Bokt.nl

**Geplaatst**: 09-10-20 20:20

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 09-10-20 20:20

Verdorie, ze heeft haar ballen weer ingeruild voor de roze bril

Echt gek hoe je (als vrouw?) zo kan lezen wat je wil lezen terwijl mannen vaak genoeg eigenlijk wel heel duidelijk in hun communicatie zijn. Nina beslist dat de ruzie over is, voor Prem hoeft het aan zijn berichten te zien eigenlijk niet eens meer?

**Geplaatst**: 09-10-20 20:42

Geplaatst: 09-10-20 20:42

Haha ja ik dacht ook al, niemand vind het erg als het lang is :')

Goed stuk weer!!

**Geplaatst**: 10-10-20 08:20

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 10-10-20 08:20

Nogmaals mijn complimenten TS, je hoofdstukken springen vooruit in kwaliteit! Goed bezig!

Om tóch nog eventjes inhoudelijk te reageren op het verhaal én wellicht iemand die dit leest te helpen; mijn man en ik hebben vanaf het begin van onze relatie een duidelijke regel. Er wordt niks besproken via Whatsapp. Als je onze appjes van de afgelopen zes jaar ook ziet is het alleen maar "Hey hoe is het?", "Wat eten we vanavond?", "Hoe laat ben je ongeveer thuis?"

**Geplaatst**: 10-10-20 08:27

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 10-10-20 08:27

Het is bij ons nog nooit opgekomen om dat te doen dus ik sta daar ook heel erg van te kijken. Ik zie het wel eens bij anderen idd.

**Geplaatst**: 10-10-20 09:13

Geplaatst: 10-10-20 09:13

poes schreef:
Het is bij ons nog nooit opgekomen om dat te doen dus ik sta daar ook heel erg van te kijken. Ik zie het wel eens bij anderen idd.

Vriendinnetje van mij heeft ook áltijd ruzie via Whatsapp

**Geplaatst**: 10-10-20 09:38

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 10-10-20 09:38

Naja als het werkt geen probleem mee maar bij ons zou het zeker niet werken haha.

**Geplaatst**: 10-10-20 13:36

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 10-10-20 13:36

Tuurlijk werkt het niet, maar verstand en rede horen niet bij ruzie maken toch

Hier wordt Whatsapp veel gebruikt voor het trekken van foto’s van alles wat ie mis doet in het huishouden dus

**Geplaatst**: 10-10-20 13:52

Geplaatst: 10-10-20 13:52

Stral schreef:
Tuurlijk werkt het niet, maar verstand en rede horen niet bij ruzie maken toch

Hier wordt Whatsapp veel gebruikt voor het trekken van foto’s van alles wat ie mis doet in het huishouden dus

+ sarcasme

“Bedankt voor het stofzuigen vandaag, echt fijn dat ik dat niet meer om 23.00 na werk hoef te doen” :))

**Geplaatst**: 10-10-20 15:38

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 10-10-20 15:38

Jep

**Geplaatst**: 10-10-20 18:08

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 10-10-20 18:08

Mijn man weet niet eens wat Whatsapp is :')

Maar dat is niet helemaal zijn schuld want het is echt typisch Nederlands haha! Kan me er zelf ook niets bij voorstellen om via een app ruzie te hebben trouwens.

Goed stuk weer! Al veel beter uitgelegd waarom ze het toch weer een kans geeft...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-10-20 17:36

Geplaatst door de TopicStarter : 11-10-20 17:36

De spanning stijgt...
Ik kijk uit naar de volgende hoofdstukken O:)

.

18.
2 oktober 2019

“Ach, wat heb je toch een briljante vriend, hè?” appt Wouter me als ik net een slok neem van mijn Latte Macchiato. Ik snap niet zo goed wat hij wil zeggen, maar Wouter kennende, bedoelt hij het sarcastisch. Het wordt snel duidelijk als hij me even later een foto stuurt van de Telegraaf van vandaag.

Prem.

Ik moet grinniken. Vluchtig lees ik het artikel door. Het verhaal is me natuurlijk niet nieuw, maar wel zie ik direct dat er een hele passage bijgeschreven is: over zijn kinderen. Over hoe ze hem inspireren.

Ik heb eindelijk gevonden waar je zo wanhopig naar op zoek bent. Aandacht.
Wouter.
Wouter is echt een rebel.

Een dag heeft 24 uur: acht uur werken, acht uur slapen; dus acht uur over voor plezier en vertier. Maar vooralsnog ben ik net begonnen met het eerste werkwoord en verlang ik alweer naar de overige.
“Ik ga rentenieren, Wouter” antwoord ik.
-“Met je schoenen? Geld heb je niet. Dus schoenen?”. Ik investeer mijn geld liever in dingen die ik kan zien. Dus hangend in mijn kledingkast. De economie moet ook draaien, toch?
“Ja, wil je een paar kopen?” vraag ik lachend. “Hebben ze eigenlijk champagne en risotto bij de voedselbank?”. Wouter doneert met regelmaat geld aan de voedselbank. “Ik ga wel weer bij mijn ouders wonen. Die vinden dat vast leuk” ga ik verder.
-“Als ik jouw moeder was, zou ik een bord buiten hangen met ‘verboden toegang’. Je kookt niet, maakt niet schoon, praat aan één stuk door... Wat moet een moeder met jou!

"
”Haha, dat bord heeft Prem al buiten hangen. Hebben zijn kinderen opgehangen”. Ik grinnik.

We spreken de details door voor de avond. Wouter gaat me ontvoeren; we gaan uit eten - nog voor mijn verjaardag. Nou ja, details… het enige wat ik weet, is dat ik om 19h klaar moet staan. Maar eerst nog even een paar uur werken. Work, eat, sleep, repeat. Soms staat het me een beetje tegen. Zeker als ik kijk naar mijn vader. Heeft zijn hele leven alles gegeven in zijn werk. Alles om ons een onbezorgd leven te bezorgen. En op het moment dat hij er eindelijk zelf van kon genieten, ging het bergafwaarts. En hard, ook. Dat doet me er aan herinneren dat ik Prem moet Appen.

Na de standaard formaliteiten (heb je lekker geslapen, drukke dag, plannen), complimenteer ik hem met het leuke interview in de Telegraaf. Hij zal er zelf ook best trots op zijn, denk ik. En dat blijkt een understatement. “Ik krijg zo veel reacties, Nien... dit is echt leuk”.

