op de bank ga liggen. Bubbles zet ik op mijn buik. Buurman en ik hebben de hele terugweg in de auto lol gehad. We blijken beide te beschikken over een gezonde dosis sarcasme en zelfspot. Uiteraard hebben we ook de details voor de oratie doorgesproken. “Om half drie pik ik je hier op” riep hij me toe terwijl ik mijn hand opstak toen ik de auto uitstapte. “Jij bent mijn date”. En opeens heb ik enorm veel zin in de oratie.

Ik heb me net overeind gehezen om koffie te maken als Prem niet veel later binnenkomt. Goede timing denk ik met een knipoog, kan ik voor hem ook koffie maken. Ik kan absoluut niet koken, maar koffie maken kan ik als de beste, denk ik, terwijl ik op de knop van het Nespresso-apparaat druk. “Wat vond je ervan?” vraagt Prem, terwijl hij achter me komt staan en zijn handen om me heen slaat. “Lekker eten, hoor, en goede wijn. Dankjewel dat ik mee mocht”. Prem geeft me een por. “Dat bedoel ik natuurlijk niet, Obama”. Ik had deze vraag al verwacht. Ik pak de mokken op en loop terug naar de bank. Ik had Bubbles op de bank achtergelaten, en hij zit er nog altijd. Het duurt niet lang; Prem pakt hem op en zet hem op de grond.

“Het was…. Different” antwoord ik. Als Prem vraagt wat ik ermee bedoel, antwoord ik dat ik op veel diners geweest ben, maar iets als dit nooit eerder meegemaakt heb. “Wat bedoel je dan?” vraagt hij. Ik twijfel of ik het moet zeggen, want normaal is hij niet gediend van commentaar. Maar hij vraagt tenslotte mijn mening dus ik besluit te antwoorden. “Jullie praten niet MET elkaar, maar TEGEN elkaar”. Prem reageert direct. “Ach, kom op. Moest je jou horen met je miljoen oesters” zegt hij boos. Ik besluit het te negeren en ga verder. “Jullie bieden tegen elkaar op wie nu eigenlijk het meeste talent heeft. Maar niemand stelt vragen of toont interesse in de ander”. Prem is stil en denk duidelijk na over deze woorden. Het maakt me niet uit; ik heb gezegd wat ik wilde zeggen en wie weet kan Prem er iets mee om zijn eigen situatie ook te verbeteren. En als hij het onzin vindt, moet hij me in het vervolg maar niet meer om mijn mening vragen.

Ik voel me steeds een stukje meer mezelf worden. Ik heb niet veel vrienden, maar ik merk dat de reboot met mijn vriendschap met Wouter me goed doet. Hij leert me anders te kijken naar het leven. En vanavond heb ik geleerd dat Prem en ik niet alleen van een andere planeet komen, maar zelfs uit een ander zonnestelsel. Door onverklaarbare redenen ben ik graag bij hem. Nu opgeven voelt als stoppen bij kamp 4 tijdens de beklimming van de Mount Everest. Maar hoe meer ik hem leer kennen, des te duidelijker wordt dat we allebei een ander reglement – en vooral andere speelwijze - naleven bij ons tennis dubbelspel. Maar toch hoop ik dat ik hem nog enigszins heb weten te inspireren. Ik zweef tussen hoop en vrees, maar zo lang er hoop is, is er leven. En eigenlijk heb ik niets te vrezen. Dus we zien wel waar het schip strandt.

to be continued

**Geplaatst**: 15-10-20 20:03

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 15-10-20 20:03

Wat een ongelooflijk goede schrijfstijl heb je ontwikkeld, de laatste delen lezen echt heerlijk! Ik vind het verhaal veel meer diepgang hebben, met mooie details en levendige personages en gebeurtenissen.
Echt knap, TS!

**Geplaatst**: 15-10-20 20:36

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 15-10-20 20:36

Ik vraag me wel af wanneer het echt gaat klappen ofzo

**Geplaatst**: 15-10-20 21:02

Geplaatst: 15-10-20 21:02

Zertab schreef:
Ik vraag me wel af wanneer het echt gaat klappen ofzo

Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig. Je merkt een verandering in het geheel.