Geachte heer Prayut,
Vanmorgen ik een artikel over u in de Telegraaf. Ik vond het artikel bijzonder interessant om te lezen. Wat een mooi beeld werd er van u neergezet. En ook inspirerend hoe u uw weg in Nederland hebt gevonden. Ik hoop dat uw kennis op velerlei gebied in de geneeskunde veel mag blijven betekenen voor uw patiënten. Ik hoop dat de oratie die u volgende week gaat houden ook zo inspirerend voor uw gehoor mag zijn. En uiteraard wens ik u ook veel plezier die dag.
Ik ken u niet persoonlijk maar ik hoop dat als ik ziek zou worden, ik artsen als u naast mijn bed zal aantreffen!
Met vriendelijke groet,
Ineke van den Nieuwenzuil

-“Van mijn kinderen heb ik er overigens nog niets over gehoord, terwijl we elkaar al wel gesproken hebben. Ik weet zeker dat ze het gezien of gehoord hebben”. Ik voel dat Prem dit erg dwars zit. “Ik had een foto van jou erbij moeten plaatsen” gaat hij verder.
“Nee hoor” antwoord ik “liever niet. Dat hoeft van mij allemaal niet zo nodig”. Ik vind het enorm leuk voor Prem, maar met hersens word je geboren. Die krijg je. Dat hij toevallig rijkelijk bedeeld is, is leuk voor hem. Maar ik weet dat dat ook wel eens kan steken voor mensen die toevallig niet geboren zijn met een geniaal brein. Zij krijgen vaak niet dezelfde kansen. Zij komen niet in de krant. De reden waarom ik ageer tegen mensen die daar enorm mee dwepen.
Ik waardeer Prem om wie hij is. Niet om zijn (naar eigen zeggen) uitzonderlijke verhaal. En dat moet volgens mij ook de basis zijn.

“Zeg Hippocrates, zou je me misschien kunnen helpen met mijn vader?” Ik heb lang nagedacht of ik Prem om hulp moest vragen. Maar toen ik vanmorgen, voordat ik naar kantoor ging, Bubblegum bij mijn ouders bracht, schudde mijn moeder zwaarmoedig haar hoofd toen ik vroeg hoe het met mijn vader ging.
Ik heb Prem al vaak over mijn vader's ziekteverloop verteld maar hij lijkt het elke keer af te wenden. En dus durf ik er nooit echt over te beginnen. Maar inmiddels is mijn moeder ten einde raad.
-“Natuurlijk. Wat is er dan?” vraagt Prem. Prem weet dat mijn vader Parkinson heeft. Wat het complex maakt, is dat het zich bij mijn vader uit in het cognitieve deel van de hersens. Als er een bom afgaat, vraagt hij bijvoorbeeld of de bel gaat. Maar nu ziet hij ook overal dingen die er niet zijn. Katten in bed, gekleurde herten in de hoek, mensen in de tuin: de hallucinaties worden steeds erger. Onze familie is niet bekend met Parkinson; het is een leerschool die ons ongevraagd voor de voeten is geworpen.
“Hij spookt ’s nachts enorm. Mijn moeder trekt het niet. Overdag slaapt hij. Mijn moeder niet. De medicijnen lijken niet aan te slaan”. Ik som vervolgens zijn medicatie op. Het is vaak een hele uitdaging om mijn vader te overtuigen de medicijnen in te nemen.
Volgens hem krijgt hij er juist hallucinaties van. “Het is drugs” zegt hij dan zorgelijk.

-“Ik ga overleggen” antwoordt Prem. Ik glimlach. Juist Prem zou toegang moeten hebben tot de beste doctoren in het land. “Die arme moeder van jou! Naast haar man heeft ze ook jou nog. Beide zorgkinderen...”. Ondanks dat Prem het als grap bedoelt, kan ik er niet om lachen. Ik weet zeker dat mijn moeder me ZO graag had willen, en ook kúnnen, steunen met het verwerken van de abortus. Maar juist omdat ze al zo haar handen vol heeft, wilde ik het haar niet aandoen het ook nog op haar bordje te gooien.
“Dank u wel voor uw tijd en aandacht, dokter Prayut. Vergeet ook niet wat tijd en aandacht aan uw partner te geven” antwoord ik gekscherend.
-“Mijn partner heeft al veel mensen om haar heen die veel aandacht aan haar geven. Ik mag alleen af en toe haar vergezellen”. Het is een overduidelijke verwijzing naar mijn afspraak met Wouter van vanavond.

Met een glimlach zet ik mijn telefoon uit en pak ik mijn schetsboek. Heel bewust ontspan ik mijn schouders en mijn voorhoofd. Vanavond wordt super. Maar eerst ga ik nieuwe patronen schetsen voor de volgende collectie. Toen ik vorige week in het Kroller Moller-mueum liep, nam ik mezelf voor om als tegenstelling in het vervolg wat vrolijkere prints te ontwikkelen. Ik voel me bedroefd als ik weer aan die treurig kijkende mensen op de eeuwenoude schilderijen denk. Alles is tegenwoordig zo droevig en serieus, weinig spontaan en speels. Het mag allemaal wat vrolijker, blijmoediger, feestelijker.
En juist die onbezorgdheid neem ik even later mee naar huis. Mee naar mijn verjaardagsdiner.

-“Is dit alles wat we krijgen?” verzucht Wouter als hij beteuterd kijkt naar het kleine bordje wat voor hem op tafel staat. Op een klein, rond cakeje is een klein, rond bolletje crème gespoten. Daar bovenop ligt een klein, groen blaadje basilicum waarvan ik niet wist dat ze in dit formaat bestonden. Ik weet dat Wouter met me zit te dollen. Ik hoop eigenlijk ook dat het niet zo is; ik barst van de honger.

Gelukkig hebben we, voordat we aan tafel gingen in het Michelinsterrenrestaurant van Hotel Huis ter Duin in Noordwijk, ook een borrel in de bar beneden genomen. Een Italian coffee. De hoeveelheid slagroom staat in geen enkele verhouding met het minuscule bolletje schuim in het miniatuurgerecht waar we nu tegenaan kijken. Wouter gooit het met een handbeweging in zijn mond zoals alleen mannen dat kunnen doen, terwijl ik kleine hapjes neem van de delicate amuse.

Wouter werkt als avondeten liever een heel bord spareribs weg. ‘Lekker hebben gegeten’ staat bij hem gelijk aan ‘genoeg gegeten hebben. Lekker vol zitten’. Typisch Brabants, Wouter’s oorspronkelijke afkomst. Ik ga wel eens mee als we bij mijn moeder op bezoek gaan. Die woont nog in zijn ouderlijk huis in Veldhoven. “Houdoei” zegt ze altijd, als we weggaan.

Als we twee van de vijf gangen achter (of eerder in-) onze kiezen hebben, excuseer ik mezelf voor een sanitaire pauze (ik ga er helemaal chic van praten). Ondanks dat ik tijdens het diner nog helemaal niet op mijn telefoon heb gekeken, doe ik wat volgens mij heel Nederland tegenwoordig doet als ze op het keramiek plaatsnemen: WhatsApp checken.