Ts echt gaaf om te zien dat je steeds sterker gaat schrijven.

Ik zit erbij, ik zie die oesters en ik hoor de vibraties.

**Geplaatst**: 15-10-20 21:07

Geplaatst: 15-10-20 21:07

Rocamor schreef:
Zertab schreef:
Ik vraag me wel af wanneer het echt gaat klappen ofzo

Daar ben ik nog helemaal niet mee bezig. Je merkt een verandering in het geheel.

Ts echt gaaf om te zien dat je steeds sterker gaat schrijven.

Ik zit erbij, ik zie die oesters en ik hoor de vibraties.

Mmm ja, die opbouw zit er wel in. Maar duurt mij te lang

**Geplaatst**: 15-10-20 21:10

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 15-10-20 21:10

Nee mij juist niet. Omdat je gelijkelijk de veranderingen opmerkt. Het gaat zo geleidelijk dat je het amper merkt. Maar over langere periode bekeken, herken je het wel. Heel tof geschreven

**Geplaatst**: 15-10-20 21:39

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 15-10-20 21:39

Jaa weer eenntof stuk.

Op een of andere manier denk ik steeds dat baukje blond is, maar dat kan natuurlijk helemaal niet.

**Geplaatst**: 15-10-20 21:40

Geplaatst: 15-10-20 21:40

Ik vind het ook juist heerlijk zo, duurt helemaal niet te lang voor mij

Super stuk weer TS!

**Geplaatst**: 16-10-20 08:29

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 16-10-20 08:29

Goed stuk weer ts

**Geplaatst**: 16-10-20 10:05

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 16-10-20 10:05

Wat een super stuk weer! Ik hield mijn hart vast voor de thuiskomst van Prem

Mooi hoe de personages je zo blijven verrassen.

**Geplaatst**: 16-10-20 14:10

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 16-10-20 14:10

Nee het duurt mij ook niet te lang, ik merk juist ook dat er geleidelijk aan veranderingen komen en dat boeit me enorm!

**Geplaatst**: 16-10-20 15:47

Geplaatst: 16-10-20 15:47

Ja ik vind het ook steeds fijner lezen!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-20 17:53

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-20 17:53

Sorry Zertab,
Er komen nog wat plottwisten :')

.

Keeping up appearances dus nog even!

22.
Dinsdag 8 oktober 2019

“Baukje wil weten wat je aandoet tijdens de oratie” hoor ik Prem zeggen. Hij belt wel vaker vroeg, maar om 9 uur ’s ochtends is dit wel het laatste wat me bezig houdt. Zeker omdat het al zo’n ingewikkeld vraagstuk is. Mijn enige zorg zou op dat moment moeten zijn of het koffieapparaat het doet. Ik zit te rillen van de kou; mijn hoge Dubarry-laarzen kunnen daar niets aan veranderen. Het lijkt al eeuwen geleden dat ik de zon gezien heb. Zelfs het zien van de zon lijkt van positieve invloed te zijn op de gevoelstemperatuur.

“Och, ik weet het nog niet” antwoord ik – voor de zoveelste keer – naar waarheid. Afgaande op Prem’s wensen die hij meerdere malen geventileerd heeft, moet het iets zijn met blote benen maar mag het niet te ordinair zijn – en zeker geen panterprint. Bij die laatste eis valt de helft van mijn kledingkast al af.
“Je moet het wel zeggen, Baukje wil het echt weten”.
“Waarom?” vraag ik nieuwsgierig.
“Ik weet niet, misschien wil ze wel matchen”.
En even, heel even is mijn hoop op een happy family hersteld.

Als ik de buurman moet geloven, heb ik het goed gedaan tijdens het etentje. Hij had tegen Prem verteld dat hij vond dat ik erg mijn best had gedaan, interesse had getoond en heb geprobeerd een gesprek aan te knopen met Baukje en Manfred. Dat deed me erg goed. Het idee had ik ook wel. Maar Prem doet me soms anders geloven.