-“Leuk voor mijn kinderen om te zien, dit” lees ik verschrikt, onder een screenshot van mijn Facebookpost welke ik heb geplaatst toen Wouter en ik in de bar zaten. Het is gewoon een leuke Selfie van ons samen.
“Luister, Prem. Het is mijn leven. En ik leef mijn mooiste leven op de manier zoals ik dat wil”. De wijn maakt me baldadig denk ik, als ik het teruglees. Maar ik aarzel niet om op verzenden te drukken.
-“Jij weet ook prima hoe je dat beeld moet versterken. Goed werk.” Het sarcasme druipt er vanaf.
“Ach. Ze hebben toch al een mening van mij gevormd” antwoord ik.
-“Vind je het gek! Als jij zulke foto’s op facebook plaatst!” Ik hoor Prem snuiven. “Volgende week gaan we met de hele familie samen mijn verjaardag vieren. Jij als mijn partner. Het is prima. Plaats wat je wil plaatsen. Jouw leven.”
“Je hebt dit ook zo tegen Manuela gezegd over haar foto’s met Rob op Facebook? En toen heeft ze je geblokkeerd, hè?”. Ik zeg dit niet om mensen een alcoholverslaving aan te praten. Maar soms worden zaken opeens heel duidelijk na een paar glazen goede wijn. Maar Prem is ook scherp.
-“Rob en Manuela hebben een relatie. Jij en Wouter ook?” Ik open Facebook om naar de bewuste post te kijken. Naar de gewone, blije Selfie van Wouter en ik. In een openbare post op Facebook, waarop ik niet eens connecties heb met “zijn” kinderen. De kans dat ze juist deze post bij toeval tegenkomen, is zo klein als de amuses welke we net weggewerkt hebben.
“Nee, maar met jou heb ik nu ook voornamelijk een rel-. Zonder –atie”. Prem kan even de pot op, denk ik, terwijl ik eraf ga.

Ik besluit het voorval niet met Wouter te delen. Negatieve energie is ook energie. “Is het lekker” vraag ik hem, als inmiddels de een-na-laatste gang voor onze neus staat. We hebben al besloten om als toetje een kaasplankje te nemen. Dat vult tenminste een beetje. Hopen we.
-“Geef mij maar een steak” verzucht Wouter. “Ik barst van de honger”. Ik moet lachen.
“Dit is een EHBO-restaurant. Eet Het Brood Op. Anders wordt het honger lijden”. Het brood hebben we allang op. We hadden zelfs om een extra broodje gevraagd.
-“Gelukkig komen we straks langs de MacDonalds” zegt Wouter, en zijn gezicht klaart zichtbaar op als hij daaraan denkt. En ik moet eerlijk zeggen dat er bij mij nog wel een MacFlurry ingaat – zelfs als het kaasplankje onze verwachtingen zal overtreffen. Qua grootte, dan.

Met een iets gevuldere maag en een schoongepoetst gezicht – ik zal mezelf morgen dankbaar zijn dat ik mijn make-up eraf gehaald heb – lig ik uiteindelijk tevreden in bed. Vrienden als Wouter zijn onbetaalbaar - net als de gepeperde rekening van het poppenhuisdiner. Misschien ben ik wel te hard tegen Prem geweest, denk ik, terwijl ik hem een Appje stuur.
“Sorry voor net. Ik ben niet perfect”.
-“Wat heeft perfectie hiermee te maken?” antwoordt hij vrijwel direct. “Het is gewoon common sense”. Ik zie het alweer uitlopen op de zoveelste WhatsApp-ruzie, en eigenlijk heb ik juist daar geen ‘trek’ in. Dus besluit ik hem te bellen. Hij antwoordt vrijwel direct en klinkt een stuk vriendelijker dan zijn berichten deden vermoeden.

- “Ik ben zo moe, Nien. Ik ben bezig met mijn oratie. Schrijven, schrappen. Schrijven, schrappen... Wat een ellende”. Hij zucht hoorbaar.
“Ja, voor mij, ja” antwoord ik op een vrolijke, doch serieuze toon. “Maar het was echt geen kwade wil van die foto hoor, Prem. Ik doe (bijna) nooit iets uit kwade wil. Pure onschuld”.
Het ‘leeft’ bij mij gewoon niet zo omdat ik zijn kinderen nooit echt ontmoet heb. En overal een beetje erbuiten gehouden word. Ik doe gewoon ‘de leven’.
-“Het is goed” antwoordt Prem. “Ik heb toch andere dingen aan mijn hoofd. Ik moet bijvoorbeeld jou ook bedanken tijdens de oratie. Ik ben aan het nadenken..

”
“ Bedankt voor de irritaties
Bedankt voor de stomende seks”. Prem en ik moeten lachen.

-“Manuela is weer aan het zeuren over geld” verzucht Prem. Het is eigenlijk ook altijd hetzelfde. Altijd dezelfde spiraal. Altijd dezelfde dynamiek. Ziet Prem maar dat hij hem alleen zelf kan doorbreken.
“Bubblegum ook” antwoord ik. Geef ik een vinger, wil hij een poot.
Zeg haar even dat je geen kluis met goudstaven in je kelder hebt staan” antwoord ik. Althans, daar ga ik vanuit. Prem moet lachen.
-“Jij bent soms irritant. Maar wel leuk

”. Prem en ik nemen afscheid en hangen op. Zondag gaan we voor zijn verjaardag uit eten. Met de kinderen. En er is een dresscode. Althans; voor mij blijkbaar. Prem herhaalde het net weer. ‘Geen rokje, geen jurkje en niets te diep uitgesneden’.

Als ik even later mijn telefoon uit wil zetten, zie ik dat het inmiddels al half één is. Ik kreun. Dat wordt morgen een zware dag. En dan bedenk ik me opeens iets.
“Ben je nu alweer onze anniversary vergeten?” stuur ik nog naar Prem. “Je was natuurlijk weer te druk met mij bekritiseren

”. Prem reageert direct. Hij lijkt sowieso wel 24/7 op WhatsApp te zitten. En dan denk ik dat ik er vaak op zit.
-“Oh, wat stom! Acht maanden! Happy anniversary, babe”.
“Tja, dat krijg je als we onze relatiestatus op Facebook niet aan mogen passen”. Ik plaag hem hier vaak mee. Ik snap het ook wel dat hij zijn kinderen wil beschermen.
-“Natuurlijk kun jij je relatiestatus veranderen op Facebook, Nini. Het gaat er niet om wat je niet plaatst. Maar juist om wat je wel plaats.” Een quote van Francis Bacon, denk ik verrukt.

“Je kunt schriftelijk een klacht indienen. Hoor en wederhoor”. Ik zucht “ik had je gewoon moeten ontvrienden op Facebook toen we ruzie hadden”.
-“Pas maar op, jij! Anders blijft het bij 8 maanden”.
“Oh, wordt mijn contract niet verlengd? Of krijg ik eerst een evaluatiegesprek?” antwoord ik uitdagend.
-“Ja. Met een blinddoek. Handen vastgebonden.”
“Prima. Maar alleen als Bubblegum dan in bed mag”. Zijn dochter heeft het van geen vreemde. Prem vindt ook heel veel dingen vies. Een hond in bed is dat ook.
-“Oh ja. Volgende keer gaan we alleen handjes vasthouden, toch?”. Ik moet lachen. Prem is niet vergeten dat ik hem gezegd heb dat het voelt alsof ik alleen voor verlichting mag zorgen tussen de lakens.
“Common sense heet dat !!!” antwoord ik lachend. “Dat heb ik gister gehoord”.
-“Ga slapen” antwoordt Prem lachend.
“Ik ga die foto met Willem wel wissen. Maar ik zag er wel mooi uit, hè?”. Prem antwoordt niet meer. Het is goed; ik moet ook echt gaan slapen. Anders zie ik morgen echt sterretjes. Met een glimlach op mijn gezicht val ik, niet veel later, in een diepe, maar niet zo lange, slaap.

to be continued

**Geplaatst**: 11-10-20 17:55

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 11-10-20 17:55

Jaaaa, nieuwe update!!

Oh enne.. Wie is Willem?

“Ik ga die foto met Willem wel wissen. Maar ik zag er wel mooi uit, hè?”.

**Geplaatst**: 11-10-20 18:50

Geplaatst: 11-10-20 18:50

Felinde schreef:
Jaaaa, nieuwe update!!

Oh enne.. Wie is Willem?

“Ik ga die foto met Willem wel wissen. Maar ik zag er wel mooi uit, hè?”.

Willem is Wouter irl, zie blog TS.

**Geplaatst**: 11-10-20 22:04

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 11-10-20 22:04

Wouter/Willem heeft het wel bij het rechte eind, over dat aandacht zoeken..

Man wat gaan die 2 op en neer met gevoelens en gedachten zeg. Goed geschreven weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-10-20 12:19

Geplaatst door de TopicStarter : 12-10-20 12:19

Neeeeee weer die namenbingo haha!

Wel fijn dat jullie het melden, thanks! nu was ik alleen weer te laat haha.

19.
4 oktober 2019

“Zullen we een wijntje nemen?” vraag ik aan Nienke. Ik hoop maar dat we op tijd zijn voor de film. Ongelooflijk dat er maar twee kassa’s open zijn terwijl er zo’n gigantische rij staat voor de hapjes en drankjes. Het schiet ook voor geen meter op. Nienke heeft kaartjes voor ‘Once Upon a time in Hollywood’ al betaald, dus ik betaal het proviand. Lekker democratisch.

“Nee, ik hoef geen wijn, hoor” antwoordt Nienke. “Ze hebben hier toch alleen wijn van Chateau Migraine”. Daar heeft ze wel een punt. Als we aan de beurt zijn, bestel ik een grote bak nacho’s, guacamole, kaassaus, een grote zak bruine M&M’s. En twee cola light. Ik ga liever met vriendinnen naar de bioscoop dan met een date. Nu kan ik tenminste ongegeneerd snaaien – het leukste van naar de bioscoop gaan.

Nienke vertelde in de auto over haar laatste date. Ze ‘swipt’ er ook op los op Happn en Tinder. Teksten leest ze niet; ze keurt haar toekomstige levensgezel alleen aan de hand van de foto’s. Afgelopen week had ze met een man afgesproken in het Fletcher hotel in Amsterdam – de grote, blauwe toren die vanaf de snelweg gemakkelijk te zien is. Het was hun eerste afspraakje. Ze had me tijdens de date al wel geAppt dat haar deelgenoot alleen in een ver verleden wat weg had van de foto’s die hij gebruikte en dat hij “saai” en “niet fit” was.

Maar de date blijkt nu een heel andere wending te hebben gekregen. Hij (ik weet zijn naam niet eens; we noemen hem telkens ICT-man) vroeg, nadat de drankjes op waren, of Nienke zin had in iets spannends. Eerlijk gezegd denk ik dat mijn nieuwsgierigheid het ook had gewonnen. De bewuste meneer leidde Nienke vervolgens mee naar de lift en even dacht ze dat hij haar daar wilde zoenen - dat dat het spannende deel was. Maar dat hij vervolgens een kamersleutel uit zijn zak toverde, had Nienke allerminst verwacht. Een kamer voor twee uur. Lachend vertelde Nienke dat ze net ongesteld was geworden, dus dat ze hem moest teleurstellen.
Ik verwacht niet dat ik nog achter de naam van de ICT-man ga komen want ik denk dat hij zichzelf buitenspel gezet heeft. Mannen…

Als Nienke en ik even later op de roltrap staan (we zitten in de bovenste zaal van de Arena-bioscoop, dus het duurt wel even voor we onze bestemming bereiken), praat ik Nienke kort bij over de ontwikkelingen van de dag ervoor.

“Het is maar waar je zin in hebt. Die man is echt alleen maar drama. En op basis van jouw verhalen, mist juist HIJ common sense. Niet jij. HIJ heeft een bekrompen blik. Wouter was al een goede vriend van jou voor hij in beeld was. Dus wat wil Prem? Dat je je vriendschap opgeeft? Gaat hij bepalen met wie jij omgaat? Wat je doet? Niet te laat op stap etc.?”
Nienke last een korte pauze in om haar woorden meer kracht bij te zetten.
“Serieus, loop weg nu het nog kan. En begin geen gezin met hem. Hoe graag je dat ook wilt. De drama weegt niet op tegen het plezier”. Ik laat de woorden even op me inwerken. Nienke lijkt precies te weten wat er door mijn hoofd gaat.
“En ik zeg dit overigens niet om je te plagen of dat ik je geen relatie gun. Juist het tegendeel.” Gaat ze verder. “Ik gun jou de beste man die er is. In mijn ogen mist Prem daarvoor een aantal kwaliteiten. En vooral dat hij jou niet laat shinen en zijn wie je bent.”
“Ja, dat is wel waar” antwoord ik “ik kan niet zijn wie ik wil zijn... Ik loop een soort op mijn tenen”.
“Precies Nina. En dat is niet oké.... toch?”.
“Mmm” mompel ik instemmend als we de zaal bereiken. Oh ja, op welke stoelen zaten we ook alweer?

Het is een wonder, maar de film is nog niet begonnen als we onszelf eenmaal geïnstalleerd hebben. Waarschijnlijk omdat de meeste toeschouwers zich nog staan op te vreten van irritatie bij het buffet.
“Wat moet ik nu aandoen dan, tijdens dat etentje?” vraag ik nog snel. Nienke is onverbiddelijk.
“Sorry hoor, maar ik vind het belachelijk dat jij je laat zeggen hoe je je moet kleden! En trouwens ook dat jij dat accepteert! Kom op! Je bent een super leuke, intelligente meid die alles zelf voor elkaar heeft. Laat je toch niet veranderen!”. Nienke heeft haar punt gemaakt. Prem heeft ze (punten) niet gescoord. Maar ik ben een dromer en ik ben eigenwijs en op dat moment geloof ik nog altijd in spookjes.