Hij vertelde namelijk ook nog wat anders tijdens het (veel te vroege) telefoongesprek. Baukje schijnt haar beklag te hebben gedaan – ze was “not amused” over het verloop van het etentje. En dan met name over mij. Ze vond het belachelijk dat ik hele dure wijn zou hebben besteld, dat ik op zat te scheppen dat ik influencer was en - het leukste - dat ik had geprobeerd de buurman te versieren.

Elke relatie is er een tussen twee mensen; of het nu tussen partners, familie of vrienden is. Of in dit geval met mijn ‘stiefdochter’, zoals Prem zo graag zegt. We zijn twee individuen met een eigen leven, eigen dromen en eigen wensen. En die kunnen overeenkomen. Of in dit geval: ernstig conflicteren.

“Ach, Prem, kom op” begin ik. “Ten eerste weet ze helemaal niet welke wijn ik besteld had. Het was helemaal geen dure, en dat weet jij ook. Als ik je op kosten had willen jagen, had ik wel één van Kumar’s suggesties gekozen. Of een Bernardus, naar eigen voorkeur, want die stond ook op de kaart”. Ik haal even adem voordat ik verder ga.
“Ten tweede, ik heb mijn website opgezegd. Ik heb er nooit echt werk van gemaakt. Ik deed het voornamelijk omdat ik het zelf leuk vond – totdat mijn plezier daarin compleet verziekt werd. Voor de rest hebben we het daar ook helemaal niet over gehad. Je was er zelf bij, toch?”. Prem zat náást me tijdens het etentje. Ik neem aan dat hij de gesprekken gevolgd heeft. Prem antwoordt dat hij het zich ook niet meer kan herinneren.
Als je fouten zoekt, pak dan eens een spiegel, in plaats van een vergrootglas denk ik verbitterd.

“En dan dat laatste. De Buurman!”. Dit zit me nog het meest dwars. “Ik was gewoon aardig tegen hem en hij was aardig terug. Dat is toch gewoon normaal? Je zoekt toch verbinding met de mensen met wie je bent?”. Ik vraag me oprecht af: waarom zou Baukje dit zeggen?

“Ik weet het allemaal niet, Nien” gaat Prem verder nadat hij mijn verweer aangehoord heeft. “Misschien moet je haar een berichtje sturen”. Eigenlijk vind ik het zonde van mijn energie om dat te verspillen aan negatieve aangelegenheden, alleen om mezelf te verdedigen. Ik deel mijn zorgen met Prem.
“Doe het toch maar. Ze gaat je anders echt pakken”. Dat zal wel loslopen, denk ik. Typisch Prem.
Als we op hebben gehangen, denk ik daarover na, maar besluit ik het te laten rusten. Ik zal het in hun ogen toch niet goed kunnen doen. “Kom Bubbles, we gaan lekker wandelen” roep ik, waarop hij vrolijk aan komt waggelen.

Tijdens het wandelen belde Nienke. Ze zou ’s avonds een date hebben. Maar Sjaak Afhaak had afgezegd. Uiteraard kwam hij met een slap excuus, maar hij heeft tenminste netjes afgezegd. De vorige keer heeft hij haar laten zitten.
Eigenlijk is daten vreselijk. Die geborgenheid die je voelt met iemand die je langer kent, is onbetaalbaar. En dan vooral de inside jokes, de grapjes die niemand anders snapt, de gedeelde herinneringen. Nienke maakt het niet zoveel uit; ze is hartstikke gelukkig zonder man. En eigenlijk zijn familie en vrienden ook veel belangrijker dan allerhande dates wat 9 van de 10 keer op niets uitloopt. Maar toch verlang ik stiekem wel weer naar het daten. En dan vooral naar het met een schone lei kunnen beginnen – Prem en ik hebben nu wel heel veel op ons “bordje”. En hoe hard ik ook probeer te vegen, sommige dingen krijg ik niet meer weg.