Ergens vermoed ik dat alleen ik degene ben met een opgelegd kledingvoorschrift zondag. En dat ik er dus straks als enige bij zit als een non. Maar gezeur is wel het laatste waar ik op zit te wachten. En dit is eenvoudig voor te zijn. Nienke heeft haar 3D bril al op en het wordt langzaam donker in de zaal. De nacho’s zijn al bijna op. Het wordt tijd om mijn gedachten even los te laten en me mee te laten voeren naar Hollywood. En heel onbewust wordt er juist tijdens die film een zaadje in mijn hoofd geplant. Al zal het nog even duren tot het ontkiemt.

to be continued

**Geplaatst**: 12-10-20 17:41

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 12-10-20 17:41

*Houdoe

**Geplaatst**: 12-10-20 18:54

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 12-10-20 18:54

Leuk stukje dit! Vind de stukken met nienke wel vaker echt heel goed

**Geplaatst**: 12-10-20 18:58

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 12-10-20 18:58

Wederom slaat Nynke de spijker op zijn kop.

**Geplaatst**: 13-10-20 13:06

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 13-10-20 13:06

Ik volg ook nog steeds en kijk dagelijks minimaal drie keer om te zien of er weer een update is. Het was al leuk, maar je bent in schrijfstijl enorm vooruit gegaan!

**Geplaatst**: 14-10-20 10:10

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 14-10-20 10:10

Ik ben vooral zo benieuwd of de hele show nou uit elkaar gaat klappen voor, na of tijdens die vreselijk naar in de lucht hangende oratie

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-10-20 12:39

Geplaatst door de TopicStarter : 14-10-20 12:39

Winners high maakt Nina blij

.

20.
Zondag 6 oktober 2019

Nog één bakje chips en dan ga ik me klaarmaken, neem ik mezelf voor. Toen ik net onder de douche stond, leek het wel of mijn energie, vermengd met het water, wegstroomde in het doucheputje. En nu lig ik in mijn geboortekleren op bed en ben ik na twee krentenbollen met kaas en twee bakjes chips nog altijd niet verzadigd.

Ik heb eigenlijk helemaal geen tijd om op bed te liggen; ik moet naar Prem. Ik zou ‘zo snel mogelijk’ na mijn dressuurwedstrijd zijn kant op komen. Een ruim begrip in mijn ogen. En eigenlijk kan ik ook gewoon niet sneller dan dit. Na een wedstrijd gereden te hebben, ben ik altijd wel moe. Maar na de wedstrijd van vandaag, waarbij zowel ik als mijn paard (het een zal het ander niet uitsluiten) zo gespannen waren als een rietje, ben ik écht ingestort als een plumpudding. Ik dacht dat ik er goed aan zou doen om een warme douche te nemen en hoopte wat tijd uit te sparen door mijn haren niet te wassen. Met als gevolg dat het ruikt naar cap. En ik nog altijd op bed lig met Bubbles. En mijn derde bakje chips.

“Ben je er al bijna?” appt Prem – het is inmiddels 17h05 – terwijl ik net in mijn auto stap. “Ik ben onderweg” antwoord ik naar waarheid. Op bed liggen is een gevaarlijke hobby. Uiteindelijk heb ik alleen mijn nonnenkleding aangetrokken – mijn vervaagde wedstrijdmake-up en dito haar ongemoeid gelaten. Snel check ik mijn reflectie in de achteruitkijkspiegel. Ik heb er wel eens meer glamorous uitgezien. Ik stop mijn bolhoedje wat nog in de auto lag - pure noodzaak– in mijn tas en start te motor. Op mijn uiterlijk kan Prem niets aanmerken vandaag denk ik vastberaden, als ik de straat uitrij. Puur natuur. Voor mijn doen, dan.

Het regent pijpenstelen als ik Prem’s straat inrij. Zelfs het kleine stukje van mijn auto naar de voordeur zorgt ervoor dat ik helemaal doorweekt ben. Nu zit mijn haar niet alleen meer slordig, maar ook nog eens in de knoop. Nice work, Doutzen. Ik had beter shampoo in mijn haar kunnen doen voordat ik uitstapte; dan was het nu mooi uitgespoeld.

“Happy birthday, baby” zeg ik tegen Prem als hij de deur opendoet, terwijl ik hem een kus geef en een mand met cadeaus naar hem uitsteek.
“Je zou zo snel mogelijk komen! De kinderen worden gek!” antwoordt Prem gestressed. Ik verontschuldig me en herinner hem eraan dat ik wedstrijd gereden heb. Hij knikt, maar vraagt niet hoe het gegaan is.
“Wil je je cadeautjes niet zien?” vraag ik aan Prem, die inmiddels naar boven gerend is om zijn nette jas te pakken.
“Neem maar mee naar de Harbour Club. Dat doen we altijd daar”. Op de een of andere manier is er iets wat me daarvan weerhoudt. Daarnaast zie ik er het nut niet van in, dus zet ik de mand demonstratief op de keukentafel.

Prem had gezegd dat ik na mijn wedstrijd moest komen, maar we hadden niet echt een tijd afgesproken. Maar blijkbaar had hij dat wel met zijn kinderen. Die moeten we nu eerst ophalen.
Hij staat inmiddels weer naast me en duwt me een houten wijnkistje en zijn autosleutels in mijn hand. “Ga maar vast in de auto zitten, dan sluit ik het huis af”.

Ik heb uiteindelijk gekozen voor een nette, strakke zwarte broek, een witte longsleeve met zwarte stippen, een hele lange, groene vilten jas en platte lakderby’s. En mijn zwarte, vollen bolhoedje, natuurlijk, die ik snel nog even op mijn hoofd zet of mijn ongekamde haren te verbergen.

Prem vertelt, nadat hij de auto gestart heeft, dat zijn kinderen nog altijd niets gezegd hebben over zijn stuk in de Telegraaf. Zelfs niet nadat hij het hen gestuurd heeft. Het zit hem duidelijk dwars. Onwillekeurig moet ik denken aan het liedje wat Wouter altijd inzet als het over Prem gaat.

t Is moeilijk bescheiden te blijven, wanneer je zo goed bent als ik.
Zo stoer zo charmant en zo aardig, dat zie je in een ogenblik.
Ik denk als ik kijk in de spiegel, daar staat een geweldige vent.
't Is moeilijk bescheiden te blijven, voor een kerel met zoveel talent. Ja ja

De aller mooiste meiden, die mij eenmaal hebben gezien.
Die vallen meteen aan mijn voeten, aan iedere teen minstens tien.
Ik lig zelfs goed bij de mannen, maar dat geeft me ook al geen kick.
Want er is er geen een op de wereld, die zo goed en volmaakt is als ik.

Ik weet nooit zo goed of Wouter het zegt uit jaloezie. Of omdat hij hoopt dat ik ooit tot een bepaald inzicht kom.

“Wie zijn er eigenlijk allemaal bij, vanavond?” vraag ik. Prem heeft al verteld dat hij nog meer mensen uitgenodigd heeft. Maar omdat dat allemaal nog vaag was, weet ik nog altijd niets. Hij antwoordt dat zijn overbuurman erbij is met zijn zoontje.

Ik heb de overbuurman nog maar een keer ontmoet. De overbuurman ziet mij schijnbaar vaker; hij heeft wel eens aan Prem gevraagd waarom ik altijd korte rokjes draag. “Omdat ze mooie benen heeft”, zegt Prem te hebben geantwoord. Wat er van het verhaal waar is, weet ik niet, maar ik weet niet zo goed wat ik van de buurman moet denken.

“En verder?” vraag ik.
“Kumar is er ook bij. Die woont zo’n beetje in de Harbour Club. En hij heeft zoveel voor mij gedaan, dus nu kan ik iets terugdoen”. Aha. Kumar. Onze rijke, oude, Indiase Maharaja. Althans, als ik Prem’s verhalen mag geloven. Volgens de verhalen spoelt hij zijn mond met Dom Perignon. Ik heb geleerd dat juist mensen die maar blijven vertellen dat ze “zo rijk” zijn, dat meestal niet zijn. En vice versa. Prem kijkt erg op tegen Kumar. “Hij is helemaal idoláát van Baukje” gaat Prem dwepend verder. Ik heb Kumar nog nooit gezien. Maar op basis van de verhalen, heb ik direct een beeld van hem.

Als we even later stoppen voor een laag flatgebouw, zucht Prem. “We zijn er”. Hij stuurt een Appje, naar ik vermoed zijn kinderen, want die rennen even later schreeuwend de deur uit. Althans, Manfred rent. Baukje loopt alsof ze de rode loper betreedt terwijl ze onze kant op komen. Heel even voel ik me een ongeschoren, modderig en dik Belgisch trekpaard als ik Baukje in me opneem. Een minuscuul, goudkleurig jurkje bedekt haar knokige lijf slechts ten dele. Aan haar voeten draagt ze fragile naaldhakken die slechts met uiterst dunne bandjes aan haar magere benen zijn vastgemaakt. Ik moet me bedwingen te vragen naar welke première we gaan.

“Gatver Pap, wat stinkt je auto. Smerig”. Baukje had waarschijnlijk hetzelfde gezegd als ze in de schoonste ruimte op aarde zou zijn. Ze zit nog niet eens en de toon is al gezet.
“Hoi” zeg ik, terwijl ik me omdraai. De kinderen zitten op de achterbank. “Alles goed?”.
“Jullie zijn veel te laat”. Baukje haalt haar neus op terwijl ze haar gezicht afwendt “rij nou maar gewoon”. Manfred hangt inmiddels over het middenconsole om zijn telefoon aan Prem’s autoradio te koppelen. Hij is daar verdomd handig in; ik ben daar altijd wel een tijdje mee zoet als ik met Prem meerijd. Maar na minder dan 1 minuut schalt Drake door de speakers en kan niemand nog wat zeggen.

“Ah kijk, Kumar komt ook net aan” roept Manfred enthousiast uit als Prem de motor uitzet. Wat een rust. Drake is leuk, maar op standje burenruzie is het wellicht iets teveel van goede. Man wijst naar de Rolls Royce naast de ingang. Manuel heeft het voor wat betreft status en uiterlijk vertoon niet van een vreemde. Met veel grandeur stapt een oude man uit de bordeaux rode bolide. Mmm, misschien is hij inderdaad wel heel rijk. Niet dat het mij iets uitmaakt, trouwens. Prem beent er vlug heen en wij zetten de achtervolging in.

“Hoe heeft Emma vandaag gereden?” vraag ik ondertussen aan Manfred. Prem en ik zijn afgelopen week bij Els en Emma op stal-bezoek geweest. Prem had gelijk; we bleken een ongelooflijk leuke klik te hebben. Emma vertelde dat ze ook wedstrijd zou rijden vandaag. Ik heb mijn vraag nog niet gesteld, of Manfred duikt in zijn telefoon. “Ik heb het gevraagd” zegt hij, terwijl hij even later grijnzend naar me opkijkt.

“Kumar! Ik ben zo blij dat je er bent” roept Prem uit, terwijl hij hem de hand schudt en amicaal op zijn rug klopt. Kumar lacht. Als hij Baukje ziet, beginnen zijn ogen te glimmen. “Wow, wat zie je er prachtig uit” stamelt hij. Baukje glimlacht ingenomen. Kumar gunt me geen blik waardig en dat vind ik niet erg. Maar wat ik wel vreemd vind, is dat Prem mij niet voorstelt. Dit kan nog wel eens een interessante avond worden. Ik ga het allemaal over me heen laten komen. Wie weet steek ik er nog eens iets van op.

De buurman en zijn zoon, Ot, zitten al aan tafel. De tafels zijn rond van vorm en eromheen staat een bank in datzelfde figuur. Als een soort (ha, beroepsdeformatie -) hoefijzer. Ot speelt een spelletje op zijn telefoon (ik zie het aan de manier waarop hij op zijn lip bijt) en Buurman verdiept zich in een menukaart. Als hij ons opmerkt, verschijnt er een glimlach op zijn gezicht. “Hè hè, eindelijk”. Buurman’s gezicht klaart op als hij mij ziet. Zijn vrolijke begroeting doet me zo goed, dat ik mijn oude herinnering aan hem direct delete uit mijn geheugen.

“Wie zit waar, Pap” vraagt Baukje. Prem kijkt daarop mij aan – oh, irritant – en ik zeg dat ik wel aan de buitenkant ga zitten. Het lijkt me niet handig om naast Baukje te gaan zitten; zeker niet omdat Prem me altijd vertelt dat ze een ernstige vorm van misofonie vertoont. En ze zich nu al aan me dood lijkt te ergeren.

“Wat willen jullie drinken?” vraagt de ober die inmiddels aan onze tafel is verschenen. Weer kijkt Prem mij aan. “Zullen we wijn nemen?” stelt hij voor. “Ja, ik weet niet of anderen ook willen? Dan kunnen we een fles bestellen?” antwoord ik, terwijl ik het gemengde gezelschap aankijk. Baukje, buurman en Kumar knikken instemmend, waarop de ober de wijnkaart aan Prem geeft. “Geef maar aan haar” zegt hij, naar mij wijzend. “Zij heeft verstand van wijn”. Het blijkt een test te zijn, waar ik achteraf ernstig voor blijk te zijn gefaald. Snel inventariseer ik het smaakprofiel van mijn disgenoten. Baukje houdt van wit, fris en zoet, buurman houdt van fruitig (ongeacht de kleur), Kumar heeft een dure smaak, afgaande op de Champagnes die hij opnoemt, Prem “maakt het niet uit” en ik blief wel een rode wijn met hout en vanille. Ik kies uiteindelijk een heel gemiddelde Californische Chardonnay – puur op basis van prijs en eigen voorkeur. Anders had Prem ook zelf maar moeten kiezen. De ober knikt goedkeurend als ik hem aanwijs op de kaart. “Past heerlijk bij oesters” zegt hij er met een knipoog achteraan, net voordat hij wegloopt.