Nienke stelde vervolgens voor om samen te gaan zwemmen – ze had toch al een oppas geregeld voor Valentijn. In een opwelling heb ik ingestemd. En daar heb ik, als ik met mijn veel te dikke winterjas de benauwde kleedhokjes instap, vreselijk veel spijt van. Bedankt, cancelaar!

Het zwembad bevindt zich in een van de luxe hotels van Noordwijk: Hotels van Oranje. En altijd als ik hier zonder make-up, met een joggingsbroek, sneakers en mijn zwemspullen in een versleten, beige katoenen tas naar binnen stap, voel ik me toch lichtelijk aangekeken. Mijn verschijning staat in schril contrast met de chic aangeklede, frivole dames met zwierende jurken, wachtend bij de receptie die ik passeer, welke een nachtje van het zonovergoten Noordwijk komen genieten. Althans, niet vandaag, want het is hartstikke koud en winderig – wind en Noordwijk lijken onlosmakend met elkaar verbonden. Maar vandaag lijkt het extra hard te waaien. En wind brengt verandering: het blaast al het oude weg, herschikt wat blijft, en als het gaat liggen, ziet de wereld en net een stukje anders uit.

Als we even later beide ons kleedhokje uitstappen, kijk ik Nienke bewonderend aan. Ze heeft een gekleurde bikini aan die niet per sé opvallend is, ze heeft een heel normaal figuur met haar maatje 42 (dit benadrukt ze heel erg vaak, vandaar dat ik het weet) en zonder make-up lijkt ze zelfs een beetje ziek (en dat laatste mag ik zeggen; ze zal vandaag ongetwijfeld hetzelfde over mij denken zonder camouflage). Maar ik bewonder haar voor iets heel anders. Ze straalt namelijk één en al zelfverzekerdheid uit; Nienke zit goed in haar vel en draagt dat uit. En daardoor doet ze qua uitstraling niet onder voor een willekeurig supermodel in een veel te dure bikini. Het valt niet alleen mij op. Ik zie het ook aan de reactie van de (veel te jonge) jongens die ons passeren op weg naar het zwembad, welke bewonderend kijken hoe Nienke elegant, zelfbewust en met haar schouders naar achteren voorbij schrijd.

Het niet druk in het zwembad, wat ongetwijfeld met het tijdstip van ons bezoek te maken zal hebben: etenstijd. Het water is heerlijk warm - het is het zwembad met het warmste bad-temperatuur in de omgeving - en de tijd lijkt vandaag wel sneller te gaan dan normaal. ‘Alleen ga je sneller, maar samen kom je verder’ lijkt hierbij echt op van toepassing. Maar zwemmen lijkt altijd leuker dan het is. En na een paar baantje ben ik er wel weer klaar mee.

Intussen heb ik Nienke ge-udate over het hele Harbour Club-incident. “Je had erbij moeten zijn” besluit ik mijn betoog zuchtend.
“Nou, als ik het zo hoor, had ik er niet bij willen zijn, hoor. Mij te complex. Sowieso zou ik uit mijn pan schieten als ze l*llig tegen jou doen.”
“Zat ik dan, met mijn non-kleren en haren ongekamd naast pretentieuze mensen”.
“Wat maakt het uit hoe ze over je denken? Jij bent wie je bent. Vrienden heb je al, eten kun je zelf ook regelen. Dus je hebt ze niet nodig. Boeien wat ze denken of vinden. Sterker, wat ze vinden kunnen ze bij de gevonden voorwerpen afgeven. “