“Wat leuk dat je zoveel van wijn weet” zegt Buurman, die na wat geschuif inmiddles tegenover mij zit. En terwijl iedereen zich verdiept in de menukaart (met uitzondering van de jongens; die zitten naast elkaar – en tegen elkaar - te racen op de telefoon), blijkt dit het begin van een zeer animerend, maar vooral verbindend gesprek. Ik vraag Buurman de oren van zijn hoofd en hij vertelt enthousiast dat zijn vrouw bij een bekende Japanse kapper werkt. Het ijs is gebroken; mijn zus blijkt naar dezelfde kapper te gaan.

Mijn zus is een kunstzinnige architect die gebouwen ontwerpt waar niemand in kan wonen. Ze wint internationaal de ene prijs na de andere voor haar creativiteit. Ook haar kapsel beschouwt ze als een project wat ze alleen toevertrouwt aan haar Japanse kapper. Samen met haar partner, die met zijn verzameling langspeelplaten een toren kan bouwen zo hoog als de Euromast, vormen ze het ultieme hipsterkoppel. Het verlies van hun kindje bij 20 weken zwangerschap is ons allemaal niet in de koude kleren gaan zitten. Het is iets waar ook ik erg vaak aan terugdenk. Een kind neem je niet, die krijg je. Als het je gegund is. Een vanzelfsprekendheid is het zeker niet. En dat weten wij helaas maar al te goed.

“Ik wil ook snel weer naar de kapper om een pony te laten knippen. Helemaal recht” – ik leg mijn wijsvinger horizontaal op mijn voorhoofd om aan te geven wat ik bedoel – “als een lampenkap”. Buurman lacht me veelbetekenend toe en Baukje kijkt ons afkeurend aan terwijl ze haar lange, donkere haren met een handgebaar naar achteren zwiept.

Inmiddels zijn de glazen ingeschonken en proosten we op Prem’s 56e levensjaar. “Zullen we nu de cadeaus doen?” vraagt Manfred enthousiast. “Laten we eerst het eten bestellen” antwoordt Prem. De ober kijkt ons verwachtingsvol aan terwijl hij met zijn pen speelt en in zijn andere hand een notitieblokje lijkt fijn te knijpen. “Wat zullen we doen? Voorgerecht, hoofdgerecht? Of toetje”. Baukje zucht en ik voel de spanning toenemen. “Laten we maar beginnen met een broodje” zeg ik tegen de ober – hij staat immers naast mij – “dan kijken we nog even naar het menu”. Blijkbaar ben ik, vanaf mijn positie op de bank, direct aanspreekpunt voor de ober. Het hoofd van de tafel. Of eigenlijk de kalkoen in het hoefijzer.

Prem voert het hoogste woord. Hij vertelt, aan iedereen die het maar horen wil (ik gok dat de mensen die achter- en naast ons zitten het namelijk ook kunnen horen) dat zijn oratie een groot succes gaat worden. “Een aantal BN-ers hebben toegezegd om te komen. Dit wordt uniek”. De mensen aan onze tafel hebben dit al diverse malen gehoord, dus wij glimlachen alleen.

“Wat een heerlijke wijn, Nien” complimenteert Buurman me vervolgens. Ik knik; het is een soepele wijn die ook mijn verwachtingen waarmaakt. “Ja. Ja. Hij is echt exquisiet” zegt Kumar. Ik zal hem maar niet zeggen dat het een van de goedkopere wijnen op de kaart is.

Er moet bijna een werkgroep opgericht worden om te bepalen voor hoeveel gangen we gaan, maar na veel discussie besluiten we toch voor een voor- en hoofdgerecht te gaan. Halleluja, nu weet ik waarom ze al zo vroeg weg wilden. “Zullen we oesters delen” stel ik voor aan Prem “misschien willen er nog meer mensen?” vraag ik, terwijl ik de tafel rondrijk. Prem vertelt altijd dat hij met Kumar in de duurste hotels oesters eet. Kumar knikt dan ook instemmend. “Maar dan wel de Coffin Bay oesters”. Ik grijns. Ik vind Kumar een heerlijke man. Lekker authentiek. Buurman schudt zijn hoofd “voor mij geen oesters. Ik ben er een keer vreselijk ziek van geworden”. Aangestoken door enthousiasme over deze schelpen, antwoord ik in mijn onschuld dat ik in mijn leven wel een miljoen oesters gegeten heb, maar gelukkig nog nooit ziek ben geworden. Buurman lacht uitbundig, maar Prem kan er helemaal niet om lachen.
Prem’s draait zich naar me om. Zijn ogen spuwen vuur. “Je moet daar eens mee ophouden! Een miljoen!” zegt hij boos. “Waarom doe je altijd zo!". Iedereen kijkt ons aan. Ik word en plein public gefileerd. En dat had hij niet moeten doen. Prem hoeft mij niet op te voeden. Ik heb een eigen moeder.
“Sorry” antwoord ik, “het was maar een grapje”.

“Hebben jullie jullie keuze kunnen maken?”. Arme ober. Prem zegt dat ik de oesters moet bestellen voor hem, Kumar en mijzelf omdat ik er “zogenaamd verstand” van heb.
“Stik erin, zak” denk ik.
“Is goed hoor, lieverd” zeg ik. In tegenstelling tot Prem ben ik van mening dat ik niet altijd maar mijn gedachten hoef te ventileren.
Als je na het eten van een miljoen oesters (zelfspot) nog geen ervaringsdeskundige bent, weet ik het tenslotte ook niet meer. En dus bestel ik bij de ober (hij kijkt me aan vol medeleven) een mooie selectie. Overigens niet Kumar’s keuze: als hij EUR65 voor een schelp wil betalen, moet hij dat maar doen op zijn eigen verjaardagsfeest. Kan hij zich daarna onderdompelen in een bad met Champagne.

“Pap, de cadeaus!” herinnert Manfred. Prem knikt instemmend. “Leuk”. Baukje legt haar bestek neer. Ze heeft het net grondig schoongemaakt met haar servet. “Nina moet eerst” zegt ze “ik ben echt ZO benieuwd wat ze gekocht heeft”. Ik glimlach. “Ik heb het thuis al gegeven”. En even ben ik daar heel blij om. “Oh, wat heeft ze gegeven, dan” vraagt Baukje maar Prem negeert de vraag. Hij weet het trouwens nog niet eens omdat het allemaal nog ingepakt op de tafel staan.