Nienke heeft haar haren los hangen en duikt geregeld onder water. Ik ga al op een andere manier kopje onder en bid - met een hoge knot op mijn hoofd - tot de haargod dat mijn haardos droog blijft. Haarwassen is mijn minst favoriete hobby, wat ongetwijfeld te maken zal hebben met mijn lengte en het feit dat ik gezegend ben met veel, maar fijn haar.
Het ruikt in het zwembad altijd naar een mix van chloor en frituur. Lekker, ik krijg er honger van. Voor mijn gevoel kan ik wel drie bakjes patat op. Met mayonaise.
“Zullen we straks een frietje nemen” vraag ik dan ook aan Nienke. Ik weet zeker dat ze het ook heeft geroken.
“Jij mag nemen, maar ik neem niet, hoor. We zijn aan het zwemmen voor onze gezondheid”. Dat is niet helemaal waar, denk ik. Ik ben hier omdat ik de ballen niet had om af te zeggen. En volgens mij ben ik al redelijk gezond en er is geen overtreffende trap voor wat betreft gezondheid. Ik ga zo zelf wel langs de McDonalds, besluit ik; van het zwembad naar de vetvijver.

Maar eerst duiken we na de strafexercitie nog even de sauna in (hè, wordt mijn haar toch nat) en Nienke kletst honderduit. Ze is dan wel “een moeder met een kind”, maar zeker geen “kindermoeder”. Geen verhalen over luiers, zindelijkheid of zogenaamde uitzonderlijke prestaties van haar bijzondere wonderkind. Valentijn is gewoon Valentijn en hij mag zijn wie hij wil zijn. En hij is één van de kersen op Nienke’s taart. En dat waardeer ik erg aan haar. Het is dan ook niet gek dat we vriendinnen zijn. Liever 2 hele vriendinnen dan 4 halfjes denk ik altijd.

Het minste leuke aan zwemmen is eigenlijk het deel wanner je in een klein hokje staat om je met een vochtig lijf in je kleren te persen. Verder was het achteraf weer best oké. Ik zou er de volgende keer weer opnieuw intrappen en volmondig ‘ja’ zeggen. Ik ben compleet rozig als ik weer thuis ben. En stort na mijn Mac-menu helemáál in.

Baukje’s evaluatie van de avond zit me echter nog altijd dwars. Ik had niet verwacht dat het etentje een soort sollicitatiegesprek zou zijn met bijbehorende beoordeling. En dus besluit ik mijn bevindingen met Prem te delen. Want één ding heb ik de afgelopen paar maanden wel geleerd, en dat is grenzen stellen. Al is het maar omdat mijn paard graag ‘de vloer is lava’ lijkt te spelen. Als ik bij hem geen grenzen stel, hang ik elke avond in de lampen.

Daarnaast was ik daar niet in de hoedanigheid van stiefmoeder. Maar als mezelf. Prem’s parner. En de basis van die relatie is in mijn ogen respect en de ander accepteren zoals hij of zij is; de ander niet kunnen en willen veranderen en ervoor te kiezen te houden van diegene. Of niet. Ook op slechte momenten moet je jezelf kunnen zijn. In liefdesrelaties zouden er geen verplichtingen moeten zijn, geen angst, geen moeten, geen verwachtingen en vooral geen controle. En dus ga ik typen.

“Prem, Ik leef mijn eigen mooiste leven en ik wil gewoon een toffe tijd met je hebben. En natuurlijk wil ik dat jij super in je vel zit en dat de situatie werkt. Maar ik heb geen zin in een evaluatie. Ik vind het bovendien erg vervelend dat je het met me gedeeld hebt want je weet dat ik er een enorm rotgevoel van krijg. En daar pas ik voor”. Het voelt een beetje alsof Baukje mij in een kwaad daglicht wil zetten. En dat valt me tegen. Ook van Prem, trouwens. Die had het zelf ook af kunnen wenden bij de bron. Al was het maar om mij te beschermen.
Prem reageert uiteraard direct. “He. We leven nu met kinderen samen. Nu houden wij rekening met elkaar als familie. Verder heb je gelijk”.
“Rekening met elkaar houden? Door alles wat ik doe af te zeiken en onder een vergrootglas te leggen? Sorry, dat noem ik geen “samen leven”, maar elkaar het leven zuur maken. En dat is heel wat anders”.
“Natuurlijk. Jij hebt een tof leven. Dat weet ik. Dat moet je ook zo houden. Natuurlijk X”.