Baukje schuift vervolgens haar cadeau over de tafel naar Prem toe. “Gefeliciteerd Pap”. Ze lacht triomfantelijk en Prem glundert als hij het aanpakt.

“Het is een kit om “Ginger spiced tea latte” te maken licht Baukje toe als Prem verwonderd een stuk gember uit de doos pakt. “Dat vond je zo lekker in LA. Nu kun je het zelf maken”. Prem heeft me al vaak verteld dat hij tijdens die bewuste trip enorm botste met Baukje en dat het regelmatig uit de hand liep. Met schreeuwende ruzies tot gevolg. Hoe dan ook; ik vind haar cadeau helemaal geslaagd. Erg creatief. Leuk!

Manfred heeft er misschien nog wel meer werk van gemaakt; na een kus op zijn wang (wat misschien ook makkelijker gaat; ze zitten naast elkaar) overhandigt Manfred vol trots het houten wijnkistje wat wij van Prem’s huis meegenomen hebben en een vel papier, welke Prem vervolgens als eerste open vouwt.

Gefeliciteerd met je 56e verjaardag, Pap.
Je hebt veel ruzie met mama en het gaat elke keer over geld. En ik hoop dat dat dit jaar beter gaat. Want ik vind het niet leuk als jullie zo tegen elkaar schreeuwen.
Fijne verjaardag. Ik vind het altijd leuk om bij je te zijn.
Ik hou van je.
Manfred

Hij is zichtbaar ontroerd nadat hij het heeft voorgelezen en geeft Manfred een knuffel. Het houten wijnkistje is gevuld met Rituals-badproducten die Prem zelf heeft gekocht (en betaald) - een sigaar uit eigen doos. Ik vind het geweldig – het past wel bij die twee. Echte mannen.

Intussen zijn onze voorgerechten opgediend en na het uitwisselen van beleefdheden, tasten we toe. Kumar heeft al 4 oesters op en ondanks dat ik 3 verschillende soorten besteld heb, pikt hij, zonder het te weten, direct de duurste eruit.

“Ik hoorde dat je het huis uit gaat” zeg ik tegen Baukje. “Geweldig hoor, een appartement midden in Amsterdam!”. Ik zeg altijd dat iedereen een ander wat kan leren, maar dat je zelf ook van anderen kunt leren. En dus ben ik ben erg benieuwd naar Baukje’s verhaal. En dan vooral haar eigen versie – de gekleurde Prem-versie ken ik al. Baukje zucht. Ik heb het vermoeden dat ze niet zit te wachten op mijn interesse.
“Nou, dat zou eens tijd worden. Ik ben de enige van mijn klas die nog thuis woont” zucht ze.
“Ach, 21 jaar is een mooie leeftijd toch, niets mis mee. Gaaf hoor”. Ik ken genoeg mensen die niet de kans hebben om met die leeftijd op eigen benen te kunnen staan vanwege het gebrek aan fondsen.
“Ja, nou ja, ik moet wel samen met anderen in één huis wonen. Ik heb liever een huis voor mij alleen. Ik heb nogal smetvrees, weet je…”. Ik wil eigenlijk zeggen dat ik me daar nooit iets bij voor kan stellen maar ik laat het maar even in het midden
“Maar binnenkort heb ik een belangrijke TV-auditie en ik weet zeker dat ik die rol krijg”. . Ik bewonder Baukje om haar ongelooflijke zelfvertrouwen. Ook hierin lijkt ze het complete tegenbeeld van mij te zijn.
“Dan heb ik genoeg geld en heb ik mijn vader niet meer nodig”. Het is een enorme sneer die Prem volledig voorbij lijkt te gaan.

Buurman vraagt aan Baukje of ze inmiddels al een vriend heeft.
“Nee” antwoordt Prem “kun je dat nu geloven? ZO’N prachtige, exotische, getalenteerde meid, en dan geen vriend. Daar snap je toch niets van. Ze is de droom van elke man” verzucht hij. Baukje is duidelijk gevleid en zwiept met haar haren.
Ik bijt op mijn lip. En hard. Een van mijn vrienden is geboren met een ernstige aangezichtsafwijking. Hij is echter niet achterlijk. Sterker nog; het is een zeer slimme jongen met een geweldig gevoel voor humor. Dus als we ergens lopen en ik zie mensen naar hem wijzen, zelfs veelvuldig foto’s van hem maken, doet me dat vreselijk pijn. Ook hij hoort de vreselijke woorden die mensen achter hun hand (of soms doen ze die moeite niet eens) over hem lispelen, ook hij hoort dat hij wordt uitgelachen. Deze mensen weten niet wat ze aanrichten. Maar wat ik wel weet, is dat een mooi innerlijk veel belangrijker is dan de verpakking. En het is juist dat moment dat me doet beseffen Prem’s normen en waarden haaks staan op de mijne. En dat ik mijn normen en waarden nooit op zal geven, slechts om bij iemand een wit voetje te behalen.

Baukje wil verder vertellen, maar Prem neemt het woord over en vertelt hoe succesvol zijn laatste plaat is. In hoeveel landen hij gedraaid wordt, hoeveel keer zijn album gedownload is etc. Ik vermoed dat mijn tafelgenoten ook dagelijks deze updates krijgen doorgestuurd want niemand reageert echt enthousiast.

Als iedereen is uitgegeten, excuseer ik me om naar het toilet te gaan, eigenlijk voornamelijk om te kijken of ik nog wat aan mijn verschijning kan doen. Mijn haar is inmiddels opgedroogd na al het hemelwater en voor mijn gevoel staat het alle kanten op. Na mijn berichten gelezen te hebben op het toilet (voornamelijk mensen die vroegen hoe mijn wedstrijd gegaan was – ik was het alweer bijna vergeten), stap ik het hokje uit. Maar als ik opkijk, schrik ik me kapot als twee boze, indringende ogen me aankijken. Haar gezicht staat kil en afstandelijk. Ze moet me zijn gevolgd om me vervolgens op te wachten. Mijn hard slaat een slag over en ik voel het zweet me uitbreken.
“Baukje”.

to be continued

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 14-10-20 13:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-10-20 12:55

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 14-10-20 12:55

Helpt het als wij net zo kijken als Baukje? om je snel verder te laten schrijven? Het is nu echt niet het moment om te stoppen hoor....

**Geplaatst**: 14-10-20 13:59

Geplaatst: 14-10-20 13:59

Rocamor schreef:
Helpt het als wij net zo kijken als Baukje? om je snel verder te laten schrijven? Het is nu echt niet het moment om te stoppen hoor....

Echt he

**Geplaatst**: 14-10-20 14:46

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 14-10-20 14:46

Wat een l*l die Prem, serieus!

**Geplaatst**: 14-10-20 15:25

Re: [VER]Gepest - dagboek van een

Geplaatst: 14-10-20 15:25

Don’t stop now!!! :')