Eens te meer besef ik mij dat ik me moet richten op de mooiste relatie die ik kan hebben. En dat is de relatie met mijzelf. De relaties met anderen zijn slechts een reflectie van de relatie met mijzelf. Ik kan steeds meer loslaten. En dat voelt als een opluchting.

Het heeft geen zin om deze discussie verder voort te zetten en dus zeg ik hem vriendelijk gedag en duik ik mijn bed in. Morgen ga ik nacho’s eten en naar het casino met Mike. Misschien heb ik inderdaad wel een heel tof leven, denk ik met enige sarcasme. Ik zit in ieder geval wel zélf in de driver’s seat.

Je bent een beslissing verwijderd van een compleet ander leven.

Als ik nog even snel mijn Instagram check, val ik bijna van mijn stoel en mist mijn hart een slag.

Baukje heeft je een vriendschapsverzoek gestuurd.

to be continued

**Geplaatst**: 16-10-20 18:53

Geplaatst: 16-10-20 18:53

Joltsje schreef:
Jaa weer eenntof stuk.

Op een of andere manier denk ik steeds dat baukje blond is, maar dat kan natuurlijk helemaal niet.

Ja, ik heb ook een dun, blond meisje in mijn hoofd xd

**Geplaatst**: 16-10-20 19:56

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 16-10-20 19:56

Heftig geblondeerd moet kunnen toch

**Geplaatst**: 16-10-20 20:19

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 16-10-20 20:19

Natuurlijk stuurt Baukje een vriendschapsverzoek, zo kan ze nog beter Nina in de gaten houden. :))

Vraag me alleen af of ze zich niet beseft dat Prem alle negativiteit die ze over Nina verteld rechtstreeks door stuurt naar Nina. Naïef, of ze moet het net willen natuurlijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-10-20 21:01

Geplaatst door de TopicStarter : 16-10-20 21:01

Giolli schreef:
Natuurlijk stuurt Baukje een vriendschapsverzoek, zo kan ze nog beter Nina in de gaten houden.
Vraag me alleen af of ze zich niet beseft dat Prem alle negativiteit die ze over Nina verteld rechtstreeks door stuurt naar Nina. Naïef, of ze moet het net willen natuurlijk.

Ik denk dat ze heel goed weet dat het bij Nina terecht komt,
En ik denk zomaar dat er vooral één persoon achter zit. Maar wie weet, misschien komt het allemaal net op tijd goed

.

**Geplaatst**: 16-10-20 21:17

Geplaatst: 16-10-20 21:17

Ja, ik vermoed ook al wel van wie. :')

Ik hoop dat Nina zich van de domme houdt en het spelletje mee speelt om vervolgens keihard uit te halen naar die kinderachtige spelletjes van Baukje. Hoe oud was zij ook al weer, 14?

**Geplaatst**: 16-10-20 21:31

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 16-10-20 21:31

Vraag is of het allemaal echt van Baukje komt, of dat Prem zich verschuilt achter zijn dochter om zijn eigen zin door te drijven en opmerkingen te geven...

Gezien de afkomst van Prem krijg ik bij Baukje het beeld van een getaand meisje dat zich heel prinsessig gedraagt, met van die typische look-at-me maniertjes. Veel met het haar zwiepen :')

Een beetje een prinses Yasmine of zo...

Complimenten, TS. Je schrijft echt heel fijn.

**Geplaatst**: 16-10-20 21:54

Geplaatst: 16-10-20 21:54

Giolli schreef:
Ja, ik vermoed ook al wel van wie.

Ik hoop dat Nina zich van de domme houdt en het spelletje mee speelt om vervolgens keihard uit te halen naar die kinderachtige spelletjes van Baukje. Hoe oud was zij ook al weer, 14?

Ik dacht 21 (?) Studeert en woont op kamers.

**Geplaatst**: 17-10-20 00:00

Geplaatst: 17-10-20 00:00

Citaat:
“Ah, volgens mij is ze pot. Ze is 20 jaar en heeft nog nooit een vriendje gehad. Het is een van de knapste meisjes die ik ken. Kan toch niet anders?” zegt Prem.